ေနာက္ သုံးရက္အၾကာတြင္ ၿမိဳ႕ကို Stay at Home ေၾကညာေတာ့မည္ဟု သတင္းရသည္။ စိုးႀကီးက 'မနက္ျဖန္ ငါတို႔အိမ္မွာ မုန႔္လုပ္စားမလို႔ လာခဲ့' ဟု မေန႔ညက ဖုန္းဆက္တုန္းက ေျပာထားသည္။
ေဝ သြားခ်င္ေနသည္။ အိမ္မွာ ေနရတာ ပ်င္းလွၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေဒၚေမျဖဴစင္က ခြင့္ျပဳမည္မဟုတ္။ ဘယ္လိုႀကံရမည္နည္း။ ဟုတ္ၿပီ။ ေဒၚေမျဖဴစင္က ေန႔ခင္းဘက္ေတြဆို online class ႏွင့္အလုပ္ရႈပ္ေနတတ္သည္။ Laptopေရွ႕က ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မထ။
'အန္တီ၊ ေဝ အိပ္မလို႔၊ ညက အိပ္မေပ်ာ္ဘူး၊ ေဝသုံးနာရီေလာက္မွ ထမယ္ေနာ္၊ ေဝ့ကို မႏႈိးနဲ႔' ဟု ေျပာ၍ ေန႔လယ္စာ စားၿပီးကတည္းက အခန္းထဲေအာင္းေနလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အိပ္ရာေပၚတြင္ ဖက္လုံးႏွင့္ေစာင္လိပ္မ်ားကို ေစာင္ေခါင္းၿမီးခ်ဳံေပးထားကာ လူအိပ္ေနပုံႏွင့္ မတူတူေအာင္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ေနသည္။ စိတ္တိုင္းက်ၿပီဆိုမွ ေဝျပတင္းေပါက္မွ ေလွကားေထာင္ကာ ေအာက္သို႔ဆင္းသည္။ ေသာ့ပိုတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ၿခံတံခါးကို အသံမျမည္ေအာင္ ဖြင့္ရင္း ထြက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေသာ့ကို ေသခ်ာျပန္ပိတ္ကာ ေဝသည္ လမ္းထိပ္သို႔ အေျပးထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။
ေဟာ။ Honda Super Cubျဖဴေလးကို ျမင္ရၿပီ။ စိုးႀကီးသည္ ေဝ့ကို ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ လာေခၚျခင္းပါ။ ထိုေန႔လယ္က ေဝေပ်ာ္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ စိုးႀကီးတို႔အိမ္တြင္ အိမ္သားမ်ားစုံေနသျဖင့္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ အိမ္မွာလို ထမင္းစားပြဲတြင္ လူႏွစ္ေယာက္သာရွိေသာ အျဖစ္မဟုတ္။ ေနရာမဆံ့သျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္စားသူကစား၊ တီဗီေရွ႕သြားထိုင္သူကထိုင္ႏွင့္။ စားၿပီးေသာက္ၿပီးၾကေသာအခါ ေဝႏွင့္စိုးႀကီးသည္ စိုးႀကီးအခန္းထဲဝင္၍ ေနၾကသည္။ စိုးႀကီးက လိုင္းေပၚမွာ ေတြ႕သည့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းေျပာျပသည္။ သူႏွင့္ ေန႔တိုင္းစကားေျပာၾကသည္တဲ့။
'ေယာက္်ားေတြနဲ႔ အက်ိဳးကိုမေပးဘူးအေျပာင္းအလဲအေနနဲ႔ ေကာင္မေလးနဲ႔ တြဲၾကည့္ရင္ေကာင္းမလားလို႔' ဟု စိုးႀကီးကေျပာသည္။
'ေတာ္စမ္းပါဟာ၊ ၿခံလုံ႐ုံမက ဂရိတ္ေဝါႀကီးပဲေဆာက္ထားေဆာက္ထား ၿခံခုန္ခ်င္တဲ့သူက ခုန္မွာပဲ၊ အထီးရယ္၊ အမရယ္လို႔ မရွိဘူး သူငယ္ခ်င္းေလးရဲ႕'
စိုးႀကီး ခဏ ေတြေဝသြားၿပီး သီခ်င္းေအာ္ဆိုေနေတာ့သည္။
'လကၡဏာဆရာက ေျပာတယ္ေဝရယ္ ××× ႏွလုံးလမ္းေၾကာင္းမွာ ကြၽန္းခံေနတယ္...'
သီခ်င္းကို ဆိုေနၿပီးရပ္သြားျပန္သည္။
'ေအးေပါ့ နင္က ေျပာအားရွိမွာေပါ့၊ အခ်စ္ခံေနရတာကို'
'ဘယ္သူက ငါ့ခ်စ္ေနလို႔လဲ'
'နင့္အန္တီေမေလ'
'ေတာ္စမ္းပါဟာ'
ထိုစဥ္ 'ဂ်ီ...ဂ်ီ...ဂ်ီ'
ေဝ့ဖုန္း vibrate ျဖစ္ေနသည္ကို ေမ့ေနသည္။ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္တြင္ ေပၚလာသည္က Daw May Phyu Sin။
'အယ္ သြားၿပီ၊ စိုးႀကီး ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ'
ဖုန္းကို စိုးႀကီးဘက္ ထိုးေပးလိုက္သည္။ စိုးႀကီးက ေဝ့ဘက္ ျပန္ထိုးေပးသည္။ ကိုင္လိုက္ေလဟာ ဟု စိုးႀကီးက ေအာ္သည္။ေဝ ရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖင့္ ဖုန္းေျဖလိုက္သည္။
'ဟယ္လို'
'မင္း ဘယ္မွာလဲ'
'ေဝ.....'
စကားက မထြက္။
စိုးႀကီးက ဖုန္းကိုဆြဲယူကာ ေျဖလိုက္သည္။
'ဟယ္လို အန္တီ၊ စိုးႀကီးပါ၊ ေဝရယ္ သမီးတို႔အိမ္ေရာက္ေနတာပါ၊ စိတ္မပူပါနဲ႔၊ သုံးနာရီမထိုးခင္ ျပန္ပို႔မွာပါ'
စိုးႀကီးက ေဝ့ကို ဖုန္းျပန္ေပးသည္။ လွ်ာထုတ္ၿပီး ပခုံးတြန႔္ျပေနေသးသည္။
'ဟယ္လို.....ဟယ္လို...'
'ဟယ္လိုမေနနဲ႔ ဖုန္းခ်သြားၿပီ၊ လာ ထ၊ ျပန္ပို႔မယ္၊ အန္တီက ဆိုင္ကယ္မေမာင္းရဲလို႔၊ ကားကလည္း ဒီဘက္အိမ္မွာမဟုတ္လို႔တဲ့၊ တကယ္ဆို နင္ေျပာခဲ့သင့္တယ္'
'ငါေျပာရင္ ခြင့္ျပဳမွာမဟုတ္မွန္း သိသာေနတာႀကီးကို၊ ၿပီးရင္လည္း ငါ့အေဖကို သြားေျပာရင္ ပိုဆိုးမွာ၊ ၿပီးေရာဟာ၊ come on ခ်င္းဂု hug me'
စိုးႀကီးက ေဝ့ကို တစ္ခ်က္ဖက္လိုက္သည္။ အန္တီ့ကေလးေလးပါလားဟု ေျပာေတာ့ ေဝ စိုးႀကီးကို ေဆာင့္တြန္းပစ္လိုက္သည္။ အဲ့ စိုးႀကီးမဟာ သူ႔ေခါင္းထဲ အၿမဲ ဒါပဲ ေတြးေနတာ။
ေဒၚေမျဖဴစင္သည္ ေဝ့ကို ၿခံတံခါးဖြင့္ေပးေလသည္။ စိုးႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ရၿပီး ေဝ့ကို ဘာမွေျပာေဖာ္မရ။ အိမ္ထဲေရာက္သည္အထိ ေဝ့ကိုဘာစကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာ။ ေဝသည္ အေနရခက္၍ အခန္းထဲေအာင္းမည္ဟု ႀကံ႐ြယ္ၿပီး အိမ္ေပၚတက္ရန္ ေျခလွမ္းျပင္သည္။
'အိမ့္သက္ေဝ'
႐ုတ္တရက္ႀကီး ရင္ထဲ မိုးတိမ္ေတြ အုံ႔မႈိင္းလာသလို။ ေဝ ေဒၚေမျဖဴစင့္ဘက္ လွည့္လိုက္သည္။ ေဒၚေမျဖဴစင္သည္ ေျပာစရာစကားမ်ားစြာ ရွိေသာ္လည္း ဘာမွေျပာခ်င္စိတ္မရွိေတာ့သည့္ မ်က္ႏွာအမူအရာႏွင့္ 'မင္းက တို႔စကားမွ နားမေထာင္ဘဲကြယ္'
အုံ႔မႈိင္းလာေသာ မိုးတိမ္မ်ား ေဝ့ရင္ထဲ ႐ြာခ်ခ်င္လာသည္။ ေဝ မ်က္ႏွာလႊဲကာ အိမ္ေပၚသို႔တက္ခဲ့ေတာ့သည္။ ေဝသည္ အိပ္ရာထဲ ေခြေခြေလးလွဲကာ ေဝ့အခန္းနံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ဖြားဖြားဓာတ္ပုံကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းအုံးေပၚသို႔ မ်က္ရည္မ်ားစီးက်သည္။ ဖြားဖြားသာ ရွိရင္ ငါ့ေျမးေလးကို မ်က္ရည္က်ေအာင္ ဘယ္သူလုပ္တာလဲလို႔ ေမးဦးမွာလား။
ဒီေရာဂါဆိုးႀကီးေတြျဖစ္ေပၚၿပီး ဒီလိုအေျခအေနေတြျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးတဲ့သူေတြကိုလား။ ဒီဗိုင္းရပ္စ္ေတြဟာ သူ႔ဘာသာသူပဲ ျဖစ္လာသလား၊ လူေတြကပဲ ဖန္တီးလိုက္တာလား။ ေဝတို႔ဘဝမွာ ေန႔စဥ္လုပ္ေနက်အရာေတြေတာင္ လုပ္ခြင့္မရွိႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ အေျခအေနေတြမွာ ေနသားတက် ရွိဖို႔ ေဝတစ္ေယာက္ပဲ ခက္ခဲေနတာလား။ မသိေတာ့ဘူး ဖြားဖြားေရ... ။ တရားခံဟာ ဘယ္သူလဲလို႔ မသိေတာ့ေအာင္ပါပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ေဝဟာ အထီးက်န္ဆန္လွတဲ့ ကိုယ့္ဘဝကံကိုသာ အျပစ္ဖို႔ေနမိေတာ့တာပါပဲ။ အထီးက်န္ရင္ အားငယ္တတ္သလားဟင္။ေဝ၏ အေတြးတို႔မွာ ဟိုတစ္စသည္တစ္စ ေမ်ာလြင့္ေနေသာ တိမ္မ်ားပမာ။
ထို႔ေနာက္ ေဝသည္ ငိုရလြန္း၍ ပင္ပန္းကာ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းသို႔ ဆိုက္ေရာက္သည္။
ေဝသည္ ေဒၚေမျဖဴစင္၏ တံခါးဖြင့္သံကိုလည္းမၾကား၊ ပခုံးကို အသာလႈပ္ႏိုးေတာ့မွ ေဝႏိုးသည္။
'ေဝ ထေလ ေနေစာင္းေနၿပီ၊ ေရခ်ိဳးဦးမွာလား'
ေဝ မ်က္လုံးမ်ားက်ိန္းစပ္ေနသည္။ ေဝ၏ မႈန္ဝါးဝါးျမင္ကြင္းတြင္ ေဒၚေမျဖဴစင္၏ မ်က္ႏွာေပၚက ေလ်ာ့ရဲရဲ အၿပဳံးတစ္ခုကို ျမင္ေနရသည္။ သူ ေဝ့ကို စိတ္ဆိုးတုန္းပဲလား။
ေဝသည္ ေခါင္းေလွ်ာ္ပစ္လိုက္သည္။ ေရခ်ိဳးလိုက္၍ ေနာက္က်ိက်ိစိတ္ကေလး ျပန္လန္းလာသလို။ ေဒၚေမျဖဴစင္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမွာ ပူေနသည္။ ေဝ အဝတ္အစားလဲၿပီး ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းသည္။ ဧည့္ခန္းတြင္ ေဒၚေမျဖဴစင္မရွိ။ ၿခံထဲက ဒန္းေပၚသို႔ ေဝ သြားထိုင္ေနလိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ ေဒၚေမျဖဴစင္က ေဝ့အနားလာရပ္သည္။ 'မင္းဗိုက္ဆာၿပီလား' တဲ့။
'ဟင့္အင္း၊ ေဝ ညစာ မစားေတာ့ဘူး၊ စိုးႀကီးတို႔အိမ္မွာ အဝစားလာခဲ့ၿပီးသား၊ အန္တီ စားႏွင့္ပါ'
ေဒၚေမျဖဴစင္မ်က္လုံးမ်ားက ေဝ့မ်က္လုံးထဲ စိုက္ၾကည့္သည္။ ေဝ ညာေနသည္ကို သိေနသလို။ ေဝ သူ႔ကို မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္တာ သူသိမွာေပါ့။
'မင္း ေခါင္းေလွ်ာ္ထားတာလား'
ေဝ ေခါင္းညိတ္သည္။
'ဘာလို႔ ေျခာက္ေအာင္မသုတ္တာလဲ၊ ေရေတြစက္လက္ က်တုန္းကို'
ေျပာရင္း အိမ္ထဲျပန္ဝင္သြားသည္။
ေဝသည္ ေခါင္းကိုေရသုတ္ရမွာ အလြန္ပ်င္းသူတစ္ေယာက္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေဝသည္ ဆံပင္ကို ပခုံးေက်ာ္လွ်င္ ညႇပ္ပစ္ေနက်။ ဆံပင္ရွည္မထားခ်င္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခု။ ေဒၚေမျဖဴစင္ တဘက္တစ္ထည္ႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ထိုအခါက်ေတာ့လည္း ေဝ အားနာသြားသည္။
'ရပါတယ္ အန္တီ၊ ေဝ အေပၚျပန္တက္မွ သုတ္လိုက္မွာေပါ့'
ေဒၚေမျဖဴစင္ထံမွ စကားျပန္မလာ။ သူစိတ္ဆိုးေနတုန္းပဲ ထင္သည္။ ေဒၚေမျဖဴစင္ ဒန္းေနာက္သို႔ သြားသည္ကို ေဝသည္ ႐ုတ္တရက္ နားမလည္ႏိုင္ဘဲ ဘယ္သြားတာလဲဟု ေတြးေနမိသည္။
ေဝ့ေခါင္းေပၚ တဘက္ႏွင့္ အုပ္မိုးျခင္းခံရေတာ့ တစ္ခ်က္လန႔္သြားသည္။ ေဒၚေမျဖဴစင္သည္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ျဖင့္ ေဝ့ဆံပင္မ်ားကို အသာအယာသုတ္ေပးသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ တိတ္ဆိတ္စြာ။ နည္းနည္းလႈပ္သည္ႏွင့္ အသံထြက္လာေသာ ဒန္း၏ ကြၽီကြၽီျမည္သံက နားဝင္ပီယံ မျဖစ္ပါ။
'မင္းအဲ့လိုခိုးထြက္ရေတာ့ ေပ်ာ္လား'
'ေဝလည္း ခိုးမထြက္ခ်င္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေျပာလည္းပဲ ခြင့္ျပဳမွာမွ မဟုတ္ဘဲ'
'မင္းကို အိပ္ရာေပၚ မေတြ႕ရတာကို မလန႔္ေသးဘူး၊ ျပတင္းေပါက္မွာ ေထာင္ထားတဲ့ ေလွကားႀကီးျမင္မွ လန႔္သြားတာ၊ သူခိုးမ်ားတက္လာၿပီး မင္းကို တစ္ခုခု လုပ္သြားမွာစိုးရိမ္သြားတာ'
'ဟဲဟဲ'
'ဘာရယ္တာလဲ၊ မင္းအေဖကို တိုင္ေျပာရမယ္'
ဟု ဆိုကာ ေဝ့ဆံပင္မ်ားကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဖြပစ္သည္။
'မနက္ျဖန္က် မိုင္လိုကို ေခၚထားရေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတာ၊ မင္း ေလွ်ာက္ထြက္ေနမွာစိုးလို႔ေလ'
ေဝ ၿငိမ္က်သြားသည္။ အဲဒီေခြးကို ေဝမုန္းတာသိရဲ႕သားနဲ႔။
'မင္းအေဖ ဖုန္းဆက္ေသးလား'
ေဝေခါင္းညိတ္သည္။
'ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမတဲ့လဲ'
'သဘက္ခါ'
🔸🔸🔸
(ဖတ္ရွဴေပးတဲ့တစ္ေယာက္ခ်င္းစီတိုင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္💛💛💛)