Chapter Forty Five
"Before I Go"
Mula nung gabing iyon ay nalaman kong lumubha na nga ang sakit ni Mishael.
They're now talking about the possibility of cancer.
Lung cancer.
Ilang araw ang nakalipas at nakauwi na si Eleven mula Singapore. Agad na pinuntahan niya ako sa aking clinic during lunch break.
"Hey sexy dentist." Pumasok siya ng clinic at may marami siyang dalang pasalubong. Mga gifts na dresses, shoes, jewelry, pagkain.
"Eleven, anong mga ito?"
"It's all for you." Aniya. He chuckled. "Did I go overboard again?"
"Oo! Ang mamahalin pa ng mga ito. Baliw ka talaga!"
"I just couldn't help myself. I was just gonna buy you a dress and some food, but I wanted to buy everything for you." Aniya. "And I'm not gonna take no for an answer. Take everything."
We walked to a local restaurant nearby para sabay kaming mag lunch. Dati, tuwing lunch either pupuntahan ako ni Mishael at sabay kami o ako ang pupunta sa kanyang office.
Mishael...
Birthday niya ngayon. At may maliit na party mamayang gabi sa kanilang bahay. Mishael never liked big parties.
Ginagawa na naman niya ulit ang mga ginagawa niya dati. Tinatago na naman ulit ni Mishael ang kanyang sakit. Hindi niya sinasabing pusibleng mayroon siyang cancer. He's just waiting for the results.
"How were you doing while I was gone?"
Bumalik ako sa aking huwisyo nang nagsalita si Eleven. He was sitting across me. Naghihintay na lamang kami sa aming order.
"Ah... okay lang naman."
"Malalim ang iniisip mo. Is there a problem? What's on your mind?"
Bumuntong hininga ako.
"Si Mishael." Sagot ko. "His condition is getting worse."
Tahimik lang si Eleven at naghintay lang ng sasabihin ko pa.
"Eleven, it's complicated right now between me and Mishael. Tama ka... It was the right decision to take our time. Kasi 'pag naging tayo pagkatapos nung nangyari natin sa La Union, alam kong masasaktan na naman kita dahil importante din sa akin si Mishael at hindi ko siya kayang iwan."
"So are you saying you're choosing him?"
"No..." sagot ko. I stared at my glass of water. Huminga ako ng malalim. "I'm not choosing anyone. I don't think now is the right time to think about myself. I don't want to be selfish. Gusto ko lang... I'll be there for both Mishael and for you. Kahit bilang kaibigan muna. It's just better this way. Diba? Hindi ko kayo mapapaasa o masasaktan."
Nagtama ang aming mga mata. His gaze pierced through my soul. Malalim ang kanyang tingin. I couldn't tell what he was thinking.
He leaned back and looked at his hand on the table. Umigting ang kanyang panga.
Unti-unti siyang tumango.
"I understand." Aniya. "You've matured so much, Ath. I think I'm falling for you even more if that's even possible. Damn..."
I blushed. Kinagat ko ang aking labi.
"I've waited since elementary school. Walang problema sa akin ang maghintay pa sa iyo. Give me a decade to wait for you and I'll be ready to wait a century."
He chuckled. I felt relieved that he understood my feelings. Nag mature na din talaga siya. Ang kulit-kulit niya dati. Irresponsible, impulsive just like me. We've both matured now. Nakakatuwa din.
Matapos ang aming lunch ay naglakad kami pabalik sa aking clinic.
Tahimik lang kaming dalawa, but there was less tension around us. There was an understanding between us that gave me so much comfort and warmth.
Pero biglang may narinig kaming nagsigawan.
"May hinohold-ap!" Nagsigawan sila.
Napahawak ako sa braso ni Eleven. Oh my gosh!
Pagtingin namin ay may matandang babae na hinohold-up ng isang lalakeng nakamaskara. May isang batang lalake nagsisigaw malapit sa ginang na ngayon ay tinututukan na ng baril.
"Lola!!"
Masyadong mabilis ang nangyari at tumakbo si Eleven patungo sa eksena.
"Eleven!!"
Pakiramdam ko ay tumigil ang mundo.
He fought the man with the gun. The mugger was caught off guard at nabitawan niya ang lola. Umiiyak na tumakbo ang lola patungo sa kanyang apo at tumakbo sila patungo sa grupo ng tao na ngayo'y nakatingin kay Eleven at ng hold-aper na ngayo'y hawak ni Eleven sa mga kamay. Tinututok ito ni Eleven palayo sa mga tao. They were struggling.
Sobrang lakas ng pintig ng puso ko. It took me a while to process. Anong gagawin ko? Naisipan ko tumawag ng pulis.
Masyadong mabilis ang nangyari. Nabitawan ni Eleven ang mga kamay ng lalake sabay nabitawan din nito ang baril.
Nagsuntukan silang dalawa at nakita kong dumugo ang mga labi ni Eleven. Pero mas naghirap ang lalake dahil malakas si Eleven. Duguan ang buong mukha niya.
Pero nagawang pulutin muli ng hold-aper ang kanyang baril.
Umawang ang aking bibig.
"Eleven!!!"
Tumutulo na ang aking luha.
It happened so fast.
Binaril niya si Eleven.
Binaril niya...
Tumigil ang aking mundo.
"Eleven!!!!"
Natumba si Eleven. Blood was everywhere.
He shot him.
Tumawa ang lalake.
"Paki-alamero ka rin kasi! Gago! Haha!"
Hinanap ni Eleven ang mga mata ko. I could see he was in so much pain.
Parang nag slow mo ang lahat nang nagtama ang aming mga mata. My heart broke as I saw him covered in blood. I don't even know where the bullet hit him!
Pinikit niya ang kanyang mga mata.
Tinututukan na siya ng baril sa kanyang ulo.
Pakiramdam ko ay mahihimatay na ako.
Babarilin na sana siya ng lalake pero buti lang ay may isang grupo ng lalake na pinagtulungan ang hold-aper. Nabitawan nito ang kanyang baril at napahiga ito sa concrete.
My heart was racing. Agad akong tumakbo patungo kay Eleven.
I called the ambulance quick.
"Eleven... Eleven.... Stay with me... Darating na ang pulis. Darating na ang ambulansya."
We were both covered in blood. Nakahiga siya sa mga hita ko.
He lost consciousness in my arms.
***
I cancelled all my appointments that day. I stayed with Eleven at the hospital.
He was undergoing emergency surgery.
I looked at the time. Bandang alas tres na.
He was shot in the shoulder. Nagpasalamat ako dahil hindi sa vital organs siya natamaan.
Pagkatapos ng surgery ay sabi ng doctor swerte daw si Eleven dahil hindi natamaan ang isang vital artery na nasa balikat. It was thanks to the kind of gun used. Kung mas malakas pa ang impact ng bala, mas delikado pa rin, kahit na sa balikat lang siya natamaan.
I stayed with Eleven until gumising siya. Ako din ang sinabihan ng pulis na tumawag sa kanila pag nakagising na si Eleven dahil kukuha raw sila ng statement.
Pinuntahan kami ng Tito ni Eleven. Nasa emergency contact siya ng cellphone ni Eleven kaya siya ang una kong tinawagan. Sobra siyang nag alala nang pumasok siya ng kwarto.
It was the first time I met him. Siya pala yung tito ni Eleven na sumusuporta sa kanya noong college.
"This boy drives me crazy." Iling ng kanyang tito. Tumingin siya sa akin. "Salamat at tinawagan mo ako, hija. Ako na ang bahala rito. Baka may mga kailangan ka pang gawin."
"Okay lang po. Dito lang po ako. Hihintayin kong gumising siya."
Tinititigan ako ng kanyang tito at napangiti siya. "You're familiar. Ikaw yata yung laging kinekwento ni Hezron sa akin. You were his girlfriend in college, am I right?"
So he calls Eleven by his second name?
"Ah... Opo."
Tumango siya.
Umuwi muna ako upang maligo at magbihis ng damit. Naiwan doon ang kanyang tito upang magbantay sa kanya. Nagmadali din akong bumalik ng ospital at nang bumalik ako ay hindi na nga ako umalis sa tabi ni Eleven. His uncle had to go somewhere na urgent at importante kaya nagpaiwan ako.
I fell alseep sitting next to his bed with my head resting on it.
Pagkagising ko ay bandang alas sais na at hindi pa gumigising si Eleven.
I was supposed to go to Mishael's party tonight. It's his birthday... Siguradong marami na ang nagpunta doon.
But I can't leave Eleven.
Tiningnan ko ang aking cellphone.
Hinahanap na nila ako.
From: Rui
Athalia nasaan ka na? Nandito na halos kaming lahat. Alam kong wala na kayo ni Mishael, pero diba sabi mo pupunta ka?
From: Mishael
Where are you?
Kumabog ang aking puso sabay kumirot. I dialed Mishael's number at tinawagan ko siya.
"Athalia."
Bumungad sa akin ang malalim niyang boses.
"Mish..." lumunok ako. "Baka ma late ako diyan. May nangyari kasi. Kasama ko si Eleven. Nasa ospital kami. It's a long story... pero kailangan niya ako dito."
"Hospital? What happened? Are you hurt?"
"No, Mish. Nabaril si Eleven ng isang hold aper. He just went through surgery... Hindi pa siya gumigising." Sabi ko, natataranta habang muli kong inaalala ang nangyari. "I'll be on my way there soon. Male-late lang ako. I promise I'll be there. I'm sorry Mish..."
Tahimik muna siya sandali.
"Are you alone? Do you need me there?"
"Mish, you should be there. Party mo iyan. Marami na sigurong tao diyan. Male-late lang naman ako. I'll be there. Okay?"
"Okay..."
We hang up and my heart sank.
Am I so cruel?
Tiningnan ko si Eleven na ngayo'y tulog pa rin. He had bandages and bruises all over his face. I couldn't look at him any longer. Natotrauma ako tuwing naaalala ko ang sandaling tinututukan siya ng baril sa kanyang ulo.
I buried my face in my arms habang nakahiga ang ulo ko sa kama ni Eleven.
Bandang alas nuebe na nang gumising siya.
Naisip ko ang party ni Mishael na malapit nang matapos.
"Eleven! Gising ka na... Wag kang gumalaw!"
Napaaray siya dahil babangon sana siya. He looked surprised to see himself in the hospital.
"Fuck." Aniya na para bang naalala niya ang mga nangyari. "Are you okay, Athalia? Napahamak ka ba?"
"Baliw. Ako dapat magtanong sa iyo niyan. Anong pakiramdam mo?"
"This shit hurts." Aniya, sinisikap wag galawin ang kanyang kaliwang balikat. Bumuntong hininga siya.
"Bakit ba kasi ginawa mo yon? You put yourself in so much danger. Alam mong may baril yung tao!"
"The woman had a grandson... when I saw the little kid, it reminded me of myself when I was younger. Naisip ko baka ang lola niya lang ang pamilya niya. I couldn't just stand there and wait to see the little boy lose his grandma."
Bumuntong hininga na lang ako. Naalala ko ang kwento niya tungkol sa kanyang pamilya... sa kanyang ina.
"Gabi na. Pupunta ang police dito bukas para magkuha ng statement mo. Nasa kulungan na ang taong iyon. Gusto ring bumisita sa'yo rito ang lola at ang bata bukas. You'll be staying here for about two weeks sabi ng doctor."
That night I brought him food and took care of him. Sabay kaming kumain, at sinubuan ko pa siya dahil nahihirapan nga siyang kumilos.
I looked at the time. Bandang alas diyes na.
"Eleven!"
Nagsidatingan na si Dishon at Moses na mukhang galing pa sa party ni Mishael.
"Damn, bro. We rushed here as fast as we could when Mishael told us. Nanggaling pa kami sa birthday party niya." Ani Dishon.
Nagtinginan kaming tatlo ni Dishon at Moses.
Nakalimutan ko nga silang tawagan.
"Oh? Athalia. So that's why I didn't see you at the party. What the hell happened?"
Tumingin ako kay Eleven at nakatitig na siya sa akin. Na para bang sinusubukan niyang alamin ang nasa isip ko.
"It's Stratford's birthday today?"
"Oo. Pero okay lang. Sinabi ko sa kanya na nandito ako. Malelate lang ako." Nag iwas na ako ng tingin at nag alok ako ng mga upuan para kina Dishon at Moses.
"The party is almost over, Ath. Kung gusto mo kami na bahala rito. I can drive you to Mishael's place."
"Uhh..."
"It's okay, Ath." Nagsalita si Eleven. Tinignan ko siya. "You can go. I'll be alright."
"Pero..."
"Siguraduhin mo lang ihahatid mo nga siya sa tamang lugar, Dish. I can still use my other arm to break your face if you fool around." Ani Eleven kay Dishon.
"Chill. Why do you make me out as if I'm a total creep? You see, I'm just a humble ladies' man." Ani Dishon.
"I can drive you there if you want, Ath." Ani Moses. "Sasakit lang ang ulo mo kung itong gagong 'to ang kasama mo. He just won't shut up sometimes."
In the end, si Moses ang naghatid sa akin patungo sa bahay nina Mishael.
The party really was over.
Nadatnan ko lang si Mishael na nakaupo sa labas ng kanyang bahay. He was sitting on the steps near their front door.
He was waiting for me.
Nang makita niya ako ay napatayo siya.
"See you around, Ath." Ani Moses sabay paalam na din kay Mishael bago siya umalis.
"Mish..."
Hindi na niya ako pinagsalita pa. Niyakap niya ako kaagad.
"I'm sorry pinaghintay kita ng ganito."
Natutulog na ang kanyang mga magulang at tahimik na ang kanilang mansion. Naglilinis lang ang kanilang mga katulong.
He brought me to the gazeebo on their backyard. Umupo kaming dalawa doon. It was so quiet.
"How was the party?" tanong ko. "Sorry naiwan ko ang gift mo sa bahay."
"It was okay. Your friends were here. They had a lot of fun. Those two are always so jolly, aren't they?"
"Oo nga." Natawa ako.
Bumalot sa amin ang katahimikan.
"So how's Adanza? How about you? Did you get hurt? Tell me what happened. I couldn't stop thinking about you."
Bumuntong hininga ako at kinwento ko na sa kanya ang nangyari.
"Wow." Aniya. Tumango-tango. "He's really something else. That guy was always so quick to do whatever he wants, no matter what the consequences will be." Aniya. "I wish I was more like him sometimes. Kaya siguro mas humanga ka sa kanya..."
"Mish..."
"I'm leaving for the US."
Natigilan ako.
"A-Ano?"
"I don't have cancer." Aniya. "But my condition is getting worse regardless..."
My heart sank.
"I'm going there to get a second opinion at doon na rin ako magpagamot. My parents don't know yet. So don't mention it to my mom." Aniya.
"Kailan? Kailan ka aalis? Mish..." I was speechless.
"It will make things easier for you. Ayoko nang maging pabigat pa sa iyo."
"Ano sinasabi mo? Hindi ka pabigat, Mishael. You know I love you."
"You love me." Aniya. "But only to an extent. Athalia, be honest to yourself. You love Adanza. Siya ang pinipili mo. It's always been him. I've realized that tonight. It's time I stop lying to myself too."
Natigilan ako.
"Alam mo. I've had three wishes for a long time. Ang mabigay ko ang lahat sa babaeng mahal ko, ang pakasalan ko siya, at ang magkaroon ako ng pamilya kasama siya. I've had those wishes since the day we first kissed."
Kumirot ang aking puso.
"I can't give you everything. Obviously... dahil sa sakit kong ito." Tumingin siya sa baba.
"But before I go..." Aniya. "Can I be selfish one more time?"
"A-Anong ibig mong sabihin?"
"Will you marry me?"
A-Ano?
He chucked.
"Hindi ko alam kung babalik pa ba ako dito. I don't know if I'll even see you again. Maybe I'll die there. Who knows..."
"Mishael, wag ka ngang magsabi ng ganyan!"
"But can you just... pretend with me one more time?"
"Pretend? Pretend to marry you?" Kuminot ang aking noo.
He looked down and chuckled.
"I'm desperate, aren't I?" Umiling-iling siya.
Binagsak niya ang kanyang ulo sa kanyang mga kamay at tinago niya ang kanyang mukha. Umiling-iling pa rin.
"Why... why do I have to be fucking sick like this? Fuck!"
Umigtang ang kanyang panga at tumingin siya sa taas. Pinikit niya ang kanyang mga mata at tumulo ang kanyang luha.
Niyakap ko siya.
"Mishael... Tama na... Tama na..."
"I'm so tired of this... Why wasn't I born in a different body? Baka sakali ako ang pipiliin mo."
"Mishael, wala akong pinipili. Listen to me. I'm not gonna leave your side. I'm always gonna be here for you. Wala na akong pipiliin."
"Stop it, Athalia. Stop lying to yourself. It's okay..." aniya. Nagtama ang aning mga mata. "I'm letting you go."
***
Bumibisita ako palagi kay Eleven sa ospital. Inaalagaan ko siya. He's getting discharged today, earlier than expected. He's a fighter.
Pero hindi lang ako ang bisita ng bisita.
Si Brooks din.
Every time I was there with her in the same room, napaka competitive niyang babae. Before, she was acting so nice to me, but now she's showing her true colors. Ni pag-ayos ng kumot ni Eleven, nakikipagkumpetensya. I've always known there was something off about her. Now I'm sure she doesn't really like me at all.
"Finally, I'm leaving this place. It's so depressing here." Aniya.
Natawa ako sa kanya. Moses helped out with me to bring Eleven to his condo. Maluwag sa aking kalooban na wala ang epal na si Brooks.
"Aight. I'm off. You guys good?" Tanong ni Moses.
"Thanks, Mose." Ani Eleven at tumango si Moses bago umalis.
Naiwan kaming dalawa sa loob ng condo ni Eleven. It was my first time in his new condo. Naalala ko tuloy yung dating tinitirhan niya noong nagtatago siya mula sa kanyang ama.
"You should hire some help here. Baka kung anong mangyari sa iyo habang mag-isa ka lang."
"Wanna apply?" He smirked.
"Kung hindi ka lang injured, babatukan kita."
Natawa siya.
"Thank you for taking care of me, my lady." Aniya. "I guess you're the best medicine. Hm.."
"Isa pa, babatukan na talaga kita." Umiinit na ang mga pisngi ko.
Magkatabi kami sa kanyang sofa at nang bumaling ako sa kanya ay nakatitig lang siya sa akin. Malalim ang tingin.
He leaned closer and he kissed me on the lips.
I didn't stop him.
I missed it. I missed his kisses.
Nang bumalik ako sa aking huwisyo ay tumingin ako sa baba.
"El..."
"I know." Aniya. "You're still not sure about me."
But he's wrong.
Since the day he got shot, it became clearer and clearer to me how much he really meant to me. How much I didn't want to lose him again. Sobrang takot na takot ako na makita siyang duguan noon. Takot akong mawala siya.
I'm sure that I love him.
But... now is just not the time.
I'm not ready for commitment yet because I want to be sure that I can love him the best way I could. I want to know how to love better. At pakiramdam ko, kulang pa ako para sa pagmamahal ni Eleven. I want to find myself more. Get to know myself better. Does it make sense that I feel this way?
I love Eleven but I'm not confident enough that I can love him right.
Takot na akong makasakit ng tao. Takot din akong masaktan.
At isa pa... I plan to give Mishael his wish.
Kinabukasan ay nasa ospital si Mishael para sa isang check up. Aalis na siya patungo US in just a few more days.
"Handa ka na ba?" Tanong ni Kalyx sa akin. Bumisita na naman ulit siya mula sa Cebu.
"There! Bagay na bagay!" Ani Raine, pangalan ng stylist na kinuha ni Kalyx para sa aming gagawin.
I wore a simple, white, loose cowl neck, sleeveless dress. It stopped a little below the knee. I wore white heels, and silver jewelry. I wore my hear in a clean bun with a silver hair-clip with a flower on the tip of it that dangled on my hairline.
Huminga ako ng malalim. Only Mr. Olvis, Misha's secretary, Kalyx, and the stylist was there in the room with me and Mishael.
He was simply sitting on the hospital bed and reading a book. He didn't know we were planning for this.
Una akong pumasok. I held a little bouquet of white flowers. Walang nakakapansin sa aming ginawa sa labas ng kwarto ni Mishael dahil private iyon at walang masyadong tao sa corridors. Sumunod sa akin sina Kalyx at panay ang ngiti ni Mr. Olvis at ng stylist. Kalyx smiled too, but he knew it was only all pretend.
Bumagsak ang libro na hawak ni Mishael sa kanyang mga binti. Makikita mong sobrang nagulat siya nang makita niya akong nakaayos.
It was quiet. Walang music. Nothing. Naglakad lang ako patungo sa kanya at umupo ako sa kanyang higaan.
"I hope I granted your wish today." Ngiti ko.
I felt so emotional. Kasi... dati pinapangarap ko ito kasama si Mishael. Pero ngayon, natutupad ko nga, pero hindi naman pala totoo.
Mishael couldn't stop staring at me. He chuckled as if he couldn't believe it.
"I... Ath..." Nabubulol siya. "You look stunning."
There weren't any rings exchanged. Kasi alam naman namin na hindi ito totoo.
"I love you." Sabi ko. Hinawakan ko ang kanyang kamay. "I always have... and I always will, Mishael."
"I didn't know you'd actually do this. I mean... you didn't have to." Umiling siya. "You're amazing." Natawa na lang siya. Kinagat niya ang kanyang labi. "I love you too. More than my life..."
"I'm gonna get better. So that if Adanza fucks up, I'll beat him up for you."
"Mish, I'm not with Eleven..."
"Don't you want to be?"
Bumalot sa amin ang katahimikan.
"We'll be outside. Tara na." Ani Kalyx at sabay silang tatlong umalis ng kwarto.
"Not right now, Mish."
"Bakit? Dahil ba sa akin?"
"No... hindi sa ganun. I'm just... Takot ako. Pareho ko kayong nasaktan. I know I'm hard to love..."
"No, you're not."
"I am. I've been so blinded all these years about my mistakes. I've been so selfish and impulsive. Mahirap akong mahalin dahil hindi ako marunong magmahal."
"You're not perfect, but I didn't ask you to be. I love you for who you are." Aniya. "But... I understand. I know how it feels like to be scared of loving. To be scared of being loved. You know me..."
Tumango ako habang nakatingin sa baba.
"But you made me love again. You made me learn to accept being loved. You saved my life Athalia."
Namumuo na ang mga luha sa aking mga mata.
Naalala ko muli ang katotohanan na lumubha na ang kanyang sakit. Hindi ko pa rin matanggap.
"So you just do the same with Adanza." He smiled. "I want you to be happy, Athalia."
He kissed me on the forehead.
Niyakap ko siya at bumuhos ang aking mga luha.
"Promise me babalik ka. Magpapagamot ka ng maayos sa States. Magpagaling ka, Mishael." Hinaplos niya ang aking likod upang tahanin ako.
I don't deserve him at all.
"As long as you can promise me that you will choose to be happy... kahit wala ako."
I don't deserve him at all...