မဟာ မနက္အေစာႀကီးထလာရလို႔ေကာ ညက အိပ္ေရးမဝတာေကာေပါင္းပီး စိတ္ကမွမၾကည္ေနပါဘူးဆို ေဝယံ့မိန္းမ ပန္းခ်ီ႕ေဘးက ကုပ္ေခ်ာင္းကုပ္ေခ်ာင္းနဲ႔ပါလာတဲ့ ဟိုငတိမကိုျမင္လိုက္ရေတာ့ မ်က္ေမွာင္ကိုတဆုံးက်ဳံ႕႐ုံသာမကဘဲ ေတာ္ေတာ္႐ုပ္ဆိုးဆိုးမ်က္ႏွာကို လုပ္မိလိုက္သည္။ မလုပ္ဘဲေနမလား ဟိုငတိမပါလာျပန္ပီ....ဘယ္သူေခၚလာလဲ ေျပးစဥ္းစားစရာကိုမလို ေဝယံတို႔လင္မယားပဲေနမယ္။ အရင္က ခုလို ခရီးမထြက္ခင္ညဆို ဟိုတယ္တခုမွစုအိပ္ေလ့ရွိၾကတာ ဒီႏွစ္ေတာ့ မဟာ ခရီးလြန္ေနတာနဲ႔ ညထိပင္ ျပန္မေရာက္ ခုလဲမနက္အေစာႀကီးထလာပီးစုမယ့္ေနရာကို အမီေမာင္းလာရသည္။ ဒါကို ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ဟိုငတိမေၾကာင့္ စိတ္အေတာ္ေလသြားတာေတာ့အမွန္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေခါင္းက ဆံပင္ပဲဖြေနတဲ့ မဟာ့အနား ေဝယံ႐ႊင္ျမဴးျမဴးနဲ႔ေရာက္ခ်လာပီး သူ႔ပုခုံးကိုဖက္ကာ
"မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕တာလဲ ေလွ်ာ့က်ဳံ႕ပါကြာ...အဟဲ"
"အဟဲ လုပ္မေနနဲ႔ ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ မင္းေခၚလာတာမလား"
လုပ္ခ်င္တာလုပ္ထားပီးရင္ အလွဆုံးၿပဳံးေနတတ္သူဆိုတာ မဟာ့အတြက္ေတာ့ တျခားသူမဟုတ္....ေဝယံသာလွ်င္...ခုလဲ သူ႔ဘာသာလုပ္ခ်င္ရာေတြလုပ္ပီး သြား ၃၂ ေခ်ာင္းလုံးေပၚေအာင္ၿဖီးျပပီး သူ႔ကိုလာေခ်ာ့ေနေတာ့သည္။
"မင္းကလဲကြာ.... ငါက မင္းတေယာက္ထဲဆို ပ်င္းေနမွာစိုးလို႔ ေစတနာနဲ႔ ေစတနာနဲ႔"
"မလိုဘူး....သြား ျပန္ပို႔လိုက္"
"သြားမယ့္ခရီးထြက္လာပီးရင္ ျပန္မလွည့္ေကာင္းဘူးကြ ေခၚလိုက္ပါ"
မဟာခရီးသြားမွာေၾကာင့္ေရာ အခ်င္းခ်င္းစိတ္ထဲလဲ မခုခ်င္တာနဲ႔ေရာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ရပီ။ သိပ္ေတာ့မၾကည္လင္....ပါေစခ်င္တဲ့ ဧကရီက မပါဘဲ ဘယ္ကဟာက လိုက္လာလဲမသိ။ ဟိုတေယာက္ကလဲ ဘာလို႔လိုက္လာတာလဲ။
တာရာ သူမကိုေတြ႕ထဲက မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ျဖစ္ေနတဲ့သူ႔ကို ေစ့ေစ့ကိုမၾကည့္ရဲေတာ့။ ကိုေဝယံတို႔လင္မယာယက အဲ့လူႀကီးက ေခၚခိုင္းလို႔ဆိုလို႔ ခ်က္ခ်င္း အက်ီတခ်ိဳ႕သိမ္းထည့္ပီး လိုက္လာရတာ ခုလို သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြစုပီး ခရီးသြားမယ္ဆိုတာ မသိခဲ့။ သိခဲ့ရင္လဲ ဘယ္လိုက္မလဲ။ ဒါေပမယ့္လဲ လာေခၚထဲက သူကေခၚခိုင္းလို႔ဆိုလို႔ေလ မလိုက္ရင္လဲ ျပသနာကတတ္ဦးမယ္ လိုက္ခဲ့ေတာ့လဲ ခုလို.....ၾကားသားပဲ သူနဲ႔ကိုေဝယံေျပာေနၾကတာေတြ မၾကားခ်င္ေယာင္သာေဆာင္ေနရတာ တကယ္တမ္းေတာ့ ျပန္ခ်င္လွပီး....လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းဆိုလဲ ကိုယ့္ဘာသာ ကားႀကဳံစီးပီး ျပန္တယ္ ခုက မနက္ ၄ နာရီထိုးႀကီး ဘာကားမွလဲ မရွိေတာ့ ဟိုလူ႔ကိုလိုက္ပို႔တဲ့ကားကလဲ ျပန္သြားပီ။ ေနရာတိုင္းကလဲေမွာင္မဲေနတာ ဘယ္လိုလုပ္တေယာက္ထဲ လင္းထဲထိေစာင့္ရဲမလဲ။ ဘာေနေန ေနာက္ဆုံး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ပဲ မပန္းခ်ီေခၚတဲ့ေနာက္လိုက္ကာ သူထိုင္ခိုင္းတဲ့ေနရာမွဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့သည္။ ကားေပၚမွာ ကိုေဝယံတို႔အတြဲကတတြဲတူတူ ကိုမင္းသိန္းတို႔အတြဲက တတြဲတူတူထိုင္ပီး ဟိုလူကေတာ့ သူ႔ဘာသာတေယာက္ထဲထိုင္သည္။ ေတာ္ေသးတယ္ သူမကိုေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာထိုင္ေစတာမလို႔ ဟိုလူနဲ႔သူမၾကား ကိုမင္းသိန္းတို႔ ကိုေဝယံတို႔ထိုင္ေနတဲ့ အတန္း ၂ တန္းျခားသည္။ လူက အိပ္ခ်င္တာေရာ လမ္းက ေကြ႕ေကာက္ေနလို႔ ကားလဲ နဲနဲမူးခ်င္လာတာေရာမလို႔ ေဘးက ျပတင္းေပါက္ကိုမွီပီး အိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္ေတာ့သည္။ မအိပ္ေပ်ာ္ခင္ေတာ့ ပင္လယ္ဆိုတာ မျမင္ဖူးသူ မေရာက္ဖူးသူမလို႔ ဘယ္လိုရွိေနႏိုင္မလဲေတြးရင္း ရင္ခုန္ရေသးသည္။ စိတ္ထဲတြင္မေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားတာေရာ ေၾကာက္စိတ္ေကာေရာႁပြန္းေနတာမလို႔ ေအာ္ ပင္လယ္ႀကီးဆိုတာ ခုလိုခံစားခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို တၿပိဳင္နက္ေပးႏိုင္ပါလားလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်မိေသးသည္။
"ညီမေလး ညီမေလး..."
"ဟင္.... ေရာက္ပီလားအမ"
တာရာ့ကို မပန္းခ်ီလာႏႈိးေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က လင္းခ်င္းေနပီ.....လွည့္ပတ္ၾကည့္ေတာ့ ပင္လယ္နဲ႔တူတဲ့ေရအိုင္ေတာင္မေတြ႕ေသး
"အမ ပင္လယ္ႀကီးေရာ"
"ဟင္..."
"ေရာက္ပီမဟုတ္ဘူးလားဟင္"
"ဟား...ဟားး မေရာက္ေသးဘူး ညီမေလးရဲ႕ ခုမွ လမ္းတဝက္တင္ရွိေသးတယ္ မနက္စာစားၾကေတာ့မလို႔ လာ....သြားရေအာင္"
သူမကို ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ပုခုံးေလးပုတ္ကာေခၚတဲ့ မပန္းခ်ီကို သူမ အမအရင္းတေယာက္လို ခံစားမိသည္။ ခ်မ္းသာေပမယ့္ ေမာက္မာခ်င္းမရွိတဲ့သူမလိုလူမ်ိဳးေတြ ကိုေဝယံ့လိုလူမ်ိဳးေတြရွိပါေသးလားဆိုတဲ့အသိလဲ ခ်က္ခ်င္းဝင္မိသည္။ မပန္းခ်ီေခၚရာေနာက္လိုက္ခဲ့ေတာ့ လမ္းေဘးက ဆိုင္ေလးတဆိုင္ အရမ္းႀကီး ႀကီးတယ္မဟုတ္ေပမယ့္ ေသးေသးႏုတ္ႏုတ္ေလးလဲမဟုတ္။ သူမတို႔လို ခရီးသြားကားတခ်ိဳ႕လဲ ရပ္ပီး စားၾကေသာက္ၾကနဲ႔ အနည္းငယ္ေတာ့ စည္ကားသည္ေခၚရမည္။
"ဘာစားမလဲ ညီမ....ႀကိဳက္တာစားေနာ္ ဒီခရီးက မင္းသိန္းက စပြန္တာ"
မပန္းခ်ီေဘးမွာ အသာေလးဝင္ထိုင္လိုက္တဲ့သူမကို မပန္းခ်ီရဲ႕ေဘးတဖက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ကိုေဝယံကလွမ္းေျပာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးေၾကာင့္ တာရာ တကယ္ကို စိတ္သက္သာရာရ ရသည္။ ကိုမင္းသိန္းနဲ႔ သူ႔ေကာင္မေလးကေတာ့ ကိုေဝယံတို႔ေလာက္မေဖာ္ေ႐ြေပမယ့္ လုံးဝမၾကည္ျဖဴတာမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္။ ေတာ္ပါေသးတယ္ ကိုယ့္ကို ၾကည္ျဖဴတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ပါလာလို႔။ ပါမုန္႔ၾကက္ဥေၾကာ္သာမွာစားလိုက္တဲ့သူမကို မပန္းခ်ီက ႏြားႏို႔လဲမွာေပးသည္။ မဝေသးရင္ ထပ္မွာစားဖို႔ အားမနာဖို႔လဲ တဖြဖြေျပာသည္။ ခနအၾကာစားေသာက္ပီး ကားေပၚျပန္တက္ၾကေတာ့ မေမျဖဴက သူမကို အထုတ္ေလးတထုပ္လွမ္းေပးသည္။ သူမလဲ ေပးေနတာမလို႔သာယူလိုက္ရတာ ဘာေတမွန္းမသိ ပလက္စတစ္အိတ္အၾကည္ေၾကာင့္ မုန္႔ေတြလို႔ေတာ့ထင္ရသည္။
"ခုနက အိပ္ေနလို႔ မေပးလိုက္ရတာ ကားေပၚအပ်င္းေျပစားဖို႔ မုန္႔နဲ႔ အခ်ဥ္ထုပ္ေတြ"
"ေအာ္ ဟုတ္အမ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"အင္း အင္း...."
ဟိုလူက ကားေပၚတက္ဖို႔လာေနတာမလို႔ သူမလဲ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာပီး အျမန္ပဲသူမေနရာသြားထိုင္လိုက္ေတာ့သည္။ မေမျဖဴေပးတတဲ့မုန္႔ေတြလဲမစားျဖစ္ေသးပါ ဗိုက္အေတာ္ျပည့္ေနတာမလို႔။ ခုနက ေမွာင္ေနလို႔ေရာ အိပ္ခ်င္ေနလို႔ေရာ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေသခ်ာမၾကည့္ခဲ့ရေပမယ့္ ခုလင္းလင္းခ်င္းခ်င္းျမင္ရေတာ့မွ အိပ္ခ်င္ေျပပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ၾကည့္မိေနေတာ့သည္။ သူမဘဝမွာ တခါမွ အေပ်ာ္ ခရီးရယ္လို႔ထြက္ဖူးတာမဟုတ္ေတာ့ ခုလို ပထမဆုံးခရီးထြက္ရတာကို အမွတ္တရအေနနဲ႔ စိတ္ထဲ ေသခ်ာမွတ္ထားခ်င္သည္။
ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းနဲ႔ေတာ္ေတာ္ႀကီးကိုပ်င္းလာမွ ကားက ဝင္းတခုထဲကိုခ်ိဳးဝင္လိုက္ပီး ေရွ႕က မပန္းခ်ီနဲ႔ ကိုေဝယံတို႔ရဲ႕ ေယး ဆိုသံနဲ႔အတူ ေရာက္ပီဆိုတာသိလိုက္ရသည္။ မပန္းခ်ီနဲ႔ ကိုေဝယံက လိုက္လဲလိုက္သည္။ ႏွစ္ဦးသား ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ႏွင့္ အၿမဲပင္ တက္ႂကြေနတတ္သည္။သူမကိုလာေခၚတဲ့ လမ္းမွာေတာင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသားဆက္ဆံေရးကိုၾကည့္ပီး တိတ္တခိုးအားက်ခဲ့ရေသးသည္။ စလိုက္ေနာက္လိုက္နဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရွိၾကသည္။ ဟိုလူ႔သူငယ္ခ်င္းသာျဖစ္တာ ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီးနဲ႔ ေမာက္မာျခင္းလုံးဝမရွိ။ သူတို႔ပစၥည္းေတြကို ဟိုတယ္က ဝန္ထမ္းေတြက လာသယ္သြားေပးသည္မလို႔ သူတို႔က ေအးေဆး lobby ထဲဝင္သြား႐ုံပင္။ အဝင္ဝမွာ အုန္းရည္ေလးေတာင္တိုက္ေသးသည္။ တာရာ အုန္းသီးေလးကိုင္ရင္း မျမင္ဖူး မေရာက္ဖူးတာမလို႔ လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနတုံး သတိတရ ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ဟိုလူနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းလူတစု စုစု စုစုနဲ႔ တခုခုျပသနာတတ္ေနပုံရသည္။ ၾကည့္ရတာ ျပသနာရွာတာလဲ ဟိုလူေနမယ္....ဝတ္ထားတဲ့ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုႏႈိက္ကာ မ်က္ႏွာကိုေမာ့ပီး သူမ်ားဘာေျပာေျပာ ဂ႐ုမစိုက္သည့္ပုံနဲ႔....က်န္တဲ့သူေတြက သူမကိုၾကည့္လိုက္ သူ႔ကိုအတင္းေျပာလိုက္နဲ႔.....သူမကို တခ်က္တခ်က္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြေၾကာင့္ ဒီျပသနာက သူမေၾကာင့္လားလို႔ထင္ရေအာင္လဲ သူမစလိုက္လာထဲက ျပသနာက တတ္ႏွင့္ေနပီးသားမလို႔ ထူးမေနေတာ့။ ခနအၾကာ ကိုေဝယံသူမအနားကိုလမ္းေလွ်ာက္လာကာ သူမကို ခနဆိုပီးေခၚလို႔ လိုက္သြားေတာ့မွ ျပသနာကိုသိရေတာ့သည္။
"ညီမ သူနဲ႔တခန္းထဲေနလို႔ျဖစ္လား"
"ရွင္...."
မထင္မွတ္ထားတဲ့စကားေၾကာင့္ တာရာမ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ သူမကိုလာေခၚတဲ့လမ္းမွာ သူတို႔အတြက္ ကိုမင္းသိန္းက private villa တခုစီစဥ္ထားေၾကာင္း သူမေနဖို႔ သပ္သပ္တခန္းစီစဥ္ေပးထားေၾကာင္းနဲ႔ မဟာနဲ႔တူတူေနစရာမလိုေၾကာင္း ေျပာျပထားတာမလို႔ စိတ္ေအးေနတာ ခုေတာ့...တလမ္းလုံးေအးေဆးေနပီးကာမွ သူက ဘာထျဖစ္ရတာလဲ။
"မင္းပဲ ငါ့အတြက္အေဖာ္ဆို အဲ့ဆို ငါနဲ႔တခန္းထဲေနရမွာေပါ့....မဟုတ္ဘူးလား"
"မဟာ မင္းကြာ ကေလးလဲမဟုတ္ဘူး ဂ်စ္မေနနဲ႔"
မဟာ ဒီငတိမကို တမင္ညစ္ခ်င္လို႔ကို ေျပာလိုက္တာ။ အားအားယားယား စပ္ေဆာ့ပီးလိုက္လာတာ ေပ်ာ္ခြင့္ေတာ့မေပးႏိုင္။ သူစိတ္ညစ္ရသလို စိတ္ညစ္ေစခ်င္ေသးတာမလို႔ တမင္ကိုအေလွ်ာ့မေပးတာ။
"အဲ့ လက္ထဲက အုန္းသီးထားပီး ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့"
တာရာ သူမလက္ထဲက အုန္းသီးကိုလာယူေပးတဲ့ နီးရာ ဝန္ထမ္းအမတေယာက္ဆီကို ကမ္းေပးရင္း ထြက္သြားတဲ့သူ႔ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြေနာက္အမီအေျပးတပိုင္းလိုက္ခဲ့ရေတာ့သည္။ လာမယ့္ေဘးေျပးေတြ႕႐ုံပဲ ေရွာင္လို႔လဲ လြတ္မွမလြတ္ေတာ့တာ။
ေဝယံလဲ သူကူလီကူမာလုပ္ပီးေခၚလာခဲ့တာမလို႔ ခုလို မဟာဇြတ္တ႐ြတ္လုပ္ေတာ့ ၾကားကေန သူမကိုအားနာရသည္။ အေၾကာင္းစုံသိပီးသားေပမို႔ တမင္ကို အခန္းခြဲယူေပးထားတာ မဟာ ခုေလာက္ ဂ်စ္တိုက္မယ္ေတာ့ မထင္ခဲ့။ ခုေတာ့ မရရေအာင္ လိုခ်င္တာလုပ္မယ့္ မဟာ့ကိုတားဆီးႏိုင္စြမ္းလဲမရွိတာမလို႔ ဟိုကေလးမ အဆင္ေျပပါေစဟုသာ စိတ္ထဲကေန ဆုေတာင္းမိေတာ့သည္။ သူ႔မိန္းမ ပန္းခ်ီလဲ သူ႔နည္းတူခံစားမိမွာအမွန္ပင္။ ဒီအစီစဥ္ကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တူတူလုပ္ခဲ့တာ။ ခရီးထြက္ရင္း လူေတြရဲ႕စိတ္ကိုသိႏိုင္တာမလို႔ မဟာ ဟိုကေလးမအေပၚ အျမင္ေလး နဲနဲေျပာင္းရင္ေျပာင္းပါေစေတာ့ဆိုပီး အတင္းေခၚခဲ့တာ။ ခုေတာ့.....
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ တာရာ သူဝင္သြားလို႔သာလိုက္ဝင္ရတာ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမယ္မသိတာမလို႔ တံခါးနား ခပ္ကုပ္ကုပ္ရပ္ေနတုံး သူက ဝတ္ထားတဲ့ အက်ီၾကယ္သီးေတြကိုတလုံးခ်ငိးျဖဳတ္ေနပီ။ ေနာက္ဆုံးက်န္တဲ့တလုံးျဖဳတ္လို႔အပီးမွာ အက်ီတထည္လုံး ခြၽတ္မယ္ျပင္ေတာ့မွ တာရာလဲမေနႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ အနဲငယ္က်ယ္ေလာက္တဲ့အသံနဲ႔ ေအာ္လိုက္မိေတာ့သည္။ မေအာ္လို႔လဲမရ ဟိုလူက ေျပာရတာမဟုတ္ ဘာေတြလုပ္မွန္းမသိ။
"ဦးေနမင္းမဟာ...."
"ဘာလဲ မင္းငါနဲ႔တူတူခရီးေတာင္လိုက္လာပီးမွ ဒါေတြေတြးမထားဘူးလား"
"ဟုတ္ပါတယ္ လိုက္ခဲ့မိတာ က်မအမွားပါ...အဲ့တာကလဲ အဲ့တာကလဲ..."
"ဘာလဲ ငါက ငါ့သူငယ္ခ်င္းကေနတဆင့္မင္းကိုေခၚခိုင္းလိုက္ပါတယ္ ေျပာမလို႔ဟား....ဦးေႏွာက္သုံးေလ ဦးေႏွာက္"
သူ႔လက္ညႇိဳးနဲ႔ သူ႔နားထင္ကိုေထာက္ျပကာ ေျပာဆိုပီး ကုတင္ေပၚ တက္ကာ ဆင့္ထားတဲ့ေခါင္းအုံးေတေပၚခပ္ေလွ်ာေလွ်ာမီထိုင္ပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုေတာ့ ဆန္႔ထားသည္။ လက္ေတြကိုလဲ သူ႔ေခါင္းအေနာက္ပစ္ကာ ေခါင္းကိုမွီထားသည္မလို႔ ေရွ႕က က်ယ္သီးျဖဳတ္ထားတဲ့အက်ီက ဟၿပဲ။
"ငါက ေအးရာေအးေၾကာင္းခရီးသြားတာ ဘာကိစၥနဲ႔ မင္းကို ေခၚခိုင္းမွာလဲ စဥ္းစားေလ...."
"အဲ့ဆိုလဲ ရာရာ ဟိုဘက္အခန္းမွာေနမယ္ေလ....ရွင္လဲ ကိုယ့္ဘာသာေအးေဆးေနလို႔ရတာပဲ လိုတာရွိရင္ ဖုန္း...ဖုန္းေတြရွိေနတာပဲ ဖုန္းဆက္လိုက္ေလ ဒါဆိုပီးေရာပဲမလား"
"မင္းလိုက္လာတာ ဒါေတြမင္းေတြးပီးသားေနမွာပါ"
ညစ္တစ္တစ္မ်က္ႏွာေဘးနဲ႔ေျပာေနတဲ့ ဟိုလူ႔ကို တာရာ မ်က္ေမွာင္အနဲငယ္က်ဳံ႕ကာၾကည့္လိုက္မိသည္။ မသိရင္ ကိုယ္ကပဲ သူနဲ႔ဇြတ္အတင္းဇာတ္လမ္းျဖစ္ခ်င္လို႔ လိုက္လာတဲ့ပုံနဲ႔...ဒီလူဘာလဲ ဘဝင္႐ူးလား
"ဒီ မွာ ဦးေနမင္းမဟာ ရွင္ထင္တာတြက တဖက္စြန္းေရာက္လြန္းေနပီ....ဘာေတြေတြးေနလဲ က်မလဲ လိုက္မမီေတာ့ဘူးး....ရွင္ဘာသာရွင္ ဘယ္လိုထင္ထင္ ေတြးေတြး က်မေတာ့ ဒီလိုႀကီးေနရမွာ အဆင္မေျပလွဘူး"
တာရာ စိတ္တိုတိုနဲ႔ ေျပာဆိုပီး အျပင္ထြက္မယ္အလုပ္ အိတ္လာပို႔တဲ့ဝန္ထမ္းေလးကိုျမင္ေတာ့ ေျခလွမ္းတုံ႔သြားတဲ့ သူမ....အိတ္ေတြပဲဆြဲယူပီး တျခားအခန္းကိုထြက္သြားရမလားစဥ္းစားေနတုံး ေနာက္ကေန ၾသဇာအျပည့္နဲ႔အသံေပၚလာသည္။
"မင္း ဒီအခန္းထဲမွာပဲေနရမယ္ တျခားအခန္းသြားရဲသြားၾကည့္ ငါနဲ႔ေတြ႕မယ္"
ေျပာဆိုပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲထြက္သြားတဲ့သူ႔ကို ေနာက္ေက်ာပဲလွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ စိတ္ေတြလဲပ်က္တယ္။ အခ်ိဳေကြၽးလဲမရ အခ်ဥ္ေကြၽးလဲ မႀကိဳက္ဘူးဆိုတဲ့လူမ်ိဳး.....သူ႔အေတြးေတြနဲ႔ပတ္လည္႐ိုက္ေနတဲ့သူကို ဘာေနေနရွင္းျပမရ မွန္တာလဲ သူ မွားတာလဲ သူပဲဆုံးျဖတ္ သူပဲအလိုမက်နဲ႔....ဟူးးးးး ျမန္ျမန္ေဝးပါရေစ ဒီလိုလူနဲ႔ ေနာင္ဘဝေတြမ်ားလဲ မဆုံးပါရေစနဲ႔.....သက္ျပင္းခပ္တိုးတိုးခ်ပီး ဝန္ထမ္းေကာင္ေလး အခန္းေရွ႕ခ်ေပးထားခဲ့တဲ့ အိတ္မ်ားကိုသာ သြားပီး အခန္းထဲ ေ႐ႊ႕ကာ ေနရာခ်ထားလိုက္ေတာ့သည္။ ဝန္ထမ္းေကာင္ေလးခင္မ်ာမွာလဲ အစက သူမ တံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ အခန္းထဲ အိတ္ေတြတခါထဲထည့္ေပးမလို႔ကို ဟိုလူေအာ္ေျပာလိုက္တာနဲ႔ အေျခေနမေကာင္းဘူးဆိုပီး အိတ္ေတြအခန္းေရွ႕ပဲထားခဲ့ကာ လစ္ေျပးသြားခဲ့သည္။ ဟိုလူ႔အထုတ္ေတြကို ေနရာခ်ပီးတာနဲ႔ သူမအိပ္ဖို႔ေနရာရွာရေတာ့သည္။ ေတာ္ေသးသည္ေျပာရမည္ TV ေရွ႕က couch တခုက ၃ ခုံဆက္တြဲမလို႔ ေသးေသးေကြးေကြးသူမအဖို႔ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔နီးပါးအိပ္လို႔ရသည္။ သူမအထုတ္ေတြကို အျမန္ဆိုဖာနားခ်ပီး ကမ္းေျခဘက္ကိုအျမန္ထြက္ခဲ့ရသည္ ခနေန ဟိုလူ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့မွာမလား....
ေရခ်ိဳးခန္းထဲက တဘက္တထည္ ေအာက္ပိုင္းပတ္ပီးထြက္လာတဲ့ မဟာ အခန္းထဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထုတ္ေတြေနရာတက်ျဖစ္ေနပီးသားေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဟိုငတိမကိုေတာ့မေတြ႕.....ဘာရယ္မဟုတ္ အက်ီမဝတ္ေသးဘဲ TV ဖြင့္လိုက္ပီး ေရွ႕ကဆိုဖာမွာဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ အမယ္ ေဘးမွာ ဟိုငတိမအထုတ္ေတြက ေနရာယူပီးသား....သူအိပ္မယ့္ေနရာထင္ပ။
လႈိင္းသံတဝုန္းဝုန္းနဲ႔ ေလေတြလဲ အေတာ္တိုက္ေနတာမလို႔ တာရာ့စိတ္ထဲ ေၾကာက္စိတ္ပင္ဝင္လာေတာ့သည္။ ကမ္းစပ္နားကို ခနတိုင္း ေျပးေျပးဝင္လာတဲ့ လႈိင္းလုံးေတြကလဲ သူမကို တနည္းတဖုံ လန္႔ေစသည္။ ကမ္းေျခဘက္ထြက္လာတာ နာရီဝက္ရွိေတာ့မည္ ခုထိ ေရစပ္နားကိုမသြားရဲ....ေရမကူးတတ္တာမလို႔ ပိုေၾကာက္တာလဲပါမည္။ အေဝးကေနပဲ လွမ္းၾကည့္ေနရင္း ခနအၾကာေတာ့ မည္သူမွမေခၚဘဲ ကမ္းစပ္နားကို သူ႔အလိုလိုေရာက္သြားသည္။ ေျခဖဝါးမ်ားေအာက္မွ စိုစိစိုစိအထိေတြ႕ရမွ သူေရာက္ေနတာ ကမ္းစပ္နားပါလားဆိုတဲ့ အသိစိတ္ဝင္လာသည္။ တာရာ သူမဝတ္ထားတဲ့ အဝါေရာင္ ဂါဝန္ေလးကို ေျခသလုံးတဝက္ေလာက္ထိမတင္ထားလိုက္ပီး ဂါဝန္စေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္က်စ္ေနေအာင္ ဆုတ္ကိုင္ထားမိသည္။ ေျခဖဝါးေလးမ်ားကို ခနတိုင္းလာ႐ိုက္တဲ့လႈိင္းလုံးငယ္ေလးမ်ား ေရလႈိင္းေလးမ်ားကို ခံစားရင္း တဝုန္းဝုန္းျမည္ေနတဲ့ လႈိင္းသံမ်ားကိုလဲ သေဘာက်သေယာင္ျဖစ္လာသည္။ ခုနကေတာ့ ေလကၾကမ္းသလိုမလိုျေၾကာက္မိေပမယ့္ ခုေတာ့ ၿမိဳ႕ျပႀကီးထဲကေလထက္ အဆုံးအစမရွိတဲ့ေနရာကတိုက္လာတဲ့ေလက ပိုပီးလတ္ဆတ္သလို ရႉရတာပဲ အားျပည့္သလိုလို ခံစားရသည္။ ေရျပင္ကိုျဖတ္တိုက္လာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ပင္လယ္နံ႔ေလးပါလာတာကလဲ သူမကို လက္တေလာစိတ္ပင္ပန္းမႈေတြကို ေပ်ာက္ေစသလိုလို ခံစားရေသးသည္။ ခ်စ္လိုက္တာ ပင္လယ္ႀကီးကို ဆိုပီး.....တာရာဒီတိုင္းပင္အားမရေတာ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆန္႔ကာ အဆုံးစြန္ထိခံစားပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ မ်က္ႏွာမွာလဲ big smile လို႔ေခၚရေလာက္တဲ့ အၿပဳံးႀကီးနဲ႔......