"taehyung!"
uzun zaman sonra ilk defa oraya gittiğimde heyecanlıydım. en son oyuncak bebeğin içinden konuşmuştuk ve işte sonrası yoktu. 3 hafta ne ben konuşmuştum, ne o.
cevabı için ona biraz da olsa zaman tanıdığımda karşılaştığım boşluk, garipti. ne cevap vermişti ne rüzgar estirmişti.
aklıma gelen "acaba tanrı onu öldürdü mü?" sorusuyla kaskatı kesilerek durmuştum. içimden tanrıya dualar ederek ölmemiş olmasını umuyordum.
yarım saat kadar öylece bekledikten sonra taşlardan birinin üstüne oturarak kalbimdeki ağrıyla beklemeye başladım. umarım ölmemiştir, hem ölse oyuncak bebek her gece beni izleyemez, diyerek korkumu hafifletmeye çalıştım ancak nafileydi. ölmemiş olsa gelir ve konuşurdu.
ancak konuşmadı.
...
bir ay taehyungdan haber alamadım.
koskoca kabus gibi geçen bir ay.
özledim mi? zannetmiyorum. yokluğunu hissettim mi? kesinlikle. üzüldüm mü? sanmıyorum. endişelendim mi? fazlasıyla.
henüz tam anlamıyla tanımadığım adamı özleyip başına gelebileceklerden ötürü üzülemezdim. yine de fazlaca aklımı karıştırıyordu bir anda puf olup yok olması.