╔═════ ࿇ ═════╗
𝕮𝖍𝖆𝖕𝖙𝖊𝖗 32
Romance After Flames
╚═════ ࿇ ═════╝
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ခရစ္စတိုဖာႏွင့္အတူ ေဒါမနစ္ (အေဖ) ႏွင့္ ဂေရဟမ္ (အဘိုး)တို႔ကို သူ၏စြမ္းအားမ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ေနခဲ့သည္။
တစ္ဖက္တြင္မူ ကိုတက လင္ကြန္း၊ ဂါဘရီရယ္ႏွင့္ အေဒါနစ္တို႔ကို သုံးေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္၊ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ယွဥ္ၿပိဳင္တိုက္ခိုက္ေနခဲ့သည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ေဒါမနစ္ႏွင့္ ဓားခ်င္းယွဥ္ၿပိဳင္ခုတ္ထစ္ရာတြင္ လက္ရည္အတူတူျဖစ္ေနခဲ့သျဖင့္ အေတာ္ေလး အားစိုက္ထုတ္ကာ ေဒါမနစ္ကို ခုခံတ္ိုက္ခိုက္ေနခဲ့ရသည္။
ခရစ္စတိုဖာကမူ ဂေရဟမ္၏ အင္အားျပင္းေသာ စြမ္းအားတိုက္ကြက္မ်ားကို ဆက္တိုက္ေရွာင္တိမ္းေနခဲ့ၿပီးေနာက္ သူ၏ဓားရွည္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆင့္ေခၚခဲ့ကာ ဂေရဟမ္ကို သူ၏ကိုယ္ပိုင္နည္းဗ်ဴဟာျဖင့္ အ႐ိုးေၾကေၾက အရည္ခမ္းခမ္း တိုက္ခိုက္ေနခဲ့သည္။
ကိုတက ေရ၊ေလ၊ေျမ၊မီး၊သစ္ေတာ စသည့္ ဓာတ္ႀကီးငါးပါးကို ကိုယ္စားျပဳေသာ ၾကယ္စက္ဝိုင္းမ်ားကို ဖန္ဆင္းခဲ့ၿပီး ဘိုးေတာ္ ၃ ေယာက္ဆီ တိုက္႐ိုက္ပစ္လႊတ္ခဲ့႐ုံတင္မက ယင္စြမ္းအားကို အသုံးျပဳကာ အားျပင္းေသာဧရာမမီးဓာတ္လုံးႀကီးတစ္ခုကို ဖန္ဆင္းခဲ့လ်က္ အရွိန္ျဖင့္ ထုတ္လႊတ္တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ဂေရဟမ္ႏွင့္ ေဒါမနစ္ဆီကိုပါ မီးလုံးမ်ား ပစ္လႊတ္ေပးခဲ့ၿပီး ခရစ္စတိုဖာႏွင့္ဂ်ရယ္မိုင္ရာတို႔ ေျပးလြတ္ေစရန္အတြက္ ကူညီေပးခဲ့သည္။
" ေဟ့ေကာင္ေတြ ... လာေျပးၾကမယ္ "
ကိုတက သူ႔ပတ္ပတ္လည္ေျမႀကီးတစ္ဝိုက္မွာ ယင္ယမ္ teleport စက္ဝိုင္းတစ္ခုကို ဖန္တီးခဲ့ၿပီး ခရစ္စတိုဖာႏွင့္ဂ်ရယ္မိုင္ရာတို႔ကို ၎ေမွာ္စက္ဝိုင္းအတြင္းသို႔ အျမန္ဝင္ရန္ ေခၚခဲ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ကိုတ၏စက္ဝိုင္းအတြင္းသို႔ တုံ႔ဆိုင္းမေနဘဲ ခုန္ဝင္ခဲ့ၾက၏။
ကိုတက သူ႔စက္ဝိုင္းအတြင္းသို႔ ခရစ္စတိုဖာတို႔ေရာက္ရွိသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ သူတို႔၏ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါမ်ားကို ေဖ်ာက္ပစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ မီးလုံးမ်ားေပါက္ကြဲခဲ့ၿပီးေနာက္ မီးခိုးေငြ႕မ်ားက ဖရီးမန္းတို႔ကို ဖုံးလႊမ္းသြားခဲ့၏။
သို႔ေသာ္ ၁၀ မိနစ္ၾကာၿပီးေနာက္ ၎မီးခိုးေငြ႕မ်ားၾကားတြင္ ဖရီးမန္းဘိုးေတာ္မ်ား ျပန္ေပၚလာခဲ့သည္။
" ေတာက္ ... ေခြးေကာင္ေလးေတြ လႊတ္သြားၿပီ "
ဂေရဟမ္က အခဲမေက်ျဖစ္ကာ ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနခဲ့သည္။
" ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ... သူတို႔ဘက္မွာ ငါတို႔နီးပါးစြမ္းအားႀကီးတဲ့ ေမွာ္ပညာရွင္ပါေနမွေတာ့ လြတ္သြားတာ အဆန္းမဟုတ္။ အဲဒီေမွာ္ပညာရွင္သုံးသြားတဲ့စြမ္းအားကိုၾကည့္ရင္ Onmyodo ပဲ။ ဆိုေတာ့ သူက Onmyoji တစ္ေယာက္ပဲ "
ဂါဘရီရယ္၏စကားကို လင္ကြန္းကလည္း ေခါင္းညိတ္ေနလ်က္ ေထာက္ခံခဲ့သည္။
" ဒီလိုဆို သူက ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေပါ့ "
အေဒါနစ္၏မ်က္ခုံးမ်ားက စိတ္ဝင္စားမႈအျပည့္ျဖင့္ ပင့္တက္သြားသည္။
"အခုေတာ့ စံအိမ္ေတာ္ျပန္ၿပီး အေဖႀကီးကို ျပန္အစီရင္ခံရေအာင္ "
----
ကီရမ္က သူတစ္ေယာက္တည္း မေကာင္းဆိုးဝါးမိစာၦမ်ားစြာကို အခ်ိန္ ၁ နာရီခြဲနီးပါးၾကာေအာင္ တိုက္ခိုက္ေနခဲ့သည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ သူ၏အစြမ္းကို မျဖစ္မေနထုတ္သုံးရေတာ့မည့္အခ်ိန္ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္ကို သေဘာေပါက္သြားေသာအခါ သူ၏ေရဓာတ္အေျခခံသည့္ ေမွာ္စြမ္းအားမ်ားကို ထုတ္သုံးရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ သူ၏မိစာၦအသြင္ကိုေတာ့ မေျပာင္းလဲခဲ့ေပ။
ေရနဂါးမိစာၦျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ သူ၏အာခံတြင္းကေန ဧရာမေရပူေဖာင္းလုံးမ်ားကို အဆက္မျပတ္ ထုတ္လႊတ္ခဲ့သည္။ ထိုေရပူေဖာင္းလုံးႀကီးမ်ားက လူေယာင္ေဆာင္မိစာၦေကာင္မ်ားကို တစ္ေကာင္ခ်င္းဆီ ဖမ္းဆီးခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ မိစာၦအားလုံးလည္း ေရပူေဖာင္းလုံးႀကီးမ်ားထဲတြင္ ပိတ္မိေနခဲ့ၾက၏။
ကီရမ္လည္း သူမွတ္မိေနခဲ့သည့္ မြန္ဒီ၏ကိုယ္သင္းရနံ႔အတိုင္း သူမကို ဖမ္းေခၚသြားသည့္မိစာၦမ်ားေနာက္သို႔ အျမန္ဆုံးနည္းႏွင့္ မဆိုင္းမတြ ေျခရာခံလိုက္ခဲ့သည္။
" အားး ေခြးမိစာၦႀကီးေတြ ... ငါ့ကိုလႊတ္စမ္း "
မြန္ဒီက သူမကို ပခုံးထက္တြင္ ထမ္းပိုးထားေသာ မိစာၦေကာင္ႀကီးအား အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ခဲ့သည္။
" Boss ... သူက ဖရီးမန္းတို႔အမ်ိဳးအႏြယ္အစစ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မာလကီးယားမွာေနယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ယုံေနတယ္။ သူက ဖရီးမန္းအႏြယ္ဆိုတာ ... အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုလက္ေလွ်ာ့ၿပီး တျခားသားေကာင္ေတြကိုပဲ အမဲလိုက္ရေအာင္လား "
တပည့္မိစာၦက ေျပးလႊားေနစဥ္အတြင္း သူ၏ဆရာျဖစ္သူမိစာၦကို ႏွမ္းေစ့ေလာက္ရွိသည့္မ်က္ႏွာျဖင့္ ညိဳးငယ္စြာ ေျပာၾကားခဲ့သည္။
" ငါအဲဒါေတြ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ဖရီးမန္းဆိုတာ ယုံတမ္းပုံျပင္တစ္ပုဒ္ပဲ။ ေနာက္ ဒီငတိမေလးရဲ႕ဝိညာဥ္က အရမ္းစားလ္ို႔ေကာင္းမဲ့ပုံေလးကို လက္မေလ်ာ့ႏိုင္ပါဘူး "
" Boss ကေတာ့ ... "
ထိုစဥ္ ေျပးလႊားေနေသာ သူတို႔၏ေျခလွမ္းမ်ားက သူတို႔ေရွ႕တြင္ ပိတ္ရပ္ေနခဲ့ေသာတစ္ေယာက္ေသာသူေၾကာင့္ အရွိန္ေသသြားခဲ့သည္။
ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားအတြင္း လမ္းမီးတိုင္၏အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ေတာက္ပေနေသာေ႐ႊညိဳေရာင္မ်က္ဝန္းတစ္စုံႏွင့္ဓားသူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ရွိေနခဲ့သည္။
" ကီရမ္ "
မြန္ဒီ၏မ်က္လုံးမ်ားက ကီရမ္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ဝင္းလက္သြားခဲ့သည္။
ကီရမ္က သူမ၏အျမင္အာ႐ုံထဲတြင္ ေငြေရာင္သံခ်ပ္ကာဝတ္ထားသည့္ နတ္သားသူရဲေကာင္းေလးတစ္ပါးကဲ့သို႔ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါေတာက္ပေနလြန္းခဲ့လ်က္။
ကီရမ္က သူ၏ေမွာ္ဓားရွည္ကို ေရွ႕သို႔ ဆန႔္တန္းထုတ္လိုက္ကာ ...
" ငါက စကားအမ်ားႀကီးေျပာရတာကို မုန္းတယ္ ... ဒီေနရာမွာ ပြဲခ်င္းၿပီးအသက္မထြက္ခ်င္ရင္ သူ႔ကိုထားၿပီး ခ်က္ခ်င္းလစ္လိုက္ "
ရန္သူကို မထီမဲ့ျမင္ၾကည့္ေနေသာ ကီရမ္၏ေ႐ႊညိဳေရာင္မ်က္ဝန္းမ်ားက စူးရွေနခဲ့လ်က္။
မိစာၦႏွစ္ေကာင္လည္း ကီရမ္၏ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာအရွိန္အဝါကိုျမင္လိုက္ရသည့္အခိုက္အတန႔္၌ မိနစ္အနည္းငယ္ ၾကက္ေသေသသြားခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ မိစာၦတပည့္ျဖစ္သူက ခ်က္ခ်င္းသတိျပန္ဝင္လာခဲ့ၿပီးေနာက္။
" Boss ... Boss မေျပးရင္ က်ဳပ္ေျပးၿပီ"
" ေဟ့ေကာင္၊ မင္း ... "
ဆရာျဖစ္သူေတာင္ တားခ်ိန္မရလိုက္ဘဲ ေနာက္လွည့္ကာ ျမင္းတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ ဒုန္းစိုင္းေျပးေတာ့သည္။
ထိုျမင္ကြင္းကို ေတြ႕ျမင္လိုက္သည့္ ကီရမ္က တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ေနခဲ့ေသာမိစာၦအား အထင္ေသးေသာအၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ကာ မဲ့ၿပဳံးၿပဳံးခဲ့၏။
ကီရမ္က သူ၏ဓားရွည္ကို ေလထဲတြင္ ေဝွ႔ဝိုက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ သူ၏လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဓား႐ိုးကိုဆုပ္ကိုင္ကာ မြန္ဒီကိုဖမ္းထားေသာ လူအေရၿခဳံမိစာၦေကာင္၏ေခါင္းကို ဓားရွည္အား တည့္တည့္ခ်ိန္ပစ္ခဲ့သည္။
ဓားရွည္ဟာလည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အလင္းႏူန္းျဖင့္ မိစာၦေကာင္၏ဦးေခါင္းသို႔ ထိုးေဖာက္စိုက္ဝင္သြားခဲ့ၿပီး လူအေရၿခဳံမိစာၦေကာင္လည္း ေျမျပင္ေပၚသို႔ ေနာက္ျပန္လဲက်သြားကာ ထိုေနရာမွာတင္ ေသဆုံးသြားေတာ့သည္။
မြန္ဒီလည္း မိစာၦေကာင္၏ပခုံးထက္ ထမ္းပိုးခံရျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္သြားၿပီး ေျမျပင္ေပၚသို႔ လဲက်ခဲ့သည္။
" မြန္ဒီ "
ကီရမ္က သူ႔ဓားရွည္ကို အစြမ္းျဖင့္ ျပန္သိမ္းယူခဲ့ၿပီးေနာက္ ေျမျပင္ေပၚသို႔လဲက်သြားသည့္ မြန္ဒီဆီသို႔ ကီရမ္က စိုးရိမ္တႀကီးျဖင့္ အျမန္သြားခဲ့သည္။
" ဒဏ္ရာႀကီးႀကီးမားမားရသြားလား "
ကီရမ္က သူမအား ဘယ္ေလာက္ထိ စိုးရိမ္ပူပန္ေနေၾကာင္း သူ႔လုပ္ရပ္တင္မက သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္လည္း သိသာထင္ရွားေနလ်က္။
ဤသည္ကို မြန္ဒီ ခံစားမိေသာ္ သူမ သည္းမခံႏိုင္စြာ ၿပဳံးရယ္မိသည္။
" မရဘူး ဟီးဟီး"
" နင္ ခုလိုျဖစ္တာေတာင္ ရယ္ႏိုင္ေသးတယ္ "
" ေပ်ာ္စရာႀကီးေလ "
ကီရမ္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားသည္။
" နင္ ေနာက္ဆို လူတကာကို လိုက္ဒုကၡမေပးစမ္းနဲ႔ ... ခုေရာ ဘာလို႔အိမ္က ထြက္ေျပးလာရတာလဲ။ နင့္အစ္ကိုက ငါနဲ႔အတူတူရွိေနတာသိသြားရင္ စိတ္ဆိုးေနမယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ျမန္ျမန္အိမ္ျပန္ ... "
ကီရမ္က စိတ္ေထာင္းခနဲျဖစ္ၿပီး ေလသံမာတင္းမာစြာ ေျပာလာေသာအခါ မြန္ဒီက မ်က္ရည္ထြက္စျပဳလာသည္။
" နင္ ငါ့ကိုအဲဒီလိုမေအာ္ပါနဲ႔ဟာ ... ငါကနင့္ကိုေတြ႕ခ်င္လို႔ကို ... "
မြန္ဒီ၏အသံအေနအထားက စကားအစတြင္ ျမင့္ေနရာမွ စကားအဆုံးတြင္ ေသးသိမ္ခဲ့သည္။
သူမ၏ဂါဝန္စကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားလ်က္ ေခါင္းငုံ႔ထားသည္။
ကီရမ္၏မ်က္လုံးမ်ားကို ယခုအခ်ိန္အတြင္ သူမ ရင္ဆိုင္ႏိုင္စြမ္း မရွိပါ။
ပါးမို႔မို႔ေလးမွ စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္စက္တ္ို႔က ေျမျပင္ေပၚသို႔ တစ္စက္ခ်င္းစီ ျဖည္းညင္းစြာ က်ဆင္းလာလ်က္။
ကီရမ္လည္း မြန္ဒီ၏ပါးျပင္ထက္က မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းကိုျမင္ေသာ္ ေလသံဆက္မမာႏိုင္ေတာ့ေပ။
သူ၏စိတ္စန္းစန္းတင့္ေနမႈကို ေျဖေလ်ာ့လိုက္ၿပီးေနာက္ ႏူးညံ့ေသာေလသံျဖင့္ ေျပာခဲ့သည္။
" ငါက နင္တစ္ခုခုျဖစ္မွာ စိုးရိမ္လို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ႏွစ္ဖက္အသ္ိုင္းအဝိုင္းက သင့္ျမတ္ေနၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ နင့္မွာ ငါ့လိုသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေလ်ာ့သြားလည္း ေနာက္ထပ္သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးရလာမွာ "
ကီရမ္၏စကားလုံးမ်ားက မြန္ဒီ၏ႏွလုံးသားကို ပူေဆြးလာေစ႐ုံမက သူမ၏မ်က္ရည္ၿဖိဳင္မႈအားေကာင္းလာေအာင္ ပံ့ပိုးေပးသလိုျဖစ္ေနခဲ့သည္။
မြန္ဒီက ဦးေခါင္းေမာ့လာၿပီး ကီရမ္၏မ်က္လုံးမ်ားကို တည့္တည့္ဆိုင္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ သူမ စကားဆက္စကားမေျပာႏိုင္ခင္မွာ တံေတြးမ်ိဳခ်ခဲ့သည္။
" ကီရမ္...ငါ နင့္ကိုခုထိ ဖြင့္မေျပာရေသးတဲ့အမွန္တရားတစ္ခုရွိတယ္ "
ကီရမ္၏မ်က္ခုံးတစ္ဖက္က အေပၚသို႔ တြန႔္တက္သြားသည္။
မြန္ဒီ၏စိမ္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်က္ဝန္းေလးမ်ား အရည္႐ႊမ္းလဲ့ေနသည္မွာ ရွားရတနာတစ္ပါးကဲ့သို႔ လွပလြန္းသည္။
သူမက သူ႔မ်က္လုံးမ်ားကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ၿပီးေနာက္ အသက္ျပင္းျပင္းရႈရႈိက္ခဲ့လ်က္။
" ငါက ေရသူမေလးပါ၊ သာမာန္လူသားမိန္းကေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္ေနဘူး၊ ငါက ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို ကယ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေမြးစားခံခဲ့ရတာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ငါမရွင္းေသးတဲ့အေၾကာင္းတစ္ခုရွိတယ္ ... အဲဒါ လူေတြရဲ႕ဦးေႏွာက္က ရန္သူနဲ႔မိတ္ေဆြကို ဘယ္လ္ိုခြဲၾကတာလဲဆိုတာပဲ၊ သူတို႔ရဲ႕စိတ္ကို မခန႔္မွန္းတတ္ေတာ့ဘူး "
ကီရမ္၏ၾကည္လင္ေနေသာ မ်က္လုံးအိမ္မ်ားထဲတြင္ မြန္ဒီ၏ပုံရိပ္မ်ားက ေၾကးမုံမွန္ကဲ့သို႔ အလင္းျပန္ကာ ထင္ဟပ္ေနခဲ့သည္။
" လူေတြရဲ႕ဦးေႏွာက္က အၿမဲတမ္း ဒီလိုေတြးေနတတ္တယ္၊ သူတို႔နဲ႔တည့္ရင္ မိတိေဆြ၊ သူတို႔နဲ႔မတည့္ရင္ ရန္သူ၊ သူတို႔နဲ႔တည့္ေအာင္ေနေပမဲ့ သူတို႔သေဘာမက်ရင္ ရန္သူပဲ၊ သူတို႔နဲ႔တည့္ေအာင္မေနလည္း သူတို႔သေဘာက်ရင္ မိတ္ေဆြပဲ ... လူေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္မလား၊ ရန္သူျဖစ္မလားဆိုတာ မင္းအေပၚအမ်ားႀကီး မူတည္တယ္"
" အဲဒီလိုလား "
" အင္း "
" ဒါဆို နင့္အေနနဲ႔ ငါ့ကို ရန္သူလို႔သတ္မွတ္လား၊ မိတ္ေဆြလို႔သတ္မွတ္လား ... "
ေနာက္ဆုံးေတာ့ မြန္ဒီ ကီရမ္ကို ေမးခြန္းသတ္ခဲ့ၿပီ။ ယခုအခ်ိန္၌ ကီရမ့္အေနျဖင့္ အနည္းငယ္စိတ္ရႈပ္ေနသည္။ သ္ို႔ေသာ္လည္း မြန္ဒီကို တ္ိက်ေသာအေျဖတစ္ခုေပးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
" နင္က ငါ့အတြက္ေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး ၿဂိဳဟ္ေမႊတတ္တဲ့မိတ္ေဆြေလးပါပဲ "
ကီရမ္က ႏူးညံ့စြာ ေျဖၾကားၿပီးသည့္ေနာက္ သူမကို ေႏြးေထြးစြာ ၿပဳံးျပခဲ့သည္။
မြန္ဒီလည္း ကီရမ္၏အေျဖေၾကာင့္ မ်က္ရည္စက္လက္ေလးႏွင့္ ၿပဳံးခဲ့သည္။
" ငါကေတာ့ နင့္ကို ငါ့ေကာင္ေလးလို႔ပဲျမင္ေနမိတယ္ ... ငါ့ႏွလုံးသားေလးက နင့္ကိုခ်စ္မိလို႔ ကြဲအက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကြဲအက္ခံႏိုင္တယ္၊ နင္ ငါ့ကိုခဏခဏေမာင္းထုတ္ေနရင္လည္း ခ်စ္ေနမွာပဲ "
မြန္ဒီက သူမစကားအဆုံးမွာ ကီရမ္၏ခါးကို သူမလက္ႏွက္ဖက္ျဖင့္ တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ခဲ့သည္။
ကီရမ္လည္း သူ႔ဘဝမွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ခ်စ္ႀကိဳက္ေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာခံရသည့္အတြက္ မ်က္ႏွာနီျမန္းေနခဲ့သည္။
မြန္ဒီက သူ႔ကိုဖက္ထားေနစဥ္ သူ႔ႏွလုံးခုန္သံမ်ားက ျမန္သထက္ျမန္လာလ်က္။
" အာ .... နင့္ ... နင့္ဖရီးမန္းမိသားစုက ဒီအေၾကာင္းသိသြားလို႔ စိတ္ဆိုးခံရမွာ မေၾကာက္ဘူးလား၊ သူတို႔က နင့္ကိုအျပစ္ေပးၾကမယ္ဆိုရင္ေရာ ..."
ကီရမ္၏စကားလုံးမ်ားက တုန္တုန္ရီရီထြက္လာခဲ့သည္။
မြန္ဒီက ကီရမ္၏ရင္ဘတ္ၾကားမွာ သူမမ်က္ႏွာေလးကို နစ္သထက္နစ္ဝင္ေစခဲ့ၿပီး ဖက္ထားခဲ့သည္။
" လူႀကီးေတြ ငါ့ကိုစိတ္ဆိုးၾကတဲ့အခါ၊ ငါ အျပစ္ေပးခံရတဲ့အခါ နင့္မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာေလးကို ငါျမင္ေယာင္လိုက္မွာေပါ့ ... "
" ဘာမွလည္းမဆိုင္ဘူး "
" ဆိုင္တယ္ ... နင့္အေၾကာင္းေတြးေနရင္ ငါက အလိုလိုေပ်ာ္ေနတတ္လို႔၊ ငါ့ကို မိစာၦေတြလိုက္ဖမ္းတုန္းကလည္း နင့္အေၾကာင္းပဲ ေတြးေနခဲ့တာ၊ အနည္းဆုံး ငါ့ေၾကာက္စိတ္တစ္ဝက္ေလာက္ ေျပေလ်ာ့သြားခဲ့တယ္ "
ကီရမ္က သူ႔သဘာဝအရ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေျပာရာတြင္ အင္မတန္ညံ့ဖ်င္းသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မြန္ဒီဆီက သူႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ပြင့္လင္း႐ိုးသားသည့္ခံစားခ်က္မ်ားအေၾကာင္းၾကားရသည့္အခါ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္မိေသာ္လည္း သူ႔ႏွလုံးသားတြင္ ေႏြးေထြးမႈကိုခံစားေနရၿပီး စိတ္ေက်နပ္ေပ်ာ္႐ႊင္ေနမိသည္။
ကီရမ္က အနည္းငယ္တုန္ရီေနသည့္သူ႔လက္မ်ားျဖင့္ မြန္ဒီ၏ခါးကို ျပန္ဖက္ခဲ့သည္။
---
တစ္ဖက္တြင္ ကိုတ၏ teleport က သဲကႏၲာရထဲသို႔ မွားယြင္းစြာ ေခၚေဆာင္လာမိခဲ့သည္။
" ခင္ဗ်ား က်ဳပ္တို႔ကို ဘယ္ေနရာေခၚလာတာလဲ ကိုတ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက စိတ္ဆိုးဆိုးႏွင့္ ကိုတကို ရန္ေတြ႕ခဲ့သည္။
" ငါလည္းမသိဘူး ... တစ္ခါတစ္ေလ ငါ့teleport က နည္းနည္းေၾကာင္တတ္တယ္ "
" အား... ခ်ီးပဲ၊ ေနကလည္း ပူက်စ္ေတာက္ေနေရာ "
သူတို႔တိုက္ခိုက္ခဲ့စဥ္က ညအခ်ိန္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုတြင္မူ ေန႔ခင္းဘက္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီး သဲကႏၲာရျဖစ္၍ ရာသီဥတုသည္ နဖူးကေန ေျခမတိုင္ေအာင္ ေခြၽးတေတာက္ေတာက္က်သည္အထိ အလြန္ပူျပင္း၏။
" ကိုႀကီး ဂ်ရယ္ ... ခဏသည္းခံလိုက္ပါ၊ ကိုတက ေနရာမွန္ကို ျပန္ပို႔ေပးလိမ့္မယ္၊ အခုလို ေဒါသထြက္ေနရင္ ကိုႀကီး ဂ်ရယ္ အရမ္းပူေနလိမ့္မယ္ "
ခရစ္စတိုဖာက သူ၏အက်ႌစျဖင့္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏နဖူးက ေခြၽးမ်ားကို သုတ္ေပးေနခဲ့ၿပီး သူ႔လက္မ်ားျဖင့္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို ယပ္ခတ္ေပးေနခဲ့သည္။
" ကိုယ့္ခရစ္ေလးရဲ႕လက္ေတြ နာေနမွာေပါ့ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက သူ႔အား ႀကိဳးစားပမ္းစားယပ္ခတ္ေပးေနသည့္ ခရစ္စတိုဖာ၏လက္မ်ားကို ဖမ္းဆုတ္ခဲ့ၿပီး တယုတယျဖင့္ အၾကင္နာေပးေနခဲ့သည္။
ဤသည္ကို ကိုတျမင္ေသာ္ မ်က္ႏွာမႈန္ကုတ္ေနခဲ့၏။
" ဟက္ ... အကဲပိုေနလိုက္တာ "
ကိုတက တီတိုးေျပာခဲ့သည္။
" ကေလးေရာ မအိုက္ဘူးလား၊ အား ... ေရေတာင္ငတ္လာၿပီ၊ ဟိုဘိုးေတာ္ က်ဳပ္တို႔ကို ျမန္ျမန္ေအးတဲ့ေနရာ ပို႔ေပးေတာ့ "
ကိုတလည္း ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို ဆက္သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ေပ။
" ေရေတာ့မရွိဘူး။ ငါ့ေသးေတာ့ရွိတယ္။ ေသာက္မလား "
ကိုတက ဂ်ရယ္မိုင္ရာဘက္ကို မ်က္ႏွာမူလိုက္ၿပီး သူ႔ကီမိုႏိုဝတ္စုံအနက္၏ေအာက္စကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲယူကာ ဂ်ရယ္မိုင္ရာဘက္ကို ခါးေကာ့ၿပီး လွန္ျပခဲ့သည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏ေဒါသမ်ား ေထာင္းခနဲထသြားခဲ့ေသာ္လည္း ခရစ္စတိုဖာက ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို ျပန္ထိန္းႏိုင္ခဲ့သည္။
" ကိုႀကီး ... စိတ္ေလ်ာ့၊ ကိုတ ... ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဒီမွာၾကာၾကာဆက္ေနလို႔မျဖစ္ဘူးေလ၊ ေတာ္ၾကာ သဲမုန္တိုင္းေတြ ဘာေတြလာေနရင္ ... "
" ငါသိပါတယ္၊ ငါ့ကိုဆရာလာမလုပ္နဲ႔ ခ်ာတတ္ေတြ၊ ငါ အဲဒီေလာက္ထိ မႏုံေနဘူး "
ကိုတ ခရစ္စတိုဖာကို စိတ္မရွည္စြာ ျပန္ေျဖခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ကိုတက သူတို႔ ၃ ေယာက္ ပတ္ပတ္လည္တြင္ ယင္ယမ္ teleport စက္ဝိုင္းတစ္ခုကို စြမ္းအားျဖင့္ ဆင့္ေခၚခဲ့ၿပီး ဤတစ္ႀကိမ္၌ အမွားအယြင္းမရွိေစရန္ သူေနထိုင္ရာ ဂ်ပန္ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၏ပရဝဏ္အတြင္းသို႔ ေရာက္ရွိေစရန္ အာ႐ုံျပဳခဲ့သည္။
စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္း teleport ျဖင့္ ေနရာေျပာင္းေ႐ႊ႕မႈ ေအာင္ျမင္သြားခဲ့၏။
" ဒါ ငါေနေနတဲ့ ဂ်ပန္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပဲ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ငါ့အိမ္ပါပဲ၊ လတ္တေလာေတာ့ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ့္အိမ္လိုသေဘာထားၿပီး ဒီမွာပဲေနၾကေပါ့ "
ကိုတက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အၿပဳံးျဖင့္ ႀကိဳဆိုခဲ့သည္
" ဂ်ပန္တဲ့လား .... "
ခရစ္စတိုဖာက သူ၏အမိႏိုင္ငံဂ်ပန္ျပည္သို႔ မေရာက္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းခဲ့ၿပီျဖစ္၍ ဂ်ပန္ဟူသည့္အသံၾကားလွ်င္ၾကားခ်င္း စိတ္တက္ႂကြလာခဲ့သည္။
" မင္းတို႔ေနရမဲ့ အခန္းေတြ လိုက္ျပေပးမယ္"
ခရစ္စတိုဖာတို႔လည္း ကိုတေနာက္ လ္ိုက္ခဲ့သည္။
ကိုတက သူ႔အခန္းေရွ႕ေရာက္သည့္အခါ ရပ္တန႔္သြားခဲ့ၿပီး ခရစ္စတိုဖာဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္ခဲ့သည္။
" အခန္းက မ်ားမ်ားစားစားမရွိတဲ့အတြက္ အီတိုက ငါနဲ႔အိပ္ရမယ္၊ မင္းကေတာ့ ဟိုဘက္အခန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္းအိပ္ေပါ့"
" ဘာ ... မဟုတ္ေသးဘူးေလ၊ က်စ္... "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက သူ႔ခရစ္ေလးႏွင့္ အတူတူအိပ္ခ်င္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ မေက်မနပ္ခဲ့ေပ။
မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ေနေသာ ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏ပုံစံကို ကိုတျမင္လွ်င္ ေလွာင္ၿပဳံးၿပဳံးခဲ့သည္။
" အီတို ... ငါ တရားထိုင္လိုက္အုံးမယ္၊ ညက်မွ ေတြ႕မယ္ "
" ဟုတ္ကဲ့ "
ခရစ္စတိုဖာက တ႐ိုတေသျပန္ေျဖသည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက လက္ပိုက္ၿပီး ကိုတကို သုန္မႈန္နေသာအၾကည့္ျဖင့္ ပမာမခန႔္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ကိုတကၿပဳံးၿပီး သူတရားထိုင္ေနက်ေက်ာင္းေဆာင္ဘက္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားခဲ့သည္။
-----
ဂါဗင္က ဂ်က္ကြာလင္ကို ဒန္ေမာ္ရာအား ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရန္ သူ႔စံအိမ္ေတာ္ကို ေခၚလာခဲ့သည္။
ဒန္ေမာ္ရာက ဂ်က္ကြာလင္၏ႀကိဳးစားပမ္းစား ကုသမႈေၾကာင့္ အနည္းငယ္သက္သာလာခဲ့၏။
" သူ႔အေျခအေနက စိုးရိမ္ရေသးလား "
" ႏွစ္ပတ္ေလာက္ဆို သူလုံးဝသက္သာပါၿပီ အရွင္မင္းသား "
ဂ်က္ကြာလင္က ဂါဗင္ကို အ႐ိုအေသးေပးလ်က္ ဦးၫႊတ္ကာ ေျဖၾကားခဲ့သည္။
" အင္း ... မင္း သြားနားလို႔ရၿပီ၊ ငါသူနဲ႔ေနေပးလိုက္မယ္ "
" ေကာင္းပါၿပီ အရွင္မင္းသား "
ဂ်က္ကြာလင္လည္း ေဆးလင္ဗန္းကို သယ္ယူၿပီး အိပ္ခန္းထဲကေန ထြက္သြားခဲ့သည္။
ဒန္ေမာ္ရာက ဂါဗင္ကို အားနည္းစြာ ၿပဳံးျပရွာသည္။
" မင္း ေျခဖ်ားေတြေအးေနေသးလား "
ဂါဗင္က ဒန္ေမာ္ရာ၏ေျခဖ်ားမ်ားကို သူ႔လက္ျဖင့္ ေႏြးေထြးမႈရွိမရွိ ေသခ်ာစစ္ေဆးခဲ့ၿပီး ေစာင္ကို လုံၿခဳံစြာၿခဳံေပးခဲ့၏။
ထို႔ေနာက္ ကုတင္ေပၚတက္ခဲ့ၿပီး ဒန္ေမာ္ရာ၏ကိုယ္ေဘးမွာ လဲေလ်ာင္းခဲ့သည္။
" အခ်စ္ရဲ႕ပခုံးက ဒဏ္ရာေရာ ... "
" ဂ်က္ကြာလင္ ကုေပးလို႔ သက္သာသြားပါၿပီ "
ဒန္ေမာ္ရာက ဂါဗင့္မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာေငးေမာၾကည့္ေနခဲ့ၿပီး ဂါဗင္ကလည္း ဒန္ေမာ္ရာ၏နဖူးကို ပြတ္သပ္ေပးလ်က္ ၇ မိနစ္ၾကာသည္အထိ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့သည္။
" မင္း ငါ့ဘဝထဲ ဝင္လာတာ ကံဆိုးတယ္လို႔မထင္မိဘူးလား "
ဂါဗင္က ဩဇာေညာင္းသည့္အသံေနအသံထားျဖင့္ ဒန္ေမာ္ရာကို ႏူးညံ့စြာ ေမးခဲ့သည့္အခါ ...
" မထင္ပါဘူး "
ဒန္ေမာ္ရာကလည္း သူ၏အသံလုံးေသးေသးေလးျဖင့္ ႏူးညံ့စြာ ေျဖခဲ့သည္။
" ဘာလို႔လဲ "
ဂါဗင္၏မီးခိုးေရာင္မ်က္လုံးမ်ားက စိတ္ဝင္စားမႈမ်ားျဖင့္ ေတာက္ပေနခဲ့သည္။
ဒန္ေမာ္ရာ၏ျဖဴေရာ္ေနေသာမ်က္ႏွာ၌ ႏူးညံ့ေသာအၿပဳံးပန္းတစ္ခု ပြင့္လန္းလာခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ဂါဗင္၏ပါးျပင္အား သူ၏လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ သိမ္ေမြ႕စြာ ပြတ္သပ္ေနခဲ့လ်က္။
"ဘဝတစ္ခုရလာရင္ ကံဆိုးတာနဲ႔ ကံေကာင္းတာကို ႀကဳံၾကရမယ္လို႔ အေဖကသင္ေပးဖူးတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္က ေယာက်ာ္းနဲ႔မိန္းမႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ေနတတ္လို႔ မိစာၦေတြၾကားထဲ အႏိုင္က်င့္ခံခဲ့ရေပမဲ့ ဒီလူဆိုးႀကီးနဲ႔ေတြ႕ၿပီးေနာက္ပိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ဘဝက အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္၊ ဒီလူဆိုးႀကီးရဲ႕ဘဝထဲကို ဝင္လာၿပီးကတည္းက ကြၽန္ေတာ့္မွာ ကံဆိုးတာေတြထက္ ကံေကာင္းတာပိုမ်ားပါတယ္ ... အခုလို အေျခအေနေတြျဖစ္လာလို႔ အခ်စ္ရဲ႕နားမွာရွိေနရတာကို ကံဆိုးတယ္လို႔မသတ္မွတ္ထားပါဘူး "
ႏွစ္ဦးသား အေတာ္တန္ၾကာ ႏူတ္ဆိတ္သြားခဲ့ၿပီး နက္ရႈိင္းေသာအဓိပၸာယ္မ်ားပါသည့္မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္သာ အၾကည့္ခ်င္းဆိုင္ကာ စကားေျပာေနခဲ့ၾကသေယာင္။
" ဝန္ခံရရင္ မင္းကိုဒီတိုင္း အေပ်ာ္တြဲဖို႔ပဲ ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့တာ၊ ငါ အခုလိုမ်ိဳး မင္းကိုတကယ္မခ်စ္ခ်င္ခဲ့ဘူး၊ တကယ္ခ်စ္မိသြားရင္ ငဲ့ညႇာေထာက္ထားရတာေတြ အရမ္းမ်ားတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ငါ့ဘဝရဲ႕အခ်စ္ဆုံးေတြက ငါ့ကိုအရင္ထားသြားၾကတာမ်ားလို႔ ... ငါ့မယ္ေတာ္ ... ငါ့ညီေတာ္ ...
မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ဒန္ေမာ္ရာ နားလည္သေဘာေပါက္သြားခဲ့သည့္အရာမွာ ဂါဗင္က သူ႔ကိုဆုံးရႈံးရမည္ကို အမွန္တကယ္ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနခဲ့ၿပီး စိတ္ပူေနခဲ့သည့္အေၾကာင္းတရားပင္။
ထိုအရာက သူ၏ႏွလုံးသားကို ေႏြးေထြးေစခဲ့ၿပီး စိတ္ဘဝင္ကို ၾကည္ႏူးေစခဲ့သည္။
" ဒီလူဆိုးႀကီးရဲ႕ဘဝထဲ ဝင္လာၿပီးကတည္းက ကြၽန္ေတာ့္မွာ ကံဆိုးတာေတြထက္ ကံေကာင္းတာပိုမ်ားပါတယ္၊ ခုလိုေသလုဆဲဆဲအေျခအေနကို ကံဆိုးတယ္လို႔မသတ္မွတ္ထားပါဘူး ..."
ဒန္ေမာ္ရာ၏စကားက ေအးစက္စက္ႏွလုံးသားပိုင္ရွင္ ဂါဗင္ကို ပါးခ်ိဳင့္ေလးေလးေပၚသည္အထိ ၿပဳံးေစခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ဂါဗင္က ဒန္ေမာ္ရာ၏အေပၚႏူတ္ခမ္းမ်ားကို ညင္သာစြာ နမ္းရႈိက္ခဲ့သည္။
ဒန္ေမာ္ရာလည္း သူ၏နမ္းရႈိက္မႈမ်ားေအာက္မွာ နစ္ဝင္သာယာခဲ့လ်က္။
---
အိုဝမ္က ဂ်က္ဖရီ၏ေျခေထာက္ေရွ႕ ဒူးေထာက္ခယလ်က္ ေခါင္းငုံ႔ထားသည္။
" ငါမင္းကို သူ႔ကိုရွာဖို႔ အခ်ိန္အတိအက်မေပးဘူး။ ေတြ႕ေအာင္သာရွာလာခဲ့၊ ၿပီးရင္ ငါ့ေရွ႕မွာ သူ႔ကို မင္းလက္နဲ႔သတ္ေပး႐ုံပဲ ... "
ဂ်က္ဖရီက ေဆးလိပ္ေငြ႕မ်ား မႈတ္ထုတ္ကာ အိုဝမ္ကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
အိုဝမ္က ခရစ္စတိုဖာကို သတ္ရေတာ့မည္ျဖစ္၍ အမိန႔္နာခံရန္ တုန္လႈပ္ေနခဲ့၏။
" မင္းရဲ႕သားက သစၥာေဖာက္တစ္ေကာင္ျဖစ္ေနၿပီ ... မင္းကပါ သစၥာေဖာက္ဖို႔ ႀကံေနတာလား "
" မလုပ္ဝံ့ေၾကာင္းပါ မင္းႀကီး "
အိုဝမ္က အသံတုန္ယင္စြာ ေျဖခဲ့သည္။
" မင္း မသတ္ခ်င္လည္း ရပါတယ္၊ ဂါဗင္ သူ႔ကိုသတ္လိမ့္မယ္ ... မဟုတ္လည္း သူ အသုံးခ်စရာရွိရင္ အသုံးခ်မွာေပါ့ ... မင္းသာ မင္းရဲ႕သားကို ေသခ်ာရွာလာ "
ဂ်က္ဖရီက ေအးစက္စြာ အိုဝမ့္ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လ်က္ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည့္ ေလွာင္ၿပဳံးတစ္ခုထြက္ေပၚလာသည္။
◎ ══════ ❈ ══════ ◎