နိုဝင်ဘာလရဲ့ ချမ်းမြမြ ဆောင်းညဝယ် အေဗလင်က သူ့ရှေ့က မလှမ်းမကန် ခုံမှာ ထိုင်နေတဲ့ ဉာဏ်ကိုးနောင်ကို ချောင်းကြည့်နေခဲ့သည်။
ကိုးနောင်က လည်ပိတ်ဆွယ်တာ အထူ နို့စိမ်းရောင်ကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး ခြေတစ်ဖက်ချိတ်ကာ ထိုင်နေသည်။အာရုံက လက်ထဲက ကင်မရာကို သာ စူးစိုက်နေလျက်။
ပါရီမြို့လယ်သည် ဆောင်းည ရှိုးပွဲများနဲ့ စည်ကားလျက်ရှိသည်။ခရစ်စမတ်သစ်ပင်များပေါ် နှင်းဖြူဖြူများ ဖွေးလျက်။
ကိုးနောင်က ထ လိုက်ကာ စင်ပေါ်က အဆိုတော်မလေးကို ဓာတ်ပုံရိုက်နေသည်။
ရှည်လျားသော အရပ်အမောင်းက ဝါးပင်လေးလို ဖြောင့်စင်းစွာ။ကင်မရာကိုင်ထားတဲ့ လက်ချောင်းလေးများက ရှည်သွယ် ဝင်းမွတ်စွာ။
အေဗလင် စိတ်ထဲ မရိုးမယွ ဖြစ်လာသည်။သောက်ထားတဲ့ ဘီယာတန်ခိုးကြောင့် သွေးက ခပ်ရဲရဲ။
ကိုးနောင်ကို လိုချင်သည်။အရမ်း လိုချင်သည်။စောက်ရမ်းကို လိုချင်သည်!!!။
ကိုးနောင် ကို ရလျှင် သူ့ အိပ်ခန်းထဲကနေ တစ်သက်လုံး ပေးထွက်မှာ မဟုတ်တော့ပေ။
အေဗလင် သွေးကြွနေသည်။
ကြည့်လေ ကြည့်လေ သည်းမခံနိုင်တော့တာနဲ့ ကိုးနောင် အနားကို သွားကာ ခါးကို ဖက်ဖို့ အရှိန်နဲ့ ပြေးလာသည်။
ကိုးနောင်အရပ်က အတော်လေး ရှည်သည်။အေဗလင် အရပ်တောင် သူ့ပုခုံးလောက်ပဲ ရှိသည်။ပြေးလာတာ အရှိန်လွန်သည့် အပြင် ကိုးနောင်က အနောက် ကျောပေး လှည့်လိုက်တာကြောင့် လက်က ခါး မရောက်ဘဲ တင်ပါးဆီ ရောက်ကာ ချော်ထွက်သွားသည်။
'ဖြန်း' ဆိုသည့် အသံက ကျယ်လောင်စွာ။
အသံကျယ်ကျယ်ကြောင့် လူတွေက သူတို့ နှစ်ယောက်ဆီ ဝိုင်းကြည့်လာကြသည်။
ကိုးနောင်က သူ့ကို လှည့်ကြည့်သည်။သူ့ ဘဝ တွင် အဲ့ အကြည့်ကို ဘယ်တော့မှ မေ့နိုင်မည် မဟုတ်တော့ပေ။
ဗလာဖြစ်နေတဲ့ မျက်ဝန်းသေတွေက ကြက်သီးထစရာ ကောင်းလွန်းအောင် အေးခဲနေသည်။ဗလာ မျက်ဝန်း၊ မာကျော တည်တံ့လွန်းတဲ့ မျက်နှာ။
အေဗလင် ဆောင်းရာသီဝယ် ချွေး ပင် ပြန်လာရသည်။ကိုးနောင် ရုတ်တရက်ကြီး ဘာဖြစ်သွားမှန်း သူ မသိ။
သို့သော် ထူးဆန်းစွာနဲ့ နောက်နေ့ ညနေ 7နာရီတွင် ကိုးနောင်က အေဗလင် ကို 'သူ့ ပုံတူ ဆွဲပေးမလား' လို့ လာ ကမ်းလှမ်းခဲ့သည်။
သေချာတာပေါ့။ဒါမျိုး အေဗလင် သေတာတောင် ငြင်းမည် မဟုတ်ပေ။
++++
ကျွီခနဲ တိုက်ခန်း တံခါးကြီး ကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။
အေဗလင်ရဲ့ တိုက်ခန်းက အတော်လေး ကျယ်သည်။
အေဗလင် နောက်ကလူကို မြူးထူးစွာ ကြည့်လိုက်သည်။ကိုးနောင်က အိမ်ကို စူးစမ်းနေရာမှ သူ့ကို ပြုံးပြသည်။သူ့ အပြုံးက နည်းနည်းတော့ စိတ္တဇဆန်သည်။
ကိုးနောင်က ခေါင်းစွပ်ပါတဲ့ အင်္ကျီပေါ် အနက်ရောင် long coat ကြီး ထပ်ဝတ်ထားသည်။လူတစ်ကိုယ်စာ coatရှည်ကြီးက လူတစ်ကာနဲ့ မလိုက်ဖက်သော်လည်း ကိုးနောင်ရဲ့ မြင့်မားလှသော အရပ်မောင်းကြောင့် လိုက်ဖက်ညီကာ ကြည့်ကောင်းသည်။ကိုးနောင်က လက်အိတ် အနက်ကို တစ်ချိန်လုံး စွပ်ထားသည်။
"Ok. . . Welcome to my home . . ."
"ခင်ဗျား အိမ်က ပြတိုက်ကြီး ကျနေတာပဲ. . . ပန်းချီကားတွေနဲ့ ချည်း ပြည့်နေတယ်"
အေဗလင် အိမ်ဧည့်ခန်းဝယ် ထောင်ထားတဲ့ ပန်းချီကားတွေ၊ ဆွဲလက်စ ကြမ်းပေါ် လဲကျနေတဲ့ ပန်းချီကားတွေ၊ပြန့်ကြဲနေတဲ့ ဆီဆေး အရောင်တွေ၊အမှိုက်တွေနဲ့ ဖရိုဖရဲ ။
ပွစိတက်နေသည်မှာ ခြေပင် ကောင်းကောင်းချ မရ။
"ဂျွတ်"
ကိုးနောင်က ပန်းချီကားတစ်ကားကို တက်နင်းမိသွားသည်။
"Sorry "
"ရပါတယ်. . . ပြဿနာ မရှိပါဘူးကွာ. . ."
အေဗလင်က ပန်းချီကားတွေကို ထိရင် စိတ်ဆိုးသော်လည်း ဉာဏ်ကိုးနောင် မို့ ဗွေ မယူတော့ပေ။
"ငါ သန့်ရှင်းရေး မလုပ်တာ တစ်နှစ်လောက်ရှိပြီ . . .အဟား. . . မင်း ကို အားနာလိုက်တာ. . .ဆိုတော့ ငါ့ ပန်းချီဆွဲခန်းက ဒီအခန်းပဲ. . ."
ကိုးနောင် က ပန်းချီခန်းထဲက ပြတင်းပေါက်မှာ လှမ်းမြင်နေရတဲ့ အီဖယ်တာဝါကို ငေးမောကြည့်လိုက်သည်။အီဖယ်တာဝါက မိုးည အောက်မှာ လင်းလက်စွာ။
"ပုံဆွဲမယ်လေ. . ."
အေဗလင်က အရမ်း စိတ်လှုပ်ရှားလျက်။
ကိုးနောင်က ဆိုဖာ ပေါ်မှာ လက်ပိုက်ပြီး ထိုင်လိုက်သည်။
"ဧည့်သည်ကို ညစာ အရင် မကျွေးတော့ဘူးလား"
ကိုးနောင် က လေပြည်အေးလို အသံနဲ့ မေးသည်။
"Oh. . . ok. . . အမ်း . . . စပါတာကီ စား မလား"
"အင်း. . ."
လေ အလျင် လို ချက်ပြုတ်ပြီးသကာလ အေဗလင်က ကိုးနောင်ကို ခေါ်လိုက်သည်။
သို့သော် ကိုးနောင်က ပုံဆွဲပြီးမှ စားရအောင် လို့ ပြောပြန်သည်။
အိုကေ. . .အကုန်လုံး မင်း သဘော တိုင်းပဲ ပေါ့။
"ဆွဲမယ်ဆို ဆွဲလေ. . ."
အေဗလင်က Canvas ကို သေချာချိန် စုတ်တံကို Colour plateပေါ်တင်လိုက်သည်။
"နေဦး. . .မင်း position မှားနေတယ်"
အေဗလင်က ကိုးနောင် ခေါင်းကို နည်းနည်းစောင်းလိုက်သည်။
ကိုးနောင် မျက်နှာကို အပေါ်စီးကနေ ကြည့်မိချိန် စိတ် ထိန်းမရစွာ ပါးကို ဖိကပ်နမ်းလိုက်သည်။
ကိုးနောင်က ငြိမ်ခံနေ၍ အေဗလင် နှုတ်ခမ်းကို နမ်းရန် ကြံလိုက်စဉ် ကိုးနောင်က တွန်းလိုက်သည်။
အေဗလင် ပုံဆက် ဆွဲသည်။
ရုတ်တရက် ကိုးနောင်က ခါးကိုင်းကာ လက်နှစ်ဖက်ကို ယှက်၊လက်ပေါ် မေးတင် လိုက်သည်။သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေရင်း နှုတ်ခမ်းတွေက ဖြည်းဖြည်းချင်း ဘေးတိုက် ကွေးညွှတ် သွားလျက်
"ကျွန်တော်ကို ချစ်တယ်မလား "
ဟု ကောက်ကာငင်ကာ မေးသည်။
အေဗလင်ရဲ့ စုတ်တံကိုင်ထားတဲ့ လက်တွေ တင်းကြပ်သွားသည်။
"အင်း. . ."
တိတ်တခိုး ဝန်ခံသံအဆုံး ကိုးနောင်က ရယ်သည်။
"ဘယ်လောက်ထိ ချစ်လဲ. . ."
"ပင်လယ်ကြီး လောက် . . ."
အေဗလင်က ကဗျာဆန်ဆန် ရွှတ်နောက်နောက် ဖြေသည်။
"ပင်လယ်လောက်ပဲ ချစ်တာလား"
"ကောင်းကင်ကြီးလောက်ကွာ"
"ကောင်းကင်ကြီးလောက်ပဲ ချစ်တာလား"
ချစ်သူရည်းစား အချစ်ကျီစယ်နေသလို
အေဗလင် ခံစားသွားရသည်။
"ကျွန်တော့်အတွက်ဆို အသက်ကို ပေးနိုင်လောက်တဲ့ထိ. . .ရော ချစ်. . .လား"
ထိုမေးခွန်းကို အေဗလင် မျက်လုံးတည့်တည့် စိုက်ကြည့်ကာ မေးသည်။သူ့အကြည့်များက ခန္ဓာကိုယ်ကို အတိုင်းတိုင်း ထွင်းဖောက်နေသလို။
"ချစ်တယ် မင်းတွက်ဆို အရာအားလုံးပေးနိုင်တယ်. . ."
"တကယ်"
"တကယ် တကယ်"
ကိုးနောင်က ပြုံးလိုက်သည်။ထို အပြုံးသည် ကမ္ဘာပေါ်မှာ အလှဆုံး အပြုံးလို့ တောင် အေဗလင်တင်စားလိုက်ချင်သည်။
အေဗလင်အနားသို့ တဖြည်းဖြည်း တိုးကပ်လာကာ နဖူးကို ဖွဖွလေး နမ်းသည်။
"မျက်လုံးမှိတ်. . . 1 2 3 လို့ ရေမယ်. . .3 မရောက်မချင်း မျက်လုံးမဖွင့်ရဘူးနော် . . ."
အေဗလင်က အသံချိုချိုကို နာခံစွာ မျက်လုံးမှိတ်လိုက်သည်။အေဗလင် နောက်ဆုံး တွေ့လိုက်ရတာ မျက်တောင် ရှည်ကြီးများ ကာရံထားတဲ့ တလဲ့လဲ့တောက်ပနေတဲ့ မျက်လုံးစိမ်းစိမ်း များကိုသာ။
"1"
ကိုးနောင် မက်တပ်ရပ်လိုက်တာကို အေဗလင် ခံစားမိသည်။
"2"
တစ်ခုခု လှုပ်ရှားသွားသည်။
"3!!"
"ဝုန်း ဒုတ် ဒုံး ဒုံး. . . "
အေဗလင်ခေါင်းကို ပုဆိန်နဲ့ တစ်ချက်တည်း ခုတ်ချလိုက်သည်။ဖြန်းခနဲ သွေးစတွေ
ကိုးနောင် မျက်နှာကို လာစင်သည်။ကိုးနောင်က သွေးစကို လျှာ နဲ့ လျက်ကြည့်သည်။ထင်သလောက်လည်း အရသာ မရှိပေ။
ကိုးနောင်က အကြောတစ်ချက်ဆန့်လိုက်ကာ coatကို ချွတ်လိုက်ပြီး ဆိုဖာပေါ် တစ်ရေး အိပ်လိုက်သည်။မသိရင် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပျော်ပွဲစား ထွက်လာသလို။
အိပ်နေရာမှ ထလာသောအခါ 9နာရီ။
လဲကျနေသော ခေါင်းမပါသည့် ကိုယ်ကြီးက ကြည့်မကောင်း၍ နည်းနည်း အလှဆင်ပေးချင်စိတ်ပေါက်လာတာကြောင့် ထိုင်ခုံ တစ်ခုပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။အပ်နဲ့ အပ်ချည်ကို သုံး၍ လက်တစ်ဖက်ကို စုတ်တံနဲ့ တွဲချုပ်ကာ လက်တစ်ဖက်ကို colour plate နဲ့ တွဲချုပ်ပေးလိုက်သည်။သွေးတွေ ပေနေတဲ့ Canvasပြားကို ဘေးမှာ ချပေးလိုက်သည်။
"လှသွားပြီ"
ဉာဏ်ကိုးနောင်လည်း designer လုပ်တတ်သည်။
ဗိုက်ဆာလာတာကြောင့် အေဗလင်ရဲ့ မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်လာတော့ အေဗလင် လုပ်ထားတဲ့ စပါတာကီ ကို မြင်သည်။
အိမ်ရှင် ကို မကျွေးဘဲ သူ ချည်းစားရင် အားနာစရာ အင်မတန် ကောင်းတာကြောင့် အေဗလင် ခေါင်းပြတ်ကြီးကို ဆွဲယူလာကာ ထမင်းစားပွဲပေါ် တင်လိုက်သည်။
ပြီး စပါတာကီ နှစ်ပွဲထဲက တစ်ပွဲကို ခေါင်းပြတ်ကြီးရှေ့ ချပေးလိုက်သည်။
"အချို့ ဘာသာရေး အယူဆတွေက အစိမ်းသေ သေပြီးရင် တန်း မကျွတ်ကြဘူးလို့ ပြောကြတယ်. . . ဟုတ် မဟုတ်တော့ ကျွန်တော်လည်း မသေဘူးလို့ မသိဘူးဗျ . . .တကယ်လို့ ခု မကျွတ်သေးရင် စပါတာကီလေး အရင် သုံးဆောင်သွားပါဦး. . .စားပြီးမှ အေးအေးဆေးဆေး ဘဝကူးပေါ့. . . အချိန်တွေ အများကြီး ရှိပါသေးတယ်. . ."
ကိုးနောင်က ထိုင်ခုံ တစ်ခုံ ဆွဲယူကာ အေဗလင် နေရာလို့ သတ်မှတ်ပေးလိုက်သည်။
အေဗလင် သောက်နေကျ အရက်ပုလင်းကို ခေါင်းပြတ်ကြီး ဘေး ထားလိုက်သည်။
ပြီး စပါတာကီ နောက်တစ်ပွဲကို တစ်စက်မှ မကျန်အောင် ကိုးနောင် အကုန် စားပစ်သည်။
တိတ်ဆိတ်နေသော ပတ်ဝန်းကျင်ဝယ် ခေါင်းပြတ်ကြီးက ခြောက်ခြား ဖွယ်ရာ။မျက်လုံးနေရာကနေ သွေးမျက်ရည်တွေ စီးကျလာသည်။
ကိုးနောင်က စားပြီးသွားသောအခါ ယဉ်ကျေးမှု ရှိစွာ ပန်းကန်တွေ အကုန် ဆေးပေးခဲ့သည်။
အိမ်ဧည့်ခန်းက ရှုပ်ပွနေတာ အမြင်မတော်လို့ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်အောင် သန့်ရှင်းရေးလည်း လုပ်ပေးခဲ့သေးသည်။
ဟိုရှင်း ဒီရှင်း လုပ်ရင်း အော်ပါရာ သီချင်းခွေ တွေ့တာနဲ့ ကောက်ဖွင့် ကြည့်တော့ ဘာတွေ ဆိုနေမှန်း မသိသော်လည်း နားထောင် ကောင်းလို့ ဖွင့်ထားလိုက်သည်။
ကိုယ့် အိမ် ကိုယ့်ယာ လိုမျိုး အိမ်ထဲကို လျှောက်သွားနေသည်။
အေဗလင် သည် သူ့ကိုယ်သူ ကမ္ဘာပေါ်မှာ အချစ်တတ်ဆုံးဟု ထင်ချင် ထင်နေပေမည်။
တကယ်က အေဗလင် ချစ်တာ ကိုးနောင် မျက်နှာကိုသာ။
အေဗလင်မှ သူ့ကို ချစ်တယ်လို့ ဆိုခဲ့တာ မဟုတ်ပေ။ချစ်တယ် ဆိုတဲ့ စကားကို ကိုးနောင် ခဏ ခဏ ကြားခဲ့ဖူးသည်။သို့သော် သူတို့ အားလုံး ချစ်တာ ကိုးနောင် ခန္ဓာကိုယ် ကိုသာ။
လူ 100%မှာ 60%သည် ဉာဏ်ကိုးနောင်ကို သိပ်လှသည် ဟု ငေးမော ဆိုကြသည်။30%က သိပ်တော်တာပဲ ဟု ချီးကျူးကြသည်။အကြောင်းသိတဲ့ 9%က သိပ် ကြောက်စရာ ကောင်းတာပဲ ဟု ပြောကြသည်။
သူ့ကို ဘာကြီးဖြစ်နေနေ ချစ်ပါသည် ဆိုသော နောက်ဆုံး 1%ကို ဘဝမှာ တစ်ခါလောက်တော့ တွေ့ဖူးချင်လှသည်။
သို့သော် သူ့ အကြောင်းကို သိရင် သူ့ အနား ဘယ်သူမှ နေချင်ကြမှာ မဟုတ်ပေ။
အမှန်တရားက နည်းနည်းတော့ ခါးသည်။
အေဗလင် အိပ်ခန်း အခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်သောအခါ ကိုးနောင် မျက်နှာက တည်သွားသည်။
တစ်ခန်းလုံး သူ့ ပုံတွေ ချည်း ပဲ ဖြစ်သည်။
အခန်းထဲက ဓာတ်ပုံတွေ အကုန် ဖြုတ်ယူပြီး စုလိုက်ကာ အိတ်တစ်ခုထဲ ထည့်လိုက်သည်။
အချို့ပုံတွေက ရိုင်းစိုင်းပြီး နှာဗူးကျသည်။
ပြီး diary စာအုပ် တစ်အုပ်ကို တွေ့တော့ ဖတ်ကြည့်ရာ အေဗလင်က သူ့ပေါ်ထားတဲ့ ခံစားချက်တွေ ရေးထားတာ ဖြစ်နေသည်။ကျစ်. . . stalk မလုပ်ဘဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရိုးရိုးသားသား ဟိုး အစတည်းက ဝန်ခံရင်. . .စောစောစီးစီး ခရစ်တော်ဆီမှာ အိပ်မပျော်ရတော့ပေ။
Diary စာအုပ်ထဲက အချို့သက်သေ စကားလုံးတွေကို ဖြဲပစ်လိုက်သည်။
တစ်ခန်းလုံး စစ်ဆေးနေတုံး ကုတင် ခေါင်းရင်း ပေါ်မှာ သူ့ အပြာရောင် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို တွေ့လိုက်ရသည်။ဘောင်းဘီကို ဆွဲမလိုက်သောအခါ ဘောင်းဘီမှာ ချွဲကျိကျိ အရည်တွေ ကပ်နေလေသည်။
ကိုးနောင် မျက်လုံးတွေက တဖြည်းဖြည်း နီရဲလာကာ မေးကြောတွေ ထောင်လာသည်။
လောကမှာ ဉာဏ်ကိုးနောင် အမုန်းဆုံးက သူလည်း ဘာမှ မလုပ်ပါဘဲ သူ့ကို တဏှာ မျက်လုံးနဲ့ အရသာလာခံကြသော လူတွေကိုပင်။
ဉာဏ်ကိုးနောင် မုန်းသည်။သေလောက်အောင် မုန်းသည်။
လူတွေက သူ ဘာမှ မလုပ်ပါဘဲ သူ့ကို ဘာလို့တဏှာရာဂမီးနဲ့ပဲ လာ လာ ကြည့်နေကြလဲ မသိ။တစ်ခါတစ်လေ ဉာဏ်ကိုးနောင်သည် ကိုယ့်မျက်နှာကို ဓားနဲ့ အစိမ်းလိုက်သာ လှီးပစ်ချင်မိသည်။
လှပခြင်းသည် ဘုရားပေးတဲ့ ဆုလာဒ် ဖြစ်သည်။တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ပြစ်ဒဏ်လည်း ဖြစ်သည်။
အေဗလင် ကိုးနောင်ရဲ့ အဆောင်ထဲ ခိုးဝင်တာကို ဉာဏ်ကိုးနောင် သည်းခံနိုင်သည်။အေဗလင် ဓာတ်ပုံတွေ ခိုးရိုက်လည်း ဉာဏ်ကိုးနောင် သည်းခံနိုင်သည်။ကုတင် အောက်မှာ CCTV တွေ တပ်သွားလည်း ဉာဏ်ကိုးနောင် သည်းခံနိုင်သည်။
လူတွေ အများကြီးရှေ့မှာ တင်ပါးကို လာရိုက်တာနဲ့ ဘောင်းဘီပေါ်ကို ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်းအရည်ဖြူဖြူတွေ စွန့် ထုတ်ထားတာကိုတော့ သည်းမခံနိုင်ပေ။
ပန်းချီဆွဲခန်းထဲက အေဗလင်ရဲ့ ခေါင်းမပါ ခန္ဓာကြီးဆီ လျှောက်သွားပြီး အေဗလင် အရာကို ပုဆိန်နဲ့ ခုတ်ချလိုက်သည်။
ပြီး မီးဖိုခန်းထဲကို ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့ လျှောက်လှမ်းကာ စားပွဲပေါ်က ခေါင်းပြတ်ကြီးကို ပုဆိန်နဲ့ ခုတ်ချပစ်လိုက်သည်။ကွဲအက်သွားတဲ့ ခေါင်းခွံကို ဆွဲဖြဲ ပစ်လိုက်သည်။
အမှောင်အောက်ဝယ် အနက်ရောင် ခေါင်းစွပ်ကို စွပ်ထားကာ တစ်ကိုယ်လုံး စွေးစွေးနက်အောင် ဝတ်ဆင်ထားသော အမျိုးသားငယ်သည် ခပ်ရေးရေး ပေါ်လာသော ဦးနှောက်ဖြူဖြူတွေကို မီးဖိုချောင်သုံး ဓားနဲ့ ပါးပါး လေး လှီးချနေသည်။
အစိမ်းတောက်တောက် မျက်ဝန်းများက ခံစားချက်မဲ့စွာ။တစ်စက်မှ ညှာတာ သနားခြင်းမရှိ။
သီချင်းပင် ဆိုညည်း နေလိုက်သေး၏။
ခေါင်းရဲ့ ပါးစပ်ကြီးကို ဖြဲကားကာ ဖြတ်လာတဲ့ လိင်အင်္ဂါကို မဆံ့မပြဲ တစ်ဆုံးထိ ထိုးထည့်လိုက်သည်။
သူ့ မိထွေးက ပြောခဲ့ဖူးသည်။
"နင်က မကောင်းဆိုးဝါး" တဲ့။
ငယ်စဉ်က ထိုစကားကြားလျှင် စိတ်ဆိုးမိသည်။
ခု တော့ ကလျာမွန် မှန်သည်။
ဉာဏ်ကိုးနောင်က မကောင်းဆိုဝါး ဖြစ်သည်။မွေးမလာသင့်တဲ့ သတ္တဝါ ဖြစ်သည်။
ကိုးနောင် ရဲ့ ပထမဆုံး သားကောင်က ဝဏ္ဏမောင် မဟုတ်ပေ။သူ၏ ချစ်လှစွာသော မိထွေး ကလျာမွန်ဖြစ်သည်။
ထိုစဉ်က ကိုးနောင် အသက် 12သာ ရှိသေးသည်။
ကလျာမွန်က လှေကား နားမှာ အရက်သောက်နေခဲ့ပြီး မူးရူးလာချိန်ဝယ် ကိုးနောင်က အနောက်ကနေ လှေကားပေါ်မှ တွန်းချပစ်လိုက်သည်။
အမှန်က ကိုးနောင်သည် ကလျာမွန်ကို သေစေဖို့ မရည်ရွယ်ခဲ့ပေ။ဒီတိုင်း ထိခိုက် ဒဏ်ရာ ရစေလိုခြင်းသာ။
သို့သော် လှေကားပေါ် တလိမ့်ခေါက်ကွေး အရှိန်နဲ့ ပြုတ်ကျသွားသော ကလျာမွန်သည် နံရံနဲ့ ခေါင်းနဲ့ ဆောင့်ကာ သွေးထွက်လွန်ပြီး သေဆုံးသွားခဲ့သည်။
ကလျာမွန် မျက်လုံးတွေက ပြူးကျယ်ကာ အပြင်ကို အယ်ထွက်နေပြီး ပါးစပ်ထဲမှ သွေးတွေ စီးကျလာသည်။ခေါင်းကနေ သွေးတွေ တရှိန်ထိုး စီးဆင်းကျလာကာ ကြွေပြားဖြူဖြူသည် သွေးချင်းချင်းရဲသွားသည်။
ကိုးနောင် မျက်လုံးထဲ ထိုမြင်ကွင်းက အရမ်းကို လှပနေလေသည်။
ထိုအချိန်မှ စ၍ ကိုးနောင် ဦးနှောက်ထဲ လူတစ်ယောက်ကို လွယ်လွယ် သတ်လို့ ရပါလား ဟူသော အတွေးက စီးဝင်လာသည်။
"ကိုကို. . . မေမေ က သေသွားတာလားဟင်"
ဆတ်နွယ်က ဝက်ဝံရုပ်လေး ဖက်ကာ လှေကားအောက်ကို ငုံ့ကြည့်နေသည်။သူ့ ညအိပ်ဝတ်စုံက သူနဲ့ မတော်၍ အင်္ကျီက အပေါ်တက်နေကာ ဗိုက်ခေါက် ဆူဆူလေး ထွက်နေသည်။
"ဒါပေါ့"
ကိုးနောင် အသံထဲတွင် ပျော်ရွှင်မှုတွေက မဖုံးနိုင် မဖိနိုင်။
ဆတ်နွယ် မျက်လုံးထဲ မျက်ရည်လေးတွေ ဝဲတက်လာသည်။
ကိုးနောင်က ဆတ်နွယ် မျက်ရည်တွေကို အံဩတကြီး ကြည့်ပြီး
"ဘာ ငိုစရာ အကြောင်း ရှိလို့လဲ"
"သူက သား မေမေလေ"
ဪ . . . ကလျာမွန်လို လူတောင် သေရင် ငိုပေးမယ့် သူ ရှိသေး၏။သူ့တွက်ကော. . . သူသေရင်ကော။အဘယ်သူသည် ငိုပေးပါအံ့နည်း။
"ကိုကို သေရင်လည်း ငိုပေးဦးနော် အငယ်"
ကိုးနောင်က တစ်ယောက်တည်း တီးတိုး ရေရွတ်လိုက်သည်။
သူ လို မကောင်းဆိုးဝါးကောင် သေရင် ငိုပေးမဲ့သူ မရှိလောက်ပေ။
ကလျာမွန်သေတာကို ရဲတွေက အရက်မူးပြီး လှေကားပေါ်က ပြုတ်ကျတာ ဟု ကောက်ချက်ချခဲ့သည်။မူးယစ်ဆေးသုံးထားသည့် လက္ခဏာတွေပါ ရှာတွေ့ခဲ့တာမို့ ထို အဆိုပြုကောက်ချက်ချထားမှုသည် ပိုမို ခိုင်မာလာသည်။
ပြီး ဆတ်နွယ်က "အမေက လှေကားပေါ်ကနေ အရက်မူးပြီး ပြုတ်ကျသွားတာပါ" လို့ ထွက်ဆိုပေးသည်။ပြီး ကိုးနောင်ကို ပြေးဖက်လိုက်သည်။မွေးရကျိုးနပ်တဲ့ သားလေးဆတ်နွယ်က မွေးအမေထက် အစ်ကို ကိုသာ ပိုချစ်သည်။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နံနက် 3နာရီ ထိုးလာလေပြီ။
ကိုးနောင်က ဓာတ်ပုံတွေ အကုန်လုံးနဲ့ သံသယ ဖြစ်စရာ အထောက်ထား အားလုံးကို ယူဆောင်လိုက်ပြီး coat ပြန်ဝတ်သည်။
ထို့ပြင် ပြန်ခါနီး ရဲတွေ တလွဲအပို စဉ်းစားမိအောင် အေဗလင် အင်္ကျီတွေကို ယူပြီး ပန်းချီခန်းထဲ က ဆိုဖာပေါ် ပရမ်းပတာ ထားပစ်ခဲ့သည်။
ပြီးတော့ အေဗလင် နဖူးပေါ် ဓားနဲ့ ကြာပုံ ခြစ်ထားခဲ့သည်။
"နောင်ဘဝ ဖြူစင်စွာ ရှင်သန်ရပြီး. . .ချစ်တဲ့သူနဲ့ ညားပါစေ"
ကိုးနောင်က အေဗလင် ခေါင်းပြတ်ကြီးကို
တော့တာ ပြလိုက်ရင်း
"တွေ့ရတာ စိတ်ပျက်စရာပဲ. . .နောက် ဘယ်တော့မှ ပြန်မတွေ့ဘဲ နေကြရအောင်. . . Bye"
တိုက်ခန်းတံခါးကို စေ့ပိတ်ခဲ့လိုက်သည်။
ပြီးရင် ဘယ်မှ ထွက်မပြေးပေ။
စုတ်တီးစုတ်ပဲ့ အင်္ကျီလေး လဲပြီး မျက်နှာကို ပေပွနေအောင်လုပ်၊ အေဗလင် တိုက်ခန်းအောက်ခြေက အိမ်ယာမဲ့ တွေနဲ့ အတူ ရော အိပ်နေလေသည်။
နံနက် 6နာရီခန့်တွင် သတင်းစာပို့သမားလေးက အာကျယ် အာကျယ်နဲ့ အေဗလင်ကို ခေါ်သည်။ထူးသံ မကြား၍ အိမ်ထဲထိ ဝင်ကြည့်ကာ 'အား' ဆိုသော အော်သံကြီးနဲ့ အတူ ပြန်ထွက်လာသည်။
မကြာခင် အနီရောင် မီးလေး မှိတ်တုတ်တုတ်နဲ့ ရဲကားတွေ ရောက်ချလာသည်။ရဲတွေ လာပြီး ခဏအကြာ သတင်းထောက်တွေက အလှူ စတုဒိသာ ဝေတာကို ငမ်းငမ်းတက် လာလုကြသလို လှုပ်စိ လှုပ်စိ အုံလိုက်ကျင်းလိုက် တပ်ချီပြီး ရောက်လာသည်။
ကိုးနောင်က အိမ်ခြေယာမဲ့ အဖိုးကြီးထဲက ပီဇာကို လုစားရင်း ဖြစ် ပျက် သမျှကို ရုပ်ရှင် ကြည့်သလို ကြည့်နေသည်။
ပြီး လည်လေး တဆန့်ဆန့်၊ခြေဖျားလေး ထောက်ပြီး စပ်က စုနေသေး၏။ပြီး မျက်လုံးပြူးပြူးနဲ့ 'ဘာဖြစ်ကြတာလဲဟင် ဘာဖြစ်ကြတာလဲဟင်' ဆိုပြီး မေးနေသေးသည်။
"လူသတ်မှုတဲ့"
"အာ. . . လူသတ်မှုလား. . . ကြောက်စရာကြီးနော်"
ကိုးနောင်က ပါးစပ်ကို လက်နဲ့ အုပ်ကာ ဝိုး ဆိုပြီး လုပ်နေသည်။
မကြာခင် ရဲတွေက အိမ်ခြေယာမဲ့ တွေဆီ လျှောက်လာပြီး ညက ဘာ မြင်လဲ၊ဘာတွေ့လဲ ဟု လာစုံစမ်းသည်။
အိမ်ခြေယာမဲ့ အဖိုးကြီးက ပီဇာကို လုနေသော ကိုးနောင်ရဲ့ လက်ကို ဘတ်ကနဲ ရိုက်လိုက်ရင်း
"အမ်း အထွေထူးတော့ မရှိပါဘူး. . .ညတုံးက . . . အနက်ရောင်ခေါင်းစွပ်နဲ့ လူငယ်တစ်ယောက် ပုဆိန်ကြီး ကိုင်ပြီး အောက်ကို ဆင်းလာတာတော့ တွေ့တယ်"
"ခင်ဗျား. . . ပုဆိန်ကြီး ကိုင်ပြီး ထွက်လာတာ တွေ့ရဲ့သားနဲ့ ဘာကိစ္စ ရဲ မတိုင်ရတာလဲ. . ."
ရဲက ဟောက်သည်။
"ရဲမှူးတောင် ဒီလောက် လူသတ်မှုကြီး ဖြစ်နေတာကို နံနက်မှ သိတဲ့ ဥစ္စာ . . . ကျွန်တော်လည်း အားအားယားယား ထကြည့်မနေပါဘူး. . .ဟဲ့ ခွေးမသားရဲ့ ငါ့ ပီဇာတွေ အကုန်မစားနဲ့. . ."
အဖိုးကြီးက ရဲကို ပြန် ချေပရင်း ကိုးနောင်ကို အော်လွှတ်သည်။
ရဲ အာရုံက စုတ်တီးစုတ်ပြတ်နဲ့ ပေပွနေတဲ့ အိမ်ခြေယာမဲ့ထက်ပင် အိမ်ခြေရာမဲ့ ပုံစံ ပေါက်နေသော ကိုးနောင် ဆီ ရောက်လာသည်။
"မင်းရော ဘာမြင်သေးလဲ"
ကိုးနောင်က အနံ့ဆိုးလှတဲ့ ပီဇာချပ်ကို ဝါးရင်း ဟီးခနဲ ရယ်လိုက်သည်။
"ဘာမှ မြင်ဘူး . . . စကားမစပ် လမ်းကြုံ စားပါဦးလား ဗိုက်ဆာတုံး စားရင် အရမ်းစားကောင်းတာ. . . ဟီး. ."
ရဲ အရာရှိက ခေါင်းတရမ်းရမ်းနဲ့ ထွက်သွားသည်။
Lotus killer သည် မျက်ခွက် အလွန် ပြောင်သည်။
တိုင်မီ တုံး ကလည်း သတ်ပြီး ရဲစခန်းကို ဖုန်းလှမ်းဆက်သည်။ခု အေဗလင်ကျ ပြန်လည်း သတ်ပြီး ဘယ်မှ မပြေးဘဲ အခင်းနေရာမှာ မုန့် လာ စားနေသည်။
အရိုးရှင်းဆုံးသည် အဆန်းကြယ်ဆုံး ဖြစ်သည် ဆိုသော သီအိုရီကို ကိုးနောင် လက်ကိုင်ထားသည်။
ကိုးနောင်က အခြား killer တွေလို အမှုကို တအားကြီး ရှုပ်ထွေးသွားအောင် သဲလွန်စ အမှားတွေ အများကြီး မထားခဲ့ပေ။
ရဲတွေကသာ ပေရှည်ပြီး အဝေးကြီးတွေ စဉ်းစားနေတာ ဖြစ်သည်။
ရဲတွေ အဖြစ်က သင်္ချာတွက်နေသော ကျောင်းသား တစ်ယောက်နဲ့ ဆင်တူ၏။
ကျောင်းသားလေးသည် ခက်ခဲနက်နဲလွန်းသော ပုစ္ဆာရှုပ် ကြီးတွေကို တွက်ရဖန် များလာသောအခါ 1+1 ပေးထားသော ပုစ္ဆာကို အဖြေ 4ဟု လည်းကောင်း၊ 5ဟု လည်းကောင်း တစ်ခါတစ်ရံ 11ဟု လည်းကောင်း ယောင်ယမ်း ကြောင်အန်းစွာ မှားရေးမိတတ်ကြပေသည်။ခက်တာတွေ တွက်ရတာ များလွန်းတော့ လွယ်လွန်းတဲ့ပုစ္ဆာက သူ့ကို မျက်စိ လျှံစေသည်။
ထို့အတူ ရဲတွေလည်း အမှုက လွယ်နေတော့ မျက်စိ လျှံ ကုန်ကြသည်။
ကျွတ် . . . ကျွတ် . . .အ လိုက်တာ။
++++
ကိုးနောင် အသက် 12နှစ်တွင် မိထွေးဖြစ်သူ ကလျာမွန်ကို သတ်ခဲ့သည်။17နှစ်တွင် ဝဏ္ဏမောင်၊ 18နှစ် ပြည့်ခါနီးတွင် သက်ငယ်မုဒိန်းသမား တိုင်မီ၊ 18နှစ်တွင် မာဖီးယားဂိုဏ်း ခေါင်းဆောင် အလက္ဇန္ဒား၊19တွင် ပြင်သစ် နှာဗူးပန်းချီဆရာ အေဗာလင်၊ 20နဲ့ 21တွင် ဂျပန် နဂါးနက် ယာကူဇာဂိုဏ်း တစ်ဂိုဏ်းလုံးကို ဗုံးခွဲ မီးရှို့ သတ်ခဲ့သည်။
22၊23 တွင်လည်း တစ်နှစ်မှ မရိုးရပေ။
နောက်ဆုံး victimက စိတ်ရောဂါကု ဒေါက်တာ မင်းစည်သူ ဖြစ်သည်။
ဒီလောက်ဆို ကိုးနောင်ကို အကုသိုလ်များလွန်းလို့ အဝီစိကတောင် လက်မခံလောက်ပေ။
သို့သော် သူ အသက် 23 နှစ် ကျော်တွင် ငယ်ငယ်က ကွဲသွားသော စိုင်းဆိုင်ခမ်းနော့ဝ် ဆိုသော အာဗြဲကြီးနဲ့ အရယ်သန်လွန်းလှသော ကောင်လေးကို ပြန်တွေ့ခဲ့သည်။
ထိုချိန်မှပဲ အေဗလင် ခံစားချက် အချို့ကို နားလည်မိခဲ့သည်။သဘောကျမိသွားရင် ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ်ဆိုသော ခံစားချက်။
စိုင်းဆိုင်ခမ်းနော့ဝ်နဲ့ တွေ့တော့ ကိုးနောင် ဘဝ တစ်ဆစ်ချိုး ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။
ဉာဏ်ကိုးနောင်ရဲ့ ခြောက်ကပ် တိတ်ဆိတ်နေသော ဘဝ သည် စိုပြည် လန်းဆန်းလာသည်။သေနေသော မျက်ဝန်းတွေက ရယ်မြူးရိပ်သန်းလာပြီး တည်တံ့နေတဲ့ မျက်နှာက သွားတန်းလေးများ ပေါ်သည်ထိ ရယ်မောတတ်လာသည်။
နောက်ဆုံးတော့ ကျန်နေတဲ့ 1%ကို ကိုးနောင် ရှာတွေ့ခဲ့ပါသည်။
ထို 1% လေးသည် စကား အလွန်များပြီး လေတိုက်ရင်တောင် အလကားနေ ရယ်နေတတ်သော ပေါပေါတောတော ဒေါက်တာလေး ဖြစ်သည်။
++++
ကိုးနောင်က skinship အရမ်း မုန်းသော သူမျိုး ဖြစ်သည်။လက်ကို ကြာကြာ လာကိုင်ရင်တောင် ဒေါသ ထွက်သည်။
သို့သော် ခမ်းနော့ဝ်သည်မူ သူ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို နေ့တိုင်း ဟိုကိုင် ဒီကိုက် နေရမှ နေသာထိုင်သာ အလွန်ရှိ၏။
အားနေရင် ခါးကို အားနဲ့ လာလာ ညှစ်သည်။လက်မောင်းကိုလည်း ခို စီးနေသည်။မတ်တပ်ရပ်နေရင် နောက်ကနေ သိုင်းဖက်ကာ ခွတက်သည်။အိပ်နေရင် ကိုယ်ပေါ် တက်လာကာ ရင်ခွင်ထဲ လှုပ်လှုပ် လှုပ်လှုပ် တိုး အိပ်သည်။
မျက်တောင်တွေကို အစစ်လား ဆိုပြီး လက်နဲ့ လာဆွဲကာ 'လှလိုက်တာ' ဆိုပြီး မျက်ခွံကို နမ်းသည်။နားရွက်ဖျားကို သွားနဲ့ ဖွဖွလေး တတိတိ ကိုက်သည်။
အလကားနေ ပါးကို ချိုင့်ဝင်တဲ့ ထိ နမ်းသည်။နမ်းရုံမက နီရဲတဲ့ထိ ဆွဲ စုပ်သည်။နှုတ်ခမ်းတွေကို တုတ်ထိုးချိုချဉ်စားသလို လျက်ကာ ဝါးနေသည်။ပုခုံးကို ကိုက်သည်။လက်မောင်းကိုလည်း လာကိုက်သည်။ပေါင်ကို လာ စုပ်သည်။
ခြေသလုံးနဲ့ ခြေဖမိုးလည်း သွားရာ အကွင်းလိုက်ကြီးဖြစ်သည်။ကျောတွေ ထိပါ Marking ရာ နီနီတွေ ပြည့်နှက်စွာ။ချိုင်းထိတောင် အလွတ်မပေးပေ။
နောက်ဆုံး ဟိုနေရာ တောင် သွားရာ ကြီး ရှိသေးသည်။
ပါပီ သေပြီး ဝင်စားတာလား မသိ။
တော်တော် သွား ယားနေရှာသည်။
ကိုးနောင်က သူ့ တင်ပါးလာထိရင် နားထင်သွေးကြောတွေထိပါ ထောင်တက်လာထိ၊ တစ်ဖက်သူကို နုတ်နုတ်စင်းပစ်လာတဲ့ထိတိုင် သွေးအေးရက်စက်စွာ သတ်ချင်စိတ် ပေါက်လာသော်လည်း ခမ်းနော့ဝ် လိုက် ကိုက် တဲ့ စကေးက သူ့ တင်ပါးမှာတောင် သွားရာကြီးနဲ့ ဖြစ်သည်။
"ဟီး ဟီး ကိုက်မိသွားပြီ ဆောတီး ဆောတီး. . .ချစ်စရာလေးမို့ အူယားပြီး ယောင်သွားတာ. . . ချိတ်ဆိုးနဲ့နော်. . . "
ခမ်းနော့ဝ်က ကိုးနောင်လည်တိုင်ကို ဖက်လိုက်ကာ စပ်ဖြီးဖြီး လုပ်နေသည်။
ကိုးနောင် မျက်ခုံးတွေ တွန့်ချိုးသွားသော်လည်း မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ပြီး တင်းကြပ်လာသော စိတ်အစုံကို လွှတ်ချလိုက်ကာ
"အင်း. . . သဘော သဘော. . ."
"ဟီး ဟီး ငါ့ ယောက်ျားက ချစ်စရာလေး ပူတူးတူးလေး . . .အူးမွ"
အဲ့လို ညာ ညာ ပြောပြော ပြီး သူ့ တစ်ကိုယ်လုံး ကို မမျိုချရုံ တစ်မယ် ဝါးစားနေသည်။
Skinship အလွန် မုန်းတဲ့ ကိုးနောင်သည်
စိုင်းဆိုင်ခမ်းနော့ဝ် နဲ့ ကျမှ နို့ပါ ကြိတ်မှိတ် အစို့ခံပေးရသည်။မတတ်နိုင်။
ခမ်းနော့ဝ် ပူဆာလွန်းရင် ဉာဏ်ကိုးနောင် မနေနိုင်။
ဉာဏ်ကိုးနောင်မှာ ခမ်းနော့ဝ်ကြောင့် ရင်ဘတ်တွေ ကြိမ်းစပ်နေသည်။သူ့ အင်္ကျီ အကပ်ဝတ်ရင် ရင်ဘတ်ထိပ်က စပ်ဖျင်းဖျင်း ဖြစ်နေသည်။
"ကိုယ့် တကိုယ်လုံးက မင်း အပိုင်"လို့ ဝတ္ထုတွေထဲက စာသား အတိုင်း ကော်ပီ ကူး၊ အာချောင် ပြောလိုက်တိုင်း ခမ်းနော့ဝ် မျက်လုံးတွေ ဘလင်း ဘလင်း တောက်သွားပြီး သူ့ တစ်ကိုယ်လုံး ခေါင်းစ ခြေဆုံး စိတ်ကြိုက် နမ်းရှိုက်တတ်သည်။နံနက်လင်းရင် အနီရောင် Markingရဲရဲ တွေ တစ်ကိုယ်လုံး အနှံ့။နှုတ်ခမ်းတွေက ပေါက်နေသည်။ရင်ဘတ်တွေက သွေးစို့နေသည်။
ကိုးနောင် ဘယ်တုံးက ခန္တီတရားနဲ့ ပြည့်စုံသွားလည်းတော့ မသိပေ။ကိုးနောင်လို ကောင်က ခမ်းနော့ဝ်ရဲ့နေ့တိုင်း ကလိနေတဲ့ ဒဏ်တွေကို အသာတကြည် မငြိုငြင်ဘဲ သည်းခံပေးသည်။
ကိုးနောင်မှာ သူ့ကို အခြားသူတွေ နှာဗူး မျက်စိနဲ့ လာ လာ ကြည့်ရင် သည်းမခံနိုင်သော်လည်း ခမ်းနောဝ့် လာကြည့်ရင်မူ အင်မတန်မှကို ကြည်ဖြူသည်။
အဲ့လို လာ မကြည့်မှသာ 'စိတ်ကုန်သွားတာ လား၊ငါ့ကို မကြိုက်တော့တာလား' လို့ စိတ္တဇ ဖြစ်ရ၏။
ထို့ကြောင့် လာ မကြည့် ကြည့်အောင် လည်း မြူစွယ်သည်။
ကိုးနောင်ရဲ့လှပကျော့ရှင်းလွန်းသော ရုပ်ရည်သွင်ပြင်သည် မဖိတ်ခေါ်သော စိတ်ရှုပ်စရာ ဒုက္ခများကို ဆောင်ကြဉ်းပေးတတ်သော်လည်း တကယ် လိုချင် သဘောကျသူနဲ့ တွေ့သောအခါ အလွန် အသုံးဝင်သည်။
ကိုးနောင် စိုင်းဆိုင်ခမ်းနော့ဝ်ကို သဘောကျသည်။
ခမ်းနော့ဝ် မျက်နှာမြင်ရင်ကို ဘာမှ မဟုတ်ဘဲ ရယ်ချင်နေသည်။ခမ်းနော့ဝ်က ပျော်ပျော်နေတတ်သူ ဖြစ်ပြီး သူ့ အနားက သူတွေကိုလည်း ပျော်စေသည်မှာ သူ့ အားသာချက် ဖြစ်၏။
အမြဲ အူမြူးနေသော အနှီ ဒေါက်တာငယ်သည် ငယ်စဉ်ကတည်းက ကိုးနောင် အာရုံကို လာ လာ ဖမ်းစားသည်။
ကိုးတန်းတုံးက သူ အတန်းထဲကို စ ဝင်လာခဲ့စဉ် ပထမဆုံး သူ မြင်ခဲ့ရသည်မှာ ရှေ့ဆုံးကနေ တည့်တည့်ထိုင်ပြီး သွားရည် တမြားမြားနဲ့ အိပ်နေသော ဆံပင် စုတ်ဖွားနဲ့ ရုပ်ဆိုးဆိုး ကောင်လေး ဖြစ်သည်။
စုတ်ဖွား က စကားတအားများပြီး စွာကျယ်စွာကျယ် တအားလုပ်သည်။ပြီး တစ်တန်းလုံး တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ချိန် အာဗြဲကြီးနဲ့ စာအော်တတ်သည်။တစ်ခါတစ်လေ မှားအော်သေးသည်။သင်္ချာချိန်ကို bioတွေ အော်လို့ အော်နေသည်။
ဒါမဲ့ သူ့မှာ သူငယ်ချင်းတွေ အများကြီး ရှိပြီး တစ်တန်းလုံးက သူ့ကို ချစ်ကြသည်။
ခမ်းနော့ဝ်ရဲ့ ကမ္ဘာမှာ နွေးထွေးတဲ့ လေထုရှိပြီး ကိုးနောင် ကမ္ဘာမှာတော့ အေးစက် တဲ့ လေထုသာ ရှိသည်။
ကိုးနောင်က အမြဲ တစ်ယောက်တည်း နေတတ်သည့် အကျင့်ရှိပြီး ဘယ်သူနဲ့ မှ စကားမပြောချင် အဖတ်မလုပ်ချင်စေကာမူ ထိုစုတ်ဖွားနဲ့တော့ သူငယ်ချင်း ဖြစ်ချင်ခဲ့သည်။သို့သော် စုတ်ဖွား က သူ့ကို အမြဲ ဂြိုဟ်ကြည့် ကြည့်နေသည်။
ပြီး တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ကိုးနောင် ဘယ်လို စ မိတ်ဆက်ရမလဲ မသိ။
ကိုးနောင်စာသင်ခန်းထဲ ဝင်လာရင် အမြဲတစေ တစ်ခန်းလုံးနီးပါး မျက်စိစွေ ကြည့်ကြသော်လည်း ထို စုတ်ဖွားကမူ စာကိုသာ သဲကြီးမဲကြီး ကျက်သည်။
ကိုးနောင်မှာ ပေးလာတဲ့ ရည်းစားစာတွေကို နာမည်ကြည့်ပြီး စိုင်း ဆိုသော အစ စကားလုံးကိုမှ မတွေ့ရရင် နာမည်အဆုံးထိ ဖတ်မနေဘဲ လွှတ်ပစ်သည်။ခမ်းနော့ဝ် များ သူ့ကို စာ ပေးမလားလို့ စောင့်နေခဲ့ပေမယ့် ခမ်းနော့ဝ်သည်မူ သူ့ ဘက် အီး တောင် လှည့်မပေါက်ပေ။
နောက်ဆုံး ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီးကို ခမ်းနော့ဝ်ဘေး နေရာ ပြောင်းပေးဖို့ တောင်းဆိုခဲ့သည်။အုပ်ကြီးက သူ့ကို မယုံသင်္ကာသလို ကြည့်စဉ် မျက်လွှာလေးချပြီး စာ မေးချင်လို့ ဟု လီဆယ် လိုက်သည်။
"ဪ . . . ထူးချွန် ကျောင်းသားကြီးက စာ မရတဲ့ ချိန်လည်း ရှိသားပဲ. . ."
အုပ်ကြီးက ရွဲ့တဲ့တဲ့ ပြောသော်လည်း နေရာ ပြောင်းပေးခဲ့သည်။
နောက် မကြာခင် ခမ်းနော့ဝ်က သူ့ကို စာလာ ပေးသည်။အဲ့နေ့က သူ အရမ်းပျော်သွားတာ သူပဲ သိသည်။ချက်ချင်းကို ခေါင်းငြိမ့် မို့ဟာ အိန္ဒြေထိန်းပြီး မူနေရသည်။
ဖွင့်ဖတ်တော့ ခမ်းနော့ဝ် လက်ရေး မဟုတ်၍ စိတ်ညစ်သွားသော်လည်း နောက်ဆုံးတော့ ထိုစုတ်ဖွားနဲ့ ရည်းစား ဖြစ်သွားသည်။
7နှစ်တာ ကွဲကွာသွားတဲ့ အချိန်တွေမှာ သူစိမ်းတွေလို သွေးအေး သွားစေကာမူ ကိုးနောင်ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှာ ခမ်းနော့ဝ်ရဲ့ မှတ်ပုံတင်လုပ်တုံးက ရိုက်ထားတဲ့ ပေတိပေစုတ် အိပ်ချင်မူးတူးဓာတ်ပုံ ကို အမြဲသိမ်းထားပြီး ဘယ်သွား သွား အဆောင် လို ယူသွားသည်။
ကိုးနောင်သည် သူ တစ်ယောက်တည်းကိုပဲ အမြတ်တနိုး ငေးကြည့်နေတတ်သော
ခမ်းနော့ဝ်ရဲ့ မျက်လုံးတွေကို သဘောကျသည်။ကိုးနောင် ဘာလုပ်လုပ် လက်မ ထောင်ပြတတ်သော ခမ်းနော့ဝ်ကို သဘောကျသည်။
သုခ တွေကို အတူတူ စံစားပြီး ဒုက္ခတွေကို ဝေမျှ လို့ရတဲ့ ကမ္ဘာပေါ်က တစ်ယောက်တည်းသောသူကို ကိုးနောင် အရမ်း သဘောကျပါသည်။
ဉာဏ်ကိုးနောင် ဘယ်လိုပဲ သွေးအေးရက်စက်လွန်းတဲ့ Psychopath serial killer ကြီး ဖြစ်နေပါစေဦး အိမ်မှာတော့ ပိုက်ချီ၊ငုံထွေးထားမတတ် အချစ်ခံရသည်။။
တစ်လောကလုံးတွက် နတ်ဆိုး ဖြစ်ပေမယ့် အိမ်က ဒေါက်တာလေးအတွက်တော့ Baby Coe သာ ဖြစ်သည်။အိမ်က ကလေးနှစ်ကောင်တွက် သူက Heroကြီး ဖြစ်သည်။
6 နှစ်တာ ကာလ အပြီး ကမ္ဘာပေါ်တွင် Lotus killer မသောင်းကျန်းတော့ဘဲ ခြေအလွန် ငြိမ်သွားသည်။
Lotus killer သည် အရင်လို အထီးကျန် အဖော်မဲ့ တစ်ယောက်တည်းမဟုတ်တော့ပေ။သူ့မှာ ပျော်ရွှင်စရာကောင်းသော မိသားစု လေး တစ်ခု ရှိခဲ့လေပြီ. . . ။
______________________________________
12.15 p.m
29.11.2022(Tuesday)
Mary_Koe
5078
Please give me feedback 😉😚
Zawgyi
နိုဝင္ဘာလရဲ႕ ခ်မ္းျမျမ ေဆာင္းညဝယ္ ေအဗလင္က သူ႕ေရွ႕က မလွမ္းမကန္ ခုံမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဉာဏ္ကိုးေနာင္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ကိုးေနာင္က လည္ပိတ္ဆြယ္တာ အထူ နို႔စိမ္းေရာင္ကို ဝတ္ဆင္ထားၿပီး ေျခတစ္ဖက္ခ်ိတ္ကာ ထိုင္ေနသည္။အာ႐ုံက လက္ထဲက ကင္မရာကို သာ စူးစိုက္ေနလ်က္။
ပါရီၿမိဳ႕လယ္သည္ ေဆာင္းည ရွိုးပြဲမ်ားနဲ႕ စည္ကားလ်က္ရွိသည္။ခရစ္စမတ္သစ္ပင္မ်ားေပၚ ႏွင္းျဖဴျဖဴမ်ား ေဖြးလ်က္။
ကိုးေနာင္က ထ လိုက္ကာ စင္ေပၚက အဆိုေတာ္မေလးကို ဓာတ္ပုံရိုက္ေနသည္။
ရွည္လ်ားေသာ အရပ္အေမာင္းက ဝါးပင္ေလးလို ေျဖာင့္စင္းစြာ။ကင္မရာကိုင္ထားတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက ရွည္သြယ္ ဝင္းမြတ္စြာ။
ေအဗလင္ စိတ္ထဲ မရိုးမယြ ျဖစ္လာသည္။ေသာက္ထားတဲ့ ဘီယာတန္ခိုးေၾကာင့္ ေသြးက ခပ္ရဲရဲ။
ကိုးေနာင္ကို လိုခ်င္သည္။အရမ္း လိုခ်င္သည္။ေစာက္ရမ္းကို လိုခ်င္သည္!!!။
ကိုးေနာင္ ကို ရလွ်င္ သူ႕ အိပ္ခန္းထဲကေန တစ္သက္လုံး ေပးထြက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ေပ။
ေအဗလင္ ေသြးႂကြေနသည္။
ၾကည့္ေလ ၾကည့္ေလ သည္းမခံနိုင္ေတာ့တာနဲ႕ ကိုးေနာင္ အနားကို သြားကာ ခါးကို ဖက္ဖို႔ အရွိန္နဲ႕ ေျပးလာသည္။
ကိုးေနာင္အရပ္က အေတာ္ေလး ရွည္သည္။ေအဗလင္ အရပ္ေတာင္ သူ႕ပုခုံးေလာက္ပဲ ရွိသည္။ေျပးလာတာ အရွိန္လြန္သည့္ အျပင္ ကိုးေနာင္က အေနာက္ ေက်ာေပး လွည့္လိုက္တာေၾကာင့္ လက္က ခါး မေရာက္ဘဲ တင္ပါးဆီ ေရာက္ကာ ေခ်ာ္ထြက္သြားသည္။
'ျဖန္း' ဆိုသည့္ အသံက က်ယ္ေလာင္စြာ။
အသံက်ယ္က်ယ္ေၾကာင့္ လူေတြက သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဆီ ဝိုင္းၾကည့္လာၾကသည္။
ကိုးေနာင္က သူ႕ကို လွည့္ၾကည့္သည္။သူ႕ ဘဝ တြင္ အဲ့ အၾကည့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့နိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။
ဗလာျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေသေတြက ၾကက္သီးထစရာ ေကာင္းလြန္းေအာင္ ေအးခဲေနသည္။ဗလာ မ်က္ဝန္း၊ မာေက်ာ တည္တံ့လြန္းတဲ့ မ်က္ႏွာ။
ေအဗလင္ ေဆာင္းရာသီဝယ္ ေခြၽး ပင္ ျပန္လာရသည္။ကိုးေနာင္ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ဘာျဖစ္သြားမွန္း သူ မသိ။
သို႔ေသာ္ ထူးဆန္းစြာနဲ႕ ေနာက္ေန႕ ညေန 7နာရီတြင္ ကိုးေနာင္က ေအဗလင္ ကို "သူ႕ ပုံတူ ဆြဲေပးမလား" လို႔ လာ ကမ္းလွမ္းခဲ့သည္။
ေသခ်ာတာေပါ့။ဒါမ်ိဳး ေအဗလင္ ေသတာေတာင္ ျငင္းမည္ မဟုတ္ေပ။
++++
ကြၽီခနဲ တိုက္ခန္း တံခါးႀကီး ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။
ေအဗလင္ရဲ႕ တိုက္ခန္းက အေတာ္ေလး က်ယ္သည္။
ေအဗလင္ ေနာက္ကလူကို ျမဴးထူးစြာ ၾကည့္လိုက္သည္။ကိုးေနာင္က အိမ္ကို စူးစမ္းေနရာမွ သူ႕ကို ၿပဳံးျပသည္။သူ႕ အၿပဳံးက နည္းနည္းေတာ့ စိတၱဇဆန္သည္။
ကိုးေနာင္က ေခါင္းစြပ္ပါတဲ့ အကၤ်ီေပၚ အနက္ေရာင္ long coat ႀကီး ထပ္ဝတ္ထားသည္။ လူတစ္ကိုယ္စာ coatရွည္ႀကီးက လူတစ္ကာနဲ႕ မလိုက္ဖက္ေသာ္လည္း ကိုးေနာင္ရဲ႕ ျမင့္မားလွေသာ အရပ္ေမာင္းေၾကာင့္ လိုက္ဖက္ညီကာ ၾကည့္ေကာင္းသည္။ကိုးေနာင္က လက္အိတ္ အနက္ကို တစ္ခ်ိန္လုံး စြပ္ထားသည္။
"Ok. . . Welcome to my home . . ."
"ခင္ဗ်ား အိမ္က ျပတိုက္ႀကီး က်ေနတာပဲ. . . ပန္းခ်ီကားေတြနဲ႕ ခ်ည္း ျပည့္ေနတယ္"
ေအဗလင္ အိမ္ဧည့္ခန္းဝယ္ ေထာင္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြ၊ ဆြဲလက္စ ၾကမ္းေပၚ လဲက်ေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြ၊ျပန႔္ႀကဲေနတဲ့ ဆီေဆး အေရာင္ေတြ၊အမွိုက္ေတြနဲ႕ ဖရိုဖရဲ ။
ပြစိတက္ေနသည္မွာ ေျခပင္ ေကာင္းေကာင္းခ် မရ။
"ဂြၽတ္"
ကိုးေနာင္က ပန္းခ်ီကားတစ္ကားကို တက္နင္းမိသြားသည္။
"Sorry "
"ရပါတယ္. . . ျပႆနာ မရွိပါဘူးကြာ. . ."
ေအဗလင္က ပန္းခ်ီကားေတြကို ထိရင္ စိတ္ဆိုးေသာ္လည္း ဉာဏ္ကိုးေနာင္ မို႔ ေဗြ မယူေတာ့ေပ။
"ငါ သန႔္ရွင္းေရး မလုပ္တာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ . . .အဟား. . . မင္း ကို အားနာလိုက္တာ. . .ဆိုေတာ့ ငါ့ ပန္းခ်ီဆြဲခန္းက ဒီအခန္းပဲ. . ."
ကိုးေနာင္ က ပန္းခ်ီခန္းထဲက ျပတင္းေပါက္မွာ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ အီဖယ္တာဝါကို ေငးေမာၾကည့္လိုက္သည္။အီဖယ္တာဝါက မိုးည ေအာက္မွာ လင္းလက္စြာ။
"ပုံဆြဲမယ္ေလ. . ."
ေအဗလင္က အရမ္း စိတ္လႈပ္ရွားလ်က္။
ကိုးေနာင္က ဆိုဖာ ေပၚမွာ လက္ပိုက္ၿပီး ထိုင္လိုက္သည္။
"ဧည့္သည္ကို ညစာ အရင္ မေကြၽးေတာ့ဘူးလား"
ကိုးေနာင္ က ေလျပည္ေအးလို အသံနဲ႕ ေမးသည္။
"Oh. . . ok. . . အမ္း . . . စပါတာကီ စား မလား"
"အင္း. . ."
ေလ အလ်င္ လို ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးသကာလ ေအဗလင္က ကိုးေနာင္ကို ေခၚလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ကိုးေနာင္က ပုံဆြဲၿပီးမွ စားရေအာင္ လို႔ ေျပာျပန္သည္။
အိုေက. . .အကုန္လုံး မင္း သေဘာ တိုင္းပဲ ေပါ့။
"ဆြဲမယ္ဆို ဆြဲေလ. . ."
ေအဗလင္က Canvas ကို ေသခ်ာခ်ိန္ စုတ္တံကို Colour plateေပၚတင္လိုက္သည္။
"ေနဦး. . .မင္း position မွားေနတယ္"
ေအဗလင္က ကိုးေနာင္ ေခါင္းကို နည္းနည္းေစာင္းလိုက္သည္။
ကိုးေနာင္ မ်က္ႏွာကို အေပၚစီးကေန ၾကည့္မိခ်ိန္ စိတ္ ထိန္းမရစြာ ပါးကို ဖိကပ္နမ္းလိုက္သည္။
ကိုးေနာင္က ၿငိမ္ခံေန၍ ေအဗလင္ ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းရန္ ႀကံလိုက္စဥ္ ကိုးေနာင္က တြန္းလိုက္သည္။
ေအဗလင္ ပုံဆက္ ဆြဲသည္။
႐ုတ္တရက္ ကိုးေနာင္က ခါးကိုင္းကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ယွက္၊လက္ေပၚ ေမးတင္ လိုက္သည္။သူ႕ကို စိုက္ၾကည့္ေနရင္း ႏႈတ္ခမ္းေတြက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေဘးတိုက္ ေကြးၫႊတ္ သြားလ်က္
"ကြၽန္ေတာ္ကို ခ်စ္တယ္မလား "
ဟု ေကာက္ကာငင္ကာ ေမးသည္။
ေအဗလင္ရဲ႕ စုတ္တံ ကိုင္တဲ့ လက္ေတြ တင္းၾကပ္သြားသည္။
"အင္း. . ."
တိတ္တခိုး ဝန္ခံသံ အဆုံး ကိုးေနာင္က ရယ္သည္။
"ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္လဲ. . ."
"ပင္လယ္ႀကီး ေလာက္ . . ."
ေအဗလင္က ကဗ်ာဆန္ဆန္ ႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္ ေျဖသည္။
"ပင္လယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္တာလား"
"ေကာင္းကင္ႀကီးေလာက္ကြာ"
"ေကာင္းကင္ႀကီးေလာက္ပဲ ခ်စ္တာလား"
ခ်စ္သူရည္းစား အခ်စ္က်ီစယ္ေနသလို ေအဗလင္ ခံစားသြားရသည္။
"ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ဆို အသက္ကို ေပးနိုင္ေလာက္တဲ့ထိ. . .ေရာ ခ်စ္. . .လား"
ထိုေမးခြန္းကို ေအဗလင္ မ်က္လုံးတည့္တည့္ စိုက္ၾကည့္ကာ ေမးသည္။သူ႕အၾကည့္မ်ားက ခႏၶာကိုယ္ကို အတိုင္းတိုင္း ထြင္းေဖာက္ေနသလို။
"ခ်စ္တယ္ မင္းတြက္ဆို အရာအားလုံးေပးနိုင္တယ္. . ."
"တကယ္"
"တကယ္ တကယ္"
ကိုးေနာင္က ၿပဳံးလိုက္သည္။ထို အၿပဳံးသည္ ကမၻာေပၚမွာ အလွဆုံး အၿပဳံးလို႔ ေတာင္ ေအဗလင္တင္စားလိုက္ခ်င္သည္။
ေအဗလင္အနားသို႔ တျဖည္းျဖည္း တိုးကပ္လာကာ နဖူးကို ဖြဖြေလး နမ္းသည္။
"မ်က္လုံးမွိတ္. . . 1 2 3 လို႔ ေရမယ္. . .3 မေရာက္မခ်င္း မ်က္လုံးမဖြင့္ရဘူးေနာ္ . . ."
ေအဗလင္က အသံခ်ိဳခ်ိဳကို နာခံစြာ မ်က္လုံးမွိတ္လိုက္သည္။ေအဗလင္ ေနာက္ဆုံး ေတြ႕လိုက္ရတာ မ်က္ေတာင္ ရွည္ႀကီးမ်ား ကာရံထားတဲ့ တလဲ့လဲ့ေတာက္ပေနတဲ့ မ်က္လုံးစိမ္းစိမ္း မ်ားကိုသာ။
"1"
ကိုးေနာင္ မက္တပ္ရပ္လိုက္တာကို ေအဗလင္ ခံစားမိသည္။
"2"
တစ္ခုခု လႈပ္ရွားသြားသည္။
"3!!"
"ဝုန္း ဒုတ္ ဒုံး ဒုံး. . . "
ေအဗလင္ေခါင္းကို ပုဆိန္နဲ႕ တစ္ခ်က္တည္း ခုတ္ခ်လိဳက္သည္။ျဖန္းခနဲ ေသြးစေတြ ကိုးေနာင္ မ်က္ႏွာကို လာစင္သည္။ကိုးေနာင္က ေသြးစကို လွ်ာ နဲ႕ လ်က္ၾကည့္သည္။ထင္သေလာက္လည္း အရသာ မရွိေပ။
ကိုးေနာင္က အေၾကာတစ္ခ်က္ဆန႔္လိုက္ကာ coatကို ခြၽတ္လိုက္ၿပီး ဆိုဖာေပၚ တစ္ေရး အိပ္လိုက္သည္။မသိရင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္လာသလို။
အိပ္ေနရာမွ ထလာေသာအခါ 9နာရီ။
လဲက်ေနေသာ ေခါင္းမပါသည့္ ကိုယ္ႀကီးက ၾကည့္မေကာင္း၍ နည္းနည္း အလွဆင္ေပးခ်င္စိတ္ေပါက္လာတာေၾကာင့္ ထိုင္ခုံ တစ္ခုေပၚ တင္ေပးလိုက္သည္။အပ္နဲ႕ အပ္ခ်ည္ကို သုံး၍ လက္တစ္ဖက္ကို စုတ္တံနဲ႕ တြဲခ်ဳပ္ကာ လက္တစ္ဖက္ကို colour plate နဲ႕ တြဲခ်ဳပ္ေပးလိုက္သည္။ေသြးေတြ ေပေနတဲ့ Canvasျပားကို ေဘးမွာ ခ်ေပးလိုက္သည္။
"လွသြားၿပီ"
ဉာဏ္ကိုးေနာင္လည္း designer လုပ္တတ္သည္။
ဗိုက္ဆာလာတာေၾကာင့္ ေအဗလင္ရဲ႕ မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္လာေတာ့ ေအဗလင္ လုပ္ထားတဲ့ စပါတာကီ ကို ျမင္သည္။
အိမ္ရွင္ ကို မေကြၽးဘဲ သူ ခ်ည္းစားရင္ အားနာစရာ အင္မတန္ ေကာင္းတာေၾကာင့္ ေအဗလင္ ေခါင္းျပတ္ႀကီးကို ဆြဲယူလာကာ ထမင္းစားပြဲေပၚ တင္လိုက္သည္။
ၿပီး စပါတာကီ ႏွစ္ပြဲထဲက တစ္ပြဲကို ေခါင္းျပတ္ႀကီးေရွ႕ ခ်ေပးလိုက္သည္။
"အခ်ိဳ႕ ဘာသာေရး အယူဆေတြက အစိမ္းေသ ေသၿပီးရင္ တန္း မကြၽတ္ၾကဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္. . . ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း မေသဘူးလို႔ မသိဘူးဗ် . . .တကယ္လို႔ ခု မကြၽတ္ေသးရင္ စပါတာကီေလး အရင္ သုံးေဆာင္သြားပါဦး. . .စားၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆး ဘဝကူးေပါ့. . . အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္. . ."
ကိုးေနာင္က ထိုင္ခုံ တစ္ခုံ ဆြဲယူကာ ေအဗလင္ ေနရာလို႔ သတ္မွတ္ေပးလိုက္သည္။
ေအဗလင္ ေသာက္ေနက် အရက္ပုလင္းကို ေခါင္းျပတ္ႀကီး ေဘး ထားလိုက္သည္။
ၿပီး စပါတာကီ ေနာက္တစ္ပြဲကို တစ္စက္မွ မက်န္ေအာင္ ကိုးေနာင္ အကုန္ စားပစ္သည္။
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ဝယ္ ေခါင္းျပတ္ႀကီးက ေျခာက္ျခား ဖြယ္ရာ။မ်က္လုံးေနရာကေန ေသြးမ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာသည္။
ကိုးေနာင္က စားၿပီးသြားေသာအခါ ယဥ္ေက်းမႈ ရွိစြာ ပန္းကန္ေတြ အကုန္ ေဆးေပးခဲ့သည္။
အိမ္ဧည့္ခန္းက ရႈပ္ပြေနတာ အျမင္မေတာ္လို႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ေအာင္ သန႔္ရွင္းေရးလည္း လုပ္ေပးခဲ့ေသးသည္။
ဟိုရွင္း ဒီရွင္း လုပ္ရင္း ေအာ္ပါရာ သီခ်င္းေခြ ေတြ႕တာနဲ႕ ေကာက္ဖြင့္ ၾကည့္ေတာ့ ဘာေတြ ဆိုေနမွန္း မသိေသာ္လည္း နားေထာင္ ေကာင္းလို႔ ဖြင့္ထားလိုက္သည္။
ကိုယ့္ အိမ္ ကိုယ့္ယာ လိုမ်ိဳး အိမ္ထဲကို ေလွ်ာက္သြားေနသည္။
ေအဗလင္ သည္ သူ႕ကိုယ္သူ ကမၻာေပၚမွာ အခ်စ္တတ္ဆုံးဟု ထင္ခ်င္ ထင္ေနေပမည္။
တကယ္က ေအဗလင္ ခ်စ္တာ ကိုးေနာင္ မ်က္ႏွာကိုသာ။
ေအဗလင္မွ သူ႕ကို ခ်စ္တယ္လို႔ ဆိုခဲ့တာ မဟုတ္ေပ။ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားကို ကိုးေနာင္ ခဏ ခဏ ၾကားခဲ့ဖူးသည္။သို႔ေသာ္ သူတို႔ အားလုံး ခ်စ္တာ ကိုးေနာင္ ခႏၶာကိုယ္ ကိုသာ။
လူ 100%မွာ 60%သည္ ဉာဏ္ကိုးေနာင္ကို သိပ္လွသည္ ဟု ေငးေမာ ဆိုၾကသည္။30%က သိပ္ေတာ္တာပဲ ဟု ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။အေၾကာင္းသိတဲ့ 9%က သိပ္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတာပဲ ဟု ေျပာၾကသည္။
သူ႕ကို ဘာႀကီးျဖစ္ေနေန ခ်စ္ပါသည္ ဆိုေသာ ေနာက္ဆုံး 1%ကို ဘဝမွာ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေတြ႕ဖူးခ်င္လွသည္။
သို႔ေသာ္ သူ႕ အေၾကာင္းကို သိရင္ သူ႕ အနား ဘယ္သူမွ ေနခ်င္ၾကမွာ မဟုတ္ေပ။
အမွန္တရားက နည္းနည္းေတာ့ ခါးသည္။
ေအဗလင္ အိပ္ခန္း အခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ကိုးေနာင္ မ်က္ႏွာက တည္သြားသည္။
တစ္ခန္းလုံး သူ႕ ပုံေတြ ခ်ည္း ပဲ ျဖစ္သည္။
အခန္းထဲက ဓာတ္ပုံေတြ အကုန္ ျဖဳတ္ယူၿပီး စုလိုက္ကာ အိတ္တစ္ခုထဲ ထည့္လိုက္သည္။
အခ်ိဳ႕ပုံေတြက ရိုင္းစိုင္းၿပီး ႏွာဗူးက်သည္။
ၿပီး diary စာအုပ္ တစ္အုပ္ကို ေတြ႕ေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ရာ ေအဗလင္က သူ႕ေပၚထားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ေရးထားတာ ျဖစ္ေနသည္။က်စ္. . . stalk မလုပ္ဘဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရိုးရိုးသားသား ဟိုး အစတည္းက ဝန္ခံရင္. . .ေစာေစာစီးစီး ခရစ္ေတာ္ဆီမွာ အိပ္မေပ်ာ္ရေတာ့ေပ။
Diary စာအုပ္ထဲက အခ်ိဳ႕သက္ေသ စကားလုံးေတြကို ၿဖဲပစ္လိုက္သည္။
တစ္ခန္းလုံး စစ္ေဆးေနတုံး ကုတင္ ေခါင္းရင္း ေပၚမွာ သူ႕ အျပာေရာင္ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ေဘာင္းဘီကို ဆြဲမလိုက္ေသာအခါ ေဘာင္းဘီမွာ ခြၽဲက်ိက်ိ အရည္ေတြ ကပ္ေနေလသည္။
ကိုးေနာင္ မ်က္လုံးေတြက တျဖည္းျဖည္း နီရဲလာကာ ေမးေၾကာေတြ ေထာင္လာသည္။
ေလာကမွာ ဉာဏ္ကိုးေနာင္ အမုန္းဆုံးက သူလည္း ဘာမွ မလုပ္ပါဘဲ သူ႕ကို တဏွာ မ်က္လုံးနဲ႕ အရသာလာခံၾကေသာ လူေတြကိုပင္။
ဉာဏ္ကိုးေနာင္ မုန္းသည္။ေသေလာက္ေအာင္ မုန္းသည္။
လူေတြက သူ ဘာမွ မလုပ္ပါဘဲ သူ႕ကို ဘာလို႔တဏွာရာဂမီးနဲ႕ပဲ လာ လာ ၾကည့္ေနၾကလဲ မသိ။တစ္ခါတစ္ေလ ဉာဏ္ကိုးေနာင္သည္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ဓားနဲ႕ အစိမ္းလိုက္သာ လွီးပစ္ခ်င္မိသည္။
လွပျခင္းသည္ ဘုရားေပးတဲ့ ဆုလာဒ္ ျဖစ္သည္။တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ျပစ္ဒဏ္လည္း ျဖစ္သည္။
ေအဗလင္ ကိုးေနာင္ရဲ႕ အေဆာင္ထဲ ခိုးဝင္တာကို ဉာဏ္ကိုးေနာင္ သည္းခံနိုင္သည္။ေအဗလင္ ဓာတ္ပုံေတြ ခိုးရိုက္လည္း ဉာဏ္ကိုးေနာင္ သည္းခံနိုင္သည္။ကုတင္ ေအာက္မွာ CCTV ေတြ တပ္သြားလည္း ဉာဏ္ကိုးေနာင္ သည္းခံနိုင္သည္။
လူေတြ အမ်ားႀကီးေရွ႕မွာ တင္ပါးကို လာရိုက္တာနဲ႕ ေဘာင္းဘီေပၚကို ညစ္ညစ္ညမ္းညမ္းအရည္ျဖဴျဖဴေတြ စြန႔္ ထုတ္ထားတာကိုေတာ့ သည္းမခံနိုင္ေပ။
ပန္းခ်ီဆြဲခန္းထဲက ေအဗလင္ရဲ႕ ေခါင္းမပါ ခႏၶာႀကီးဆီ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ေအဗလင္ အရာကို ပုဆိန္နဲ႕ ခုတ္ခ်လိဳက္သည္။
ၿပီး မီးဖိုခန္းထဲကို ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြနဲ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းကာ စားပြဲေပၚက ေခါင္းျပတ္ႀကီးကို ပုဆိန္နဲ႕ ခုတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ကြဲအက္သြားတဲ့ ေခါင္းခြံကို ဆြဲၿဖဲ ပစ္လိုက္သည္။
အေမွာင္ေအာက္ဝယ္ အနက္ေရာင္ ေခါင္းစြပ္ကို စြပ္ထားကာ တစ္ကိုယ္လုံး ေစြးေစြးနက္ေအာင္ ဝတ္ဆင္ထားေသာ အမ်ိဳးသားငယ္သည္ ခပ္ေရးေရး ေပၚလာေသာ ဦးႏွောက္ျဖဴျဖဴေတြကို မီးဖိုေခ်ာင္သုံး ဓားနဲ႕ ပါးပါး ေလး လွီးခ်ေနသည္။
အစိမ္းေတာက္ေတာက္ မ်က္ဝန္းမ်ားက ခံစားခ်က္မဲ့စြာ။တစ္စက္မွ ညွာတာ သနားျခင္းမရွိ။
သီခ်င္းပင္ ဆိုညည္း ေနလိုက္ေသး၏။
ေခါင္းရဲ႕ ပါးစပ္ႀကီးကို ၿဖဲကားကာ ျဖတ္လာတဲ့ လိင္အဂၤါကို မဆံ့မၿပဲ တစ္ဆုံးထိ ထိုးထည့္လိုက္သည္။
သူ႕ မိေထြးက ေျပာခဲ့ဖူးသည္။
"နင္က မေကာင္းဆိုးဝါး" တဲ့။
ငယ္စဥ္က ထိုစကားၾကားလွ်င္ စိတ္ဆိုးမိသည္။
ခု ေတာ့ ကလ်ာမြန္ မွန္သည္။
ဉာဏ္ကိုးေနာင္က မေကာင္းဆိုဝါး ျဖစ္သည္။ေမြးမလာသင့္တဲ့ သတၱဝါ ျဖစ္သည္။
ကိုးေနာင္ ရဲ႕ ပထမဆုံး သားေကာင္က ဝဏၰေမာင္ မဟုတ္ေပ။သူ၏ ခ်စ္လွစြာေသာ မိေထြး ကလ်ာမြန္ျဖစ္သည္။
ထိုစဥ္က ကိုးေနာင္ အသက္ 12သာ ရွိေသးသည္။
ကလ်ာမြန္က ေလွကား နားမွာ အရက္ေသာက္ေနခဲ့ၿပီး မူး႐ူးလာခ်ိန္ဝယ္ ကိုးေနာင္က အေနာက္ကေန ေလွကားေပၚမွ တြန္းခ်ပစ္လိုက္သည္။
အမွန္က ကိုးေနာင္သည္ ကလ်ာမြန္ကို ေသေစဖို႔ မရည္႐ြယ္ခဲ့ေပ။ဒီတိုင္း ထိခိုက္ ဒဏ္ရာ ရေစလိုျခင္းသာ။
သို႔ေသာ္ ေလွကားေပၚ တလိမ့္ေခါက္ေကြး အရွိန္နဲ႕ ျပဳတ္က်သြားေသာ ကလ်ာမြန္သည္ နံရံနဲ႕ ေခါင္းနဲ႕ ေဆာင့္ကာ ေသြးထြက္လြန္ၿပီး ေသဆုံးသြားခဲ့သည္။
ကလ်ာမြန္ မ်က္လုံးေတြက ျပဴးက်ယ္ကာ အျပင္ကို အယ္ထြက္ေနၿပီး ပါးစပ္ထဲမွ ေသြးေတြ စီးက်လာသည္။ေခါင္းကေန ေသြးေတြ တရွိန္ထိုး စီးဆင္းက်လာကာ ေႂကြျပားျဖဴျဖဴသည္ ေသြးခ်င္းခ်င္းရဲသြားသည္။
ကိုးေနာင္ မ်က္လုံးထဲ ထိုျမင္ကြင္းက အရမ္းကို လွပေနေလသည္။
ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ ကိုးေနာင္ ဦးႏွောက္ထဲ လူတစ္ေယာက္ကို လြယ္လြယ္ သတ္လို႔ ရပါလား ဟူေသာ အေတြးက စီးဝင္လာသည္။
"ကိုကို. . . ေမေမ က ေသသြားတာလားဟင္"
ဆတ္ႏြယ္က ဝက္ဝံ႐ုပ္ေလး ဖက္ကာ ေလွကားေအာက္ကို ငုံ႕ၾကည့္ေနသည္။သူ႕ ညအိပ္ဝတ္စုံက သူနဲ႕ မေတာ္၍ အကၤ်ီက အေပၚတက္ေနကာ ဗိုက္ေခါက္ ဆူဆူေလး ထြက္ေနသည္။
"ဒါေပါ့"
ကိုးေနာင္ အသံထဲတြင္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြက မဖုံးနိုင္ မဖိနိုင္။
ဆတ္ႏြယ္ မ်က္လုံးထဲ မ်က္ရည္ေလးေတြ ဝဲတက္လာသည္။
ကိုးေနာင္က ဆတ္ႏြယ္ မ်က္ရည္ေတြကို အံဩတႀကီး ၾကည့္ၿပီး
"ဘာ ငိုစရာ အေၾကာင္း ရွိလို႔လဲ"
"သူက သား ေမေမေလ"
ဪ . . . ကလ်ာမြန္လို လူေတာင္ ေသရင္ ငိုေပးမယ့္ သူ ရွိေသး၏။သူ႕တြက္ေကာ. . . သူေသရင္ေကာ။အဘယ္သူသည္ ငိုေပးပါအံ့နည္း။
"ကိုကို ေသရင္လည္း ငိုေပးဦးေနာ္ အငယ္"
ကိုးေနာင္က တစ္ေယာက္တည္း တီးတိုး ေရ႐ြတ္လိုက္သည္။
သူ လို မေကာင္းဆိုးဝါးေကာင္ ေသရင္ ငိုေပးမဲ့သူ မရွိေလာက္ေပ။
ကလ်ာမြန္ေသတာကို ရဲေတြက အရက္မူးၿပီး ေလွကားေပၚက ျပဳတ္က်တာ ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့သည္။မူးယစ္ေဆးသုံးထားသည့္ လကၡဏာေတြပါ ရွာေတြ႕ခဲ့တာမို႔ ထို အဆိုျပဳေကာက္ခ်က္ခ်ထားမႈသည္ ပိုမို ခိုင္မာလာသည္။
ၿပီး ဆတ္ႏြယ္က "အေမက ေလွကားေပၚကေန အရက္မူးၿပီး ျပဳတ္က်သြားတာပါ" လို႔ ထြက္ဆိုေပးသည္။ၿပီး ကိုးေနာင္ကို ေျပးဖက္လိုက္သည္။ေမြးရက်ိဳးနပ္တဲ့ သားေလးဆတ္ႏြယ္က ေမြးအေမထက္ အစ္ကို ကိုသာ ပိုခ်စ္သည္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ နံနက္ 3နာရီ ထိုးလာေလၿပီ။
ကိုးေနာင္က ဓာတ္ပုံေတြ အကုန္လုံးနဲ႕ သံသယ ျဖစ္စရာ အေထာက္ထား အားလုံးကို ယူေဆာင္လိုက္ၿပီး coat ျပန္ဝတ္သည္။
ထို႔ျပင္ ျပန္ခါနီး ရဲေတြ တလြဲအပို စဥ္းစားမိေအာင္ ေအဗလင္ အကၤ်ီေတြကို ယူၿပီး ပန္းခ်ီခန္းထဲ က ဆိုဖာေပၚ ပရမ္းပတာ ထားပစ္ခဲ့သည္။
ၿပီးေတာ့ ေအဗလင္ နဖူးေပၚ ဓားနဲ႕ ၾကာပုံ ျခစ္ထားခဲ့သည္။
"ေနာင္ဘဝ ျဖဴစင္စြာ ရွင္သန္ရၿပီး. . .ခ်စ္တဲ့သူနဲ႕ ညားပါေစ"
ကိုးေနာင္က ေအဗလင္ ေခါင္းျပတ္ႀကီးကို
ေတာ့တာ ျပလိုက္ရင္း
"ေတြ႕ရတာ စိတ္ပ်က္စရာပဲ. . .ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေတြ႕ဘဲ ေနၾကရေအာင္. . . Bye"
တိုက္ခန္းတံခါးကို ေစ့ပိတ္ခဲ့လိုက္သည္။
ၿပီးရင္ ဘယ္မွ ထြက္မေျပးေပ။
စုတ္တီးစုတ္ပဲ့ အကၤ်ီေလး လဲၿပီး မ်က္ႏွာကို ေပပြေနေအာင္လုပ္၊ ေအဗလင္ တိုက္ခန္းေအာက္ေျခက အိမ္ယာမဲ့ ေတြနဲ႕ အတူ ေရာ အိပ္ေနေလသည္။
နံနက္ 6နာရီခန္းတြင္ သတင္းစာပို႔သမားေလးက အာက်ယ္ အာက်ယ္နဲ႕ ေအဗလင္ကို ေခၚသည္။ထူးသံ မၾကား၍ အိမ္ထဲထိ ဝင္ၾကည့္ကာ 'အား' ဆိုေသာ ေအာ္သံႀကီးနဲ႕ အတူ ျပန္ထြက္လာသည္။
မၾကာခင္ အနီေရာင္ မီးေလး မွိတ္တုတ္တုတ္နဲ႕ ရဲကားေတြ ေရာက္ခ်လာသည္။ရဲေတြ လာၿပီး ခဏအၾကာ သတင္းေထာက္ေတြက အလႉ စတုဒိသာ ေဝတာကို ငမ္းငမ္းတက္ လာလုၾကသလို လႈပ္စိ လႈပ္စိ အုံလိုက္က်င္းလိုက္ တပ္ခ်ီၿပီး ေရာက္လာသည္။
ကိုးေနာင္က အိမ္ေျခယာမဲ့ အဖိုးႀကီးထဲက ပီဇာကို လုစားရင္း ျဖစ္ ပ်က္ သမွ်ကို ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္သလို ၾကည့္ေနသည္။
ၿပီး လည္ေလး တဆန႔္ဆန႔္၊ေျခဖ်ားေလး ေထာက္ၿပီး စပ္က စုေနေသး၏။ၿပီး မ်က္လုံးျပဴးျပဴးနဲ႕ 'ဘာျဖစ္ၾကတာလဲဟင္ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲဟင္' ဆိုၿပီး ေမးေနေသးသည္။
"လူသတ္မႈတဲ့"
"အာ. . . လူသတ္မႈလား. . . ေၾကာက္စရာႀကီးေနာ္"
ကိုးေနာင္က ပါးစပ္ကို လက္နဲ႕ အုပ္ကာ ဝိုး ဆိုၿပီး လုပ္ေနသည္။
မၾကာခင္ ရဲေတြက အိမ္ေျခယာမဲ့ ေတြဆီ ေလွ်ာက္လာၿပီး ညက ဘာ ျမင္လဲ၊ဘာေတြ႕လဲ ဟု လာစုံစမ္းသည္။
အိမ္ေျခယာမဲ့ အဖိုးႀကီးက ပီဇာကို လုေနေသာ ကိုးေနာင္ရဲ႕ လက္ကို ဘတ္ကနဲ ရိုက္လိုက္ရင္း
"အမ္း အေထြထူးေတာ့ မရွိပါဘူး. . .ညတုံးက. . . အနက္ေရာင္ေခါင္းစြပ္နဲ႕ လူငယ္တစ္ေယာက္ ပုဆိန္ႀကီး ကိုင္ၿပီး ေအာက္ကို ဆင္းလာတာေတာ့ ေတြ႕တယ္"
"ခင္ဗ်ား. . . ပုဆိန္ႀကီး ကိုင္ၿပီး ထြက္လာတာ ေတြ႕ရဲ႕သားနဲ႕ ဘာကိစၥ ရဲ မတိုင္ရတာလဲ. . ."
ရဲက ေဟာက္သည္။
"ရဲမႉးေတာင္ ဒီေလာက္ လူသတ္မႈႀကီး ျဖစ္ေနတာကို နံနက္မွ သိတဲ့ ဉစၥာ . . . ကြၽန္ေတာ္လည္း အားအားယားယား ထၾကည့္မေနပါဘူး. . .ဟဲ့ ေခြးမသားရဲ႕ ငါ့ ပီဇာေတြ အကုန္မစားနဲ႕. . ."
အဖိုးႀကီးက ရဲကို ျပန္ ေခ်ပရင္း ကိုးေနာင္ကို ေအာ္လႊတ္သည္။
ရဲ အာ႐ုံက စုတ္တီးစုတ္ျပတ္နဲ႕ ေပပြေနတဲ့ အိမ္ေျခယာမဲ့ထက္ပင္ အိမ္ေျခရာမဲ့ ပုံစံ ေပါက္ေနေသာ ကိုးေနာင္ ဆီ ေရာက္လာသည္။
"မင္းေရာ ဘာျမင္ေသးလဲ"
ကိုးေနာင္က အနံ႕ဆိုးလွတဲ့ ပီဇာခ်ပ္ကို ဝါးရင္း ဟီးခနဲ ရယ္လိုက္သည္။
"ဘာမွ ျမင္ဘူး . . . စကားမစပ္ လမ္းႀကဳံ စားပါဦးလား ဗိုက္ဆာတုံး စားရင္ အရမ္းစားေကာင္းတာ. . . ဟီး. ."
ရဲ အရာရွိက ေခါင္းတရမ္းရမ္းနဲ႕ ထြက္သြားသည္။
Lotus killer သည္ မ်က္ခြက္ အလြန္ ေျပာင္သည္။
တိုင္မီ တုံး ကလည္း သတ္ၿပီး ရဲစခန္းကို ဖုန္းလွမ္းဆက္သည္။ခု ေအဗလင္က် ျပန္လည္း သတ္ၿပီး ဘယ္မွ မေျပးဘဲ အခင္းေနရာမွာ မုန႔္ လာ စားေနသည္။
အရိုးရွင္းဆုံးသည္ အဆန္းၾကယ္ဆုံး ျဖစ္သည္ ဆိုေသာ သီအိုရီကို ကိုးေနာင္ လက္ကိုင္ထားသည္။
ကိုးေနာင္က အျခား killer ေတြလို အမႈကို တအားႀကီး ရႈပ္ေထြးသြားေအာင္ သဲလြန္စ အမွားေတြ အမ်ားႀကီး မထားခဲ့ေပ။
ရဲေတြကသာ ေပရွည္ၿပီး အေဝးႀကီးေတြ စဥ္းစားေနတာ ျဖစ္သည္။
ရဲေတြ အျဖစ္က သခၤ်ာတြက္ေနေသာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္နဲ႕ ဆင္တူ၏။
ေက်ာင္းသားေလးသည္ ခက္ခဲနက္နဲလြန္းေသာ ပုစ္ဆာရႈပ္ ႀကီးေတြကို တြက္ရဖန္ မ်ားလာေသာအခါ 1+1 ေပးထားေသာ ပုစ္ဆာကို အေျဖ 4ဟု လည္းေကာင္း၊ 5ဟု လည္းေကာင္း တစ္ခါတစ္ရံ 11ဟု လည္းေကာင္း ေယာင္ယမ္း ေၾကာင္အန္းစြာ မွားေရးမိတတ္ၾကေပသည္။ခက္တာေတြ တြက္ရတာ မ်ားလြန္းေတာ့ လြယ္လြန္းတဲ့ပုစ္ဆာက သူ႕ကို မ်က္စိ လွ်ံေစသည္။
ထို႔အတူ ရဲေတြလည္း အမႈက လြယ္ေနေတာ့ မ်က္စိ လွ်ံ ကုန္ၾကသည္။
ကြၽတ္ . . . ကြၽတ္ . . .အ လိုက္တာ။
++++
ကိုးေနာင္ အသက္ 12ႏွစ္တြင္ မိေထြးျဖစ္သူ ကလ်ာမြန္ကို သတ္ခဲ့သည္။17ႏွစ္တြင္ ဝဏၰေမာင္၊ 18ႏွစ္ ျပည့္ခါနီးတြင္ သက္ငယ္မုဒိန္းသမား တိုင္မီ၊ 18ႏွစ္တြင္ မာဖီးယားဂိုဏ္း ေခါင္းေဆာင္ အလကၨႏၵား၊19တြင္ ျပင္သစ္ ႏွာဗူးပန္းခ်ီဆရာ ေအဗာလင္၊ 20နဲ႕ 21တြင္ ဂ်ပန္ နဂါးနက္ ယာကူဇာဂိုဏ္း တစ္ဂိုဏ္းလုံးကို ဗုံးခြဲ မီးရွို႔ သတ္ခဲ့သည္။
22၊23 တြင္လည္း တစ္ႏွစ္မွ မရိုးရေပ။
ေနာက္ဆုံး victimက စိတ္ေရာဂါကု ေဒါက္တာ မင္းစည္သူ ျဖစ္သည္။
ဒီေလာက္ဆို ကိုးေနာင္ကို အကုသိုလ္မ်ားလြန္းလို႔ အဝီစိကေတာင္ လက္မခံေလာက္ေပ။
သို႔ေသာ္ သူ အသက္ 23 ႏွစ္ ေက်ာ္တြင္ ငယ္ငယ္က ကြဲသြားေသာ စိုင္းဆိုင္ခမ္းေနာ့ဝ္ ဆိုေသာ အာၿဗဲႀကီးနဲ႕ အရယ္သန္လြန္းလွေသာ ေကာင္ေလးကို ျပန္ေတြ႕ခဲ့သည္။
ထိုခ်ိန္မွပဲ ေအဗလင္ ခံစားခ်က္ အခ်ိဳ႕ကို နားလည္မိခဲ့သည္။သေဘာက်မိသြားရင္ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္ဆိုေသာ ခံစားခ်က္။
စိုင္းဆိုင္ခမ္းေနာ့ဝ္နဲ႕ ေတြ႕ေတာ့ ကိုးေနာင္ ဘဝ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။
ဉာဏ္ကိုးေနာင္ရဲ႕ ေျခာက္ကပ္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ဘဝ သည္ စိုျပည္ လန္းဆန္းလာသည္။ေသေနေသာ မ်က္ဝန္းေတြက ရယ္ျမဴးရိပ္သန္းလာၿပီး တည္တံ့ေနတဲ့ မ်က္ႏွာက သြားတန္းေလးမ်ား ေပၚသည္ထိ ရယ္ေမာတတ္လာသည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်န္ေနတဲ့ 1%ကို ကိုးေနာင္ ရွာေတြ႕ခဲ့ပါသည္။
ထို 1% ေလးသည္ စကား အလြန္မ်ားၿပီး ေလတိုက္ရင္ေတာင္ အလကားေန ရယ္ေနတတ္ေသာ ေပါေပါေတာေတာ ေဒါက္တာေလး ျဖစ္သည္။
++++
ကိုးေနာင္က skinship အရမ္း မုန္းေသာ သူမ်ိဳး ျဖစ္သည္။လက္ကို ၾကာၾကာ လာကိုင္ရင္ေတာင္ ေဒါသ ထြက္သည္။
သို႔ေသာ္ ခမ္းေနာ့ဝ္သည္မူ သူ႕ တစ္ကိုယ္လုံးကို ေန႕တိုင္း ဟိုကိုင္ ဒီကိုက္ ေနရမွ ေနသာထိုင္သာ အလြန္ရွိ၏။
အားေနရင္ ခါးကို အားနဲ႕ လာလာ ညွစ္သည္။လက္ေမာင္းကိုလည္း ခို စီးေနသည္။မတ္တပ္ရပ္ေနရင္ ေနာက္ကေန သိုင္းဖက္ကာ ခြတက္သည္။အိပ္ေနရင္ ကိုယ္ေပၚ တက္လာကာ ရင္ခြင္ထဲ လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္ တိုး အိပ္သည္။
မ်က္ေတာင္ေတြကို အစစ္လား ဆိုၿပီး လက္နဲ႕ လာဆြဲကာ 'လွလိုက္တာ' ဆိုၿပီး မ်က္ခြံကို နမ္းသည္။နား႐ြက္ဖ်ားကို သြားနဲ႕ ဖြဖြေလး တတိတိ ကိုက္သည္။
အလကားေန ပါးကို ခ်ိဳင့္ဝင္တဲ့ ထိ နမ္းသည္။နမ္း႐ုံမက နီရဲတဲ့ထိ ဆြဲ စုပ္သည္။ႏႈတ္ခမ္းေတြကို တုတ္ထိုးခ်ိဳခ်ဥ္စားသလို လ်က္ကာ ဝါးေနသည္။ပုခုံးကို ကိုက္သည္။လက္ေမာင္းကိုလည္း လာကိုက္သည္။ေပါင္ကို လာ စုပ္သည္။
ေျခသလုံးနဲ႕ ေျခဖမိုးလည္း သြားရာ အကြင္းလိုက္ႀကီးျဖစ္သည္။ေက်ာေတြ ထိပါ Marking ရာ နီနီေတြ ျပည့္ႏွက္စြာ။ခ်ိဳင္းထိေတာင္ အလြတ္မေပးေပ။
ေနာက္ဆုံး ဟိုေနရာ ေတာင္ သြားရာ ႀကီး ရွိေသးသည္။
ပါပီ ေသၿပီး ဝင္စားတာလား မသိ။
ေတာ္ေတာ္ သြား ယားေနရွာသည္။
ကိုးေနာင္က သူ႕ တင္ပါးလာထိရင္ နားထင္ေသြးေၾကာေတြထိပါ ေထာင္တက္လာထိ၊ တစ္ဖက္သူကို ႏုတ္ႏုတ္စင္းပစ္လာတဲ့ထိတိုင္ ေသြးေအးရက္စက္စြာ သတ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာေသာ္လည္း ခမ္းေနာ့ဝ္ လိုက္ ကိုက္ တဲ့ စေကးက သူ႕ တင္ပါးမွာေတာင္ သြားရာႀကီးနဲ႕ ျဖစ္သည္။
"ဟီး ဟီး ကိုက္မိသြားၿပီ ေဆာတီး ေဆာတီး. . .ခ်စ္စရာေလးမို႔ အူယားၿပီး ေယာင္သြားတာ. . . ခ်ိတ္ဆိုးနဲ႕ေနာ္. . . "
ခမ္းေနာ့ဝ္က ကိုးေနာင္လည္တိုင္ကို ဖက္လိုက္ကာ စပ္ၿဖီးၿဖီး လုပ္ေနသည္။
ကိုးေနာင္ မ်က္ခုံးေတြ တြန႔္ခ်ိဳးသြားေသာ္လည္း မ်က္လုံးကို စုံမွိတ္ၿပီး တင္းၾကပ္လာေသာ စိတ္အစုံကို လႊတ္ခ်လိဳက္ကာ
"အင္း. . . သေဘာ သေဘာ. . ."
"ဟီး ဟီး ငါ့ ေယာက္်ားက ခ်စ္စရာေလး ပူတူးတူးေလး . . .အူးမြ"
အဲ့လို ညာ ညာ ေျပာေျပာ ၿပီး သူ႕ တစ္ကိုယ္လုံး ကို မမ်ိဳခ်႐ုံ တစ္မယ္ ဝါးစားေနသည္။
Skinship အလြန္ မုန္းတဲ့ ကိုးေနာင္သည္
စိုင္းဆိုင္ခမ္းေနာ့ဝ္ နဲ႕ က်မွ နို႔ပါ ႀကိတ္မွိတ္ အစို႔ခံေပးရသည္။မတတ္နိုင္။
ခမ္းေနာ့ဝ္ ပူဆာလြန္းရင္ ဉာဏ္ကိုးေနာင္ မေနနိုင္။
ဉာဏ္ကိုးေနာင္မွာ ခမ္းေနာ့ဝ္ေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ေတြ ႀကိမ္းစပ္ေနသည္။သူ႕ အကၤ်ီ အကပ္ဝတ္ရင္ ရင္ဘတ္ထိပ္က စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္ေနသည္။
"ကိုယ့္ တကိုယ္လုံးက မင္း အပိုင္"လို႔ ဝတၳဳေတြထဲက စာသား အတိုင္း ေကာ္ပီ ကူး၊ အာေခ်ာင္ ေျပာလိုက္တိုင္း ခမ္းေနာ့ဝ္ မ်က္လုံးေတြ ဘလင္း ဘလင္း ေတာက္သြားၿပီး သူ႕ တစ္ကိုယ္လုံး ေခါင္းစ ေျခဆုံး စိတ္ႀကိဳက္ နမ္းရွိုက္တတ္သည္။နံနက္လင္းရင္ အနီေရာင္ Markingရဲရဲ ေတြ တစ္ကိုယ္လုံး အႏွံ႕။ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေပါက္ေနသည္။ရင္ဘတ္ေတြက ေသြးစို႔ေနသည္။
ကိုးေနာင္ ဘယ္တုံးက ခႏၱီတရားနဲ႕ ျပည့္စုံသြားလည္းေတာ့ မသိေပ။ကိုးေနာင္လို ေကာင္က ခမ္းေနာ့ဝ္ရဲ႕ေန႕တိုင္း ကလိေနတဲ့ ဒဏ္ေတြကို အသာတၾကည္ မၿငိဳျငင္ဘဲ သည္းခံေပးသည္။
ကိုးေနာင္မွာ သူ႕ကို အျခားသူေတြ ႏွာဗူး မ်က္စိနဲ႕ လာ လာ ၾကည့္ရင္ သည္းမခံနိုင္ေသာ္လည္း ခမ္းေနာဝ့္ လာၾကည့္ရင္မူ အင္မတန္မွကို ၾကည္ျဖဴသည္။
အဲ့လို လာ မၾကည့္မွသာ ' စိတ္ကုန္သြားတာ လား၊ငါ့ကို မႀကိဳက္ေတာ့တာလား' လို႔ စိတၱဇ ျဖစ္ရ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ လာ မၾကည့္ ၾကည့္ေအာင္ လည္း ျမဴစြယ္သည္။
ကိုးေနာင္ရဲ႕လွပေက်ာ့ရွင္းလြန္းေသာ ႐ုပ္ရည္သြင္ျပင္သည္ မဖိတ္ေခၚေသာ စိတ္ရႈပ္စရာ ဒုကၡမ်ားကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးတတ္ေသာ္လည္း တကယ္ လိုခ်င္ သေဘာက်သဴနဲ႕ ေတြ႕ေသာအခါ အလြန္ အသုံးဝင္သည္။
ကိုးေနာင္ စိုင္းဆိုင္ခမ္းေနာ့ဝ္ကို သေဘာက်သည္။
ခမ္းေနာ့ဝ္ မ်က္ႏွာျမင္ရင္ကို ဘာမွ မဟုတ္ဘဲ ရယ္ခ်င္ေနသည္။ခမ္းေနာ့ဝ္က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူ ျဖစ္ၿပီး သူ႕ အနားက သူေတြကိုလည္း ေပ်ာ္ေစသည္မွာ သူ႕ အားသာခ်က္ ျဖစ္၏။
အၿမဲ အူျမဴးေနေသာ အႏွီ ေဒါက္တာငယ္သည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ကိုးေနာင္ အာ႐ုံကို လာ လာ ဖမ္းစားသည္။
ကိုးတန္းတုံးက သူ အတန္းထဲကို စ ဝင္လာခဲ့စဥ္ ပထမဆုံး သူ ျမင္ခဲ့ရသည္မွာ ေရွ႕ဆုံးကေန တည့္တည့္ထိုင္ၿပီး သြားရည္ တျမားျမားနဲ႕ အိပ္ေနေသာ ဆံပင္ စုတ္ဖြားနဲ႕ ႐ုပ္ဆိုးဆိုး ေကာင္ေလး ျဖစ္သည္။
စုတ္ဖြား က စကားတအားမ်ားၿပီး စြာက်ယ္စြာက်ယ္ တအားလုပ္သည္။ၿပီး တစ္တန္းလုံး တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ခ်ိန္ အာၿဗဲႀကီးနဲ႕ စာေအာ္တတ္သည္။တစ္ခါတစ္ေလ မွားေအာ္ေသးသည္။သခၤ်ာခ်ိန္ကို bioေတြ ေအာ္လို႔ ေအာ္ေနသည္။
ဒါမဲ့ သူ႕မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိၿပီး တစ္တန္းလုံးက သူ႕ကို ခ်စ္ၾကသည္။
ခမ္းေနာ့ဝ္ရဲ႕ ကမၻာမွာ ႏြေးေထြးတဲ့ ေလထုရွိၿပီး ကိုးေနာင္ ကမၻာမွာေတာ့ ေအးစက္ တဲ့ ေလထုသာ ရွိသည္။
ကိုးေနာင္က အၿမဲ တစ္ေယာက္တည္း ေနတတ္သည့္ အက်င့္ရွိၿပီး ဘယ္သူနဲ႕ မွ စကားမေျပာခ်င္ အဖတ္မလုပ္ခ်င္ေစကာမူ ထိုစုတ္ဖြားနဲ႕ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည္။သို႔ေသာ္ စုတ္ဖြား က သူ႕ကို အၿမဲ ၿဂိဳဟ္ၾကည့္ ၾကည့္ေနသည္။
ၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို ကိုးေနာင္ ဘယ္လို စ မိတ္ဆက္ရမလဲ မသိ။
ကိုးေနာင္စာသင္ခန္းထဲ ဝင္လာရင္ အၿမဲတေစ တစ္ခန္းလုံးနီးပါး မ်က္စိေစြ ၾကည့္ၾကေသာ္လည္း ထို စုတ္ဖြားကမူ စာကိုသာ သဲႀကီးမဲႀကီး က်က္သည္။
ကိုးေနာင္မွာ ေပးလာတဲ့ ရည္းစားစာေတြကို နာမည္ၾကည့္ၿပီး စိုင္း ဆိုေသာ အစ စကားလုံးကိုမွ မေတြ႕ရရင္ နာမည္အဆုံးထိ ဖတ္မေနဘဲ လႊတ္ပစ္သည္။ခမ္းေနာ့ဝ္ မ်ား သူ႕ကို စာ ေပးမလားလို႔ ေစာင့္ေနခဲ့ေပမယ့္ ခမ္းေနာ့ဝ္သည္မူ သူ႕ ဘက္ အီး ေတာင္ လွည့္မေပါက္ေပ။
ေနာက္ဆုံး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးကို ခမ္းေနာ့ဝ္ေဘး ေနရာ ေျပာင္းေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။အုပ္ႀကီးက သူ႕ကို မယုံသကၤာသလို ၾကည့္စဥ္ မ်က္လႊာေလးခ်ၿပီး စာ ေမးခ်င္လို႔ ဟု လီဆယ္ လိုက္သည္။
"ဪ . . . ထူးခြၽန္ ေက်ာင္းသားႀကီးက စာ မရတဲ့ ခ်ိန္လည္း ရွိသားပဲ. . ."
အုပ္ႀကီးက ႐ြဲ႕တဲ့တဲ့ ေျပာေသာ္လည္း ေနရာ ေျပာင္းေပးခဲ့သည္။
ေနာက္ မၾကာခင္ ခမ္းေနာ့ဝ္က သူ႕ကို စာလာ ေပးသည္။အဲ့ေန႕က သူ အရမ္းေပ်ာ္သြားတာ သူပဲ သိသည္။ခ်က္ခ်င္းကို ေခါင္းၿငိမ့္ မို႔ဟာ အိႏၵျေထိန္းၿပီး မူေနရသည္။
ဖြင့္ဖတ္ေတာ့ ခမ္းေနာ့ဝ္ လက္ေရး မဟုတ္၍ စိတ္ညစ္သြားေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ ထိုစုတ္ဖြားနဲ႕ ရည္းစား ျဖစ္သြားသည္။
7ႏွစ္တာ ကြဲကြာသြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ သူစိမ္းေတြလို ေသြးေအး သြားေစကာမူ ကိုးေနာင္ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ခမ္းေနာ့ဝ္ရဲ႕ မွတ္ပုံတင္လုပ္တုံးက ရိုက္ထားတဲ့ ေပတိေပစုတ္ အိပ္ခ်င္မူးတူးဓာတ္ပုံ ကို အၿမဲသိမ္းထားၿပီး ဘယ္သြား သြား အေဆာင္ လို ယူသြားသည္။
ကိုးေနာင္သည္ သူ တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ အျမတ္တနိုး ေငးၾကည့္ေနတတ္ေသာ
ခမ္းေနာ့ဝ္ရဲ႕ မ်က္လုံးေတြကို သေဘာက်သည္။ကိုးေနာင္ ဘာလုပ္လုပ္ လက္မ ေထာင္ျပတတ္ေသာ ခမ္းေနာ့ဝ္ကို သေဘာက်သည္။
သုခ ေတြကို အတူတူ စံစားၿပီး ဒုကၡေတြကို ေဝမွ် လို႔ရတဲ့ ကမၻာေပၚက တစ္ေယာက္တည္းေသာသူကို ကိုးေနာင္ အရမ္း သေဘာက်ပါသည္။
ဉာဏ္ကိုးေနာင္ ဘယ္လိုပဲ ေသြးေအးရက္စက္လြန္းတဲ့ Psychopath serial killer ႀကီး ျဖစ္ေနပါေစဦး အိမ္မွာေတာ့ ပိုက္ခ်ီ၊ငုံေထြးထားမတတ္ အခ်စ္ခံရသည္။။
တစ္ေလာကလုံးတြက္ နတ္ဆိုး ျဖစ္ေပမယ့္ အိမ္က ေဒါက္တာေလးအတြက္ေတာ့ Baby Coe သာ ျဖစ္သည္။အိမ္က ကေလးႏွစ္ေကာင္တြက္ သူက Heroႀကီး ျဖစ္သည္။
6 ႏွစ္တာ ကာလ အၿပီး ကမၻာေပၚတြင္ Lotus killer မေသာင္းက်န္းေတာ့ဘဲ ေျခအလြန္ ၿငိမ္သြားသည္။
Lotus killer သည္ အရင္လို အထီးက်န္ အေဖာ္မဲ့ တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ေတာ့ေပ။သူ႕မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေကာင္းေသာ မိသားစု ေလး တစ္ခု ရွိခဲ့ေလၿပီ. . . ။
______________________________________
12.15 p.m
29.11.2022(Tuesday)
Mary_Koe
5078
Please give me feedback 😉😚