Ο χαρακτηριστικός ήχος συνέχιζε να ακούγεται, τουτ..τουτ... Η Έμιλυ αγχώθηκε πάρα πολύ, τα χέρια της είχαν καταιδρώσει και δυσκολευόταν να κρατήσει την ανάσα της σταθερή. Επίτηδες γύρισε με την πλάτη στην Τζάνις για να μην παρατηρήσει την συμπεριφορά της.Μετά από πολλές κλήσεις έκλεισε το τηλέφωνο.
-"Τί έγινε;; Γιατί δεν το σηκώνει;" Τα μάτια της Τζάνις άνοιξαν διάπλατα γεμάτα προσμονή και ελπίδα για κάτι καλό.
Η κόρη της αναστέναξε απογοητευμένη. "Συγνώμη ,αλλά δεν απαντάει. Ίσως θέλει τον χρόνο του, ας τον μόνο για λίγο." Άφησε το τηλέφωνο μπροστά στο τραπέζι και αγκάλιασε την μεγάλη γυναίκα.
-"Μάλλον έχεις δίκιο.. Ίσως πιέζεται από μένα. Θα περιμένω να γυρίσει πίσω όποτε θέλει ή να μου τηλεφωνήσει όταν είναι έτοιμος." Πήρε μια βαθυά ανάσα και σηκώθηκε όρθια. "Δεν ξέρω τι μ' έπιασε και έκλαιγα τόσο υστερικά. Συγνώμη αν σε κούρασα και σένα." Σκούπισε τα μάτια της και χαμογέλασε δειλά.
-"Χαίρομαι που κατάλαβες. Μα ξέρεις τον εαυτό σου ,δεν είσαι μια απελπισμένη γυναικούλα!" Η διάθεση την κοπέλας ανέβηκα, καθώς η μαμά της άρχισε να παίρνει τα πάνω της ξανά. " Θες να μείνω κι άλλο;"
-"Όχι, όχι.. Αρκετά σε ταλαιπώρησα.. Χάλασα και το ταξίδι σου.."
-"Δεν πειράζει, φτάνει που έγινες καλά τώρα."
-"Ευχαριστώ πολύ παιδί μου.." Με ευγνωμοσύνη την φίλησε γλυκά στο μέτωπο. "Άντε πήγαινε τώρα, θα περιμένει και ο άντρας σου."
-"Εντάξει, όποτε θες και νιώσεις την ανάγκη για παρέα έλα επίσκεψη σε μας." Η Τζάνις έγνεψε θετικά μ' ένα νεύμα και ξεπροβάδισε την Έμιλυ μέχρι την έξοδο του σπιτιού.
Έχει δίκιο η κόρη μου, δεν πρέπει να χαλιέμαι για έναν βλάκα.. Μπορεί να με πονάει η απόρριψή του, αλλά δεν θα πεθάνω κιόλας.. Θα προσπαθήσω να μείνω δυνατή για όσο μπορώ..
~~
H Έμιλυ έφτασε κουρασμένη σπίτι λόγω της ψυχικής ταλαιπωρίας που πέρασε με την Τζάνις. Έβγαλε το μπουφάν της και ανέβηκε για μεσημεριανό. Ο Ρότζερ ήδη είχε κάτσει στο τραπέζι. Μόλις η γυναίκα του μπήκε μέσα, διέκρινε το θλιμμένο βλέμμα της.
-"Τί έγινε με τη μητέρα σου, αγάπη μου;" την ρώτησε γλυκά ,ενώ εκείνη έκατσε άκεφη στο τραπέζι. Πήρε μια βαθυά ανάσα και μίλησε.
-"Ο Τζέρεμι έφυγε χωρίς προειδοποίηση και αυτή έπεσε στα πατώματα.. Ποτέ δεν την είχα ικανή να κάνει κάτι τέτοιο." Και η ίδια ανησυχούσε γι' αυτόν, που πήγε, πως ζει, γιατί δεν τηλεφωνεί. Της χρωστούσε έστω μια εξήγηση γι' αυτή τη χαζή εκδίκησή του, αν τελικά είχε φύγει γι΄αυτό το λόγο..
Ο Ρότζερ κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι του. "Κάποια στιγμή θα συνέβαινε.. Η κ.Τζάνις δεν πρέπει να το παίρνει κατάκαρδα." Είπε και συνέχισε να τρώει το γεύμα του.
Η Έμιλυ σταύρωσε τα χέρια της πάνω στο τραπέζι ,ενώ σκεφτόταν τι θα γίνει από δω και πέρα. "Μην ανησυχείς. Την ηρέμησα και το ξεπέρασε. Τώρα θα περιμένει απλά το τηλεφώνημά του. Εάν θα πάρουν διαζύγιο ή θα τα ξαναβρουν. Ειλικρινά δεν με νοιάζει. Δικό τους πρόβλημα είναι, όχι δικό μου." Εν τέλη αποφάσισε να φάει το μοσχαράκι που είχαν με τις πατάτες πριν κρυώσει.
-"Συμφωνώ μαζί σου. Εσύ πρέπει να παραμείνεις ήρεμη. Δεν είναι δικό σου θέμα. Πάντως ήμουν σίγουρος πως δεν θα κρατούσε αυτή η σχέση."
-"Γιατί;" Ρώτησε με περιέργεια τον Ρότζερ.
-"Το παιδί φαινόταν τι τύπος είναι. Είμαι σίγουρος πως απατάει τη μαμά σου. Γι' αυτό την παράτησε."
Η Έμιλυ αναστατώθηκε απ' αυτήν την είδηση. Ο λαιμός της στέγνωσε και τα χέρια της ίδρωναν ολοένα και περισσότερο. Ξερόβηξε για να ελέγξει την φωνή της και το ρώτησε: "Εσύ πού το ξέρεις; Τον είδες με κάποια άλλη;"
-"Όχι εγώ, αλλά ένας συνεργάτης μου. Δεν το είπα για να μην σας στεναχωρέσω, αλλά σας εκμεταλεύετε."
Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα, μα προσπαθούσε ακόμα να συγκρατήσει την ταραχή της. "Πού τον είδε;" Ελπίζω να μην ήμασταν εμείς που είδε.
-"Τους είδε σ' ένα καφέ πριν λίγο καιρό. Η κοπέλα ήταν ξανθιά και είχε γυρισμένη την πλάτη της, ενώ αυτός βρισκόταν πολύ κοντά της. Βέβαια δεν πρόλαβε να δει ποια είναι γιατί το φανάρι έγινε πράσσινο και έφυγε." Ο Ρότζερ μιλούσε ήρεμα δίχως την παραμικρή υποψία για την ίδια του την γυναίκα. Η κοπέλα τον ξεγελούσε ακόμα μια φορά εύκολα με τα ψέματα και την αθώα παρουσία της.
-"Και γιατί δεν το είπες νωρίτερα;"
-"Δεν ήθελα να ανησυχήσω την μητέρα σου. Ήλπιζα πως θα το καταλάβαινε μόνη της. Σίγουρα την παράτησε για την ερωμένη του. Γι΄ αυτό δεν πρέπει να στεναχωριέται να της πεις." Ακολούθησε για λίγο παύση και από τα δύο άτομα.
-"Δεν πρόκειται να το πω στη μαμά μου. Θα πληγωθεί περισσότερο και φοβάμαι μην κάνει κακό στον εαυτό της." Έσπασε την σιωπή εκείνη.
-"Όπως θες. Πάντως οι σχέσεις με τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας δεν έχουν μέλλον." Η Έμιλυ τον κοίταξε παράξενα κι εκείνος γέλασε. "Έτσι τουλάχιστον πίστευα ,μέχρι που σε γνώρισα. Ο δικός μας γάμος είναι η εξαίρεση. " Ακούμπησε το χέρι της και το έσφιξε. "Μ' αγαπάς και σ' αγαπώ ,το ξέρω πως δεν θα με προδώσεις ποτέ. Ούτε κι εγώ εσένα. " Έσκυψε και την φίλησε στο χέρι. Εκείνη χαμογελούσε με δυσκολία ,καθώς οι ενοχές την κατέκλυζαν πάλι. Εγώ σε απάτησα και είναι μεγάλη η αμαρτία και το βάρος που κουβαλάω. Ποτέ δεν θα συγχωρέσεις ,ποτέ.. Γι' αυτό δεν μπορώ να στο ομολογήσω.. Τα μεγάλα καστανά της μάτια άρχισαν να βουρκώνουν ασυναίσθητα. Ο Ρότζερ την αγαπούσε τρελά, ενώ αυτή τον πρόδιδε με τον χειρότερο τρόπο. Γιατί δεν μπορώ να με ελέγξω, γιατί;
-"Δεν θα χωρίσουμε ποτέ καλή μου. Ξέρω πόσο μ' αγαπάς." Τα αθώα γαλανά του μάτια και το γλυκό χαμόγελο που είχε πάντα , έκαναν το βάρος ακόμα μεγαλύτερο. Το στομάχι και η καρδιά της ένιωθαν να τα ΄σφίγγουν΄όλο και πιο πολύ. Νόμιζε πως θα της κοπεί η ανάσα. Τα ρούχα την έπνιγαν, το δωμάτιο έμοιαζε να μικραίνει σαν να μην έχει μείνει πια οξυγόνο. Αν έμενε για λίγο ακόμα θα ξεσπούσε σε κλάματα και δεν το ήθελε.
-"Ναι, μην έχεις αμφιβολίες γι' αυτό." Τον χάιδεψε στο μάγουλο κι ένα δάκρυ της ξέφυγε.
Ο Ρότζερ ανησύχισε, τα λεπτά του φρύδια έσμιξαν και την έπιασε απ' τον ώμο. "Τί έπαθες;¨"
Η Έμιλυ συνέχισε να κλαίει ασταμάτητα, χωρίς να μιλάει. Πόσο θα 'θελε να του πει: Σε απάτησα, είμαι μια τσουλάρα που δεν αξίζω τίποτα..Ούτε την αγάπη σου , ούτε την καλοσύνη σου.. Αλλά δεν μπορούσε. "Τ..τίποτα. Απλά συγκινήθηκα απ' τα ωραία σου λόγια. Είσαι ο πιο καλός άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου." Σηκώθηκε απ' το τραπέζι και τον αγκάλιασε σφιχτά. "Συγνώμη αν στεναχωρώ κάποιες φορές. Συγχώρεσέ με ." Ήθελε να ακούσει αυτή τη λέξη ,μήπως και νιώσει καλύτερα το υποσυνείδητό της.
-"Σε συγχωρώ, μην λες βλακείες. Σ' αγαπώ. Δεν θα 'κανες ποτέ κάτι κακό σε μένα. Το ξέρω." Σίγουρος για την αγάπη της γυναίκας του, της φίλησε τρυφερά τα μαλλιά. "Πάνε ξεκουράσου, ήταν μια δύσκολη μέρα για σένα.. Κουράστηκες λόγω της μητέρας σου, ένας ύπνος θα σου κάνει καλό." Χάιδευε αρκετά λεπτά την πλάτη και τα μαλλιά της ,μέχρι να ηρεμήσει. Αυτή η κίνηση θύμιζε στην Έμιλυ τον πατέρα της, ένιωθε ασφαλής στην αγκαλιά του. Όπως ο μπαμπάς της την καθησύχαζε πάντα με αυτόν τον τρόπο, έτσι έκανε κι ο Ρότζερ. Η ασφάλεια, η πατρική φιγούρα και η αγάπη της έλειπαν πολύ καιρό. Ο Ρότζερ της τα πρόσφερε όλα αυτά απλόχερα, δεν μπορούσε να τον απορρίψει ,να τον διώξει ,δεν έπρεπε..Έστω και αν δεν υπήρχε ο έρωτας μέσα..
Όταν σταμάτησε το κλάμα, αποφάσισε να πάει στην κρεβατοκάμαρα για να κοιμηθεί. "Έχεις δίκιο. Μην δίνεις σημασία. Μόλις ξεκουραστώ θα γίνω καλά." Σηκώθηκε απ' την αγκαλιά του και πήγε για ύπνο ,μπας και καθάριζε το μυαλό απ' τις πολλές σκέψεις...
~~~~
Πολλές βδομάδες πέρασαν γρήγορα, χωρίς κανένα νέο απ' τον Τζέρεμι. Η Τζάνις συνέχιζε να ανησυχεί πολύ, όμως απασχολούσε το μυαλό της με άλλες δραστηριότητες. Κάθε βράδυ πήγαινε σε πάρτυ ή εκδηλώσεις ή βόλτα και το πρωί φρόντιζε τον εαυτό της στα μαγαζιά και κέντρα αισθητικής.
Η Έμιλυ δεν είχε καμία αλλαγή στη ζωή της. Κάθε μέρα ήταν ίδια και ήρεμη. Πρωινό ξύπνημα, γυμναστήριο, φαγητό, βόλτες και άπειρα λεφτά. Πολλές φορές έκανε δωρεές σε ιδρύματα και φιλανθρωπικές οργανώσεις. Της άρεσε να ασχολείται με καλούς σκοπούς και να βοηθάει ,άλλωστε αυτό καλυτέρευε την μέρα της και δεν βαριόταν τόσο. Ήταν μια πολύ καλή και επιμορφωτική απασχόληση.
Ώσπου ένα απόγευμα γύρισε στο σπίτι κουρασμένη. Ο Ρότζερ είχε φύγει σε επαγγελματικό ταξίδι για 2 μέρες και θα επέστρεφε αύριο βράδυ. Μπήκε μέσα στην κρεβατοκάμαρα ,πετώντας την τσάντα πάνω στο κρεβάτι. Έβγαλε το πανωφόρι της και πήδηξε πάνω στο κρεβάτι. Τι ωραία αίσθηση να ξαπλώνεις στο κρεβάτι.. Σιγά -σιγά τα μάτια της άρχισαν να κλείνουν απ' την κούραση.. όμως εκείνη τη στιγμή ακούστηκε η δόνηση απ΄το κινητό.. Ουφ! Ποιός είναι τώρα;; Άπλωσε το χέρι μέσα στην τσάντα κι έβγαλε τη συσκευή. Χμμ,, Άγνωστος..