{Άννα}
Νάρκισσος.
οι γονείς μου έφυγαν έπρεπε να κάνουν κάτι χαρτιά με την ίρις και μετά να επιστρέψουν πίσω..
Εγώ άρχισα να φτιάχνω τα πράγματα μου...
Όπως να βάλω τα ρούχα μου στην ντουλάπα
Αλλά και ότι αγόρασα με την έλενα, στην θέση που έπρεπε το κάθε τι.
Άθελα μου, σκέφτομαι εικόνες από την ημέρα μας, με τα ψώνια και νιώθω μια μικρή μελαγχολία.
Ήδη μου λείπει η αλήθεια.
Αλλά με στενάχωρη το γεγονός που δεν μπορώ να είμαι και ειλικρινής μαζί της ...
πώς να της το πω..για μένα;
αυτό που είμαι;
Όταν καλά καλά δεν ξέρω εγώ η ίδια. και οχι μόνο. πως να το πιστέψει; στην αρχή θα το περάσει σίγουρα για πλάκα..
Αλλά σίγουρα θα φοβηθεί κιόλας.
Άννα σταματά.
κουνάω το κεφάλι μου λες και με αυτο θα σταματήσω να σκέφτομαι κάθε περιττή και ανούσια σκέψη.
Και για καλύτερο αποτέλεσμα, πηγαίνω στο μικρό μας μπάνιο όπου έχει το δωμάτιο-εστία.
Είναι κάπως μικρό φυσικά. Έχει μια λεκάνη, και εναν μικρό νιπτήρα.
Όπου πάνω του έχει ντουλαπάκι-καθρέφτη.
Στο εσωτερικό του, βλέπω πως περιέχει μερικά καλλυντικά και ένα μικρό φαρμακείο.
Νιώθω όμως ότι παραβιαζω κάποιο προσωπικό χώρο και έτσι το κλείνω ..
Ανοίγω την βρύση και πλένω τα χέρια μου, για να ρίξω κυρίως λίγο νερό στο πρόσωπο μου, με την ελπίδα να με βοηθήσει με την ψυχική υπέρ φόρτωση.
Μα μου έρχεται καλύτερη ιδέα στο μυαλό και έτσι βγαίνω από το μπάνιο και αλλάξω άμεσα σε κάτι ποιο άνετο..
Κλείνω το φως.
Και στην θέση του ανάβω ένα αρωματικό κερί.
Για να κάτσω να χαλαρώσω στο κρεβάτι μου.
πιάνω το κινητό μου και σκέφτομαι για λίγα λεπτά να καλέσω την έλενα όπου τελικά καταλήγω να το κάνω..
Ήταν στην δουλειά και μερικές φορές εξυπηρετούσε πελάτες αλλά παρόλο αυτο μιλήσαμε για όλα.
Για την άφιξη μου, πώς είναι ο χώρος..το δωμάτιο....που έβαλα το κάθε τι που αγοράσαμε...
γελούσαμε αλλά φαινόταν ότι είχαμε και η δυο μια μελαγχολία που ήμασταν μακριά η μια απο την άλλην..
«εσυ τι κάνεις;» την ρώτησα κάποια στιγμή..
«όπως τα ξέρεις..έφαγα πρωινό με την μάνα μου. έφυγε για δουλειά.. έκανα κάτι δουλίτσες στο σπίτι και ήρθα για δουλειά..»
«α επίσης μου είπε η αρτέμης ότι θα χρειαστεί να δουλέψω λίγο παραπάνω αυτό τον καιρό γιατί έχει κάτι εξωτερικές δουλειές.»
«χμ κατάλαβα..απο την μία είναι καλό για σένα ξέρεις να μην είσαι μόνη στο σπίτι. αλλά να μού προσέχεις αν νιώσεις κάτι περίεργο καλύτερα κλείσε το μαγαζί και πάρε κάποιον αμέσως τηλεφωνώ..»
«ωωω άννα ξέρω θα προσεχώ μην μου ανησυχείς όλα καλά θά πάνε..»
«απλώς σε αγαπώ» της είπα με ναζί μικρού παιδιού και άκουσα που γέλασε την στιγμή που εγώ ακούω φωνές παιδιών από έξω. κάτι που δηλώνει ότι ήρθαν ..
«τι έγινε;» με ρωτάει η Έλενα σαν να κατάλαβε ότι αγχώθηκα..
«μωρέ ακούω φωνές και μάλλον θα γυρίσανε απο την εκδρομή» της δηλώνω.
«όλα θα πάνε καλά. Είσαι το πιο συμπαθητικό πλάσμα που γνωρίζω με μεγάλη καρδιά» συγκινούμαι μα ταυτόχρονα νιώθω θλίψη που δεν μπορώ να της φανερώσω ότι η αιτία άγχους βασίζεται ότι δεν ξέρω και τι αλλά είδους πλάσματα έχει η ακαδημία....
«είσαι η καλύτερη φίλη που θα μπορούσα να έχω» της λέω προσπαθώντας να μην βασιστώ στο άγχος μου και είμαι σίγουρη ότι χαμογελάει γλυκά.
«το ξέρω είμαι μοναδική...μοιάζω στην κολλητή μου.»
«μα τι λες; πρέπει να είναι περήφανη που της μοιάζεις» της λέω και σκάω λίγο στα γέλια αφού ξέρω ότι αναφέρεται σε μένα..
Καί έτσι ξαφνικά ήταν σαν να μην υπήρξα ποτέ, αγχωμένη.
Μέχρι που φυσικά ανοίγει η πόρτα του δωματίου, και μια ύπαρξη μας διακόπτει και με επαναφέρει..
«ω γειά σού» λέει κάπως έκπληκτη, αφού λογικά δεν είχε ενημερωθεί για την άφιξη μου.
«γειά σου» της ανταποδίδω και η έλενα αμέσως ακούστηκε απο το ακουστικό
«αννα μού θα σε αφήσω θα τα πούμε αργότερα αν είναι.» να μου λέει, αν και γνώριζα τον ακριβή λόγο της.
Της είπα ένα «εντάξει» προτού ανταλλάξουμε φιλάκια και τερματίσουμε τη κλήση.
Η κοπέλα πλησίασε, και άπλωσε το χέρι της για να μου συστηθεί..
«Ερμιόνη.. Η συγκάτοικο σου όπως κατάλαβες.. Είμαι πρωτοετής νεράιδα» μου εξηγεί γλυκά.
Δίνω το χέρι μου και άμεσα λεω οτι μου βγει , ίσως οπως οπως..
«χάρηκα είμαι η άννα.. Εμ πρωτοετής επίσης. Που μόλις έμαθε ότι πάσχει απο λυκαθρωπια»
Της εξηγώ αμήχανη αφού δεν ξέρω ούτε πως να συστηθώ καλά καλά.. και επίσης έκπληκτη από το γεγονός ότι μόλις γνώρισα μια νεράιδα ..
Αφαιρεί το χέρι της απο το δικό μου και χωρίς να το επεξεργαστώ με παίρνει αγκαλιά.
«πρέπει να είναι δύσκολο.» να αναφωνεί κάπως λυπημένη..
νιώθω μια ζεστασιά και μια οικειότητα ταυτόχρονα για έναν περίεργο λόγο, σαν να έχει ένα γνωστό άρωμα γύρω της...
και ξέρω πώς αυτό ακούγεται περίεργο ..
«είναι» της δηλώνω έτσι απλά και ειλικρινά.
Εκείνη την δήλωση μου, απομακρύνετε με κοιτάει ευθέως στα μέλι μάτια μου, με τα πράσινα δικά τής «μπορείς να με θεωρείς φίλη σου. θα ήθελα πολυ να γίνουμε φίλες. αν το θες και εσυ φυσικά»
Μπορώ να διακρίνω εξίσου λίγο άγχος σε αυτήν αλλά χαμογελάω με την γλυκά της και με την αθώα αύρα γύρω της..
«φυσικά και θέλω» της λέω και χαίρεται σαν μικρό παιδί.
«τέλεια.. Αλλά να σε ενημερώσω ότι είμαι βιβλιόφιλος μέχρι αηδίας» μου δηλώνει και καταλαβαίνω πως την ανησυχεί το γεγονός.. Ίσως στο παρελθόν να την έχουν κάνει πέρα, για το συγκεκριμένο λόγο.
«μην φοβάσαι, και εγώ λατρεύω το διάβασμα» της βεβαιώνω την αλήθεια κάι όντος χαλαρώνει στην δήλωση των λέξεων μου.
«τέλεια, έχεις πάει στην βιβλιοθήκη;» με ρωτάει με ενθουσιασμό μικρού παιδιού.
«είναι το μόνο μέρος που δεν μου έκαναν ξενάγηση» της δηλώνω και βλέπω τάχα να νευριάζει.
«στο καλύτερο δεν σε πήγαν; ντροπή τους..» αναφωνεί και χαμογελάω λίγο με το ύφος της.
«θες να πάμε τώρα; θα σου βρω και μερικά πράγματα για την ασθένεια σου. Ώστε να είσαι και λίγο διαβασμένη.»
«Μου αρέσει σαν ιδέα. Πάμε» της λέω χαρωπή.
Έτσι στο επόμενο λεπτό αφήσαμε το δωμάτιο μας, για να πάμε στο τέταρτο όροφο όπου είναι η βιβλιοθήκη.
Ανεβήκαμε τα σκαλιά. Και βρεθήκαμε στο γνωστό διάδρομο..
Με την διαφορά ότι στα αριστερά υπάρχει μια σκάλα..
Ενώ μπροστά μας είναι μία πόρτα. Όπως όλες η άλλες.
Την ανοίξαμε με την κάρτα κλειδί όπου βάζεις στην ηλεκτρονική θήκη όπου υπάρχει στο πλάι του κουφώματος.
Κάι ο χώρος είναι σαν λαβύρινθος..
Με ζεστές αποχρώσεις που νιώθεις σαν να βρίσκεσαι στο ποιο φιλόξενο μέρος της ακαδημίας ειδικά αν είσαι βιβλιόφιλος..
Στην δεξιά πλευρά όταν μπαίνεις υπάρχει μια μικρή αποδοχή με μια κοπέλα έτοιμη λογικά να σε βοηθήσει και να εξυπηρετήσει κάθε ανάγκη σου.
Στο βάθος υπάρχουν τραπέζια ατομικά, είτε για παρέες για να κάτσεις να διαβάσεις.
Ενώ ο χώρος είναι γεμάτος από από ραφιερες..
Τα βιβλία είναι χιλιάδες..
Σε μια γωνίτσα υπάρχουν και γραφεία με υπολογιστές από ότι διακρίνω.
«δεν είναι όμορφη;» με ρωτάει η Ερμιόνη δίπλα μου..
Είμαι σίγουρη πως έχει ήδη την απάντηση της, μέσα από τα μάτια μου.
«είναι» της δηλώνω όμως.
«ωραία περίμενε με. Να φέρω τα κατάλληλα» μου λέει, και συμφωνώ προτού φύγει.
Αφήνω τα μάτια μου να χαθούν στο χώρο για λίγο πριν αγγίζω ελάχιστα βιβλία από μια ραφιερα δίπλα μου.
Μέχρι που το μάτι μου παρατηρεί ότι ο χώρος είναι όλος με παράθυρα σε στυλ τζαμαρίας.
Πηγαίνω κοντά, και η θέα είναι απλώς περιττή..
Μπορείς να διακρίνεις λίγο την πόλη, μα και το βασίλειο.
Ενω το περισσότερο βλέμμα σου, χάνεται στο πράσινο που υπάρχει γύρω από την Ακαδημία και γύρω από την πόλη.
Είναι τόσο όμορφο..
Μου προσφέρει μια γαλήνη μέσα μου.
Μέχρι που εκείνη αποσπάτε από ένα μικρό θόρυβο που νομίζω είναι σαν να πέφτει κάτι στο δάπεδο.
Λογικά βιβλίο.
Γυρίζω αυθόρμητα από περιέργεια από εκεί που προήλθε ο θόρυβος κι αυτό που αντικρίζω με κάνει να πάγωσω στην θέση μου.
«Άννα;» ακούω να αναφωνεί το όνομα μου.
Μα δεν μπορώ να μιλήσω.
«είσαι στα αλήθεια εσύ;»
Ρωτάει, μα δεν βρίσκω το θάρρος να μιλήσω.
Να δώσω μια απάντηση σε μια ύπαρξη που δεν περίμενα καν να την βρω εδώ.
Ο λαιμός μου νιώθω να έχει στεγνώσει, Καί σίγουρα στα μάτια μου φαίνεται η έκπληξη.
Θέλω να πω κάτι.
Να ρωτήσω αν όντος βλέπω σωστά.
Μα δεν μπορώ..
Ούτε σε άγαλμα να με είχαν μεταμόρφωση.
«είσαι καλά;» με ρωτάει πλέον ανήσυχα και με πλησιάζει πιάνοντας τα χέρια μου με τα δικά της τρυφερά.
Και μόνο τότε, με αυτό το μικρό άγγιγμα και την αίσθηση του, είναι σαν ότι μαγικό μου είχαν κάνει να εξαφανίστηκε στην στιγμή.
«καλά είμαι. Απλώς δεν περίμενα να σε δω, εδώ» της δηλώνω ειλικρινά με όση φωνή μπορώ να ελευθερώσω.
«λογικό» αναφωνεί με ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη της.
Εκείνο που κατά βάθος καιρό τώρα θαυμάζω από μακριά.
Μα παρόλο αυτό η πραγματικότητα με χτυπάει σαν ηλεκτροσόκ και άμεσα ρωτάω αυθόρμητα «εσύ γιατί, πως είσαι εδώ;» χωρίς κάποιο σωστό τρόπο.
«είμαι νεράιδα.. Βασικά η νεράιδες είναι η πρώτες πραγματικές μάγισσες. Αλλά να μαντέψω δεν ξέρεις τίποτα ακόμα όσο αφορά την ιστορία.»
«ναι, εμ όντος. Δεν γνωρίζω τίποτα» παραδέχομαι άβολα.
«για αυτό είμαι εγώ εδώ.. Αλλά πάμε στο κύριος θέμα Γνωρίζεστε;» ακούω την φωνή της ερμιόνης ξαφνικά και αυθόρμητα γυρνάω να την κοιτάξω που στέκεται δίπλα μου πλέον με μερικά βιβλία αγκαλιά.
«Ναι μικρή μου, στην ηλίανθο. Τυχαίνει να είναι η καλύτερη φίλη της έλενας.. Της κοπέλας που εργάζεται στο ανθοπωλείο μου» της εξηγεί η αρτέμης όσο εγώ μένω στην γωνία να παρακολουθώ.
«αα» αναφωνεί η ερμιόνη σαν μικρό παιδί, την στιγμή που η αρτέμης γυρνάει σε μένα την προσοχή της.
«Για αρχή.. Διδάσκω στην ακαδημία, όσο για την ερμιόνη είναι η μικρή μου αδερφή.. Θα ήθελα πολύ να μου την προσέχεις.» μου λέει και χαμογελάω αφού τώρα καταλαβαίνω γιατί ίσως κατά βάθος ένιωσα οικειότητα προηγούμενος.
«φυσικά και θα την προσεχώ ..» της λέω..
«εγώ πάλι βλέπω το αντίθετο» λέει η ερμιόνη και γελάμε λιγουλάκι όλες μαζί.
_____
Σίγουρα δεν το περιμένατε το τελευταίο..
Ξέρω ότι άργησα πάλι.. Συνήθως ρεπό πλέον εχω Πέμπτη και Παρασκευή..
Αλλά κάι πάλι σε δύο ρεπό δεν ξέρω τι να πρώτο κάνω...
Ήθελα να βγει μεγαλύτερο αλλά για να μην περιμένετε άλλο είπα να το βάλω...
Οπότε θα έχει και β μέρος το 16
Ελπίζω να σας αρέσει..
Φιλάκια 😘