တေနကုန္မထတမ္းအိပ္ေနတာ ညေနခင္း မပန္းခ်ီက ညစာလာစားဖို႔ အခန္းထဲထိလာေခၚေတာ့မွ ႏိုးေတာ့သည္။ စိတ္ေရာလူေရာပင္ပန္းလြန္းလို႔ တခ်ိဳးထဲအိပ္ေပ်ာ္သြားတာမ်ား တစက္ကေလးမွကိုမႏိုး....အိပ္ေရးဝေတာ့ အားျပည့္သလိုေတာ့ ခံစားရသည္။ မပန္းခ်ီက တခါထဲေစာင့္ေခၚမယ္လုပ္ေနတာ သူမက ေရခ်ိဳးခ်င္ေသးတာမလို႔ ေစာင့္ေနရမွာ အားနာလို႔ ေနာက္မွလိုက္ခဲ့ပါမည္ေသခ်ာေျပာပီး လႊတ္လိုက္ရသည္။ ဟိုမွာလဲ လူစုံေနမွာမလို႔ သိပ္ေနာက္မက်ခ်င္တာနဲ႔ အျမန္ေရခ်ိဳးပီး ဝတ္ေနက်အတိုင္းပဲ ေျခသလုံးတဝက္ေလာက္ရွည္တဲ့ ဂါဝန္ေလးတထည္ကို အေပၚက ဆြယ္တာ အနက္ေလးနဲ႔ထပ္ဝတ္ခဲ့ကာ ညစာစားၾကမယ့္ dining room ဆီကို ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။
သူမေရာက္ေတာ့သူတို႔က စားေသာက္ေနၾကပီ....သူမကိုေတြ႕ေတာ့ မပန္းခ်ီက သူ႔နားမွာထိုင္ဖို႔ခုံဆြဲေပးကာ ဝင္ထိုင္ေစသည္။ ပီးရင္ သူမအတြက္ဖယ္ထားသည္ဆိုသည့္ စားစရာမ်ားကို ေသခ်ာေလးေပးကာ စားေစသည္။ ဒီခရီးက အမွန္တကယ္ေတာ့ ကိုေဝယံနဲ႔မပန္းခ်ီေၾကာင့္သာ သူမ စိတ္အေတာ္သက္သာရာရခဲ့သည္ဆို မမွား။
"ဟယ္....တာရာ လက္မွာ ဘာျဖစ္တာလဲ ျပဦး အမကို"
"ဟင္ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး မမ"
"ျပဦး ျပဦး....ဟင္ နည္းတာမဟုတ္ဘူး တာရာရယ္ ဘာျဖစ္ထားတာလဲ လဲထားတာလား"
တာရာ လက္နာေနတာေၾကာင့္ ဇြန္းကိုေသခ်ာမကိုင္ႏိုင္တာကို ရိပ္မိသြားတဲ့ မပန္းခ်ီ႕ေၾကာင့္ အားလုံးရဲ႕အာ႐ုံေတြက သူမအေပၚေရာက္လာခဲ့သည္။ မပန္းခ်ီကေတာ့ သူမ မျပခ်င္တာ တျခားသူေတြ စားေသာက္ေနလို႔ အားနာလို႔မျပခ်င္တာလို႔ပဲထင္ေနသည္။ အားလုံးထဲေတာ့ သူမကို မမွိတ္မသုန္ၾကည့္ေနတာ ဟိုလူ....တာရာ ေခါင္းငုံ႔ကာ အစားပဲ ေသခ်ာဆက္စားလိုက္ေတာ့သည္။ တခ်က္တခ်က္ေတာ့ သူမကို စိတ္ပူတဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ေနတဲ့ မပန္းခ်ီကို ျပန္ၿပဳံးျပရေသးသည္။ လက္က အေတာ္နာေပမယ့္ ဆက္ေမးလာမယ့္ ေမးခြန္းေတြအတြက္သူမမွာ အေျဖမရွိ။
"တာရာ မေန႔ညကထိအေကာင္းႀကီးပါ....အမတို႔ျပန္ပို႔ေပးတုံးကလဲ မလဲပါဘူး"
မေမျဖဴစကားေၾကာင့္ တာရာ မ်က္စိစုံမွိတ္ကာ သက္ျပင္းေသးေသးေလးခိုးခ်မိသည္။ ပီးမွ အတတ္ႏိုင္ဆုံးၿပဳံးရင္း
"ဟုတ္တယ္အမ မေန႔က အမတို႔ျပန္ေတာ့ ရာရာ လမ္းခနထြက္ေလွ်ာက္ေသးတယ္....ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲထဲ မူးလဲမူးေနေတာ့ ဟီး....လဲသြားတာ ခုလိုျဖစ္သြားတာပဲ"
"အဲ့ေၾကာင့္ ေျပာပါတယ္ အခန္းထဲတခါထဲပို႔ေပးမလို႔ဟာကို အျပင္မွာေနခဲ့တာ စိတ္မခ်ပါဘူးဆိုေန"
တာရာ့စကားက အဓိပၸါယ္ရွိေနတာမလို႔ ယုံသြားတဲ့ မပန္းခ်ီကထပီး ေထာက္ခံလိုက္မွ အကုန္လုံးသူ႔အာ႐ုံနဲ႔သူျပန္ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
မဟာ ဟိုငတိမကိုၾကည့္ပီး သူေျပာသမွ်ေတြကို မသိမသာအကဲခတ္ေနမိသည္။ သူတို႔ေျပာတဲ့တိုင္းဆို မေန႔ညက သူ႔ကိုပို႔ပီး သူမက အခန္းျပင္မွာက်န္ခဲ့တာလား.....အိပ္ရာခင္းေပးပီးျပန္ထြက္သြားတာေနမယ္ အဲ့ဆို အဲ့က်မွလဲတဲ့သူက သူ႔လက္ကေသြးက အိပ္ရာကို ဘယ္ခ်ိန္ေပစရာအေၾကာင္းရွိလို႔လဲ။ ဒါမွမဟုတ္ သူမကိုအရင္ျပန္ပို႔ပီးမွ ေနာက္မွသူ႔ကိုျပန္ပို႔ေပးတာလဲျဖစ္ႏိုင္သည္။ အဲ့ဆို သူ႔ဟာသူထြက္ကျမင္းပီးမွ ပစ္လဲလို႔ ဒဏ္ရာအရင္ရလာတာပဲေနမယ္။ စကားက အဆုံးအစမရွိတာမလို႔ အတန္ၾကာၿငိမ္ေနတဲ့ မဟာ ေခ်ာင္းတခ်က္ရွင္းလိုက္ပီး
"မေန႔က ငါ့ကို အခန္းထဲ ဘယ္သူပို႔လိုက္တာလဲ"
"ေအာင္မာ ငါတို႔မပို႔ရင္ ကမ္းေျခေပၚပဲအိပ္ရမယ့္သူကမ်ား....ေသာက္လိုက္တာ ဂြၽမ္းကိုပစ္လို႔ မနဲကို မ ယူရတယ္"
"ဟုတ္လား...."
"ေအးေပါ့ ငါနဲ႔ မင္းသိန္းပဲရွိတာေလ ပန္းခ်ီနဲ႔ ေမျဖဴက တာရာ့ကိုအရင္ျပန္ပို႔ေတာ့ ငါတို႔ပဲ က်န္ခဲ့တာ ငါတို႔ပဲ လိုက္ပို႔ရေတာ့တာေပါ့ဟ"
ရပီ ဒါပဲ သူလိုခ်င္တဲ့အေျဖက ဟုတ္တယ္ သူေတြးထားသလိုပဲ ဟိုငတိမက အခန္းထဲအရင္ေရာက္ပီးသား သူမေရာက္ခင္ထဲက....ဒါ့ေၾကာင့္ အရာရာက သူေတြးထားသလိုပဲ ျဖစ္သြားတာ တျခား ဘာကိစၥမွ ရွိခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး ရွိလို႔လဲမရဘူး......
"မနက္ျဖန္ မနက္ေနာ္ မဟာ...."
"ဘယ္ခ်ိန္လဲ"
"7 နာရီေလာက္ေပါ့ မနက္စာကို အေပၚေရာက္မွစားမယ္ေလ ႏိုးတာနဲ႔တန္းထြက္မွာ"
"Okay"
ကိုမင္းသိန္းနဲ႔ ဟိုလူ ေျပာပုံအရ ျပန္ေတာ့မွာလားမသိ....ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ တာရာ စိတ္ထဲက်ိတ္ေပ်ာ္မိသြားေသးသည္။ အေပ်ာ္က တာရွည္မခံပါ ေဘးက မပန္းခ်ီက
"မနက္ျဖန္ Cruise စီးၾကမွာ အေပၚမွာပဲ ညအိပ္ၾကမွာ ၂ ရက္စာေလာက္အဝတ္စားခြဲယူခဲ့ေနာ္ အကုန္ေတာ့ သယ္လာစရာမလိုဘူး"
"Cruise....?"
"အင္းေလ တာရာ သေဘၤာအႀကီးႀကီးေတြေလ"
"ဟုတ္...မမ"
Cruise ဆိုတာ ဇိမ္ခံသေဘၤာႀကီးမွန္းသိေပမယ့္ တခါမွ မစီးဖူးတာေရာ ေရေၾကာက္တာေရာေၾကာင့္ ေတြေဝေနမိသည္။ မလိုက္လို႔လဲ ရမယ့္ပုံမေပၚ။
စားေသာက္ပီး ပင္ပန္းေနတာမလို႔ အခန္းထဲျပန္နားခ်င္ေၾကာင္းေျပာပီး တာရာအခန္းထဲျပန္ကာ ေစာင္ပုံထဲဝင္ပီးေကြးေနလိုက္သည္။ တေနကုန္အိပ္ထားတာမလို႔ အိပ္လို႔ကေတာ့မေပ်ာ္။ ဟိုလူ႔ရဲ႕ မ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္ေနရရင္ရပီ....ဟိုလူလဲသူမနဲ႔ထပ္တူထပ္မွ်ပဲဆိုတာ သူမသိပီးသား...ေဝးေလေကာင္းေလဆိုတဲ့ အေတြးကိုယ္စီနဲ႔။
"သားႀကီး မင္း႐ုပ္ႀကီးကလဲ တေနကုန္ အီလည္လည္ႀကီးနဲ႔ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
"မရွိပါဘူးကြာ ဒီတိုင္းပဲ "
"ဘာလဲ ေကာင္မေလးက ဘာေျပာလို႔လဲ"
"ဘာေျပာရမွာလဲ ဇယားမရွိပါဘူးကြာ"
"သားႀကီး ငါပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲေျပာမယ္ကြာ....မင္းမွာလဲ မင္းခံစားခ်က္နဲ႔မင္းဆိုတာ ငါနားလည္တယ္....ဒါမဲ့ကြာ ငါတို႔လဲ အသက္ေတြငယ္ေတာ့တာမဟုတ္ဘူး ျဖစ္ခ်င္တာေတြထက္ ျဖစ္သင့္တာေတြကို ဦးစားေပးရမယ့္အခိုက္တံ့ေတြကိုနားလည္ေပးရမယ္ေလကြာ မဟုတ္ဘူးလား"
"အဲ့ေတာ့...."
"အဲ့ေတာ့ကြာ အရာရာ ေနာက္မက်ခင္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ေတြရွိေသးတယ္ကြာ....ေနာက္မွ ေနာင္တရတာမ်ိဳးက် ဘာမွျပန္ျပင္လို႔မွမရတာ"
"မူးေနတာလား ေဝယံ"
"ေရပဲေသာက္ထားတာ မူးမလား....မူးခ်င္းမူး အခ်စ္မူးပဲမူးမွာ"
အတည္ေျပာေနရင္းကေန ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေမျဖဴနဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ ပန္းခ်ီ႕ကို လွမ္းၾကည့္ကာ ထေဖာက္ေသးသည္။ ဒီေကာင္ ဒီမိန္းကေလးကိုေတာ့ တကယ္ခ်စ္ရွာသည္။ အရင္က ေဝယံ့ေလာက္ ရည္းစားရႈပ္တာ ေဝယံပဲရွိမည္။ ရည္းစားကို သက္ေစ့႐ုံထားတယ္ဆိုရင္ အဲ့အသက္က သူ႔အိမ္က လူဘယ္ႏွေယာက္ရဲ႕အသက္ေစ့လဲလို႔ ျပန္ေမးရမယ့္အထိကို ရႈပ္သည္။ ဒီ ပန္းခ်ီဆိုတဲ့ မိန္းကေလးနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ စစခ်င္းက ေကာင္မေလးက ကပ္သည့္ပုံမ်ိဳး....ေစာ္ေခ်ာေခ်ာေလးေတြကပ္တာနဲ႔ ေက်နပ္ေနတဲ့ ေဝယံက ဒီေကာင္မေလးကိုလဲ ေရွ႕ကလူေတြလိုပဲသတ္မွတ္ခဲ့တာ.... ေနာက္ ၅ လေလာက္ ၾကာေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ လက္ထပ္မယ္ဆိုပီး ႐ုတ္တရက္ႀကီးထျဖစ္သြားသည္။ စစခ်င္းတုံးေတာ့ မဟာမေျပာနဲ႔ မင္းသိန္းပင္ တားလိုက္ေသးသည္။ ခနတာေၾကာင့္မလို႔ေနမယ္ စဥ္းစားပါဦး ဘာညာဆိုပီး....တကယ့္တကယ္တမ္းက် သူတို႔ႏွစ္ဦးက အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် သံေယာဇဥ္ဘယ္ေလာက္ရွိၾကတယ္ နားလည္ၾကတယ္ဆိုတာကို သူတို႔လိုအနီးကပ္ရွိတဲ့သူေတြအသိဆုံး။
"ငါ ပန္းခ်ီနဲ႔ စတြဲတုံးက သူ႔ကို သာမန္ပဲ သေဘာထားပီး ခ်စ္ဖို႔လဲ မႀကိဳးစားခဲ့ဘူးကြာ"
"အင္း သိသားပဲ"
"အင္း မင္းမသိခဲ့တာက ပန္းခ်ီက ငါ့ကို သူ႔ကိုခ်စ္လာဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကိဳးစားခဲ့တာပဲ ငါမျမင္ခဲ့တာလား မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တာလား ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ မသိခဲ့ပါဘူးကြာ"
ေျပာရင္းနဲ႔ ဝမ္းနည္းျပတဲ့ ေဘးကေကာင္ကိုၾကည့္ပီး မဟာနားမလည္ႏိုင္ေတာ့ ခုလဲ သူတို႔ေလာက္ေပ်ာ္႐ႊင္ေနရတာ သူတို႔ပဲကို ဘာထျဖစ္ရတာလဲ
"မင္းတို႔လဲ ခုအဆင္ေျပေနတာပဲေလကြာ ယူလဲယူပီးပီပဲကို"
"အင္း....အဲ့တာကိုပဲ ငါေျပာခ်င္တာ...ငါတို႔တြဲပီး ငါ့ဘက္ကေရွာင္ဖယ္ဖယ္လုပ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္က် သူက ငါ့ကိုလွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး ပထမေတာ့ ငါလဲ ျဖတ္စရာေတာင္မလိုဘူး သူ႔ဘာသာသူျပတ္မယ္ေပါ့....တကယ္တမ္းမေနႏိုင္တာက ငါ..ငါ့အေပၚသူ႔ေလာက္သီးခံပီး ခ်စ္ေပးတာ ေနာက္တေယာက္မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာကို သိေအာင္လုပ္ပီးမွ ငါ့ကို စိတ္နာပီးလွည့္မၾကည့္ေတာ့တာကြာ"
"မင္းက သူ႔ကိုမခ်စ္ခဲ့ဘူးမလား"
"မခ်စ္တာထက္ ခ်စ္မိေနတာကို မသိတာ...ခုခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားရင္ ေၾကာက္မိတယ္ကြာ"
"ဘာကိုလဲ"
"ငါသာဆုံးျဖတ္ခ်က္မွားခဲ့ရင္ ငါခ်စ္တဲ့သူကို တဘဝစာဆုံးရႈံးရမွာေလ"
"ခုေတာ့ အဲ့လိုမွမျဖစ္တာ"
"မျဖစ္လို႔ေလ ျဖစ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ရင္နာရမလဲေတြးရင္း စိတ္မေကာင္းဘူး သူခ်စ္ခဲ့တုံးက လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့ရတာလဲ စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ"
"ဘာမ်ားလဲလို႔ကြာ ဘာမွမဟုတ္တာပဲကို"
"ေအးကြာ မင္းဒါေတြနားလည္ဖို႔ အခ်ိန္မွမက်ေသးတာ"
မဟာ သူ႔ဘာသာေျပာ သူ႔ဘာသာ feel ေနတဲ့ ေဝယံ့ကို စကားေတြရွည္ေနမွာစိုးလို႔ ဘာမွဆက္ပီး ေစာဒကမတက္မိေတာ့ေပ။ သူ႔မွာလဲ သူေျပာသလို ခ်စ္ရသူနဲ႔ခြဲရတဲ့ဒုကၡကို ေလာေလာလတ္လတ္ခံစားေနရတာ သူေလာက္ဘယ္သူနားလည္ႏိုင္မလဲ။ စိတ္ထဲ ညီးစီစီျဖစ္လာတာနဲ႔ မနက္အေစာထရမွာမလို႔ဆိုပီး အခန္းသာျပန္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ မီးကပိတ္ထားဆဲ။ ဟိုငတိမ အခန္းျပန္သြားတာ ဘယ္ေရာက္ေနလဲဆိုပီး ေတြးမိေအာင္ေတြးကာ မီးဖြင့္ပီး အခန္းထဲအၾကည့္....ေတြ႕ပါပီ ဆိုဖာေပၚမွာ ေစာင္ၿခဳံပီး အိပ္ေနတဲ့ ငတိမ သူဝင္လာတာကိုသိပုံမေပၚ....သူမဟုတ္ဘဲ တျခားတစိမ္းဝင္လာပီး တခုခုဆိုရင္ေတာင္ သိပါ့မလားပဲ ျဖစ္သလိုေနေနတာဆိုပီး ရေအာင္အျပစ္ျမင္လိုက္ေသးသည္။
တာရာ မ်က္လုံးေတြမွိတ္ထားေပမယ့္ သူဝင္လာတာေတြအစအဆုံးကို သိေနပါသည္။ အစက တံခါးေလာ့ခ်ပီးေနမလို႔ဟာ သူလာရင္ ထဖြင့္ေပးေနပီး ေတြ႕ေနရမွာစိုးလို႔ မပိတ္ပဲထားလိုက္တာ။ သူနဲ႔ကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမွာ စိုး႐ြံ႕ေနေသးသည္။ ခနေနေတာ့ ရႉးေပါက္ခ်င္လာကာ ထရမွာလဲ မထခ်င္နဲ႔ ဒုကၡလွလွေတြ႕ေတာ့သည္။ ေစာေသးပုံရတာမလို႔ ဟိုလူလဲအိပ္မယ့္ပုံမေပၚေသး။ ေအာင့္ထားလဲ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္အျပင္ထပ္ မေနႏိုင္ေတာ့ေပ။ လူက ရႉးေပါက္ခ်င္တာမွ မ်က္ရည္ေတာင္ဝဲလာတဲ့ထိပင္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ထကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ အေျပးဝင္ခဲ့ရေတာ့သည္။
ၿငိမ္ပီးအိပ္ေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ထကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေျပးဝင္သြားတဲ့ ဟိုငတိမေၾကာင့္ မနက္ျဖန္အတြက္ အက်ီထည့္ေနရင္း မဟာ လွည့္ၾကည့္မိသည္အထိပင္။ အၿမဲလုပ္လိုက္ရင္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ကိုမရွိ ပ်ာယာေတြကိုခတ္လို႔ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ မေန႔က ပစ္လဲတာေနမယ္။ နည္းေတာင္နဲေသးတယ္လို႔ ကေလးဆန္ဆန္ေတြးမိေသးသည္။
ဝင္သြားတုံးက ကိုယ့္ေဇာနဲ႔ကိုယ္မလို႔မသိသာေပမယ့္ ထြက္လာေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းေရွ႕ ခါးေထာက္ပီး ရပ္ေနတဲ့သူနဲ႔ ပက္ပင္းတိုးေတာ့သည္။
"အမေလး...."
"အၿမဲပ်ာယာခတ္ေနတာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ကိုမရွိဘူး"
အသံမေပးဘာမေပးနဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းေရွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့သူ႔ကိုယ္သူကိုေတာ့ အျပစ္မျမင္ဘဲ လန္႔တဲ့သူမကို အျပစ္လာေျပာေနတဲ့ သူ႔ကိုတာရာ ဘာမွျပန္ေျပာခ်င္စိတ္မရွိ....မ်က္ႏွာသာလႊဲထားလိုက္ေတာ့သည္။ သူ႔ဘာသာလုပ္စရာရွိတာမလုပ္ဘဲ ေရွ႕ကမဖယ္ပဲပိတ္ရပ္ေနတဲ့သူ႔ေၾကာင့္ ဘယ္ခ်ိန္ထိရပ္ေနရမလဲမသိတာနဲ႔ တာရာ ေဘးကသာေရွာင္ထြက္ဖို႔ျပင္ေတာ့ သူမလက္ေကာက္ဝတ္တဖက္ကို ဇတ္ခနဲေကာက္ဆြဲလိုက္တဲ့သူ႔ေၾကာင့္ ေျခလွမ္းေတြတုံ႔သြားရသည္။
"မင္းကို စကားေျပာေနတာေလ ေရွာင္ထြက္သြားရေလာက္ေအာင္မင္းမွာ လူမႈေရးမရွိဘူးလား"
လူမႈေရးရွိေစခ်င္ရင္ လူလိုေျပာလို႔သာျပန္ေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ သူကပဲေျပာရတယ္ရွိေသး။ ျပသနာအရွည္အရွည္မျဖစ္ခ်င္တာမလို႔ သူမကပဲ စိတ္ေလွ်ာ့ပီး သူ႔ကိုတည့္တည့္ၾကည့္ကာ ေအးေအးေဆးေဆးျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"ဘာေျပာမလို႔လဲ ..... အရင္ဆုံးေတာ့ က်မလက္ကိုလႊတ္ဦး"
မဟာ သတိလက္လြတ္သာ ဆြဲထားလိုက္တာ သူလဲ ဆြဲခ်င္လြန္းလို႔ ဆြဲထားတယ္ရယ္မွမဟုတ္ ခုလို တည့္ႀကီးေျပာခံလိုက္ရေတာ့ ခ်ဥ္သြားတာနဲ႔ ဆြဲထားတဲ့လက္ကို ပိုေစာင့္ဆြဲလိုက္သည္။ အားနဲ႔ဆြဲလိုက္ေတာ့ သူမက သူနဲ႔အေတာ္နီးနီးကပ္ကပ္ျဖစ္သြားသည္။ သူတို႔ၾကားမွာ ဘယ္ေလာက္မွမျခားေတာ့တာမွ ေလေတာင္တိုက္မရေလာက္ေအာင္ကိုနီးကပ္သြားခဲ့သည္။ အနီးကပ္ဒီေလာက္ေရာက္ေနေတာ့ သူမထက္ အရပ္အေတာ္ျမင့္တာမလို႔ သူမကို မိုးထားတဲ့ သူ႔ကိုအလန္႔တၾကားေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့သူမမ်က္လုံးေတြကိုေသခ်ာျမင္လိုက္ရသည္။ မဟာ ဒီငတိမကို ဒီေလာက္အနီးကပ္မျမင္ဖူးဘူး...မျမင္ဖူးတာထက္ မၾကည့္ဖူးတာဆိုလွ်င္ပိုမွန္မည္။ အရင္ထဲက သတိထားမိတာတခုကေတာ့ သူမမ်က္လုံးေတြ အသက္မဲ့ေနတဲ့ ခံစားခ်က္မဲ့ေနတဲ့ သူမုန္းတဲ့သူတဲ့မ်က္လုံးေတြ....ခုေတာ့ အဲ့မ်က္လုံးေတြအစား သူ႔ကိုထိတ္လန္႔ေနတဲ့မ်က္လုံးေတြကို အနီးကပ္ျမင္လိုက္ရသည္။
"မင္းက ငါယူထားတာပဲ ငါစိတ္ပါရင္ လက္ဆြဲ႐ုံမကလို႔ ႀကိဳက္တာလုပ္လို႔ရတယ္"
"ဖယ္....ဖယ္ ေပး "
သူ႔စကားကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ သူ႔လက္ထဲကေန ဇြတ္႐ုန္းေနတဲ့ငတိမေၾကာင့္ ဒီလိုအျဖစ္ပ်က္မ်ိဳး တေနရာရာမွ ႀကဳံဖူးသလိုစိတ္ထဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဒီလိုအျဖစ္ပ်က္ကို ႀကဳံဖူးရေအာင္လဲ မဟာဆိုတဲ့သူက ေကာင္မေလးေတြကို ဆြဲလားရမ္းလားလုပ္တတ္နဲ႔ေကာင္မ်ိဳးမဟုတ္....တဘဝလုံးဧကရီတဦးထဲႏွင့္သာ ပတ္သတ္ဖူးသူ။ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္သြားတာနဲ႔ သူမလက္ေတြကိုလႊတ္ေပးလိုက္မိသည္။ သူ႔လက္ကလႊတ္တာနဲ႔ ခုနကေနရာကေန ေနာက္ကို ေျခလွမ္းႏွစ္လွမ္းေလာက္ခ်က္ခ်င္းဆုတ္ပီး သူ႔ဆီကေန အၾကည့္လႊဲသြားသည္။
"မင္း လက္က ဒဏ္ရာ ကိုေမးမလို႔ ေလွ်ာက္ေတြးမေနနဲ႔"
သူကမ်ား လာေမးတယ္ရွိေသး....သူလားဒီလိုစိတ္ရွိမွာ သူ႔ဘာသာ ဘာေတြေတြးပီး ေမးခ်င္တာေတြရွိေနလဲမွမသိတာ
"က်မေျပာပီးပီေလ က်မဘာသာရတာ ဦးေနမင္းမဟာနဲ႔မဆိုင္ဘူး စိတ္ထဲထည့္ေနစရာလဲမလိုဘူး"
စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ေျပာပီး သူမအိပ္တဲ့ဆိုဖာဆီ သူ႔ကိုေက်ာ္ကာ ျပန္လာပီး ေစာင္ဆြဲၿခဳံကာ မ်က္လုံးမွိတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ သူမ မအိပ္မခ်င္း ျပသနာက ပီးမွာမဟုတ္....
"မင္းနဲ႔ငါတူတူလာတာေလ ငါကမေမးရင္...."
မပီးႏိုင္ေသးဘူးလား လွ်ာရွည္တာလား စပ္စုတာလား စိတ္ပ်က္လာရသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္သူ႔စကားတင္မဆုံးေသး
"ရတယ္ မလိုဘူး....ခုေရာ ေနာက္ေနာင္ေရာ က်မနဲ႔ပတ္သတ္ရင္ ရွင္ေမးစရာလဲမလိုသလို စိတ္ထဲလဲထားးစရာမလိုဘူး"
ေလသံမမာေပမယ့္ ေျပာေနတဲ့စကားေတြေၾကာင့္ သူကမ်ား စိတ္တိုေနတာလားလို႔ေတာ့ ထင္လိုက္ေသးသည္။ ဘာလဲ သူ႔ကို မနက္ထဲက မေမးလို႔လား ခုေမးမလို႔ပဲေလ....ဘာျဖစ္ရတာလဲ။ သူ႔ေျပာပီး တကယ္အိပ္သြားတာလား အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာလား မသိတဲ့ငတိမေၾကာင့္ မဟာ သူ႔အိပ္ရာဆီသူပဲ ျပန္လာခဲ့သည္။ အဲ့ငတိမကို အျမင္ကတ္တာအဲ့မ်ိဳးေတြ....ေစတနာဆိုတာ လူတိုင္းနဲ႔မတန္ဘူးဆိုတာ သိပ္မွန္တယ္။ ေကာင္းတယ္ေလ သူ႔ဘက္က ခုေရာ ေနာင္ေရာ ေမးစရာမလိုဘူးဆိုမွေတာ့ ေသေသေၾကေၾကပစ္ကိုထားပစ္လိုက္ဦးမည္။ ခုေတာင္ မေကာင္းတတ္လို႔ေမးရတာ သိပ္စိတ္ဝင္စားလွတယ္ရယ္မဟုတ္။ မေမးရင္ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြကတမ်ိဳးတမည္မ႐ိုးေအာင္ပြမ္ၾကလို႔ ေမးရတာ။ ပီးတာပဲ ပတ္သတ္စရာမလိုဘူးဆိုလဲ ကိုယ္က ပိုေတာင္ႀကိဳက္ေသးတယ္။