ေဝသည္ ေလးလံလြန္းေသာ မ်က္ခြံမ်ားကို ပင့္ကာ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို ႀကိဳးစားဖြင့္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ျမင္ရေသာ ျမင္ကြင္းက က်ဥ္းေနသည္။ ေဝ့ကို မၿပဳံးမရယ္ ၾကည့္ေနေသာ အန္တီ့မ်က္ဝန္းမ်ားက ေသာက္ရွဴးၾကယ္ ပမာ။
'အိပ္လို႔ေပ်ာ္လား' ဟု အန္တီက ေမးလာစဥ္ ေဝက ေခါင္းညိတ္၍ အေျဖေပးသည္။
'အန္တီ့ဆီက အနံ႔တစ္ခုရတယ္၊ မ်က္ႏွာသစ္ေဆးလိုမ်ိဳး'
'အင္း၊ တို႔ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးၿပီ၊ မင္းကို လာႏႈိးဖို႔ ေစာင့္ရင္း အိပ္ရာေပၚျပန္ေရာက္ေနတာ'
'ဘယ္ႏွနာရီထိုးၿပီလဲဟင္'
'ခုႏွစ္နာရီ'
'ေဝ...နည္းနည္း ေနျမင့္မွ ျပန္လို႔ရလား၊ အိမ္မွာ ဟို...'
'ရပါတယ္၊ တို႔ဆီမွာ သြားတိုက္တံ အပိုတစ္ေခ်ာင္းရွိတယ္၊ ထ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္ေခ်၊ တို႔မနက္စာ လုပ္ထားလိုက္မယ္၊ တကယ္လို႔ မင္းဆႏၵရွိရင္ ေန႔လယ္စာစားၿပီးမွ ျပန္လည္းရတယ္'
ေဝသည္ သြားတိုက္ေနရင္းမွ ဟိုဟိုသည္သည္ မ်က္လုံးျဖင့္ ေဝ့ကစားရင္း ေရခ်ိဳးကန္ကို ျမင္ေတာ့ ၿပဳံးမိေသးသည္။ ၿပဳံးေနရင္းမွလည္း ရင္ခုန္လာေသးသည္။ သြားတိုက္ေဆးမ်ားကို ေယာင္ၿပီး ၿမိဳခ်ပစ္ေတာ့မလို ျဖစ္ၿပီးမွ သတိျပန္ထိန္းလိုက္ႏိုင္၍ ေတာ္ေသးသည္။
ေဝသည္ ရႈပ္ပြေနေသာ ေခါင္းကို လက္ျဖင့္ တစ္ခ်က္သပ္လိုက္ၿပီး ထမင္းစားခန္းထဲတြင္ အန္တီ့ကို ရွာသည္။
ေဝသည္ မျမင္ဖူးေသာ အရာကို ျမင္ေတြ႕ရ၍ 'ဗုေဒၶါ' ဟု တမိသည္။
အန္တီ့မ်က္ႏွာတြင္ သနပ္ခါး လိမ္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ ပါးကြက္ကလည္း လက္သန္းနဲ႔ ေကာ္ၿပီး တို႔လိမ္းထားသလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ တကယ့္ကို ေသးေသးေလး။
'အယ္၊ အန္တီ...သနပ္ခါးေတြနဲ႔၊ ဘာစိတ္ကူးေပါက္လို႔လဲ' ဟု ေဝ ေမးေတာ့ အန္တီက ေရစိုေနေသာ လက္ဖဝါးမ်ားကို လက္သုတ္ဝတ္ျဖင့္ သုတ္ရင္း ေျပာသည္။
'မေန႔ကေလ ေဈးထဲကို ေရာက္ေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က သနပ္ခါးတုံးေတြ အႀကီးအက်ယ္ ေရာင္းေနတာေတြ႕လို႔၊ မေတြ႕ရတာၾကာေတာ့ စကားစျမည္ေျပာရင္းနဲ႔၊ တို႔ ဖို႔ လက္ေဆာင္ဆိုၿပီးေပးေတာ့ အားနာလို႔ ႏွစ္တုံးေတာင္ ထပ္ဝယ္လာခဲ့တာ'
'ဟင္း၊ အန္တီက အရမ္းအားနာတတ္တာပဲ၊ သနပ္ခါးတုံးအေၾကာင္း အန္တီ ဘယ္ေလာက္သိလို႔လဲ' ဟု ေဝက ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။
အန္တီသည္ ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း မ်က္ခုံးကို လက္ညႇိဳးျဖင့္ ပြတ္လိုက္ရင္း ခ်ိန္ဆဆကေလး ေျပာသည္။
'အင္း၊ ဘယ္ေလာက္သိလဲဆိုေတာ့...ေနပါဦး မင္းေကာ ဘယ္ေလာက္သိလို႔လဲ'
ေဝသည္ အန္တီႏွင့္ ကပ္လ်က္ ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး
'သနပ္ခါးတုံး တစ္တုံးဟာ စစ္မွန္ဖို႔ အရမ္းအေရးႀကီးတာေပါ့ အန္တီ၊ ကိုယ္ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားရတဲ့ မ်က္ႏွာေပၚမွာ လိမ္းရမယ့္ အရာမလား၊ ေသခ်ာစိစစ္ၿပီး ေ႐ြးခ်ယ္ ဝယ္ယူသင့္တာေပါ့၊ အန္တီ ဝယ္လာတဲ့ သနပ္ခါးစစ္မစစ္ ေဝၾကည့္ေပးမယ္' ဟု ဆိုကာ ေဝသည္ အန္တီ့ကို ေဘးတိုက္အေနအထားျဖင့္ သိုင္းဖက္ကာ အန္တီ့ပါးျပင္ေပၚ ေဝ့ ႏွာသီးဖ်ားကေလး အပ္ထားလိုက္သည္။
သနပ္ခါးနံ႔ သင္းသင္းကေလးကို ရသည္။ ေဝသည္ အဆုတ္ထဲထိ ေရာက္ေအာင္ အဝ ရွဴရႈိက္လိုက္ၿပီး အန္တီ့နားသယ္စပ္နားသို႔ ႏွာသီးဖ်ားကို ေနရာေ႐ႊ႕ကာ ေျပာလိုက္သည္။
'ဒီသနပ္ခါးက စစ္တယ္ အန္တီ'
အန္တီ၏ သက္ျပင္းခ်သံကို ၾကားရသည္။
'မင္း လူလည္က်တာပဲ' ဟုဆိုသည္။
ေဝသည္ ေပ်ာ္လို႔မဆုံး တၿပဳံးၿပဳံးျဖစ္ေနသည္။ ေဝသည္ ၿပဳံးေနရာမွ ရယ္လိုက္ေသာအခါ မို႔ေနေသာမ်က္လုံးမ်ားက ပိတ္သြားသည္။
'မင္းရဲ႕ မို႔ေဖာင္းေဖာင္း မ်က္ခြံေလးေတြကို တို႔ သိပ္သေဘာက်တာပဲ၊ မ်က္ခြံေတြ ေဖာင္းရျခင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က အေၾကာင္းအရာကို မလိုလားေပမယ့္လည္းေပါ့'
'အန္တီကလည္း ေဝက မ်က္ခြံေဖာင္းခ်င္လို႔ ငိုတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ငိုလို႔ေဖာင္းသြားတာေလ'
အန္တီ့ထံမွ စကားျပန္ မလာ။ အန္တီ့လက္ေခ်ာင္းမ်ားသာ ေဝ့မ်က္ႏွာနား ဝဲပ်ံလာသည္။ အန္တီ့လက္ေခ်ာင္းမ်ား ေဝ့မ်က္ခြံေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ ေဝသည္ မ်က္လုံးမ်ားကို အလိုက္သင့္ မွိတ္ခ်လိုက္သည္။ ပါးျပင္ေပၚသို႔ ေနရာေ႐ႊ႕ေသာအခါ ေဝ မ်က္လုံးမ်ားျပန္ဖြင့္သည္။
အန္တီသည္ ကိုယ္ကို ေဝ့ဘက္သို႔ ကိုင္းၫြတ္ကာ ေဝ့ ေမးေစ့ကို ျဖည္းညင္းစြာ ေမာ့ေစသည္။ အန္တီ ရွဴထုတ္လိုက္သည့္ ေလေႏြးေႏြးကို ေဝခံစားလို႔ ရေနၿပီ။ ေဝသည္ႏွလုံးေသြးမ်ား ဆူပြက္လာသည္ထင္ရသည္။ ေကာင္းကင္မွ ေလတံခြန္ကဲ့သို႔ ေဝ့ရင္ထဲမွ ႏွလုံးသားသည္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လြင့္ေနသည္ ထင္ရသည္။
'အိုး' ဟူေသာ တံခါးဝမွ အာေမဍိတ္အသံ။
ေလတံခြန္သည္ မလြင့္ေတာ့ဘဲ ေအာက္သို႔ ျပန္ျပဳတ္က်သည္။
'တို႔ေတာ့ မင္းတို႔ကို ေႏွာင့္ယွက္မိၿပီနဲ႔တူတယ္' ဟူေသာ အသံလာရာသို႔ ၾကည့္ေသာအခါ ျမတ္ေလးပန္းမ်ား ထည့္ထားေသာ ပန္းကန္ကို ကိုင္ကာ ရပ္ေနေသာ အန္တီခင္ကို ေတြ႕ရသည္။ အန္တီခင္သည္ ဝင္ရမလို၊ ထြက္သြားရမလို။
'ခင္ အိမ္ေရွ႕မွာ ပန္းခူးေနတာ မဟုတ္ဘူးလား' အန္တီေမျဖဴစင္က မ်က္ခုံးကို လက္ညႇိဳးျဖင့္ ပြတ္ရင္း အန္တီခင့္ကို လွမ္းေျပာသည္။
ေဝ့မွာေတာ့ မ်က္ႏွာကို ဘယ္ထားရမည္မသိ။
'အင္း၊ ဟုတ္တယ္၊ ဒီေန႔ ပန္းေတြအမ်ားႀကီးပြင့္တယ္လို႔ ေမ့ကို ေျပာခ်င္တာနဲ႔'
အန္တီခင္လည္း အိုးတိုးအမ္းတမ္း ျဖစ္သြားပုံရသည္။
'ဘုရားပန္းတင္ၿပီးရင္ ျပန္ေတာ့မွာ၊ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားလို႔ တကယ္ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္'
အန္တီခင္သည္ လွည့္ထြက္ရန္ျပင္သည္။ ေျခတစ္လွမ္းလွမ္းၿပီးမွ တုံ႔ကနဲ ရပ္လိုက္ၿပီး ေဝ့ဘက္လွည့္ကာ 'သူ႔ကို သတိထားေနာ္' ဟုဆိုလိုက္ေသာအခါ အန္တီေမျဖဴစင္၏ မ်က္ေစာင္းလွလွကို ျမင္ေတြ႕ရ၏။
ေတာ္ေသးသည္။ ေဝ အန္တီေမျဖဴစင့္ပါးကို နမ္းေနတုန္းက အန္တီခင္ ေရာက္မလာခဲ့လို႔။
ေဝသည္ မနက္စာစားၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ အိမ္ကိုလည္း မျပန္ခ်င္ေသး။
ေဝသည္ ေငါင္စင္းစင္းႏွင့္ ျမတ္ေလးပန္း႐ုံေအာက္ရွိ ခုံေပၚ သြားထိုင္ေနမိသည္။
ခဏၾကာေတာ့ အန္တီက 'ေဝ ပ်င္းေနၿပီလား' ဟု လာေမးသည္။
'အင္း၊ နည္းနည္းပါ'
'ညေနက် မင္းအားမလား'
'ညေနလား... ေဝ အားပါတယ္'
'တို႔ေတြ စက္ဘီးစီးထြက္ၾကမလား'
'ဟင္...အန္တီ အားလို႔လား'
'အားတာေပါ့၊ တို႔မစီးျဖစ္တာ ၾကာၿပီ၊ စီးနည္း မေမ့ဘူးထင္တာပဲ'
'အန္တီကလည္း တစ္ခါစီးတတ္ၿပီးရင္ ေမ့မသြားပါဘူး၊ စက္ဘီးေပၚသာ တက္ခြလိုက္၊ သူ႔အလိုလို စီးတတ္သြားလိမ့္မယ္'
'မင္းေျပာတာ ၾကားရတာေတာ့ အားရွိစရာပဲ၊ စက္ဘီးက ေလေရာ ရွိေသးလား မသိဘူး'
'ေဝ စစ္ေပးမယ္ေလ'
'ဘာလဲ၊ စစ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး စက္ဘီးကို သြားနမ္းဦးမလို႔လား'
'ဟာ အန္တီကလည္း'
ထိုကိစၥကို အန္တီ စလို႔ၿပီးေတာ့မွာမဟုတ္။
ေဝသည္ စက္ဘီးကို ေနာက္ေဖးမွ ထုတ္လာကာ သန႔္ရွင္းေရး စလုပ္သည္။ အန္တီတို႔အိမ္မွာ ေရဖ်န္းပိုက္ေသးေသးကေလး ရွိ၍ ေဝ ေရဆြဲစရာမလိုေတာ့။ ပထမတစ္ထပ္ ေရေဆးသည္။ ဆပ္ျပာတိုက္သည္။ ဆပ္ျပာမ်ားကို ေရႏွင့္ ထပ္ေဆးသည္။ ထို႔ေနာက္ အဝတ္ေျခာက္ျဖင့္ လိုက္သုတ္သည္။ အေရွ႕ဘီးက ေလနည္းနည္းေလ်ာ့ေနသည္။ ဖုန္တက္ေနေသာ ေလထိုးတံကို တစ္ခါ ဖုန္သုတ္၍ ေလထိုးရ၏။
ေဝ စက္ဘီးကို သေနသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မၿပီးေတာ့။ ေဝ့စက္ဘီးလည္း ဖုန္တက္ေနေလာက္ၿပီ။ ေရေဆးဦးမွ ျဖစ္မည္။
ၿခံတံခါးကို အသံမျမည္ေအာင္ တြန္းကာ ဝင္မွ ေဖေဖႏွင့္ ပက္ပင္းႀကဳံသည္။ ေဝသည္ မ်က္ႏွာလႊဲရန္ျပင္သည္။
'သမီး မနက္စာစားၿပီးၿပီလား' ဟု ေဖေဖကေမးေတာ့ စိတ္ထဲ ငိုခ်င္လာျပန္သည္။
'ၿပီးၿပီ ေဖေဖ' ဟု လွည့္မၾကည့္ဘဲ စကားျပန္သည္။
'ေဝ ညေနေစာင္းမွ ျပန္လာမယ္ ေဖေဖ၊ ေန႔ခင္း စိုးႀကီးဆီ သြားလည္လိုက္ဦးမယ္'ဟု ဆိုကာ ဖုန္းႏွင့္ စက္ဘီးကို ယူခဲ့ၿပီး ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
တကယ္ေတာ့ ေဖေဖ့ကို ညာခဲ့ျခင္းပါ။ ေန႔ခင္း စိုးႀကီးဆီ သြားမည္မဟုတ္။ အန္တီ့အနားတြင္ ေနမည္။ အန္တီ စာသင္တာ ေဘးက ထိုင္ၾကည့္မည္။
တကယ့္တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ေဝသည္ အန္တီ့ကို ၅မိနစ္ေတာင္ မေငးႏိုင္။ ေက်ာႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ထိသည္ႏွင့္ တဝါးဝါး သမ္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။ ေဝသည္ အန္တီ ေဘးမွာ ရွိသည္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ စိတ္ခ်စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနႏိုင္သည္လားမသိပါ။
🔸
'ေဝ ျမန္ျမန္မနင္းနဲ႔ေလ၊ တို႔ကို ေစာင့္ဦး'
ေဝသည္ ေနာက္သို႔ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ကာ စက္ဘီးကို ရပ္ပစ္လိုက္၍ အန္တီ့ကို ေစာင့္သည္။
'ေဝရယ္ တို႔က မင္းနဲ႔အတူ ေဘးခ်င္းယွဥ္ၿပီး စီးခ်င္တာေလ၊ ခု မင္းက တို႔ကို မေစာင့္ေတာ့ ငိုခ်င္လာသလိုပဲ'
တကယ္ကို ငိုေတာ့မည့္ ဟန္ကေလးျဖင့္ အန္တီေျပာလာေတာ့ ေဝ သနားသြားသည္။
'ဟီးဟီး၊ ေဝက ျမန္ျမန္စီးရတာ အက်င့္ပါေနလို႔၊ ဒီတစ္ခါ ျဖည္းျဖည္းစီးပါ့မယ္'
ေဝႏွင့္ အန္တီ စက္ဘီးယွဥ္စီးေနရင္း အန္တီ့ဘီးေလးက ေက်ာ္တက္သြာသည္။ ေဝ့စက္ဘီးက ေရွ႕ဆက္မသြားေတာ့။ ေရွ႕ဘီးက လုံးဝျပားေနၿပီ။ ေလထိုးခဲ့ရဲ႕သားနဲ႔။
ျပင္ဆိုင္က လြန္ခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ မတတ္ႏိုင္။ ျပန္သြား႐ုံရွိေတာ့မည္။ စက္ဘီးကို အပ္ခဲ့လိုက္မည္။ ေဝ့စက္ဘီးေၾကာင့္ အန္တီေပ်ာ္႐ႊင္မႈ မပ်က္စီးေစလိုပါ။ အန္တီ့စက္ဘီးမွာ ကယ္ရီယာခုံပါ၍ ေတာ္ေသးသည္။
'အန္တီ့ကို ေဝ တင္နင္းမယ္ေလ၊ အန္တီ ခုန္ၿပီး တက္တတ္လား'
'ငယ္ငယ္ကေတာ့ တက္ရဲသား' ဟု အန္တီက ၿပဳံးၿပီး ဆိုသည္။
'ရပါတယ္ေလ၊ မတက္တတ္လည္း ေဝ တင္နင္းႏိုင္ပါတယ္'
ေဝသည္ ျပည္လမ္းမႀကီးမွ ထြက္ကာ လမ္းသြယ္မ်ားမွတစ္ဆင့္ ၿမိဳ႕ပတ္လမ္းသို႔ စက္ဘီးကေလးကို နင္းလာခဲ့သည္။
'ဘာလို႔ တည့္တည့္မသြားဘဲ ဟိုခ်ိဳးသည္ေကြ႕ လုပ္ေနတာလဲ' ဟု အန္တီက ေမးသည္။
'အန္တီ့ကို လူျပတ္တဲ့ေနရာ ေခၚသြားမလို႔'
ဟု ေျဖေတာ့ ေဝ့ခါးကို ဖက္ထားေသာ အန္တီ့လက္က ေဝ့ဗိုက္ေခါက္ကို လိမ္ဆြဲသည္။
'အား....အန္တီ နာတယ္ေလ၊ ယာဥ္ေမာင္းေနတဲ့သူကို ယာဥ္ေပၚစီးနင္းလိုက္ပါလာတဲ့သူက စိတ္ေထြျပားေအာင္ မလုပ္ရဘူးဆိုတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ကို မသိဘူးလား'
ထိုအခါ အန္တီက ရယ္သည္။
'မၾကားဖူးပါဘူး၊ ခုမွ ၾကားဖူးတယ္' ဟုဆိုကာ ဆက္ရယ္ေနျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ အရယ္ရပ္ကာ 'မင္း တို႔ကို တကယ္ လူျပတ္တဲ့ေနရာ ေခၚသြားရဲလို႔လား' တဲ့။
ဘယ္ေခၚသြားရဲမလဲ အန္တီရယ္၊ ေဝ့ေက်ာေပၚ အပ္လာတဲ့ အန္တီ့ပါးျပင္က အေႏြးဓာတ္ေငြ႕ေငြ႕နဲ႔တင္ ေဝ့ ရင္ေတြခုန္လွၿပီကို။ ထိုစကားကိုေတာ့ မေျပာျဖစ္ပါ။
'ဘာလို႔ ေခၚမသြားရဲရမလဲ အန္တီ၊ ေဝက အန္တီ့ကို လူေတြနဲ႔ ခဏေဝးတဲ့ဆီ ေခၚသြားခ်င္႐ုံပဲ၊ ဟိုမွာျမင္လား'
ေဝသည္ စက္ဘီးကို ရပ္လိုက္သည္။ ေဝသည္ ေကာင္းကင္သို႔ လက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္ၿပီး
'မီးခိုးေရာင္တိမ္ေတြ၊ ေဝတို႔နဲ႔ အနီးစပ္ဆုံး တိမ္ေတြပဲ၊ ေတာင္ကေန ေျမာက္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ ေ႐ြ႕ေနၾကတာေနာ္၊ ေကာင္းကင္ကို ေဝတို႔ ထိလုနီးၿပီလို႔ အန္တီ မခံစားရဘူးလား'
'ဟုတ္သား၊ ဒီေနရာက ေကာင္းကင္ကို အက်ယ္ႀကီးျမင္ရတယ္၊ ေလေကာင္းေလသန႔္လည္းရတယ္၊ စိတ္ကို လန္းသြားတာပဲ'
'ဒါေၾကာင့္ ေဝက အန္တီ့ကို ဒီေခၚလာတာပါေနာ္'
'ဟုတ္ပါၿပီ၊ တို႔က ဘာေျပာေနလို႔လဲ' ဟုဆိုကာ ေဝ၏ ပါးႏွစ္ဖက္ကို လက္မႏွင့္ လက္ညိဳးၾကားတြင္ညႇပ္ကာ လာဖ်စ္သည္။
'အ... အ... အ၊ နာလိုက္တာ' ဆိုမွ လႊတ္သည္။
'မင္းက ခ်စ္ဖို႔သိပ္ေကာင္းတာပဲ'
'သိသားပဲ' ဟုဆိုေတာ့ မ်က္ေစာင္းလွလွကို ျမင္ရသည္။
'ျပန္ရေအာင္ အန္တီ၊ ေခြၽးထြက္ေတာ့ ေရခ်ိဳးခ်င္လာၿပီ'
အျပန္လမ္းတြင္ အန္တီက ေဝ့ေက်ာေပၚ မ်က္ႏွာအပ္၍ ေျပာသည္။
'အတူရွိရတဲ့ အခ်ိန္ကေလးက တိုေတာင္းလိုက္တာေနာ္'
'အန္တီကလည္း ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံး ေဝ အန္တီနဲ႔ ရွိေနတာမဟုတ္ဘူးလား' ဟု ေျပာေတာ့ ေဝ့ေက်ာေပၚ လက္သီးဆုပ္ကေလးတစ္ခု က်လာသည္။
🔸