Unicode~
ဖျားနေတဲ့လူက သည်လောက်ထိ ခွန်အားရှိနေတယ်ဆိုတာ ယုံနိုင်စရာပင်မရှိ။
သူ့ခါးကို တွယ်ဖက်ထားသော ကိုကြီးရဲ့လက်တစ်ဖက်က တင်းတင်းကျပ်ကျပ်။ သူဘယ်လိုမှ မရုန်းနိုင် မကန်နိုင်အောင်။
အဖျားကျဆေးနဲ့ အားဆေး တွဲထိုးပေးလိုက်တာတောင် မှားသွားပြီထင်ပါရဲ့။
"အင်း..ဖက် ထား ပေး"
"မဖက်ထားပေးပါဘူး ဝေးဝေးနေ"
"မနေချင်ဘူး"
အသံက တိုးတိုးလေး.. နှစ်ကိုယ်ကြား ကြားရရုံလောက်လေး။ ကိုကြီးက အိပ်ပျော်နေတာတော့ မဟုတ်။ အဖျားလွန်ပြီး တစ်ရေးနိုးနေပေမဲ့ မျက်လုံးဖွင့်မရတာဖြစ်လိမ့်မည်။
"မျက်လုံးတွေ ပူနေလား"
"အင်း.."
"Boilerဖွင့်ထားပေးတယ်.. ချွေးထွက်လာရင် အဖျားကျသွားမှာ"
ပုံမှန်အတိုင်းဆို Taehyungက တစ်ရေးနိုးထပြီး ဝေယျာ၀စ္စတွေလုပ်ရတာကို လုံးလုံးလျားလျားမနှစ်သက်သူတစ်ယောက်။ ကိုကြီးနဲ့တွေ့မှ အိပ်ချင်စိတ်လေးတောင်ပျောက်သည်။
ဘယ့်နှယ်စိတ်ကောက်နေရင်းကနေ လူနာစောင့်ရော သူနာပြုပါ တစ်ပြိုင်နက်ဖြစ်သွားရတယ်လို့။
"ချမ်း..တယ်"
"အင်း..နွေးသွားလိမ့်မယ်"
ကိုကြီးဘက်ကို လှည့်ပြီး ဖြေးဖြေးဖွဖွလေး ပြန်ဖက်တွယ်လိုက်သည်။ သူ့ပုံစံက စိတ်တိုနေရသူနဲ့တောင် မတူနိုင်တော့။
အရက်ဆက်တိုက်သောက်ထားတဲ့အရှိန်ကြောင့် အရက်နှာကျနေသင့်တဲ့အချိန်မှာတောင် အရက်နှာကျတဲ့ကိစ္စကြီးကို မေ့သွားသည်အထိ။
"ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်"
"အိပ်တော့.. စကားများမနေနဲ့"
"အိပ်မပျော်ဘူး"
"မျက်စိပိတ် ပါးစပ်ပိတ်ထား အိပ်ပျော်သွားလိမ့်မယ်"
ဖျားနေသူက အထွေးပွေ့ခံသင့်တယ်ဆိုသော်လည်း ကိုကြီးနဲ့ယှဥ်လျှင် သူ့မှာ သေးကွေးနေတော့ သူကပဲ အထွေးပွေ့ခံဖြစ်ရသည်။
ပူစပ်စပ် ဝင်လေထွက်လေက သူ့လည်ဂုတ်သားကို ရိုက်ခတ်နေပြီး သူ့ကို ဖက်တွယ်ထားတဲ့ ကိုကြီးလက်ကလည်း ပူနွေးလို့။ သည်အပူချိန်ကို ခံစားမိရုံနဲ့ပင် ကိုကြီးအဖျားမကျသေးဘူးဆိုတာ ခန့်မှန်းကြည့်လို့ရသည်။
"ကိုယ်နောက်တစ်ခါ မင်းကို အသိမပေးဘဲ ဘယ်မှမသွားတော့ဘူး"
"စောင့်ကြည့်နေမယ်"
"စေ့စပ်ပွဲ မဖျက်ရဘူးနော်"
"အိပ်ပါတော့ဆို.. စကားကိုများတယ်"
သူ့လည်တိုင်နားထိ တိုးဝင်လာပြီး တစိုက်မက်မက် ရှိုက်နမ်းလိုက်သော အနမ်း။ သူ့ခန္ဓါကိုယ်တလျှောက်က သွေးကြောတွေ ရပ်ဆိုင်းသွားသည့်နှယ် တောင့်ခနဲဖြစ်သွားသည်။
သူ့အတွက် သည်လိုအထိအတွေ့က ရူးလောက်စရာ မရင်းနှီးသော အထိအတွေ့ဖြစ်သည်။
"လွတ်ဦး"
"အင်း.."
'အင်း'ဆိုတာက စကားနားထောင်ပြီးခေါင်းညိတ်ထောက်ခံသော အသံမဟုတ်။ ပိုပြီးတစ်စထက်တစ်စ နစ်ဝင်နမ်းရှိုက်လာ၍ ထွက်လာသော အသံ။
ပူနွေးနွေးအထိအတွေ့က သူ့အင်္ကျီစအောက်ကနေ တိုးဝင်လာသည်။ သည်အသက်အရွယ်ရောက်နေတဲ့ ယောကျ်ားတစ်ယောက်အနေနဲ့တော့ ဘယ်ခြေလှမ်းလှမ်းနေတယ်ဆိုတာ မသိရလောက်တဲ့အထိ ဖြူစင်နေတာမဟုတ်။
ဒါပေမဲ့ ကိုကြီးက ဖျားနေတာလေ မဟုတ်ဘူးလား။ ဖျားနေတဲ့လူက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး သည်လိုစိတ် ဝင်နိုင်ရတာလဲ။
သူ ကိုကြီးနား အရမ်းကပ်မိလို့ စိတ်တွေကြွကုန်တာများလား။
"မရဘူးနော်.. ကိုကြီး ဖျားနေတယ်"
"လူပဲဖျားတာပါ"
"မရ အွန့်.."
နမ်းနေ၍သာ နမ်းရတာ.. ကိုကြီးနှုတ်ခမ်းတွေက ပူနွေးလွန်းလို့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေး အရည်ပျော်လုမတတ်။
ပထမတော့ သူရုန်းနိုင်သမျှ ရုန်းကြည့်ပါသေးသည်။ နောက်တော့ နှုတ်ခမ်းပါးနှစ်စုံက သူ့အလိုလို စည်းချက်ညီညီ ရွှေ့လျားလာသည်။
မျက်ဝန်းများ အလိုလိုမှိတ်ကျသွားပြီးနောက် အရာရာက မှိန်းမောစရာ။
ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးကို မေ့လျော့ပြီး လေပေါ်ဝဲနေသလို ခံစားချက်မျိုး။ ရင်တလှပ်လှပ်၊ အသည်းတစ်အေးအေး။
ဟိုးအမြင့်ကြီးကနေ ပြုတ်ကျသွားသည့်နှယ် သူဟာ ကိုကြီးရဲ့ အင်္ကျီကော်လာစကို တင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ထားမိလျက်။
"ချစ်တယ်.."
"ဟမ်.. ဘာပြောလိုက်တယ်"
နားကြားမှားလိုက်တာလား၊ အိပ်မက်လား။ သူ့ကိုယ်သူမယုံနိုင်တာကြောင့် အထပ်ထပ်ပြန်မေးမိသည့်အဖြစ်။
"ချစ်တယ်.. ကိုယ့်ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့တော့.."
"ဆိုးမှာပဲ"
"ခုနကကျ ပြန်နမ်းနေပြီတော့"
"တော်စမ်းပါ"
Taehyung ရှက်ရမ်းရမ်းပြီး ကုတင်ပေါ်က ထသွားဖို့ရာ ပြင်လိုက်၏။ ဒါပေမဲ့ ကိုကြီးက အသွားမခံဘဲ ဆွဲထားပြန်သည်။ Taehyungမှာ သည်အစ်ကိုကြီး ရင်ခွင်ထဲ ယက်ကန်ယက်ကန်။
မျက်နှာပူရပါတယ်ဆို.. ဘာလို့ အတင်းဆွဲထားပြန်တာလဲ။ လူပျိုကြီးတွေများ အလိုက်ကန်းဆိုး မသိချက်ပဲ။
"အဖြေပေးလေ"
"သိရက်သားနဲ့"
"တရားဝင်မပြောရသေးဘူးလေ"
ဘယ်လိုပြောမှ တရားဝင်လဲတော့ မသိ။ Taehyungကတော့ ငယ်တည်းကနေ အခုထိ အခွင့်ကြုံတိုင်း ချစ်တဲ့အကြောင်း ပြောခဲ့တာပဲလေ။
'ချစ်တယ်' ဆိုတာကို တရားဝင်ဖြစ်ဖို့ စာချုပ်တွေဘာတွေများ လိုသေးလို့လား။
"နေကောင်းသွားရင်ပြောမယ်။ အခုအိပ်တော့"
စိတ်လျှော့သွားတာလား၊ မောသွားတာလား.. ကိုကြီးဆီက အသံမထွက်လာတော့။ စကားသံအစား အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကိုသာ ကြားရသည်။ အင်းပေါ့.. နေမှမကောင်းသေးဘဲ အင်အားတွေအများကြီး သုံးလိုက်တာကိုး.. ပြောလို့မှမရတာ။
ကိုကြီးရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ဖွဖွလေး စမ်းကြည့်တော့ ခုနကနဲ့ မတူဘဲ ခြောက်ကပ်နေသည်။
Boilerကြောင့်ပဲလား သူ့ကြောင့်ပဲလား.. ကိုကြီးကိုယ်အပူချိန်က အနည်းငယ်လျော့သွားသည်ဟု ထင်ရသည်။
မနက်ရောက်လို့ အခုဖြစ်ခဲ့တာတွေ ပြန်တွေးကြည့်ရင်တော့ သူ ကိုကြီးကို မျက်နှာချင်းဆိုင်နိုင်မှာပင် မဟုတ်တော့..။
____
JungKook အိပ်ရာနိုးနိုးချင်း ဘေးနားနေရာကို စမ်းကြည့်သည်။
ဘယ်သူမှမရှိတော့ အိပ်ရာပေါ်မှာ သူတစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့တာဖြစ်ကြောင်း သိရသည်။
သူညက အတော်လေး အဖျားတက်နေခဲ့တာ။ တစ်ကိုယ်လုံး ကိုက်ခဲထုံကျင်ပြီး မလှုပ်မရှားချင်တဲ့အထိပင်။
ထိုသို့ နေရထိုင်ရခက်နေသည့်ကြားမှ အမှတ်တရကောင်းလေးတော့ ရှိသွားသေးပါ၏။
ခိုက်ခိုက်တုန်ချမ်းနေသော်လည်း ပူနွေးစိုစွတ်သည့်အနမ်းများကြောင့် သူအဖျားတစ်ဝက်သက်သာသွားသည်ဟု ဆိုရမလား။ ထိုအနမ်းက သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ် ယခုထိတိုင် အငွေ့အသက်ထင်ကျန်နေဆဲ။
သူ့နှုတ်ခမ်းကိုပင် မကြာခဏဆိုသလို စမ်းမိနေတော့သည်။
"နိုးရင်လည်း ထလာတော့လေ။ နေကောင်းသွားပြီလား"
"အင်း..ကောင်းသွားပြီ ငယ်လေးကြောင့်"
"ဒါပေါ့ ကျွန်တော်ညတုန်းက ဆေးနှစ်လုံးထိုးထားပေးတယ်လေ"
"ဆေးတွေက အလကားပါကွာ.. အဓိကက"
"နေကောင်းရင် ထပြီးမျက်နှာသစ်တော့။ ကျွန်တော် ဆန်ပြုတ်ပြင်ထားပေးတယ်"
Taehyung ရှက်သွားတာ သူသိတာပေါ့။ မျက်မှန်ချွတ်ထားပေမဲ့ Taehyungရဲ့ပါးနှစ်ဖက်ရဲတွတ်နေတာကိုတော့ ခံစားမိပါရဲ့။
သူအိပ်ရာကနေ ကုန်းရုန်းထပြီး ခပ်သွက်သွက်ပဲ ကိုယ်လက်သန့်စင်လိုက်သည်။ အနည်းငယ် ကြည့်ပျော်ရှုပျော်ဖြစ်အောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သ,လိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းဘက် ထွက်လာတော့ Taehyungထိုင်နေတာကို တွေ့သည်။
စားပွဲခုံပေါ်မှာတော့ ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်ကြီးက ကြီးကြီးမားမား.. လူတစ်ယောက်စာတောင် ဟုတ်ပါရဲ့လား။
"ဒီမှာ ဆန်ပြုတ်မှာထားပေးတယ်"
"ခွံ့ကျွေးလေ"
"နာနေတာက ခြေထောက်လေ၊ လက်မှမဟုတ်တာ။ ကိုယ့်ဟာကိုယ်စား"
"ကိုယ့်ကိုဆို အရမ်းငြိုငြင်လာတာပဲ"
"စိတ်ဆိုးနေတုန်းနော်.. အထွန့်မတက်နဲ့"
Taehyung ပြောရင်းနဲ့ မျက်စောင်းလေးထိုးလိုက်သည်။ စိတ်ယားစရာကောင်းပုံများ ကိုယ့်ဗိုက်ကိုယ်ပြန်ကုတ်ချင်လာတော့တာပဲ။
Taehyungက ချစ်စရာကောင်းသလောက် ဆန်ပြုတ်ကတော့ မဟုတ်။ ဟိုတယ်က ဆန်ပြုတ်ကို သည်လို ပွဲကြီးနဲ့ပဲ ရောင်းတာလား။ ဒါမှမဟုတ် Taehyungကပဲ သူ့ကို ရွဲ့လို့ မျိုစို့ပါစေဆိုပြီး မှာလိုက်တာလား။
အနည်းငယ်စီဆို ဆန်ပြုတ်က စားကောင်းသောက်ကောင်းတယ်ဆိုပေမဲ့ သည်လောက်ကြီးကတော့ မဟုတ်သေးဘူးလေ။
"တော်ပြီ..ကိုယ်ဝပြီ"
"ဟင် ကုန်တောင်မကုန်သေးဘူး"
"အများကြီးပဲလေ။ ကိုယ့်ကိုသာ ကျွေးနေတာ မင်းရော ဘာစားပြီးပြီလဲ"
"ကိုကြီးအိပ်နေတုန်းက မနက်စာဘူဖေးသွားစားလိုက်တယ်"
မနက်စာစားပြီးတော့ Taehyungက သူ့ခြေထောက်က ဒဏ်ရာတွေကို ပြန်ဆေးထည့်ပေးသည်။ ဒဏ်ရာက ကြီးကြီးမားမားတစ်ခုတည်းမဟုတ်ဘဲ ဟိုတစ်စသည်တစ်စနဲ့ အများကြီးပြန့်ကျဲနေတာဖြစ်သည်။
Taehyung အရက်ပြန်လောင်းချပြီး ဆေးကြောပေးတော့ စပ်လိုက်တာများ.. မျက်ရည်တောင် ဝဲချင်ချင်။
ဆရာဝန်ဆိုတာလည်း သူများကိုသာ ဆေးကုပေးရတာ.. ကိုယ်တိုင်က မသေမျိုးဖြစ်နေတာ မဟုတ်ဘူးလေ။ အသွေးအသားနဲ့ပဲ.. နာတတ်တာပေါ့။
"ကိုယ်တို့အတူ ကိုးရီးယားကို ပြန်ကြစို့"
"ပြန်ရမှာပေါ့.. အကြာကြီး ခွင့်ယူထားလို့မှ မရတာ"
"လည်ချင်သေးတယ်ဆို Honeymoonထွက်မှ နောက်တစ်ခေါက်ပြန်လာကြမယ်လေ"
"အဟွတ် အဟွတ်!"
Taehyungဖြင့် သည်လိုစကားတွေဟာ ကိုကြီးနှုတ်ခမ်းက ထွက်ခဲ့တယ်ဆိုတာ ယုံတောင်မယုံချင်။ နတ်ပူးခံရတာလား၊ ဇာတ်ကားတွေထဲကလို လူစားထိုးခံလိုက်ရတာလား။
အမြဲလိုလို သူ့ကို ချေမိုးနေတဲ့ကိုကြီးဆီက သည်လိုစကားမျိုးကြားရတယ် ဆိုတော့လေ။
"ကိုကြီးအစစ်တော့ ဟုတ်ပါတယ်နော်"
"ဟုတ်တယ်လေ"
"ကျွန်တော်တော့ မယုံချင်တော့ဘူး။ အရက်သောက်လို့ မှောက်ပြီး အိပ်မက်ကမ္ဘာထဲရောက်နေတာများလား"
သူ Taehyungကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ စိတ်ဆိုးနေတယ်ဆိုသော်ငြား ရုန်းတော့မရုန်း.. ဒါ အခြေအနေကောင်းသည်ဟု ဆိုရမည်။
နဖူးပေါ်ကျနေသော ဆံစတို့ကို ထိတယ်ဆိုရုံလေး ရှိုက်လိုက်သည်။ Taehyungရဲ့ သေးသေးကွေးကွေးခန္ဓါကိုယ်က သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ အံဝင်ခွင်ကျ။
သည်ကောင်လေးက ဘယ်လိုနည်းနဲ့များ သူ့နှလုံးသားထဲမှာ နေရာယူနိုင်သွားတာပါလိမ့်။
နှလုံးဆိုသည့်အရာအား သွေးကြောအမျိုးမျိုး ဝင်ထွက်သွားလာနေသည့် ကြွက်သားတစ်ခုဟူ၍သာ မြင်ခဲ့သော နှလုံးခွဲစိတ်ဆရာဝန်တစ်ယောက်ကို Kim Taehyungက အမြင်ပြောင်းလဲပေးလိုက်သည်။
ဘယ်လိုပြောင်းလဲပေးလိုက်တာလဲဆို နှလုံးသားဟာ Taehyungဖြစ်သည်ဟု ထင်လာအောင် ပြောင်းလဲပေးတာ။
အတွေးနဲ့တင် ကြည်နူးစရာအတိ။
"ကိုယ် မင်းကို စာမေးမယ်လို့ပြောထားတာ မှတ်မိလား"
"အင်း.. မမေးနဲ့ မဖြေဘူး"
"မဖြေလို့ မရဘူး ငယ်လေးရဲ့။ မေးခွန်းက လွယ်လွယ်လေးပါကွာ။ ဒုတိယနှစ်ကျောင်းသားကိုမေးရင်တောင် သိတယ်"
"ဘာလဲကွာ မေးမေး မြန်မြန်မေး"
စိတ်မရှည်သံလေးနဲ့ဖြေတော့ JungKook ပြုံးမိလိုက်သည်။ တကယ်စာမေးမယ်လို့ ထင်နေတာဖြစ်လိမ့်မည်။ Kim Taehyungက သာမာန်ကျောင်းသားတွေလိုပင် စာလုပ်ရတာ သိပ်ကြိုက်သည်မဟုတ်။
"ကိုယ်တို့ နှလုံးခုန်သံကို ဘယ်လိုခေါ်လဲသိတယ်မလား"
"Lubb - Dup လေ"
"အင်း ပုံမှန်အခြေအနေမှာ အဲ့အသံနှစ်ခုကြား ကြာချိန်က ၀.၅ စက္ကန့်ဖြစ်ပြီးတော့ အသံနှစ်ခုပေါင်းမှ နှလုံးတစ်ခါခုန်တယ်လို့ မှတ်တာတဲ့"
"ဟင်..အဲ့တာတွေ သိပြီးသားလေ။ Lectureလာပေးနေတာလား"
တကယ့်ကို သာမာန်ကျောင်းသားလေးပါပဲ။ Lectureလိုက်ရမှာ အရမ်းပျင်းတဲ့ ကလေးကို မြင်နေရသလို။ ဒါလေးက အလုပ်သင်ဆရာဝန်တောင် ဖြစ်နေပြီတဲ့လား။
သူ့ရင်ခွင်ထဲကထွက်ပြီး သူ့ကို မျက်စောင်းနဲ့ကြည့်နေသော Taehyungကို ပြန်ဆွဲပြီး ဖက်ထားလိုက်သည်။
"ဆုံးအောင်နားထောင်ပါဦးကွာ.."
"ပြောပြော"
"အခု ကိုယ့်ရဲ့ Lubb - Dup ကြားမှာ အချိန်ဘယ်လောက်ကြာမယ်ထင်လဲ"
"ဘယ်သိမလဲ"
"၀.၂ စက္ကန့်။ ဟုတ်တယ်.. ကိုယ်နှလုံးခုန်တာမြန်နေတယ်"
Taehyung နည်းနည်းတော့ သဘောပေါက်ချင်လာသလိုလို။ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနှင့် ခေါင်းကို မဖော်စတမ်း ငုံ့ထားမိတော့သည်။ ကိုကြီးကို တစ်ခုခုပြန်ပြောချင်ပေမဲ့ ဘာပြန်ပြောသင့်လဲ အစမဖော်နိုင်။
"အဲ့တာ မင်းအနားမှာရှိနေလို့လေ။ ရင်ခုန်တယ်လို့ခေါ်တယ် သိလား"
" အိုး.. အဲ့တာ စာမှမဟုတ်တာပဲ"
"ဟုတ်ပါတယ်။ နှလုံးအထူးကုကသင်ပေးတဲ့ နှလုံးသားသင်ခန်းစာလေ"
Taehyung မနေတတ်စွာဖြင့် ကိုကြီးရင်ဘတ်ကို ခပ်ဖွဖွလေး ထုလိုက်သည်။ သူ့ခမျာ မျက်နှာပူလွန်းလို့ ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်မိနေတော့တာ။ ကိုကြီးကို အခုချိန် မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှာ သူသိပ်ရှက်တာပဲ။
အဲ့သည်လို ပိုးပန်းတဲ့စကားတွေ ဘယ်က သင်လာတာပါလိမ့်။
ရှက်သွေးဖြာခြင်းနှင့်အတူ သူ့ရင်ခုန်သံနှုန်းကလည်း ဒီရေအလား တရိပ်ရိပ်တက်လာခဲ့သည်။
ကိုကြီးပြောတဲ့ Lubb - Dupအသံနှစ်သံကြား ကြာချိန်က တိုနေလိမ့်မည်။ ဒါက ရင်ခုန်ခြင်းမည်၏။
တစ်ဦးတစ်ယောက်တည်းအတွက် သီးသန့်ဆန်စွာ ပွင့်လန်းလာသော ရင်ခုန်ခြင်း အချစ်ပန်းလေးတစ်ပွင့်ရယ်ပါ။ အဖူးအငုံအဖြစ် နှစ်ချီကြာခဲ့ရင်းက နောက်ဆုံးတော့ ပွင့်လန်းချိန်တန်ရောပေါ့။
ကိုကြီးက သူ့ရင်ခုန်သံကို ကောင်းမွန်စွာဖြင့် အလှပဆုံး ဖူးပွင့်စေတာပါပင်..။
"မင်းပြန်လာရင် ဒီလိုလေးပြောဖို့ ပြင်ဆင်ထားခဲ့တာ။ မင်းကို ပြောနေတုန်း ထစ်မှာစိုးလို့ နေ့တိုင်းရွတ်ကြည့်သေးတယ်"
"ဟမ်..ရည်းစားစကားကို ဆေးစာကျက်သလို ကျက်ရသေးတာလား"
"သေချာတာပေါ့။ ကိုယ်က အတွေ့အကြုံမှမရှိတာပဲ။ Ph.Dဖြေတုန်းက လူတွေ့စစ်တာထက်တောင် ပိုတုန်လှုပ်စရာကောင်းနေသေးတယ်"
Taehyungအသံထွက်ပြီးပင် ရယ်မိတော့သည်။ စာတော်တဲ့လူတွေက သည်လိုပဲ အချစ်ရေးမှာ ညံ့တတ်ကြပါသည်။ ခွဲစိတ်ပညာမှာ ဂုဏ်ထူးထွက်တယ်ဆိုပေမဲ့ အချစ်ရေးကိုတော့ ကုစားအမှတ်နဲ့ အောင်တဲ့လူက ကိုကြီးပါပဲ။
"ကဲ.. ကိုယ့်ကို အဖြေပေးတော့မယ်မလား"
"Stethoscopeမပါဘဲ နှလုံးခုန်သံကို စစ်ဆေးပေး"
"ရတယ်..နားထောင်စရာမလိုဘူး။ သေချာတယ် ချစ်တယ်တဲ့"
"ဪ.. ဆရာဝန်တစ်ယောက်က သေချာမစစ်ဆေးဘဲ ရောဂါအမည်တပ်လို့ရတယ်ပေါ့"
"ရိုးရိုးရောဂါမှမဟုတ်တာ ဒါက အချစ်ရောဂါလေ"
Taehyung သည်လူကြီးကို ဘယ်လိုလုပ်ပြီး မချစ်ဘဲနေနိုင်ပါ့မလဲ။ ကိုကြီးရင်ခွင်ထဲနေရင်း အရှိန်အဟုန်ပြင်းစွာသော ရင်ခုန်သံကို နားဆင်လို့ရသည်။ နွေးထွေးမှုတွေကို ခံစားနိုင်သည်။
တစ်သက်စာ ဒူးထောက်ဦးညွှတ်ပစ်ချင်စရာ အရှိန်အဝါနဲ့ သည်လူ။ သူ့အပေါ် မာမာထန်ထန်ဆက်ဆံခဲ့သမျှကို သင်ပုန်းချေပြီး ကိုကြီးကို သူချစ်ပြနိုင်ပါရဲ့။
"ကိုယ်မနက်ဖြန်ညနေအတွက် လေယာဥ်လက်မှတ် bookingလုပ်ထားလိုက်ပြီ"
"အင်း..ပြီးရောလေ"
"အတူလည်ချင်သေးတာကိုကွာ။ ဟိုမှာ အလုပ်တွေက ပုံနေလို့"
တကယ်တမ်း ခြေထောက်ကဒဏ်ရာ သက်သာမှ ပြန်သင့်သည်ဆိုသော်လည်း အခုကျ အနည်းငယ်အလောသုံးဆယ်ဖြစ်သွားသည်။ ဒဏ်ရာက သွေးတော့မထွက်တော့။ သို့သော် မလိုလားအပ်တဲ့ပိုးတွေဝင်မှာသာ စိုးရသည်။
ထို့အပြင် ချစ်ကြင်ခါစ အချိန်လေးမှာ လည်ပတ်ချိန်ပင်မရလိုက်တော့။ ဒီနေ့အဖြေရ မနက်ဖြန် အိမ်ပြန်.. ဘယ်လောက်တောင် တက်သုတ်ရိုက်လိုက်သလဲ။
"အလုပ်တွေပုံနေရင် ဘာလို့ ဒီကိုလိုက်ခဲ့သေးလဲ။ ကျွန်တော်က တစ်သက်လုံးနေမှာကျလို့"
"မင်းက ကိုယ့်ကို blockထားတယ်လေကွာ။ ဟိုမှာ ပြဿနာတွေကလည်းရှုပ်ပြီး မီဒီယာတွေကလည်း အရေမရအဖတ်မရတွေချည်း ရေးနေကြတာကိုး"
မီဒီယာဆိုတာတွေက ကိုကြီးပြောလည်း ပြောချင်စရာ။ ဘာကြောင့်များ သူများကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိစ္စတွေဆို သိပ်ရေးချင်ကြလဲမသိ။
အခုနောက်ပိုင်း social mediaတွေ ခေတ်စားလာတော့ ကောလဟာလတစ်ခုပြန့်သွားဖို့က အများကြီးပိုလွယ်လာသည်။ တစ်ခုခု ခြေလှမ်းမှားတာနဲ့ သကြားကို ပုရွက်ဆိတ်အုံသလို အုံလာကြမည့် သတင်းသမားတွေ အပြည့်။
"အင်း.. အခု ကျွန်တော်တို့ အတူပြန်လာတာကိုသိရင် ဘယ်လိုပြောကြဦးမလဲ ရေးကြဦးမလဲပဲ"
"ထားလိုက်စမ်းပါ အရေးမပါတဲ့ဟာတွေ ခေါင်းထဲ ထည့်မနေနဲ့"
သည်ရက်ပိုင်း အခန်းထဲမှာ Taehyung ဖွထားတာတွေက မနည်း။ မနက်ဖြန်ပြန်မယ်ဆိုတော့ ပြန့်ကျဲနေတဲ့ အဝတ်အစားတွေ၊ အသုံးအဆောင်တွေ တစ်ခုချင်းကို လိုက်ကောက်ပြီး သိမ်းရသည်။
ကုတ်အင်္ကျီတွေဆို ကုတင်ခြေရင်းမှာတစ်ထည်၊ ဆိုဖာခုံအစွန်းမှာတစ်ထည်။ အင်္ကျီတွေဆိုလည်း အဲ့သည်အတိုင်း နေရာအနှံ့။
ဘယ်လောက်တောင် မူးပြီးသောင်းကျန်းနေခဲ့လဲမသိ။
တစ်ခန်းလုံးကို ကူရှင်းပေးရင်ပင် JungKook ခေါင်းတစ်ခါခါဖြစ်နေတာ ဘယ်နှကြိမ်ရှိပြီလဲ မသိတော့။
"ဘာလို့ လျှောက်ဖွထားရတာလဲ။ အခုသိမ်းရတာ အလုပ်ပိုတာပေါ့"
"အစကတော့ သန့်သန့်ရှင်းရှင်းနေတာပါပဲ။ ကိုကြီးကြောင့် အသည်းကွဲပြီး အရက်သမားလေးလည်းဖြစ် တစ်ခန်းလုံးလည်း ဗရုတ်ကျတော့တာပဲ"
"နောက်ဆို ငယ်လေးအထင်လွဲစရာ ဘာကိစ္စမှမရှိအောင် ဆင်ခြင်ပြီးနေမယ်။ အရက်တွေ လျှောက်ပြီး မသောက်ရဘူးနော်။ အသည်းကို ထိလိမ့်မယ်"
ပြောရင်းနဲ့ Taehyungကို အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်ထားလိုက်သည်။ Taehyungပုခုံးပေါ် မေးတင်ထားရင်း တသင်းသင်းထွက်လာသော ကိုယ်သင်းရနံ့ကို တဝကြီး ရှိုက်မွှေးနေမိတော့တာ။
သည်ကောင်လေးကို သူသိပ်ချစ်တာပဲ။ ဘယ်အချိန်စပါတယ်လို့ သူက အတိအကျမပြောနိုင်ရင်တောင် ရင်ခုန်သံတွေကတော့ ပြောနိုင်ပါလိမ့်မည်။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜
Zawgyi~
ဖ်ားေနတဲ့လူက သည္ေလာက္ထိ ခြန္အားရွိေနတယ္ဆိုတာ ယုံႏိုင္စရာပင္မရွိ။
သူ႔ခါးကို တြယ္ဖက္ထားေသာ ကိုႀကီးရဲ႕လက္တစ္ဖက္က တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္။ သူဘယ္လိုမွ မ႐ုန္းႏိုင္ မကန္ႏိုင္ေအာင္။
အဖ်ားက်ေဆးနဲ႔ အားေဆး တြဲထိုးေပးလိုက္တာေတာင္ မွားသြားၿပီထင္ပါရဲ႕။
"အင္း..ဖက္ ထား ေပး"
"မဖက္ထားေပးပါဘူး ေဝးေဝးေန"
"မေနခ်င္ဘူး"
အသံက တိုးတိုးေလး.. ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ၾကားရ႐ုံေလာက္ေလး။ ကိုႀကီးက အိပ္ေပ်ာ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္။ အဖ်ားလြန္ၿပီး တစ္ေရးႏိုးေနေပမဲ့ မ်က္လုံးဖြင့္မရတာျဖစ္လိမ့္မည္။
"မ်က္လုံးေတြ ပူေနလား"
"အင္း.."
"Boilerဖြင့္ထားေပးတယ္.. ေခြၽးထြက္လာရင္ အဖ်ားက်သြားမွာ"
ပုံမွန္အတိုင္းဆို Taehyungက တစ္ေရးႏိုးထၿပီး ေဝယ်ာ၀စၥေတြလုပ္ရတာကို လုံးလုံးလ်ားလ်ားမႏွစ္သက္သူတစ္ေယာက္။ ကိုႀကီးနဲ႔ေတြ႕မွ အိပ္ခ်င္စိတ္ေလးေတာင္ေပ်ာက္သည္။
ဘယ့္ႏွယ္စိတ္ေကာက္ေနရင္းကေန လူနာေစာင့္ေရာ သူနာျပဳပါ တစ္ၿပိဳင္နက္ျဖစ္သြားရတယ္လို႔။
"ခ်မ္း..တယ္"
"အင္း..ေႏြးသြားလိမ့္မယ္"
ကိုႀကီးဘက္ကို လွည့္ၿပီး ေျဖးေျဖးဖြဖြေလး ျပန္ဖက္တြယ္လိုက္သည္။ သူ႔ပုံစံက စိတ္တိုေနရသူနဲ႔ေတာင္ မတူႏိုင္ေတာ့။
အရက္ဆက္တိုက္ေသာက္ထားတဲ့အရွိန္ေၾကာင့္ အရက္ႏွာက်ေနသင့္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ အရက္ႏွာက်တဲ့ကိစၥႀကီးကို ေမ့သြားသည္အထိ။
"ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"အိပ္ေတာ့.. စကားမ်ားမေနနဲ႔"
"အိပ္မေပ်ာ္ဘူး"
"မ်က္စိပိတ္ ပါးစပ္ပိတ္ထား အိပ္ေပ်ာ္သြားလိမ့္မယ္"
ဖ်ားေနသူက အေထြးေပြ႕ခံသင့္တယ္ဆိုေသာ္လည္း ကိုႀကီးနဲ႔ယွဥ္လွ်င္ သူ႔မွာ ေသးေကြးေနေတာ့ သူကပဲ အေထြးေပြ႕ခံျဖစ္ရသည္။
ပူစပ္စပ္ ဝင္ေလထြက္ေလက သူ႔လည္ဂုတ္သားကို ႐ိုက္ခတ္ေနၿပီး သူ႔ကို ဖက္တြယ္ထားတဲ့ ကိုႀကီးလက္ကလည္း ပူေႏြးလို႔။ သည္အပူခ်ိန္ကို ခံစားမိ႐ုံနဲ႔ပင္ ကိုႀကီးအဖ်ားမက်ေသးဘူးဆိုတာ ခန္႔မွန္းၾကည့္လို႔ရသည္။
"ကိုယ္ေနာက္တစ္ခါ မင္းကို အသိမေပးဘဲ ဘယ္မွမသြားေတာ့ဘူး"
"ေစာင့္ၾကည့္ေနမယ္"
"ေစ့စပ္ပြဲ မဖ်က္ရဘူးေနာ္"
"အိပ္ပါေတာ့ဆို.. စကားကိုမ်ားတယ္"
သူ႔လည္တိုင္နားထိ တိုးဝင္လာၿပီး တစိုက္မက္မက္ ရႈိက္နမ္းလိုက္ေသာ အနမ္း။ သူ႔ခႏၶါကိုယ္တေလွ်ာက္က ေသြးေၾကာေတြ ရပ္ဆိုင္းသြားသည့္ႏွယ္ ေတာင့္ခနဲျဖစ္သြားသည္။
သူ႔အတြက္ သည္လိုအထိအေတြ႕က ႐ူးေလာက္စရာ မရင္းႏွီးေသာ အထိအေတြ႕ျဖစ္သည္။
"လြတ္ဦး"
"အင္း.."
'အင္း'ဆိုတာက စကားနားေထာင္ၿပီးေခါင္းညိတ္ေထာက္ခံေသာ အသံမဟုတ္။ ပိုၿပီးတစ္စထက္တစ္စ နစ္ဝင္နမ္းရႈိက္လာ၍ ထြက္လာေသာ အသံ။
ပူေႏြးေႏြးအထိအေတြ႕က သူ႔အက်ႌစေအာက္ကေန တိုးဝင္လာသည္။ သည္အသက္အ႐ြယ္ေရာက္ေနတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာ့ ဘယ္ေျခလွမ္းလွမ္းေနတယ္ဆိုတာ မသိရေလာက္တဲ့အထိ ျဖဴစင္ေနတာမဟုတ္။
ဒါေပမဲ့ ကိုႀကီးက ဖ်ားေနတာေလ မဟုတ္ဘူးလား။ ဖ်ားေနတဲ့လူက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သည္လိုစိတ္ ဝင္ႏိုင္ရတာလဲ။
သူ ကိုႀကီးနား အရမ္းကပ္မိလို႔ စိတ္ေတြႂကြကုန္တာမ်ားလား။
"မရဘူးေနာ္.. ကိုႀကီး ဖ်ားေနတယ္"
"လူပဲဖ်ားတာပါ"
"မရ အြန္႔.."
နမ္းေန၍သာ နမ္းရတာ.. ကိုႀကီးႏႈတ္ခမ္းေတြက ပူေႏြးလြန္းလို႔ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလး အရည္ေပ်ာ္လုမတတ္။
ပထမေတာ့ သူ႐ုန္းႏိုင္သမွ် ႐ုန္းၾကည့္ပါေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးႏွစ္စုံက သူ႔အလိုလို စည္းခ်က္ညီညီ ေ႐ႊ႕လ်ားလာသည္။
မ်က္ဝန္းမ်ား အလိုလိုမွိတ္က်သြားၿပီးေနာက္ အရာရာက မွိန္းေမာစရာ။
ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးကို ေမ့ေလ်ာ့ၿပီး ေလေပၚဝဲေနသလို ခံစားခ်က္မ်ိဳး။ ရင္တလွပ္လွပ္၊ အသည္းတစ္ေအးေအး။
ဟိုးအျမင့္ႀကီးကေန ျပဳတ္က်သြားသည့္ႏွယ္ သူဟာ ကိုႀကီးရဲ႕ အက်ႌေကာ္လာစကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားမိလ်က္။
"ခ်စ္တယ္.."
"ဟမ္.. ဘာေျပာလိုက္တယ္"
နားၾကားမွားလိုက္တာလား၊ အိပ္မက္လား။ သူ႔ကိုယ္သူမယုံႏိုင္တာေၾကာင့္ အထပ္ထပ္ျပန္ေမးမိသည့္အျဖစ္။
"ခ်စ္တယ္.. ကိုယ့္ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေတာ့.."
"ဆိုးမွာပဲ"
"ခုနကက် ျပန္နမ္းေနၿပီေတာ့"
"ေတာ္စမ္းပါ"
Taehyung ရွက္ရမ္းရမ္းၿပီး ကုတင္ေပၚက ထသြားဖို႔ရာ ျပင္လိုက္၏။ ဒါေပမဲ့ ကိုႀကီးက အသြားမခံဘဲ ဆြဲထားျပန္သည္။ Taehyungမွာ သည္အစ္ကိုႀကီး ရင္ခြင္ထဲ ယက္ကန္ယက္ကန္။
မ်က္ႏွာပူရပါတယ္ဆို.. ဘာလို႔ အတင္းဆြဲထားျပန္တာလဲ။ လူပ်ိဳႀကီးေတြမ်ား အလိုက္ကန္းဆိုး မသိခ်က္ပဲ။
"အေျဖေပးေလ"
"သိရက္သားနဲ႔"
"တရားဝင္မေျပာရေသးဘူးေလ"
ဘယ္လိုေျပာမွ တရားဝင္လဲေတာ့ မသိ။ Taehyungကေတာ့ ငယ္တည္းကေန အခုထိ အခြင့္ႀကဳံတိုင္း ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခဲ့တာပဲေလ။
'ခ်စ္တယ္' ဆိုတာကို တရားဝင္ျဖစ္ဖို႔ စာခ်ဳပ္ေတြဘာေတြမ်ား လိုေသးလို႔လား။
"ေနေကာင္းသြားရင္ေျပာမယ္။ အခုအိပ္ေတာ့"
စိတ္ေလွ်ာ့သြားတာလား၊ ေမာသြားတာလား.. ကိုႀကီးဆီက အသံမထြက္လာေတာ့။ စကားသံအစား အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းကိုသာ ၾကားရသည္။ အင္းေပါ့.. ေနမွမေကာင္းေသးဘဲ အင္အားေတြအမ်ားႀကီး သုံးလိုက္တာကိုး.. ေျပာလို႔မွမရတာ။
ကိုႀကီးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္ဖြဖြေလး စမ္းၾကည့္ေတာ့ ခုနကနဲ႔ မတူဘဲ ေျခာက္ကပ္ေနသည္။
Boilerေၾကာင့္ပဲလား သူ႔ေၾကာင့္ပဲလား.. ကိုႀကီးကိုယ္အပူခ်ိန္က အနည္းငယ္ေလ်ာ့သြားသည္ဟု ထင္ရသည္။
မနက္ေရာက္လို႔ အခုျဖစ္ခဲ့တာေတြ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ သူ ကိုႀကီးကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ႏိုင္မွာပင္ မဟုတ္ေတာ့..။
____
JungKook အိပ္ရာႏိုးႏိုးခ်င္း ေဘးနားေနရာကို စမ္းၾကည့္သည္။
ဘယ္သူမွမရွိေတာ့ အိပ္ရာေပၚမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
သူညက အေတာ္ေလး အဖ်ားတက္ေနခဲ့တာ။ တစ္ကိုယ္လုံး ကိုက္ခဲထုံက်င္ၿပီး မလႈပ္မရွားခ်င္တဲ့အထိပင္။
ထိုသို႔ ေနရထိုင္ရခက္ေနသည့္ၾကားမွ အမွတ္တရေကာင္းေလးေတာ့ ရွိသြားေသးပါ၏။
ခိုက္ခိုက္တုန္ခ်မ္းေနေသာ္လည္း ပူေႏြးစိုစြတ္သည့္အနမ္းမ်ားေၾကာင့္ သူအဖ်ားတစ္ဝက္သက္သာသြားသည္ဟု ဆိုရမလား။ ထိုအနမ္းက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေပၚ ယခုထိတိုင္ အေငြ႕အသက္ထင္က်န္ေနဆဲ။
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကိုပင္ မၾကာခဏဆိုသလို စမ္းမိေနေတာ့သည္။
"ႏိုးရင္လည္း ထလာေတာ့ေလ။ ေနေကာင္းသြားၿပီလား"
"အင္း..ေကာင္းသြားၿပီ ငယ္ေလးေၾကာင့္"
"ဒါေပါ့ ကြၽန္ေတာ္ညတုန္းက ေဆးႏွစ္လုံးထိုးထားေပးတယ္ေလ"
"ေဆးေတြက အလကားပါကြာ.. အဓိကက"
"ေနေကာင္းရင္ ထၿပီးမ်က္ႏွာသစ္ေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္ ဆန္ျပဳတ္ျပင္ထားေပးတယ္"
Taehyung ရွက္သြားတာ သူသိတာေပါ့။ မ်က္မွန္ခြၽတ္ထားေပမဲ့ Taehyungရဲ႕ပါးႏွစ္ဖက္ရဲတြတ္ေနတာကိုေတာ့ ခံစားမိပါရဲ႕။
သူအိပ္ရာကေန ကုန္း႐ုန္းထၿပီး ခပ္သြက္သြက္ပဲ ကိုယ္လက္သန္႔စင္လိုက္သည္။ အနည္းငယ္ ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သ,လိုက္ၿပီး ဧည့္ခန္းဘက္ ထြက္လာေတာ့ Taehyungထိုင္ေနတာကို ေတြ႕သည္။
စားပြဲခုံေပၚမွာေတာ့ ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ႀကီးက ႀကီးႀကီးမားမား.. လူတစ္ေယာက္စာေတာင္ ဟုတ္ပါရဲ႕လား။
"ဒီမွာ ဆန္ျပဳတ္မွာထားေပးတယ္"
"ခြံ့ေကြၽးေလ"
"နာေနတာက ေျခေထာက္ေလ၊ လက္မွမဟုတ္တာ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္စား"
"ကိုယ့္ကိုဆို အရမ္းၿငိဳျငင္လာတာပဲ"
"စိတ္ဆိုးေနတုန္းေနာ္.. အထြန္႔မတက္နဲ႔"
Taehyung ေျပာရင္းနဲ႔ မ်က္ေစာင္းေလးထိုးလိုက္သည္။ စိတ္ယားစရာေကာင္းပုံမ်ား ကိုယ့္ဗိုက္ကိုယ္ျပန္ကုတ္ခ်င္လာေတာ့တာပဲ။
Taehyungက ခ်စ္စရာေကာင္းသေလာက္ ဆန္ျပဳတ္ကေတာ့ မဟုတ္။ ဟိုတယ္က ဆန္ျပဳတ္ကို သည္လို ပြဲႀကီးနဲ႔ပဲ ေရာင္းတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ Taehyungကပဲ သူ႔ကို ႐ြဲ႕လို႔ မ်ိဳစို႔ပါေစဆိုၿပီး မွာလိုက္တာလား။
အနည္းငယ္စီဆို ဆန္ျပဳတ္က စားေကာင္းေသာက္ေကာင္းတယ္ဆိုေပမဲ့ သည္ေလာက္ႀကီးကေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးေလ။
"ေတာ္ၿပီ..ကိုယ္ဝၿပီ"
"ဟင္ ကုန္ေတာင္မကုန္ေသးဘူး"
"အမ်ားႀကီးပဲေလ။ ကိုယ့္ကိုသာ ေကြၽးေနတာ မင္းေရာ ဘာစားၿပီးၿပီလဲ"
"ကိုႀကီးအိပ္ေနတုန္းက မနက္စာဘူေဖးသြားစားလိုက္တယ္"
မနက္စာစားၿပီးေတာ့ Taehyungက သူ႔ေျခေထာက္က ဒဏ္ရာေတြကို ျပန္ေဆးထည့္ေပးသည္။ ဒဏ္ရာက ႀကီးႀကီးမားမားတစ္ခုတည္းမဟုတ္ဘဲ ဟိုတစ္စသည္တစ္စနဲ႔ အမ်ားႀကီးျပန္႔က်ဲေနတာျဖစ္သည္။
Taehyung အရက္ျပန္ေလာင္းခ်ၿပီး ေဆးေၾကာေပးေတာ့ စပ္လိုက္တာမ်ား.. မ်က္ရည္ေတာင္ ဝဲခ်င္ခ်င္။
ဆရာဝန္ဆိုတာလည္း သူမ်ားကိုသာ ေဆးကုေပးရတာ.. ကိုယ္တိုင္က မေသမ်ိဳးျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အေသြးအသားနဲ႔ပဲ.. နာတတ္တာေပါ့။
"ကိုယ္တို႔အတူ ကိုးရီးယားကို ျပန္ၾကစို႔"
"ျပန္ရမွာေပါ့.. အၾကာႀကီး ခြင့္ယူထားလို႔မွ မရတာ"
"လည္ခ်င္ေသးတယ္ဆို Honeymoonထြက္မွ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္လာၾကမယ္ေလ"
"အဟြတ္ အဟြတ္!"
Taehyungျဖင့္ သည္လိုစကားေတြဟာ ကိုႀကီးႏႈတ္ခမ္းက ထြက္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ယုံေတာင္မယုံခ်င္။ နတ္ပူးခံရတာလား၊ ဇာတ္ကားေတြထဲကလို လူစားထိုးခံလိုက္ရတာလား။
အၿမဲလိုလို သူ႔ကို ေခ်မိုးေနတဲ့ကိုႀကီးဆီက သည္လိုစကားမ်ိဳးၾကားရတယ္ ဆိုေတာ့ေလ။
"ကိုႀကီးအစစ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္"
"ဟုတ္တယ္ေလ"
"ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ မယုံခ်င္ေတာ့ဘူး။ အရက္ေသာက္လို႔ ေမွာက္ၿပီး အိပ္မက္ကမာၻထဲေရာက္ေနတာမ်ားလား"
သူ Taehyungကို ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။ စိတ္ဆိုးေနတယ္ဆိုေသာ္ျငား ႐ုန္းေတာ့မ႐ုန္း.. ဒါ အေျခအေနေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။
နဖူးေပၚက်ေနေသာ ဆံစတို႔ကို ထိတယ္ဆို႐ုံေလး ရႈိက္လိုက္သည္။ Taehyungရဲ႕ ေသးေသးေကြးေကြးခႏၶါကိုယ္က သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ အံဝင္ခြင္က်။
သည္ေကာင္ေလးက ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မ်ား သူ႔ႏွလုံးသားထဲမွာ ေနရာယူႏိုင္သြားတာပါလိမ့္။
ႏွလုံးဆိုသည့္အရာအား ေသြးေၾကာအမ်ိဳးမ်ိဳး ဝင္ထြက္သြားလာေနသည့္ ႂကြက္သားတစ္ခုဟူ၍သာ ျမင္ခဲ့ေသာ ႏွလုံးခြဲစိတ္ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ကို Kim Taehyungက အျမင္ေျပာင္းလဲေပးလိုက္သည္။
ဘယ္လိုေျပာင္းလဲေပးလိုက္တာလဲဆို ႏွလုံးသားဟာ Taehyungျဖစ္သည္ဟု ထင္လာေအာင္ ေျပာင္းလဲေပးတာ။
အေတြးနဲ႔တင္ ၾကည္ႏူးစရာအတိ။
"ကိုယ္ မင္းကို စာေမးမယ္လို႔ေျပာထားတာ မွတ္မိလား"
"အင္း.. မေမးနဲ႔ မေျဖဘူး"
"မေျဖလို႔ မရဘူး ငယ္ေလးရဲ႕။ ေမးခြန္းက လြယ္လြယ္ေလးပါကြာ။ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားကိုေမးရင္ေတာင္ သိတယ္"
"ဘာလဲကြာ ေမးေမး ျမန္ျမန္ေမး"
စိတ္မရွည္သံေလးနဲ႔ေျဖေတာ့ JungKook ၿပဳံးမိလိုက္သည္။ တကယ္စာေမးမယ္လို႔ ထင္ေနတာျဖစ္လိမ့္မည္။ Kim Taehyungက သာမာန္ေက်ာင္းသားေတြလိုပင္ စာလုပ္ရတာ သိပ္ႀကိဳက္သည္မဟုတ္။
"ကိုယ္တို႔ ႏွလုံးခုန္သံကို ဘယ္လိုေခၚလဲသိတယ္မလား"
"Lubb - Dup ေလ"
"အင္း ပုံမွန္အေျခအေနမွာ အဲ့အသံႏွစ္ခုၾကား ၾကာခ်ိန္က ၀.၅ စကၠန္႔ျဖစ္ၿပီးေတာ့ အသံႏွစ္ခုေပါင္းမွ ႏွလုံးတစ္ခါခုန္တယ္လို႔ မွတ္တာတဲ့"
"ဟင္..အဲ့တာေတြ သိၿပီးသားေလ။ Lectureလာေပးေနတာလား"
တကယ့္ကို သာမာန္ေက်ာင္းသားေလးပါပဲ။ Lectureလိုက္ရမွာ အရမ္းပ်င္းတဲ့ ကေလးကို ျမင္ေနရသလို။ ဒါေလးက အလုပ္သင္ဆရာဝန္ေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီတဲ့လား။
သူ႔ရင္ခြင္ထဲကထြက္ၿပီး သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းနဲ႔ၾကည့္ေနေသာ Taehyungကို ျပန္ဆြဲၿပီး ဖက္ထားလိုက္သည္။
"ဆုံးေအာင္နားေထာင္ပါဦးကြာ.."
"ေျပာေျပာ"
"အခု ကိုယ့္ရဲ႕ Lubb - Dup ၾကားမွာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္ထင္လဲ"
"ဘယ္သိမလဲ"
"၀.၂ စကၠန္႔။ ဟုတ္တယ္.. ကိုယ္ႏွလုံးခုန္တာျမန္ေနတယ္"
Taehyung နည္းနည္းေတာ့ သေဘာေပါက္ခ်င္လာသလိုလို။ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္ ေခါင္းကို မေဖာ္စတမ္း ငုံ႔ထားမိေတာ့သည္။ ကိုႀကီးကို တစ္ခုခုျပန္ေျပာခ်င္ေပမဲ့ ဘာျပန္ေျပာသင့္လဲ အစမေဖာ္ႏိုင္။
"အဲ့တာ မင္းအနားမွာရွိေနလို႔ေလ။ ရင္ခုန္တယ္လို႔ေခၚတယ္ သိလား"
" အိုး.. အဲ့တာ စာမွမဟုတ္တာပဲ"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ႏွလုံးအထူးကုကသင္ေပးတဲ့ ႏွလုံးသားသင္ခန္းစာေလ"
Taehyung မေနတတ္စြာျဖင့္ ကိုႀကီးရင္ဘတ္ကို ခပ္ဖြဖြေလး ထုလိုက္သည္။ သူ႔ခမ်ာ မ်က္ႏွာပူလြန္းလို႔ ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္မိေနေတာ့တာ။ ကိုႀကီးကို အခုခ်ိန္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမွာ သူသိပ္ရွက္တာပဲ။
အဲ့သည္လို ပိုးပန္းတဲ့စကားေတြ ဘယ္က သင္လာတာပါလိမ့္။
ရွက္ေသြးျဖာျခင္းႏွင့္အတူ သူ႔ရင္ခုန္သံႏႈန္းကလည္း ဒီေရအလား တရိပ္ရိပ္တက္လာခဲ့သည္။
ကိုႀကီးေျပာတဲ့ Lubb - Dupအသံႏွစ္သံၾကား ၾကာခ်ိန္က တိုေနလိမ့္မည္။ ဒါက ရင္ခုန္ျခင္းမည္၏။
တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ သီးသန္႔ဆန္စြာ ပြင့္လန္းလာေသာ ရင္ခုန္ျခင္း အခ်စ္ပန္းေလးတစ္ပြင့္ရယ္ပါ။ အဖူးအငုံအျဖစ္ ႏွစ္ခ်ီၾကာခဲ့ရင္းက ေနာက္ဆုံးေတာ့ ပြင့္လန္းခ်ိန္တန္ေရာေပါ့။
ကိုႀကီးက သူ႔ရင္ခုန္သံကို ေကာင္းမြန္စြာျဖင့္ အလွပဆုံး ဖူးပြင့္ေစတာပါပင္..။
"မင္းျပန္လာရင္ ဒီလိုေလးေျပာဖို႔ ျပင္ဆင္ထားခဲ့တာ။ မင္းကို ေျပာေနတုန္း ထစ္မွာစိုးလို႔ ေန႔တိုင္း႐ြတ္ၾကည့္ေသးတယ္"
"ဟမ္..ရည္းစားစကားကို ေဆးစာက်က္သလို က်က္ရေသးတာလား"
"ေသခ်ာတာေပါ့။ ကိုယ္က အေတြ႕အႀကဳံမွမရွိတာပဲ။ Ph.Dေျဖတုန္းက လူေတြ႕စစ္တာထက္ေတာင္ ပိုတုန္လႈပ္စရာေကာင္းေနေသးတယ္"
Taehyungအသံထြက္ၿပီးပင္ ရယ္မိေတာ့သည္။ စာေတာ္တဲ့လူေတြက သည္လိုပဲ အခ်စ္ေရးမွာ ညံ့တတ္ၾကပါသည္။ ခြဲစိတ္ပညာမွာ ဂုဏ္ထူးထြက္တယ္ဆိုေပမဲ့ အခ်စ္ေရးကိုေတာ့ ကုစားအမွတ္နဲ႔ ေအာင္တဲ့လူက ကိုႀကီးပါပဲ။
"ကဲ.. ကိုယ့္ကို အေျဖေပးေတာ့မယ္မလား"
"Stethoscopeမပါဘဲ ႏွလုံးခုန္သံကို စစ္ေဆးေပး"
"ရတယ္..နားေထာင္စရာမလိုဘူး။ ေသခ်ာတယ္ ခ်စ္တယ္တဲ့"
"ဪ.. ဆရာဝန္တစ္ေယာက္က ေသခ်ာမစစ္ေဆးဘဲ ေရာဂါအမည္တပ္လို႔ရတယ္ေပါ့"
"႐ိုး႐ိုးေရာဂါမွမဟုတ္တာ ဒါက အခ်စ္ေရာဂါေလ"
Taehyung သည္လူႀကီးကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး မခ်စ္ဘဲေနႏိုင္ပါ့မလဲ။ ကိုႀကီးရင္ခြင္ထဲေနရင္း အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာေသာ ရင္ခုန္သံကို နားဆင္လို႔ရသည္။ ေႏြးေထြးမႈေတြကို ခံစားႏိုင္သည္။
တစ္သက္စာ ဒူးေထာက္ဦးၫႊတ္ပစ္ခ်င္စရာ အရွိန္အဝါနဲ႔ သည္လူ။ သူ႔အေပၚ မာမာထန္ထန္ဆက္ဆံခဲ့သမွ်ကို သင္ပုန္းေခ်ၿပီး ကိုႀကီးကို သူခ်စ္ျပႏိုင္ပါရဲ႕။
"ကိုယ္မနက္ျဖန္ညေနအတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ bookingလုပ္ထားလိုက္ၿပီ"
"အင္း..ၿပီးေရာေလ"
"အတူလည္ခ်င္ေသးတာကိုကြာ။ ဟိုမွာ အလုပ္ေတြက ပုံေနလို႔"
တကယ္တမ္း ေျခေထာက္ကဒဏ္ရာ သက္သာမွ ျပန္သင့္သည္ဆိုေသာ္လည္း အခုက် အနည္းငယ္အေလာသုံးဆယ္ျဖစ္သြားသည္။ ဒဏ္ရာက ေသြးေတာ့မထြက္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ မလိုလားအပ္တဲ့ပိုးေတြဝင္မွာသာ စိုးရသည္။
ထို႔အျပင္ ခ်စ္ၾကင္ခါစ အခ်ိန္ေလးမွာ လည္ပတ္ခ်ိန္ပင္မရလိုက္ေတာ့။ ဒီေန႔အေျဖရ မနက္ျဖန္ အိမ္ျပန္.. ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တက္သုတ္႐ိုက္လိုက္သလဲ။
"အလုပ္ေတြပုံေနရင္ ဘာလို႔ ဒီကိုလိုက္ခဲ့ေသးလဲ။ ကြၽန္ေတာ္က တစ္သက္လုံးေနမွာက်လို႔"
"မင္းက ကိုယ့္ကို blockထားတယ္ေလကြာ။ ဟိုမွာ ျပႆနာေတြကလည္းရႈပ္ၿပီး မီဒီယာေတြကလည္း အေရမရအဖတ္မရေတြခ်ည္း ေရးေနၾကတာကိုး"
မီဒီယာဆိုတာေတြက ကိုႀကီးေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား သူမ်ားကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေတြဆို သိပ္ေရးခ်င္ၾကလဲမသိ။
အခုေနာက္ပိုင္း social mediaေတြ ေခတ္စားလာေတာ့ ေကာလဟာလတစ္ခုျပန္႔သြားဖို႔က အမ်ားႀကီးပိုလြယ္လာသည္။ တစ္ခုခု ေျခလွမ္းမွားတာနဲ႔ သၾကားကို ပု႐ြက္ဆိတ္အုံသလို အုံလာၾကမည့္ သတင္းသမားေတြ အျပည့္။
"အင္း.. အခု ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတူျပန္လာတာကိုသိရင္ ဘယ္လိုေျပာၾကဦးမလဲ ေရးၾကဦးမလဲပဲ"
"ထားလိုက္စမ္းပါ အေရးမပါတဲ့ဟာေတြ ေခါင္းထဲ ထည့္မေနနဲ႔"
သည္ရက္ပိုင္း အခန္းထဲမွာ Taehyung ဖြထားတာေတြက မနည္း။ မနက္ျဖန္ျပန္မယ္ဆိုေတာ့ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ အဝတ္အစားေတြ၊ အသုံးအေဆာင္ေတြ တစ္ခုခ်င္းကို လိုက္ေကာက္ၿပီး သိမ္းရသည္။
ကုတ္အက်ႌေတြဆို ကုတင္ေျခရင္းမွာတစ္ထည္၊ ဆိုဖာခုံအစြန္းမွာတစ္ထည္။ အက်ႌေတြဆိုလည္း အဲ့သည္အတိုင္း ေနရာအႏွံ႔။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မူးၿပီးေသာင္းက်န္းေနခဲ့လဲမသိ။
တစ္ခန္းလုံးကို ကူရွင္းေပးရင္ပင္ JungKook ေခါင္းတစ္ခါခါျဖစ္ေနတာ ဘယ္ႏွႀကိမ္ရွိၿပီလဲ မသိေတာ့။
"ဘာလို႔ ေလွ်ာက္ဖြထားရတာလဲ။ အခုသိမ္းရတာ အလုပ္ပိုတာေပါ့"
"အစကေတာ့ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေနတာပါပဲ။ ကိုႀကီးေၾကာင့္ အသည္းကြဲၿပီး အရက္သမားေလးလည္းျဖစ္ တစ္ခန္းလုံးလည္း ဗ႐ုတ္က်ေတာ့တာပဲ"
"ေနာက္ဆို ငယ္ေလးအထင္လြဲစရာ ဘာကိစၥမွမရွိေအာင္ ဆင္ျခင္ၿပီးေနမယ္။ အရက္ေတြ ေလွ်ာက္ၿပီး မေသာက္ရဘူးေနာ္။ အသည္းကို ထိလိမ့္မယ္"
ေျပာရင္းနဲ႔ Taehyungကို အေနာက္ကေန သိုင္းဖက္ထားလိုက္သည္။ Taehyungပုခုံးေပၚ ေမးတင္ထားရင္း တသင္းသင္းထြက္လာေသာ ကိုယ္သင္းရနံ႔ကို တဝႀကီး ရႈိက္ေမႊးေနမိေတာ့တာ။
သည္ေကာင္ေလးကို သူသိပ္ခ်စ္တာပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္စပါတယ္လို႔ သူက အတိအက်မေျပာႏိုင္ရင္ေတာင္ ရင္ခုန္သံေတြကေတာ့ ေျပာႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜