Güvenmek iyi birşeydir ama, güvenç kırılması işte o çok ağır..
Kapıdan gözümü çekemedim. Kapıya baktıkca içimde tufanlar kopuyodu. Çoçukluğumu yaşayamadım. Aile sevgisi görmedim, yakın arkadaşım olmadı. Ama ben Miran ve Buraka güvenmiştim. Ben Mirana güvenmiştim. Gözlerimin dolduğunu his ediyodum. Acılı gözlerimi Mirana çevirdim. O bana çokdan bakıyomuş. Miran anlamamış yanıma geldi Burakda bunu görmüş oda yaklaşmaya başladı.
Miran-"iyimisin?"dedi. İlk kez onu endişeli görmüştüm. Bu soruyu bana üçüncü kez soruyodu.
Burak-"Azra? Noldu" dedi. Boyu uzun olduğu için bir az eğilip yüzüme bakdı.
Azra-"hıhı."
Burak-"iyiymiş." Dedi gülümseyerek geriye çekilip.
Miran-"diyil."dedi düz ifadeyle. 'Nasıl' der gibi baktı Burak.
Miran cevap vermeden kapıya doğru ilerledi.Burak son kez yüzüme bakdı oda Miranın arkasıyca gitdi. Bende yalnız kalmamak için onları takip etdim. Miran kapıya vardığında kapıdakı görevliler Miran ve Buraka selam verdiler. Beni tanımasalarda bana da selam verdiler.
Kapının yanında genç bir görevli bana gülümseyerek bakdı. Tam o an Miran durdu. Miran ilk önce görevliye sonra bana sert bi bakış atdı. Bu neydi şimdi? Neden öyle bakdıki?
Görevli yüzünü ciddileştirerek hızla önüne döndü. Bende Buraka bakdım. Burak sırıtarak bana bakıyodu. Ben de 'ne var' derecesinde bir bakış atdım. Burak hızlı bi şekilde yüzün çevirdi ama sırıtması bitmemişdi. Gözlerimi devirerek önüme döndüm.
Konağın kapıları sert bir şekilde açıldı. Miran Burak önde bende arkadan ilerledim. İçeri girdiğimizde konağın hizmetçileri bize döndüler. Her kes Miranın sert bakışlarına maruz kalmayı kabul etmişdiler. Konağın bahçesinde bir küçük çoçuk imekleyerek yanımıza doğru gelmeye başladı. O kadar tatlı bir çoçukduki ısırmağım geliyodu. Çoçuk tam gelip beni önümde durdu. Ellerini bana uzatarak 'beni kuçağına al ' diyor gibiydi. Eyilerek çoçuğu kucağıma aldım. Burak bana bakarak sırıtıyodu. Miransa her zamanki gibi ifadesiz.
Burak-" çok yakıştı." İmalı bir bakış atarak göz ucu Mirana bakdı. Miransa bize diğil arkadan gelen birine bakıyodu galiba. Ben dönmek eziyyetinde bulunmadan çoçukla oynuyodum.
Miran-"abi." Diyerek ona sarıldığını his etdim. Arkama tanışmak için gülümseyerek döndüm. Döndüğüm an gülümsemem silinmişti,yalnızca benim diğil önümde duran Feritinde.
Evet! doğru duydunuz. Karşımda duran Miranın abisi Feritdi. Ellerim titremeye başlamıştı. Korkudan ellerim buz tutmuşdu. Ne kadar zor durumdaydım. Ferit soran gözlerle Mirana bakdı.
Miran-"hizmetçim" dedi.
Ferit elin uzatarak
Ferit-"meraba bende Ferit, Miranın abisi." Dedi güya beni tanımıyordu.
Arkadan gelen kız sesiyke bütün düşüncelerim dağıldı. Bir kızdı hemde çok güzel. Kız Feritin yanında durdu Miran ve Burakı başıyla selamladı. Onlarda aynı şekilde selamladı. Kız bana döndüğünde Ferite soran gözlerle bakdı.
Ferit-"Miranın yardımçısı." Neden hizmetçisi dememiştiki? Zorunamı gidiyodu? Feritin gözleri bana kaydı. Kızı göstererek "eşim." Dedi tok bir sesle. Anında duraksadım. Galiba çokdan evliydiler. Yani benim olayım olan vakitlerde. Kız gülümseyerek elin bana doğru uzatdı. Bende karşılık vererek elini nazikce sıkdım.
Ceyda-" bu arada ben Ceyda"
Azra-"bende Azra."
Ceyda-"tanışdığıma memnun oldum Azra."
Azra-"bende" dedim
Ceyda gülümseyerek kucağımdakı çoçuğu aldı. Sonra bize dönerek
Ceyda-"aynı babası. Bir dakka yerinde durmuyor." Evet anlaşılıyodu çoktan evli oldukları.
Ferit gülümseyerek karısına baktı.
Arif Ağa-" kim gelmiş!"dedi sert sesiyle.
Aynı anda Feritle bakışmamız bir oldu. Bu ses çok tanıdıkdı. Benim ölme fermanımı bu adam vermişti. Arkamız dönük olduğundan beni tanımamıştı. Eğer dönersem her şey biticekdi. Miran yanımdan geçerek..
Miran-"biz geldik Arif Ağa."
Umarım beğenmişsinizdir♡♡♡♡