"အိမ္ေျပး"
အိမ္ေျပးတစ္ေယာက္ဟာ
တစ္နာရီကို ဘယ္ႏွမိုင္ႏႈန္းျဖင့္
ခပ္ေဝးေဝးသို႔ ေျပးႏိုင္ပါသလဲ။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အိမ္ရဲ႕အေဝးကို
တတ္ႏိုင္သမ်ွထက္ပို၍
ခပ္ေဝးေဝးေျပးျဖစ္ပါတယ္။
>>>>>>>>>
အေဝးေျပးကားကြင္းထဲတြင္ အထုပ္ကိုယ္စီဆြဲလို႔
လိုရာခရီးသို႔ ရြက္လႊင့္ရန္ လႈပ္႐ွားသြားလာေနၾကပံုကို
မနက္ခင္းေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ သက္ဝင္ပန္းခ်ီကားသဖြယ္ ျမင္ေတြ႔ရသည္။
ကားထြက္မဲ့အခ်ိန္ က်ေရာက္လာၿပီမို႔
ကြၽန္ေတာ့္ ေဘးခံုကလြဲ၍ ကားေပၚမွာ လူစံုေနၿပီျဖစ္သည္။
ကားေမာင္းသူအမ်ိဳးသားက ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ေနတဲ့ ေနာက္ဆံုးတန္းသို႔ လွည့္ၾကည့္လာသည္။ ၿပီးေတာ့
လက္တြင္ပတ္ထားတဲ့ နာရီကို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။
အခ်ိန္နဲ႔အခ်ိန္ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ၾကသည့္ ႏိုင္ငံေတြမို႔
ကားထြက္ဖို႔ရန္ ျပင္ေတာ့သည္။ ကားထြက္ေတာ့မည္မို႔
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အၾကည့္တို႔ကို မွန္တံခါးမွတဆင့္
ျမင္ေတြ႔ရသည့္ ျပင္ပျမင္ကြင္းတို႔ဆီ ပို႔လိုက္သည္။
ဂီယာတစ္ခ်က္ထိုးလိုက္တာေၾကာင့္ ကားက ၿငိမ့္ခနဲျဖစ္သြား၏။
ကားဟာ တေရြ႕ေရြ႕ျဖင့္ စထြက္သည္။ လူမ်ိဳးမတူ၊ ဘာသာမတူ၊ အသားအေရာင္မတူ၊ ဘာသာစကားမတူ၊
မတူညီသည့္ လူမ်ိဳးစုေတြၾကားထဲ ဒဏ္ရာေတြကို
အထုပ္အထည္နဲ႔ သိမ္းဆည္းလို႔ အိမ္ရဲ႕အေဝးကို ထြက္ေျပးခဲ့တာ ငါးႏွစ္တာ။
အိမ္ျပန္အလာကို ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနမဲ့ အေမမ႐ွိ၊
ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ မွာၾကားမဲ့ အေဖမ႐ွိ၊ အဆင္ေျပရဲ႕လား သတင္းလွမ္းေမးမဲ့ ေမာင္ႏွမ မ႐ွိ။ အထီးက်န္မႈ႕ေတြပါ
အပိုေဆာင္း ထုပ္ပိုးလို႔ ေျခဦးတည့္ရာကို ခရီးဆက္ရျပန္သည္။
Shit!
What happen?
ကားဘရိတ္ ေစာင့္အုပ္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ကားေပၚတြင္
ဘာသာစကားမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေမးခြန္းေတြ ထြက္ေပၚလာ၏။
အမ်ားစုဟာ နိုင္ငံရဲ႕ ဘာသာစကားျဖစ္သည့္ အာဖရိကန္ (Afrikaans) ဘာသာစကားသံမ်ားကို ပို၍ၾကားရသည္။
ကားေပၚကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ တက္လာသည္။ ေတာင္ပန္တိုးလ်ိဳးသံကိုလည္း ၾကားရ၏။ အျပင္ဘက္ကို
မ်က္ႏွာမူထားရာက လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေပမဲ့ ေျခသံက
ကြၽန္ေတာ့္ခံုေဘးမွာ ရပ္တန္႔သြားသည္။
အထုပ္အပိုးတစ္ခ်ိဳ႕ကို အေပၚထပ္အံထဲသို႔ ထည့္သည္။
အထိအေတြ႔ အကိုင္အတြယ္ဟာ ညႇင္သာသည္။ အသံဟူ၍
မၾကားရ။ တြယ္ဆက္ထားသည့္ခံုမွ ၿငိမ့္ခနဲ႔ ခံစားလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွလူ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရ၏။
"ေလယာဥ္ခ်ိန္ အေရႊ႕အေျပာင္းေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ေနာက္က်သြားတယ္"
လွည့္ၾကည့္ျခင္းပင္မ႐ွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျဖ႐ွင္းခ်က္ေပးလာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး အာဖရိကလူမ်ိဳးမဟုတ္ေလာက္ဘူးဟု အပိုင္တြက္လိုက္ပံု။
အဂၤလိပ္လိုသာ သံုးႏႈန္းေျပာဆိုလာ၏။ ဒါမွမဟုတ္ သူကပဲ အာဖရိကႏိုင္ငံသားမဟုတ္တဲ့ ခရီးသြားျဖစ္ႏိုင္သည္။
အသံေနအထားဟာ ခရီးသြားေဖာ္တစ္ေယာက္ကို သူေနာက္က်ျခင္းႏွင့္ ပက္သက္၍ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာဆိုးတာေၾကာင့္
ေျဖ႐ွင္းခ်က္ေပးပံုမ်ိဳး။ အသံကိုနားစြင့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္တည္း ေတြးလိုက္မိတဲ့ သူတစ္ပါးအေၾကာင္းေတြ။
တံု႔ျပန္ခ်က္မ႐ွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို
လူမႈ႔ေရးမေကာင္းသူဟုမ်ား မွတ္ခ်က္ျပဳေလမလား။
မတတ္နိုင္ ။ ကြၽန္ေတာ္ကိုက တစ္ေယာက္တည္း
ေနရျခင္းေတြမွာ ေနသားက်ေနခဲ့ၿပီ။
လိုရာသံုးႏိုင္ဖို႔ ပိုက္ဆံပါသည္။
အိပ္မရတဲ့ေရာဂါ စြဲကပ္ေနသူမို႔ အိပ္ေဆးပါသည္။
မိသားစုမ႐ွိ၊ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ႐ွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝထဲ စီးကရက္ နဲ႔ အယ္လ္ကိုေဟာပါ
အပိုေဆာင္းထည့္လိုက္ရင္ အေဖာ္ဆိုတာ မလိုအပ္သည္အထိ တစ္ေယာက္တည္း ေနရျခင္းေတြမွာ ေပ်ာ္ဝင္ေနခဲ့ၿပီ။
တေရြ႕ေရြ႕ျဖင့္ စတင္ ခရီးႏွင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကားက ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္တစ္ခုျဖစ္သည့္
Cape Townၿမိဳ႕ (ကိတ္ေတာင္းၿမိဳ႕) နဲ႔ တျဖည္းျဖည္း
ေဝးကြာလာၿပီဆိုတဲ့ အသိကေလးကိုေပးသည္။
ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံရဲ႕ မိခင္ၿမိဳ႕လို႔ လူသိအမ်ားဆံုးျဖစ္ၿပီး လူစည္ကားတဲ့ ကိတ္ေတာင္း (Cape Town) ၿမိဳ႕ေတာ္ကေန ကြၽန္ေတာ္ခရီးဆက္ရန္ ေရြးခ်ယ္မိတာ ေမာ္ဆယ္ပင္လယ္ေအာ္ ျဖစ္သည္။
Cape Town ၿမိဳ႕ကေန Mossel Bay
(ေမာ္ဆယ္ ပင္လယ္ေအာ္)ဆီသို႔ ေရာက္ရန္ ကားနဲ႔သြားလ်ွင္ အခ်ိန္အားျဖင့္ ေလးနာရီၾကာျမင့္မည္မို႔ ညေပါင္းမ်ားစြာ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ဝန္းေတြကို
ေမွးမိွတ္လိုက္မိသည္။
ပင္လယ္ဆီသို႔ မေရာက္ေသးဘူးဟု အသိ႐ွိသည့္တိုင္
ပင္လယ္ဘက္ကို ခရီးသြားေနသည္ဆိုတဲ့ အသိစိတ္က လတ္ဆတ္တဲ့ ေလထုကို ႐ွဴရိႉက္ေနရသလို ခံစားရေစ၏။
မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္က ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ က်ေရာက္ေန၏။ အေတာ္ပင္ ေလးလံေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြကို
ျပန္မဖြင့္ခ်င္ေတာ့တာေၾကာင့္ ေပေတ၍သာ မိွတ္ထားမိ၏။
ခဏအၾကာတြင္ ကားတံခါးေဘးနားမွာ ကပ္ထားသည့္
လိုက္ကာစေလး ေနရာေရြ႕သြားေၾကာင္းကို ပါးေပၚမွာ ထိေတြ႔သြားသည့္ လိုက္ကာအဖ်ားစေလးေၾကာင့္ သိရသည္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚ က်ေရာက္ေနတဲ့
ေန အလင္းေရာင္က ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
အေႏွာင့္အယွက္မ႐ွိေတာ့တာေၾကာင့္ စိတ္ေရာ၊ခႏၶာပါ အိပ္စက္ျခင္းဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က နာက်င္စရာ အတိတ္ေတြဆီသို႔ ေရာက္ေနျပန္သည္။
>>>>>>
သည္းထန္စြာ ရြာေနတဲ့ မိုးက
မနက္ခင္း (၇)နာရီ ႐ွိေနသည့္တိုင္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး မည္းေမွာင္ေနေသး၏။
ရထားသံလမ္းေဘးတြင္ လူနာတင္ယာဥ္ကားသံမ်ား၊ ရဲကားမ်ားသံမ်ားျဖင့္ ဆူညံေန၏။ ကြၽန္ေတာ္ ရိႉက္ႀကီးတငင္
ငိုေႂကြးေနမိသည္။ ေဘးနားက ဆူညံသံေတြကို ဖံုးလႊမ္းသည္ထိ ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္ဟစ္ ငိုေႂကြးေနမိ၏။
လူတစ္ခ်ိဳ႕ဆီက ဂ႐ုဏာသက္ေသာ အၾကည့္မ်ားကို လက္ခံရ႐ွိသည္။ အထုပ္တစ္ထုပ္ကို ေဆးရံုကားေပၚ တင္ၾကသည္။ ေဖေဖရဲ႕ ႐ုပ္ခႏၶာက ထြက္ခြာသြားတဲ့ ေဆးရံုကားေပၚပါသြားေပမဲ့ ဝိညာဥ္ကေတာ့ ဘယ္အရပ္၊ ဘယ္႒ာနမွာ တည္႐ွိေနမည္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ မသိ။
အခင္းျဖစ္ပြားရာ ေနရာတစ္ဝိုက္တြင္ အျပင္လူမဝင္ရ စာတန္းႏွင့္ ႀကိဳးဝါမ်ား တားထား၏။ ညႇစ္ထုတ္ေနမိတဲ့ မ်က္ရည္ေတြက ထြက္မလာေတာ့ ငိုရလြန္းလို႔ ခမ္းသြားပံုရ၏။
ကြၽန္ေတာ္ ငိုခ်င္တယ္။ မြန္းၾကပ္ေနတဲ့ စိတ္အစံုကို ေပါ့ပါးသြားေအာင္ ငိုခ်င္သည္။ စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားမိသလို
မ်က္ရည္တို႔ဟာ ထြက္မလာ။
"Hey...Hey...Are you Ok?"
တစ္စံုတစ္ေယာက္က ပုခံုးကို လႈပ္ႏႈိးတာေၾကာင့္ အိပ္မက္ကမာၻကေန လက္ေတြ႔ကမာၻဆီသို႔ ျပန္ေရာက္လာရသည္။ ေခြၽးသီး၊ေခြၽးေပါက္တို႔က ေရခ်ိဳးထားသလို ကိုယ္ခႏၶာမွာ ကပ္တြယ္ေနသည္။
ခဏတာေလးဆိုေပမဲ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ခဏတာေလးေတာင္
ကြၽန္ေတာ့္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ႔မ႐ွိ။ အတိတ္ဆိုးေတြက အိပ္မက္ဆိုးေတြအျဖစ္ လာေရာေႏွာက္ယွက္သည္။
အသိစိတ္ျပန္ဝင္လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ္က ယခုမွ ေဘးကို လွည့္ၾကည့္မိ၏။ စိုးရိမ္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းညိဳေတြနဲ႔ ဆံုသည္။
"အဆင္ေျပပါတယ္"
မေျပာျဖစ္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ မိခင္ဘာသာစကားကို လႊတ္ခနဲဆိုသလို ေျပာမိသြားခိုက္ မ်က္ဝန္းညိဳေတြ အေရာင္လက္သြားတာ ျမင္လိုက္ရသည္။
"မင္း က ျမန္ မာ လား.... "
ေျပာေလ့ေျပာထ မ႐ွိတာေၾကာင့္ စကားတစ္လံုးခ်င္းကို အားယူေျပာေနေပမဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ ကြၽန္ေတာ္က ေသခ်ာနားလည္လိုက္ပါ၏။
ျဖဴေဖြးေနတဲ့ အသားအရည္ မ႐ွိ။ အညိဳဆင္ဘက္သို႔ သန္းေနတဲ့ အသားအရည္သာ ႐ွိ၏။ မ်က္ဝန္းတို႔က အေနာက္တိုင္းသားေတြလို အစိမ္းေရာင္မ႐ွိ။ မ်က္ဝန္းညိဳေတြသာ ႐ွိ၏။ အေနာက္တိုင္းသား႐ုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေပါက္ေၾကာင့္သာ ထိုလူက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ လူမ်ိဳးမတူဘူးဟု မွတ္ယူရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မွာ ဆံႏြယ္႐ွည္ေတြ ႐ွိေနေသး၏။
"အင္း.... "
ကြၽန္ေတာ့္အေျဖစကားကို ငံ့လင့္ေနသူအား အပိုအလိုမ႐ွိ "အင္း" တစ္လံုးသာ ေျဖလိုက္မိ၏။ ထပ္စကားေျပာဖို႔ အားယူေနသူအား ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္အေျခအေနက
လက္ခံဖို႔ရန္ မစြမ္းႏိုင္ပါ။ လူေတြနဲ႔ ပက္သက္ဆက္ႏြယ္ျခင္း
ေဝးကြာခဲ့တာၾကာၿပီမို႔ လူေတြနဲ႔လည္း ဘယ္လို ေပါင္းသင္းရမလဲ ကြၽန္ေတာ္မသိ။ သိလ်ွင္လည္း ေပါင္းသင္းျဖစ္မွာ မဟုတ္ေပ။
ကြၽန္ေတာ္ လူေတြကို မယံုဘူး။ ကမာၻေပၚမွာ အလွည့္စားႏိုင္ဆံုး သတၱဝါက လူပဲ။ သစၥာေဖာက္ျခင္းကို ၾကဴးလြန္ႏိုင္ဆံုးကလည္း လူပဲျဖစ္သည္။
Mossel Bay (ေမာ္ဆယ္ ပင္လယ္ေအာ္)သို႔ ေရာက္ရန္
သံုးနာရီေလာက္ ၾကာျမင့္ဦးမည္။ ကြၽန္ေတာ္ မအိပ္ခင္က သာယာေနတဲ့ ရာသီဥတုက ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ႏိုးလာခ်ိန္မွာ
ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး မဲေမွာင္ေန၏။
အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ႀကီး၌ ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ တိမ္စိုင္ေတြက ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး မဲေမွာင္သြားေအာင္ ေဆးေရာင္ျခယ္ေနသည္။ ခပ္ေဝးေဝးမွ ျမင္ကြင္းေတြက တိမ္ေတြၿပိဳသည္လို႔ ခံစားရေစသည္ထိ တိမ္ေတြက နိမ္သည္ထင္ရ၏။
"မုန္ တိုင္း ႐ွိ တယ္ ထင္ တယ္"
ကြၽန္ေတာ့္ေဘးလူဆီက အသံထြက္လာသည္။
အဂၤလိပ္လို ေျပာလို႔ရပါရဲ႕နဲ႔ ဗမာစကားကိုသာ တစ္လံုးခ်င္း အားယူေျပာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္နည္းတူ
ရာသီဥတုအေျခအေနကို ၾကည့္ေနပံုရ၏။
တျဖည္းျဖည္း မိုးေရစက္တို႔က ေျမျပင္ေပၚသို႔ ၿပိဳဆင္းလာသည္။
ကားတံခါးမွန္ေပၚက မိုးေရစက္ေတြကို ထိေတြ႔၍ မရသည့္တိုင္ တံခါးမွန္ကို ထိကိုင္ေနမိ၏။ ကြၽန္ေတာ္ မိုးေရစက္ေတြကို သေဘာက်ေပမဲ့ မိုးရြာသည့္အခ်ိန္နဲ႔ မိုးရာသီကိုေတာ့ မုန္းသည္။ မိုးေရေတြၾကားမွာ ငိုေနတဲ့ ဆယ့္႐ွစ္ႏွစ္သား ကြၽန္ေတာ့္ပံုရိပ္က မိုးရာသီကို မုန္းရတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္ခုျဖစ္လာေစ၏။
မိုးေရေတြၾကားမွာပဲ တျဖည္းျဖည္း ခရီးဆက္ခဲ့တဲ့ကားက အခ်ိန္အနည္းငယ္ေနာက္က်ၿပီးမွ ဂိတ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္သည္။
မိုးေခါင္၊ ေရ႐ွား အရပ္ေဒသလို႔ နာမည္ႀကီးသည္နဲ႔ ဆန္႔က်င္စြာပဲ မိုးဟာ သည္းႀကီး၊မည္းႀကီး ရြာေနသည္။
အိမ္သူ၊အိမ္သားေတြ လာႀကိဳသူမ်ားက ေအးေအးလူလူ ျပန္သြားၾကသည္။ ပင္လယ္သို႔လာသည့္ ခရီးသြားအခ်ိဳ႕ကေတာ့ တစ္ခုခုျဖင့္ ေခါင္းလံုေအာင္ျခံဳ၍
အနီးဆံုးတည္းခိုးခန္းေတြဆီ ေျပးၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့
ကားဂိတ္႐ွိ မိုးလံု၊ေလလံုေနရာမွာ ဝင္ခိုၾကသည္။
မိုးေရထဲသို႔ ထြက္ရန္ တြန္႔ဆုတ္ေနမိသည့္ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚသို႔ ကားေပၚတြင္ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးခံုမွာ ထိုင္ခဲ့သည့္လူက မိုးကာလည္းမဟုတ္၊ ထီးလည္းမဟုတ္တဲ့ တီရွပ္လက္ရွည္ေလး ျခံဳေပးလာ၏။
ေဘးခ်င္ယွဥ္ရပ္တဲ့အခါမွ ေသခ်ာျမင္ရတဲ့ သူ၏ ဆံပင္႐ွည္ေတြက ေက်ာလယ္ထိေရာက္ၿပီး တစ္ဝက္ကို စည္းေႏွာင္ထားသည္။ အရပ္ ငါးေပ ဆယ့္တစ္လက္မ႐ွိတဲ့
ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ေလးလက္မေလာက္ျမင့္တဲ့ အရပ္နဲ႔ အားကစားသမားနည္းတူ ၾကံ႕ခိုင္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ သူ၏ ဆံႏြယ္ရွည္ေတြကို ျမင္ၿပီး မိန္းကေလးဟု ထင္မွတ္ၾကလိမ့္မည္။
ကားတံခါးေပါက္ဝမွာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း အၾကည့္ခ်င္းဆံုေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာ ျမင္ေတြ႔ရတဲ့ မိုးရြာခ်ိန္မွာ မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီရဲ႕ Romantic ဆန္ဆန္ ဇာတ္ကြက္တစ္ခုနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။
"ဟို တယ္ သြား မွာ မ လား...."
တစ္လံုးနဲ႔ တစ္လံုးၾကား စကၠန္႔ဝက္ေလာက္ပင္ ၾကာသည္ဟု ထင္ရ၏။ ဗမာစကားကိုသာ အားယူကာ သူေျပာသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ေျခတစ္လွမ္း စလွမ္းတဲ့အခါ ျခံဳေပးတဲ့ အဝတ္စကို သူ႔အေပၚေရာ၊ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚပါ လံုေအာင္ျခံဳ၍ ေဘးမွ ထပ္ၾကပ္မခြာ လိုက္ပါသည္။
The point Hotel ထဲသို႔ ဝင္ရန္ တိုင္ပင္ျခင္းမ႐ွိ။ ညိွႏိႈင္းျခင္းမ႐ွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ္သြားရာေနာက္
ၿငီးျငဴျခင္းမ႐ွိပဲ ထိုသူက လိုက္ပါလာ၏။ ေခါင္းကိုသာျခံဳ၍
ေျပးလာၾကတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး မိုးေရေတြရႊဲေနၿပီ။
Hotelက ၾကယ္ေလးလံုးအဆင့္႐ွိၿပီး ပင္လယ္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူကာ အခန္းဖြဲ႔ေပးထားတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အဆင္ေျပတာထက္ ပိုသည္။
"ႏွစ္ေယာက္ခန္း တစ္ခန္းပဲ ႐ွိေတာ့တယ္"
Receptionမွ အမ်ိဳးသမီးေလးက ေျဖၾကားလာသည္။
လက္ေတြ႔ဘဝက ႐ုပ္႐ွင္မဆန္ေပမဲ့ ယခုလက္႐ွိအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္ဆန္ဆန္ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြပဲ ၾကံဳေတြ႔ေနရသည္။
လူမ်ိဳးျခားေတြၾကားထဲ တစ္ကိုယ္တည္း ခရီးသြားေနရင္း မထင္မွတ္ပဲ ျမန္မာစကားတတ္တဲ့ တိုင္းတစ္ပါးသားနဲ႔ ဆံုသည္။ ႐ုတ္တရက္ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ယခုမွေတြ႔ဖူးတဲ့ လူဆီက အကူအညီကို လက္ခံရ၏။ အခုလည္း Hotel လူျပည့္တာနဲ႔ ၾကံဳရျပန္သည္။
အျပင္ဘက္ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မိုးက ခုနကထက္ပင္ ပို၍ သည္းလာသည္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲကလို ႏွစ္ေယာက္တစ္ခန္း ေနရေတာ့မည္လား။
"မင္း အဆင္မေျပရင္ မိုးစဲတာနဲ႔ ကိုယ္ တျခားဟိုတယ္ကို ေျပာင္းေပးပါ့မယ္"
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ဝန္းေတြထဲ လက္ခံၾကည္ျဖဴျခင္း အရိပ္အေယာင္ကို ထိုလူက အကဲခတ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပမွ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႔ Check in ဝင္၏။
"Anyeco Arkhi"
Check inဝင္ေနခ်ိန္ တစ္စြန္းတစ္စ ၾကားလိုက္ရတဲ့ ထိုလူ႔နာမည္က Anyeco Arkhi (အန္ရီကိုအာခီ)တဲ့။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ID၊ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ေတြ ျပရမဲ့ အခ်ိန္ထိ ထိုလူဟာ ေကာင္တာနားမွာ ရပ္ေန၏။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ သေဘာမက်ေၾကာင္း အၾကည့္စူးစူးတို႔ေၾကာင့္ အလိုက္တသိ
ေ႐ွာင္သြားေပးသည္။
ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ျဖစ္တည္မႈ႔ကို ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ကိုင္ေဆာင္ခ်ိန္ေလာက္သာ ျပန္ေႏႊးတတ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္က
တျခားသူမ်ားကိုလည္း ယံုၾကည္ခ်က္႐ွိ႐ွိ ခ်ျပရဲေလာက္တဲ့ သတၱိေတြကင္းမဲ့ေနပါ၏။
ခ်ျပႏိုင္ေလာက္တဲ့ ဂုဏ္ယူစရာလည္း ႐ွိမွမ႐ွိပဲေလ။
မိုးက တစ္ေနကုန္မတိတ္ခဲ့သလို၊ ထိုလူလည္း ဟိုတယ္ေျပာင္းလို႔မရခဲ့။ ငါးႏွစ္အၾကာမွ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္း ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမဟုတ္တဲ့ သူစိမ္းတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အိပ္မက္ဆိုးေတြနဲ႔ အတူ ဘဝထဲ ဝင္ေရာက္လာသည္။
ဒီလူေရာ ကြၽန္ေတာ့္အနားကေန ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ျပန္ထြက္သြားမလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ သိခ်င္ပါေသးရဲ႕။
-------------------------------------------------------------
ဗဟုသုတစာစု-
ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံက ျမန္မာႏိုင္ငံလိုပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ႔မ႐ွိပါဘူး။ အၾကမ္းဖက္ျခင္း၊ အာဏာသိမ္းျခင္းေတြ ႐ွိေနတဲ့ႏိုင္ငံပါ။ ႏိုင္ငံေရးေတြထိ ထည့္သြင္းေရးသားစရာ မလိုတဲ့ Fictionတစ္ခုမို႔ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္လိုသာ ဖတ္ပါေနာ္။
ေတာင္အာဖရိကမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္သံုးခု႐ွိပါတယ္။
ကိတ္ေတာင္းၿမိဳ႕၊ ပရီတိုရီးယားၿမိဳ႕၊ ဘလြန္းေဖာင္တိန္ဆိုၿပီး သံုးခု႐ွိတာပါ။ စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္၊ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ေတာ္ အစ႐ွိသျဖင့္ေပါ့ ၿမိဳ႕ေတာ္သံုးခု႐ွိတာပါ။
ကိတ္ေတာင္းၿမိဳ႕ရဲ႕ အဂၤလိပ္လို စာလံုးေပါင္းက
Cape Townပါ။ Soure from googleပါ႐ွင့္။ ဒါကိုဘာသာျပန္ဖို႔ ေက်ာင္းတုန္းက စီနီယာတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့တုန္းက ကိုယ္နဲ႔သူ ျငင္းပြဲျဖစ္ခဲ့တယ္။ Cape Townဆိုေတာ့ ကိုယ္က ကိတ္ၿမိဳ႕လို႔ ဘာသာျပန္တာေပါ့ေနာ္။ တကယ္က ေတာင္းကို Townလို႔ ေပါင္းတာပါ႐ွင့္။
(ယံုၾကတယ္မလား ယံုရင္ ongoingလိုက္ပါ။ သူမ်ားလည္း ၫႊန္းေပးပါ ဟဲဟဲ)
(15.11.2022) (6:10PM)
The point Hotel