အရမ္းမူးတယ္မဟုတ္ေပမယ့္ တာရာကိုယ္တိုင္ ထိုင္ရာကေနကိုထမရခဲ့။ ဟိုလူ႔ၾကည့္ေတာ့လဲ လွဲမခ်႐ုံတမယ္ ကိုမင္းသိန္းကိုမွီထားသည္။ အိပ္ေတာင္ေပ်ာ္ေနပီလားမသိပါဘူး မ်က္လုံးေတြေတာ့မွိတ္ထားေလရဲ႕။ သူ႔ပုံစံၾကည့္ရတာလဲ ထႏိုင္မည့္ပုံမေပၚ ေတာ္ေသးတယ္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရွိလို႔ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကိုေတာ့ သယ္ျပဳမသြားႏိုင္။ ခနအၾကာေတာ့ ညဥ့္လဲအေတာ္နက္လာပုံရတာမလို႔ အကုန္လူစုခြဲၾကဖို႔ အလွ်ိဳလွ်ိဳထကုန္ၾကပီ....ဝန္ထမ္းတခ်ိဳ႕လဲ သူမတို႔အဖြဲ႕စားထားေသာက္ထားတာေတြကို အလ်င္အျမန္လာသိမ္းေနၾကပီ။ တာရာ ရာသီဥတုေၾကာင့္ေအးေနတာေရာ မူးေနတာေရာမလို႔ အခန္းထဲသာျပန္ပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေကြးေနခ်င္တာပဲသိသည္။ ခက္တာက ထိုင္ရာမွကိုမထႏိုင္ အားျပဳကိုင္ပီးထရေအာင္လဲ သူမထိုင္ေနတာ ေသာင္ျပင္ေပၚသာသာရယ္ အခင္းပါတာကလြဲလို႔ေပါ့....
"ညီမ ထႏိုင္လား...."
ကိုေဝယံငုံ႔ပီးေမးလာတဲ့အေမးကို သူမ ေျဖဖို႔ အာေတြေလးေနသည္။ ေခါင္းသာရမ္းျပလိုက္သည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ မထႏိုင္ေတာ့ဘူးဟုအတြင္တြင္ေျပာေနေသာ္လည္း ပါးစပ္က ဘာမွထြက္မရ။
"ပန္းခ်ီေရ လာပါဦးဒီကို ခနေလာက္"
ေတာ္ေသးသည္။ ကိုေဝယံ့ေခၚသံေၾကာင့္ မပန္းခ်ီသူမတို႔အနားေရာက္လာသည္။ မူးေနေပမယ့္ တစိမ္းေယာက္်ားေလးတြဲျပဳကူေပးမွာကိုေတာ့ စိတ္ထဲက စိုး႐ြံ႕မိသည္။ တဖက္လူက ဘယ္ေလာက္ပဲ႐ိုးသားေစဦးေတာ့ သူမစိတ္က မႀကိဳက္ ခုေတာ့ လူမႈေရးနားလည္တာလား ဘာလားမသိ အဆင္ေတာ့ေျပသြားသည္။
"ဟီးဟီး တာရာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေသာက္လိုက္လဲကြယ္ မ်က္ႏွာေတြကိုရဲေနတာပဲ"
"ဟိုေကာင့္လဲၾကည့္ဦး မ သြားရမယ့္ပုံပဲ"
"မ ရမယ္ဆိုလဲ သြား မ ၾကေတာ့ အခ်ိန္ကမေသးေတာ့ဘူး ေအးလာပီ အခန္းထဲ ျပန္ပို႔လိုက္ တာရာ့ကို ေမျဖဴနဲ႔ပန္းခ်ီပို႔ေပးလိုက္မယ္"
မပန္းခ်ီနဲ႔ ကိုေဝယံတို႔ေတြ တြတ္ထိုးေနတာ တာရာၾကားတခ်က္မၾကားတခ်က္နဲ႔....ကိုေဝယံကေတာ့ ဟိုလူ႔ကိုတြဲဖို႔ထြက္သြားေလပီ။
"ေမျဖဴေရ....ခနေလာက္"
ဒီလိုနဲ႔ပဲ တာရာေကာ ဟိုလူေကာ အခန္းထဲျပန္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္ေပါ့.....အခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့
"အမ ရာရာ အျပင္မွာ ခနထိုင္ဦးမယ္ ေခါင္းကိုက္ေနလို႔"
"အင္း အင္း ခနပဲေနေနာ္ အျပင္မွာ ေအးေနပီ အေအးမိမယ္"
တာရာ့စကားေၾကာင့္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ တာရာ့ကို အခန္းျပင္ဝရံတာက ခုံေလးေပၚအသာထားပီး ျပန္ထြက္သြားၾကပီ....ခနေနေတာ့ ဟိုလူ႔ကို တဖက္တခ်က္စီကတြဲထားၾကတဲ့ ကိုမင္းသိန္းနဲ႔ ကိုေဝယံတို႔ေရာက္ခ်လာၾကသည္။ ဟိုလူ႔လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဇတ္ကက်ိဳးေနပီ။ သူတို႔ဘာသာအလိုက္တသိပဲ ဟိုလူ႔ကိုအခန္းထဲ ထည့္ေပးကာ ျပန္ထြက္လာၾကသည္။
"ဒီေကာင္ ဒီေလာက္မမူးဖူးဘူး....ဘာမွမစားပဲေသာက္တာမလို႔ေနမယ္ ဟီးဟီး.."
"အင္း...."
"အဲ့ဆို အကိုတို႔သြားေတာ့မယ္ ျဖစ္တယ္မလား"
"အင္...."
တာရာကိုယ့္ဘာသာကိုယ္မူးေနတဲ့ၾကားထဲ ဘာေတြလာေျပာေနမွန္းမသိတဲ့ ကိုေဝယံ့ကို ကိုမင္းသိန္းက ဇြတ္ဆြဲေခၚသြားမွ ေအးေဆးျဖစ္သြားေတာ့သည္။ သူေျပာသမွ်လဲ ၾကားတခ်က္မၾကားတခ်က္နဲ႔ တအင္းအင္း တအဲအဲသာ လုပ္ႏိုင္သည္။ ဟိုလူမူးတာနဲ႔ သူနဲ႔ဘာဆိုင္လဲ....မူးလဲ အိပ္ေနေပါ့သူ႔ဘာသာသူ သူမလဲကိုယ့္ဘာသာကိုယ္အိပ္မွာပဲကို.....
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ အျပင္မွာထိုင္ေနရင္း အေတာ္အိပ္ခ်င္လာတာနဲ႔ အခန္းထဲဝင္ခဲ့လိုက္ေတာ့....မၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ ကုတင္ဘက္ကို မ်က္စိအေရာက္...အက်ီအေပၚတပိုင္းခြၽတ္ကာ ေစာင္မၿခဳံ ဘာမၿခဳံအိပ္ေနတဲ့ ဟိုလူ။ ေသခ်င္ေနတာလား ေလျဖတ္သြားမွျဖင့္...မူးေနတဲ့ၾကားက စိတ္ထဲကေနက်ိမ္ဆဲမိလိုက္ေသးသည္။ သြားပီး ေစာင္ၿခဳံေပးရေအာင္လဲ အက်ီတင္မဟုတ္ ေဘာင္းဘီေတြပါခြၽတ္ထားရင္ ဒုကၡ။ သူ႔ဘာသာသူ ေလျဖတ္ျဖတ္ေပါ့ ပစ္ထားလိုက္မယ္ စိတ္ကူးပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ကာ ေျခလက္သန္႔စင္ပီး သူမအိပ္မယ့္ TV ေရွ႕က ဆိုဖာေပၚလွဲကာ အိပ္ဖို႔ျပင္လိုက္သည္။ အာ......ေစာင္ မွမယူရေသးတာ ေအးလဲ ေအးေနတာမလို႔ ေစာင္ေတာ့လိုသည္မလား....အခန္းထဲ ပတ္ရွာၾကည့္ေတာ့လဲ ေစာင္က ဟိုလူ႔ကုတင္ေပၚက တထည္ပဲရွိသည္။ ဒီတိုင္းလဲၾကာရွည္ တညလုံးအိပ္ႏိုင္မည္မထင္တာမလို႔ Reception ကိုဖုန္းဆက္ပီးေစာင္ပို႔ခိုင္းရင္ေတာ့ ရေလာက္သည္။ ညသန္းေခါင္ႀကီးမလို႔ အားနာေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္တဲ့အဆုံး ဖုန္းဆက္လိုက္ရေတာ့သည္။ ဖုန္းခ်အပီးမွာေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ဟိုလူ႔ကုတင္ေဘးက သစ္သားဘီ႐ိုအႀကီးႀကီးကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေစာင္အပိုတို႔ ေခါင္းအုံးအပိုတို႔ကို အဲ့ဘီ႐ိုထဲထည့္ထားေပးသည္တဲ့။ သြားယူလိုက္ရင္ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ မူးပီး ျဖစ္ကတတ္စမ္းအိပ္ေနတဲ့ဟိုလူ႔နားမသြားခ်င္။ ေစာင္သြားယူရမလား ဒီတိုင္းပဲရေအာင္အိပ္ရမလားစဥ္းစားေနတာကိုက အေတာ္ၾကာပီ။ အို....ေစာင္သြားယူတာပဲ ယူပီး တန္းျပန္လာ႐ုံပဲကိုဟိုလူလဲ သူ႔ဘာသာသူေတာင္မူးေနတာ သူမကို ထပီးရန္လုပ္မယ့္ပုံလဲမေပၚပါဘူး....ေနာက္ဆုံးေတာ့ သြားယူမယ္ဆိုပီး ထကာ ဘီ႐ိုနားတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ကပ္သြားလိုက္ေတာ့သည္။
ဟုတ္သည္။ Reception ကေျပာသလိုပဲ ဘီ႐ိုထဲမွာ ေစာင္အပို ေခါင္းအုံးအပိုေတြ ၂ စုံေလာက္ကိုရွိသည္။ သူမလဲ ေစာင္တထည္အျမန္ဆြဲယူပီးျပန္ထြက္မယ္လုပ္ေတာ့ ေဘးက အိပ္ေနတဲ့ လူကိုၾကည့္မိလိုက္သည္။ ဟင္းးးး သူမကသာ တညလုံးေအးမွာစိုးလို႔ ေစာင္ထယူတာ သူက် အက်ီခြၽတ္နဲ႔အိပ္ေနတာ မူးေနေတာ့ ေအးလို႔ေအးမွန္းလဲမသိရွာဘူး ဒီတိုင္းပစ္ထားခဲ့လို႔ ေကာင္းပါ့မလားဆိုပီး အတန္ၾကာစဥ္းစားေနမိေသးသည္။
ေတာ္ၾကာေလျဖတ္ေနမွ....
တာရာ သူ႔နားကပ္ပီး ေစာင္ဆြဲၿခဳံေပးဖို႔ ဘယ္ခ်ိန္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္မသိ သတိဝင္လာေတာ့ သူ႔ကုတင္နားေရာက္ပီး ေစာင္ကိုေတာင္ကိုင္ပီးေနပီ။ ကုတင္အက်ယ္ႀကီးကို ကန္႔လန္႔ႀကီးျဖစ္သလိုအိပ္ေနတဲ့အျပင္ ေစာင္ရဲ႕အပိုင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးေအာက္ေရာက္ေနတာမလို႔ တာရာ မနဲကိုအားသုံးပီးဆြဲယူေနရသည္။ ကိုယ္တိုင္လဲမူးေနတာမလို႔ ထင္သေလာက္ေတာ့ ခရီးမေရာက္။ ႀကံရာမရတဲ့အဆုံး ဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့သတၱိေတြနဲ႔ လွမ္း႐ိုက္ႏႈိးလိုက္သည္။ မူးရဲ သတၱိရွိတတ္ၾကတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေနမွာ....ခါတိုင္းဆို ႐ိုက္ဖို႔မေျပာနဲ႔ အနားပင္မကပ္ရဲတာကို ရဲေဆးတင္ထားေတာ့.....
"ဒီ မွာ ဒီမွာ ေဟ့လူ ထဦး...."
အသာေလးပုတ္ေနတုံးက တုပ္တုပ္ပင္မလႈပ္....ခပ္စပ္စပ္ေလး႐ိုက္လိုက္ကာမွ အာေလးရွာေလးနဲ႔အသံျပဳပီး ႏိုးလာပုံရသည္။
"ဟင္....."
"ထဦး အက်ီထဝတ္ဦး ေစာင္လဲၿခဳံဦး"
စစထခ်င္တုံးက ဘယ္လိုမွမေနေပမယ့္ အၾကာႀကီးသူမကိုစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ ေက်ာခ်မ္းလာသည္။
မဟာ ဧကရီ႕ကို ႐ုတ္တရက္ႀကီးေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲအရမ္းေပ်ာ္သြားသည္။ သူ ဧကရီ႕ကိုအရမ္းလြမ္းေနခဲ့တာမလား။ သူ႔အေပၚကေန မိုးပီးၾကည့္ေနတဲ့ ဧကရီက သူ႔ကိုၿပဳံးျပေနသလို....သူသိသားပဲ ဧကရီသူ႔ဆီလာမွာဆိုတာ....မေတြ႕ရတာၾကာတာေရာ..ခြဲေနရတာၾကာေနတာမလို႔ မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့သူမကို လွမ္းဆြဲကာ ရင္ခြင္ထဲထည့္ပီး တင္းက်ပ္ေနေအာင္ ဖက္ထားမိသည္။ ပါးစပ္ကလဲ ဧကရီကို မျပတ္ညီးေနေသးသည္။ တာရာ စိတ္ထဲမြန္းၾကပ္လာပီး ေနရခက္တာေကာ ဒီလိုအျဖစ္ပ်က္ကိုမႀကိဳက္တာေရာမလို႔ အားကုန္သုံးပီး ႐ုန္းကန္ေနရသည္။ ဘယ့္ႏွယ့္ မွားစရာမရွိ မူး႐ူးပီး ဘယ္နားမွမတူတဲ့လူအေကာင္လိုက္လုံးမွားရတယ္လို႔။
"ဦးေနမင္းမဟာ....လႊတ္ လႊတ္....ရွင့္ရည္းစားမဟုတ္ဘူး ဖယ္ေပး"
ဟိုလူကေတာ့ သူမေျပာေနတာကို ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ေနေနသာသာ ၾကားပုံေတာင္မရ။ သူ႔ဘာသာသူ ေျပာခ်င္ရာေတြ တရစပ္ေျပာပီး သူမကို ဇြတ္ဖက္ထားေလေတာ့ ခုနက ခ်မ္းလဲခ်မ္း မူးလဲမူးေနတာေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားသလို ေခြၽးေတြပါထြက္႐ုံမက ရွက္တာေကာ ေဒါသထြက္တာေကာေပါင္းပီး ေနာက္ေက်ာေတြကေန အပူလုံးေတြ လႈိက္တက္လာသလိုပင္။ ဒီေလာက္ေတာင္ဖက္ထားတာ သူ႔ရည္းစားနဲ႔ ဘယ္လိုေတြမ်ားေနခဲ့လို႔လဲ သူမကို ဒီေလာက္ထိ လက္ရဲဇတ္ရဲလုပ္ရဲေနတာ။ မဟာ သူ႔ရင္ခြင္ထဲကေန ႐ုန္းကန္ေနတဲ့ ဧကရီ႕ကိုလုံးဝလက္လႊတ္မေပးႏိုင္ေတာ့။ သူလြမ္းေနတာလဲ ၾကာလွပီ....လူကလဲ႐ုန္းေနတဲ့အျပင္ ပါးစပ္ကလဲ တတြတ္တြတ္ တရစပ္ေျပာေနတဲ့ ဧကရီ႕ကို သူပါးစပ္ပိတ္သြားေအာင္ သူမႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို နမ္းခ်ပစ္လိုက္သည္။ ခနေတာ့ ၿငိမ္သြားသည္။ သူသေဘာက်သလို ၿပဳံးမိတုံးးး ၿငိမ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္မွမၾကာလိုက္ ခုနကထက္ကို ၂ ဆေလာက္ပို ႐ုန္းကန္လာတဲ့သူမကို သူအူယားလာသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူမူးေနတဲ့ၾကားက အားကုန္သုံးကာ သူမကို သူ႔ေအာက္ေရာက္ေအာင္ လွည့္လိုက္သည္။ ခုေတာ့ သူမ႐ုန္းလဲ အခ်ည္းႏွီးသာ။
"ဧကရီ မ႐ုန္းနဲ႔ေလကြာ.....ကိုယ္က လြမ္းေနတာကို...."
"ဖယ္...."
ခုနက သူမကိုဆြဲထားတာကေန သူမကို ဇြတ္ဆြဲနမ္းလိုက္လို႔ တာရာလန္႔ျဖန္႔ပီး ႐ုတ္တရက္ေၾကာင္သြားေသးသည္။ သတိဝင္လာေတာ့ ဒါမ်ိဳး သူမက လက္မခံႏိုင္....မူး႐ူးပီး သူမအေပၚလြန္က်ဴးခ်င္တိုင္းလြန္က်ဴးေနတာမ်ိဳး လက္မခံႏိုင္လို႔ အားကုန္သုံးကာ ဇြတ္႐ုန္းေတာ့သည္။ ေဘးတြင္ ေကာက္ထုစရာတခုခုမ်ားရွိေလမလားေတာင္ အလန္႔တၾကားစမ္းမိေသးသည္။ ကံကကိုယ့္ဘက္မွာပါ...ဘာမွရွိမေနခဲ့။ သူမေတာင္႐ုန္းလို႔မရေသး သူက သူမကို သူ႔ေအာက္ေရာက္ေအာက္ လွည့္လိုက္ေသးသည္။ သူ႔ကိုယ္ႀကီးနဲ႔ဖိပီး အတင္းလိုက္နမ္းေနေတာ့ တာရာ ခ်က္ခ်င္းပင္ အသက္ထြက္သြားခ်င္ေတာ့သည္။ မႀကိဳက္ပါ ဒါမ်ိဳးသူမကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္အႏိုင္က်င့္တာကို.....ဝမ္းလဲနည္းသလို ေဒါသလဲထြက္လာသည္မလို႔ မ်က္ရည္မ်ားက အတားဆီးမရွိက်ဆင္းလာေတာ့သည္။ သူမ ငိုယိုပီးတားလဲ ဟိုလူကေတာ့ သူ႔ဦးတည္ခ်က္ကိုအေပ်ာက္ခံမည့္ပုံမေပၚ....သူမခႏၶာကိုယ္ေပၚကို က်ဴးလြန္ခ်င္တိုင္းက်ဴးလြန္ေနေတာ့သည္။ အားမမွ်လို႔သာ မာန္ေလွ်ာ့လိုက္ရေပမယ့္ သူမႏႈတ္ခမ္းေတြကိုေတာ့ ျပတ္လုမတတ္ကိုက္ထားမိသည္။
မဟာ မူးေနလို႔လား သူပဲလြမ္းေနလို႔လားမသိ စိတ္ေတြကို လုံးဝမထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့.....အတုံးစြန္ထိကိုသြားခ်င္မိသည္။ သူနဲနဲသတိထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ဧကရီကလဲ ခုနကလို ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္မလုပ္ဘဲ ၿငိမ္ေနေတာ့ အရာရာသူ႔သေဘာဆိုသည့္အလား ဆိုးခ်င္တိုင္းဆိုးမိေတာ့သည္။ သူ႔စိတ္ထဲ တူတူမေနရတာၾကာလို႔လားမသိ မူးေနတဲ့ၾကားက မရင္းႏွီးနဲ႔ခံစားမႈတမ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ ရျဖစ္ေအာင္ရခဲ့သည္။
တာရာ့ဘဝမွာ ခုေလာက္ စိတ္ေရာ လူေရာ နာက်င္တာမ်ိဳး မႀကဳံဖူးေခ်။ ကိုယ့္ဘဝကို တျခားသူနဲ႔မွားပီး ထင္သလိုလုပ္ေနတာကို ဘာမွျပန္မလုပ္ႏိုင္တဲ့အျဖစ္.....ေခါင္းအုံးထက္ကမ်က္ရည္ေတြက သက္ေသျပဳေပးႏိုင္သည္ သူမအလိုမတူခဲ့တာကိုေပါ့.....
ခနေနေတာ့ သူ႔ဆႏၵေတြျပည့္ဝသြားပီထင္ရသည္။ သူမကို ခနနမ္းကာ အတင္းဖက္လ်က္ျပန္အိပ္သြားေလရဲ႕....သူမမွာသာ....... တာရာ အိပ္ရာထဲကေရာ သူ႔လက္ထဲကပါဇြတ္အတင္းထပီး အခန္းျပင္ကို ဒယီးဒယိုင္နဲ႔ေျပးထြက္လာခဲ့မိသည္။ ထိုလူနဲ႔ တခန္းထဲမေနခ်င္ေတာ့....ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခုခ်က္ခ်င္းပင္ ေလာကႀကီးထဲက ေပ်ာက္ဆုံးသြားခ်င္သည္။ အားႏြဲ႕တဲ့ မိန္းမတေယာက္ျဖစ္ရတာကိုလဲမုန္းသည္။ သူမ်ားေစာ္ကားအႏိုင္က်င့္တာခံရတဲ့ မိမိကိုယ္ကိုလဲမုန္းသည္။ သူနဲ႔ပတ္သတ္မိတဲ့ ျဖစ္စဥ္တခုလုံးကိုလဲမုန္းသည္။ သူထိေတြ႕ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကိုလဲမုန္းသည္။ သူမ်ားရည္းစားနဲ႔လြဲပီး အခြင့္ေရးယူခံလိုက္ရတာကိုလဲမုန္းသည္။ တာရာ ဦးတည္ရာမဲ့ ထြက္လာရင္းးး ကမ္းစပ္က ေက်ာက္ေဆာင္တခုနားေရာက္ေတာ့ ထိုေက်ာက္ေဆာင္ကိုအားျပဳကာ ထိုင္ပီး ခုမွ အသံထြက္ပီးေသခ်ာငိုေႂကြးခြင့္ရေတာ့သည္။ တာရာ တကိုယ္လုံးနာက်င္ေနလဲ ရင္ထဲကနာက်င္တာထက္ေတာ့မပိုႏိုင္....မိမိကိုယ္ကိုယ္လဲ မျဖဴစင္ေတာ့ မသန္႔ရွင္းေတာ့ဟုထင္ပီး ကမ္းစပ္ကေရနဲ႔ လက္မ်ားကို အတင္းပြတ္ေဆးမိသည္။ အ႐ူးလိုပဲ ဒီလို ေရနဲ႔ေဆးခ်လိုက္လို႔ပိုသန္႔သြား ျပန္သန္႔သြားမွာက်လို႔......စိတ္ထဲမြန္းၾကပ္ပီးေနရခက္လာတာနဲ႔ ေက်ာက္ေဆာင္ကထြက္ေနတဲ့ အစြန္းအစေတြကို လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္နဲ႔႐ိုက္လိုက္မိတာ နာလဲနာသလို တခ်ိဳ႕ျခစ္ရာေတြက ေသြးမ်ားပင္ထြက္လာသည္။ ေသြးထြက္လို႔ ႐ုတ္တရက္ ေရနဲ႔ေကာက္ေဆးလိုက္တာ ပင္လယ္ေရမလို႔ စပ္လိုက္တာဆိုတာ.....အဲ့လိုကံေကာင္းေသာသူမပါ....တကိုယ္လုံးနာက်င္ေနရတဲ့ထဲ လက္ဖဝါးေတြက လက္တေလာစပ္သြားတာမလို႔ အသိစိတ္ေတြခ်က္ခ်င္းျပန္ကပ္လာရသည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ ေသဖို႔ေတာ့မရဲေသး...
ၾကာေတာ့ငိုရတာေမာပီး ငိုေနလို႔ ဘာမွမထူးတာ သေဘာေပါက္လာသည္။ မနက္ခင္းလင္းေရာင္ျခည္က သမ္းလာတာမလို႔ တဆုံးမရွိတဲ့ ေရျပင္ႀကီးကိုၾကည့္တာ ထိုသူနဲ႔ ေဝးရာ ပင္လယ္ရဲ႕ ဟိုးဘက္တဆုံးမွာ သြားေနခ်င္ေတာ့သည္။ ညကလဲ မအိပ္ရေသးတာေၾကာင့္ ပိုပင္ပန္းသလိုခံစားရေပမယ့္ ထိုလူနဲ႔ တခန္းထဲေနရမွာမလို႔ ထိုအခန္းကိုျပန္မသြားခ်င္ေတာ့......
မဟာ ေရဆာလို႔ႏိုးလာေတာ့ မိုးလင္းပီထင္သည္။ လိုက္ကာဟေနတဲ့ေနရာကေန အလင္းစေလးကိုျမင္လိုက္ရသည္။ ညက စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ဘာမွပင္မစား အရက္ေတြ ဇြတ္ေသာက္ခဲ့သည္။ အရက္ပင္မက မူးတတ္တဲ့အရည္ေတြအမ်ိဳးစုံကိုေသာက္လိုက္ေတာ့ လူက ႏွစ္ပင္မကဘူး ၄ ပင္ ၅ ပင္ေလာက္လိမ္ပီး အခန္းထဲျပန္ေရာက္လာတာပင္မသိေလာက္ေအာင္ကို မူးသြားခဲ့သည္။ ေသာက္ပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားတာေၾကာင့္ အာေတြေျခာက္ ရင္ေတြပူပီး ႏိုးလာရသည္မလို႔ ေရဘူးထယူရန္အထ......
ဟင္....သူ႔အိပ္ရာခင္းမွာ စြန္းေနတဲ့အရာေတြ....ဘာေတြလဲ....ညက ေသာင္းက်မ္းမိပီး ငါ့ကိုယ္မွာ ဒဏ္ရာေတြ ဘာေတြရသလားလွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ျမင္ရသေလာက္ေတာ့မရွိ...နာက်င္ေနတာမ်ိဳးလဲမရွိသည္မလို႔ သိပ္ေထြေထြထူးထူးမေတြးမိဘဲ အိပ္ရာခင္းကိုသာဆြဲခ်ပီး လုံးကာ laundry ျခင္းထဲပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ေခါင္းက ကိုက္ေနတာေၾကာင့္ ေလာေလာဆယ္ ေရေသာက္ပီးပဲ ျပန္အိပ္ခ်င္သည္။ ဘာမွမစဥ္းစားခ်င္ေသး......
တာရာ မိုးစင္စင္လင္းတဲ့ထိ ထိုေနရာက မခြာေသး....မထႏိုင္ေသးတာဆိုပိုမွန္မည္။ ထလဲမထခ်င္တာပါတာေပါ့....ဟိုလူနဲ႔လဲ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္ ဘာကိစၥကိုမွလဲ ေျပာခ်င္စိတ္မရွိ.....ကမ္းေျခမွာေတာင္ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြနဲ႔စည္ကားလာပီ....မိသားစုလိုက္ အတြဲလိုက္လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတာ ေအးခ်မ္းလိုက္ၾကတာ....သူမမွာသာ မေထြးႏိုင္မအန္ႏိုင္တဲ့အပူနဲ႔ ျပန္ေတြးမိေတာ့လဲ ျပန္ငိုခ်င္လာျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ မငိုခ်င္ဘူး ပင္ပန္းလြန္းေနပီဆိုတဲ့ စိတ္ကလဲတဖက္မွာ ရွိေနေသးသည့္အျပင္ လူေတြကမ်ားလာတာမလို႔ ေအာ္ဟစ္ေတာ့မငိုမိေတာ့....မ်က္ရည္ကေတာ္ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ သူ႔အလိုလိုက်လာသည္။
မဟာ မိုးလင္းမွ တကယ္ႏိုးေတာ့.....ညက အိပ္မက္ေယာင္ေယာင္အျဖစ္ပ်က္ကို ဝိုးတိုးဝါးတားျပန္သတိရမိသည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ဧကရီလာသြားတာလိုလို.....သူ႔စိတ္ထဲ ေပၚလာတဲ့တခုေသာအရာက သူ႔ဆံပင္ေမြးတင္မက တကိုယ္လုံးကအေမြးေတြပါေထာင္သြားေစေလာက္သည္။....ဟင္.....ဟိုငတိမ.....ဟာာ မဟုတ္ေသးဘူး မျဖစ္ရဘူးဆိုပီး ဟိုတေယာက္ကိုလိုက္ရွာေတာ့ အခန္းထဲမေတြ႕....သူေရထေသာက္ထဲက မေတြ႕တာဆိုပိုမွန္မည္။
မဟာ အက်ီအျမန္ဝတ္ပီး ဟိုငတိမကို လိုက္ရွာဖို႔ အေျပးတပိုင္း အခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ ေဝယံတို႔ လင္မယားနဲ႔ေတြ႕ေသးသည္။
"ေလာလွခ်ည္လား.....အဟဲ "
"ဟိုတေယာက္ကိုျမင္မိလား..."
"ဟင္....အခန္းထဲမွာမဟုတ္ဘူးလား"
"မရွိလို႔ေမးတာေပါ့ကြာ.....ျမင္ေသးလား"
"ဟင့္အင္း ပန္းခ်ီတို႔က ခုမွ breakfast သြားစားမလို႔ထြက္လာတာ...."
"လာေလ သားႀကီး မင္းလဲ လိုက္ခဲ့ေလ"
"ေအး မင္းတို႔ပဲ စားႏွင့္ေတာ့ ငါလုပ္စရာေလးရွိေသးလို႔ ဟိုတေယာက္ကိုလိုက္ရွာလိုက္ဦးမယ္"
"ေစာေစာစီးစီး ဘာေတြလုပ္မလို႔လဲငါ့ေကာင္ႀကီးက...."
ေဝယံ့ရဲ႕ ၿပီတီတီအသံကို ေနာက္ကေန ေသခ်ာၾကားလိုက္ရေပမယ့္ ဒါ ဒီလိုသူေနာက္ေနတာကို ျပန္ေျပာရမယ့္အခ်ိန္မဟုတ္....သူဟိုငတိမကို ခုခ်က္ခ်င္းကိုေတြ႕ရမွျဖစ္မည္။ သြားတတ္တဲ့ေနရာလဲ သိပ္မရွိတာမလို႔ အခန္းေရွ႕တည့္တည့္ကေနထြက္ပီး ကမ္းေျခဘက္ရွာေတာ့ သိပ္မရွာလိုက္ရ ေတြ႕ပါပီ ကမ္းေျခကေန သူ႔ဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ ငတိမ....ေစာေစာစီးစီးသူကသာ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကို ပူေလာင္ေနရတာ သူမက ေအးေဆးလမ္းေလွ်ာက္ေတာင္ထြက္ေနႏိုင္ေသးတယ္။
တာရာ စိတ္ကသာတင္းထားႏိုင္ေပမယ့္ အရာရာေၾကာင့္ ပင္ပန္းေနတဲ့ကိုယ္ခႏၶာကေတာ့ တင္းမထားႏိုင္ေတာ့....ေသခ်ာေတြးေတာ့ အခန္းဆီမျပန္လဲ ေနစရာမရွိတာမလို႔ သူမအားယူပီး အခန္းဆီျပန္လာခဲ့သည္။ ဟိုလူကလဲ ညကမူးလို႔ေနမွာပါ....သာမန္ခ်ိန္ဆို သူနဲ႔ တခန္းထဲတူတူေနခဲ့တာ ၾကာလွပီ ဆယ္ေပေလာက္အကြာေတာင္မကပ္ခဲ့ဘူးေလ....ခုလဲအမူးေျပေလာက္ပါပီ သူမကို ဘာမွထပ္လုပ္မွာမဟုတ္ေလာက္ေတာ့ပါဘူးဆိုပီးပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္အားေပးေနရေတာ့သည္။ လူကမွ ပစ္လဲခ်င္ေနတာကို ကိုယ့္ဆီတန္းတန္းမတ္မတ္ေလွ်ာက္လာတဲ့သူ႔ကိုျမင္လိုက္ရတာ မနဲခိုင္ေအာင္ရပ္ေနရတဲ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေတြပင္ေခြလဲခ်င္သလိုျဖစ္လာသည္။ မာန္ေတာ့ ေလွ်ာ့လို႔မျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘာမွမျဖစ္သလို မ်က္ႏွာကိုတင္းထားရေသးသည္။
"မေန႔က ငါ့ကို ဘယ္သူအခန္းထဲ ျပန္ပို႔သြားတာလဲ"
သူ႔နားကေန ျဖတ္ပီး သူ႔ေက်ာ္သြားမွ ေနာက္ကေန တရားခံစစ္တဲ့ေလသံနဲ႔ သူမကို လွမ္းေမးေတာ့ သူမေျခလွမ္းေတြ တုံ႔ခနဲရပ္သြားသည္။
"ကိုေဝယံနဲ႔ ကိုမင္းသိန္း"
သူေမးတာကို တုံးတိေျဖခ်လိုက္ပီး ဆက္သြားမယ္ျပင္ေတာ့....
"ဟို....မေန႔ညက မင္း...မင္း ဘယ္မွာ အိပ္တာလဲ"
သူ႔အေမးကို တာရာအလြန္စိတ္ပ်က္မိသည္။
"ဆိုဖာေပၚမွာ...ရပီမလား က်မသြားလို႔"
"ေနဦး....ငါ့အိပ္ရာေပၚမွာ အစြန္းေတြ.....ေသြးလိုဟာေတြ....အဲ့တာ"
တာရာဘသူ႔အေမးကို ႀကိဳပီးစဥ္းစားမထားတာမလို႔ ေျဖရခက္ေနသည္။ ေခ်ာင္ပိတ္မိေနတုံး တခုခုစိတ္လႈပ္ရွားရင္ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုပြတ္တတ္တာေၾကာင့္ ထုံးစံအတိုင္းပြတ္လိုက္မိေတာ့
အာ့
အာားးးးး သိပီ....
"အင္း...က်မ လက္မွာ ဒဏ္ရာရေနတာ ညက ရွင့္ကို ကိုေဝယံတို႔က လိုက္ပို႔ေပမယ့္ အိပ္ရာခင္းေပးတာ က်မ မလို႔ လက္က အနာက ေသြးနဲနဲေပသြားတာေနမယ္ က်မလဲ ညက နဲနဲမူးေနလို႔ သတိမထားလိုက္မိဘူး မ်ားလို႔လား"
"ေအာ္ ကိစၥမရွိပါဘူး လက္ကေသြးဆိုရင္...."
"ဒါဆိုက်မသြားလို႔ရပီလား"
" ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္ လက္က ဒဏ္ရာက"
သူ႔အေမးေၾကာင့္တာရာ သူ႔ဘက္လွည့္ပီး သူမလက္ဖဝါးက ေလာေလာလတ္လတ္ဒဏ္ရာေတြကို ျပလိုက္သည္။ တခ်ိဳ႕ဒဏ္ရာေတြဆို ႀကီးပီး နက္တာမလို႔ ေသြးေတာင္မတိတ္ခ်င္ေသး....
"ဒါဆိုရပီလား..."
"အင္း အင္း"
သူမဒဏ္ရာေတြကိုၾကည့္ပီး စိတ္ခ်သြားရတဲ့ပုံနဲ႔ သူမကိုေက်ာေပးကာထြက္သြားေလရဲ႕။ တတ္လဲတတ္ႏိုင္တဲ့သူ။ ဒဏ္ရာဘယ္လိုရလဲ စိတ္မဝင္စား သူစိတ္ဝင္စားတာသိရေတာ့ သြားပီ..... ဒီလိုလူနဲ႔ပတ္သတ္မိတာ ဘဝရဲ႕အႀကီးမားဆုံးအမွားပဲ တာရာေရ.....
စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ၁၀၀% ေလာက္မေသခ်ာေပမယ့္ ၉၀% ေလာက္ေတာ့ စိတ္ေအးသြားရသည္ကေတာ့အမွန္.....ျဖစ္ႏိုင္တယ္ေလ....မဟုတ္ဘူး ဒီလိုပဲ ျဖစ္ရမယ္....သူ႔ရဲ႕မိန္းကေလးက ဧကရီ႕အျပင္ တျခားသူမရွိေစရဘူး.....ဟုတ္တယ္ သူတို႔ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး သူတို႔ၾကားမွာ ဘာကိစၥမွ မရွိခဲ့ဘူး အဲ့တာအမွန္တရားပဲ....သူလိုမိန္းကေလးက သူနဲ႔ ပတ္သတ္စရာမလိုဘူး။
မဟာမသိလိုက္တာက သူ႔မသိစိတ္ထဲမွာ က်န္ေနတဲ့ မေသခ်ာမႈ ၁၀% ႏႈန္းက ဘယ္လိုမွ လိမ္မရတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ သိေနမႈဆိုတာကိုပါပဲ......