Günün son bölümü ve önceki bölümleri okumayı unutmayın kafanıza çıkarım (cinsellik içermez bu mesaj)
••••
Güney'den
Beni engellediği andan beri hissettiğim şeylerin tarifi yoktu. Canımın bu kadar acıması normal değildi. Yokluğu neden böyle acıtıyordu canımı? Neden anlamıyordum bunu?
Beni emgelleyeli bir hafta olmuştu. Kurs harici sınıftan bile dışarı çıkmıyordu. Kursta ise yüzüme bakmıyordu. Bu kadar mı kötü hissettirmiştim ona? Yüzüme bakmayacağı kadar.
Bana ne oluyor bilmiyordum. Her şeye herkese karşı sinirliydim. Elif'e karşı bile.
Ona neden sinirliyim bilmiyordum. Belki de beni yeterince sevmediği için, belki de kendimde anlayamadığım şeyler yüzünden onu suçladığım için.
Midemin bulanmaya başladığını hissediyordum. Nefes alamıyordum. Ali'nin yokluğu bu kadar canımı acıtmamalıydı. Onu özlediğimi hissediyorum.
Odamda bir köşeye sinmiş, öylece duvara bakıyordum. Düşüncelerim beynime çok ağır geliyordu. Ağlamak istiyordum. İçim çıkana kadar ağlamak ve onunla konuşmak.
Gece saat 03.47'yi gösterirken aldığım kararların mantığını sorgulamıyordum. Bilgisayar ekranında açık olan şey bana ne kadar doğruyu söylüyordu bilmiyorum.
Eşcinsel olabilir miydim? Ama bugüne kadar hep kadınlara ilgi duymuştum. Peki ya Ali. Ona ne hissediyordum? Arkadaş gibi değildi. Hiçbir arkadaşıma böyle hissetmemiştim. Ondan hoşlanıyor muydum?
Hiçbirinin cevabı bende yoktu. Telefonumun ekranında yazan testin sonucunda panseksüel olduğumu iddia eden testten başka bir cevap yoktu bende. Ne kadar doğruydu bu?
Ali'yi aramak istiyordum.
Gerçeklikler beynime üşüştüğünde gözlerim yanmaya başladı. Aileme nasıl açıklardım bu durumu? Beni sevmeyi bırakırlar mıydı? Canım acıyordu. Onun daha çok acıyordu.
Ali'yi istiyordum.
Gözyaşlarım beni dinlemeden akmaya başladı. Kimseye açıklayamazdım bunu. Ailem anlayışlı olsa bile bu konuda asla anlayış göstermezlerdi.
Ali'yi çok özledim.
Her canım yandığında onun ismini sayıklamam bile sorularımın cevabını veriyordu bana. Kabullenemiyordum ama onu yanımda istiyordum. Onun canı yanarken ben yanında olmamıştım. Şimdi benim onu istemem bencillikti.
Neden bunca zaman anlayamadım ki aşkını? Hem de herkes bilirken. Gözüm görmezdi ki benim kimseyi. Sevgili, aşk nedir bilmezdim. Çocukluğumdan beri futbol olmuştu tek derdim. Elif teklif etmese hiç sevgilim olmazdı belki. Salaktım bu işlerde.
Bunca yaşadığı zorbalığa karşı bir şey yapamamış olmak, mal gibi haberimin bile olmaması canımı yakıyordu. Benimle uğraşırlar diye söylememişti belki de.
Sevgisinin altında eziliyordum git gide. Bu sevgiyi hayatım boyunca kimseden görmedim ki ben. Bir daha da görür müyüm, bilmiyorum.
Hava aydınlanmaya başladığında yerimden kalktım. Gözlerimi silip, banyoya ilerledim. Aynada kendime baktığımda yüzümün neredeyse çökmüş olduğunu gördüm. Bir haftada hayat enerjim sıfırlanmıştı sanki.
Hızlıca işlerimi halledip banyodan çıktım. Okula gitmem gerekti. Hiç uyumamıştım ama gitmeliydim. Üzerime formalarımı da giyinip aşağı indim. Bizimkiler kahvaltı masasındaydı.
Yemek yemeye bile hâlim yoktu. Yesem de kusuyordum son günlerde. Mutsuzluk böyle mi yapıyordu? Ben mutsuzdum. Çok mutsuzdum hem de.
"Günaydın oğlum. Hadi gel kahvaltıya. Sana omlet yaptım." Annem seslendiğinde yanına gidip "günaydın" dedim. Modumun düştüğünün onlar da farkındaydı ama üzerime gelmiyolardı. Elif ile sorunlarım var sanıyolardı sanırım.
"Benim çıkmam gerek. Siz yapın kahvaltınızı."
"Geç masaya." Babam arkadan seslendiğinde sesi ciddiydi. Masaya geçtiğinde elinde bilgisayarım vardı. Ne olur görmüş olmasın.
"Baba"
"Geç dedim." Sesi netti. Dediğini yapmak zorundaydım. Bizi severdi ama ciddi birisiydi. Buna nasıl tepki verirdi bilmiyorum. Sandalyeyi çekip oturdum. Kardeşim yoktu. İyi ki yoktu. Birazdan diyeceklerini duymasını istemiyordum.
"Bu test ne kadar doğru? Ve neden yaptın?"
Bakışlarımı kucağımdaki ellerime diktim. Verecek cevabım yoktu, yüzüne bakacak cesaretim de. Ben de bilmiyordum ki ne kadar doğruydu.
"Ne testi hayatım? Ne oluyor?"
"Oğlumuzun bir haftadır bu hâlde olmasının sebebinin testi. Homoseksüellik testi yapmış."
Gözyaşlarım akmaya başlamıştı bile. Ne kadar çok ağlar oldum son günlerde.
"Güney, doğru mu bu?"
Annem ılımlı ses tonuyla konuştuğunda ona baktım. Tek çarem o gibi gelmişti. Babama bakamıyordum hâlâ. Çok kızacaktı bana ama o test doğruydu. Başımı onaylar anlamda salladım.
"Doğru."
"Ben sana böyle mi öğrettim Güney?" Sesi çok sertti. Şu an kaybolup gitmek istiyordum. Yerin dibine girmek istiyordum. Utanılacak bir şey değildi ama babamın sevgisini kaybedersem biterdim.
"Neden bizden saklıyorsun kendinle ilgili bu kadar önemli bir şeyi? Yüzüme bak."
Yüzüne çevirdim bakışlarımı. Ben bile yeni farketmişken onlara anlatmak kolay mıydı sanki? Alacağım cevaptan korktum.
"Korktum."
"Benden mi?"
"Beni artık sevmezsiniz diye korktum." Bilgisayarı kenara bırakıp yerinden kalktı. Adımlarını takip ettiğimde yanımda durdu. Ayağa kalktım ben de.
Kollarını bana sardığında şaşkınlıktan tepki bile veremedim. "Bu yüzden mi sevmeyeceğiz seni? Sen benim canımın parçasısın." Kollarımı boynuna sardığımda ağlamam hızlandı. "Bu tür şeyler önemli değil."
"Ağlama bu kadar yeter. Koca adam oldun hâlâ ağlıyorsun."
"Çok teşekkür ederim baba."
Benden ayrıldığında gözyaşlarımı sildi. Alnımı öpüp yerine geçtiğinde ben de oturdum. Artık daha rahatlamış hissediyordum. Omzumdan büyük bir yük kalkmış gibiydi.
"Sadece bunun için mi üzgündün, yoksa biri mi var?" Diye sordu annem. Başımı salladım hafifçe. Bu durumda olmamın tek sebebi oydu. Kötü anlamda değil. Kendimi keşfetmemi sağlayan kişi oydu.
"Platonik misin? O yüzden mi bu kadar üzgünsün?"
"Değilim. Çok seviyor beni. Altından kalkamayacağım kadar hem de. Ama ben üzdüm onu."
Çok üzmüştüm onu. Onun kadar iyi ve güzel birini üzmenin acısını çekiyordum.
"Peki Elif, onunla ayrıldınız mı?" Diye sordu annem. Ayrılmamıştık ama bu bir hafta boyunca onunla da fazla görüşmemiştim. Ne o aramıştı beni ne de ben. Aramızdaki şey çoktan bitmişti. Sadece ayrılamıyorduk. Onunla da konuşmam gerekiyordu. İyi bir ayrılığı hakediyordu.
"Hayır, henüz değil."
"Annecim karışmak istemiyorum ama aklında başkası varken sürdürme bunu. Ona yazık." Haklıydı. Konuşmalıydım onunla. Yaptığım şey doğru değildi. Ona söyleyeceğime dair söz vermiştim.
•
Okul yoluna girdiğimde kapüşonumu kafama geçirdim. Göz altlarım şiş olduğu için kötü görünüyordu ve kimseye bir şey açıklamak istemiyordum.
"Güney, aşkım." Elif'in sesi geldiğinde adımlarım durdu. Konuşmak istemiyordum ama bunu yapmam gerekti. Mecburdum.
"Neden kaçıyorsun günlerdir benden? Bu hâlin ne?" Gözlerimi gördüğünde panikle bağırdı. Kolundan tutup ara sokağa yönlendirdim. Nasıl konuşacaktım onunla bilmiyordum ama yapmalıydım.
"Elif özür dilerim. Affet beni."
"Ona aşık oldun." Bunun adı aşk mıydı? Onsuz canım çok yanıyordu, mutsuzdum. Etkilendiğim doğruydu ama aşk, bilmiyorum.
"Aramızdaki şey artık alışkanlığa döndü. Aşk hiç olmadı belkide ama sevdim seni. Hâlâ seviyorum ama bir arkadaş gibi."
"Sorun değil. Başta sana gelmem hataydı belki de. Onun seni sevdiğini öğrendiğimde ben de seni seviyordum. Sana açılır diye hızlı davranmak istedim."
Beni sevdiğini bile bile mi gelmişti bana? Duyduklarımla başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü sanki. Elif gibi birinden bunu beklemiyordum. Ali'ye çok fazla değer veriyordu. Hala verdiğini düşünüyordum. Onu da anlamak canımı daha da yakıyordu. Onun yerinde olsam ben ne yapardım diye düşünmeden edemiyordum. Yine de daha fazla uzatmak istemiyordum.
"Kendine iyi bak Elif. Hakkını helal et. Ben ediyorum."
Cevap vermesini beklemeden yanından ayrıldım. Şimdi sıra Ali'yle barışmaktaydı. Umarım beni kabul ederdi.
••••
Ali'ye insta kullanıcı adı önerileri istiyorum. Biraz Ali'nin karakterine uygun olsun. Taşşak geçen falan, hayır içinde taşşak geçmeyecek.