Gifts.
I left a peck of kiss on her forehead before I decided to leave her on our room with Mama Aida.
March 08, 2021.
Narito kami sa isang beach resort for Crowell’s birthday. Well… my birthday, too? I don’t actually know what to feel. Nagpapatangay na lang ako sa agos ng buhay namin. It’s been what? Two months. Two months of healing ourselves.
I cannot say that we're finally healed. Like fully healed. But we're on the process. We made progress during the past two months of our lives. I roamed my eyes around while taking my time to walk.
My husband, Tross, stood up and welcomed me with a one deep kiss when I finally reached his place. Naghihintay siya sa may pool.
“How's my baby?” He asked after a kiss. He intertwined our hands together.
“I’m good. I feel kind of strange because I don’t usually celebrate my birthday on this day.”
I shrugged. "But I'm fine," I said.
"You'll be. You can have two birthdays," he murmured.
Sumang-ayon ako roon.
We walked towards the cottages; our intertwined hands are swaying as we walk. There they are! Our visitors. Family and friends. Some are preparing for the meal. The boys are taking a dip at the sea. Mga sabik sa dagat.
Family friends lang ang narito. Delicante brothers with their respective women on their side. I’ve meet Zohan’s love interest earlier. She's bubbly and she’s into money. As in so much money. Dire-diretso siya sa paniningil kanina kay Zohan para sa araw at gabi niya raw.
On the other hand, Zath’s girl is different from the one he brought on Hawaii. Babaero!
I watched Crosson and Carden laugh around Giovanni and some of his friends. I don’t actually remember their names. Crowell’s taking care of his wife and Callum. Lance on the other hand is also here with Hiraya and Leo. They are in the cottage with Mama.
Sa loob ng dalawang buwan, masasabi kong naging maayos naman ang takbo ng buhay ko. Naming mag-anak. Si Tross… ako at ang anak namin. Palagi pa rin naman naming dinadalaw si Lucian. Our angel. I always hope that he is happy in heaven. With God. That’s what I’ve been thinking so I could calm myself. There, in heaven, there would no pain or anything that can hurt him. He’s in paradise now.
Hiraya smiled at me the moment she spotted us coming towards them.
“Tulog na si Hope?” tanong niya, pinatutukuyan ang aking anak.
Nakangiti akong tumango at sa kaniya agad ako lumapit. She’s preparing hotdogs and sausages. Si Lance naman ang nag-iihaw noon. Leo is also with him kaya nagpaalam si Tross na doon ang tungo sa gawi ng dalawa.
“Kumusta ka naman? Okay ka na ba? Ngayon lang kami nakauwi from Hawaii kasi… alam mo na…” tumawa siya matapos sabihin iyon, kahit pa halata namang hindi siya ayos.
I nodded my head and smiled at her. I know what she’s been dealing with. Sana ay makayanan niya. Hinawakan ko ang kaniyang kamay.
“You can tell me anything, Hiraya. Nabanggit lang sa akin ni Lance but he said he can't tell me your story. He wants me to hear it from you,” sambit ko.
Bumagsak ang tingin niya sa kamay na may hawak na tong. Nilaro-laro na niya ang sausages doon para lang makaiwas. She pressed her lips.
“Iniisip ko na lang na mas mahirap iyang pinagdaraanan mo, Hollis. Kapag ganoon, pakiramdam ko ay dapat magpasalamat ako na ganito lang ang kinakaharap kong problema.”
Nangunot ang noo ko. What she said doesn’t make any sense. Kinuha ko ang kamay niya at hinawakan iyon nang mahigpit.
“Don’t invalidate your feelings, Hiraya. Actually, bilib ako sa iyo. Hindi ko kakayanin kung… si Tross ang ganoon. Baka… nahiwalayan ko na siya kung saka-sakali. Mahina ako kumpara sa iyo. Kaya lang, we don't need to compare our struggles.”
Tumingin siya sa akin, bahagyang nagluluha ang gilid ng mata. I smiled at her.
“Eh, ano ngayon kung mas mahirap ang pinagdaraanan ng iba? Hindi naman ibig sabihin iyon na kailangan balewalain mo iyong sakit na nararamdaman mo. Your feelings are valid. Not everyone could handle that,” sabi ko pa.
It was like a trigger to her tears, nagbagsakan iyon. Nanatili lang ako sa kaniyang tabi. Nilingon ko sila Leo. Kung susumahin, ang ekspresyon sa mukha niya ay parang hindi rin siya ayos. I don’t want to judge him quickly because I am not in their situation. I just hope he’ll do something, so, he could fix his problem with his wife.
Sumapit ang alas onse, umahon na sila Crosson, Carden at mga kaibigan nila. Lance called them for lunch. Sinundo ko na rin si Mama Aida. I also took Hope, my daughter to our cottage. Dalawang buwan na rin naman siya kaya ayos lamang na ilabas-labas. Sariwa ang hangin sa resort na iyon. The same resort where I first saw Tross. Hindi ko lang alam na siya pala iyon.
We ate and have a little chitchat. Mamaya ay may nag-deliver ng cake. Crowell looks so happy. He greeted me first. Alas dose ng madaling araw nang makatanggap ako ng text sa kaniya. Naguluhan pa ako noong una dahil para sa akin ay hindi ko naman kaarawan. When I realized it, siyempre ay binati ko rin siya.
Napagkasunduan agad na dito sa resort na ‘to gaganapin ang birthday. Akala ko ay simpleng bonding lang ‘to. Masyado kasi akong busy kay Hope. Ako at si Ate Sofia ang nakatutok sa kaniya habang si Ate Letty naman ay sa gawaing bahay. Tross… hindi ko siya inaasahan sa pag-aasikaso dahil alam kong nasa acceptance stage pa lang siya. I will give him time until he can finally open his heart to our adoptive child.
Hillary Ophelia Del Rico.
Tross let her used his name. I guess he’s really trying his best to accept her. Hindi naman ako magiging selfish pang lalo at pilitin siyang maging affectionate kay Hope. I want him to accept and love her on his own will. Ang tunay na pagmamahal ay hindi dapat pinipilit.
Hope cooed and I laughed at her. Hiraya is with me. Pareho kaming nalilibang sa anak ko. Alas kuatro ng hapon at ang iba ay natutulog, ang iba naman ay nasa dagat pa rin. Mamayang gabi na raw sila sa pool. As for me, hindi pa ako pwedeng magbabad sa ngayon. Hiraya’s not in the mood to take a dip so she just stayed here with me.
“Hindi pa rin ba kayo nag-uusap dalawa?” tanong ko, pinatutungkulan ang pagiging malamig nila sa isa’t-isa ng asawa.
Kanina ay magkasama nga sila at magkatabi pero hindi naman nag-uusap.
Bumuntong-hininga siya at ngumiti ng pilit.
“Nag-uusap naman kami, Hollis. Kung may tanong siya ay sumasagot ako. Kaya lang, hindi katulad ng dati.”
She caressed my daughter’s hand and kissed it. Ngumiti naman ang anak ko. Ibinaba ko ang hawak na bote ng gatas.
“Hindi ba niya sinubukang ayusin ang gusot sa pagitan niyong dalawa? O ‘di kaya naman ay nagpaliwanag sa iyo?” pagtatanong ko.
Ngumiwi siya.
“He did explain. Kaya lang noong mga oras na iyon ay sarado na ang isip ko. Sinusubukan ko namang lawakan ang isip ko, Hollis. It’s just that… I can’t still accept it.”
Frustration is now visible on her face. Umikot ang mata niya nang madako ang tingin sa asawa na naroon sa dagat at nakatanaw din dito.
“It will really take time. Maaayos niyo pa naman siguro iyan. Hindi naman hiwalayan ang sagot sa lahat,” pahayag ko at saka hinawakan ang balikat niya para bigyan siya ng suporta.
She nodded her head tapos ay bumaling muli kay Hope. I spotted Kelly walking towards us. Sinalubong ko kaagad siya ng ngiti. She’s a good person. Napatunuyan ko ‘yon. Walang dahilan para hindi ko siya mahalin bilang kabiyak ng kapatid ko.
She's done so many things for me, too.Magpahanggang ngayon ay inaasikaso niya ang café. I thanked her for that. She's also helping me because she said she knows what it feels to be a first time Mom.
“Tulog na si Callum. Kasama ang ama,” aniya at saka hinaplos ang ulo ng anak ko.
“How’s your day? Masaya ka naman ba?” tanong niya sa akin.
Tumango naman ako. I am, actually. Oo at hindi ako sanay na itong araw ang birthday ko but I am happy. Kahit nga siguro hindi ko ito birthday I will still be happy. Kumpleto kaming lahat. Wala nga lang ang mga in-laws ko dahil nasa ibang bansa sila for vacation but they sent me greetings.
“Iyong regalo ko mamaya ko na ibibigay.”
“Mayroon pa? I thought magkasalo na kayo ni Crowell.”
My brother gave me a newly released book from my favorite author. Akala ko nga ay dalawa na sila ni Kelly doon dahil ilang set din iyon.
“I can buy you a gift, ‘no!”
Natawa kaming tatlo dahil doon.
The day went smooth. Masaya ang lahat. Dumating ang gabi, ang set-up naman ay nasa pool area. Ang resort ay parte ng pagmamay-ari ng family ni Giovanni kaya naman kami lang ang tao rito. We are free to use all the rooms of their hotel or any facilities na gusto namin. Overnight lang naman kami rito so, ang beach side at pool area lang talaga ang magagamit.
Inuman lang naman ng mga lalaki ang mayroon doon. May dumating pa sila Crosson na mga kaibigan. Nagbigay din ng regalo. Pamilyar ang iba sa akin, ang iba ay hindi na. Siguro ay mga naging kaibigan nila ang mga iyon noong nasa Hawaii kaming mag-asawa.
“Happy birthday,” a woman with her kids greeted me.
“Thank you! Kambal?” patukoy ko sa dalawa ng bata.
She laughed and nodded.
“Ang sasakit sa ulo kahit malalaki na,” aniya pa.
The kids are probably at the age of six. Kung hindi ako nagkakamali, ang babaeng kausap ko ay maaring matanda sa akin ng ilang taon. A man approached us. Or should I say them. Humalik ito sa pisngi ng babae at kinarga ang batang yumakap agad sa tuhod niya.
“Asawa ko nga pala. Si Zeron.” The man smiled at me and greeted me.
“I’m Nika,” she extended her hands. Tinanggap ko naman agad iyon.
“Hollis,” pagpapakilala ko rin.
“Mag-enjoy kayo, ha?” sambit ko bago ako nagpaalam.
Iniwan ko na sila roon. I walked towards Tross. Tumayo agad ito mula sa pagkakaupo kasama ang ilang mga kaibigan.
“Are you hungry?” salubong niya sa akin.
Ngumuso ako at umirap.
“Tataba ako, Tross. Palaging ganiyan ang tanong mo,” pagbibiro ko.
He chuckled at that.
“You’ll always be beautiful for me.”
Kinurot ko siya sa tagiliran. Sa nagdaang buwan, naging maayos din ang relasyon namin. Mas napatibay kami ng pananampalataya namin at mga pagsubok na pinili naming lampasan kaysa talikuran.
“Ayokong tumaba,” panunudyo ko pa sa kaniya bago inalis ang kamay niyang nasa baywang ko na ngayon.
I laughed at him and I bid goodbye. Nanulis ang nguso nito pero pagkuway nangiti na lang at naiiling na bumaling sa mga kaibigan. I went inside the hotel. Nagtungo agad ako sa taas. Bibisitahin ko si Hope. Kasama nito si Mama, my biological mother.
Naabutan ko si Hope na inilalapag pa lang ni Mama sa higaan.
“Ayaw magpalapag mula kanina. Ngayon lang natahimik,” pahayag niya.
“Ganiyan din sa amin iyan, Ma. Minsan ay anong oras na rin akong nakakatulog.”
Nilapitan ko sila. Hinagkan ko ang aking anak. I heard the door creaked. I saw Papa, entering our room. Nakangiti ito. Una kay Mama bago ay sa akin. I felt peace now, whenever I am looking at him. Wala iyong panibugho at takot na nararamdaman ko noon. I forgave him because he earned it. Nakita ko naman ang pagsisikap niya na mapalapit sa akin.
“Happy birthday…” he smiled and showed me the flowers he had been hiding behind his back.
I smiled and accepted it.
“Thank you, Pa…”
Yumakap ako sa kaniya. His hands envelope my back. He rested his head on my shoulder.
“Salamat, anak. Salamat sa pagtanggap…” aniya, ang boses ay nababasag.
My eyes started to water, too.
“Pa! Ito na naman tayo,” mangiyak-ngiyak kong sita.
Hindi niya ako pinakawalan at mas humigpit ang yakap niya sa akin.
“I’ve been a terrible father to you, Hollis. My hatred towards Helena made me a monster that I treated my daughter so bad. Mas pinakinggan ko ang galit ko kaysa ang pagmamahal ng isang ama. I did my best to ignore the tiny piece of love for you dahil sa galit ko kay Helena.”
Sa pagkakataong iyon niya lang ako pinakawalan. His eyes are screaming pain. I heard his story from Mama. I am in the right place to judge him as a father to but not as a man he is. Lingid sa kaalaman ko noon kung ano ang pinagdaanan niya. Ang nakikita ko lang ay kung paano siya sa akin bilang ama.
Now that we settled our issues together, sa tingin ko ay mas magiging maganda ang simula ng relasyon naming mag-ama.
“I forgave you, Pa. I’m sorry for what Nanay did to you…”
“It’s not your fault, anak,” he murmured.
Tumango ako. Alam ko naman iyon. Kaya lang, gusto ko pa rin na humingi ng pasensya. Hindi dahil ako ang gumawa noon kundi dahil iyon ang naging simula ng kaguluhan sa pamilya. I was taken away from them. Ibinalik pero hindi bilang anak nila kundi panibagong panira ng pamilya. Nanay just didn’t succeed kaya naman hindi nasira ang pamilyang pinakamamahal ni Papa.
“Kayong dalawa talaga! Pinaiiyak niyo ako!”
Pareho naming nilingon si Mama. Nakalapit ito sa amin at pareho kaming niyakag para sa isang yakap. Napapagitnaan nila akong dalawa. Ang init ng katawan nila ay tumatagos hanggang sa loob ng puso ko. This is the family I dreamed for before. Gusto ko rin noon na may magulang akong magmamahal sa akin. Iyong tatanggap sa akin. Who would have thought that I will also find it with Mama and Papa. My Tita Selena and Crisosmo.
“Huwag tayong maingay. Baka magising si baby,” ani Papa.
We all laughed silently. I stayed at our room. Sa balcony, pinanonood ko ang kasiyahan sa may ibaba. Mas napapalakas na ang ingay ng mga lalaki dahil na rin sa tama ng alak. Isa-isa na rin namang nagpapaalam ang mga asawa ng ilan sa mga ito habang ang iba ay naroon pa rin.
I watched Crosson and Carden left their seat. Nagpaalam sila sandali sa mga kaibigan bago nawala na roon sa ibaba. I took out my cellphone and tried to capture some photos. Mayamaya pa ay nakarinig ako ng katok sa labas. Ibinulsa ko ang cellphone ko at nilingon sandali ang ibaba bago nagtungo sa may pinto.
I saw the two standing there. Si Crosson at Carden, basa pa ang kalahating bahagi ng katawan.
“You asleep?” nananantiya ang boses ni Crosson.
Umiling naman ako.
“Bakit? May problema ba?” tanong ko kaagad.
“Papasok…” si Carden iyon.
Natampal ko ang noo dahil hindi ko naalalang papasukin sila.
“Sorry…” sambit ko at saka nilakihan ang bukas ng pinto.
Nauna na silang pumasok. This scene is like a déjà vu to me. Noong ikinasal kami ni Tross sa Bataan. They came to me that night. Nailing ako sa naalala.
“Tulog na si Hope?” si Carden.
Tumango-tango naman ako.
“Kanina pa iyan tulog. Si Mama ang nagpatulog,” pahayag ko.
Pinagmasdan ko lang silang sinilip ang anak ko. Mukhang hindi sila uupo dahil basa pa rin ang trunks na suot. Bumaling sila sa akin. Carden walk towards me. Huminto lang ng kalahating metro na ang layo sa akin.
“Happy birthday, Hollis…” he showed me something on his hand.
I saw a rose gold bracelet on his hand. Hindi pansinin iyon. Kinuha niya ang kamay ko at marahang ikinabit iyon doon sa aking palapulsuhan. May nakalitaw na maliliit na sculpture ng mag-ina roon. I touch it. Tumataba ang puso ko dahil doon.
“It suits you,” aniya bago binitawan ang kamay ko.
I watched the bracelet move whenever I do moved my hand. Hindi masikip sa akin iyon at hindi rin naman maluwag. Saktong-sakto sa kamay ko. Nag-angat ako ng tingin.
“Ang ganda! Salamat!” sambit ko.
A goofy smile found its way to his lips. Umusog siya at binigyan ng pwesto si Crosson. I saw the other one holding a book on his hand.
“You didn’t notice it, right?” he chuckled a bit.
Napansin ko nga na kinuha niya iyon kanina sa may bedside table ng hotel room na ‘to. Ibig sabihin ay naibigay niya na ang regalo niya kanina. I just didn’t notice it.
He handed me the book. Noong mahawakan ko na, saka ko lang napansin na hindi ito libro. Ang pabalat nito ay mas matigas kaysa libro. May hugis ito ng isang mag-asawa. May kalong na bata ang mga iyon at sa itaas nito ay isang anghel. Nanginginig ang kamay na hinawi ko ang pamagat. Tumambad sa akin ang unang pahina. May nakalarawan doon na anyo ng isang bata.
I flip the first page of the book. That’s when I saw the picture of my son, Lucian.
“It is a compilation of his pictures. Iyan iyong nakuha ko sa loob ng isang lingo,” I heard Crosson explained.
Patuloy ang paghawi ko noon at paghawak sa mga pictures na naroon. There is always a quote below my son’s picture and each of them formed a sentence until the last one.
Even those that never fully blossom brings beauty into the world.
The last picture had me crying. It is a picture of me, lying on the hospital bed with my son, Lucian, beside me. His tiny hand touch my lifeless hand. I almost lost my balance. Naroon nga lang si Crosson para saluhin ako agad. I cried and cried upon seeing my picture with my son. I held him… Crosson made me held him.
I pulled him for a hug and so as Carden.
“T-thank you… Kuya,” bulong ko sa kanilang dalawa sa kabila ng pag-iyak.
Tross found us in that situation. Hindi nga lang ito nag-panic.
“I told you, she’ll cry,” my husband stated.
My brother smirked at him. Tross’s shoo them away.
“Whatever, bro,” ani Carden.
Kapwa sila bumaling sa akin. Before they left, nagpaalam sila sa akin nang maayos at pinatakan pa ako ng halik sa noo.
Pinagmamasdan ko si Tross na nagpapalit ng damit.
“Hindi ka na babalik?” tanong ko nang humupa ang pag-iyak.
Nilingon niya ako at umiling.
“Nakakwentuhan ko na sila. Ayos na iyon,” aniya.
I am already leaning my back on the backrest of our bed. Lumapit siya sa akin at saka kinuha ang aking kamay.
“I want to spend my night with you,” malambing na sambit niya.
Umikot ang mata ko pero natawa. I motioned him to come near me. Yumakap ako sa kaniya nang makalapit siya. We hugged each other.
“Remember the first time we saw each other here?” pagtatanong niya.
Tumango ako. Naalala ko ‘yon. I don’t really know why he’s looking at me intently. Like he is checking me out. Noon, akala ko ayaw niya sa akin dahil ang sama-sama ng tingin na iginigawad niya.
“That’s when I found that Mom and Dad made a deal with the De Guia. They want me to marry you. I was too young back then. Twenty one ako tapos ikaw ay sixteen lang yata…” Tumawa siya sa sinabi.
“Fifteen lang ako noon,” pagtatama ko.
“Oh? Bata pa nga,” aniya bago humalakhak.
“I was checking you out. I told myself if I am ready to marry someone who’s younger than me. Tapos ang dami ko pang responsibilities.”
“Naalala ko ‘yon. You’re just checking me out? You’re glaring at me. I even remember that you’re with someone back then. Iyong blonde girl!” tinapik ko siya para pakawalan ako sa yakap.
Hinarap ko siya.
“Naalala mo? You’re with that girl. Nakatitig ka lagi sa akin nang masama tapos sa babaeng iyon…” I trailed off. Pinaningkitan ko siya ng mata.
Umakto siyang parang inaalala iyon.
“Huh! You look so happy while she’s flirting with you! Ganoon pala ang mga tipo mo noon?” nang-uuyam ang boses ko.
His upper lip rose a bit.
“I thought your brothers are bringing someone back then. I brought her because I want you to be offended. I didn’t know you’re not informed yet about the arrangement,” he shrugged.
An annoying smirk left his lips. Hinampas ko siya sa dibdib at nasundan pa nga iyon nang humalakhak pa siya.
“Tuwang-tuwa ka, eh, ‘no?” nanggigigil kong sambit.
His laughed thundered a bit. I pinched him that moment. That stopped him.
“Magigising si Hope!” sita ko sa kaniya. Inis pa rin ang boses ko.
He bit his lower lip. He nodded his head and took my hand. He pulled me towards his chest. Nagpaubaya ako roon. Niyakap niya ako. Magkaharap kaming dalawa. Umayos ako ng upo. Nasa pagitan ako ng hita niya.
“I didn’t know I’ll be this happy with you. Hindi ko alam kung ano ang totoong kaligayahan noon. I don’t even believe in love. Sa akin, responsibilidad at negosyo lang ang iikutan ng mundo ko. Hanggang sa dumating ka…”
Sumugat ang malawak na ngiti sa labi ko. I planted a kiss on his shoulder. I also feels the same way. Hindi ko rin inakala noon na… posible pa lang mahalin ko rin siya at ganoon din siya sa akin. Hindi ko akalaing… aabot kaming dalawa sa ganito.
“I will only love three woman in my life, wife.”
Nangunot ang noo ko. I felt his fingers caressing my arm.
“Si Mommy. Ikaw…” dumausdos ang kamay niya sa kamay ko at pinagsalikop iyon.
“At ang anak natin.” My mouth fell open. My heart thump in a murderous way.
Is he… pertaining to our daughter?
“Tross…” nababasag ang boses ko.
“Shhh, baby. Thank you for giving me time for this. I realized I am ready to be a father to her. I will only love three woman in my life. That’s Mom, you, and our daughter, Hope…”
I hugged him tigthly.
"I've received good gifts from my family but this one is the best," I wholeheartedly said.
"You haven't seen my real gift, baby..."
Kumalas ako sa yakap pero nanatili akong nasa harapan niya. I cupped his face. I planted a kiss on his lips.
"Accepting Hope is already a wonderful present for me..." I muttered before I kissed him once again.