Lulan na kami ng kanyang sasakyan. Bumuga ako ng hangin at tumingin sa kalsada. Naiinis ako. Marahil naiinis man ako ay hindi iyon halata dahil ayokong ipahalata pero kung si Raphael ang kasama ko....hindi ko maiitago ang anumang nararamdaman ko.
Medyo madilim na and I'm so worried to my cousin. This is so not her. The last time I remembered her crying, when we were 11 years old at dahil iyon sa skate board niya! Ngayon lang ulit naulit at hindi ko alam kung bakit!
"Please... Don't be mad." Raphael whispered and held my hand na nasa aking kandungan.
Isa pa ito.
"I have no time for your problems Raph. Wala naman tayong problema. Si Amy-"
Natigil ako dahil sa agad niyang pinakawalan ang aking kamay at nagmaneho siya ulit.
Nakita ko kung paano naging seryoso ang kanyang mukha kaya umiwas ako at kinagat ang labi. Mas pinili ko na lang na aliwin ang mga mata sa paligid.
Hanggang sa nagsalita siya.
"Ramdam ko na hindi mo ako sineseryoso." aniya gamit ang seryosong tinig. Halos hindi ako makahinga sa kanyang sinabi. "Alin ba doon ang hindi mo maintindihan? Or....you want me to stop right here? So we can talk?" unti unti nga niyang binagalan ang sasakyan sa isang malaking puno at mataas. Malakas rin ang hangin sa labas at sobrang dilim ng paligid pwera' nalang sa ilaw ng kanyang sasakyan.
Napalunok ako at hindi ako tumingin. "Raphael... Si Amy-"
"Shut up Sapphire. You are not taking me seriously!" he hissed. He grabbed my arm kaya napaharap na ako sa kanya. Hindi ko alam na ganito siya magalit kaya lalo akong natakot sa kanya ngunit tinitigan ko lang siya sa mga mata. I can't help but to swallowed my nervousness.
I saw his eyes drifted on my neck and it back on my eyes. Unti unting lumuwang ang pagkakahawak niya sakin at naging malamlam ang kanyang titig habang nakatingala ako sa mga mata niya.
"I'm sorry-" he breathed.
My phone rang all of the sudden so my eyes went to it. My eyes widened because it was Amy! Raphael saw it too!
He started the engine immediately na parang alam na niya ang susunod kong sasabihin..
"We'll talk after this." kanyang wika sakin kahit na ako ay hindi na samin pa ang atensyon kundi pag aalala sa aking pinsan.
My cousin cut the call when I answered it!
Ang dami dami ko tuloy iniisip. Pagkatapos nito mag uusap kaming dalawa!
At... what if my parents figure out about this? Na...May something na naman uli sa amin? Bakit kasi si Raphael pa ang inatasan para sa akin ni tito Marco?
At bakit naman ako nababahala? Bakit? Meron ba talagang kami? Am I taking him seriously?
Sa biyahe ay naisip ko na ang isang taon na pagpakalayo layo ko ay wala ring silbi. Ang issue tungkol sakin ay nandiyan parin. Hindi ko na mababago ang mga nangyari at para sa akin ay tanggap ko iyon. I can't undo things now. Ang mga nararapat ko lang gawin ay ang mag aral at magtrabaho.
I am going to help my parents with our company dahil alam kong' ayaw ni Nathan.
In the end, marami parin akong sasaluhin na mga obligasyon.
Ilang sandali pa ay nakatuntong na kami ng siyudad at nakikita ko ang kaibahan. Sa Hacienda nila lola Magda, halos panaka nakang makakita ng ilaw. Kahit ang dahan ay lubak lubak at may poste na walang ilaw. Dito naman ay halos lahat ay maliwanag dahil sa ilaw, like Manila.
Agad naming narating ang Greenhills. Katabi ng Starbucks ay isang matayog na condominium. I called Amethyst at agad niyang sinagot.
Kinalas ko ang seatbelt ko at nakita si Raphael na binubuksan na ako ng pintuan. Nalanghap ko ang kanyang pabango ng makalabas ako kaya halos mapatigil ako sa ginagawa.
Ingrata ka Sapphire! Huwag kang paapekto! Stay your poker face straight!
Huminga ako ng malalim at pinakinggan ang pinsan.
"We are here." sabi ko.
"Nasa loob ako ng starbucks." she whispered.
I cut the call at agad na inayos ang aking buhok. Nakasunod lang sakin si Raphael with his perpetual cold looks.
Hanggang sa maramdaman ko ang mapang angkin niyang hawak sa aking baywang.
I can't help but to notice the cold wind touch my skin, I somehow, like it. Kahit minsan, yung pagdantay rin ng mainit na araw sa aking balat ay gusto ko rin.
Nang makapasok kami ay walang masyadong tao sa Starbucks.
"Good evening sir." narinig kong bati ng guwardiya kay Raphael. I rolled my eyes. Ang dami ko talagang hindi pa alam. Ako lang siguro ang nag iisip na ngayon lang siya dito sa Tagaytay.
Sa pinadulong puwesto ay nakita ko doon si Amy. Tinitigan ko lang siya habang papalapit. She looks....Alone, obviously.
Inayos ko ang aking buhok. "You look tipsy." sabi ko.
Ngumisi siya. Kahit na nakangisi ay batid kong kakagaling niya lang sa pag iyak.
"I...want to go h-home." Kinagat ko ang labi at may kumudlit sa aking dibdib. I feel her complaint. Dahil maski ako, gusto ko rin. To live with my parents. Ilang buwan palang ako from US ay nandito na ako sa Tagaytay. Hindi ako nabigyan ng ilang pagkakataon sa mga magulang ko.
"Then go home."
She combed her hair using her fingers. Alam ko na nasa paligid lang si Raphael. As a personal bodyguard, alam niya ang mga dapat gawin ngayong oras na ito.
Umiling si Amy at umiling. Namumula ang ilong at labi niya. Her brown eyes makes her reflection soft. Dagdagan pa ng iilang freckles sa kanyang pisngi at ilong.
I can still flashbacks when I was a kid, I noticed that tita Kylie and mommy was best of friends. Kahit na ngayon ay ganoon parin.
"Amy, pwede kang magbakasyon doon. Manila is just an hours away. I can help you."
"Sana nga madali. Pero may exams pa k-kami. Ang daming events ngayon Saphy. Mabuti kapa kahit special transferee ka naperfect mo ang special exam. How can you do that? I mean... Na lessons niyo na ba iyon sa Manila?"
Huminga ako ng malalim. Umiling ako sa kanya. "Nabasa ko na kasi about doon. And it's coincidentally na about doon ang exam. You know...books can help sometimes."
Pumikit siya ng mariin. Bukod sa gusto niyang umuwi, alam ko na may iba pang rason kung bakit siya nagpapasundo.
And... Ayaw ko na labagin ang kanyang privacy. Mag aantay ako na siya mismo magkwento sa akin lahat ng kanyang problema.
"So, are you feeling fine now? Nag aalala na si lola Magda doon."
Tumango siya. I noticed that her uniform was unpresentable. I mean, lukot lukot iyon. Even her skirt too..All in all dahil nga sa kurba ng kanyang katawan at galing niya sa pagdala ng damit ay bagay parin sa kanya.
Tila napansin niya ang pamumuna ko sa suot niya kaya umiwas siya. Nauna siyang lumabas kaya sumunod ako sa kanya.
Hindi ko na kailangang tawagin si Raphael dahil alam ko na maya maya lang ay nakasunod na siya sakin.
Nang makalabas kami ay inaabangan ko ang panunukso ni Amy ngunit tahimik lang siya hanggang sa makapasok na kami ng sasakyan. Umupo siya sa backseat kaya nilingon ko siya.
"Amy, do you need anything else bago tayo umuwi?"
Umiling siya. "Nothing."
I nodded at inayos ang sarili. Mag isang oras rin ang biyahe namin pauwi at nang makahinto na ang sasakyan ay lumabas agad si Amy. I saw. her yawned at tila inaantok na.
Bababa na rin sana ako dahil tinitigan ako ni Amy.
"Stay Here. We have a lot of things to talk about." suddenly, Raphael huskily said that.
Umawang ang labi ni Amy ng marinig iyon at kalaunan ay ngumisi. Halos mapapikit ako dahil sa panunuya ng kanyang mata sakin.
"Oh, sama kana. Tsaka Raph, dapat makatayo pa ito ng tuwid mamaya ha?"
I saw how Raphael lips rose. "Kaya ko naman siya kargahin pauwi."
Humalakhak si Amy.
"Jesus." I muttered at tinaliman ng tingin si Raphael!
"At....sa bestfriend mong gunggong! Pakisabi na hindi siya masarap!" sabay talikod niya at kumaway pa.
Now it's my turn, my jaw dropped at she said! What the hell Amy?