ភាគទី29:កូនខ្ញុំនៅឯណា?
ពេលទៅដល់ភូមិគ្រឹះភ្លាមជីមីនក៏ប្រញាប់ឡើងទៅបន្ទប់ដោយមិននិយាយរកអ្នកណាទាំងអស់សូម្បីតែថេយុងដែលជាប្អូនរបស់គេក៏គេមិនយកភ្នែកមើលដែរ
«បងថ្លៃ បងមីនកើតអី?»ឃើញអការៈបងចម្លែងនាយតូចថេយុងក៏រហ័សស្ទាក់ផ្លូវយុងហ្គីសួរ
«ប្រហែលជាអារម្មណ៍មិនល្អហើយ ឯងជួយយករបស់នេះទៅទុកនៅផ្ទះបាយបន្តិចទៅបងឡើងទៅមើលបងប្រុសឯងសិន»
«អ៎! អោយមកនេះមោចឹង»
«នេះ....!!»ក្រោយពីហុចអីវ៉ាន់ឲ្យទៅថេយុងរួចយុងហ្គីក៏ប្រញាប់រត់ទៅតាមជីមីននៅឯបន្ទប់
+ក្នុងបន្ទប់
«មីន....!!អូននិយាយជាមួយបងមួយម៉ាត់មកកុំប្រងើយបែបនេះអី»នាយអង្គុយជិតជីមីននឹងទាញគេមកអោប
«លែងខ្ញុំទៅ !»សម្តីកម្រោះកម្រោយដែលជីមីនមិនធ្លាប់និយាយស្រាប់តែធ្លោយមកភ្លាមៗ
«លែងហ្ហេ៎? ក្រែងថ្ងៃមុនអូនចង់ឲ្យបងអោបអូនបែបនេះមិនចឹងឬ?»នៅតែបន្តអោប
«ថ្ងៃមុនផ្សេងថ្ងៃនេះផ្សេងកុំយកថ្ងៃនេះនឹងថ្ងៃមុនមកប្រៀបធៀបគ្នា» បបូមាត់តូចល្អិតនិយាយផ្សេងតែក្នុងចិត្តវិញកំពុងតែលួចរំភើបឡើងចង់រីកថ្លើមហើយពេលបានប្តីតាមលួងចឹងនោះ
«សឺតៗ~មោនជឿទេថាអូនចង់ឲ្យបងលែងដៃនោះ »អត់ទេ នេះគេពិតជាឌឺណាស់មិនលែងហើយនៅមកក្រសោមមុខតូចទាំងថើបខ្សឺតៗទាំងសងខាងទៀត
«មីនយុងហ្គី....!»ភ្នែកកាចៗមូលក្រឡង់កំពុងតែដៀងសម្លក់អ្នកជាប្តីមិនដាក់សោះ គេសែនគ្រឺតខ្នាញ់នឹងចរឹកនាយណាស់ពេលខ្វល់ខ្វាយតាមតោងដូចឆ្លើងតែពេលមិនខ្វល់វិញទុកគេចោលដូចសត្វចិញ្ចឹម
«ឈប់សម្លក់ប្តីទៅ ប្តីដឹងខុសហើយ!!»គេសម្លឹងមុខជីមីនម៉ក់ៗពេបមាត់រកយំតិចអីតិចនេះហើយជាក្បួនលួងប្រពន្ធរបស់ពូស្លេក
«លត់ជង្គង់សំពះបាទជើងអូនទៅ បើបងហ៊ានធ្វើអូននឹងអត់ទោសឲ្យ»ជីមីននិយាយយដោយទឹកមុខកាចៗមិនលែងសើច គេលាជើងទាំងសងខាងសំយុងចុះក្រោមបង្គាប់ឲ្យយុងហ្គីលត់ជង្គង់សំពះបាទជើងរបស់គេ
«.....»លឺវែបនេះនាយក្រាសស្ងាត់មាត់មួយសន្ទុះទើបធ្វើឲ្យជីមីននិយាយឡើងមកម្តងទៀត
«បានហើយ បើបងមិនចង់ធ្វើទេក៏មិនបាច់ធ្វើដែរ»ជីមីនដក់ជើងមកវិញងាកបែរមុខចេញងក់ងរមួយរំពេចពេលប្តីមិនស្តាប់បង្គាប់
«អ្នកណាថាបងមិនចង់ ប្តីដឹងខុសហើយប្រពន្ធសម្លាញ់ប្តីឈប់ចូលក្លឹបឈប់លេងស្រីក្រៅឈប់ទិកប្រពន្ធនឹងកូនចោលទៀតហើយ បើប្តីខុសសម្តីប្តីសុខចិត្តឲ្យប្រពន្ធវៃតាមចិត្ត»កាយក្រាសលត់ជង្គង់ផ្ទាល់ការ៉ូសំពះបាទជើងប្រពន្ធនឹងលើកដៃបីជាសញ្ញាស្បថជូនប្រពន្ធ
«លោកប្តី...ហ្ហឹកៗ...នេះបង...!!»គេមិនសឹងតែមិនជឿថាយុងហ្គីហ៊ានធ្វើពិតមែនដំបូងនាយតូចគិតថាគ្រាន់សាកចិត្តប៉ុណ្ណោះមិនមានបំណងឲ្យគេសំពះបាទជើងខ្លួនមែននោះទេ តែនេះគេហ៊ានធ្វើពិតមែនទើបចិត្តរបស់ជីមីនរំភើបឡើងស្រក់ទឹកភ្នែកទៅហើយ
«ក្មេងឆ្កួត មិចក៏អូនយំប្រាប់បងមកមើលអ្នកណាធ្វើអីប្រពន្ធសំណព្វរបស់បង ហ្ហឹម»ដៃមាំលើកឡើងជូនវាសទឹកភ្នែកដែលកំពុងហូរនោះដោយសម្តីផ្អែម
«គឺបងនឹងហើយ..ហ្ហឹកៗ...»
«ហ្ហា៎? ជាបង? បើចឹងបងគួរតែដាក់ទោសខ្លួនឯងដែលទេ?»
«ឆ្កួតមិនបាច់ទេ»
«ហិ..ហិ...មើលចុះសម្បោហ៊ាចុះមកហើយ...ហ្ហាសៗ»ពួកគេទាំងពីអង្គុយសើចកក្អឹកកាលបើបានត្រូវរូវគ្នាហើយនោះ
«យ៎េស! ទីបំផុតបងថ្លៃនិងបងប្រុសត្រូវរ៉ូវគ្នាហើយ តែប៉ុននេះនាងបីសាចកញ្រ្ជោងនោះបានចេញពីភូមិគ្រឹះនេះហើយ»ថេយុងបានឈរលួចស្តាប់អ្នកជាបង ពេលដឹងថាពួកគេត្រូវគ្នាភ្លាមគំនិតដែលគុំចង់ដេញរូហ្សាចេញពីផ្ទះមកតែម្តង
+បីថ្ងៃក្រោយមក
បីថ្ងៃហើយដែលចាន់គេសន្លប់នៅលើគ្រែពេទ្យបីថ្ងៃដែលអុីបូនៅអង្គុយក្បែរចាន់មិនទៅណាសោះព្រោះពេលដែលចាន់ដឹងខ្លួនគេចង់ឲ្យចាន់ឃើញនាយមុនគេ
«អូនគេងយូពេកហើយ ពេលណាទើបអូនភ្ញាក់បងមិនចង់ឃើញគេងបែបនេះទេចាន់ឆាប់ដឹងខ្លួនមកណាបងនឹងអ្នកគ្រប់គ្នាគេកំពុងតែរង់ចាំអូន»នាយអង្គុយក្តោបដៃតូចស្រឡូននោះនិងនិយាយពាក្យដដែលៗជាប់គ្នារហូតគេចង់ឲ្យចាន់ដឹងខ្លួនគេមិនចង់ឃើញចាន់គេងស្តូកស្តឹងបែបនេះឡើយ
«លោក..លោកប្តី»ពេលវេលាដែលគេរង់ចាំក៏មកដល់ចាន់បានកម្រើកដៃដឹងខ្លួននិងហៅឈ្មោះរបស់គេខ្សាវសឹងតែគេស្តាប់មិនបានទៅហើយ
«ចាន់អូនដឹងខ្លួនហើយមែនទេ?»គេស្ទុះក្រោកមកមើលអ្នកដែលបានហៅឈ្មោះខ្លួនអម្បាញ់មិញដោយក្តីរំភើបចិត្ត
«អុីបូ កូន កូនរបស់ពួកយើង»ដឹងខ្លួនឡើងភ្លាមសួររកកូនភ្លាម តើអុីបូនាយគួរប្រាប់ទៅចាន់បែបណាប្រាប់ថាកូនស្លាប់បាត់ចឹងមែនទេ
«កូន..កូន...!!»នាយស្ទាក់ស្ទើក្នុងការប្រាប់ទឹកភ្នែកចាប់ផ្តើមកល់រកស្រក់ចុះមកក្នុងទ្រូងសែនអួលណែនព្រោះខ្លួនជាដើមហេតុនៃរឿងពេលនេះប្រពន្ធសួររកកូនតែកូនមិននៅតើគេគួរដោះស្រាយបែបណា
«កូនខ្ញុំយ៉ាងមិច ហេតុអីក៏បងមិននិយាយមកគេនៅក្នុងនេះមែនទេគេមិនបានទៅណាទេមែនទេឆ្លើយមក អុីបូបងឆ្លើយមកកូនខ្ញុំគេនៅឯណា?»ដៃតូចៗចង្អុលទៅត្រង់ពោះរបស់ខ្លួនសួរបញ្ជាក់ម្តងហើយម្តងទៀតទៅកាន់ប្តី កូនគេនៅឯណាមិចមិននិយាយមានរឿងអីហេតុអីក៏ស្ងាត់ពេលសួររឿងកូន
«គេទៅហើយ...!»បីម៉ាត់យ៉ាងខ្លីចេញពីមាត់របស់អុីបូប្រៀបដូចកាំបិតវះសាច់របស់អ្នកដែលចាំស្តាប់ឲ្យស្លាប់ទាំងរស់
«បងនិយាយស្អីអុីបូ ទៅហើយ? អត់ទេកូនគេនៅទីនេះគេមិនបានទៅចោលខ្ញុំទេបងកុហកខ្ញុំព្រោះបងស្អាប់ខ្ញុំបងកុហក មិនពិតទេកូនប៉ា ..ហិហិ..កូនប្រាប់ប៉ាមកថាកូនមិនបានទៅណាចោលប៉ានោះទេកូនឆ្លើយមក»
The Continue ✨
វ៉ាងជីនណា