ဆန္ဘဲ့ေတာင္...
ဆန္ဘဲ့ေတာင္ဆိုတာ အရမ္းလည္းမႀကီးသလို အရမ္းလည္းမေသးတဲ့ေတာင္တစ္လုံးျဖစ္သည္။ ဆန္ဘဲ့ေတာင္က လူ႕ျပည္တြင္ရွိေသာ အေရာက္အေပါက္နည္းတဲ့ေတာင္တစ္လုံးျဖစ္သည္။ ေက်ာက္တုံးအထပ္ထပ္ျဖင့္ ေျမမ်က္ႏွာျပင္မညီညာေသာေၾကာင့္တက္ရခက္သည္။ ထို႔အျပင္ လူသားေတြမဝင္ေရာက္နိုင္ရန္ အတားအဆီးမ်ားစြာ ထားရွိေသာေၾကာင့္ မည္သည့္လူသားကမွ် ထိုေတာင္သို႔လာရန္စိတ္မကူးၾကေပ။
ဆန္ဘဲ့ေတာင္နဲ႕ ပတ္သတ္၍ လူ႕ေလာကတြင္ ယုံတမ္းပုံျပင္အမ်ားအျပားရွိသည္။
တခ်ိဳ႕က ဆန္ဘဲ့ေတာင္တြင္ အျမႇီးကိုးေခ်ာင္းေျမေခြးမ်ိဳးႏြယ္ေတြေနတယ္လို႔ ေျပာၾကသည္။
တခ်ိဳ႕က် ဝိညာဥ္ႏုတ္စားတဲ့ မိစာၦေတြရွိတယ္ေျပာၾကၿပီး တခ်ိဳ႕ကက် သိုသိုဝွက္ဝွက္ေနတတ္တဲ့ နတ္ဘုရားတစ္ပါးေနတယ္လို႔ ေျပာၾကေလသည္။
တကယ္ေတာ့ ဆန္ဘဲ့ေတာင္တြင္ ဘာႀကီးႀကီးမားမားအရာမွမရွိေပ။ ယုံတမ္းပုံျပင္ေတြကေတာ့ ဘယ္ကေနဘယ္လိုျဖစ္သြားလဲမသိတဲ့ ပုံျပင္သက္သက္ေတြသာျဖစ္သည္။
ဆန္ဘဲ့ေတာင္ရဲ႕ပုံျပင္ေတြကို နတ္အရာရွိေတြၾကားတဲ့အခါ အခ်င္းခ်င္းႀကိတ္ရီၾကသည္က ထုံးတမ္းစဥ္လာေတာင္ ျဖစ္လို႔ေနသည္။
တကယ္တမ္းဆန္ဘဲ့ေတာင္မွာ လက္နက္တိုက္တစ္ခုသာျဖစ္သည္။
အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ လက္နက္ေတြကို ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ေနရာျဖစ္သည္။
တခ်ိဳ႕ေသာမိစာၦေတြရဲ႕ လက္နက္ေတြဟာ လက္လြတ္စပယ္ထားလွ်င္ အႏၱရာယ္ျဖစ္နိုင္တာေၾကာင့္ ဆန္ဘဲ့ေတာင္တြင္ အစီအရင္မ်ားနဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
ေတာင္ပတ္လည္အတားအဆီးထားျခင္းကေတာ့ လူေတြကိုမထိခိုက္ေစရန္ျဖစ္ၿပီး မသမာသူေတြရဲ႕ ဝင္ေရာက္ခိုးယူျခင္းမွကာကြယ္ရန္ျဖစ္သည္။
ဆန္ဘဲ့ေတာင္ရဲ႕ အတားအဆီးက သာမန္နတ္အရာရွိမ်ားအတြက္ ခ်ိဳးဖ်က္ဖို႔မလြယ္ေပ။ အဆင့္နိမ့္ေသာမိစာၦေတြအတြက္ဆို အသက္အႏၱရယ္အထိေပးနိုင္ေလသည္။
သို႔ပင္မဲ့ ေျခဖ်ားအထိရွိေသာ အနတ္ေရာင္ဝတ္႐ုံရွည္ကို ဝတ္ဆင္ထားၿပီး ဝတ္႐ုံေခါင္းစြပ္ကိုလုံေအာင္ေဆာင္းထားေသာ ထိုသူကေတာ့ ေပါ့ပါးေသာေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ ဆန္ဘဲ့ေတာင္၏ မညီမညာေျမေပၚ တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လွမ္းလာေလသည္။
ထိုသူ၏အေနာက္တြင္ လိေမၼာ္ေရာင္ဆံပင္မ်ားနဲ႕လူသည္လည္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို တၾကည့္ၾကည္ျဖင့္ အေနာက္မွလိုက္လာသည္။ ထိုႏွစ္ေယာက္မွာ မရဏေတာင္မွ လစ္ေျပးလာေသာ အက်ဥ္းသားႏွစ္ေယာက္ပင္။
ထိုသူႏွစ္ေယာက္ဟာ သာမန္ေတာင္ေလးတစ္လုံးေပၚတက္လာတဲ့ ခရီးသြားမ်ားကဲ့သို႔ အလြန္မွတေအးတေဆးရွိၾကေလသည္။
ေရွ႕ကအနက္ေရာင္ဝတ္႐ုံနဲ႕သူက ႐ုတ္တရပ္ရပ္လိုက္ၿပီး အေနာက္လွည့္လာသည္။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ အရွင္ "
ဝတ္႐ုံေခါင္းစြတ္က ႀကီးလြန္းတာေၾကာင့္ ထိုသူရဲ႕မ်က္ႏွာေလးဟာ ေခါင္းစြပ္ဆီမွအရိပ္က်မႈေအာက္ေပ်ာက္ကြယ္ေနၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေအာက္ပိုင္းကိုသာ ေသခ်ာျမင္ရေလသည္။
" မင္းဘယ္တုန္းကစၿပီး မ်က္စိအဲ့ေလာက္မႈန္သြားတာလဲ မင္းယူလာတဲ့ဝတ္စုံႀကီးကိုၾကည့္အုံး အႀကီးႀကီးပဲ သက္ေတာင့္သက္သာမရွိလိုက္တာ "
တစ္ဖက္လူစကားေၾကာင့္ Soonyoungမ်က္ႏွာကဆူပူတ္သြားသည္။
" ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ပိုက္ဆံမွမရွိတာ ဒီတစ္ထည္ကိုေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ဓားေျမွာင္ေလးနဲ႕လဲလာရတာ ဂ်ီးမ်ားေနလို႔ဘယ္ရမလဲဗ် ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္ ဖိနပ္လည္းဝယ္ရေသးတယ္ "
Soonyoungစကားကို မေက်နပ္ေသာ္လည္း မွန္ေနသည္မို႔ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ အေရွ႕သာဆက္ေလွ်ာက္လာသည္။
ဒါေတြဝယ္ဖို႔ သူေငြတစ္ျပားမွမွမေပးနိုင္တာ။ အဲ့ေတာ့ အရမ္းအထြန့္တက္ေနလို႔မရဘူး။
ဆန္ဘဲ့ေတာင္လက္နက္တိုက္မွာေတာ့ အေစာင့္တပ္သားမရွိေပ။ ေတာင္ပတ္လည္အရံအတားအျပင္ လက္နက္တိုက္ပင္မတံခါးအရံအတားႏွင့္ အခန္းအသီးသီးတြင္ထားရွိေသာ လက္နက္အလိုက္ အဆင့္ဆင့္ေသာအရံအတားအစီအရင္မ်ားရွိျခင္းေၾကာင့္ ေစာင့္ၾကည့္တပ္သားမလိုပင္။
သို႔ပင္မဲ့ ထိုအရံအတားမ်ားက သူတို႔ကိုမတားဆီးနိုင္ေပ။ ျပတိုက္တစ္ခုသို႔အလည္အပတ္ေရာက္လာသလို ေအးခ်မ္းစြာဝင္ေရာက္လာသည့္ ႏွစ္ေယာက္မွာ အခန္းတစ္ခုထဲသို႔ အဟန့္အတားမရွိဝင္ေရာက္လာသည္။
ထိုအခန္းဟာ အေတာ္အတန္က်ယ္ပါေသာ္လည္း အထဲတြင္ လက္နက္ႏွစ္ခုသာ ထားရွိေလသည္။ အခန္းအဆုံးရွိအဆင့္ႏွစ္ဆင့္ပါေသာစင္တစ္ခုအျပင္ တျခားမည္သည့္အရာမွမရွိေပ။
ဒုတိယအဆင့္ရွိ ေထာက္တိုင္ႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚတြင္ ေ႐ႊေရာင္လွံတစ္ေခ်ာင္းရွိေနၿပီး ပထမဆင့္တြင္ေတာ့ လစ္ဟာေနတဲ့ ေထာက္တိုင္ေတြကိုသာေတြ႕ရေလသည္။
ထင္မွတ္မထားတဲ့ျမင္ကြင္းက ဆီးႀကိဳေနေသာေၾကာင့္ အနက္ေရာင္ေခါင္းစြတ္ေအာက္ရွိ ႏႈတ္ခမ္းပါးတစ္စုံဟာ တစ္ဖက္သို႔ေကာ့တက္သြားသည္။
ထိုအၿပဳံးနဲ႕အတူ အခန္းတြင္းရွိအပူခ်ိန္ဟာ ထိုးဆင္းသြားၿပီး ေအးစက္မႈမ်ားဖုံးလႊမ္းသြားသည္။
သူ႕ေနာက္ရွိSoonyoungက ဒုတိယစင္ေပၚရွိလွံကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး ထိုသူဘက္လွည့္ကာ
" တစ္ေယာက္ေယာက္လက္ခ်က္ထင္တယ္ "
ထိုသူရဲ႕အၿပဳံးကေပ်ာက္ကြယ္မသြားဘဲ ပိုမိုပီျပင္လာသည္။
" ဒီအရွင္သခင္ရဲ႕လက္နတ္ကို ဘယ္လိုလူကအတင့္ရဲၿပီး ယူသြားတာပါလိမ့္ "
***********************************
" ဟုတ္တာေပါ့...အက်ဥ္းေထာင္ကလြတ္လာရင္ အရင္ဆုံးလက္နက္ကိုရွာမွာေပါ့ "
Seokminက ဆန္ဘဲ့ေတာင္ကိုေမာ့ၾကည့္ကာေရ႐ြတ္လာသည္။ Mingyuကေတာ့ သူ႕ကိုတုံ႕ျပန္ေျပာဆိုဖို႔ အခ်ိန္မရ။
ထိုသူကိုတက္နိုင္သမွ်ျမန္ျမန္ထပ္ေတြ႕ခ်င္တာမို႔ ေတာင္ေပၚသို႔သာ ခပ္ျမန္ျမန္တက္သြားေတာ့သည္။
သူဟာ Seokminရဲ႕ ျမင္းပ်ံသားရဲအသြင္ကို အသုံးခ်ဖို့ေတာင္အသိမကပ္ေတာ့။
" ဘာလို႔အဲ့ေလာက္အေလာတႀကီးျဖစ္ေနတာပါလိမ့္ "
Seokminကေတာ့ သူ႕ကိုခ်န္ခဲ့တဲ့ သခင္ကိုနားမလည္ေတာ့ပဲ အေနာက္ကသာ အမွီလိုက္သြားေတာ့သည္။
" မင္းတို႔လည္းေရာက္လာၿပီပဲ "
လက္နက္တိုက္ထဲကထြက္လာတဲ့ အနက္ေရာင္ဝတ္႐ုံနဲ႕လူက သူတို႔ကိုေတြ႕ေတာ့ အနားသို႔ဝမ္းသာအားရေလွ်ာက္လာေလသည္။
အနားေရာက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕အနက္ေရာင္ေခါင္းစြပ္ကိုခြၽတ္လိုက္တာေၾကာင့္ Mingyuျမင္ခ်င္ေနတဲ့ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်က္ႏွာေလးက ထြက္ေပၚလာသည္။
ထို႔ေနာက္မရဏေတာင္တုန္းကလို႔ အၿပဳံးေသးေသးေလးနဲ႕စကားစလာသည္။
" အခုေလာက္ဆို အဲ့အေပၚမွာပြက္ေလာရိုက္ေနမွာေပါ့ "
အေပၚကိုလက္ညိုးထိုးကာေျပာလာသည့္ ထိုသူရဲ႕ဆိုလိုရင္းမွာ ေကာင္းကင္နန္းေတာ္ကိုေျပာျခင္းျဖစ္သည္။
" အက်ဥ္းေထာင္ကိုျပန္သြားရမဲ့သူက ဘာေတြအမ်ားႀကီးသိခ်င္ေနတာလဲ "
သူ႕စကားေၾကာင့္ တစ္ဖက္သူကဟက္ဟက္ပက္ပက္ရီလာသည္။
ေခါင္းေလးေနာက္လွန္ကာ ႏွာေခါင္းေလးရႈံ႕ၿပီးရီေနတဲ့ပုံစံက Mingyuမ်က္လုံးထဲဘယ္လိုမွ တျခားသူေတြေျပာတဲ့မိစာၦနတ္ဘုရားလို႔ ထင္မွတ္လို႔မရေပ။
" ဒီကစစ္နတ္ဘုရားေလး မင္းမွာငါ့ကိုဖမ္းဖို႔အျပင္ တျခားအေရးႀကီးတာရွိေနေသးတယ္မဟုတ္ဘူးလား "
တစ္ဖက္လူရဲ႕စကားေၾကာင့္ Mingyuမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္မိသည္။
" အဲ့လိုမ်က္ႏွာမျဖစ္သြားပါနဲ႕ Soonyoungကိုလာရွာကတည္းက သာမန္ျပႆနာေသးေသးမႊားမႊားမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေျပာရလြယ္ပါတယ္...အဲ့ေတာ့..."
ထိုသူရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးက သူ႕ပုခုံးကိုထိေတြ႕လာသည္။ ထို႔ေနာက္တျဖည္းျဖည္းေအာက္သို႔ ေလွ်ာဆင္းကာ ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ရပ္တန့္သြားသည္။
ထိုအခိုက္အတန့္တြင္ Mingyuတစ္ေယာက္ သူ႕ကိုယ္သူအသက္ရႉေနမိရဲ႕လားေတာင္ မသိေတာ့ေပ။
ထိုသူက ေရွ႕သို႔ေျခတစ္လွမ္းတိုးလိုက္တာေၾကာင့္ သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုက နီးကပ္သြားသည္။
" အေပးအယူလုပ္ၾကမလား "
ၾသရွရွအသံေလးက သူ႕တစ္ကိုယ္လုံးကို ေတာင့္တင္းသြားေစသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕ရဲ႕ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္စြမ္းက ျမင့္မားတာေၾကာင့္ ေျခႏွစ္လွမ္းေလာက္ေနာက္ဆုတ္ကာ ထိုသူနဲ႕လုံၿခဳံတဲ့အကြာအေဝးတစ္ခုထားရွိလိုက္သည္။
" စကားေျပာတာလုံေလာက္ၿပီ မရဏေတာင္ကိုျပန္ၾကတာေပါ့ "
ထိုသူက သူ႕ကိုၿပဳံးၿပဳံးေလးသာျပန္ၾကည့္လာသည္။
" ဒီကစစ္နတ္ဘုရားေလး အဲ့ကေနငါဘယ္လိုလြတ္လာလဲ တကယ္မသိခ်င္ဘူးလား...အက်ဥ္းေထာင္တံခါးကိုဖြင့္ဝင္လာတာမင္းေနာ္ "
Mingyuတစ္ေယာက္ အၾကပ္ကိုင္ခံေနရသလိုခံစားေနရသည္။
" ဘယ္လိုလြတ္လာတာလဲ ငါကေရာဘာလို႔အက်ဥ္းေထာင္တံခါးကို ဖြင့္နိုင္ရတာလဲ "
တစ္ဖက္လူက လိုခ်င္တဲ့အကြက္ထဲဝင္လာတဲ့Mingyuေၾကာင့္ တေဘာတက်ၿပဳံးကာေျပာလာသည္။
" အယူရွိရင္အေပးရွိရမွာေပါ့ "
" ဘာသိခ်င္တာလဲ "
" ႀကီးႀကီးမားမားမဟုတ္ပါဘူး ဒီဆန္ဘဲ့ေတာင္ကအခုဘယ္သူ႕လက္ေအာက္မွာရွိေနလဲရယ္ Soonyoungကိုလာရွာတဲ့အေၾကာင္းအရင္းရယ္ "
" ႏွစ္ခုျဖစ္ေနၿပီ "
သူကလက္မခံလိုဟန္ေျပာေတာ့ ႏွာေခါင္းေလးရႈံကာရယ္ေနျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႕အနားကိုကပ္လာၿပီး လက္ျဖဴျဖဴေလးက ရင္ဘတ္ကိုထိေတြ႕လာျပန္သည္။
" ဒါဆိုလည္း ဒီကစစ္နတ္ဘုရားေလးက ဘာသိခ်င္လဲ "
သူ႕ရင္ဘတ္ေပၚေျပးလႊားေနတဲ့ လက္ျဖဴျဖဴေလးကိုဆုတ္ကိုင္လိုက္ၿပီး နားနားကပ္ကာခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္သည္။
" မင္းအေၾကာင္း "
" အတင့္ရဲလိုက္တာ! ေနာက္ဆုတ္စမ္း!! "
အရွင့္လက္ကိုခ်ဳပ္ၿပီး အနားကပ္ကာအၾကမ္းဖက္ေနတဲ့သူေၾကာင့္ Soonyoungရပ္ၾကည့္မေနနိုင္ေတာ့ ခုနေလးကမွျပန္ယူလာတဲ့ သူ႕ရဲ႕လွံျဖင့္ တစ္ဖက္လူအားတိုက္ခိုက္ေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္နတ္ဘုရား၏ ေသြးေႏွာသားရဲက သူ႕အားဝင္တားလာသည္။
" ေဟ့..စကားေျပာေနတုန္းႀကီး အဲ့လိုအလစ္ဝင္တိုက္တာက လူႀကီးလူေကာင္းမဆန္ဘူးေနာ္ "
Soonyoungတစ္ဖက္ကျမင္းေကာင္ကို စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။
" မင္းရဲ႕သခင္က အရင္ငါ့ရဲ႕အရွင္ကို လာထိပါးတာေလ "
Seokmin တစ္ဖက္ကိုခ်ိန္႐ြယ္ထားတဲ့ ဓားကိုခ်လိဳက္ၿပီး ေဒါသထြက္ေနတဲ့က်ားကို ေျပရာေျပေၾကာင္းေျပာလိုက္သည္။
" ဘယ္နားကိုထိပါးတာတုန္း စကားေျပာေနၾကတာေလကြာ အေရးႀကီးကိစၥဆိုတာ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ေျပာလို႔ဘယ္ရမလဲ အဲ့ေတာ့ အနားကပ္ၿပီးတိုးတိုးတိတ္တိတ္ေျပာရတာေပါ့ ဒါသဘာဝပဲေလ "
သူ႕စကားက တစ္ဖက္က်ားကိုဘယ္လိုသက္ေရာက္သြားလဲ မေတြးတတ္ပါ။ စကားဆုံးဆုံးခ်င္း ထိုက်ားကသူ႕အား လွံနဲ႕ေျပးထိုးလာသည္။
မင္းစကားနဲ႕မေျပာတတ္ဘူးလား?
ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ တိုက္ပဲတိုက္ခိုက္ခ်င္ေနတာတုန္း!
Seokminအရွင္သခင္ျဖစ္သူကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးကို လ်စ္လ်ဴရႉေနၿပီး သူ႕ေရွ႕ကနတ္ဘုရားဆီက အၾကည့္လႊဲမဲ့ပုံမေပၚ။
ထို႔ေၾကာင့္ ရန္လိုေနတဲ့က်ားကို ျပန္ခုခံရင္းသာ မီးစင္ၾကည့္ကရေတာ့သည္။
" သတိထား! "
တစ္စုံတစ္ရာက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆီဦးတည္လာသည္ကို မ်က္စိေထာင့္မွျမင္လိုက္ရတာေၾကာင့္ Seokminသူ႕ေရွ႕ကလူအား သတိေပးလိုက္သည္။
တစ္ဖက္လူကလည္း ထိုအရာအား သတိထားမိပုံေပၚသည္။ ထိုက်ားက သူ႕အားအေနာက္သို႔ တြန္းလိုက္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္လည္း အေနာက္သို႔ဆုတ္သြားသည္။
အမည္မသိလက္နက္ေတြက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မူလရပ္ေနသည့္ေနရာေျမျပင္ထက္ စိုက္ဝင္သြားေလသည္။
ေျမျပင္ေပၚက ငွက္ေမႊးသုံးေခ်ာင္းကိုျမင္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ Seokminၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထသြားေလသည္။
သူကဘယ္လိုလုပ္ ဒီကိုေရာက္လာတာတုန္း!
လာရင္လည္း ေကာင္းေကာင္းလာေလ...
ဘာလို႔ဒီလိုဟာေတြကို ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ပစ္ေနတာလဲ!!!
ေလျပင္းတစ္ခ်က္နဲ႕အတူ သူတို႔အနီးသို႔ လင္းယုန္ငွက္တစ္ေကာင္ ထိုးဆင္းလာေလသည္။ အျဖဴႏွင္အညိုစပ္ထားေသာေတာင္ပံကို ေနာက္ဆုံးတစ္ခ်က္ခပ္လိုက္ၿပီး ေျမျပင္ထက္ခန့္ညားစြာ ဆင္းသက္လိုက္သည္။
ထိုလင္းယုန္၏ေက်ာေပၚတြင္ သတ္ျဖတ္လိုသည့္အရွိန္အဝါေတြထုတ္လႊတ္ေနေသာ ေလနတ္ဘုရားက ခြင္းပ်ံေလဟုန္ယပ္ေတာင္ကိုကိုင္ကာ ထိုင္ေနေလသည္။
ဒီအေျခအေနႀကီးက သိပ္ေကာင္းမဲ့ပုံမေပၚဘူး
သတ္ပြဲျဖတ္ပြဲေတြျဖစ္ေတာ့မွာမ်ားလား!
........................................................
12.9.22