⚠️🔞Sexul Violent Warning ⚠️🔞
.
.
.
*ပ်က္..ပ်က္..ပ်က္...ပ်က္..ပ်က္..**
ကာမသံစဥ္ အသားခ်င္း တပ်က္ပ်က္ ရိုက္ခတ္သံမ်ားဟာ က်ယ္ေလာင္စြာေနရာယူေနေလၿပီ။
ဘုရင့္အိပ္ေဆာင္အနီးသို႔ပင္ မည္သို႔ေသာ အေစခံမ်ားကမွ မကပ္ရဲဝံ့ေလေအာင္ ရွက္စရာေကာင္းလွသည့္ အသံမ်ားဟာ လႊမ္းၿခဳံလို႔ေန၏။
လက္ကိုေနာက္ျပန္ဆြဲကိုင္ခံထားရသည္။ ဒူး၂ဖက္က ေမြ႕ယာေပၚတြင္ ေထာက္ထားသည့္တိုင္ နီရဲေနေခ်ၿပီ။ ေဆာင့္ခ်က္တစ္ခ်က္တိုင္းမွာ တုန္တက္ေသာေသာ မက္မြန္တင္ပါးလုံးေလးဟာလည္း နီဥေနလ်က္
ယန္းလုဝမ္ဟာ ျပင္းထန္ေသာအားျဖင့္ အေနာက္ကေနေဆာင့္ထည့္ေနေလေ၏။
ယဲ့ဟြာ: "အား..အား..အားး...အားး.."
ေသးသြယ္လွတဲ့ခါးေက်ာေလးဟာ ႐ူးေလာက္ေအာင္စြဲေဆာင္ေနသည္မွာ ယန္းလုဝမ္ဟာ သူ၏ေအာက္ပိုင္းလႈပ္ရွားမႉတို႔ပိုပိုျမန္လာမိသည္အထိ။
"အာ..႐ူးေတာ့မွာပဲ"
ဖြားဖက္အေခ်ာင္းႀကီး ၂ခုဟာ ပူးတြဲယွဥ္လ်က္ အဝင္ထြက္ရွိေနၾကသည္။ အရည္ၾကည္တို႔ေၾကာင့္ စိုစြတ္လာေလေသာ ယဲ့ဟြာရဲ႕တြင္းေလးက ယခင္ကေလာက္မၾကပ္ေတာ့ပဲ အသြင္းထုတ္လုပ္ရလြယ္လာခဲ့၏။
အတြင္းဆုံးထိေရာက္သြားတဲ့အခိုက္တိုင္း ဖြားဖက္ေတာ္ထိပ္ေခါင္းႀကီး၂ခုဟာ က်ဥ္တက္လုနီးေကာင္းေနၿပီ ၊
႐ူးေလာက္တဲ့ ေႏြးေထြးမႈႏွင့္ တြင္းေလးရဲ႕စုပ္ယူေနမႈဟာ ဖြားေကာင္ႀကီး ၂ခုကိုတစ္ၿပိဳင္နက္တည္းအထြတ္အထိပ္သို႔တြန္းပို႔ေတာ့မည္။
ပိုပိုေကာင္းလာတဲ့ခံစားခ်က္ဟာ ပိုပိုျမန္ဆန္လာေသာ ေဆာင့္သြင္းခ်က္ေတြကို ျပဳလုပ္ေနမိေစကာ
ယဲ့ဟြာက အက္ရွရွအသံေလးသာ ေအာ္နိုင္ေတာ့သည္အထိ။
"အ့..အ့..အ့...အအ့..အ့"
*ပ်က္ပ်က္ပ်က္ပ်က္ပ်က္ပ်က္..*
"ပီးေတာ့မယ္..ပီးေတာ့မယ္..ကေလး..အာာအ့..."
အဆုံးသတ္အထြတ္ထိပ္ကို ေဆာင့္တက္သြားတဲ့တၿပိဳင္နက္ ယဲ့ဟြာရဲ႕တြင္းေလးထဲမွာတင္ မ်ားလြန္းလွေသာ အျဖဴအႏွစ္မ်ားကို ပန္းထုတ္ခဲ့၏။
သို႔ရာ အရွင္ဘုရင္ဟာ သူ၏ ပစၥည္းႀကီးကိုဆြဲမထုတ္ေပးေသး၊
သူဟာ မကုန္ေသးေသာ အရည္ေတြကို ေကာ့ကာ လႊတ္ထုတ္ေနေသးသည္။
ဤသည္ကား အရွင္ဘုရင္၏ ၿပီးေျမာက္ျခင္းသာ
ယဲ့ဟြာဟာ အင္အားခ်ိႏွဲ႕ကာ ေမ့လဲလုနီးျဖစ္ေနေပမယ့္ တစ္ဖက္က သူ၏ ခႏၶါကိုယ္ေလးကို ဖက္တြယ္လာတဲ့အရွင္က ေအာက္ကေန ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထိုးထည့္လိုက္ျပန္၏။
ႀကိမ္းစပ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ နာက်င္မႈေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေလးေတြအသြင္သြင္စီးက်လာခဲ့တဲ့ယဲ့ဟြာဟာ အသံေသးေသးေလးႏွင့္ ေတာင္းဆိုလာျပန္ပါ၏။
"အရွင္..မလုပ္ပါနဲ႕ေတာ့"
သို႔ရာ ယမ္းလုဝမ္၏ အနမ္းတစ္ပြင့္သာ မ်က္ခြံေလးေပၚ အုပ္မိုးလာခဲ့သည္။
"ကိုယ္ေတာ္ မဝေသးဘူး..မင္းကို ဒီထက္ပိုၿပီး ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ေသးတယ္"
"အာာ့..အရွင္...."
အရွင္ဘုရင္ဟာ ေနာက္တစ္ခ်ီအတြက္ ခရီးဆက္ခဲ့သည္မွာ မိုးလင္း အာ႐ုံတက္ခ်ိန္အထိျဖစ္၏။
၃ခ်ီေျမာက္အထိ ၿပီးဆုံးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ယန္းလုဝမ္ဟာ စိတ္ေက်နပ္သြားခဲ့ေပမယ့္ ယဲ့ဟြာကေတာ့ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာသြားခဲ့သည္မွာ ၃ရက္တိုင္တိုင္ပင္။
.
.
.
____The Night Flower ____
.
.
.
"အေျခေနဘယ္လိုလဲ"
သမားေတာ္ဟာ ယဲ့ဟြာရဲ႕ လက္ေကာက္ဝတ္ေသြးေၾကာကိုစမ္းရင္းျပန္ေျဖလာသည္။
"အရမ္းမစိုးရိမ္ရပါဘူး..ဒီကေလးက လန့္သြားတာပါ..ေနာက္ၿပီး.. အလြန္..အ..ကြၽံ..."
ငါကိုယ္ေတာ္အလြန္အကြၽံ လုပ္မိတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာလား ဆိုတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႕စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ဘုရင္ေၾကာင့္ သမားေတာ္ဟာအၾကည့္လႊဲကာ ဆက္မေျပာရဲေတာ့ေပ၊
"အဲ ...ဆိုေတာ့..ေနာက္ ၁ရက္၂ရက္ေလာက္ဆိုနိုးလာမွာပါ အရွင္ .. ဒါနဲ႕ ဒီေဆးေလး.."
သမားေတာ္ဟာ စက္ဝိုင္းသ႑ာန္ အနက္ေရာင္ဗူးေသးေသးေလးထုတ္ေပးလာသည္၊ ယန္းလုဝမ္ဟာ နားမလည္ဟန္ျဖင့္
"ဒါဘာလုပ္ရမွာလဲ"
"နာက်င္တာသက္သာတဲ့လိမ္းေဆးေလးပါ၊ အရွင္နဲ႕ဆက္ဆံတုန္းက ဒီကေလးရဲ႕ပြန္းပဲ့သြားတဲ့ေနရာေတြကို လူးေပးရင္ ျမန္ျမန္သက္သာသြားမွာပါ။
ဆိုလိုသည္က ယဲ့ဟြာရဲ႕ ေအာက္က တြင္းဝရွိ ဒဏ္ရာေလးေတြကို လိမ္းေပးရမည္ဟူ၍ပင္၊
အရွင္ဘုရင္ပိုင္သည့္ပန္းမို႔ ထိုေနရာကိုမည္သူကထိဝံ့မည္နည္း။ ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္ကလိမ္းလွ်င္ အဆင္ေျပနိုင္ေပမယ့္လို႔ ယဲ့ဟြာဟာ သတိေမ့ေနတုန္းရွိ၏။
အရွင္ဘုရင္ကိုယ္တိုင္က လိမ္းေပးဖို႔ ေျပာေနျခင္းမဟုတ္ပါလား။
"ရာရာစစ ဒီကိုယ္ေတာ္ကိုေဆးလိမ္းခိုင္းေနတာလား"
သမားေတာ္ဟာ ေခါင္းကိုဦးၫြတ္ထားရင္း
"အာ..မ..မဟုတ္ရပါဘူးအရွင္..အရွင့္ရဲ႕ ပန္းေလးမို႔ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔မထိဝံ့ေၾကာင္းကို ဆိုလိုတာပါ၊ တကယ္လို႔ အရွင္ အဆင္မေျပရင္ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ပဲ..."
"႐ူးေနလား!!!!..ရာရာစစ..."
ယန္းလုဝမ္ေအာ္လိုက္တာေၾကာင့္ သမားေတာ္ေရာ ေဘးကေရွာင္ကုန္းကုန္းပါ လန့္သြားသည္၊
ဤဘုရင္ဟာ သူ႕ကိုလိမ္းခိုင္းေတာ့လည္းမႀကိဳက္ သူမ်ားလိမ္းေပးမယ္ဆိုေတာ့လည္း အမ်က္ရွျပန္သည္၊ သမားေတာ္ဟာ စြန့္ အ အ သာျဖစ္ေနရွာ၏။
ယန္းလုဝမ္ကေတာ့ မ်က္ေမွာင္ႀကဳံ႕လ်က္
(ဘယ္သူ႕အပိုင္မို႔ ရာရာစစ လာထိရဲေနၾကတာလဲ..စိတ္ရႈပ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ)
"က်စ္*...ေပး ေပး.."
စိတ္မရွည္စြာ လက္ျဖန့္ေတာင္းလာေသာ အရွင္ေၾကာင့္ သမားေတာ္ေရာ ေရွာင္ကုန္းကုန္း အူအူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားရျပန္သည္။
သို႔ရာ သမားေတာ္သည္ ေဆးဗူးေလး၂ခုကို ဘုရင့္လက္ထဲ အျမန္ထည့္ေပးလိုက္၏။
ဗူး၂ဗူးဟာ အနက္ေရာင္ဆင္တူေပမယ့္လို႔ တစ္ခုမွာက အနီေရာင္အရစ္ေလးပါၿပီး ေနာက္တစ္ခုမွက အစိမ္းေရာင္ အရစ္ေလးပါသည့္အတြက္ ယန္းလုဝမ္ကေမးလိုက္၏၊
"ဗူးကဘာလို႔မတူတာလဲ..ေဆးမတူဘူးလား"
သမားေတာ္ဟာ ရွင္းျပလာခဲ့သည္၊
"အဲ့..အဲ့တာ.. အစိမ္းေရာင္ေလးပါတဲ့ဗူးက ဒဏ္ရာေတြကိုလိမ္းရမယ့္ဟာပါ..ဒါေပမယ့္ အနီေရာင္ပါတာက.."
သမားေတာ္ဟာ တြန့္ဆုတ္ တြန့္ဆုတ္လုပ္ေနေတာ့ ယန္းလုဝမ္ဟာ စိတ္မရွည္ေတာ့ေပ၊
"အနီပါတာက ဘာျဖစ္တုန္း"
သမားေတာ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားကိုၾကားတဲ့အခါ ယန္းလုဝမ္ဟာ ေခ်ာင္းသာဟန့္မိ၏။
"အဟမ္း..ကိုယ္ေတာ္နားလည္ၿပီ..သြားေတာ့"
အလွ်ိုလွ်ိုအရိုေသေပးရင္း ထြက္သြားၾကတဲ့ ေရွာင္ကုန္းကုန္းနဲ႕ သမားေတာ္ကို လ်စ္လ်ႉရႈရင္း ယန္းလုဝမ္ဟာ အိပ္ယာအစြန္၌ထိုင္လိုက္သည္။
ေမ့ေမ်ာစြာအိပ္စက္ေနတဲ့ ယဲ့ဟြာ၏ မ်က္ႏွာေလးက အျပစ္ကင္းစင္လို႔ေနေလသည္။ ငိုထားလို႔ မို႔အစ္ေနတဲ့ မ်က္ခြံေလးေတြဟာ အနည္းငယ္ေဖာင္းအစ္ေနေသးစဲ။
တိုးဝင္ေနတဲ့ ေလေျပညင္းညင္း ေလးက ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ပြတ္တိုက္သြားသည့္အတြက္ အနည္းငယ္ ယိမ္းေနသေယာင္၊
ျဖဴဥေနတဲ့ ခႏၶါကိုယ္ေပၚက အနီေရာင္အမွတ္သားမ်ားဟာ ထင္ရွားေနေသးသည္။
ယန္းလုဝမ္ဟာ ထိုကေလးကို ေလးေလးနက္နက္ကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည့္ တဒၤဂဟာ အေတာ္ၾကာသြားတာကို သတိမထားမိခဲ့။
" မင္းက ဒီကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ဇီဝိန္မီးကိုၿငိမ္းသတ္မယ္တဲ့လား..
ဒီေလာက္အားနည္းၿပီး..ေအာ္ငိုေနခဲ့တဲ့မင္းေလးက..."
မသိစိတ္ျဖင့္ အနားသို႔ခ်ဥ္းကပ္သြားတာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းထိလုနီးေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ။
အေပၚက အုပ္မိုးထားတဲ့ ယန္းလုဝန္ရဲ႕ ရင္ဘတ္ေတြဟာ ျမင့္ခ်ီနိမ့္ခ်ီ ပင့္ရွိုက္လို႔ ႏွလုံးသားသံစဥ္မ်ားက ဗေလာင္ဆူေနေသာ္ညား ၿငိမ္သက္စြာအိပ္စက္ေနသည့္ယဲ့ဟြာကေတာ့ ၾကားနိုင္လိမ့္မယ့္မထင္။
"က်စ္!! ေသာက္က်ိဳးနည္း ႏွလုံးသားအစီရင္..
မင္းကို ေခ်မႈန္းဖို႔ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့ကိုယ္က
အခု မင္းမ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ေန႐ုံနဲ႕ အႀကိမ္ႀကိမ္သိမ္းပိုက္ခ်င္မိေနရၿပီမဟုတ္ဘူးလား"
ဆာေလာင္ေျခာက္ေသြ႕မႈေရာေနသည့္ ယန္းလုဝမ္၏ အသံဟာ အခန္းတြင္းဝယ္ တိုးတိုးေလး ျပန့္လြင့္ေနသည္။ အေၾကာမ်ားေထာင္ေနေသာ လက္ေမာင္းႀကီးမ်ားဟာ ယဲ့ဟြာ၏ မ်က္ႏွာ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ ေနရာယူေနကာ
ယန္းလုဝမ္ဟာ ေပ႐ြက္လႊာ ေလးမွ် အကြာေဝးေလာက္သာျခားေတာ့သည့္ မိမိေရွ႕က ႏႈတ္ခမ္းသားေလးကို နမ္းရွိုက္ဖို႔ ျပင္ေနေလၿပီ။
နီးကပ္သထက္ ပိုလိုနီးကပ္ကာ အိပ္ေနသူရဲ႕ အနမ္းကို ခိုးယူဖို႔ျပင္ေနစဥ္ အခန္းအျပင္မွ ေဒါက္..ေဒါက္..ေဒါက္ ဟူေသာ အသံျမည္လာခဲ့သည္။
" အရွင္မင္းျမတ္.. ရွန္းယြီေဆာင္ၾကာၿမိဳင္ရဲ႕ ပိုင္ရွင္ မိုယြီ က အရွင့္အား ေတြ႕ ခြင့္ခစားလိုေၾကာင္းပါ"
ထိုအသံကိုၾကားသည္ႏွင့္ သူဟာ တစ္ကမ္းအလိုကႏႈတ္ခမ္းေလးကိုသိမ္းပိုက္မည့္အေတြးမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။
"ဘာကိစၥတဲ့လဲ..ေထြေထြထူးထူးမဟုတ္ရင္ မအားဘူးလို႔ေျပာၿပီးျပန္ခိုင္းလိုက္"
ေျပာရင္း ယဲ့ဟြာရဲ႕ ႏွဖူးေပၚမွာ ကပ္ညွိေနတဲ့ဆံႏြယ္ေလးေတြကို သပ္ေပးေနခဲ့သည္၊
"ဟို..အကမယ္ေလး ကိစၥလို႔ေျပာပါတယ္ အရွင္"
"အဲ့တာ.. အဲ့ေန႕တည္းက ငါကိုယ္ေတာ္သိမ္းပိုက္ေၾကာင္းျပခဲ့ၿပီးၿပီထင္တာပဲ.. က်စ္!! ထားေတာ့..ကိုယ္ေတာ္လာမယ္လို႔ေျပာလိုက္"
.
.
တစ္ခဏ ၾကာေတာ့ အရွင္ ယန္းလုဝမ္ဟာ ဘုရင့္ပုလႅင္စီသို႔ႂကြလာခဲ့သည္၊
မိုယြီဟာ ျပားဝပ္ေနေအာင္ အရိုေသေပးေနလ်က္ အက်ိဳးေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ျခင္းမျပဳခင္ ဘုရင္ရဲ႕ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေလသံဟာျပန့္လြင့္လာ၏။
"ဧကန္ဏ..စိတ္ဝိဥာဥ္ထိ ကိုယ္ေတာ္နဲ႕ခ်စ္ရည္လူးၿပီးတဲ့ ပန္း ကို ျပန္လာေတာင္းရဲတာေတာ့မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္"
မိုယြီဟာ ထိတ္လန့္သြားသည္။
(ဟင္..ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ..မဟုတ္မွ..အရွင္က..ယဲ့ဟြာကို..မ..မျဖစ္နိုင္တာ.. ကေလးပဲရွိေသးတာကို..မေန႕တစ္ေန႕ကမွ အသက္ျပည့္တာကို.. အရွင္မလုပ္သင့္တာ..အဲ့ကေလးက..္အဲ့ကေလးက ေတာက္ပရမယ့္ အနာဂတ္ရွိေနရက္နဲ႕..ဘာလို႔..ဘာလို႔.."
ထို႔ေနာက္မိုယြီဟာ တုန္တုန္ရီရီအသံျဖင့္ေလွ်ာက္တင္လာသည္။
"အရွင္ ျပန္သုံးသပ္ေတာ္မူေပးပါ..ယဲ့ဟြာက မေန႕တစ္ေန႕ကမွ အသက္ျပည့္ၿပီး ရွန္းယြီရဲ႕ ေတာက္ပတဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ပါ..အရွင္..အ..."
ထက္ရွတဲ့ ဓါးသြားဟာ မိုယြီရဲ႕ လည္ပင္းထက္ေနရာယူေနေလၿပီ။ ဆက္ေျပာရင္ ပ်က္ထြက္သြားေတာ့မည့္ႏွယ္ အရွင္ဟာ ၿခိန္းေျခာက္ေနခဲ့သည္။
"အတင့္ရဲလွခ်ည္လား.. ရာရာစစ..ကိုယ္ေတာ့္အပိုင္ကို ရွန္းယြီရဲ႕ ပန္းလို႔ ေျပာရဲတယ္ေပါ့..
ေနာက္ဆုံးတစ္ေခါက္ သတိေပးလိုက္မယ္
အဲ့ကေလးက ကိုယ္ေတာ့္အပိုင္..ကိုယ္ေတာ့္လူ..
မင္းရဲ႕ လည္ပင္းကိုျမတ္နိုးတယ္ဆိုရင္ ထပ္ၿပီးအထြန့္မတက္လာနဲ႕
ဒီေန႕ လူသတ္ခ်င္စိတ္မရွိေနလို႔ ကံေကာင္းတယ္မွတ္
ေနာက္တစ္ေခါက္ ဆိုရင္ အဲ့ကေလးကို ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တဲ့ လူဆိုရင္ေတာင္ သတ္ပစ္မွာမို႔"
မိုယြီဟာ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ရင္း လွည့္ထြက္သြားတဲ့ ဘုရင့္ေနာက္ေက်ာကိုသာ ေငးကာ က်န္ခဲ့ရသည္။
သူ၏အသက္ကို အရဲ႕စြန့္လ်က္ ထိုကေလးကိုျပန္ရေအာင္ေခၚဖို႔ ႀကိဳးစား ေတာင္းဆိုခဲ့သည္မွာ အခ်ည္းႏွီးသာျဖစ္ေခ်၏။
မိမိကိုယ္တိုင္ပ်ိဳးခဲ့ေပမယ္လို႔ သူတစ္ပါးထံခူးဆြတ္ခံရခဲ့သည့္ ပန္းကေလးအား သူဟာဘယ္ေတာ့မွျပန္ရနိုင္မည္မဟုတ္ေတာ့ေခ်။
ပိုလို႔ဆိုးသည္က ယန္းလုဝမ္၏ လက္ထဲသိမ္းပိုက္ခံရသည္ဆိုသည္ကိုပင္။
ေကာင္းကင္ႏွင့္ ေအာက္ဘုံသား ေလာက၃သုံးပါးေၾကာက္ရတဲ့ ဤ နတ္တစ္ပိုင္း မိစၱာတစ္ပိုင္းဘုရင္ဟာ စာနာစိတ္ကင္းမဲ့ေလလွသည္။
မိုယြီဟာ ယဲ့ဟြာေရွ႕ဆက္ရမည့္ကံၾကမၼာကိုေတြးရင္း ရင္ထဲပူေလာင္လာရကာ အရွင္ဘုရင္ဟာ မည္သို႔ပင္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္လို႔ သိမ္းပိုက္ေစကာမူ ၾကင္နာျခင္းဟူသည္ရွိမည္မထင္။ ယုတ္ၾကမ္းလွေသာ ဘုရင္၏ လက္ထဲ ေႂကြခရမည့္ ပန္းတစ္ပြင့္ဟာ ကူရာမဲ့လွသည္။
သို႔ရာ မည္သူမွ် သတိမထားမိခဲ့ၾကေခ်။
ထိုေန႕တည္းက ေႂကြေထာက္ခစားရမည့္သူဟာ အရွင္ဘုရင္သာ။
အနက္ေရာင္ ႏွလုံးသားအခြံဟာ အက္ေၾကထုခြဲခံခဲ့ရသလိုအမြမြ ကြဲေၾကရင္း အျဖဴေရာင္အပိုင္းစေလးဟာ ျဖစ္တည္လာခဲ့သည္။
အရွင္ဘုရင္ဟာ လူသူတိုင္းထက္ ထိုပန္းကေလးကိုရင္ခြင္ပိုက္ဝယ္ အျမတ္တနိုး နမ္းရွိုက္ေလေတာ့မည္။
ယဲ့ဟြာရွိတဲ့အိပ္ခန္းစီ ေျခဦးတည္ေနခဲ့သည့္ ဘုရင္ဟာ ခပ္ေယးေယးၿပဳံးမိေနခဲ့သည္။
(ဆိုေတာ့..အဲ့ကေလးနာမည္က ယဲ့ဟြာ ေပါ့ေလ..
တကယ့္ကို ပန္းကေလးပဲ.. မင္းကို ဒီေန႕ကစၿပီး ကိုယ္ေတာ့္ ပန္းကေလးလို႔ ေခၚရမယ္)
.
.
.
**ေရခ်ိဳးေဆာင္**
အနီေရာင္ ႏွင္းဆီ ပန္းပြင့္ဖက္တို႔ ျပန့္က်ဲေနသည့္ ေရခ်္ုးကန္ႀကီးဟာ လူ၃ေယာက္ေပါင္းအရပ္မွ်က်ယ္ဝန္းလွသည္၊
အေမႊးနံ႕သာ ရနံ႕မ်ားလႊတ္ထုတ္ေပးသည့္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားဟာ ပတ္ပတ္လည္ေနရာယူေနလ်က္
အိပ္ေမ်ာေနစဲ ယဲ့ဟြာကိုေပြ႕ခ်ီလာသည့္ ယန္းလုဝမ္ဟာ ထို အခန္းထဲသို႔ဝင္လာခဲ့သည္၊
ယဲ့ဟြာ၏ ခႏၶါကိုယ္မွာပိတ္စအပါးေလးသာ လႊမ္းၿခဳံထားသကဲ့သို႔ ယန္းလုဝမ္လည္းေအာက္ပိုင္းသာ အဝတ္ပတ္ထား၏။
ေရေႏြးေငြ႕ တစ္ေဝ့ေဝ့ ဝဲေနေသာ ေရကန္ထဲ မိမိေရာ ယဲ့ဟြာကိုပါစိမ္လိုက္ေလၿပီး ေရစိုသြားေလေသာ ယဲ့ဟြာရဲ႕ ဆံႏြယ္တစ္ဝက္ကို သပ္တင္ေပးလိုက္သည္။
အသားေရႏွင့္ ဆံႏြယ္တို႔ဟာ အၿပိဳင္ျဖဴဥေနလ်က္ ယန္းလုဝမ္ဟာ အေသးစိတ္ အကဲခက္မိေနရင္း
"ဘယ္လိုေတာင္ျဖဴစြတ္ေနနိုင္ရတာလဲ..လူေရာဟုတ္ရဲ႕လား"
တတြတ္တြတ္ေရ႐ြတ္ရင္း ယဲ့ဟြာအား သန့္စင္ေပးကာအရွင္ဘုရင္ဟာ အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့သည့္တိုင္ တခ်က္တခ်က္ ဆူဖို႔လည္း မေမ့ခဲ့။
အိပ္ေပ်ာ္ေနစဲ ျဖစ္ေသာ ယဲ့ဟြာကေတာ့ မလႈပ္မယွက္ တစ္ပါးသူျပဳရာၿငိမ္ေနရွာေတာ့
"ပန္းကေလး.. မင္း ဘယ္အခ်ိန္ထိ အိပ္ေနမွာတုန္း...မင္းေၾကာင့္ ဒီကိုယ္ေတာ္က ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ လူတစ္ေယာက္ကိုေရခ်ိဳးေပးေနရၿပီမဟုတ္ဘူးလား
မင္းေလးနဲ႕ေတာ့ တကယ္ပါပဲ
နိုးမွ အျပစ္ထပ္ေပးရမယ္"
.
.
.
____The Night Flower____
.
.
.
ယန္းလုဝမ္ဟာ ညီလာခံ အစဥ္ေဝးတက္လို႔ၿပီးေတာ့ ျပန္လာခဲ့သည္။
"က်စ္..ေသာက္႐ူး အမတ္ေတြ ငါ နည္းနည္းေလးလစ္ဟာလိုက္တာနဲ႕ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ေနၾကတယ္..ဒီတိုင္း အကုန္သတ္ပစ္လိုက္ရင္ေကာင္းမလား"
ညည္းတြားရင္း သူဟာ ယဲ့ဟြာ အခန္းစီဦးတည္လာခဲ့၏။
ယဲ့ဟြာ သတိျပန္ရတာ ၂ရက္ၾကာပီ သို႔ရာ သူဟာ နိုးလာကတည္းက အသက္မပါေသာ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ စကားလည္း မေျပာသည္မွာ အသက္မဲ့႐ုပ္ေသး႐ုပ္တစ္ခုႏွယ္။
ယန္းလုဝမ္ျပဳသမွ်ကို ၿငိမ္ခံေန႐ုံသာ သို႔ရာ သူဟာ စိတ္ပါျခင္းမရွိ၊
"မိန္းကေလး အစာေလးနည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္စားပါေနာ္..ဒီလိုဆက္လုပ္ေနရင္ မိန္းကေလးရဲ႕က်န္းမာေရးထိခိုက္လိမ့္မယ္"
အခုထိ ယဲ့ဟြာဟာ ေယာက္်ားေလးျဖစ္ေၾကာင္းကို နန္းေတာ္ထဲက အေစခံတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ မသိၾကေသးေပ၊
အရွင္ႏွင့္ သမားေတာ္, ကုန္းကုန္းတို႔ထိသာ သတိထားမိၾကေပမယ့္ ယဲ့ဟြာဟာ ေယာက္်ားေလးျဖစ္သည့္ သတင္းကို ဘယ္သူမွ ပါးစပ္မဖြာရဲၾက။
ထို႔ေၾကာင့္သာ အေစခံမေလးဟာ ယဲ့ဟြာအား "မိန္းကေလး"ဟုေခၚေနမိျခင္းျဖစ္၏။
အတိပိတ္ထားေလေသာ အခန္းတံခါးႀကီး အေရွ႕၌ျပာသလဲလဲ ျဖစ္ေနရွာေသာ အေစခံမိန္းကေလးကို ယန္းလုဝမ္ေမးလိုက္၏။
"ဘာျဖစ္တာလဲ"
အေစခံေလးဟာ တရိုတေသ ဦးၫြတ္လိုက္ရင္း
"အရွင္..ဟို.. ယဲ့ဟြာမိန္းကေလးက ဒီေန႕လည္း ထမင္းမစားျပန္ပါဘူး"
"က်စ္!!! ထပ္ၿပီးေတာ့လား.. ၂ရက္ေတာင္ ရွိၿပီ သူဒီလိုလုပ္ေနတာ.. အငတ္ခံၿပီး ေသဖို႔ႀကံစည္ေနတာလား
ေပးစမ္း!!"
အေစခံလက္ထဲက စားပြဲကို ဆြဲယူၿပီး ယန္းလုဝမ္ အခန္းထဲဝင္သြားလိုက္သည္ႏွင့္ ထိတ္လန့္သြားခဲ့ရသည္။
ဆံႏြယ္ျဖဴမ်ားဟာ ဖရိုဖရဲ ေျပက်ေနလ်က္ .. ေငြေရာင္ ဆံထိုးကို လက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္စုပ္ကိုင္ထားေလၿပီး အစြန္းတစ္ဖက္က ထိပ္အခႊၽန္ႏွင့္ မိမိႏွလုံးသား တည့္တည့္အား ထိုးဖို႔ ခ်ိန္႐ြယ္ေနေလၿပီ။
ယန္းလုဝမ္ဟာ ထိုျမင္ကြင္းေၾကာင့္ စားပြဲကိုလႊတ္ခ်ပစ္မိကာ ယဲ့ဟြာ၏ လက္ေတြကို အျမန္ ဖမ္းဆြဲလိုက္ရသည္။
"မင္း႐ူးေနလား!!!!!!"
ဆြဲေဆာင့္ခံလိုက္ရတဲ့ယဲ့ဟြာဟာ လက္ထဲက ဆံထိုးလြတ္က်သြားခဲ့သည့္ေနာက္ မ်ည္ရည္တို႔စိုစြတ္လာေလေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ျဖစ္ ယန္းလုဝမ္ကို ေမာ့ၾကည့္လာေလၿပီး..
"ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို သတ္လိုက္ပါေတာ့ အရွင္"
(မေနခ်င္ပါ.. သူဟာ သူခ်စ္ရတဲ့ အကမယ္အိမ္မက္ကို ေက်ာခိုင္းေလရၿပီး ဘုရင့္ရဲ႕ အသုံးေတာ္ခံ အလွပန္းတစ္ပြင့္ ျဖစ္ေနရသည့္ ဘဝကို သူ မျမတ္နိုးလွပါေခ်။
ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ စိမ္းကားလွသည္။ ဤနန္းေတာ္ႀကီးဟာ သူ႕အဖို႔ စိမ္းကားလွ၏။
သူတစ္ဘဝစာ ႏွစ္ျမႇုပ္ႀကိဳးစားခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ ထိုညမွာ တစ္စုံတစ္ေယာက္၏လက္ထဲတြင္ အလုံးစုံ ေခ်မႈန္းခံလိုက္ရ၏.. သူဟာ တစ္သက္လုံး ဒီနန္းေတာ္ႀကီးထဲက လြတ္မေျမာက္နိုင္ေတာ့သည့္ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ႏွယ္။)
"ကြၽန္ေတာ့္ကို သတ္ေပးပါ"
အသြင္သြင္စီးက်ေနပါေသာ မ်က္ရည္တို႔ႏွင့္ နာက်င္လြန္းလွေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စုံဟာ ယန္းလုဝမ္၏ ႏွလုံးသားစီသို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ေနပါသည့္ လက္နက္တစ္ခုလိုပင္။
"သတ္ေပးပါ" တဲ့။ ထိုစကားလုံးတို႔ဟာ ဓါးေပါင္း ေထာင္ေက်ာ္ႏွင့္ ထိုးႏွက္ခံရသည္ထက္ ပိုနာက်င္လွသည္။
မင္း ဘယ္လိုမ်ားေျပာရက္နိုင္ရတာလဲ။
အခုေတာင္ ကိုယ္ေတာ့္ႏွလုံးသားကို စုတ္ၿဖဲခံရသလို နာက်င္ေနရတာ..
အဲ့ ေစာက္ေရး မပါတဲ့ အစီရင္ေၾကာင့္.. မင္းအခု "သတ္ေပးပါ" လို႔ေတာင္းဆိုေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးကို အ႐ူးမူးနမ္းရွိုက္ခ်င္ေနရတာ မဟုတ္ဘူးလား၊
ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သတ္နိုင္မွာလဲ။
မင္းကိုေပြ႕ဖက္ခ်င္ေနတဲ့ဒီလက္ေတြနဲ႕ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးသတ္နိုင္မွာလဲ
အဲ့ေန႕ညတည္းက..
ကိုယ့္ ႏွလုံးသားကို မင္း သိမ္းပိုက္ခဲ့တဲ့ အဲ့ေနညတည္းက
မင္းႏွလုံးသားကလည္း ကိုယ္ေတာ့္အပိုင္ျဖစ္လာရမယ္။
"ကိုယ္ဘယ္ႏွခါေျပာရမလဲ..မင္းက ကိုယ့္အပိုင္လို႔
မင္းကို ေသခြင့္မေပးနိုင္ဘူး"
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ယန္းလုဝမ္ဟာ အနီးရွိ ေရကယားအိုးကိုလွမ္းဆြဲလိုက္ကာ တစ္က်ိဳက္ မိမိ ပါးစပ္ထဲ ေလာင္းထည့္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ၂ရက္ေလာက္ အစားေရာ ေရေရာ မဝင္ေသးသည့္ ေျခာက္ေသြ႕ေနေသာ ယဲ့ဟြာရဲ႕ႏႉတ္ခမ္းကို အနမ္းတို႔ျဖင့္ သိမ္းပိုက္ရင္း မိမိပါးစပ္ထဲကေရကို ယဲ့ဟြာ၏ လည္ေခ်ာင္းထဲထိ စီးဆင္းေစရန္ ပို႔ေပးလိုက္၏။
ယဲ့ဟြာ၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ား အနည္းငယ္စိုစြတ္လာကာ ဖိကပ္ထားသည့္တိုင္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မွာ ေရတခ်ိဳ႕က စီးက်လာခဲ့သည္။
မြန္းၾကပ္သလိုျဖစ္လာတာေၾကာင့္ ယန္းလုဝမ္ကို တြန္းထုတ္လိုက္ေပမယ့္လို႔ ယန္းလုဝမ္ဟာ တစ္ဖက္နံရံသို႔ ဖိကပ္တြန္းပို႔လိုက္ေလၿပီး ယဲ့ဟြာရဲ႕မ်က္ႏွာတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ လက္ေထာက္ထားကာ
"ကိုယ္...ကိုယ္ေတာ္မလုပ္ေတာ့ဘူး..မင္းမႀကိဳက္ရင္ မလုပ္ေတာ့ဘူး..
အဲ့တာေၾကာင့္..ေနာက္တစ္ခါ သတ္ေပးဖို႔ ထပ္မေျပာပါနဲ႕..ေက်းဇူးျပဳၿပီး.. ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ေသဖို႔ မေျပာပါနဲ႕"
ယဲ့ဟြာဟာ ေၾကာင္အန္းသြားခဲ့သည္။
ယန္းလုဝမ္ ဟူသည့္ ဘုရင္မင္းျမတ္ဟာ သူ႕အား ခခယယေတာင္းဆိုေနျခင္းပင္။
သူဟာမွတ္မိေသး၏၊
သူ႕အားပထမဆုံးသိမ္းပိုက္တဲ့ ထိုေန႕ညက ယမ္းလုဝမ္ဟာ ယုတ္ၾကမ္းလွသည္။
သူနိုးလာသည့္အခါမွာလည္း ထိုနည္းအတိုင္းပင္ ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆက္ဆံျပန္၏။
ထိုအခ်ိန္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည္မွာ ငရဲတစ္ခုႏွယ္ ယဲ့ဟြာဟာ ေသခ်င္စိတ္ျပင္းျပခဲ့ရသည္။
သို႔ေပသည့္ အခု သူ႕အေရွ႕ေမွာက္ျမင္ေနရေသာ အရွင္ဘုရင္ဟာ ယုတ္ၾကမ္းျခင္း အလ်င္းကင္းမဲ့စြာ သူအား ေတာင္းပန္ခယေနခဲ့သည့္မ်က္ႏွာက ေနာင္တမ်ားစြာႏွင့္ နာက်င္ေနသည့္ႏွယ္။
အျပစ္လုပ္ထားသည့္လူတစ္ေယာက္လို မ်က္လႊာခ်ထားကာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားဟာ တုန္လႈပ္ေနခဲ့၏။
ဤဘုရင္ဟာ အမွန္ကို ယဲ့ဟြာသတ္ေသမွာ ေၾကာက္ေနခဲ့သလို။
ဆုံးရႈံးလုခါနီး ပန္းေလးတစ္ပြင့္အား သီသီေလးကယ္လို႔မွီလိုက္သည့္ လူတစ္ေယာက္လို ႏွလုံးသားဟာ တုန္လႈပ္ေနခဲ့၏။
ထိုစကားၾကားၿပီး ယဲ့ဟြာၿငိမ္သြားတဲ့ေနာက္ ယဲ့ဟြာ ေဘးတြင္ေထာက္ထားေသာ လက္မ်ားကတျဖည္းျဖည္းဖယ္သြားကာ ယန္းလုဝမ္ဟာ အခန္းထဲမွထြက္သြားခဲ့သည္။
.
.
ထိုေန႕မွစၿပီး ယန္းလုဝမ္ဟာ ယဲ့ဟြာအား အတင္းၾကပ္ဆက္ဆံတာမ်ိဳး မျပဳမူေတာ့သလို မနက္ပိုင္းေတြလာေတြ႕ျခင္းလဲမရွိေတာ့။
*ေဒါက္..ေဒါက္..ေဒါက္...*
အိပ္ယာတြင္လွဲေနရင္း စက္ ကနဲ ထထိုင္မိလိုက္သည္၊
(အရွင္လား!)
စိတ္ထဲ မသိလိုက္ဘာသာ ေမွ်ာ္လင့္မႈေလးက အေစခံမိန္းကေလးဝင္လာတာျမင္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလးက မသိမသာစိတ္ပ်က္သြားသေယာင္၊
အမွန္တိုင္းေျပာရလ်င္ ယဲ့ဟြာသည္ ထို႔ေန႕ကတည္းက ယန္းလုဝမ္အေပၚ အျမင္တစ္မ်ိဳးေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ သူဟာ အစတည္းက မုန္းတီးေနတာမဟုတ္သလို အရွင္ဘုရင္ဟာ အတင္းသိမ္းပိုက္ျခင္းေၾကာင့္သာ မႏွစ္ၿမိဳ႕ျခင္းျဖစ္ခဲ့၏။
သူ႕အားနားလည္ေပးပုံေထာက္လွ်င္ ဘုရင္ဟာ လူေတြေျပာသလို ယုတ္ၾကမ္းေနသူလုံးဝမဟုတ္ရေခ်ဆိဳတာကို သူေတြးမိသည္ပင္။
ထိုေန႕က ယန္းလုဝမ္ရဲ႕နာက်င္ေနေသာမ်က္ႏွာကိုျပန္
စဥ္းစားမိတိုင္း သူ၏ ႏွလုံးသားထဲ ထူးဆန္းေသာ ခံစားခ်က္မ်ား ျဖစ္တည္ေနခဲ့သည္။ သို႔ရာ အမည္မတပ္နိုင္ခဲ့။
စားေသာက္ပြဲလာျပင္ဆင္ေပးၿပီးထြက္သြားေတာ့မယ့္ အေစခံမေလးဟာ ယဲ့ဟြာ လွမ္းေခၚမိသည္။
"ဟို...."
အေစခံေလးက ျပန္လွည့္လာကာ
"တစ္ခုခုမ်ားလိုလို႔လား"
"အာ့..မ..မလိုပါဘူး..ဟို..အရွင္..."
(အရွင္ဘာလို႔ ဒီရက္ပိုင္းမလာတာလဲ ဆိုတာကို ေမးလိုက္ခ်င္ေသာ္ညား စကားက ဆက္မထြက္လာခဲ့)
"ဘာ..ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး.."
ဆိုသည္ႏွင့္ အေစခံမေလးျပန္ထြက္သြားတဲ့အခါ ယဲ့ဟြာ သက္ျပင္းသာခ်မိ၏။
( ငါအဲ့ေန႕က လြန္မ်ားသြားလား။ အရွင္က တကယ္ပဲ ငါ့ကို..)
သူဟာ ေခါင္းကိုခါလိုက္ၿပီး ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့။ ထို႔ေနာက္ လာပို႔ထားေသာ အစားေသာက္ေတြထဲက အနည္းငယ္မွ်သာစားလိုက္ၿပီး ျပန္အိပ္သြားခဲ့သည္။
ယဲ့ဟြာဟာ ေသဖို႔ထပ္မႀကိဳးစားခဲ့ေတာ့ေပ။ ညိုးငယ္လွေသာ မ်က္ႏွာပုံရိပ္ေလးဟာ သူ႕အေတြးထဲ ပဲ့တင္ထပ္ေနခဲ့၏။
.
.
သည္လိုႏွင့္ ေန႕တစ္ေန႕ဟာ အခ်ိန္ကုန္သြားေလၿပီး ေသာ္တာလမင္းကတစ္ဖန္ေပၚထြက္လာသည္။
ညဘက္ေလေျပေလးဟာ အခန္းထဲတိုးဝင္လ်က္ ယဲ့ဟြာဟာ တစ္ခ်္န္လုံးအိပ္လိုက္စားလိုက္လုပ္ေနမိသည့္အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ညဘက္တြင္ သူဟာ အိပ္ေပ်ာ္မေနခဲ့။
သို႔ရာ မည္သည္ကိုမွလည္း စူးစမ္းစိတ္ဝင္စားျခင္းမရွိတာေၾကာင့္ မ်က္လုံးေလးသာေမွးရင္း လဲေလွာင္းေနသည္။
တဒဂၤၾကာတဲ့အခါ အခန္းတစ္ခါးဖြင့္သံတိုးတိုးေလးကိုၾကားလိုက္ရကာ ေျခသံတစ္စုံက နီးကပ္လာရာ ယဲ့ဟြာသည္ မ်က္လုံးဖြင့္မၾကည့္ပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးအိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္၏။
ထိုသူဟာ ယဲ့ဟြာ အိပ္ေနေသာ ခုတင္အဖ်ားေလးတြင္ ထိုင္လိုက္ၿပီး အခ်ိန္ၾကာျမင့္ ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ေအးစက္ေနၿပီျဖစ္ေသာတစ္ဖက္က ထမင္းစားပြဲက္ု လွမ္းၾကည့္ရင္း
" ဆန္မုန့္ပဲ စားထားျပန္ၿပီ။ ဒီကေလး တျခားဟင္းေတြမႀကိဳက္လို႔မ်ားလား"
တကယ္က ယဲ့ဟြာဟာ အလြယ္ဆုံးဟာကိုသာ မေသ႐ုံ အသက္ရွင္ရန္စားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏၊ အျခားဟင္းအမယ္ေတြကို မိန္ေရရွက္ေရ စားေသာက္ရေလာက္တဲ့ထိ ခံတြင္းမေတြ႕ ခဲ့။
ယန္းလုဝမ္ဟာ သက္ျပင္းခ်ရင္း ညည္းတြားေနခဲ့တာကို ယဲ့ဟြာၾကားေနခဲ့ရသည္။
မနက္ပိုင္းေတြလာမေတြ႕ပဲ ညဘက္ယဲ့ဟြာအိပ္ေတာ့မွ တိတ္တိတ္ေလး မ်က္ႏွာလာခိုးေတြ႕ရွာတဲ့ အရွင္ဘုရင္ကို လက္ပူးလက္ၾကပ္မိခဲ့ၿပီ။
( သူဘာလို႔ ဒီအခ်ိန္မွလာတာတုန္း..မနက္ပိုင္းေတြလဲ လာလို႔ရရဲ႕သားနဲ႕)
ယဲ့ဟြာဟာ ထိုသို႔စိတ္ထဲေတြးမိေသာ္ညား ယန္းလုဝမ္ဟာ မရဲဝံ့ခဲ့ေပ။
သူ႕အားမုန္းတီးစိတ္ေၾကာင့္ သူ႕ကိုျမင္ၿပီး ယဲ့ဟြာ စိတ္ညစ္ရတာကို သူမလိုလားခဲ့။ ထို႔အျပင္ သူ႕အေရွ႕ေမွာက္ထပ္ၿပီး သတ္ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုလာမည္ကိုလည္း သူေၾကာက္၏။
သူ၏ လြမ္းဆြတ္မႉကို ေျဖဖို႔ရာ ညဘက္တိတ္တိတ္ေလးသာ မ်က္ႏွာေလးလာၾကည့္ေလၿပီး သိမ္းပိုက္ခ်င္စိတ္မ်ားကိုလည္း မိမိဘာသာ အခန္းထဲေရာက္မွေျဖရွင္းရင္း ထိန္းခ်ဳပ္ထားခဲ့သည္။
ယဲ့ဟြာ၏ "သတ္ေပးပါ" ဟူေသာေတာင္းဆိုျခင္းက ယန္းလုဝမ္အဖို႔ အနားမကပ္ရန္ သတိေပးေသာ အမိန့္တစ္ခုႏွယ္။
သူဟာ တိုင္းျပည္၏ အရွင္ျဖစ္ေနေပမယ့္လို႔ သူ႕ႏွလုံးသား၏ အရွင္သခင္မွာ ယဲ့ဟြာ သာ ျဖစ္ေနရ၏။
တစ္ဇြတ္ထိုးယုတ္ၾကမ္းတတ္ေသာ နတ္မိစာၦဘုရင္ဟာ အခ်ိန္တိုင္းစကၠန့္တိုင္း ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕ ဆူးခြၽန္ထဲမွ ႐ုန္းထြက္ဖို႔ခက္ခဲလာရသည့္အေလွ်ာက္ အခ်စ္ရမၼာက္မ်ားဟာ ပိုပိုတိုးလာခဲ့သည့္အတိုင္း ထိုပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕အမိန့္ကိုဖီဆန္ေလဖို႔လည္း မျဖစ္နိုင္ေတာ့။
.
.
ထို႔ေနာက္ယဲ့ဟြာသည္ ႐ုတ္တရက္ ႏွလုံးသားဝယ္ အပူလွိုင္းေလးျဖတ္ေျပးသြားသည္။
ဤသည္မွာ အရွင္ဘုရင္ဟာ သူ၏ ႏွဖူးထက္ဝယ္ ႏူးညံ့ေသာ အနမ္းတစ္ပြင့္ကို ေခြၽလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ေပ။
ထပ္ပိုစြာ .. ယန္းလုဝမ္ ေျပာလိုက္တဲ့စကားေလးေၾကာင့္ ယဲ့ဟြာဟာ အိပ္ခ်င္ေယာင္ဟန္မေဆာင္နိုင္ခဲ့ေတာ့။
" ကိုယ္မနက္ျဖန္ ခရီေဝးတစ္ခုသြားရမယ္.. ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့ထိ ျပန္လာနိုင္မွာမဟုတ္ဘူး.. အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ကိုယ္ေတာ္စိတ္ပူတဲ့အရာေတြ မင္းလုပ္ေနမွာစိုးတယ္
ၿပီးေတာ့ ေသခ်ာေတာင္းပန္ခ်င္တာ..မင္းအေပၚနာက်င္ေစခဲ့တာေတြအတြက္ ေတာင္းပန္ခ်င္တာ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုျမင္ၿပီး မင္းပိုမုန္းသြားမလားဆိုတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ သတၱိမရွိခဲ့ဘူး
.....ဒီဘုရင္က ... သတၱိမရွိခဲ့ဘူး"
ၿငိမ္သက္လွေသာ အခန္းထဲဝယ္ နာက်င္မႈေလးေရာေနသည့္ အရွင္ဘုရင္၏ အသံေလးတစ္ခုသာ ျပန့္လြင့္ေနခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ယန္းလုဝမ္သည္ ခုတင္က ထမည့္အျပဳ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေတြက သူ၏ အကၤ်ီလက္ကို တင္းၾကပ္စြာဖမ္းဆြဲလာခဲ့၏။
"မမုန္းပါဘူး.. "
ဒီကေလးအိပ္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား..ငါေျပာတာေတြအကုန္ၾကားသြားတာလား။
ယဲ့ဟြာဟာ အိပ္ေနရာမွ ထထိုင္လိုက္ေလၿပီး.. ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ေျပာျပန္၏။
"ယဲ့ဟြာ အရွင့္ကို မမုန္းပါဘူး..ေၾကာက္ခဲ့တာေတာ့မွန္ေပမယ့္ မမုန္းခဲ့ပါဘူး"
ယန္းလုဝမ္၏ ႏွလုံးသားေလးေႏြးေထြးသြားရသည္။
သူမမုန္းဘူးတဲ့..သူမမုန္းပါဘူးတဲ့။
ယခုရင္ထဲတြင္ျဖစ္ေနေသာ ခံစားခ်က္ေပါင္းစုံဟာ သူကိုယ္တိုင္ပင္ပဲလား အစီရင္ေၾကာင့္ပဲလား မသိပါေတာ့ေခ်။
သူ႕အကၤ်ီလက္ကို ဆြဲထားတဲ့ယဲ့ဟြာ၏ လက္ကေလးကို ယူကာ လက္ဖဝါးထက္ ႏႈတ္ခမ္းေလးဖိကပ္ရင္း
"ကိုယ့္ကိုခြင့္လႊတ္ေပးပါ ပန္းကေလး"
ေလာက ၃ဘုံေၾကာက္ရတဲ့ နတ္မိစာၦဘုရင္ဟာ ယခုတြင္ေတာ့ စိတ္ေကာက္ေနေသာ ခ်စ္ရသူကို ေခ်ာ့ေနရသည့္ ႏွလုံးသားႏုသည့္ လူသားတစ္ေယာက္သာသာ။
ယဲ့ဟြာဟာ မ်က္ႏွာေလးလႊဲကာ ပါးေလးေတြမို႔တက္ နီရဲလာခဲ့သည္။ "ဟုတ္" ဟူေသာ အသံေသးေသးေလးကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ တဒဂၤ၌ ယန္းလုဝမ္ဟာ ၿပဳံးမိခဲ့ပါသည္။
အာ... ဒီဘုရင္ဟာ ပန္းတစ္ပြင့္ကို လုံးဝ ခ်စ္မိေနေလၿပီ။
.
.
.
The Night Flower , To be continued
.
.
.
Update ထပ္ၾကာေနလို႔ ခြင့္လႊတ္ပါ ဒါဒါတို႔ေရ
သာသာ မအားတဲ့ၾကားက ရေအာင္ႀကိဳးစားေရးေပးေနတာမို႔ ေနာက္တစ္ပိုင္းလည္း ဆက္ၿပီး ေစာင့္ေမွ်ာ္ေပးၾကပါဦးေနာ္🙏❤
Love you all, see you in next update