ភាគទី7:ខ្ញុំមិនរៀបការដាច់ខាត
«ហ្ហឹស....យើងចង់បានអ្វីមែនទេ? ប្រាប់ឯងចុះអ្វីក៏យើងមិនចង់បានតែយើងគ្រាន់តែចង់ឃើញគ្រួសាររបា់ឯងគ្មានក្តីសុខប៉ុណ្ណោះ»
«គ្រួសារខ្ញុំទៅធ្វើស្អីលោកទៅបានជាតាមចងកាំចងពាសម្បើមម្លេះ? អ៎ឬក៏លោកខ្លាចថាគ្រួសាររបស់មានក្តីសុខជាងលោកមែនទេ?»
«និយាយត្រង់ចុះ យើងមិនដែលគិតថាគ្រួសាររបស់ឯងមានក្តីសុខតាំងពីដើមមកម្លេះ បានហើយឆាប់ដើរមកកុំនៅសាំញាំច្រើនជាមួយយើងពេក យើងគ្មានពេលទំនេរច្រើនជាមួយឯងទេ»
«.....»ជីមីនសម្លក់យុងហ្គីបន្តិចរួចក៏ដើរសម្តៅឡានរបស់យុងហ្គីដែលមានកូនចៅឈរហែហមរងចាំពួកគេ
«សូមអញ្ជើញចៅហ្វាយតូច»លូអឺបើកទ្វាឲ្យជីមីនដោយបានហៅគេថាចៅហ្វាយតូច(លូអឺជាជំនិតរបស់យុងហ្គី)
«ខ្ញុំមិនមែនចៅហ្វាយលោកចៀសផ្លូវ»ជីមីនសម្លក់លូអឺ
«ហួចកាចម្លេះលោកបើម៉ាកៗនេះអីចៅហ្វាយទប់ជាប់ដែលទេ? ហ្ហើយបែបនឹងក៏ល្អដែរ កុំឲ្យចៅហ្វាយសាវ៉ាពេកពេលបានប្រពន្ធកាចចឹងអាចនិងខ្លាចប្រពន្ធខ្លះ»លូអឺឈរនិយាយញញឹមញញែមម្នាក់ឯង ព្រោះគិតថាជីមីនអាចនិងបំបាក់ចរឹកព្រានរបស់ចៅហ្វាយខ្លួនបាន
«ឯងនៅឈរធ្វើស្អីមិនឆាប់ចេញឡានទៅ!»យុងហ្គុីឈរជ្រែងហោប៉ៅខោស្តីឲ្យទៅកូនចៅខ្លួន(ពួកគេជិះឡានផ្សេងគ្នាព្រោះយុងហ្គីមានធុរៈត្រូវចេញទៅខាងក្រៅបន្តទៀតទើបត្រៀមឡានមួយទៀតសម្រាប់ជីមីនទៅភូមិគ្រឹះមុន)
«បាទចៅហ្វាយ»មិនចាំយូលូអឺក៏ប្រញាប់រូររះបើកឡានជូនជីមីនទៅកាន់ភូមិគ្រឹះមីនមុន
«ចៅហ្វាយយើងទៅណាបន្ត?»កូនចៅម្នាក់ទៀតបានសួរទៅយុងហ្គីបន្ទាប់ពីគេបានឡើងឡានរួច
«ទៅឃ្លាំងទំនិញ»
«បាទចៅហ្វាយ»គ្រាន់តែទទួលបានបញ្ជាភ្លាមកូនចៅក៏ប្រញាប់អាយែឡានបើកចេញទៅកាន់ឃ្លាំងអីវ៉ាន់តាមបញ្ជាយ៉ាងលឿន
មុខ ភូមិគ្រឹះវ៉ាង
«អាល្អិតនេះមែនទេជាផ្ទះឯង?»ជីនងើយសម្លឹងមើលទៅកាន់ភូមិគ្រឹះធំល្ហរល្ហេងព្រាបបីដូចជារាជវាំងគេមិននឹកស្មានថាចាន់រស់នៅក្នុងភូមិគ្រឹះនេះទេព្រោះមើលទៅតាមការស្លៀកពាក់របស់គេវាមិនសមនិងមនុស្សក្នុងភូមិគ្រឹះឡើយ(ចាន់ស្លៀកពាក់ខោអាវធម្មតាៗដូចមនុស្សអ្នកមិនសូវមានទ្រព្យ)
«បាទ! តែបងប្រុសកុំយល់ច្រឡំថាខ្ញុំជាកូនម្ចាស់ផ្ទះនេះអីខ្ញុំគឺត្រឹមជាក្មេងកំព្រាដែលគាត់យកមកចិញ្ចឹមនោះទេ»ចាន់ប្រញាប់ពន្យល់ដល់ជីនព្រោះមើលទៅតាមទឹកមុខក៏ចាន់ទាញដឹងដែរថាជីនកំពុងមានចម្ងល់
«អ៎..បើឯងមិនប្រាប់បងក៏ដឹងដែរព្រោះមើលតាមការស្លៀកពាក់របស់ឯងវាគឺដូចជាអ្នកបម្រើច្រលនជាង»ជីននិយាយឡើងដោយភ្លេចខ្លួនគេភ្លេចថាពាក្យសម្តីទាំងនេះវាអាចប៉ះពាល់អារម្មណ៍ចាន់
«អឺ..សុំទោសមុននេះបងនិយាយមិនបានគិតឯងកុំធ្វើមុខចឹងអីទុកថាបងនេះជាមនុស្សមាត់ដាចចុះ»ជីនសើចលេងសមខណៈពេលឃើញចាន់ញញឹមតិចៗលាយឡំនិងអារម្មណ៍អន់ចិត្ត
«មិនអីនោះទេវាសមហើយសម្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំលាបងសិនហើយនេះក៏ល្ងាចណាស់ដែរបងប្រុសទៅវិញធ្វើដំណើរដោយសុវត្ថិភាពណា»
«ហ្ហឹម~មានឱកាសបងនិងមកលេងឯងទៀត បាយៗ»
«បាទ បាយៗ»
ជីនក៏បានបើកឡានចេញទៅបាត់ចំណែកចាន់ឈរមើលឡានជីនចេញដំណើររហូតផុតកន្ទុយភ្នែកទើបគេបើកទ្វារបងចូលទៅក្នុងភូមិគ្រឹះ
«មើលទៅសម្បាយអ៎ណាស់ណ៎ពេលបានប្រុសជូនមកដល់ផ្ទះចឹង....»ពាក្យសម្តីឌឺដងផ្លាផ្កាបានលាន់លឺឡើងពេញៗត្រជៀករបស់ចាន់ហើយអ្នកដែលនិយាយនោះគឺគ្មានអ្នកណាក្រៅពីអុីបូនោះទេ
«អ្នកប្រុសចង់មានន័យថាយ៉ាងមិច?»ចាន់ចាប់ផ្តើមជ្រួញចិញ្ចើមចូលគ្នាភ្លាមៗគេមិនយល់ពីអ្វីដែលអុីបូនិយាយនោះឡើយ
អ្នកប្រុសនិយាយនេះមានន័ថាយ៉ាងមិច?»ចាន់ជ្រួញចិញ្ចើមចូលគ្នាភ្លាមៗហាក់មិនយល់ពីសម្តីដែលអុីបូនិយាយមកកាន់គេនោះឡើយ
«នេះឯងភ្លើឬក៏ឯងធ្វើពើជាភ្លើឥ្យប្រាកដទៅ? យើងនិយាយប៉ុណ្ណឹងហើយឯងនៅតែមិនយល់ទៀត?»
«ខ្ញុំមិនយល់ពិតមែនមិនដឹងថាអ្នកប្រុសនិយាយ
សម្តៅលើអ្វីទេ»
«ពូកែធ្វើពើណាស់ ចុះមុននេះអាម្នាក់ណាដែលជូនឯងមកដល់មុខភូមិគ្រឹះនោះវាមិនមែនជាប្រុសទេហ៎េ?»អុីបូពិតជាគ្រឺតនិងចរឹកចាន់ជាខ្លាំងគេបានស្ទុះចូលទៅទាញកន្រ្តាក់ករដៃរបស់ចាន់និងច្របាច់យ៉ាងខ្លាំងសឹងតែបែកឆ្អឹងចាន់ខ្ទិចទៅហើយ
«អួយ..អ្នកប្រុសខ្ញុំឈឺ»ចាន់ព្យាយាមរឺចេញពីការច្របាច់របស់អុីបូតែកាន់តែរឺអុីបូគេកាន់តែបន្ថែមកម្លាំងច្របាច់ខ្លាំងលើសដើម
«កុំមាយាពេកយើងមិនចូលចិត្ត»
«តែខ្ញុំឈឺពិតមែនអ្នកប្រុសលែងដៃខ្ញុំទៅ»
«ហ្ហឹស~»អុីបូក៏ប្រលែងដៃចាន់តែមិនមែនប្រលែងធម្មតានោះទេគឺបំណងរុញចាន់ឲ្យដួលតែម្តង
«អុីបូ ស៊ានចាន់.....!»សម្លេងវ័យចំណាស់បានបន្លឺឡើងពីក្រោយខ្នងពួកគេ
«លោកប៉ា/លោកអ៊ុំ»អុីបូនិងចាន់និយាយឡើងព្រមគ្នា
«ពួកឯងទាំងពីរនៅជុំគ្នាល្អណាស់ប៉ាមានរឿងចង់និយាយជាមួយពួកឯង»លោកវ៉ាង
«រឿងអីទៅលោកអ៊ុំហើយហេតុអីចាំបាច់មានខ្ញុំដែរ?»ចាន់ធ្វើមុខឆ្ងល់
«បន្តិចទៀតនិងដឹងហើយ»លោកវា៉ងដើរទៅអង្គុយនៅលើសាឡុងដោយមានអ្នកស្រីវ៉ាងអង្គុយអមខាងស្តាំដៃចំណែកអុីបូវិញពេលលឺបា៉ប្រាប់ថាមានរឿងនិយាយជាមួយគេក៏មិនសួរនាំអីដែរគឺដើរទៅអង្គុយជិតលោកវ៉ាងអង្គុយនៅខាងឆ្វេងដៃ
«បា៉មានរឿងអីនិយាយមែនទេចឹងក៏ឆាប់និយាយមក»អុីបូនិយាយដោយរក្សាទឹកមុខមាំដដែល
«ចាន់កូនចូលមកអង្គុយជិតអុីបូមក»ដោយឃើញចាន់អង្គុយបត់ជើងនៅខាងក្រោមទើបអ្នកស្រីវ៉ាងហៅគេឲ្យងើបមកអង្គុយលើសាឡុងជិតអុីបូ
«តែថា/គ្មានតែគ្មានស្ករអីនោះទេឆាប់ឡើង»ចាន់រកប្រកែកតែអ្នកស្រីវ៉ាងកាត់សម្តីមុន
«បាទ...!»ចាន់ដើរទៅអង្គុយជិតអុីបូទាំងភ័យ
«អុីបូ អាយុរបស់កូនក៏ច្រើនណាស់ដែរ ប៉ាគិតថាកូនគួរតែដល់ពេលគិតគូររឿងរៀបការហើយ»លោកវ៉ាង
«តែខ្ញុំមិនទាន់ចង់គិតរឿងនិងទេបា៉ ប៉ាក៏ដឹងថាខ្ញុំជាមនុស្សឯករាជ្យចូលចិត្តសេរីភាព ខ្ញុំមិនរៀបការនោះទេ»គ្រាន់តែនិយាយរឿងរៀបការភ្លាមអុីបូរហ័សប្រកឺកដាច់ហិង្សាយកតែម្តង គេនៅមិនទាន់ចង់រៀបការឡើយអ្វីក៏គេមិនគូរដែរព្រោះពេលនេះគេគុតតែពីរឿងសប្បាយមួយមុខប៉ុណ្ណោះ
«តែឯងត្រូវតែរៀបការអុីបូ គ្រួសាររបស់យើងត្រូវការអ្នកស្នងត្រកូល ប៉ាអាយុកាន់តែច្រើនហើយម៉ាក់ឯងក៏ដូចគ្នាមិនដឹងថារស់នៅជាមួយពួកឯងបានយូប៉ុណ្ណាទៀតទេ»លោកវ៉ា
«ខ្ញុំមិនដឹងមិនខ្វល់ទេ បើចង់បានអ្នកស្នងត្រកូលណាស់ក៏គ្រាន់តែជួលគេមកពពោះជំនួសបង្កើតកូនហើយក៏ចប់វាគ្មានអីទៅពិបាកទេហើយក៏មិនបាច់រៀបការដែរ»អុីបូនិយាយមកហីៗគេគិតថាវាជាការងាយស្រួលដោយគ្រាន់តែជួលគេមកពពោះតែគេមិនដឹងថាធ្វើបែបនេះដូចធ្វើបាបនិងមើលងាយតម្លៃរបស់មនុស្សស្រីទៅវិញទេ
«អ្នកប្រុស...មិចក៏និយាយបែបនេះគេក៏ជាមនុស្សដែរមិនមែនជាសត្វហេតុអីក៏ហារមាត់និយាយតែរឿងគ្មានប្រយោជន៍អ្នកប្រុសដឹងទេបើអ្នកប្រុសជួលគេមកពពោះពេលបង្កើតកូនបានក្មេងនិងកំព្រាម្តាយចំណែកអ្នកដែលអ្នកប្រុសជួលនោះគេក៏បាត់បង់ភាពស្អាតស្អំជាមនុស្សស្រីត្រូវរងការមើលងាយហេតុអីក៏អ្នកប្រុសគិតមិនដល់ចំណុចនេះ»ចាន់ហួសចិត្តគេមិននឹងស្មានថាអុីបូហ៊ាននិយាយបែបនិងឡើយនេះគេមិនចេះឲ្យតម្លៃមនុស្សដែលនៅជំវិញខ្លួនរបស់គេជាពិសេសមនុស្សស្រីទេឬ
«វាមិនមែនជារឿងរបស់ឯងបិទមាត់ឲ្យជិតទៅកុំមកចេះប្រដៅយើង»អុីបូស្តីឲ្យចាន់
«ចាន់គេនិយាយត្រូវឯងទេដែលគួរបិទមាត់នោះ»លោកវ៉ាង
«អុីបូកូនចំបាច់ត្រូវតែរៀបការហើយមនុស្សដែលកូនត្រូវរៀបការជាមួយម៉ាក់និងបា៉របស់ឯងក៏បានរៀបចំរួចហើយឯងកុំប្រកែកអីទុកថាម៉ាក់និងបា៉សុំឯងជាលើកចុងក្រោយទៅចុះ»អ្នកស្រីវ៉ាង
«ម៉ាក់តែខ្ញុំនៅមិនទាន់ចង់រៀបការនោះទេ រៀបការទៅពិបាកណាស់ទិសដៃទិសជើងចង់ធ្វើស្អីចង់ទៅណាក៏វាមិនស្រួលចិត្តដែល»អុីបូនៅតែប្រកែកដដែលៗថាគេមិនរៀបការឡើយ
«ប៉ាតាមចិត្តឯងច្រើនពេកហើយ ម្តងនេះប៉ាមិនអាចតាមឯងទៀតទេដាច់ខាតឯងត្រូវតែរៀបការហើយមនុស្សដែលឯងរៀបការជាមួយនោះគឺស៊ានចាន់»លោកវ៉ាងក្រោកឈរឡើងស្រែកខ្លាំងៗនិងនិយាយបញ្ជាក់យា៉ងច្បាស់ៗដល់អុីបូបានដឹងថាកូនក្រមុំរបស់គេគឺជាសា៊នចាន់ រឹតតែធ្វើឲ្យគេភាំងលើសដើមសូម្បីតែចាន់ក៏គេស្រឡាំងកាំងនិងសម្តីដែលគេបានលឺមុននេះដែរ
«លោកប៉ាថាមិច លោកបា៉ឲ្យខ្ញរៀបការជាមួយអាក្មេងសំរាមមែនទេ ហ្ហឹស~ខ្ញុំប្រាប់បា៉ចុះខ្ញុំមិនរៀបការជាមួយវាទេខ្ញុំជាមនុស្សប្រុសណាប៉ានេះប៉ាយកស្តីមកគិតបានជាឲ្យខ្ញុំទៅរៀបការជាមួយនុងមនុស្សប្រុសដូចគ្នាចឹង»អុីបូក្រោកឡើងឈរទល់មុខប៉ារបស់គេ គេនិយាយខ្លាំងដោយដៃចង្អុលមុខចាន់មិនដាក់
«វាយ៉ាងមិចមនុស្សប្រុសក៏អាចរៀបការក៏អាចនៅជាមួយគ្នាបានសម័យនេះហើយឯងនៅគិតស្អីទៀត»
«តែខ្ញុំមិនបានស្រឡាញ់មនុស្សប្រុសខ្ញុំស្រលាញ់មនុស្សស្រីហើយអ្វីដែលសំខាន់ខ្ញុំមិនបានស្រលាញ់វាខ្ញុំស្អប់វារអើបវាជាងសត្វទៅទៀតដាច់ខាតខ្ញុំមិនរៀបការជាមួយវាឡើយ»
»អុីបូហេតុអីក៏កូនពិបាកនិយាយគ្នាខ្លាំងម្លេះកន្លងមកនេះប៉ាមា៉ក់តាមចិត្តឯងពេកឡើងខូចមនុស្សអស់ហើយឯងនេះកាន់តែធំកាន់តែដោះស្លាប់ហើយ»អ្នកស្រីវ៉ាងបានស្តីបន្ទោសឲ្យអុីបូដែលហ៊ានដំឡើងសម្លេងដាក់លោកវ៉ាង
«ហ្ហឹសត្រូវហើយខ្ញុំមិចនិងល្អដូចអាក្មេងសំរាមនេះទៅ»អុីបូនិយាយរួចក៏កញ្ឆក់សោឡានរួចបើកចេញទៅបាត់ដោយមិនទិសដៅ ចំណែកចាន់វិញបានត្រឹមអង្គុយធ្វើមុខមីងមាំងៗព្រោះគេកំពុងវង្វែងហើយហេតុអីក៏សុខៗមកឲ្យគេរៀបការជាមួយនិងអុីបូទៅវិញ
«លោកអ៊ុំ....ហេតុអីត្រូវរៀបការហេតុអីត្រូវជាខ្ញុំ?»ចាន់ងើបមុខឡើងសួរទៅមនុស្សចាស់ទាំងពីរដែលកំពុងសម្លឹងមើលមកកាន់ខ្លួន
«មានតែឯងម្នាក់ទេចាន់ដែលអាចបំបាក់ចរឹករបស់អុីបូបាន ក្រៅពីឯងគ្មានអ្នកណាសាកសមជាមួយអុីបូនោះទេហើយអ៊ុំជឿថាមានតែឯងម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលល្អជាមួយនិងអ៊ុីបូរហូត»អ្នកស្រីវ៉ាង
«.......»ចាន់មិននិយាយតែគេក៏លួចគិតក្នុងចិត្តដែលគេមិចនិងអាចបំបាក់អុីបូបានទៅបើសូម្បីតែមុខរបស់អុីបូក៏គេមិនទាំងហ៊ានមើលចំផងនឹង
«បងគិតយ៉ាងមិចបន្តទៀតទៅពេលនេះក៏មិនដឹងថាអុីបូទៅណាឡើយ?»គាត់ក៏ងាកមកសួរទៅលោកវ៉ាង
«វ៉ាងអុីបូអ៊ូសាកាក់ចាំឲ្យច្បាស់ណាយើងជាឪរបស់ឯងបើគ្រាន់តែរឿងប៉ុណ្ណឹងយើងមិនអាចធ្វើបានឯងកុំហៅយើងថាវ៉ាងលីមូ៉អ៊ូសាកាក់ឲ្យសោះ»លោកវ៉ាងមិនតបតែក៏ញោចស្នាមញញឹមឡើងមក គិតហេ៎ថាគាត់បណ្តោយឲ្យអុីបូធ្វើអីតាមចិត្តខ្លួនឯងទៀតនោះកន្លងមកលោកតាមចិត្តគេពេកហើយម្តងនេះលោកច្បាស់ជាមិនឲ្យអុីបូជំទាស់បញ្ជាខ្លួនទៀតនោះទេ
The Continue ✨
វា៉ង ជីនណា