အပြင်မှာ မိုးတစိမ့်စိမ့်ရွာနေသောအခါ
ဆတ်နွယ် လက်ပတ်နာရီကို ကြည့်လိုက်သည်။
ညနေငါးနာရီ။
စက်ဘီးကို ခပ်ဖြည်းဖြည်း ဇိမ်ဆွဲ နင်းလာမိသည်။မိုးလေးက တစိမ့်စိမ့်။အိပ်ချင်စိတ်ပင် ပေါက်လာသည်။
အိမ်ရှေ့ သို့ အရောက်တွင် ဆတ်နွယ် ရှေ့ တည့်တည့် ထိုးရပ်လာသော မော်ဒယ်မြင့် ကားတစ်စီး။
ကားပေါ်က အရပ်မြင့်မြင့် ခန့်ညားချောမောသော လေးဆယ်ကျော် အမျိုးသားတစ်ယောက် ဆင်းလာသည်။သူ့ မျက်နှာက တင်းမာခက်ထန်သည့်ဟန် ရှိသည်။ဆံပင်များကို နောက်လှန်သိမ်း ထားပြီး အညိုရောင် long coatကို ဝတ်ဆင်ထားသည်။
ရုတ်တရက် ဒီ လူက ဘာလဲဟ ဟု တွေးမိသွားသည်။သို့သော် သေချာ ကြည့်ကာမှ. . .ဪ ဖေဖေပဲ။ဆတ်နွယ် မမှတ်မိတာ မထူးဆန်းပါ။သားအဖတွေ မတွေ့ရတာ တစ်နှစ်ပင် ပြည့်ရော့မည်။
နောင်ဘုန်းသိုက်က ဆတ်နွယ် နားလျှောက်လာကာ
"ဒီနေ့ စာမေးပွဲ အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲ. . ."
မေးသာမေးသော်လည်း နောင်ဘုန်းသိုက်က ဆတ်နွယ်ကို သိပ်စိတ်ဝင်စားဟန် မရှိ။တစ်ရေးနိုး လို့ သူ သတိရကာမှ ပြန်လာတွေ့တတ်သော အဖေအကြောင်းကို ဆတ်နွယ် သိနေခဲ့လေပြီ။
"ကောင်းပါတယ် မကျပါဘူး. . ."
နောင်ဘုန်းသိုက် က ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ငြိမ့်ကာ
"သေချာဖြေ"
ပြောပြီး အိမ်ထဲ ဝင်သွားသည်။
ပြီး ကားထဲတွင် သူ့ မိတ်ဆွေ တစ်ယောက်ပါ ပါလာသည်။
သူကမျက်လုံးမှေးမှေး နှာခေါင်းပြားပြား အသားဖြူဖြူ ဒေါင်ကောင်းကောင်း အမျိုးသားကြီး တစ်ဦးဖြစ်သည်။ဆံပင်တွေ က တစ်ခေါင်းလုံး ဖြူဖွေးနေ၏။
တရုတ်နှင့်ပင် ခပ်ဆင်ဆင်။
"ကိုဝဏ္ဏမောင် ဒါ ကျုပ်အိမ်ပဲ. . ."
"အရင်ကတော့ ခဏ ခဏ ရောက်ပေမယ့် ခင်ဗျားအမျိုးသမီး မမကလျာမွန် ဆုံးပြီးကတည်းက မရောက်ဖြစ်တော့တာပဲ. . ."
ဆတ်နွယ်က စက်ဘီးကို ခြံ ထောင့် တစ်နေရာတွင် ထားလိုက်သည်။ဆတ်နွယ်တို့ ခြံက အကျယ်ကြီး ဖြစ်သည်။သစ်ရိပ် ဝါးရိပ်ကောင်းသည်။သို့သော် ခြံမှာ မရှင်းလင်းတာ ကြာ၍ သစ်ပင် ချုံနွယ်တွေ ထူထပ်ကာ တောအုပ် အငယ်စားလေးလို ဖြစ်နေတော့သည်။
နောင်ဘုန်းသိုက် အိမ်ထဲကို ဝင်လာချင်းပင် ကိုးနောင် က အိမ်ပေါ်က ဆင်းလာသည်။
ကိုးနောင်က နောင်ဘုန်းသိုက်ကို မြင်ရက်သားနဲ့ မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ကာ မျက်နှာလွှဲသွားသည်။
နောင်ဘုန်းသိုက် နောက်က လူကို မြင်သောအခါ ကိုးနောင်က မျက်ခုံးတစ်ချက်ပင့်လိုက်သည်။ပြီး ချက်ချင်း ပျားရည်တွေထက်ပင် ချိုသော အပြုံးကို နှုတ်ခမ်း၌ ပန်ဆွဲကာ တမင်တကာ ထိုသူ့ ပုခုံးကို ဝင်တိုက်လိုက်သည်။
"တောင်းပန်ပါတယ် ကျွန်တော် မမြင်လို့ပါ. . ."
ဝဏ္ဏမောင် သည် ပထမ အစ ထောင်းခနဲ ဒေါသ ထွက်သော်လည်း တစ်ဖက်
ကောင်လေး၏ အသံချိုချိုကို ကြားသောအခါ သူ့ဒေါသများက ရေနစ်သွားတဲ့ ကျား တစ်ကောင်လို။
ညနေ ခြောက်နာရီကျော်ခန့်တွင် ကိုးနောင် စိုင်းဆိုင်ခမ်းနော့ဝ်ကို ကားဂိတ် သို့ လိုက်ပို့ ပေးပြီးသွားသောအခါ အိမ်ပြန်လာသည်။
ရေမိုးချိုး၍ အင်္ကျီ အဝတ်အစား လဲ လိုက်သည်။ကိုးနောင်က အဖြူရောင်တီရှပ်အပွရှည်ကြီးနှင့်အပြာနုရောင် ဒူးဝက် ဘောင်းဘီတိုကို ဝတ်ဆင်ထားသည်။သူ့ခြေထောက်ရှိ အမာရွက်တွေက တစ်ယောက်သောသူ ဆေးပုံမှန် ဂရုတစိုက် လိမ်းပေး၍ ပျောက် ကင်းလုနီးပါးပင်။
ကိုးနောင် ရေချိုးပြီးသောအခါ နောင်ဘုန်းသိုက် တို့ ညစာ စားနေကြလေပြီ။
ကိုးနောင်က ခုံ တစ်ခုံ ဆွဲယူကာ ဝဏ္ဏမောင် မျက်နှာချင်းဆိုင် တွင် ထိုင်လိုက်သည်။သူ့ ခြေချောင်းရှည်ရှည်များက တမင်တကာ ဖြစ်သော်လည်း မတော်တဆလို ဖန်တီးကာ ဝဏ္ဏမောင် ခြေဖမိုးပေါ် တွင် ရစ်သီ ရစ်သီ လုပ်နေသည်။
မကြာခင်ပင် ဝဏ္ဏမောင် အကြည့်စူးစူးများက ကိုးနောင် ဆီကို ရောက်လာသည်။ကိုးနောင်က မသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သည်။
ညချမ်းချိန်ခါတွင် ကိုးနောင်က အိမ်ရှေ့ ဆင်ဝင်အောက် ဒန်းရှည်ပေါ်တွင် စာအုပ် တစ်အုပ်ကို ဖတ်နေသည်။မျက်မှန်နက်နက်အောက်က မျက်တောင်ရှည်ကြီးတွေက တည်ငြိမ်စွာနှင့် စာအုပ်ပေါ်တွင်သာ စူးစိုက်နေ၏။
သို့သော် ကိုးနောင် နားတွေက နိုးကြားတက်ကြွလျက်ရှိ၏။
ဝဏ္ဏမောင်က ကိုးနောင် ဘေး လာထိုင်သည်။ဒန်းက ကျွီခနဲ မြည်သွားသည်။
လရောင်ဖျော့ဖျော့အောက်တွင် ငွေရည်အဆင်းပမာ ထွန်းလင်းနေသော ကောင်လေးသည် လမင်းပင် မနာမလိုစရာ ကောင်းလောက်အောင် ချောမောလွန်းသည်။
နေပါဦး. . .သူ ဒီကောင်လေးကို အသေအချာ မြင်ဖူးပါသည်။မျက်လုံးစိမ်းစိမ်း၊အသားဖြူဖြူ။
ကလျာမွန်ဘေးတွင် အမြဲ ခပ်ကုတ်ကုတ်နဲ့ ခိုင်းသမျှ ကျွန်လို လုပ်ရသော ကောင်လေး. . .ဉာဏ်ကိုးနောင်။
ဒီကောင်တောင် ဒီအရွယ် ရောက်လာပြီပဲ။ငယ်ငယ်တုံးကထက် အများကြီး ပိုချောလာတာပဲ။ဝဏ္ဏမောင် ဟက်ခနဲ တစ်ချက် ရယ်လိုက်သည်။
"ဒီနေ့ည လသာတယ်နော်. . ."
"မင်း ဘာစာအုပ်ဖတ်နေတာလဲ. . ."
"ဘာအကြောင်း မို့လို့ ဒီလောက် စိတ်ဝင်စားနေတာလဲ"
ဝဏ္ဏမောင်က စကားမရှိ စကားရှာ တတွတ်တွတ် ကြံဖန် ပြောနေသည်။
ကိုးနောင် တုတ်တုတ်မှ မလှုပ်သောအခါ ဝဏ္ဏမောင်က ကိုးနောင် အနားကို ကပ်လာသည်။
ကိုးနောင်က ဘေးကိုတိုးသည်။
ဝဏ္ဏမောင်က ကပ်လာပြန်သည်။ကိုးနောင်က ထပ်တိုးလိုက်စဉ် ဝဏ္ဏမောင်က ကိုးနောင် လက်မောင်းကို ဆွဲလိုက်ပြီး
"မင်း ငါနဲ့ အိပ်ရင် မင်း တောင်းသလောက်ပေးမယ်. . ."
ကိုးနောင် လက်ထဲကို card တစ်ကဒ် ထည့်ပေးသည်။
ကိုးနောင်က တိတ်တခိုး ပြုံးလိုက်သည်။ကျီးကန်းတွေက ထိုးအော်ကာ လေစိမ်းတွေက တိုက်လာသည်။
လောကတွင် သူ့ သဘောနှင့်သူ ထောင်ချောက် အမိခံသော သားကောင်ကို ဉာဏ်ကိုးနောင် သဘောအကျဆုံး ဖြစ်သည်။
ကိုးနောင် က ဝဏ္ဏမောင် နား နား ကပ်ကာ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။
"ည ဆယ်နာရီ အပေါ်ထပ်က တောင်ဘက်ဆုံးအခန်း. . ."
ပျော်စရာကောင်းတာတွေ ဖန်တီးကြတာပေါ့. . ။
++++
ဒီနေ့ညလည်း မိုးလေး သည်းနေပြန်သည်။
အပေါ်ထပ်တစ်ထပ်လုံး မဲမှောင်နေ၏။မှောင်တာမှ ပိန်းပိန်းကို ထူသည်။
ဝဏ္ဏမောင် တံခါးလက်ကိုင်ဘုကို ကိုင်လိုက်စဉ် အထဲက တံခါးဖွင့်လာပြီး ကိုးနောင် မျက်နှာက ဘွားခနဲ။
ကိုးနောင် အရပ်က ဝဏ္ဏမောင် ထက်ပင် တစ်လက်မကျော် ပိုမြင့်သေးသည်။
သူ ကိုးနောင်ကို နမ်းရန်ပြင်သောအခါ
ကိုးနောင်က ရှောင်လိုက်သည်။သည့်အစား သူ့ကို ကုတင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းသည်။
ကိုးနောင်က အနက်ရောင် ပုဝါ နှစ်ခုကို ယူလိုက်ပြီး တစ်ခုကို ဝဏ္ဏမောင်မျက်လုံးတွေပေါ် အုပ်လိုက်သည်။ပြီး ခေါင်းနောက်တွင် ချည်လိုက်သည်။
"ငါ မင်းကို မြင်ချင်တာ. . မျက်လုံးကို မအုပ်နဲ့"
"အုပ်မှာပဲ. . ."
ကိုးနောင် အသံက ခပ်ဆိုးဆိုး ကလေး တစ်ယောက်နှင့် တူသည်။အလိုလိုက်ပေးချင်စရာ ကောင်း၍ ဝဏ္ဏမောင် ထပ် မကန့်ကွက်တော့ပေ။
"လိမ္မာတယ်. . .ကျွန်တော် က စကား နားမထောင်တဲ့ ကလေးတွေဆို သဘောမကျဘူး. . ."
ကိုးနောင်က ထပ်ပြီး ပုဝါနဲ့ ဝဏ္ဏမောင်ကို ပါးစပ်ကို ခပ်တင်းတင်း စည်းလိုက်ပြန်သည်။
ထပ်ပြီး ကိုးနောင်က ဝဏ္ဏမောင်လက်တွေကို ချည်နှောင်လိုက်ပြန်၏။
ဝဏ္ဏမောင်သည် ကိုးနောင် BDSM play နေသည် ထင်လိုက်၍ သဘောတကျ ပင် ဖြစ်မိသွား၏။
ကိုးနောင်က ဝဏ္ဏမောင်ကို ကုတင်ပေါ် တွန်းလှဲ ချလိုက်သည်။
ကိုးနောင်လက်တွေက ဝဏ္ဏမောင် အရာကို ဖြည်းညင်းစွာ ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ရှေ့တိုးနောက်ငင် ပွတ်ဆွဲ ပေးရင်း ခဏအကြာ ဝဏ္ဏမောင် အရာစိုစွတ်လာပြီး အဖြူရည်တွေ လွှတ်ချင်လာသောအခါ ထိပ်ဝ ကို လက်မနှင့် ဖိထားလိုက်သည်။
ဝဏ္ဏမောင် ဝူးဝူးဝါးဝါး လူးလွန့်လာသည်။
ကိုးနောင်က ဝဏ္ဏမောင် အရာကို လက်မနဲ့ ဖိထားရာမှ ဆတ်ကနဲ လွှတ်လိုက်ရာ ဗြစ်ကနဲ အရည်တစ်ချို့ ထွက်လာစဉ် ထွက်လာချင်း စောင်အောက်က ပုဆိန်နဲ့ အဲ့အရာကို ဒုတ်ခနဲ ခုတ်ချပစ်လိုက်သည်။
ဝဏ္ဏမောင် နာကျင်လွန်း၍ ခြေထောက်တွေ အားပြုကာ ရုန်းကန်လိုက်သည်။သို့သော် ကိုးနောင်က ခြေထောက်တွေကို ပုဆိန်နဲ့ တစ်ချောင်းချင်းစီ ခုတ်ပစ်သည်။
"ကျစ်. . .ငြိမ်ငြိမ်မနေဘူးကွာ. . .စကားနားမထောင်တဲ့ ကလေးတွေကို . . .သဘော. .မကျဘူးလို့. . ပြောထားတယ်လေ! "
ကိုးနောင်က တစ်လုံးချင်းစီ ဖိပြောသည်။အသံက ကြက်သီးထစရာကောင်းလောက်အောင် အေးခဲနေသည်။
အနက်ရောင်ပုဝါအောက်က ဝဏ္ဏမောင် မျက်လုံးထောင့်မှ မျက်ရည်တွေ စီးကျလာသည်။သူ အော်ဟစ်လို့ လည်းမရသလို ရုန်းကန်၍ လည်း မရပေ။
ဝဏ္ဏမောင်သည် ကြောက်စိတ်တွေ ကဲ လွန်း၍ အသိစိတ်တွေ လွတ်ထွက်ကုန်လေပြီ။
သူ့ဆီမှာ ထိန်လန့် တုန်လှုပ်မှု နှင့် အသည်းခိုက်မတတ် နာကျင်မှုက လွဲ၍ ဘာမှ မရှိ၊ ဘာမှ မသိတော့ပေ။
ကိုးနောင်က ဝဏ္ဏမောင် ဆီးခုံနေရာကို ပုဆိန်နဲ့ ထောက်လိုက်သည်။
သူ ငယ်စဉ် ကလေးဘဝက အမှိုက်ပုံထဲက ပုဆိန်တစ်လက် ကောက်ရခဲ့သည်။တုံးတိနေသော ပုဆိန်ကို ညတိုင်း သွေးခဲ့သည်။နောက်ဆုံးသော ဤပုဆိန် တုံးတိတိသည် ဆီးခုံပေါ် အသာအယာပဲ ထောက်ထားသော်လည်း အသားစိုင်ထဲ အလွယ်တကူပင် စူးနစ်ဝင်သွားလောက်တဲ့ထိ ထက်လွန်းနေခဲ့လေပြီ။
"ငါးနှစ်. . .ငါ ဒီချိန်ကို ဘယ်လောက်တောင် စောင့်နေခဲ့ရလဲ. . . ငါးနှစ်ရှိပြီ. . . ငါ ဘယ်လောက်တောင် မင်းကို လွမ်းနေခဲ့လဲဆိုတာ မင်း သိမှာ မဟုတ်ဘူး. ."
ကိုးနောင်က ပုဆိန်ကို ဆီးခုံကနေ လည်မျိုထိ လျှောတိုက်ပွတ်ဆွဲလာသည်။
ဝမ်းဗိုက်ထဲမှ အူတွေက အခွေလိုက်ထွက်ကျလာသည်။နှလုံးက တဒိန်းဒိန်း ခုန်မြည်နေရင်း ခဏအကြာ ဖြည်းညင်းစွာ ရပ်သွားသည်။သွေးတွေက ကုတင်ပေါ် စုပြုံကာ ကျဆင်းလာသည်။
ဝဏ္ဏမောင် အကြောတွေက ခုထိ လှုပ်နေတုံးပင်။
ကိုးနောင် မျက်လုံးတွေက ခံစားချက် ကင်းမဲ့စွာ။
ဝဏ္ဏမောင် ခေါင်းကို ပုဆိန်နဲ့ တစ်ချက်တည်း ခုတ်ချပစ်လိုက်သည်။
ကုတင်အောက်ကို ခေါင်းကြီးက တလိမ့်လိမ့် ကျဆင်းသွားသည်။
လသည် သာနေဆဲ၊ကျီးသည် အာနေဆဲ။
ကိုးနောင် အခန်းသည် သွေးချင်းချင်း နီရဲလျက်ရှိသည်။
ကိုးနောင်က ဝဏ္ဏမောင် အလောင်းဘေးတွင် ထိုင်ကာ ခဏ က ဒန်းပေါ်မှာ ဖတ်နေခဲ့သော စာအုပ်ကို ပြန်ဖတ်သည်။ခု မှပဲ စာအုပ်ကို စိတ်ဝင်တစား ဖတ်၍ ရတော့သည်။
++++
"ညစာ စားလို့ရပြီ"
နောင်ဘုန်းသိုက်က ဖုန်းခေါ်နေရာမှ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။အေပရွန်ဝတ်စုံ အပြည့်အစုံနှင့် ချက်ပြုတ်နေသော ဉာဏ်ကိုးနောင်။
မျက်နှာက ပြုံးရွှင်နေသည်။
နောင်ဘုန်းသိုက် ကိုးနောင် ခုလို ပြုံးရွှင်တာ မမြင်ဖူးပေ။ကိုးနောင်က အမြဲတစေ တစ်နေရာထဲကိုပဲ မျက်လုံးသေတွေနဲ့ ငေးမောနေတတ်ပြီး တည်ငြိမ်အေးစက်နေသည်။
သားကြီး လည်း ပြုံးတတ်သေးပါလား. . .။
သူကြည့်နေတာ ကိုးနောင် သတိထားမိသွားသောအခါ သူ့ဆီကို ပြန်ကြည့်လာပြီး သွားတန်းဖြူဖြူလေးများ ပေါ်သည်ထိ ရယ်မောပြနေသည်။
"ထမင်း စားရအောင် ဖေဖေ. . . မြန်မြန်လာ ဟင်းတွေ အေးကုန်မယ်နော်. . ."
တစ်သက်လုံး အေးစက်နေသည့် သားက ရုတ်တရက် ချက်ချင်း လက်ငင်း သူ့ အပေါ် နွေးထွေး ကြင်နာ ပြနေသောအခါ နောင်ဘုန်းသိုက် ငေးငိုင်ကာ အနည်းငယ် ကြောင်အမ်းသွားမိသည်။
လိုချင်တာ ရှိလို့ ချိုသာနေ ရအောင်လည်း ကိုးနောင်သည် သူ့အပေါ် ပူဆာဖို့ မပြောနဲ့၊ စကားတောင် ဆယ်ခွန်းပြည့်အောင် မပြောပေ။
ထူးဆန်းလှပေစွတကား။
"လူ့ကြီးမင်း ခေါ်ဆိုသော တယ်လီဖုန်းမှာ သတ်မှတ်ချိန်အတွင်း ပြန်လည် ဖြေကြားခြင်း မရှိပါသဖြင့်. . . တီ . . ."
နောင်ဘုန်းသိုက်သည် ဖုန်းချပစ်လိုက်သည်။
ဝဏ္ဏမောင် ကို ဒီနေ့ မနက်ကတည်းက မတွေ့။
အခန်းတွင် လည်း မရှိ။
ဖုန်း ဆက်တော့လည်း မကိုင်။
အမှန်မှာ ဝဏ္ဏမောင်နှင့် နောင်ဘုန်းသိုက်သည် သိပ် ခင်မင် ရင်းနှီးနေကြတဲ့ မိတ်ဆွေတွေလည်း မဟုတ်ပေ။ဒီအတိုင်း လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်သာ။
အရင် က နောင်ဘုန်းသိုက်သည် အထည်ကြီးပျက်သား ဖြစ်ပြီး သူ့ တို့ မိသားစု စီးပွားရေး အခြေအနေ နလန်ပြန်ထူစေရန် ကျိကျိတက် ချမ်းသာသော သူဌေးသမီး ကလျာမွန်ကို အိမ်က အတင်း သဘောတူ၍ မငြင်းသာဘဲ ယူခဲ့ရသည်။
ထိုစဉ်က ဝဏ္ဏမောင် တို့ ၊ ကလျာမွန်တို့က အလွန်ချမ်းသာသော သူဌေးသား သူဌေးသမီးတွေ ဖြစ်ပြီး နောင်ဘုန်းသိုက်က သာမန်တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားတစ်ဦးသာ။
ယခုမူ နောင်ဘုန်းသိုက်က စီးပွားရေးလောကတွင် တစ်ဦးတည်း ထိုးထွက် အောင်မြင်လာသော လုပ်ငန်းရှင် သူဌေးကြီး ဖြစ်လာပြီး ဝဏ္ဏမောင်တို့က အထည်ကြီးပျက်။
တစ်ပြားမှ မရှိတော့ပေမယ့်လည်း ဟိတ်ဟန် လုပ်ကာ နေ နေ၏။
ဝဏ္ဏမောင်တို့ ဘိုးဘွား ပိုင်သည့် နောက်ဆုံး လက်ကျန် တစ်ခုတည်းသော မြေကွက်ကြီးကို လိုချင်၍သာ နောင်ဘုန်းသိုက် သည်းခံနေရ၏။မေတ္တာတော့ တစ်စက်မှ မရှိပေ။
မရှိဆို သူ့ဇနီး ကလျာမွန် ဖောက်ပြန်ခဲ့သူများစာရင်းတွင် ဝဏ္ဏမောင် လည်း ပါသည်။
ဝဏ္ဏမောင်က နံနက်ကတည်းက ပျောက်သွားတာ ညထိ ပေါ်မလာ။ဒီလူ ဘယ်ချောင် သဝေထိုးနေလေသည် မသိ။စိတ်ပျက်စရာ ကောင်းသည်။
ကိုးနောင် ခေါ်သံကြားသောအခါ ဆတ်နွယ်လည်း သူ့အခန်းထဲ က ထွက်လာသည်။သူ့နှုတ်က မနက်ဖြန်ဖြေရမည့် bioတွေကို တတွတ်တွတ်ရွတ်လျက်။
နောင်ဘုန်းသိုက် ဖုန်းကို စားပွဲပေါ် ဘတ်ကနဲ ပစ်တင်လိုက်ပြီး ထမင်းစားပွဲရဲ့ ထိပ်ဆုံးမှာ ထိုင်လိုက်သည်။
ဟင်းတွေက တကယ် ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ၊အသည်း အမြစ် အူမကြီး။ဒါတင်မက ငါးပိနှင့် တို့စရာ ခါကြက်ဉ၊ဆလပ်ရွက်၊
ရုံးပတေသီးတွေက ပါသေးသည်။
ဆတ်နွယ်က အသားဟင်းတစ်ခွက်ကို နှိုက်ရန် လက်လှမ်းလိုက်သည်။ကိုးနောင်က ဆတ်နွယ်လက်ကို လေထဲကနေ လှမ်းဖမ်းလိုက်ကာ
"အငယ် နေမကောင်းဘူးဆို. . . အသားတွေ မစားသင့်ဘူး. . . နောက်ကျမှ အငယ်အခန်းထဲ ကိုကို နို့ဆန်ပြုတ် လာပို့မယ်. . "
"ကျွန်တော် နေကောင်း. . ."
ကိုးနောင်က ဆတ်နွယ်လက်ကို ဖျစ်ညှစ်ချပစ်လိုက်သည်။
"အင်း အင်း. . .အာ ဟုတ်တယ် . . .မကောင်းဘူး"
"စာမေးပွဲကာလ ကြီး ဂရုစိုက်မှ ပေါ့ သားငယ်. . .သွား နားတော့"
ဆတ်နွယ်က ထမင်းစားပွဲက ထသွားသည်။
"ဖေဖေ စားနော် များများစား. . . ဖေဖေစားဖို့ ကျွန်တော် ဂရုတစိုက် ပင်ပင်ပန်းပန်း ချက်ထားရတာ. . ."
ကိုးနောင်က နောင်ဘုန်းသိုက်ပန်းကန်ထဲ ဟိုဟာ ထည့်ပေးလိုက် ဒီဟာ ထည့်ပေးလိုက်နှင့်။
သူ့ကို မကြည်ဖြူလေသော သားဖြစ်သူ၏ ဂရုစိုက်မှုသေးသေးလေးက နောင်ဘုန်းသိုက် ရင်ထဲကို ကြည်နူးသွားစေသည်။
ဟင်းတွေ အကုန် တစ်စက်မှ မကျန်တော့အောင် ပြောင်လက်သွားသည်။
ကိုးနောင်က မီးဖိုချောင်နောက်ဖေးတွင် ပန်းကန်ဆေးနေသည်။
နောက်ဘုန်းသိုက် ထမင်းစားခန်းထဲတွင် လက်ဆေးရင်း လန်းသွားအောင် မျက်နှာပါ တစ်ခါတည်း သစ်လိုက်သည်။
ပြီး စီးကရက်ဖွာရန် အိမ်နောက်ဘက်သို့ သွားလိုက်သည်။မီးခြစ်ကို တောက်ခနဲ ခြစ်လိုက်စဉ် မှောင်နေသော ပတ်ဝန်းကျင်သည် မီးစ သေးသေးလေး လင်းလာသည်။
နောက်ဖေးက အမှိုက်ပုံကြီးကို သဲသဲကွဲကွဲ မြင်ရလိုက်ချိန် နောင်ဘုန်းသိုက် မျက်မှောင်ကုတ်လိုက်သည်။မသင်္ကာဖြစ်ကာ စိတ်ထဲ မသိုးမသန့်၍ အနီးကပ်သွားကြည့်သည်။
သွေးစ သွေးန တွေ။ရိုးရိုးမဟုတ်။အခဲလိုက် အစုလိုက် အပြုံအထွေးလိုက်။
ကြွပ်ကြွပ်အိတ် အနက်ရောင်အထုပ်ကြီးကြီး ကနေ အံထွက်ကျနေတာဖြစ်သည်။
ကြွပ်ကြွပ်အိတ်ကို ဖြည်လိုက်စဉ် အပိုင်းပိုင်း ခုတ်ဖြတ်ထားတဲ့ လက်တွေ ခြေထောက်တွေ။လက်ချောင်းတွေ၊ခြေချောင်းတွေ။
သူ့ အိမ် ထဲ ကို ဘယ်ကောင် လက်ကမြင်းပြီး ရာရာစစ လာ ထားသွားပါသနည်း။
စောက်ရဲတွေနှင့် အလုပ်ရှုပ်ဦးမည်။ထိုချိန်ထိ နောင်ဘုန်းသိုက်မှာ ကြောက်လန့်မှု မရှိ။တစ်ယောက် ယောက် လက်ကမြင်းပြီး လာပစ်သွားတာ ဟု ထင်လိုက်သည်။
သို့သော် စဉ်းစားကြည့်မှ သူတို့ ခြံက အကျယ်ကြီး ဖြစ်သည်။ဒီလို အိမ်အထဲ ထိ အတွင်းကျကျ ဘယ်ကောင်က ခက်ခက်ခဲခဲ လာပစ်မှာတဲ့လဲ။မဖြစ်နိုင်ပေ။
ခြေတစ်လှမ်းနောက်ဆုတ် လိုက်ရာ ခြေထောက်အောက်တွင် ပျော့စိစိကြီးကို တက်နင်းမိ၏။
မီးခြစ်နဲ့ ထွန်းပြီး ကြည့်လိုက်တော့
နောင်ဘုန်းသိုက် ကြက်သေသေသွားသည်။ဝဏ္ဏမောင်ရဲ့ ခေါင်းပြတ်ကြီး ဖြစ်သည်။
"ငါ့ ိုးတဲ့မှ. . ."
နောင်ဘုန်းသိုက် အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာသည်။သူ့ ဖိနပ် တွင် သွေးစများကပ်ပါလာတာကြောင့် ကြမ်းပေါ် သွေးခြေရာတွေ ထင်ကုန်သည်။
သူ့ ဦးတည်ရာ မီးဖိုချောင် နောက်ဖေး။တရားခံက တစ်ယောက်တည်း ရှိသည်။
"ဉာဏ်ကိုးနောင်. .!!! "
နောင်ဘုန်းသိုက် အော်သံက တစ်အိမ်လုံး ဟိန်းသွားသည်ထိ ကျယ်လောင်သည်။ဆတ်နွယ် ကိုးနောင် လာပေးသွားခဲ့သော နို့ဆန်ပြုတ်ကို မြန်မြန် မော့သောက်လိုက်ပြီး အခင်းဖြစ်နေရာဆီ မြန်မြန် ပြေးလာသည်။
နောင်ဘုန်းသိုက် မီးဖိုချောင်နောက်ဖေးရောက်သောအခါ သူ့ စီးကရက်ကိုင်ထားသော လက်တွေ တုန်ချိ နေကြောင်း သတိပြုမိ၏။
စားပွဲရှည် ပေါ်တွင် အတွင်း ကလီစာတွေ အကုန်ခြစ်ထုတ်ထားသော ခေါင်းမရှိ၊လက်တွေ ခြေတွေ မရှိသည့် ကိုယ်ထည် အလောင်းခွံကြီးက ပက်လက်ကြီး လှန်ထားသည်။အဆီ ကြွက်သားတွေ လည်း မရှိပေ။အရိုးချောင်းဖြူဖြူကြီးများပေါ်တွင်သာ နီရဲနေသည့် အသားထစ်ထစ်တွေ ကပ်ငြိနေသည်။
နောင်ဘုန်းသိုက် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူလိုက်သောအခါ နှာခေါင်းထဲ အညှီအဟောင် နံ့တွေ ပါ ဝင်လာသည်။
သူလို 40ကျော် လူကြီးတစ်ယောက်တောင် မြင်ရုံနဲ့တင် သွေးပျက်သည့် လူသတ်မှုကြီးကို 17နှ နှစ်အရွယ် ကောင်လေး တစ်ယောက်က သွေးအေးစွာ ကျူးလွန်ထားသည်။
နောင်ဘုန်းသိုက်က ကိုးနောင်ပါးကို ရိုက်ရန် လက်မြောက်လိုက်စဉ် ကိုးနောင်က နောင်ဘုန်းသိုက် လက်ကို ဆတ်ကနဲ ဖမ်းပြီး ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
နောင်ဘုန်းသိုက်က ရုန်းထွက်လိုက်သော်လည်း ကိုးနောင်က ရုန်းထွက်လို့ မရအောင် မြဲမြံစွာ ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
ဆုပ်ထားသော လက်တွေက တင်းသထက် တင်းလာသည်။ကိုးနောင် မျက်လုံးတွေက နောင်ဘုန်းသိုက်ကို ပေါက်ထွက်မတတ် စိုက်ကြည့်နေရင်း နှုတ်ခမ်းတွေက ပစောက်
သဏ္ဍာန် အထက်သို့ ကွေးညွှတ်လာသည်။ နောက်ဆုံး နောင်ဘုန်းသိုက်သည် အားကုန်သုံး၍ ကြမ်းတမ်းစွာ ကိုးနောင် လက်ကို ဆွဲ ဖယ်ပစ်လိုက်ရသည်။
"မကြောက်ပါနဲ့ ဖေဖေရယ်. . ."
"ငါ့ကို အဖေလို မခေါ်နဲ့ ငါ့မှာ မင်းလို စိတ္တဇ လူသတ်သမား သား မရှိဘူး. . ."
"ဟုတ်ကဲ့ နောင်ဘုန်းသိုက်. . "
ကိုးနောင်က မီးဖိုတံခါးဝအနား လျှောက်သွားပြီး နံရံကို ပျင်းရိပျင်းတွဲ မှီလိုက်သည်။
ထိုချိန်မှ ကိုးနောင် နောက်တွင် ကွယ်နေသော ဝဏ္ဏမောင်ရဲ့အသည်း၊အဆုတ်၊အူမကြီး. . . ကိုယ်တွင်း ကလီစာတွေကို လှီးဖြတ် အပိုင်းပိုင်းတုံး ပြီး ဒယ်အိုးထဲ အားရပါးရ ချက်ထားသည့် မြင်ကွင်းက ဘွားဘွားကြီး ပေါ်လာသည်။အချို့ကို ကြော်လှော်ထားသေးသည်။ချက်ပြီး အသားတုံးတွေပေါ် နံနံပင်နှင့် နှမ်းလေးတွေကို အလှ ဖြူးထားသေး၏။
နောင်ဘုန်းသိုက် ဒလဟော အန်တော့သည်။
ဘဝတွင် ကိုယ့်သား ချက်ကျွေးသော လူသားဟင်းကို စားရလိမ့်မည်ဟု တစ်ခါမှ တွေးတောင် မတွေး ခဲ့ဖူးပါလေ။
ဆတ်နွယ် မီးဖိုထဲ ရောက်လာသော အခါ နံရံ ကို တဘုန်းဘုန်းထုရင်း ခွက်ထိုးခွက်လန် ရယ်နေသော အစ်ကို ဖြစ်သူနဲ့ မီးဖိုချောင် ထဲတွင် စားထားသမျှ ထိုးအန်နေသော အဖေ ဖြစ်သူကို မြင်လိုက်ရသည်။စားပွဲပေါ်က ဟာကြီးကို မြင်လိုက်စဉ် ဆတ်နွယ် အသက်မရှိတော့ သလို။စိတ်နဲ့ ကိုယ်နဲ့ ကပ်အောင် မနည်းစုစည်းလိုက်ရသည်။
မိုးတွေက ရုတ်တရက်ကြီး လင်သေလို့ ငိုသလို သဲကြီးမဲကြီး ရွာချလာသည်။
မီးဖိုချောင်အမိုးက သွပ်ပြားတွေ ဖြစ်၍ မိုးသံ က နှစ်ဆ ပိုကျယ်နေသည်။သို့သော် မီးဖိုထဲတွင်မူ ကိုးနောင်၏ တဟား ဟား အော်ရယ်သံကြီးကသာ ကြီးစိုးနေသည်။
ကိုးနောင်က ဗိုက်ကို နှိပ်ရင်း အားရပါးရ ရယ်သည်။အရယ်လွန်၍ ကြမ်းပေါ် လဲကျသွားသည်။ကြမ်းပေါ်က သွေးတွေနှင့် ဉာဏ်ကိုးနောင် ရောထွေးသွားပြီး ကိုးနောင်ရဲ့ မျက်နှာတစ်ခြမ်းဟာ သွေးတွေ ပေပွစွာ။ဆံပင်တွေပေါ် သွေးစက်တွေ အချောင်းလိုက် ကပ်ငြိနေလျက်။
နောင်ဘုန်းသိုက် ဒေါသ ထောင်းခနဲ ထွက်လာသဖြင့် ခါးပတ်ချွတ်ပြီး ဉာဏ်ကိုးနောင်ကို ရိုက်သည်။ရိုက်လေ ရိုက်လေ ကိုးနောင် ရယ်သံက ပိုမို ကျယ်လောင်လာလေ။
နောက်ဆုံး ကိုးနောင်က နောင်ဘုန်းသိုက် ရိုက်နေတာကို ရှောင်လိုက်ပြီး သွေးအိုင်ထဲက ယိုင်တိယိုင်တိုင် ထလာသည်။
ရယ်နေတာကို ဆတ်ကနဲ ရပ်ချလိုက်သည်။
မျက်နှာကို တည်လိုက်ပြီး ခေါင်းကို ခပ်ဖြည်းဖြည်းလေး မော့လိုက်ကာ စိမ်းတောက်နေသည့် မျက်လုံးများကို မှေး စင်းလိုက်သည်။
ကိုးနောင် ဖုံးထားသော မျက်နှာဖုံးသည် ကွာကျလာသည်။
ဝန်ခံပါသည်။ဆတ်နွယ်ဘဝတွင် ကိုးနောင်ကို မင်းသားလေး ဟု အမြဲထင်မှတ်ခဲ့သည်။စင်စစ်မူကား သူ့ အစ်ကိုသည် မင်းသားခေါင်းဆောင်းထားသော ဘီလူးတစ်ကောင်သာ ဖြစ်သည်။
ကြောက်စရာကောင်းသည်။
ဉာဏ်ကိုးနောင်က ခါးနောက်က တစ်ခု ခု ကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ပုဆိန်တစ်လက်။
ဝါကျင်ကျင်မီးရောင်အောက် ပုဆိန်အသွားက လက်ခနဲ။
ကိုးနောင်က လက်ကို မြှောက်လိုက်ပြီး ပုဆိန်ကို အားကုန်လွှဲကာ နောင်ဘုန်းသိုက်ဆီ ပစ်လိုက်သည်။
"ဒုတ်!"
နောင်ဘုန်းသိုက် ပါးစွန်းကို ရှပ်ခနဲ ပွတ်တိုက်သွားပြီး နောက်က ကြောင်အိမ်ကို မှန်သွားသည်။သီသီလေး. . . သီသီလေး သာ ကပ်လွဲသွားသည်။မလွဲရင် . . . သူ သေပြီ။
ကိုးနောင် က သူ့ဆီ တစ်လှမ်းချင်း လျှောက်လာပြီး သူကို အေးစက်စက်ကြည့်ကာ ပုဆိန်ကို ဆွဲ နှုတ်လိုက်သည်။ပြီး ကိုးနောင်သည် နောင်ဘုန်းသိုက် နဖူးပေါ်က ချွေးစီးကြောင်းကို လက်ဖမိုးနဲ့ သုတ်ပေးလိုက်ပြီး ဗလုံးဗထွေး ပြောသည်။
"အဖေ့ . . . ကို ကျွန်တော် ဖုန်းခေါ်ခဲ့တယ်. . . အဖေ ပြောခဲ့တယ်လေ. . .ချက်ချင်း ပြန်လာခဲ့မယ် သုံးမိနစ်ပဲစောင့် သားတဲ့. . .အဖေ ကို ယုံပြီး စောင့်ခဲ့တယ်. . . တစ်မိနစ် နှစ်မိနစ် သုံးမိနစ်. . .ထပ်ပြီး တစ်နာရီ နှစ်နာရီ. . .တစ်ညလုံး ပဲ ကျွန်တော် စောင့်နေခဲ့တာ. . ."
ကိုးနောင် က ခေါင်းငုံ့လိုက်သည်။မျက်တောင်ရှည်တွေကို မြန်မြန် ခတ်လိုက်ပြီး မျက်နှာက နီနေသည်။
အလောင်းကိုယ်ထည်ပေါ်က သွေးစက်တွေက 'တောက် တောက် တောက်' နှင့် ကြမ်းပေါ် တစ်စက်ချင်း ကျနေသည်။
"ဘာလို့ ပြန်မလာရတာလဲ!!. . .အဖေ ဘာလို့ ညာရတာလဲ. . .ကျွန်တော် မုဒိန်းကျင့်ခံနေရတာ သိရဲ့ နဲ့တောင် ဘာလို့ မျက်နှာလွှဲသွားရတာလဲ!!. . .ဝဏ္ဏမောင် သေတာ အဖေ့ကြောင့် . . . အဖေသာ အဲ့ဒီ့ည ကသာ ပြန်လာခဲ့ရင် . . . ဟင်း. . ပြန်လာခဲ့ရင် ကျွန်တော် ဘယ်တော့မှ လူသတ်မိမှာ မဟုတ်ဘူး. . ."
ကိုးနောင်က နောင်ဘုန်းသိုက်ရင်ဘတ် ကို ခေါင်းနှင့်တိုက်လိုက်သည်။
"ကျွန်တော် လူသတ်သမား ဖြစ်တာ အဖေ့ကြောင့်. . ."
မိုးကြိုးက အလိုက်ကန်းဆိုး မသိစွာ
ခြိမ်းကနဲ ခြိမ်းကနဲ။ကမ္ဘာကြီး တစ်ခုလုံး တုန်ဟီးသွား မတတ်။
နောင်ဘုန်းသိုက် ရင်ထဲ ဆို့တက်သွားသည်။
"ဖေဖေ"
သူ့နားထဲ တစ်ချိန်တုံးက တိုးညင်းလွန်းသော ခေါ်သံလေးက ပြန်ကြားလာသည်။
"ဖေဖေ . . . ဘယ်ချိန် အိမ်ပြန်လာမှာလဲဟင်. ."
"ခဏနေ လာမှာပေါ့. . ."
"ခု ပြန်လာခဲ့ပါလား"
တဝုန်း ဝုန်း နှင့် အော်ဟစ် ဆူညံ သံတွေ၊သီချင်းသံတွေ၊ဟေးလား ဝါးလား အသံတွေ ကြားရသည်။ကလျာမွန် ပါတီ လုပ်နေပြန်ပြီ။
"ဖေဖေလို့. . . ပြန်လာခဲ့ပါနော်. . ."
ကိုးနောင် အသံလေးက တိုးတိုးလေးမှ
တကယ့် တိုးတိုးလေး။နောင်ဘုန်းသိုက် မနည်း နားထောင်ရသည်။
"ဟုတ်ပြီ ဖေဖေ ချက်ချင်း ပြန်လာခဲ့မယ် သုံးမိနစ်ပဲစောင့် သား. . ."
ဖုန်း က တီခနဲ ကျသွားသည်။
နောင်ဘုန်းသိုက် အလုပ်ကိစ္စ အမြန်ဖြတ်လိုက်ပြီး ကုတ်ဝတ် အိမ်ပြန်ရန် ရုံးခန်းတံခါး ဖွင့်ရုံရှိသေး
"ဆရာ!!. . .ဆရာရေ. .သတင်းထူး သတင်းထူး. . .လုံးဝ ဘဝ ပြောင်းသွားမဲ့ ရွှေအခွင့် အရေးကြီး လာပြီ. . ."
"ဘာလဲ"
"XX companyက ကျွန်တော်တို့ companyနဲ့ ပူးပေါင်းဖို့ တွက် သဘောတူလိုက်ပြီ. . ."
"နေဦး ဒါပေမယ့်. . ."
"ဟိုး ဆရာ XX company က တကယ့် great ကြီးနော် ကျွန်တော်တို့ အခြေအနေကို လုံးဝ ပြောင်းပြန်လှန်ပစ်လိုက်မှာ. . . ဒီprojectကိုသာ အတူ ပူပေါင်းလိုက်မယ်ဆိုရင် ကျွန်တော်တို့ သေချာပေါက် အောင်မြင်မှာ. . . မြန်မာ မပြောနဲ့ အမေရိကန်ထိတောင် ထိုးဖောက်လို့ ရနိုင်တယ်. . . ဆရာ မီလျံနာ ဖြစ်မှာနော်. . .ဘုရားပေးတဲ့ ရွှေတုံးကြီး. . ."
ဘုရားပေးတဲ့ ရွှေတုံးကြီး။မီလျံနာ။
အတောမသတ်နိုင်တဲ့ ပိုက်ဆံတွေ။
"ဖေဖေ အိမ်ပြန်လာပါနော်. . ."
နောင်ဘုန်းသိုက် အတွေးတွေ ရှုပ်ထွေးသွားသည်။
ငွေနဲ့ သား။ဘယ်ဟာကို ရွေးရမည်နည်း။
"ချက်ချင်း meeting ထိုင်မယ် အမြန်လုပ် ငါတို့မှာအချိန် မရှိဘူး. . ."
နောင်ဘုန်းသိုက် ကုတ် ပြန်ချွတ်လိုက်သည်။
သူ ကတိမတည်ခဲ့ပါလေ။
သို့သော် နံနက်တွင် သူ့ သားဆီ အမြန်ပြေးသွားခဲ့ပါသည်။
အိမ် ဧည့်ခန်းတွင် ကလျာမွန်က ကိုးရို့ကားယားဆံပင်ဖားလျားကြီး နှင့် မူးကွဲကာ အိပ်နေသည်။တစ်အိမ်လုံး အရက်နံ့တွေ ထောင်းနေသည်။
ဆတ်နွယ်က ဘုရားခန်းထဲမှာ ဘုရားဆင်းတုတော်ကြီးကို ဖက်ပြီး အိပ်နေသည်။
"ဉာဏ်ကိုးနောင် . . . ဟေ့ သားကြီးရေ . . . အဖေ ပြန်လာပြီကွ. . ."
ကိုးနောင် ထူးသံ မကြားပါလေ။
အခန်းတွေ အကုန်ပတ်ရှာသည်။နောက်ဆုံး အပေါ်ထပ်က တောင်ဘက်ဆုံး ခန်းကို ဖွင့်လိုက်သည်။ပစ္စည်းဟောင်းတွေ ထားတဲ့ ဂိုဒေါင်အခန်းမို့ ကိုးနောင် ရှိမှာ မဟုတ် ဟု တွေးလိုက်မိသော်လည်း ကိုးနောင်သည် အဖြူရောင်ကြွေပြား ပေါ်တွင် ခွေခွေလေး လဲကျနေ၏။အဝတ်အစားလည်း မပါပေ။
"သား!!"
ကိုးနောင် ပြန်မထူးနိုင်တော့ပေ။
သူ့ တစ်ကိုယ်လုံး ရိုက်ပုတ် ထိုးနှက်ရာတွေ။
ပါးပြင်ပေါ်က ဖူးယောင်နေသည့် ခရမ်းပုတ်ရောင် အညိုမဲတွေ။ကိုက်ဖြတ်ထားလို့ စုတ်ပြတ်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေ။နဖူးပေါ်က အဆက်မပြတ် စီးကျနေတဲ့ သွေးတွေ။
ညာဘက် ခြေထောက်ကို သံကွင်းနဲ့ ခတ်ထားသည်။သံကွင်းက သေးသေးလေးဖြစ်သော်လည်း ခြေထောက်ကို မဆံ့မပြဲ ခတ်ထားလေသည်။မျက်လုံးတွေကို ပုဝါအနက်နဲ့ စည်းထားပြီး လက်တွေကိုပါ မြှောက်ကာ အုန်းဆံကြိုးနဲ့ တင်းကြပ်စွာ ချည်ထားလေသည်။
အဆိုးရွားဆုံးက ကိုးနောင်ရဲ့
တင်ပါးအောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးဖြစ်သည်။ဟိုမဖွယ်မရာ အနောက်ပိုင်းနေရာမှ စ၍ ခြေထောက်ထိတိုင် သွေးတွေ တောက်လျှောက် စီးကျနေသည်မှာ မြင်မကောင်းစွာ။
နောင်ဘုန်းသိုက် ကိုးနောင့် ရင်ဘတ်ကို တုန်ရီစွာ ဖိလိုက်သည်။နှလုံး က တိုးတိတ်စွာ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေသေးသည်။
နောင်ဘုန်းသိုက် ကိုးနောင်ကို ပွေ့ချီလိုက်သည်။11နှစ်သား ကောင်ငယ်လေး၏ ခန္ဓာကိုယ်က ရှိသင့်သည့် အလေးချိန်မရှိဘဲ ငှက်မွှေးလို ပေါ့ပါးနေ၏။
နောင်ဘုန်းသိုက် နှုတ်က အရူးတစ်ယောက်လို "တောင်းပန်ပါတယ် သားရယ်" ဆိုသော စကားကိုသာ ထပ်ထပ်ခါခါ ပြောနေသည်။
သူ့ ရည်မှန်းချက် အတိုင်း မီလျံနာ သူဌေးကြီး ဖြစ်ခဲ့ပါသည်။သို့သော် သူ့ သား၏ ကြည်လင်ရွှင်သာစွာ ပြုံးသော အပြုံးကို ဘယ်သောခါမှ မမြင်ရတော့ပေ။ငွေနဲ့ သားကို သူလဲခဲ့မိသည်။
ကိုးနောင်က သူ့လက်ထဲ ပုဆိန် ကြီး လာထည့်ပေးကာမှ နောင်ဘုန်းသိုက် အသိပြန်ဝင်သည်။
ကိုးနောင်က ကိုယ့် လည်ပင်းကို ကိုယ်တိုင် လက်ညှိုးထိုးကာ
"ဖြတ်လိုက်. . ."
"ဘာ"
"သတ်လိုက်လို့!!! ကျွန်တော်ကို အခု မသတ်ရင် နောင်တစ်ချိန် အဲ့စားပွဲခုံပေါ်က အလောင်းကြီးနေရာမှ အဖေ ဖြစ်သွားမှာ. . အဖေ မသေချင်ရင် ကျွန်တော်ကို သတ်!!! သတ်လို့ !!"
"တော်ကြပါတော့်!! တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ. . .ဒီဟာကြီးကို ဖယ်ပေးကြပါ. . ."
ဆတ်နွယ်က ဒူးထောက်ကာ နားနှစ်ဖက်ကိုပိတ် မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ပြီး အသားကုန် ဟစ်အော်သည်။
နောင်ဘုန်းသိုက်က ကိုးနောင်ကို ဖယ်လိုက်ကာ ဆတ်နွယ်ရှေ့ အမြန်သွား သည်။
ပြီးမျက်နှာချင်းဆိုင် ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်သည်။နောက် ဆတ်နွယ် ပုခုံးကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်ကာ
"မကြောက်နဲ့ သား. . အဖေ့ မျက်လုံးကို ကြည့် . . .သေချာကြည့်. . . အဖေတို့ ဒါကြီးကို မမြင်ဘူး မသိဘူး မကြားခဲ့ဘူး. . . ဒီနေ့ဆိုတာ မရှိခဲ့ဘူး. . ."
ဆတ်နွယ်က ခေါင်းရမ်းသည်။ငိုနေသည်မှာ နှာရည်တွေပင် ထွက်နေသည်။
"အဖေ ပြောတာ သေချာ နားထောင်စမ်း . . .အဖေ တို့ ဒီကိစ္စကို မသိဘူး မမြင်ဘူး မကြားဘူး. . .ဟုတ်ပြီလား. . ."
"အီး ဟင့် ဟင့်. . . "
ဆတ်နွယ်က နောင်ဘုန်းသိုက် မျက်လုံးကို တုန်ရီစွာ ကြည့်လိုက်ပြီး အက်ကွဲစွာ
"ကျ. . . ကျွန်တော် . . .မသိဘူး. .မမြင်ဘူး. .မကြားဘူး. . "
ပြတင်းပေါက်မှာ လျှပ်စီးကြောင်းကြီးက လက်ခနဲ။မိုးကြိုးတွေက ထပ်ဆင့် ထပ်ခါ ခြိမ်းလာသည်။
"ဆတ်နွယ် ဘုရားခန်းထဲ က ကြွပ်ကြွပ်အိတ်နက်တွေ သွားယူခဲ့ ဂုံနီအိတ်တွေ ရှိလည်း ယူခဲ့. . . ရှိတဲ့ အိတ် အကုန်ယူခဲ့ကွာ. . .မြန်မြန်"
နောင်ဘုန်းသိုက်က ကိုယ်ထည်အလောင်းခွံကြီးကို အိတ်နက်ထဲ ထည့်ပစ်လိုက်သည်။ချက်ထားတဲ့ ဟင်းတွေ၊အသားကြော်တွေပါ အိတ်တစ်ခုထဲ ထပ်ထည့်ကာ သပ်သပ်ခွဲထားသည်။
ဆတ်နွယ်က အိမ် နောက်ဘက်က ခေါင်းပြတ်ကြီးကို ယူဖို့ တွန့်ဆုတ်နေ၏။ကိုးနောင် ရောက်လာပြီး ခေါင်းပြတ်ကြီးကို ဆံပင်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆတ်နွယ် လက်ထဲက ဂုံနီအိတ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။
နောင်ဘုန်းသိုက်ကမူ ခြံထဲက တမာပင် သုံးပင် အောက်တွင် ကျင်းတူးနေသည်။သူ့ တစ်ကိုယ်လုံး မိုးရေတွေနဲ့ ရွှဲရွှဲစိုနေသည်။သို့သော် သူ မချမ်းနိုင်။
ကိုးနောင်က ခေါင်းစွပ်မိုးကာ အနက်ကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး နောင်ဘုန်းသိုက်ကို ဓာတ်မီး ထိုးပေးနေသည်။မိုးရေစက်တွေနှင့် အပြိုင် ဉာဏ်ကိုးနောင်၏ အသည်းနှလုံးသည် အေးစက်နေသည်။
ဆတ်နွယ်က အိမ်ထဲမှာ ပေပွနေတဲ့ သွေးတွေ အကုန် လိုက်သုတ်သည်။ကိုးနောင် အခန်းထဲက အိပ်ရာခင်းတွေ စောင်တွေ၊မနေ့က ဝတ်ခဲ့တဲ့ တီရှပ်အပွကြီး နှင့် ဘောင်းဘီတိုတွေကို အကုန် စုပြုံယူလာပြီး အဝတ်လျှော်စက်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။
သို့သော် သွေးတွေ မပြောင်။မိုးစဲရင် အကုန်လုံးကို မီးရှို့ ပစ်မှ ရမည်။
ဆတ်နွယ် တစ်အိမ်လုံး ဘယ်ပြန် ညာပြန် ကြမ်းတွေ လိုက်တိုက်သည်။
မနက်ဖြန် bio စာမေးပွဲထက် ကိုကို ထောင်မကျဖို့က ပို အရေးကြီးသည်။
_______________________________
5.04p.m
5.11.2022(Sun)
Mary_Koe
4820
Please give me feedback😉😚
Zawgyi
အျပင္မွာ မိုးတစိမ့္စိမ့္႐ြာေနေသာအခါ
ဆတ္ႏြယ္ လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္သည္။
ညေနငါးနာရီ။
စက္ဘီးကို ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဇိမ္ဆြဲ နင္းလာမိသည္။မိုးေလးက တစိမ့္စိမ့္။အိပ္ခ်င္စိတ္ပင္ ေပါက္လာသည္။
အိမ္ေရွ႕ သို႔ အေရာက္တြင္ ဆတ္ႏြယ္ ေရွ႕ တည့္တည့္ ထိုးရပ္လာေသာ ေမာ္ဒယ္ျမင့္ ကားတစ္စီး။
ကားေပၚက အရပ္ျမင့္ျမင့္ ခန႔္ညားေခ်ာေမာေသာ ေလးဆယ္ေက်ာ္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ ဆင္းလာသည္။သူ႕ မ်က္ႏွာက တင္းမာခက္ထန္သည့္ဟန္ ရွိသည္။ဆံပင္မ်ားကို ေနာက္လွန္သိမ္း ထားၿပီး အညိုေရာင္ long coatကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။
႐ုတ္တရက္ ဒီ လူက ဘာလဲဟ ဟု ေတြးမိသြားသည္။သို႔ေသာ္ ေသခ်ာ ၾကည့္ကာမွ. . .ဪ ေဖေဖပဲ။ဆတ္ႏြယ္ မမွတ္မိတာ မထူးဆန္းပါ။သားအဖေတြ မေတြ႕ရတာ တစ္ႏွစ္ပင္ ျပည့္ေရာ့မည္။
ေနာင္ဘုန္းသိုက္က ဆတ္ႏြယ္ နားေလွ်ာက္လာကာ
"ဒီေန႕ စာေမးပြဲ အေျခအေန ဘယ္လိုလဲ. . ."
ေမးသာေမးေသာ္လည္း ေနာင္ဘုန္းသိုက္က ဆတ္ႏြယ္ကို သိပ္စိတ္ဝင္စားဟန္ မရွိ။တစ္ေရးနိုး လို႔ သူ သတိရကာမွ ျပန္လာေတြ႕တတ္ေသာ အေဖအေၾကာင္းကို ဆတ္ႏြယ္ သိေနခဲ့ေလၿပီ။
"ေကာင္းပါတယ္ မက်ပါဘူး. . ."
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ကာ
"ေသခ်ာေျဖ"
ေျပာၿပီး အိမ္ထဲ ဝင္သြားသည္။
ၿပီး ကားထဲတြင္ သူ႕ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ပါ ပါလာသည္။
သူကမ်က္လုံးေမွးေမွး ႏွာေခါင္းျပားျပား အသားျဖဴျဖဴ ေဒါင္ေကာင္းေကာင္း အမ်ိဳးသားႀကီး တစ္ဦးျဖစ္သည္။ဆံပင္ေတြ က တစ္ေခါင္းလုံး ျဖဴေဖြးေန၏။
တ႐ုတ္ႏွင့္ပင္ ခပ္ဆင္ဆင္။
"ကိုဝဏၰေမာင္ ဒါ က်ဳပ္အိမ္ပဲ. . ."
"အရင္ကေတာ့ ခဏ ခဏ ေရာက္ေပမယ့္ ခင္ဗ်ားအမ်ိဳးသမီး မမကလ်ာမြန္ ဆုံးၿပီးကတည္းက မေရာက္ျဖစ္ေတာ့တာပဲ. . ."
ဆတ္ႏြယ္က စက္ဘီးကို ၿခံ ေထာင့္ တစ္ေနရာတြင္ ထားလိုက္သည္။ဆတ္ႏြယ္တို႔ ၿခံက အက်ယ္ႀကီး ျဖစ္သည္။သစ္ရိပ္ ဝါးရိပ္ေကာင္းသည္။သို႔ေသာ္ ၿခံမွာ မရွင္းလင္းတာ ၾကာ၍ သစ္ပင္ ခ်ဳံႏြယ္ေတြ ထူထပ္ကာ ေတာအုပ္ အငယ္စားေလးလို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ အိမ္ထဲကို ဝင္လာခ်င္းပင္ ကိုးေနာင္ က အိမ္ေပၚက ဆင္းလာသည္။
ကိုးေနာင္က ေနာင္ဘုန္းသိုက္ကို ျမင္ရက္သားနဲ႕ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ ေနာက္က လူကို ျမင္ေသာအခါ ကိုးေနာင္က မ်က္ခုံးတစ္ခ်က္ပင့္လိုက္သည္။ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ပ်ားရည္ေတြထက္ပင္ ခ်ိဳေသာ အၿပဳံးကို ႏႈတ္ခမ္း၌ ပန္ဆြဲကာ တမင္တကာ ထိုသူ႕ ပုခုံးကို ဝင္တိုက္လိုက္သည္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္ မျမင္လို႔ပါ. . ."
ဝဏၰေမာင္ သည္ ပထမ အစ ေထာင္းခနဲ ေဒါသ ထြက္ေသာ္လည္း တစ္ဖက္
ေကာင္ေလး၏ အသံခ်ိဳခ်ိဳကို ၾကားေသာအခါ သူ႕ေဒါသမ်ားက ေရနစ္သြားတဲ့ က်ား တစ္ေကာင္လို။
ညေန ေျခာက္နာရီေက်ာ္ခန႔္တြင္ ကိုးေနာင္ စိုင္းဆိုင္ခမ္းေနာ့ဝ္ကို ကားဂိတ္ သို႔ လိုက္ပို႔ ေပးၿပီးသြားေသာအခါ အိမ္ျပန္လာသည္။
ေရမိုးခ်ိဳး၍ အကၤ်ီ အဝတ္အစား လဲ လိုက္သည္။ကိုးေနာင္က အျဖဴေရာင္တီရွပ္အပြရွည္ႀကီးႏွင့္အျပာႏုေရာင္ ဒူးဝက္ ေဘာင္းဘီတိုကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။သူ႕ေျခေထာက္ရွိ အမာ႐ြက္ေတြက တစ္ေယာက္ေသာသူ ေဆးပုံမွန္ ဂ႐ုတစိုက္ လိမ္းေပး၍ ေပ်ာက္ ကင္းလုနီးပါးပင္။
ကိုးေနာင္ ေရခ်ိဳးၿပီးေသာအခါ ေနာင္ဘုန္းသိုက္ တို႔ ညစာ စားေနၾကေလၿပီ။
ကိုးေနာင္က ခုံ တစ္ခုံ ဆြဲယူကာ ဝဏၰေမာင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တြင္ ထိုင္လိုက္သည္။သူ႕ ေျခေခ်ာင္းရွည္ရွည္မ်ားက တမင္တကာ ျဖစ္ေသာ္လည္း မေတာ္တဆလို ဖန္တီးကာ ဝဏၰေမာင္ ေျခဖမိုးေပၚ တြင္ ရစ္သီ ရစ္သီ လုပ္ေနသည္။
မၾကာခင္ပင္ ဝဏၰေမာင္ အၾကည့္စူးစူးမ်ားက ကိုးေနာင္ ဆီကို ေရာက္လာသည္။ကိုးေနာင္က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္သည္။
ညခ်မ္းခ်ိန္ခါတြင္ ကိုးေနာင္က အိမ္ေရွ႕ ဆင္ဝင္ေအာက္ ဒန္းရွည္ေပၚတြင္ စာအုပ္ တစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနသည္။မ်က္မွန္နက္နက္ေအာက္က မ်က္ေတာင္ရွည္ႀကီးေတြက တည္ၿငိမ္စြာႏွင့္ စာအုပ္ေပၚတြင္သာ စူးစိုက္ေန၏။
သို႔ေသာ္ ကိုးေနာင္ နားေတြက နိုးၾကားတက္ႂကြလ်က္ရွိ၏။
ဝဏၰေမာင္က ကိုးေနာင္ ေဘး လာထိုင္သည္။ဒန္းက ကြၽီခနဲ ျမည္သြားသည္။
လေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္တြင္ ေငြရည္အဆင္းပမာ ထြန္းလင္းေနေသာ ေကာင္ေလးသည္ လမင္းပင္ မနာမလိုစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေခ်ာေမာလြန္းသည္။
ေနပါဦး. . .သူ ဒီေကာင္ေလးကို အေသအခ်ာ ျမင္ဖူးပါသည္။မ်က္လုံးစိမ္းစိမ္း၊အသားျဖဴျဖဴ။
ကလ်ာမြန္ေဘးတြင္ အၿမဲ ခပ္ကုတ္ကုတ္နဲ႕ ခိုင္းသမွ် ကြၽန္လို လုပ္ရေသာ ေကာင္ေလး. . .ဉာဏ္ကိုးေနာင္။
ဒီေကာင္ေတာင္ ဒီအ႐ြယ္ ေရာက္လာၿပီပဲ။ငယ္ငယ္တုံးကထက္ အမ်ားႀကီး ပိုေခ်ာလာတာပဲ။ဝဏၰေမာင္ ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ ရယ္လိုက္သည္။
"ဒီေန႕ည လသာတယ္ေနာ္. . ."
"မင္း ဘာစာအုပ္ဖတ္ေနတာလဲ. . ."
"ဘာအေၾကာင္း မို႔လို႔ ဒီေလာက္ စိတ္ဝင္စားေနတာလဲ"
ဝဏၰေမာင္က စကားမရွိ စကားရွာ တတြတ္တြတ္ ႀကံဖန္ ေျပာေနသည္။
ကိုးေနာင္ တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ေသာအခါ ဝဏၰေမာင္က ကိုးေနာင္ အနားကို ကပ္လာသည္။
ကိုးေနာင္က ေဘးကိုတိုးသည္။
ဝဏၰေမာင္က ကပ္လာျပန္သည္။ကိုးေနာင္က ထပ္တိုးလိုက္စဥ္ ဝဏၰေမာင္က ကိုးေနာင္ လက္ေမာင္းကို ဆြဲလိုက္ၿပီး
"မင္း ငါနဲ႕ အိပ္ရင္ မင္း ေတာင္းသေလာက္ေပးမယ္. . ."
ကိုးေနာင္ လက္ထဲကို card တစ္ကဒ္ ထည့္ေပးသည္။
ကိုးေနာင္က တိတ္တခိုး ၿပဳံးလိုက္သည္။က်ီးကန္းေတြက ထိုးေအာ္ကာ ေလစိမ္းေတြက တိုက္လာသည္။
ေလာကတြင္ သူ႕ သေဘာႏွင့္သူ ေထာင္ေခ်ာက္ အမိခံေသာ သားေကာင္ကို ဉာဏ္ကိုးေနာင္ သေဘာအက်ဆဳံး ျဖစ္သည္။
ကိုးေနာင္ က ဝဏၰေမာင္ နား နား ကပ္ကာ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္သည္။
"ည ဆယ္နာရီ အေပၚထပ္က ေတာင္ဘက္ဆုံးအခန္း. . ."
ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေတြ ဖန္တီးၾကတာေပါ့. . ။
++++
ဒီေန႕ညလည္း မိုးေလး သည္းေနျပန္သည္။
အေပၚထပ္တစ္ထပ္လုံး မဲေမွာင္ေန၏။ေမွာင္တာမွ ပိန္းပိန္းကို ထူသည္။
ဝဏၰေမာင္ တံခါးလက္ကိုင္ဘုကို ကိုင္လိုက္စဥ္ အထဲက တံခါးဖြင့္လာၿပီး ကိုးေနာင္ မ်က္ႏွာက ဘြားခနဲ။
ကိုးေနာင္ အရပ္က ဝဏၰေမာင္ ထက္ပင္ တစ္လက္မေက်ာ္ ပိုျမင့္ေသးသည္။
သူ ကိုးေနာင္ကို နမ္းရန္ျပင္ေသာအခါ
ကိုးေနာင္က ေရွာင္လိုက္သည္။သည့္အစား သူ႕ကို ကုတင္ေပၚထိုင္ခိုင္းသည္။
ကိုးေနာင္က အနက္ေရာင္ ပုဝါ ႏွစ္ခုကို ယူလိုက္ၿပီး တစ္ခုကို ဝဏၰေမာင္မ်က္လုံးေတြေပၚ အုပ္လိုက္သည္။ၿပီး ေခါင္းေနာက္တြင္ ခ်ည္လိုက္သည္။
"ငါ မင္းကို ျမင္ခ်င္တာ. . မ်က္လုံးကို မအုပ္နဲ႕"
"အုပ္မွာပဲ. . ."
ကိုးေနာင္ အသံက ခပ္ဆိုးဆိုး ကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ တူသည္။အလိုလိုက္ေပးခ်င္စရာ ေကာင္း၍ ဝဏၰေမာင္ ထပ္ မကန႔္ကြက္ေတာ့ေပ။
"လိမၼာတယ္. . .ကြၽန္ေတာ္ က စကား နားမေထာင္တဲ့ ကေလးေတြဆို သေဘာမက်ဘဴး. . ."
ကိုးေနာင္က ထပ္ၿပီး ပုဝါနဲ႕ ဝဏၰေမာင္ကို ပါးစပ္ကို ခပ္တင္းတင္း စည္းလိုက္ျပန္သည္။
ထပ္ၿပီး ကိုးေနာင္က ဝဏၰေမာင္လက္ေတြကို ခ်ည္ႏွောင္လိုက္ျပန္၏။
ဝဏၰေမာင္သည္ ကိုးေနာင္ BDSM play ေနသည္ ထင္လိုက္၍ သေဘာတက် ပင္ ျဖစ္မိသြား၏။
ကိုးေနာင္က ဝဏၰေမာင္ကို ကုတင္ေပၚ တြန္းလွဲ ခ်လိဳက္သည္။
ကိုးေနာင္လက္ေတြက ဝဏၰေမာင္ အရာကို ျဖည္းညင္းစြာ ပြတ္သပ္လိုက္သည္။ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ပြတ္ဆြဲ ေပးရင္း ခဏအၾကာ ဝဏၰေမာင္ အရာစိုစြတ္လာၿပီး အျဖဴရည္ေတြ လႊတ္ခ်င္လာေသာအခါ ထိပ္ဝ ကို လက္မႏွင့္ ဖိထားလိုက္သည္။
ဝဏၰေမာင္ ဝူးဝူးဝါးဝါး လူးလြန႔္လာသည္။
ကိုးေနာင္က ဝဏၰေမာင္ အရာကို လက္မနဲ႕ ဖိထားရာမွ ဆတ္ကနဲ လႊတ္လိုက္ရာ ျဗစ္ကနဲ အရည္တစ္ခ်ိဳ႕ ထြက္လာစဥ္ ထြက္လာခ်င္း ေစာင္ေအာက္က ပုဆိန္နဲ႕ အဲ့အရာကို ဒုတ္ခနဲ ခုတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။
ဝဏၰေမာင္ နာက်င္လြန္း၍ ေျခေထာက္ေတြ အားျပဳကာ ႐ုန္းကန္လိုက္သည္။သို႔ေသာ္ ကိုးေနာင္က ေျခေထာက္ေတြကို ပုဆိန္နဲ႕ တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းစီ ခုတ္ပစ္သည္။
"က်စ္. . .ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘူးကြာ. . .စကားနားမေထာင္တဲ့ ကေလးေတြကို . . .သေဘာ. .မက်ဘဴးလို႔. . ေျပာထားတယ္ေလ! "
ကိုးေနာင္က တစ္လုံးခ်င္းစီ ဖိေျပာသည္။အသံက ၾကက္သီးထစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေအးခဲေနသည္။
အနက္ေရာင္ပုဝါေအာက္က ဝဏၰေမာင္ မ်က္လုံးေထာင့္မွ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာသည္။သူ ေအာ္ဟစ္လို႔ လည္းမရသလို ႐ုန္းကန္၍ လည္း မရေပ။
ဝဏၰေမာင္သည္ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ကဲ လြန္း၍ အသိစိတ္ေတြ လြတ္ထြက္ကုန္ေလၿပီ။
သူ႕ဆီမွာ ထိန္လန႔္ တုန္လႈပ္မႈ ႏွင့္ အသည္းခိုက္မတတ္ နာက်င္မႈက လြဲ၍ ဘာမွ မရွိ၊ ဘာမွ မသိေတာ့ေပ။
ကိုးေနာင္က ဝဏၰေမာင္ ဆီးခုံေနရာကို ပုဆိန္နဲ႕ ေထာက္လိုက္သည္။
သူ ငယ္စဥ္ ကေလးဘဝက အမွိုက္ပုံထဲက ပုဆိန္တစ္လက္ ေကာက္ရခဲ့သည္။တုံးတိေနေသာ ပုဆိန္ကို ညတိုင္း ေသြးခဲ့သည္။ေနာက္ဆုံးေသာ ဤပုဆိန္ တုံးတိတိသည္ ဆီးခုံေပၚ အသာအယာပဲ ေထာက္ထားေသာ္လည္း အသားစိုင္ထဲ အလြယ္တကူပင္ စူးနစ္ဝင္သြားေလာက္တဲ့ထိ ထက္လြန္းေနခဲ့ေလၿပီ။
"ငါးႏွစ္. . .ငါ ဒီခ်ိန္ကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေစာင့္ေနခဲ့ရလဲ. . . ငါးႏွစ္ရွိၿပီ. . . ငါ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မင္းကို လြမ္းေနခဲ့လဲဆိုတာ မင္း သိမွာ မဟုတ္ဘူး. ."
ကိုးေနာင္က ပုဆိန္ကို ဆီးခုံကေန လည္မ်ိဳထိ ေလွ်ာတိုက္ပြတ္ဆြဲလာသည္။
ဝမ္းဗိုက္ထဲမွ အူေတြက အေခြလိုက္ထြက္က်လာသည္။ႏွလုံးက တဒိန္းဒိန္း ခုန္ျမည္ေနရင္း ခဏအၾကာ ျဖည္းညင္းစြာ ရပ္သြားသည္။ေသြးေတြက ကုတင္ေပၚ စုၿပဳံကာ က်ဆင္းလာသည္။
ဝဏၰေမာင္ အေၾကာေတြက ခုထိ လႈပ္ေနတုံးပင္။
ကိုးေနာင္ မ်က္လုံးေတြက ခံစားခ်က္ ကင္းမဲ့စြာ။
ဝဏၰေမာင္ ေခါင္းကို ပုဆိန္နဲ႕ တစ္ခ်က္တည္း ခုတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။
ကုတင္ေအာက္ကို ေခါင္းႀကီးက တလိမ့္လိမ့္ က်ဆင္းသြားသည္။
လသည္ သာေနဆဲ၊က်ီးသည္ အာေနဆဲ။
ကိုးေနာင္ အခန္းသည္ ေသြးခ်င္းခ်င္း နီရဲလ်က္ရွိသည္။
ကိုးေနာင္က ဝဏၰေမာင္ အေလာင္းေဘးတြင္ ထိုင္ကာ ခဏ က ဒန္းေပၚမွာ ဖတ္ေနခဲ့ေသာ စာအုပ္ကို ျပန္ဖတ္သည္။ခု မွပဲ စာအုပ္ကို စိတ္ဝင္တစား ဖတ္၍ ရေတာ့သည္။
++++
"ညစာ စားလို႔ရၿပီ"
ေနာင္ဘုန္းသိုက္က ဖုန္းေခၚေနရာမွ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ေအပ႐ြန္ဝတ္စုံ အျပည့္အစုံႏွင့္ ခ်က္ျပဳတ္ေနေသာ ဉာဏ္ကိုးေနာင္။
မ်က္ႏွာက ၿပဳံး႐ႊင္ေနသည္။
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ ကိုးေနာင္ ခုလို ၿပဳံး႐ႊင္တာ မျမင္ဖူးေပ။ကိုးေနာင္က အၿမဲတေစ တစ္ေနရာထဲကိုပဲ မ်က္လုံးေသေတြနဲ႕ ေငးေမာေနတတ္ၿပီး တည္ၿငိမ္ေအးစက္ေနသည္။
သားႀကီး လည္း ၿပဳံးတတ္ေသးပါလား. . .။
သူၾကည့္ေနတာ ကိုးေနာင္ သတိထားမိသြားေသာအခါ သူ႕ဆီကို ျပန္ၾကည့္လာၿပီး သြားတန္းျဖဴျဖဴေလးမ်ား ေပၚသည္ထိ ရယ္ေမာျပေနသည္။
"ထမင္း စားရေအာင္ ေဖေဖ. . . ျမန္ျမန္လာ ဟင္းေတြ ေအးကုန္မယ္ေနာ္. . ."
တစ္သက္လုံး ေအးစက္ေနသည့္ သားက ႐ုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း သူ႕ အေပၚ ႏြေးေထြး ၾကင္နာ ျပေနေသာအခါ ေနာင္ဘုန္းသိုက္ ေငးငိုင္ကာ အနည္းငယ္ ေၾကာင္အမ္းသြားမိသည္။
လိုခ်င္တာ ရွိလို႔ ခ်ိဳသာေန ရေအာင္လည္း ကိုးေနာင္သည္ သူ႕အေပၚ ပူဆာဖို႔ မေျပာနဲ႕၊ စကားေတာင္ ဆယ္ခြန္းျပည့္ေအာင္ မေျပာေပ။
ထူးဆန္းလွေပစြတကား။
"လူ႕ႀကီးမင္း ေခၚဆိုေသာ တယ္လီဖုန္းမွာ သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္း ျပန္လည္ ေျဖၾကားျခင္း မရွိပါသျဖင့္. . . တီ . . ."
ေနာင္ဘုန္းသိုက္သည္ ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္သည္။
ဝဏၰေမာင္ ကို ဒီေန႕ မနက္ကတည္းက မေတြ႕။
အခန္းတြင္ လည္း မရွိ။
ဖုန္း ဆက္ေတာ့လည္း မကိုင္။
အမွန္မွာ ဝဏၰေမာင္ႏွင့္ ေနာင္ဘုန္းသိုက္သည္ သိပ္ ခင္မင္ ရင္းႏွီးေနၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြလည္း မဟုတ္ေပ။ဒီအတိုင္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္သာ။
အရင္ က ေနာင္ဘုန္းသိုက္သည္ အထည္ႀကီးပ်က္သား ျဖစ္ၿပီး သူ႕ တို႔ မိသားစု စီးပြားေရး အေျခအေန နလန္ျပန္ထူေစရန္ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာေသာ သူေဌးသမီး ကလ်ာမြန္ကို အိမ္က အတင္း သေဘာတူ၍ မျငင္းသာဘဲ ယူခဲ့ရသည္။
ထိုစဥ္က ဝဏၰေမာင္ တို႔ ၊ ကလ်ာမြန္တို႔က အလြန္ခ်မ္းသာေသာ သူေဌးသား သူေဌးသမီးေတြ ျဖစ္ၿပီး ေနာင္ဘုန္းသိုက္က သာမန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတစ္ဦးသာ။
ယခုမူ ေနာင္ဘုန္းသိုက္က စီးပြားေရးေလာကတြင္ တစ္ဦးတည္း ထိုးထြက္ ေအာင္ျမင္လာေသာ လုပ္ငန္းရွင္ သူေဌးႀကီး ျဖစ္လာၿပီး ဝဏၰေမာင္တို႔က အထည္ႀကီးပ်က္။
တစ္ျပားမွ မရွိေတာ့ေပမယ့္လည္း ဟိတ္ဟန္ လုပ္ကာ ေန ေန၏။
ဝဏၰေမာင္တို႔ ဘိုးဘြား ပိုင္သည့္ ေနာက္ဆုံး လက္က်န္ တစ္ခုတည္းေသာ ေျမကြက္ႀကီးကို လိုခ်င္၍သာ ေနာင္ဘုန္းသိုက္ သည္းခံေနရ၏။ေမတၱာေတာ့ တစ္စက္မွ မရွိေပ။
မရွိဆို သူ႕ဇနီး ကလ်ာမြန္ ေဖာက္ျပန္ခဲ့သူမ်ားစာရင္းတြင္ ဝဏၰေမာင္ လည္း ပါသည္။
ဝဏၰေမာင္က နံနက္ကတည္းက ေပ်ာက္သြားတာ ညထိ ေပၚမလာ။ဒီလူ ဘယ္ေခ်ာင္ သေဝထိုးေနေလသည္ မသိ။စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းသည္။
ကိုးေနာင္ ေခၚသံၾကားေသာအခါ ဆတ္ႏြယ္လည္း သူ႕အခန္းထဲ က ထြက္လာသည္။သူ႕ႏႈတ္က မနက္ျဖန္ေျဖရမည့္ bioေတြကို တတြတ္တြတ္႐ြတ္လ်က္။
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ ဖုန္းကို စားပြဲေပၚ ဘတ္ကနဲ ပစ္တင္လိုက္ၿပီး ထမင္းစားပြဲရဲ႕ ထိပ္ဆုံးမွာ ထိုင္လိုက္သည္။
ဟင္းေတြက တကယ္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ၊အသည္း အျမစ္ အူမႀကီး။ဒါတင္မက ငါးပိႏွင့္ တို႔စရာ ခါၾကက္ဉ၊ဆလပ္႐ြက္၊
႐ုံးပေတသီးေတြက ပါေသးသည္။
ဆတ္ႏြယ္က အသားဟင္းတစ္ခြက္ကို ႏွိုက္ရန္ လက္လွမ္းလိုက္သည္။ကိုးေနာင္က ဆတ္ႏြယ္လက္ကို ေလထဲကေန လွမ္းဖမ္းလိုက္ကာ
"အငယ္ ေနမေကာင္းဘူးဆို. . . အသားေတြ မစားသင့္ဘူး. . . ေနာက္က်မွ အငယ္အခန္းထဲ ကိုကို နို႔ဆန္ျပဳတ္ လာပို႔မယ္. . "
"ကြၽန္ေတာ္ ေနေကာင္း. . ."
ကိုးေနာင္က ဆတ္ႏြယ္လက္ကို ဖ်စ္ညွစ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။
"အင္း အင္း. . .အာ ဟုတ္တယ္ . . .မေကာင္းဘူး"
"စာေမးပြဲကာလ ႀကီး ဂ႐ုစိုက္မွ ေပါ့ သားငယ္. . .သြား နားေတာ့"
ဆတ္ႏြယ္က ထမင္းစားပြဲက ထသြားသည္။
"ေဖေဖ စားေနာ္ မ်ားမ်ားစား. . . ေဖေဖစားဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ဂ႐ုတစိုက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ခ်က္ထားရတာ. . ."
ကိုးေနာင္က ေနာင္ဘုန္းသိုက္ပန္းကန္ထဲ ဟိုဟာ ထည့္ေပးလိုက္ ဒီဟာ ထည့္ေပးလိုက္ႏွင့္။
သူ႕ကို မၾကည္ျဖဴေလေသာ သားျဖစ္သူ၏ ဂ႐ုစိုက္မႈေသးေသးေလးက ေနာင္ဘုန္းသိုက္ ရင္ထဲကို ၾကည္ႏူးသြားေစသည္။
ဟင္းေတြ အကုန္ တစ္စက္မွ မက်န္ေတာ့ေအာင္ ေျပာင္လက္သြားသည္။
ကိုးေနာင္က မီးဖိုေခ်ာင္ေနာက္ေဖးတြင္ ပန္းကန္ေဆးေနသည္။
ေနာက္ဘုန္းသိုက္ ထမင္းစားခန္းထဲတြင္ လက္ေဆးရင္း လန္းသြားေအာင္ မ်က္ႏွာပါ တစ္ခါတည္း သစ္လိုက္သည္။
ၿပီး စီးကရက္ဖြာရန္ အိမ္ေနာက္ဘက္သို႔ သြားလိုက္သည္။မီးျခစ္ကို ေတာက္ခနဲ ျခစ္လိုက္စဥ္ ေမွာင္ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ မီးစ ေသးေသးေလး လင္းလာသည္။
ေနာက္ေဖးက အမွိုက္ပုံႀကီးကို သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ရလိုက္ခ်ိန္ ေနာင္ဘုန္းသိုက္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္လိုက္သည္။မသကၤာျဖစ္ကာ စိတ္ထဲ မသိုးမသန့္၍ အနီးကပ္သြားၾကည့္သည္။
ေသြးစ ေသြးန ေတြ။ရိုးရိုးမဟုတ္။အခဲလိုက္ အစုလိုက္ အၿပဳံအေထြးလိုက္။
ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ အနက္ေရာင္အထုပ္ႀကီးႀကီး ကေန အံထြက္က်ေနတာျဖစ္သည္။
ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ကို ျဖည္လိုက္စဥ္ အပိုင္းပိုင္း ခုတ္ျဖတ္ထားတဲ့ လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြ။လက္ေခ်ာင္းေတြ၊ေျခေခ်ာင္းေတြ။
သူ႕ အိမ္ ထဲ ကို ဘယ္ေကာင္ လက္ကျမင္းၿပီး ရာရာစစ လာ ထားသြားပါသနည္း။
ေစာက္ရဲေတြႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ဦးမည္။ထိုခ်ိန္ထိ ေနာင္ဘုန္းသိုက္မွာ ေၾကာက္လန႔္မႈ မရွိ။တစ္ေယာက္ ေယာက္ လက္ကျမင္းၿပီး လာပစ္သြားတာ ဟု ထင္လိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ စဥ္းစားၾကည့္မွ သူတို႔ ၿခံက အက်ယ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ဒီလို အိမ္အထဲ ထိ အတြင္းက်က် ဘယ္ေကာင္က ခက္ခက္ခဲခဲ လာပစ္မွာတဲ့လဲ။မျဖစ္နိုင္ေပ။
ေျခတစ္လွမ္းေနာက္ဆုတ္ လိုက္ရာ ေျခေထာက္ေအာက္တြင္ ေပ်ာ့စိစိႀကီးကို တက္နင္းမိ၏။
မီးျခစ္နဲ႕ ထြန္းၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ ၾကက္ေသေသသြားသည္။ဝဏၰေမာင္ရဲ႕ ေခါင္းျပတ္ႀကီး ျဖစ္သည္။
"ငါ့ ိုးတဲ့မွ. . ."
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္လာသည္။သူ႕ ဖိနပ္ တြင္ ေသြးစမ်ားကပ္ပါလာတာေၾကာင့္ ၾကမ္းေပၚ ေသြးေျခရာေတြ ထင္ကုန္သည္။
သူ႕ ဦးတည္ရာ မီးဖိုေခ်ာင္ ေနာက္ေဖး။တရားခံက တစ္ေယာက္တည္း ရွိသည္။
"ဉာဏ္ကိုးေနာင္. .!!! "
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ ေအာ္သံက တစ္အိမ္လုံး ဟိန္းသြားသည္ထိ က်ယ္ေလာင္သည္။ဆတ္ႏြယ္ ကိုးေနာင္ လာေပးသြားခဲ့ေသာ နို႔ဆန္ျပဳတ္ကို ျမန္ျမန္ ေမာ့ေသာက္လိုက္ၿပီး အခင္းျဖစ္ေနရာဆီ ျမန္ျမန္ ေျပးလာသည္။
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ မီးဖိုေခ်ာင္ေနာက္ေဖးေရာက္ေသာအခါ သူ႕ စီးကရက္ကိုင္ထားေသာ လက္ေတြ တုန္ခ်ိ ေနေၾကာင္း သတိျပဳမိ၏။
စားပြဲရွည္ ေပၚတြင္ အတြင္း ကလီစာေတြ အကုန္ျခစ္ထုတ္ထားေသာ ေခါင္းမရွိ၊လက္ေတြ ေျခေတြ မရွိသည့္ ကိုယ္ထည္ အေလာင္းခြံႀကီးက ပက္လက္ႀကီး လွန္ထားသည္။အဆီ ႂကြက္သားေတြ လည္း မရွိေပ။အရိုးေခ်ာင္းျဖဴျဖဴႀကီးမ်ားေပၚတြင္သာ နီရဲေနသည့္ အသားထစ္ထစ္ေတြ ကပ္ၿငိေနသည္။
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရႉလိုက္ေသာအခါ ႏွာေခါင္းထဲ အညွီအေဟာင္ နံ႕ေတြ ပါ ဝင္လာသည္။
သူလို 40ေက်ာ္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ေတာင္ ျမင္႐ုံနဲ႕တင္ ေသြးပ်က္သည့္ လူသတ္မႈႀကီးကို 17ႏွ ႏွစ္အ႐ြယ္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က ေသြးေအးစြာ က်ဴးလြန္ထားသည္။
ေနာင္ဘုန္းသိုက္က ကိုးေနာင္ပါးကို ရိုက္ရန္ လက္ေျမာက္လိုက္စဥ္ ကိုးေနာင္က ေနာင္ဘုန္းသိုက္ လက္ကို ဆတ္ကနဲ ဖမ္းၿပီး ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
ေနာင္ဘုန္းသိုက္က ႐ုန္းထြက္လိုက္ေသာ္လည္း ကိုးေနာင္က ႐ုန္းထြက္လို႔ မရေအာင္ ၿမဲၿမံစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
ဆုပ္ထားေသာ လက္ေတြက တင္းသထက္ တင္းလာသည္။ကိုးေနာင္ မ်က္လုံးေတြက ေနာင္ဘုန္းသိုက္ကို ေပါက္ထြက္မတတ္ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း ႏႈတ္ခမ္းေတြက ပေစာက္
သ႑ာန္ အထက္သို႔ ေကြးၫႊတ္လာသည္။ ေနာက္ဆုံး ေနာင္ဘုန္းသိုက္သည္ အားကုန္သုံး၍ ၾကမ္းတမ္းစြာ ကိုးေနာင္ လက္ကို ဆြဲ ဖယ္ပစ္လိုက္ရသည္။
"မေၾကာက္ပါနဲ႕ ေဖေဖရယ္. . ."
"ငါ့ကို အေဖလို မေခၚနဲ႕ ငါ့မွာ မင္းလို စိတၱဇ လူသတ္သမား သား မရွိဘူး. . ."
"ဟုတ္ကဲ့ ေနာင္ဘုန္းသိုက္. . "
ကိုးေနာင္က မီးဖိုတံခါးဝအနား ေလွ်ာက္သြားၿပီး နံရံကို ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ မွီလိုက္သည္။
ထိုခ်ိန္မွ ကိုးေနာင္ ေနာက္တြင္ ကြယ္ေနေသာ ဝဏၰေမာင္ရဲ႕အသည္း၊အဆုတ္၊အူမႀကီး. . . ကိုယ္တြင္း ကလီစာေတြကို လွီးျဖတ္ အပိုင္းပိုင္းတုံး ၿပီး ဒယ္အိုးထဲ အားရပါးရ ခ်က္ထားသည့္ ျမင္ကြင္းက ဘြားဘြားႀကီး ေပၚလာသည္။အခ်ိဳ႕ကို ေၾကာ္ေလွာ္ထားေသးသည္။ခ်က္ၿပီး အသားတုံးေတြေပၚ နံနံပင္ႏွင့္ ႏွမ္းေလးေတြကို အလွ ျဖဴးထားေသး၏။
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ ဒလေဟာ အန္ေတာ့သည္။
ဘဝတြင္ ကိုယ့္သား ခ်က္ေကြၽးေသာ လူသားဟင္းကို စားရလိမ့္မည္ဟု တစ္ခါမွ ေတြးေတာင္ မေတြး ခဲ့ဖူးပါေလ။
ဆတ္ႏြယ္ မီးဖိုထဲ ေရာက္လာေသာ အခါ နံရံ ကို တဘုန္းဘုန္းထုရင္း ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ေနေသာ အစ္ကို ျဖစ္သူနဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ ထဲတြင္ စားထားသမွ် ထိုးအန္ေနေသာ အေဖ ျဖစ္သူကို ျမင္လိုက္ရသည္။စားပြဲေပၚက ဟာႀကီးကို ျမင္လိုက္စဥ္ ဆတ္ႏြယ္ အသက္မရွိေတာ့ သလို။စိတ္နဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ ကပ္ေအာင္ မနည္းစုစည္းလိုက္ရသည္။
မိုးေတြက ႐ုတ္တရက္ႀကီး လင္ေသလို႔ ငိုသလို သဲႀကီးမဲႀကီး ႐ြာခ်လာသည္။
မီးဖိုေခ်ာင္အမိုးက သြပ္ျပားေတြ ျဖစ္၍ မိုးသံ က ႏွစ္ဆ ပိုက်ယ္ေနသည္။သို႔ေသာ္ မီးဖိုထဲတြင္မူ ကိုးေနာင္၏ တဟား ဟား ေအာ္ရယ္သံႀကီးကသာ ႀကီးစိုးေနသည္။
ကိုးေနာင္က ဗိုက္ကို ႏွိပ္ရင္း အားရပါးရ ရယ္သည္။အရယ္လြန္၍ ၾကမ္းေပၚ လဲက်သြားသည္။ၾကမ္းေပၚက ေသြးေတြႏွင့္ ဉာဏ္ကိုးေနာင္ ေရာေထြးသြားၿပီး ကိုးေနာင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းဟာ ေသြးေတြ ေပပြစြာ။ဆံပင္ေတြေပၚ ေသြးစက္ေတြ အေခ်ာင္းလိုက္ ကပ္ၿငိေနလ်က္။
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ ေဒါသ ေထာင္းခနဲ ထြက္လာသျဖင့္ ခါးပတ္ခြၽတ္ၿပီး ဉာဏ္ကိုးေနာင္ကို ရိုက္သည္။ရိုက္ေလ ရိုက္ေလ ကိုးေနာင္ ရယ္သံက ပိုမို က်ယ္ေလာင္လာေလ။
ေနာက္ဆုံး ကိုးေနာင္က ေနာင္ဘုန္းသိုက္ ရိုက္ေနတာကို ေရွာင္လိုက္ၿပီး ေသြးအိုင္ထဲက ယိုင္တိယိုင္တိုင္ ထလာသည္။
ရယ္ေနတာကို ဆတ္ကနဲ ရပ္ခ်လိဳက္သည္။
မ်က္ႏွာကို တည္လိုက္ၿပီး ေခါင္းကို ခပ္ျဖည္းျဖည္းေလး ေမာ့လိုက္ကာ စိမ္းေတာက္ေနသည့္ မ်က္လုံးမ်ားကို ေမွး စင္းလိုက္သည္။
ကိုးေနာင္ ဖုံးထားေသာ မ်က္ႏွာဖုံးသည္ ကြာက်လာသည္။
ဝန္ခံပါသည္။ဆတ္ႏြယ္ဘဝတြင္ ကိုးေနာင္ကို မင္းသားေလး ဟု အၿမဲထင္မွတ္ခဲ့သည္။စင္စစ္မူကား သူ႕ အစ္ကိုသည္ မင္းသားေခါင္းေဆာင္းထားေသာ ဘီလူးတစ္ေကာင္သာ ျဖစ္သည္။
ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္။
ဉာဏ္ကိုးေနာင္က ခါးေနာက္က တစ္ခု ခု ကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ပုဆိန္တစ္လက္။
ဝါက်င္က်င္မီးေရာင္ေအာက္ ပုဆိန္အသြားက လက္ခနဲ။
ကိုးေနာင္က လက္ကို ျမႇောက္လိုက္ၿပီး ပုဆိန္ကို အားကုန္လႊဲကာ ေနာင္ဘုန္းသိုက္ဆီ ပစ္လိုက္သည္။
"ဒုတ္!"
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ ပါးစြန္းကို ရွပ္ခနဲ ပြတ္တိုက္သြားၿပီး ေနာက္က ေၾကာင္အိမ္ကို မွန္သြားသည္။သီသီေလး. . . သီသီေလး သာ ကပ္လြဲသြားသည္။မလြဲရင္ . . . သူ ေသၿပီ။
ကိုးေနာင္ က သူ႕ဆီ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာၿပီး သူကို ေအးစက္စက္ၾကည့္ကာ ပုဆိန္ကို ဆြဲ ႏႈတ္လိုက္သည္။ၿပီး ကိုးေနာင္သည္ ေနာင္ဘုန္းသိုက္ နဖူးေပၚက ေခြၽးစီးေၾကာင္းကို လက္ဖမိုးနဲ႕ သုတ္ေပးလိုက္ၿပီး ဗလုံးဗေထြး ေျပာသည္။
"အေဖ့ . . . ကို ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းေခၚခဲ့တယ္. . . အေဖ ေျပာခဲ့တယ္ေလ. . .ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာခဲ့မယ္ သုံးမိနစ္ပဲေစာင့္ သားတဲ့. . .အေဖ ကို ယုံၿပီး ေစာင့္ခဲ့တယ္. . . တစ္မိနစ္ ႏွစ္မိနစ္ သုံးမိနစ္. . .ထပ္ၿပီး တစ္နာရီ ႏွစ္နာရီ. . .တစ္ညလုံး ပဲ ကြၽန္ေတာ္ ေစာင့္ေနခဲ့တာ. . ."
ကိုးေနာင္ က ေခါင္းငုံ႕လိုက္သည္။မ်က္ေတာင္ရွည္ေတြကို ျမန္ျမန္ ခတ္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာက နီေနသည္။
အေလာင္းကိုယ္ထည္ေပၚက ေသြးစက္ေတြက 'ေတာက္ ေတာက္ ေတာက္' ႏွင့္ ၾကမ္းေပၚ တစ္စက္ခ်င္း က်ေနသည္။
"ဘာလို႔ ျပန္မလာရတာလဲ!!. . .အေဖ ဘာလို႔ ညာရတာလဲ. . .ကြၽန္ေတာ္ မုဒိန္းက်င့္ခံေနရတာ သိရဲ႕ နဲ႕ေတာင္ ဘာလို႔ မ်က္ႏွာလႊဲသြားရတာလဲ!!. . .ဝဏၰေမာင္ ေသတာ အေဖ့ေၾကာင့္ . . . အေဖသာ အဲ့ဒီ့ည ကသာ ျပန္လာခဲ့ရင္ . . . ဟင္း. . ျပန္လာခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ လူသတ္မိမွာ မဟုတ္ဘူး. . ."
ကိုးေနာင္က ေနာင္ဘုန္းသိုက္ရင္ဘတ္ ကို ေခါင္းႏွင့္တိုက္လိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ လူသတ္သမား ျဖစ္တာ အေဖ့ေၾကာင့္. . ."
မိုးႀကိဳးက အလိုက္ကန္းဆိုး မသိစြာ
ၿခိမ္းကနဲ ၿခိမ္းကနဲ။ကမၻာႀကီး တစ္ခုလုံး တုန္ဟီးသြား မတတ္။
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ ရင္ထဲ ဆို႔တက္သြားသည္။
"ေဖေဖ"
သူ႕နားထဲ တစ္ခ်ိန္တုံးက တိုးညင္းလြန္းေသာ ေခၚသံေလးက ျပန္ၾကားလာသည္။
"ေဖေဖ . . . ဘယ္ခ်ိန္ အိမ္ျပန္လာမွာလဲဟင္. ."
"ခဏေန လာမွာေပါ့. . ."
"ခု ျပန္လာခဲ့ပါလား"
တဝုန္း ဝုန္း ႏွင့္ ေအာ္ဟစ္ ဆူညံ သံေတြ၊သီခ်င္းသံေတြ၊ေဟးလား ဝါးလား အသံေတြ ၾကားရသည္။ကလ်ာမြန္ ပါတီ လုပ္ေနျပန္ၿပီ။
"ေဖေဖလို႔. . . ျပန္လာခဲ့ပါေနာ္. . ."
ကိုးေနာင္ အသံေလးက တိုးတိုးေလးမွ
တကယ့္ တိုးတိုးေလး။ေနာင္ဘုန္းသိုက္ မနည္း နားေထာင္ရသည္။
"ဟုတ္ၿပီ ေဖေဖ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာခဲ့မယ္ သုံးမိနစ္ပဲေစာင့္ သား. . ."
ဖုန္း က တီခနဲ က်သြားသည္။
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ အလုပ္ကိစၥ အျမန္ျဖတ္လိုက္ၿပီး ကုတ္ဝတ္ အိမ္ျပန္ရန္ ႐ုံးခန္းတံခါး ဖြင့္႐ုံရွိေသး
"ဆရာ!!. . .ဆရာေရ. .သတင္းထူး သတင္းထူး. . .လုံးဝ ဘဝ ေျပာင္းသြားမဲ့ ေ႐ႊအခြင့္ အေရးႀကီး လာၿပီ. . ."
"ဘာလဲ"
"XX companyက ကြၽန္ေတာ္တို႔ companyနဲ႕ ပူးေပါင္းဖို႔ တြက္ သေဘာတူလိုက္ၿပီ. . ."
"ေနဦး ဒါေပမယ့္. . ."
"ဟိုး ဆရာ XX company က တကယ့္ great ႀကီးေနာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေျခအေနကို လုံးဝ ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္လိုက္မွာ. . . ဒီprojectကိုသာ အတူ ပူေပါင္းလိုက္မယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေသခ်ာေပါက္ ေအာင္ျမင္မွာ. . . ျမန္မာ မေျပာနဲ႕ အေမရိကန္ထိေတာင္ ထိုးေဖာက္လို႔ ရနိုင္တယ္. . . ဆရာ မီလ်ံနာ ျဖစ္မွာေနာ္. . .ဘုရားေပးတဲ့ ေ႐ႊတုံးႀကီး. . ."
ဘုရားေပးတဲ့ ေ႐ႊတုံးႀကီး။မီလ်ံနာ။
အေတာမသတ္နိုင္တဲ့ ပိုက္ဆံေတြ။
"ေဖေဖ အိမ္ျပန္လာပါေနာ္. . ."
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ အေတြးေတြ ရႈပ္ေထြးသြားသည္။
ေငြနဲ႕ သား။ဘယ္ဟာကို ေ႐ြးရမည္နည္း။
"ခ်က္ခ်င္း meeting ထိုင္မယ္ အျမန္လုပ္ ငါတို႔မွာအခ်ိန္ မရွိဘူး. . ."
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ ကုတ္ ျပန္ခြၽတ္လိုက္သည္။
သူ ကတိမတည္ခဲ့ပါေလ။
သို႔ေသာ္ နံနက္တြင္ သူ႕ သားဆီ အျမန္ေျပးသြားခဲ့ပါသည္။
အိမ္ ဧည့္ခန္းတြင္ ကလ်ာမြန္က ကိုးရို႔ကားယားဆံပင္ဖားလ်ားႀကီး ႏွင့္ မူးကြဲကာ အိပ္ေနသည္။တစ္အိမ္လုံး အရက္နံ႕ေတြ ေထာင္းေနသည္။
ဆတ္ႏြယ္က ဘုရားခန္းထဲမွာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ႀကီးကို ဖက္ၿပီး အိပ္ေနသည္။
"ဉာဏ္ကိုးေနာင္ . . . ေဟ့ သားႀကီးေရ . . . အေဖ ျပန္လာၿပီကြ. . ."
ကိုးေနာင္ ထူးသံ မၾကားပါေလ။
အခန္းေတြ အကုန္ပတ္ရွာသည္။ေနာက္ဆုံး အေပၚထပ္က ေတာင္ဘက္ဆုံး ခန္းကို ဖြင့္လိုက္သည္။ပစၥည္းေဟာင္းေတြ ထားတဲ့ ဂိုေဒါင္အခန္းမို႔ ကိုးေနာင္ ရွိမွာ မဟုတ္ ဟု ေတြးလိုက္မိေသာ္လည္း ကိုးေနာင္သည္ အျဖဴေရာင္ေႂကြျပား ေပၚတြင္ ေခြေခြေလး လဲက်ေန၏။အဝတ္အစားလည္း မပါေပ။
"သား!!"
ကိုးေနာင္ ျပန္မထူးနိုင္ေတာ့ေပ။
သူ႕ တစ္ကိုယ္လုံး ရိုက္ပုတ္ ထိုးႏွက္ရာေတြ။
ပါးျပင္ေပၚက ဖူးေယာင္ေနသည့္ ခရမ္းပုတ္ေရာင္ အညိုမဲေတြ။ကိုက္ျဖတ္ထားလို႔ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ။နဖူးေပၚက အဆက္မျပတ္ စီးက်ေနတဲ့ ေသြးေတြ။
ညာဘက္ ေျခေထာက္ကို သံကြင္းနဲ႕ ခတ္ထားသည္။သံကြင္းက ေသးေသးေလးျဖစ္ေသာ္လည္း ေျခေထာက္ကို မဆံ့မၿပဲ ခတ္ထားေလသည္။မ်က္လုံးေတြကို ပုဝါအနက္နဲ႕ စည္းထားၿပီး လက္ေတြကိုပါ ျမႇောက္ကာ အုန္းဆံႀကိဳးနဲ႕ တင္းၾကပ္စြာ ခ်ည္ထားေလသည္။
အဆိုး႐ြားဆုံးက ကိုးေနာင္ရဲ႕
တင္ပါးေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလုံးျဖစ္သည္။ဟိုမဖြယ္မရာ အေနာက္ပိုင္းေနရာမွ စ၍ ေျခေထာက္ထိတိုင္ ေသြးေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ စီးက်ေနသည္မွာ ျမင္မေကာင္းစြာ။
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ ကိုးေနာင့္ ရင္ဘတ္ကို တုန္ရီစြာ ဖိလိုက္သည္။ႏွလုံး က တိုးတိတ္စြာ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနေသးသည္။
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ ကိုးေနာင္ကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။11ႏွစ္သား ေကာင္ငယ္ေလး၏ ခႏၶာကိုယ္က ရွိသင့္သည့္ အေလးခ်ိန္မရွိဘဲ ငွက္ေမႊးလို ေပါ့ပါးေန၏။
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ ႏႈတ္က အ႐ူးတစ္ေယာက္လို "ေတာင္းပန္ပါတယ္ သားရယ္" ဆိုေသာ စကားကိုသာ ထပ္ထပ္ခါခါ ေျပာေနသည္။
သူ႕ ရည္မွန္းခ်က္ အတိုင္း မီလ်ံနာ သူေဌးႀကီး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။သို႔ေသာ္ သူ႕ သား၏ ၾကည္လင္႐ႊင္သာစြာ ၿပဳံးေသာ အၿပဳံးကို ဘယ္ေသာခါမွ မျမင္ရေတာ့ေပ။ေငြနဲ႕ သားကို သူလဲခဲ့မိသည္။
ကိုးေနာင္က သူ႕လက္ထဲ ပုဆိန္ ႀကီး လာထည့္ေပးကာမွ ေနာင္ဘုန္းသိုက္ အသိျပန္ဝင္သည္။
ကိုးေနာင္က ကိုယ့္ လည္ပင္းကို ကိုယ္တိုင္ လက္ညွိုးထိုးကာ
"ျဖတ္လိုက္. . ."
"ဘာ"
"သတ္လိုက္လို႔!!! ကြၽန္ေတာ္ကို အခု မသတ္ရင္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ အဲ့စားပြဲခုံေပၚက အေလာင္းႀကီးေနရာမွ အေဖ ျဖစ္သြားမွာ. . အေဖ မေသခ်င္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ကို သတ္!!! သတ္လို႔ !!"
"ေတာ္ၾကပါေတာ့္!! ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ. . .ဒီဟာႀကီးကို ဖယ္ေပးၾကပါ. . ."
ဆတ္ႏြယ္က ဒူးေထာက္ကာ နားႏွစ္ဖက္ကိုပိတ္ မ်က္လုံးကို စုံမွိတ္ၿပီး အသားကုန္ ဟစ္ေအာ္သည္။
ေနာင္ဘုန္းသိုက္က ကိုးေနာင္ကို ဖယ္လိုက္ကာ ဆတ္ႏြယ္ေရွ႕ အျမန္သြား သည္။
ၿပီးမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဒူးေထာက္ ထိုင္ခ်လိဳက္သည္။ေနာက္ ဆတ္ႏြယ္ ပုခုံးကို ဖ်စ္ညွစ္လိုက္ကာ
"မေၾကာက္နဲ႕ သား. . အေဖ့ မ်က္လုံးကို ၾကည့္ . . .ေသခ်ာၾကည့္. . . အေဖတို႔ ဒါႀကီးကို မျမင္ဘူး မသိဘူး မၾကားခဲ့ဘူး. . . ဒီေန႕ဆိုတာ မရွိခဲ့ဘူး. . ."
ဆတ္ႏြယ္က ေခါင္းရမ္းသည္။ငိုေနသည္မွာ ႏွာရည္ေတြပင္ ထြက္ေနသည္။
"အေဖ ေျပာတာ ေသခ်ာ နားေထာင္စမ္း . . .အေဖ တို႔ ဒီကိစၥကို မသိဘူး မျမင္ဘူး မၾကားဘူး. . .ဟုတ္ၿပီလား. . ."
"အီး ဟင့္ ဟင့္. . . "
ဆတ္ႏြယ္က ေနာင္ဘုန္းသိုက္ မ်က္လုံးကို တုန္ရီစြာ ၾကည့္လိုက္ၿပီး အက္ကြဲစြာ
"က်. . . ကြၽန္ေတာ္ . . .မသိဘူး. .မျမင္ဘူး. .မၾကားဘူး. . "
ျပတင္းေပါက္မွာ လွ်ပ္စီးေၾကာင္းႀကီးက လက္ခနဲ။မိုးႀကိဳးေတြက ထပ္ဆင့္ ထပ္ခါ ၿခိမ္းလာသည္။
"ဆတ္ႏြယ္ ဘုရားခန္းထဲ က ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္နက္ေတြ သြားယူခဲ့ ဂုံနီအိတ္ေတြ ရွိလည္း ယူခဲ့. . . ရွိတဲ့ အိတ္ အကုန္ယူခဲ့ကြာ. . .ျမန္ျမန္"
ေနာင္ဘုန္းသိုက္က ကိုယ္ထည္အေလာင္းခြံႀကီးကို အိတ္နက္ထဲ ထည့္ပစ္လိုက္သည္။ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းေတြ၊အသားေၾကာ္ေတြပါ အိတ္တစ္ခုထဲ ထပ္ထည့္ကာ သပ္သပ္ခြဲထားသည္။
ဆတ္ႏြယ္က အိမ္ ေနာက္ဘက္က ေခါင္းျပတ္ႀကီးကို ယူဖို႔ တြန႔္ဆုတ္ေန၏။ကိုးေနာင္ ေရာက္လာၿပီး ေခါင္းျပတ္ႀကီးကို ဆံပင္ကေန ဆုပ္ကိုင္ကာ ဆတ္ႏြယ္ လက္ထဲက ဂုံနီအိတ္ထဲ ထည့္လိုက္သည္။
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ကမူ ၿခံထဲက တမာပင္ သုံးပင္ ေအာက္တြင္ က်င္းတူးေနသည္။သူ႕ တစ္ကိုယ္လုံး မိုးေရေတြနဲ႕ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေနသည္။သို႔ေသာ္ သူ မခ်မ္းနိုင္။
ကိုးေနာင္က ေခါင္းစြပ္မိုးကာ အနက္ကို ဝတ္ဆင္ထားၿပီး ေနာင္ဘုန္းသိုက္ကို ဓာတ္မီး ထိုးေပးေနသည္။မိုးေရစက္ေတြႏွင့္ အၿပိဳင္ ဉာဏ္ကိုးေနာင္၏ အသည္းႏွလုံးသည္ ေအးစက္ေနသည္။
ဆတ္ႏြယ္က အိမ္ထဲမွာ ေပပြေနတဲ့ ေသြးေတြ အကုန္ လိုက္သုတ္သည္။ကိုးေနာင္ အခန္းထဲက အိပ္ရာခင္းေတြ ေစာင္ေတြ၊မေန႕က ဝတ္ခဲ့တဲ့ တီရွပ္အပြႀကီး ႏွင့္ ေဘာင္းဘီတိုေတြကို အကုန္ စုၿပဳံယူလာၿပီး အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ ထည့္လိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ေသြးေတြ မေျပာင္။မိုးစဲရင္ အကုန္လုံးကို မီးရွို႔ ပစ္မွ ရမည္။
ဆတ္ႏြယ္ တစ္အိမ္လုံး ဘယ္ျပန္ ညာျပန္ ၾကမ္းေတြ လိုက္တိုက္သည္။
မနက္ျဖန္ bio စာေမးပြဲထက္ ကိုကို ေထာင္မက်ဖိဳ႕က ပို အေရးႀကီးသည္။
_______________________________
5.04p.m
5.11.2022(Sun)
Mary_Koe
4820
Please give me feedback😉😚