လြန္ခဲ့ေသာ တပတ္က.....
တာရာ ကိုစိုးထြက္သြားတာနဲ႔ ေဆး႐ုံစားရိတ္ရွင္းပီး ျပန္မယ္အလုပ္ ေဆး႐ုံစားရိတ္ကေတာ့ရွင္းပီးသြားပီဆိုတယ္....ကိုစိုးကိုရွာပါေသးတယ္ ပိုက္ဆံျပန္ေပးဖို႔ ဒါေပမယ့္ရွာလို႔မေတြ႕တာေကာ မဆက္သြယ္တတ္တာေကာမလို႔ ရွိေစေတာ့ဆိုပိီးပဲ တာရာ အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။
အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေနသိပ္မေကာင္းခ်င္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လဲအာ႐ုံမရွိ အထုတ္ေတြအကုန္သိမ္းပီးသာ ဒီအိမ္ႀကီးက ထြက္သြားခ်င္ပီ။ သူမနဲ႔ မသက္ဆိုင္ မပတ္သတ္တဲ့ေနရာမွာ တစ္စကၠန္႔ေတာင္ဆက္ေနလိုစိတ္မရွိ။ အရင္ထဲကလဲ ထြက္သြားခ်င္ခဲ့ဖူးပါတယ္ သို႔ေသာ္....ကိုယ္က တရားဝင္သက္ဆိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ေယာက္်ားရွိတဲ့အတြက္ လုပ္ခ်င္တိုင္းေတာ့ မလုပ္ရဘူးဆိုတာ သူမသိတယ္။ ထြက္သြားခ်င္ေတာင္ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းျဖစ္မွ သိကၡာရွိရွိထြက္သြားခ်င္သည္။ လင္ေယာက္်ားဆီက ထြက္ေျပးလာတဲ့ ဒါမွမဟုတ္ ေယာက္်ားနဲ႔အတူမေနဘဲအျပင္ထြက္ေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္ေတာ့ မျဖစ္ခ်င္။ အဲ့ေၾကာင့္မလို႔ အရမ္းပင္ပန္းပီး ထြက္သြားခ်င္လာတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာင္ မာနနဲ႔တင္းခံခဲ့ရသည္မလား။
အထုတ္ေတြအကုန္သိမ္းပီးေတာ့လဲ သိပ္မရွိလွတဲ့ ကိုယ့္အဝတ္အိတ္ကိုယ္ဆြဲပီး ထိုအိမ္ႀကီးကေန အပီးအပိုင္ထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။ ဒီခ်ိန္မွာ စိတ္နာတာေတြ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္တာေတြ ဝမ္းနည္းတာေတြ အလ်ဥ္းမရွိေတာ့....ပတ္သတ္စရာမလိုေတာ့သလို အတိတ္မွာ မပတ္သတ္ခဲ့တဲ့အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ပဲေရွ႕ဆက္ခ်င္သည္။ သူနဲ႔ပတ္သတ္နဲ႔ အတိတ္ေတြ memory ေတြ အေၾကာင္းအရာေတြအားလုံးကို ထားခဲ့ပီမလို႔ ဆက္ေတြးေနတာေတြ စိတ္နာေနတာေတြ မုန္းေနတာေတြလုပ္ေတာ့မည္မဟုတ္.....ငိုတာေတာင္ လက္မွတ္ထိုးတုံးက ေနာက္ဆုံးပဲ။ စိတ္နာေနတယ္ မုန္းေနမယ္ဆိုရင္ သူ႔ကို ကိုယ့္စိတ္ထဲ မၾကည္လင္ဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ ေနရာေပးေနရဦးမည္။ ခုေတာ့ သူဆိုတဲ့လူဆိုတာ သူမဘဝမွာေရာ သူမကေလးေလးဘဝမွာေရာ ျမဴမႈန္ေလာက္ပင္ အေရးပါသူမဟုတ္တဲ့အသိနဲ႔ပဲဆက္ရွင္သန္မည္။
အိမ္ကေန ထြက္ထြက္လာခ်င္းေတာ့ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ တသက္လုံး ေဂဟာမွာပဲေန ေဂဟာမွာပဲႀကီးခဲ့သူမလို႔ သြားစရာေပ်ာက္ေနခဲ့တာေတာ့အမွန္...သို႔ေသာ္ အရင္က အထက္တန္းေက်ာင္းပီးပီးခ်င္း အေဆာင္ေနပီး အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္သာ သိပ္မစိုးရိမ္ခဲ့။ သူမက ခုဆို ကိုယ္ဝန္နဲ႔ဆိုေတာ့ အေဆာင္မွာေနလို႔ေရရွည္အဆင္ေျပမည္မဟုတ္....အလုပ္ကအမေတြကိုအကူညီေတာင္းရင္ေတာ့ ခနတာ ေနလို႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ်ားဆီလဲ ေရရွည္ခိုကပ္မေနခ်င္.... အက်ီအိတ္ကို အလုပ္မွာထားပီး တေနကုန္အလုပ္နားက ငွားတဲ့အခန္းေတြပတ္ၾကည့္လိုက္တာ ေနာက္ဆုံးတိုက္ခန္းေလးတခန္းေတာ့ေတြ႕သည္။ တိုက္ခန္းေပမလို႔ အေဆာင္ထက္ေတာ့ေစ်းႀကီးေပမယ့္....ပတ္ဝန္းက်င္ေလးက သန္႔သည္ေျပာရမည္။ နဲနဲပါးပါးစပ္စုၾကည့္ေတာ့ ေဘးမွာေနတာ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီးအမ်ိဳးသမီးတဦးနဲ႔ သူ႔သမီး....သူ႔သမီးပင္ အေတာ္အသက္ၾက္ိးေနပီ....ေနာက္တခန္းကေတာ့ ပိတ္ထားသည္။ လက္ရွိအေျခေနရေတာ့ ဒီအခန္းေလးက သူမအတြက္ အဆင္အေျပဆုံးပဲ။
"ငါ့ညီမရယ္ ပြဲစားနဲ႔မဟုတ္ပဲ အခန္းရွင္တိုက္႐ိုက္ငွားရတာနဲ႔တင္ ငါ့ညီမသက္သာေနပီ မဟုတ္ရင္ ပြဲစားကိုက တလစာေလာက္ေပးရေသးတာ"
"ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ အန္တီ သမီးလဲစဥ္းစားေနတာ ဟိုဟာေလ....."
"ဘာမွစဥ္းစားမေနနဲ႔ ခုမယူရင္ သူမ်ားေနာက္ပါသြားမွာ ပတ္ဝန္းက်င္သန္႔ေတာ့ ႀကိဳက္ၾကတယ္ သိတယ္မလား....ဟိုဘက္အိမ္ဆိုလဲ ေက်ာင္းဆရာမ သားအမိေနတာ ေအးေဆးေတြပါပဲ"
"ဟုတ္ အန္တီ....အဲ့တာေတြက အဆင္ေျပပါတယ္ ဒါမဲ့ေလ ၆ ထပ္ဆိုေတာ့ တက္ရတာ....."
"ေအာ္ ဘာမ်ားလဲလို႔ အန္တီတို႔လို လူႀကီးေတြေတာင္ တက္ႏိုင္ေသးတာ ညည္းတို႔လူငယ္ေတြက ေအးေဆးပါေအ"
"ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္ ဒါမဲ့ သမီးက ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔"
"ဟဲ့ အမ်ိဳးသားေရာ....."
"အမ်ိဳးသား...."
"ေအးေလ ညည္းအမ်ိဳးသားေရာ မပါလာဘူးလား"
"အမ်ိဳးသားက.....ဆုံးသြားပီ"
"ဟယ္ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္ေလးနဲ႔ဟယ္.....ဗိုက္က ဘယ္နလရွိပီလဲ"
"၃လျပည့္ေတာ့မွာအန္တီ အဲ့ေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းက် အတက္အဆင္းခက္မွာစိုးလို႔"
"အင္း....ေအာက္ထပ္ေတြအခန္းလြတ္ရင္ ငါညည္းကို ဒီေစ်းနဲ႔ပဲ ငွားေပးပါတယ္ေအ...ခုက အခန္းေတြက ျပည့္ေနတာ အေပၚႏွစ္ခန္းပဲရေတာ့တာ"
"ဟုတ္အန္တီ သမီးနားလည္ပါတယ္....အဲ့ဆိုလဲ ဒီအခန္းပဲ ယူလိုက္မယ္ေလ ေနာက္ပိုင္းအဆင္လုံးဝမေျပမွ သမီးတခုခုစီစဥ္လိုက္မယ္"
"ေအး ေအး.....ငါ့ဖုန္းလဲ ယူထား တခုခုဆို ဆက္ခဲ့လိုက္ ငါမအားလဲ ငါ့ညီမရွိတယ္အိမ္မွာ....လမ္းထိပ္တိုက္က ေအာက္ဆုံးထပ္က ကုန္စုံဆိုင္သိတယ္မလား ေအး....အဲ့တာ ငါ့အိမ္ပဲ နီးတယ္ တခုခုဆို"
"ဟုတ္ အန္တီ ေက်းဇူးပါ"
ေဒၚတင္မမ မ်က္စိေရွ႕က မိန္းကေလးကိုၾကည့္ပီး စိတ္ထဲမေကာင္း။ သူမၾကည့္ရတာ ဟိုလိုဇယားရႈပ္တဲ့သူပုံမ်ိဳးမဟုတ္တာေသခ်ာတာမလို႔ ဂ႐ုဏာသက္မိသည္ကေတာ့အမွန္။ ပြဲစားလဲလုပ္ ေစ်းလဲေရာင္းတဲ့သူမလို႔ လူကဲခတ္ကေတာ့ တဖတ္ကမ္းခတ္ေတာ္သည္မလား။ ကေလးမလက္ထဲ ေသာ့တြဲကိုထည့္ေပးပီး လွည့္ထြက္မယ္အလုပ္
"ဒါနဲ႔ ညည္းက ဘာလုပ္တာလဲ အလုပ္ရွိလား"
"ဟိုဘက္တလမ္းက Mini mart မွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္ အန္တီ...."
သူမကို အလုပ္မရွိ ေယာက္်ားကလဲေသပီေျပာထားတာမလို႔ လစာကိစၥစိတ္ပူေနသည္ထင္ပ.....
"စိတ္ခ်ေနာ္အန္တီ အန္တီေျပာထားသလို လစာကို လဆန္း ၇ ရက္ထက္ ေနာက္မက်ေစရပါဘူး"
"ဟယ္....ငါေျပာခ်င္တာ အဲ့လိုေျပာတာမဟုတ္ပါဘူးေအ.....ညည္းလိုငယ္ငယ္ေလးက ကေလးတေယာက္နဲ႔ ဘယ္လိုေရွ႕ဆက္မလဲစိတ္ပူလို႔ရယ္"
တာရာ သူမကိုစိတ္ပူေပးသည္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲအေတာ့္ကို ၾကည္ႏူးမိသည္။ အစက သူမဒီတိုက္ကိုငွားမည္ဆိုတုံးက ပိုင္ရွင္ေတြက အပ်ိဳႀကီးညီမေတြမလို႔ ပစိပစပ္အလြန္မ်ားလြန္းသည္ဟုၾကားထားတာ ခုေတာ့လဲ ထင္ထား ေတြးထားတာေလာက္ေတာ့ မဆိုးလွ။ တုတ္ထိုးအိုးေပါက္ေျပာတတ္ေပမယ့္ သူမစကားထဲ ဂ႐ုဏာေတြပါေနတာေတာ့ ေသခ်ာသည္မလား
"လစာကိုလဲ လကုန္ ညည္းလစာထုတ္မွသာေပး....တျခားသူေတြကိုေတာ့ ႀကိဳယူတာ ညည္းေတာ့ ငါမယူေတာ့ဘူး"
"အာ ရပါတယ္ အန္တီ သမီးပိုက္ဆံရွိပါတယ္ အဲ့ေလာက္ေတာ့"
"ရွိလဲ သိမ္းထား ဒီေခတ္က လက္ထဲ ပိုက္ဆံက်စ္ေနေအာင္ထားမွ ေတာ္ခါက်တာ လကုန္မွသာေပးေအ"
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အန္တီ တကယ္ပါ"
"ေအးေအး ငါသြားေတာ့မယ္ အဲ့ဆို တခုခုလိုရင္လဲ ငါ့ဆိုင္က လာယူ ပိုက္ဆံကိစၥေတြးမေနနဲ႔ ညေရးညတာဆိုလဲဖုန္းဆက္ခဲ့ ၾကားလား"
"ဟုတ္ အန္တီ.....လိုက္မပို႔ေတာ့ဘူးေနာ္"
"ေအး ေအး....ဒါနဲ႔ အိပ္ရာခင္းေတြဘာေတြရွိလား"
"ခု မွ သြားဝယ္ရမွာ အန္တီ"
"ေအး မဝယ္ရေသးရင္ မဝယ္ေနနဲ႔ ငါ့အိမ္မွာ ရွိတယ္ တခုတေလ ဧည့္သည္ေတြလာမွ ခ်ေပးတာဆိုေတာ့ အသစ္နီးပါးပဲ သုံးတတ္တယ္ဆိုလာပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္"
"အားနာစရာႀကီးအန္တီရယ္"
"နာမေနနဲ႔ သြားပီ သြားပီ ခနေန ငါ့တူမတေယာက္အလုပ္ကျပန္လာရင္ လာပို႔လိမ့္မယ္"
"ဟုတ္ အန္တီ"
ေဒၚတင္မမျပန္သြားေတာ့ တာရာ အခန္းထဲဝင္ခဲ့လိုက္သည္။ အခန္းက အနည္းငယ္ေဟာင္းေနသည္ဆိုေပမယ့္ စုတ္ျပတ္ေတာ့မေန။ အိပ္ခန္းေသးေလးတခန္းရယ္ ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာရယ္ ဧည့္ခန္းအျဖစ္သုံးဖို႔ ေနရာက်ယ္ေလးတေနရာရယ္ပဲပါသည့္ တိုက္ခန္းကေလး။ သူမနဲ႔ သူမကေလးေလးႏွစ္ဦးထဲေနဖို႔ေတာ့ ေကာင္းစြာလုံေလာက္သည္။ သူမ ဆိုင္ျပန္ပီး အထုတ္ေတြျပန္ယူကာ အခန္းကိုေသခ်ာစြာသန္႔ရွင္းလိုက္သည္။ မဆိုးရွာပါဘူး ဖ်ာသန္႔သန္႔ေလးေတြ လိုက္ကာေလးေတြေတာ့ ထည့္ေပးထားလို႔ ဘုရားစင္ေလးလဲပါေသး။ အပ်ိဳႀကီးေတြမလို႔ထင္တယ္ ေထာင့္ေတာ့ေစ့ေနေအာင္ထည့္ေပးထားသည္။ က်န္တာကေတာ့ သူမဘာသာဝယ္ရမည္ေပါ့။
တပတ္ေလာက္ၾကာပီဆိုေတာ့ တာရာ ခုေနရာအသစ္ ဘဝအသစ္မွာ အသားက်စျပဳလာပီလို႔ဆိုရမယ္။ သူနဲ႔ကြာရွင္းပီးခ်င္းခ်င္း....ကြာရွင္းလက္မွတ္မွာ လက္မွတ္ထိုးပီးခ်က္ခ်င္း တာရာ ကိုယ့္အထုတ္ကိုယ္ဆြဲပီး အဲ့အိမ္ႀကီးက ထြက္ခဲ့တာ ခုဆို ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ရပ္ပီး ေနႏိုင္ေနပီ။ အရင္က ဘဝက ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ ဘယ္လိုဆိုတာကို ျပန္မေတြးမိေအာင္မနဲႀကိဳးစားပီး ကိစၥအားလုံးကို ျပည္ဖုံးကားခ်လိုက္ပီ။ သူ႔အေပၚခ်စ္ျခင္းေတြ မုန္းျခင္းေတြမထားခ်င္ေတာ့ေပ။ အရင္ကလဲ သူ႔အေပၚဘာကိစၥနဲ႔မွမမွီခိုခဲ့တာမလို႔ အေျခပ်က္သြားတာမ်ိဳးေတာ့မရွိ အရွင္းဆုံးေျပာရရင္ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ရွာစားလာတာ သူနဲ႔အိမ္ေထာင္တသက္ဟုဆိုရေပမည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူက ေလ်ာ္ေၾကးေပးတယ္ပဲဆိုပါေတာ့ ေငြေပးပီးကြာတုံးက သူမ ဘယ္ေလာက္ဆိုတာေတာင္ မၾကည့္ခ်င္တဲ့အထိ သူ႔ေငြကိုမမက္ေမာခဲ့....တာရာဆိုတဲ့သူမဟာ ေငြလဲမရွိ ပညာလဲဆုံးခန္းမတိုင္ေသးေပမယ့္ သူေပးတဲ့ေငြေၾကာင့္ ရပ္တည္ရတာမ်ိဳးမျဖစ္ေစရ။ ကင္းပီဆိုလွ်င္ ေသလူလိုသာ ကင္းခ်င္သည္မလို႔ ဘာအေႏွာင္အဖြဲ႕ ဘာဇာတ္လမ္းမွပင္မထားခဲ့ေပ။ အလုပ္ကသူေတြကိုလဲ ေယာက္်ားနဲ႔ကြာရွင္းလိုက္ပီ စိတ္သေဘာထားခ်င္းမတိုက္ဆိုင္လို႔ဟူ၍သာေျပာထားသည္။ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ခုလိုျဖစ္တာမလို႔ သူတို႔က ယူက်ဳံးမရျဖစ္ေပမယ့္ အဲ့ကိစၥကို မစမေဖာ္ေစလိုတဲ့ တာရာ့ပုံေၾကာင့္ ဘာမွေတာ့ထပ္မေျပာၾက။
တာရာ ခုဆို ကိုယ္ဝန္က ၃ လ ထဲမွာမလို႔ အလုပ္လုပ္ရတာ အဆင္ေျပေသးသည္ဟုဆိုရမည္။ သို႔ေသာ္ ၈ လ ၉ လ အဲ့ေလာက္ဆိုလွ်င္ သူအလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေလာက္ေတာ့...အရင္က စုထားေဆာင္းထားတာေလးေတြက ၾကားထဲသုံးတာေတြ ခုအခန္းငွားတာေတြေၾကာင့္ ေမြးဖြားစားရိတ္အတြက္ကာမိမွာမဟုတ္.....ေမြးပီးရင္လဲ တန္းအလုပ္ျပန္ဆင္းႏိုင္မွာမဟုတ္လို႔ နားေနတဲ့ကာလ သုံးရစြဲရမွာေတြကရွိေသးသည္။ ခုေတာ့ ရတဲ့လခေလးကို အာဟရျပည့္စုံေအာင္စားတာကလြဲလို႔ ဘာအတြက္မွအပိုမသုံးပဲ က်စ္ေနေအာင္စုထားရသည္။ ေတာ္ေသးသည္ေျပာရမည္ ေဒၚတင္မမတူမေလးက စက္ဆိုင္မွာအလုပ္လုပ္တာမလို႔ သူ႔အကူညီေလးနဲ႔ လက္ခ်ဳပ္လိုက္တာေလးေတြ ၾကယ္သီးတပ္တာေလးေတြကို ညမွာ အိမ္ကိုယူပီးလုပ္ခြင့္ရသည္။ အနည္းငယ္ေတာ့ပင္ပန္းေပမယ့္ခ အေတာ္ေတာ့ ေျပလည္သည္ဆိုရမည္။ ဒီပုံစံအတိုင္းဆို ကေလးေမြးမည့္ကာလအတြက္ေတာ့ သိပ္ပူပင္စရာမလိုေတာ့....အဲ့ကာလအတြင္းအိမ္လခအတြက္သာအနည္းငယ္ခက္ခဲေပလိမ့္မည္။ ဒါကလဲ ဆိုင္ကေန လခႀကိဳထုတ္လို႔ရရင္ ေျဖရွင္းလို႔ရႏိုင္သည္မလို႔ သိပ္မပူပင္ေတာ့။
..........
မပန္းခ်ီထြဋ္ေခါင္ ၏ ၂၆ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔အလႉ....
တာရာ ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီးမွာ ဗိုက္ကိုေဆးခန္းလာျပရင္း ျမင္လိုက္ရတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ေၾကာင့္ မမပန္းခ်ီ႕ကို သတိရသြားသည္။ ေအာ္.....ပန္းခ်ီဆိုပါလား.....ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးကေတာ့ သူမဘဝထဲ သိခဲ့တဲ့သူေတြထဲက မွတ္မွတ္ရရတေယာက္ေပါ့......
"မတာရာ......မတာရာရွိလား"
ဟင္...ငါ့နာမည္ပဲ.....ပန္းခ်ီဆိုတဲ့စာလုံးေလးျမင္ပီး ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနတာ နာစ္ေလးက ကိုယ့္နာမည္ေခၚတာပင္မၾကားမိလိုက္လို႔ အားနာရေသးသည္။ အေတြးစျဖတ္ပီး ဆရာမႀကီးရွိတဲ့အခန္းနားအေျပးေလးအသြား.....
အင့္ခနဲေနေအာင္ကို ဆရာမႀကီးအခန္းထဲကထြက္လာတဲ့အမနဲ႔ တိုက္မိေသးသည္။
"ေဆာရီးပါေနာ္ ေဆာရီးအမ"
တာရာ ဘယ္သူဘယ္ဝါပင္ ေမာ့ပင္မၾကည့္မိဘဲ ဇြတ္ေတာင္းပန္ေနမိေတာ့သည္။
"တာရာ....."
ရင္ထဲဝမ္းသာၾကည္ႏူးသံႀကီးနဲ႔ ေခၚခ်လိုက္တဲ့အသံနဲ႔အတူ သူမပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို ျငင္သာစြာဖက္လာတဲ့ထိုအမ်ိဳးသမီးေၾကာင့္ တာရာေမာ့ၾကည့္မိေတာ့......ဟင္ မမပန္းခ်ီ.....ဒါဆို ခုနက ဆိုင္းဘုတ္က ပန္းခ်ီထြဋ္ေခါင္ဆိုတာ မမပန္းခ်ီလား
"တာရာ....ေနမေကာင္းဘူးလား အမက တာရာ့ကိုသတိရေနတာ.... ခု အားလား အမ ေမြးေန႔မလို႔ မုန္႔လိုက္စားေနာ္ မျငင္းရဘူးေနာ္ ေနာ္ ေနဦး ကိုေဝယံဘယ္ေရာက္ေနလဲမသိဘူး"
တေယာက္ထဲေျပာပီး ျပာယာခပ္ေနတဲ့ မပန္းခ်ီကိုၾကည့္ပီး ေဆးခန္းစာအုပ္ကိုင္ထားတဲ့တာရာ ဘာေျပာရမွန္းမသိ...
"မတာရာ.....ဆရာမႀကီးေစာင့္ေနတယ္ေနာ္"
နာစ့္ဆရာမေလးရဲ႕ ေနာက္တခါထပ္ထြက္လာေခၚတဲ့အသံေၾကာင့္ တာရာ မပန္းခ်ီကို အားနာေပမယ့္ ဆရာမႀကီးကိုပိုအားနာရတာမလို႔ သြားဖို႔ျပင္ေတာ့
"သြား သြား တာရာ အမ ေစာင့္ေနမယ္ လိုက္ခဲ့ေနာ္ မုန္႔သြားစားရေအာင္"
"ဟုတ္ ဟုတ္အမ"
တာရာ ေစာင့္ေနရတဲ့ဆရာမႀကီးကိုအားနာတာေၾကာင့္ ျမန္ျမန္ပီးေရာ ဟုတ္ ပဲ ေျပာလိုက္တာ မမပန္းခ်ီတကယ္ေစာင့္ေနမယ္ဆိုတာကို မသိလို႔ဆိုလွ်င္မမွား.....သူမအေပၚထားတဲ့ မပန္းခ်ီရဲ႕ ခင္မင္မႈကိုေလွ်ာ့တြက္ခဲ့သည္ဆိုလွ်င္ပိုမွန္မည္။
တာရာ ဆရာမႀကီးအခန္းထဲကထြက္လာေတာ့ ေရွ႕က ခုံတန္းေလးမွာ တျခားလူနာေတြ ဗိုက္ႀကီးသည္ေတြနဲ႔အတူထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ မမပန္းခ်ီနဲ႔ ကိုေဝယံ့ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
"ေဟာ တာရာလာပီ....လာ ဘာစားခ်င္လဲတာရာ မမေမြးေန႔မလို႔ လိုက္စားေနာ္"
အၾကာႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ ထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့သူတို႔ေၾကာင့္ တာရာမလိုက္ျပန္ရင္ အေတာ္အားနာစရာေကာင္းေပလိမ့္မည္မလား
"ဟုတ္မမ"
တာရာ့ရဲ႕ ဟုတ္ဆိုတာၾကားတဲ့အခါမွ မမပန္းခ်ီ ခုနက မ်က္ႏွာထက္ပိုပီး႐ႊင္လန္းသြားေတာ့သည္။ ေအာ္ သူ႔ေမြးေန႔မလား ေပ်ာ္ပါေစေပါ့.....
ဒီလိုနဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ့ဆိုင္တဆိုင္ေလာက္ပဲသြားပီး သူတို႔ ၃ ေယာက္ေန႔လည္စာစားျဖစ္ၾကသည္။
"တာရာ ေနမေကာင္းဘူးလား ေဆး႐ုံလာတာေတြ႕လို႔ေလ"
ေအးေလ ေမးလဲေမးခ်င္စရာကိုး.....လာျပတာကလဲ သားဖြားမီးယပ္ဆရာမႀကီးဆိုေတာ့
"ဟုတ္တယ္မမ ဒီလိုပါပဲ အေရးႀကီးကိစၥမရွိဘူးရယ္ ဗိုက္နဲနဲနာလို႔ ေဆးေပးလိုက္တာ သက္သာတယ္ ခုက ရက္ခ်ိန္းျပည့္လို႔ျပန္လာျပတာရယ္"
"ေအာ္....."
မိန္းမကိစၥျဖစ္မည္ အေရးလဲမႀကီးဆိုတာေၾကာင့္ ေဝယံလဲရွိေနတာမလို႔ ပန္းခ်ီဆက္မေမးျဖစ္ေတာ့။ ဘာေနေန သူမကိုျပန္ေတြ႕ရတာနဲ႔တင္ ပန္းခ်ီတကယ္ကိုေပ်ာ္မိသည္။ သူမအေၾကာင္းကို ေဝယံ့ဆီက သိရတဲ့ေနာက္ပိုင္း ပိုလို႔ေတာင္ သနားပီးစိတ္ပူမိေသးသည္။ ကိုမဟာ့ကို အျပစ္မဆိုခ်င္ေပမယ့္ ခုကိစၥကို ပန္းခ်ီ စိတ္အေတာ္ပ်က္မိသည္ကေတာ့အမွန္ပင္။ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္လာေတာ့ ကိုယ့္ေယာက္်ားနဲ႔ ကြဲရမွာကို ေၾကာက္တတ္လာသည္။ လူေတြရဲ႕ တခုလပ္ဆိုပီး ဝိုင္းအထင္ေသးမွာကိုလဲဲေၾကာက္သည္။ ခု သူမေလးကိုၾကည့္ေတာ့ သူမထပ္ပင္ သတၱိရွိသည္။ ခုလဲ သူမဘာသာတေယာက္ထဲ လုပ္စရာရွိတာေတြလုပ္ရင္း ေနထိုင္အသက္ရွင္ေနပုံရသည္။
"မပန္းခ်ီကို မပန္းခ်ီပဲ သိေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္မွာ နာမည္ျမင္တာေတာင္ မသိဘူးျဖစ္ေနတာ....ဒါနဲ႔ ေမြးေန႔မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစေနာ္မမ"
" ေက်းဇူးပါ တာရာေလးေရ....ခုေကာ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ အဆင္ေျပလား "
"ေျပပါတယ္မမ အကုန္ေအးေဆးပါပဲ"
"လိုတာရွိရင္ အားမနာနဲ႔ေနာ္ အမတို႔ကို ကိုယ့္အကိုအမလိုသေဘာထား ေျပာေနာ္....ကို တာရာ့ကို visiting card ေပးလိုက္ဦးေလ"
"အာ ဟုတ္ပ ဒီမွာ တာရာ တခုခုလိုတာရွိရင္ေျပာေနာ္"
"ဟုတ္ ကိုေဝယံ ေက်းဇူးပါ မမပန္းခ်ီလဲ ေက်းဇူးပါ ေနာ္ "
ကိုေဝယံလွမ္းေပးတဲ့ ကဒ္ေလးကိုယူကာ အိတ္ထဲထည့္လိုက္ရင္း
"မမပန္းခ်ီက ဆရာမႀကီးနဲ႔ သိတာလား"
"အင္းးးး သိေနတာလားဆိုေတာ့ ဟီး ဘယ္လိုေျပာရမလဲ"
"တာရာေလး ပန္းခ်ီက ဒီေမြးေန႔ပီးရင္ ေမေမပန္းခ်ီျဖစ္ေတာ့မွာေလ"
"ဟင္ မမပန္းခ်ီ congratulations ပါ.....ေမေမေလးျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့"
"ဟီး ေက်းဇူးတာရာ...ခုမွ တလေက်ာ္ပဲရွိေသးတာေလ....ခုနက ဆရာမႀကီးက အမ ဗိုက္အပ္ထားတာေလ ဟီး ခုမ သားဦးဆိုေတာ့ တလေက်ာ္ရွိေသး အူယားဖားယားေျပးအပ္ရတာ....ခု ေမြးေန႔ကို အျပင္မွာမလုပ္ခ်င္ေတာ့လို႔ ဆရာမႀကီးထိုင္တဲ့ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံပဲေ႐ြးလိုက္တာ ေမေမေလးေတြကို ျမင္ခ်င္ၾကည့္ခ်င္တာလဲပါတာေပါ့ ဟိဟိ"
တာရာ မမပန္းခ်ီေျပာသမွ်ကို ၿပဳံးကာ နားေထာင္မိေတာ့သည္။ မမပန္းခ်ီေျပာတာကိုၾကားရတာ အေတာ့္ကိုေပ်ာ္ေနပုံပဲ အင္းေလ ေပ်ာ္ရမွာေပါ့ တာရာ့တုံးကေတာင္ ေပ်ာ္ခဲ့တာ သူတို႔ဆို ပိုေတာင္ေပ်ာ္ေနဦးမွာ။ မမပန္းခ်ီဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ပီး ၾကည္ႏူးေနမလဲ တာရာခံစားလို႔ရသည္။
"မမဂ႐ုစိုက္ေနာ္ အေလးေတြဘာေတြ မ မနဲ႔ မတည့္တာေတြလဲေရွာင္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ တာရာေရ ကိုေဝယံကေတာ့ အမကို အိပ္ရာထဲပဲထိုင္ေနေစခ်င္တာ အမက မေနႏိုင္ဘူးေလ လန္းလန္း လန္းလန္းက လုပ္ခ်င္ေသးတာ အဲ့တာနဲ႔လဲ တက်က္က်က္ပဲ"
မမပန္းခ်ီေျပာသမွ်ကို သူ႔ဝသီအတိုင္းၿပဳံးၿဖီးပီး ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုေဝယံ့ကိုၾကည့္ရတာ တကယ့္ကို ဖခင္ပီသတဲ့သူျဖစ္မွာက်ိန္းေသတယ္.....တာရာ တကယ္ကိုရင္ထဲ အသည္းထဲကေန ဝမ္းသာေပးမိသည္။ စားစရာရွိတာေတြစားပီး တာရာ့ကို ေသခ်ာျပန္ပို႔ေပးကာ လိုတာရွိရင္ဆက္သြယ္ဖို႔ ထပ္တလဲလဲမွာၾကသည္။
......
အလုပ္ေတြၾကားထဲ ေခါင္းပင္မေဖာ္ႏိုင္တဲ့မဟာ ဖုန္းျမည္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွကို ကိုင္မိေတာ့သည္။ ေတာ္ေသး ေဝယံမလို႔....စပီကာဖြင့္ကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာထားလိုက္ေတာ့
"ေဟ့ေကာင္ ေပ်ာက္လွခ်ည္လား"
"ေအး ငါလဲမအားေနတာနဲ႔ မင္းတို႔နဲ႔ကိုမေတြ႕ျဖစ္ဘူး....မင္းအေၾကာင္းေတာ့ ၾကားပါတယ္ကြာ ရာထူးတိုးပီဆို"
"ဟီး ဟီး ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္"
"အသံကိုက ဘယ္ေလာက္ေတာင္အူျမဴးေနလဲ ႐ုပ္မျမင္ပဲ အာ႐ုံထဲမင္းသြားၿဖီးႀကီးေပၚလာပီ"
"မင္းကလဲ ဒါမ်ိဳးက ကိုယ္တိုင္ခံစားဖူးမွနားလည္မွာကြ မင္းမသိေသးပါဘူးကြာ ငယ္ေသးပါတယ္ မင္းက"
"ေအာင္မာ မင္းကမ်ား ရာထူးတိုးပီဆိုပီး လိုက္ႏွိမ္ေနတာေပါ့"
"ႏွိမ္တယ္ဆိုလဲ ႏွိမ္တယ္ေပါ့ကြာ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ စိတ္ႀကီးဝင္ေနလို႔ မိန္းမမရွိတဲ့ေကာင္ေတြနဲ႔ကို ပတ္ပတ္သတ္သတ္မလုပ္ခ်င္ဘူးျဖစ္ေနတာ"
"ျဖစ္မွျဖစ္ရေလကြာ မင္းမလဲ သားဦးအ႐ူးဆိုတာ တကယ္ပဲေပါ့"
"ဟီးဟီး ဟုတ္တယ္ေဟ့ေကာင္ေရ....႐ူးေနပီ မရေတာ့ဘူး"
"ေအးကြာ ႐ူး႐ူး ခုက ဘာကိစၥ...."
မဟာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေဝယံ့ကို ကိုယ္ခ်င္းမစာေပးႏိုင္ေပမယ့္ သူတို႔အ႐ြယ္ေတြကေတာ့ ကိုယ့္ေသြးသားေလး ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ခုလိုေတာ့ ေပ်ာ္တတ္ၾကမွာပဲမလား။ ဒါ့ေၾကာင့္ တဟီးဟီးျဖစ္ေနတဲ့ ေဝယံနဲ႔တူတူသူပါလိုက္ေပ်ာ္မိေသးသည္။ ေနာက္ဆို သူတို႔အဖြဲ႕ထဲမွာ ေလွ်ာက္ေျပးေဆာ့မယ့္ ကေလးေသးေသးေလးေရာက္လာေတာ့မွာပဲဆိုပီးေပါ့.....
"ကိစၥကေတာ့အေထြအထူးမရွိပါဘူးကြာ ပန္းခ်ီ႕ေမြးေန႔က ဒီေန႔ေလ အဲ့တာသူ ဒီေန႔ သူဗိုက္အပ္ထားတဲ့ဆရာဝန္မႀကီးတာဝန္က်တဲ့ ေဆး႐ုံမွာ အလႉသြားလုပ္တာမလို႔ ပင္ပန္းေနပီ အဲ့ေၾကာင့္ မနက္ျဖန္က် တခုခုလိုက္ေကြၽးမယ္လို႔ လွမ္းေျပာတာ ဝါးတီးပလန္.....ဒီေန႔ေတာ့ နားပါေစေတာ့ ငါ့မိန္းမေလး"
"ဗိုက္ကျဖင့္ မထြက္ေသးဘူး ဗိုက္အပ္ေနပီ ဟုတ္မွလဲလုပ္ပါကြာ သည္းလြန္းတယ္ဆိုပီး ဆရာဝန္က ေခါင္းေခါက္ဆုံးမ ေနဦးမယ္"
"ဘာေနေနကြာ အပ္မွာပဲ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဆရာဝန္ေတာင္ ၅ ေယာက္ေလာက္အပ္ထားခ်င္တာ တေန႔တေယာက္ျပပီး အေျခေနေမးလို႔ရတာေပါ့ကြာ"
"ဟာ မင္းကြာ မၾကားဖူးတာေတြ "
တကယ့္ကို အျဖစ္သည္းေနေသာ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းၾကည့္ပီး ၾသခ်မိေတာ့သည္။
"ေအး ခုၾကားဖူးပီမလား....ေအး ေျပာမလို႔ ငါတို႔ ဒီေန႔ ေဆး႐ုံသြားေတာ့ တာရာ့ကိုေတြ႕ခဲ့တယ္ေျပာမလို႔"
"အင္း...."
လုပ္လက္စအလုပ္ေတြေတာင္ ခနရပ္မိသည္အထိ အာ႐ုံက ေဝယံေျပာတဲ့ဆီေရာက္သြားသည္။ အင္း သူမနဲ႔အဆက္သြယ္မရတာ ေတာ္ေတာ့္ကိုၾကာပီ မလြဲဘူးဆို ၁လနီးပါးပင္ရွိေတာ့မည္။ ခုေဝယံမေျပာခင္ထိ သူမအေၾကာင္းကို သူမၾကားခဲ့....ခုၾကားရတာ သူတို႔ကြာရွင္းပီးထဲက ပထမဆုံးျဖစ္လိမ့္မည္။ သူလဲအလုပ္မ်ားတာေကာ မေတြးခ်င္တာေကာမလို႔ ေခါင္းထဲပင္မရွိခဲ့တာၾကာေပါ့။ ခုလိုၾကားလိုက္ရေတာ့လဲ ဘာမွန္းမသိခံစားခ်က္ႀကီးက ဝင္လာျပန္သည္။
"ေနမေကာင္းတာေတာ့ ဟုတ္ပုံမရဘူး ဒီလိုပဲ လာတာဆိုပဲ...မင္းနဲ႔ေရာ အဆက္သြယ္ရွိလား"
"အာ မရွိပါဘူး"
"ေအးကြာ ႀကဳံလို႔ေျပာတာရယ္ မနက္ျဖန္သာ အားေအာင္လုပ္ထားလို႔ေျပာတာ ဒါပဲကြာ မဗိုက္ကို သြားၾကည့္လိုက္ဥိးမယ္"
ေဝယံဖုန္းခ်သြားေပမယ့္ အလုပ္ထဲ အာ႐ုံျပန္စိုက္မရေတာ့ဘဲ ေရွ႕ကိုပဲေတြေတြႀကီးသာ ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ သူေပးတဲ့ပိုက္ဆံေတြလဲအယူသြားဘဲ ဘယ္လိုရွာေဖြစားေသာက္ေနလဲမသိ။ ပိုက္ဆံေတြယူသြားပီး ဝယ္ပါလား သူလိုခ်င္တဲ့ အိမ္....အလကားမာနေတြႀကီးေနပီး ဒုကၡေရာက္ရင္ ဘယ္သူက ကူညီမွာက်လို႔.....
ဟူးးးးးးးး
ပါးစပ္ထဲက ေလပူေတြမႈတ္ထုတ္လိုက္ပီး အလုပ္လဲဆက္လုပ္ခ်င္မရွိေတာ့တာမလို႔ မင္းသိန္းကိုဖုန္းဆက္ခ်ိန္းကာ တေနရာမွာဆုံဖို႔ထြက္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။ ဟို ၂၁ ရာစုရဲ႕ ဖခင္ေလာင္းလ်ာကေတာ့ေခၚလဲ လိုက္မည္မဟုတ္တာ ေသခ်ာေသာေၾကာင့္ ခုခ်ိန္က သူတို႔လို available ေတြပဲေတြ႕ရမယ့္အခ်ိန္မလားးးးး