"Wala pa rin si Sir? Himala! Ngayon lang 'ata hindi pumasok ng on-time si Sir Ezequel." One of my classmates wandered around the room, asking about Kerleigh for the nth time.
Magkatabi kami ni Toffie pero walang nagsasalita sa aming dalawa. I'm just having a weird feeling right now. He stole a kissed from me last night! Simula pa kanina wala kaming imikang dalawa pero napapansin ko naman ang pagsulyap niya sa banda ko.
"Sabi daw ng mga 4th year hindi rin daw pumasok si Sir Ezequel sa kanila," banggit naman nung isang babae habang naglalagay ng blush on sa pisngi.
Narinig ko ang usapan nila kaya napayuko nalang ako habang pinaglalaruan ang dalawang kamay. Hindi siya pumasok ngayon na siyang nagdagdag sa'kin para mas lalo akong kinabahan, maguluhan at magtaka.
Knowing that I saw him cry last night made me feel even worse. What happened to him? Bakit hindi siya pumasok? Nakauwi kaya siya ng maayos? Umuwi kaya siya kagabi? These are the questions that I keep asking myself right now.
"Nag-usap kayo kagabi?" Toffie asked flatly, his eyes were fixed on nowhere and not on me. I frowned as I looked at him. Is he talking about Kerleigh?
"Nakita mo ba siya kagabi?" Umiwas din ako ng tingin. Hindi siya sumagot. "Bakit mo ginawa 'yon?" I asked back in a low voice.
"Yes. Nakita ko siya kaya ko ginawa 'yon," sagot niya agad. Pareho kaming hindi nakatingin sa isa't-isa.
"Alam mong mali 'yon pero ginawa mo pa rin. Naging mabait ako dahil mabait ka sa'kin pero sana 'wag mo bigyan ng kahulugan lahat ng 'yon." I sighed.
"May gusto ka ba sa akin, Toff?" I didn't hesistate to asked anymore.
Tumingin ako sa kanya at napalingon din siya. He simply stared at me, as if he couldn't say what he really wanted to say. As if something in his mind was stopping him from talking.
"Kung nagkagusto ko sa akin, sorry hindi ko intensyon na mahulog ka. Alam ko naman sa lahat ng ginagawa mo, hindi lang pang-kaibigan 'yon pero hindi ko inisip pa kase alam kong kaibigan lang talaga kaya kong ibigay sayo. I'm not ready to enter into a relationship. Hindi ko pa kaya," I confessed. I just want to make things clear between us.
"I know," He responded with a weak laugh. "You like someone else, right? And I know it's him."
My eyes widens and at loss for words. What did he say? I like someone? At sino naman yung tinutukoy niya? I tried to act as if I'm not affected.
"What are you talking about?" mahinang sabi ko sa kanya at tumingin sa ibang kaklase na nasa harapan. I can't look at him. It's making me...nervous.
"I used to be one of his student last year. He didn't look any of his student like that. Like how he looked at you." He paused and glanced at me. "Unang kita pa lang natin nung sinamahan kita kay Sir Adolfo, kahina-hinala yung mga tingin niya sayo. Nung first day of school, mas lalo na akong nagtaka. Kalaunan, sayo na naman ako naghinala. You two used to know each other, right?" Tanong niya. Napakunot ang noo ko dahi sa pinagsasabi niya. I found myself speechless.
Tipid siyang ngumiti. "You're right. I like you. Hindi naman kase mahirap at hindi maiiwasang hindi magkagusto ang isang lalaki sayo, Khrss. Dahil nga sa gusto kita, sinubukan kong alamin kung anong koneksyon niyong dalawa. I looked into your Facebook account, but I found nothing dahil wala namang post o kahit ano. One of my friends used to be your classmate before kaya sinabi niya sa akin na nag-aral ka sa Academy niyo dati at naging teacher mo si Sir Ezequel."
"Sinong kaibigan?" I interrupted.
"Acosta," sagot niya. Flonner.
"Ang dami kong ginawa para lang kilalanin ka sa paraang hindi ka tinatanong. I even saw your pictures with him when you won the school competition at your Academy," he said as he laughed softly.
"Akala ko ikaw na, e. It's my first time doing that for a girl. I've never been interested in women until I met you. Pero sa mga nakaraang araw, lahat ng hinala ko ay mukhang tama. I once overheard you cursed at him. Hindi ba?"
What the fuck! On my mind, I cursed even more. Mas lalong nanlaki ang mga mata at nagising ang diwa ko.
"Hindi lang si Lola mo yung nagulat pati...ako. Ang tapang mo naman para murahin ang lalaking iyon, knowing that she's your...you know," aniya pa at mahina tumawa. "He is one of the most respected professors at this university, and hearing you yelled at him like that made me even more curious about your relationship with him. Ni hindi niya man lang magalit sayo," he said as if he didn't want to believe the details he found out about me and Kerleigh.
"Alam kong gusto mo pa rin siya. Hindi mo man aminin, but I know he likes you too. I'm not sure what happened in the past to cause you two to be this way. Nung gabing 'yon, natanaw ko siya. Napaka-imposible naman na pumunta siya roon para lang sa wala. That night, my hunch proven right," ani Toffie. I lent my ears and didn't interrupt him anymore. I keep listening and hearing his thoughts in my head.
"I'll bet if I didn't do that, you'd never know his feelings. A man who truly likes a girl will go insane and jealous if he sees that girl being kissed by someone. I bet he confessed on you that night? Imposibleng hindi niya nagawa 'yon," he thought. He returned his gaze to me with an innocent smile.
I was taken aback by everything he said right now. Because everything turns out to be...true. Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong maging reaksyon. I went completely silent after hearing his confession.
"Wala daw si Sir Ezequel. Hindi pumasok ngayong araw," one of my blockmates announced. Napalingon kaming lahat sa kanya. Malapad siyang ngumisi sa amin.
"Sinong nagsabi?" agap nung isa, mukhang ayaw pang maniwala.
"Yung kapatid ni Sir Ezequel," sagot niya sabay lahad ng kamay kay Zhairra na nakatayo sa pinto.
Zhairra in her BSEd uniform standing outside our room caught my attention. Dito rin pala siya nag-aaral? I haven't seen her in months. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko. I'm happy because I already saw her studying, and I'm curious why she's in our room. I can see her face tense and worried. Hindi ako alam kung anong meron sa akin pero tumayo ako at lumapit sa kanya. Pinanood niya akong lumapit sa kanya.
"Zhairra... I had no idea you were also studying here!" I exclaimed sofly. Hindi ako makapaniwala at pinasadahan ko lang siya ng tingin.
"Khrss," tawag niya at marahan akong hinila palabas ng room. Luminga-linga siya sa paligid bago nagsalita.
"May gusto lang ako itanong sayo sana." I listened to what she was saying with a quizzical look on my face. Lumakad kami papalayo pa sa pinto ng room. Nasa bandang hagdan na kami. Walang estudyanteng dumadaan kaya malaya kaming dalawang makapag-usap.
"Nagkita ba kayo ni kuya kagabi?"
"Ano...oo. Bakit m-mo naman n-natanong?" I stuttered as I responded to her. Halatang nagulat siya sa naging sagot ko.
"Nag-away kayo?" she asked once more, sounded so worried.
"Teka. Hindi ko alam anong ibig mong-"
"Naaksidente si Kuya," putol niya sa'kin gamit ang nag-aalang boses dahilan para matigilan ako lalo.
The pain I felt yesterday was even more painful than what Zhairra said to me right now. Parang unti-unting akong nanghina at hindi makapaniwala sa sinabi niya. Bahagya akong napaatras at umiwas ng tingin. Realizing that he got into an accident because of me last night caused tears to form in my eyes.
Gusto ko lang naman maranasan niyang masaktan. I want to inflict the pain that I have experienced on him. Baka sakaling mabawasan ang sakit na nararamdaman ko. Pero hindi, bumabalik lang din sa akin ang lahat ng sakit. Mas lalo akong nasasaktan.
My eagerness to take revenge on him caused me to suffer the consequences of my own anger.
Napalunok ako at pinigilan ang pagbagsak ng mga namumuo luha. "Zhairra, nasaan siya? Wait. Tapos na ba yung pasok mo?" tanong ko at tumango naman siya.
"Kuhanin ko lang yung gamit ko. Wait for me," walang pag-aalinlangang saad ko. I went back inside the room and pick up my things with me. I notice Toffie watching at me. Hindi ko na lang siya pinansin pa. Aalis na sana ako nang bigla niya akong hinawakan sa braso para pigilan sa pag-alis.
"Where are you going? Aalis ka?" Toffie asked. Napatingin ako sa ibang estudyante bago bumaling sa kanya.
"Naaksidente," pabulong kong sagot. Bakas sa kanyang mukha ang gulat pagkatapos kong sabihin 'yon.
"I'm...sorry. Hindi ko inaasahang hahantong sa ganon." He slowly drew the hand that was holding me back then lowered his gaze.
"I know you're guilty, but don't be. It's my fault, hindi sayo. Mauna na ako," paalam ko at lumabas na ng room.
We took the elevator because it wasn't yet dismissal time. Students don't use it much because it can become overloaded at times, and only professors and other school faculty members prioritize using it. Nakasunod lang si Zhairra sa likuran ko hanggang makarating ng parking area. Pumasok ako sa loob at ganon din siya. I started the engine. Nilagay ko sa likuran ang dala kong gamit. We were both in uniforms.
"Khrss, minor injury lang naman si Kuya. Baka mamaya makakalabas na rin siya. Mas gusto niya daw sa bahay na lang magpahinga," she mentioned it, and I nodded to show her that I was actively listening.
Kakalabas lang namin ng University nang tinanong ko siya. "Saang hospital ba siya?"
"Vida Montrea," she replied, and I immediately stepped on the gas. Biglang tumigil ang sasakyan na minamaneho ko.
Narinig kong bumisina ang isang sasakyan na nakasunod sa akin dahil sa agarang pag-preno. Napalingon ako at sinundan ng tingin yung sasakyan hanggang sa malagpasan ako. My heartbeat doubled. Mommy was working there. My father actually owned the hospital, and my mother is now in responsible of it.
"Okay ka lang ba? Muntikan na'yon," she snapped.
"Okay l-lang. Sorry..." kinakabahang sagot ko.
What if Mommy sees me there? Hindi dapat malaman ni Mommy na pupuntahan ko si Kerleigh. I need to be careful. Pinandar ko ulit ang sasakyan at nag-focus na sa pagmaneho. Mabilis kaming nakarating sa hospital dahil hindi naman rush hour.
I had a spare set of clothes in my car, so I decided to change. I also wear sunglasses to cover up my face. Hinihintay ako ni Zhairra hanggang sa tuluyan na akong makapagpalit ng damit. Nilugay ko ang aking buhok at nilagay sa harap ang iilan para matakpan ang sarili. Zhairra led the way, and I followed quietly behind her.
Mabuti nalang at hindi ako ni- kuwestiyon ni Zhairra kung bakit ako nakasuot ng sunglasses kahit papasok lang naman kami sa loob ng hospital. Bakit niya natanong kung nagkita ba kami ng kapatid niya? She went into our room and informed me that Kerleigh had an accident. Pero bakit nga ba niya ginagawa 'yon? Pwede rin naman niyang 'wag nang ipaalam sa'kin.
As far as I could recall, she didn't know anything about me and her brother. Wala akong kahit katiting na kwentong sinabi sa kanya. Alam niya kaya? Napahinto ako sa paglalakad at tumingin ako sa kanya. Napansin niya ang pagtigil ko kaya huminto rin siya.
"Nasa kabilang room si Kuya,Khrss. Hindi pa rito," aniya sabay sulyap sa akin. Hindi ako gumalaw at tinanggal ko ang suot na salamin.
"Zhairra..." tawag ko sa kanya kaya humarap siya sa akin.
"Ha? Bakit?" sagot naman niya, halatang nagtataka na.
"Bakit mo sinasabi sa akin ang tungkol sa kuya mo?" I inquired, hoping she didn't know anything. Unti-unti akong kinabahan habang hinihintay ang sagot niya. My eyes looked at her curiously. She acted like she really knew about me and her brother.
"Bakit nga ba hindi?" she asked back. Her response surprised and confused me even more.
Humakbang siya ng ilang beses papunta sa isang kwarto at tinanaw ang loob. Maybe she's checking his brother. Bumalik kaagad siya sa kung saan man siya nakatayo kanina. Umupo siya sa isang hospital bench sa gilid at nilapag sa gilid ang dalang gamit.
"Tuwing gabi, hindi siya lumalabas ng bahay kapag nakakauwi na ito galing ng trabaho pero kagabi, lumabas siya," panimula niya. "Alam kong may namamagitan sa inyo ni Kuya noon pa man," she said and looked at me.
My eyes widen slightly. I was shell-shocked. Parang biglang tumigil sa pagtibok ang puso ko at paghinga dahil sa narinig ko. Hindi ko alam na may alam siya o masyado lang talaga akong nagpahalata noon. I walked over to him and sat next to him, gazing into the distance.
"I...I didn't know," I muttered, avoiding her stares.
She let out a sigh of relief. "Nung araw na sinundo ka ni Kuya Bong dahil hindi ka nakauwi sa bahay niyo nung gabi, suot mo ang damit ko. Pinasuot ni Kuya 'yon sayo diba? Hindi ako nagsalita dahil alam kong mahihiya kang magsabi sa'kin. Mapapagalitan ka ng Mommy mo kapag nalaman niyang natulog ka sa bahay namin." Tumigil siya sa pagsasalita kaya tumingin ako sa kanya. She gave me a warm smile.
"Alam kong matinong tao si Kuya pero hindi ko alam bakit hinayaan ka niyang matulog sa bahay. Baka anong isipin ng mga tao kapag nalamang natulog ka sa bahay kasama lamang si Kuya." Napalunok ako habang patuloy siya sa pagk-kwento.
"Sabi ko sayo noon bago ka pumunta sa bahay na nag-iinom si Kuya. Kung okay lang sana sayo tanongin kita kung may nangyari ba sa inyong dalawa?" I swallowed again and felt as if something was blocking my throat, so I couldn't respond immediately. "Kung ayaw mong sagutin okay lang. Hindi rin kami nag-usap tungkol diyan ni kuya dahil ayokong mahimasok sa personal na buhay niya. Pero gusto ko lang malaman mo na mahal ka ni Kuya."
I made an awkward chuckle. "Your brother doesn't even like me before, Zhairra. Masyado lang yata akong naging desperada sa kapatid mo kahit alam kong mali at hindi pwede. Kung tutuusin wala naman talaga siyang kasalanan. It's entirely my fault. Everything was a mistake," I admitted it.
"Hindi vocal na tao si Kuya pero nakikita ko, ramdam ko, Khrss. Minsan nahuhuli ko siyang ni s-stalk yung Facebook mo. Halos araw-araw siyang nagc-chat sayo. Akala ko nag-uusap kayo ng mga nagdaang taon simula nung umalis ka. Kahit nga yung pitaka niya, larawan niyo ang naroon," tipid niya akong nginitian at nagpatuloy sa pagsasalita.
"Nung unang kita natin sa mall, alam kong matutuwa si Kuya kapag nalaman niyang bumalik ka na ulit pero hindi ko inaasahang hindi pala maayos ang relasyon niyo. Alam kong nagseselos si Kuya sa lalaking lagi mong kasama pero ni isang salita, wala akong narinig mula sa kanya-"
"Baka mali lang ang pagkaka-intindi mo, Zhairra. Tinaboy ako ng Kuya mo noon," I defended and shook my head. I find it difficult to believe what she was trying to point out.
"Wala ako sa lugar para magsabi. Mas maganda kay kuya mo malaman. Sinasabi ko lang kung ano yung alam at nakikita ko," wika niya sabay tayo. "Tara na."
Marahan akong tumayo habang nakatingin kay Zhairra. She's smiling, as if she's pleased with herself for spilling the beans on me. Naunang siyang pumasok sa kwarto. Maingat niyang binuksan ang pinto kasunod naman ako. Sinara ko ang pinto pagkatapos kong makapasok. Zhairra put her things on the couch. My eyes instantly went on Kerleigh who's sleeping peacefully and soundly in bed.
Parang napako ang tingin ko kay Kerleig. Tahimik ang buong kwarto. Without a blink, I watched him lying on his bed. He had bandages wrapped around his injuries on his forehead. May iilan ding sugat din sa kaliwang pisngi at sa kamay. He's not wearing his eyeglasses, revealing his entire face, particularly his resting enchanting eyes. He looks so matured than he used to be. My gaze was drawn to him as if I was...missing someone.
Tumayo si Zhairra mula sa pagkakaupo kaya napaiwas ako ng tingin sa kapatid niya. Hindi ko namalayan na matagal na pala akong nakatitig sa lalaki at tumingin sa kanya.
"Alis lang ako, bibili lang ako ng pagkain para may makain mamaya si Kuya pagkagising niya. Saglit lang ako," paalam niya sa pabulong na paraan nang makalapit sa'kin.
Parang masusugat na yung lalamunan ko kakalunok. I'll be left here in a room with his brother. Paano kapag nagising siya tas makikita niya ako. He's angry at me. And I felt guilty knowing he ended up getting into an accident because of our encounter last night. Pero bakit naman siya magagalit kapag hinalikan ako ng iba? I mean, we're not even a couple.
Sampilitan akong tumango at tahimik na lumabas si Zhairra. I sighed and walked over to the couch where I could sit. My mind was clouded with doubtful thoughts. Sa sobrang tahimik ng buong kwarto, rinig ko ang bawat paglunok ko. Ilang minuto akong nakabantay kay Kerleigh nang may biglang kumantok sa pinto at pumasok sa room namin. The nurse is holding a patient chart.
"Hello, good afternoon po, kayo po ba yung bantay ng pasyente?" Tanong niya nang makatayo ako.
"Umalis po kase yung-" putol ko sa sarili. "Opo. Ako po," sagot ko nalang.
"Since nag-request na po yung pasyente na umuwi mamaya, magbibigay lang po ako ng instructions for discharge and home care po. Kaano-ano po kayo ng pasyente?" Shit!
For a moment, I was stunned. I looked away from her, shifting it to the door. Wala pa rin si Zhairra. Napamasahe ako sa batok ko bago tignan ulit ang nurse.
"Ano po...girlfriend," sagot ko sabay tikom ng bibig sa sobrang kaba at hiya. Bakit girlfriend sinabi ko? Pwede naman pinsan nalang. Hindi ko pwedeng sabihing kapatid ko. Malamang kilala na niya si Zhairra. Pero bakit girlfriend yung sinagot ko? Bahala na.
Curiosity raised the nurse's brows. She's staring at me as if what I'm saying is unbelievable. Palipat-lipat ang tingin niya sa akin at kay Kerleigh. Napakunot ang noo ko. Baka may gusto rin siya kay Kerleigh. Tumikhim siya bago lumapit pa sa akin.
"Pagkagising po ng pasyente pwede na po siyang umuwi dahil may go signal na po si Doc. Bale eto po yung reseta ng mga gamot for pain killers, ointment tsaka anti-inflammatory drugs po. Tapos yung dressing sa sugat pakitulungan nalang po yung pasyente. Yung billing po sa baba nalang po pakiasikaso," paliwanag ng nurse sa'kin sabay abot ng reseta.
"Thank you po, Nurse." I smiled at her before she could left our room.
I also peeked outside to see Zhairra. What took her so long? Sinulyapan ko muna si Kerleigh para tignan kung gising na ba o hindi pa. Tulog pa rin. I returned to the couch after slowly and carefully closing the door. My eyes caught his wallet and cellphone on the table next to his bed. Curiosity got the best of me, again. Hindi naman 'ata masama kung titignan ko yung laman ng wallet niya? Gusto ko lang malaman kung totoo ba ang sinabi ng kapatid niya tungkol sa picture namin. I'm not sure if we have both photos together before.
Tumayo ako at lumapit sa gilid ng kama kung nasaan yung table. May konting crack yung screen ng cellphone niya at mukhang naka-shutdown. Dinungaw ko ulti si Kerleigh bago ko dinampot yung wallet niya. It's a bifold wallet made of black leather. Bubuksan ko na sana kaso nagulat ako nang makitang nakamulat na ang mga mata niya at nakatingin sa akin. Nabitawan ko iyon at bumagsak sa sahig yung wallet.
"Sorry..." tanging nasambit ko at napaatras palayo sa kama.
Namilog ang mata ko habang tinitignan siya. Umupo ito galing sa pagkakahiga at binagsak ang tingin sa sahig. Hinawi niya ang kumot at akmang baba kaya agad akong lumapit sa kanya para pigilan siya. He didn't complain or say anything. We both stared at his wallet on the floor, which was already exposing the inside. My eyes were was clear enough, and I recognized the picture Zhairra was referring to.
It was our group picture when I won the competition at the academy! I saw Kerleigh looking at the same thing in my peripheral vision.
"Wala ka bang pasok?" basag niya sa katahimikan sabay kuha ng wallet sa kamay ko.
I gasped for air as I faced him. "May masakit ba sayo?" I asked casually while looking at his hands.
Umiling siya. "I'm okay. Paano mo nalaman na nandito ako? Where's Zhairra?"
I skipped answering his first question. "Nasa baba, may binili lang na pagkain," I replied as I watched him cover his wounds with a blanket.
"You're so reckless. Alam mo ba 'yon?" My brow furrowed and eyes narrowed while looking at him.
"I know. It doesn't hurt that much," aniya at umiwas ng tingin. Bumaba siya sa kama sa kabilang banda. "I'm sorry. Hindi ako nakapasok ngayon. Advance naman tayo sa mga topic na tinuro ko-"
"Pwede ba, saka mo na isipin yang pagtuturo mo kapag magaling ka na. Tignan mo nga yang sarili mo!" Utas ko habang minamata siya.
His gaze lowered. "I'm sorry." Paika-ika siyang naglakad papunta sa table. Tila ba'y may hinahanap.
"I don't have my glasses with me." Bahagya siyang natawa sa sinabi at napahawak sa tungki ng kanyang ilong.
"Kuya," si Zhairra.
Kakapasok lang ay may yakap-yakap na dalawang paper bag. Sabay namin siyang nilingon ni Kerleigh. Ngumiti siya habang nakatingin sa amin. Binaba niya ang isang paper bag sa isa pang table malapit sa pinto at lumapit kay Kerleigh. Inabot niya sa lalaki ang isang itim na case ng salamin.
"Sorry, natagalan ako. Bumili ako ng salamin mo. May sira na kase yung lens ng salamin mo kaya bumili ako ng bago," she explained and smiled at his brother once more.
"Thank you. Tapos na yung pasok mo? Uwi na tayo," untag ni Kerleigh sa kapatid. Binuksan niya yung inabot ng babae at sinuot ang salamin. Malabo pala talaga yung mata niya.
"Kuya, sira yung kotse mo," paalala niya sa kapatid at bahagyang natawa. "Commute na lang tayo," dadag pa niya.
"No. I'll take you home," seryosong singit ko sa usapan ng magkapatid. Pareho silang napatingin sa akin. "Wait for me, aasikasuhin ko lang yung bill sa baba." Nagmamadali kong kinuha ang bag.
"Khrss," mahinang tawag ni Kerleigh.
"Ako na, Kerleigh," sabi ko bago lumabas ng room.
I immediately went to the billing station and paid for it. Hindi naman niya na ako kinulit pa nung sinabi kong ako na. Bumalik agad ako para sunduin silang dalawa. Kerleigh was sitting at the passesnger seat. Pinilit siya ni Zhairra na maupo dun para daw mas madali sa kanya ang pagbaba mamaya. Huminto muna ako sa isang Mercury Drug Store na nadaanan namin. I bought everything on the prescription pati yung mga kailangan for his wound dressing.
Habang nagd-drive, narinig kong tumawa si Zhairra sa likuran. Napasulyap ako sa kanya gamit ang rear view mirror.
"Alam mo pala bahay namin, Khrss? Nakapunta ka na ba?" Zhairra said, teasingly.
"Zhairra," mariing tawag niya sa kapatid.
Nahiya pa ako lalo dahil naki ko siyang kumindat sa'kin. Nang-aasar ang babaeng 'to. Nagkatinginan kami ni Kerleigh dahil dun. Agad akong umiwas ng tingin at nag-focused nalang sa pagd-drive. Masyado akong nagpapahalata. Da't pala nagmaang-maangan muna ako at nagtanong ng daan sa kanila. Wala naman akong ibang mairarason sa kanya kaya tumahimik nalang ako. Kayang ipasok ang sasakyan sa gate ng kanilang bahay. There is a vacant lot in their front yard kaya dun ko na pinarada.
Nauna akong bumaba pagkatapos naman si Zhairra. I turned to the passenger seat to help Kerleigh went out of the car. May pag-aalinlangan akong hawakan siya. Napansin yata ni Zhairra kaya dinaluhan niya yung kapatid. Their house was renovated. Mas malinis at mas maganda na. Their celling and walls had changed. Pati mga gamit, bago na rin. Ibang-iba na yung anyo sa dating itsura nito sa ngayon.
Umakyat yung dalawa sa taas habang ako ay abala kakatingin sa paligid. Everything has changed. Puno na rin ang refrigator nila hindi gaya nung pagpunta ko noon. My lips curled into a smile as I realized how their lives had changed and how they had finally moved on and continue living even without their parents.
"Dito ka nalang maghapunan, Khrss. Magluluto lang ako," sabi niya nang makababa ng hagdan.
Umiling agad ako. "Wag na. Hindi na rin ako magpapagabi para makapagpahinga ang kuya mo."
"Thank you pala. Buti nalang sinabi ko sayo tungkol sa kanya," nakangising wika niya.
"Ha?" takang sambit ko.
"Wala. Sabi ko pakitulungan nalang si Kuya sa paglinis ng sugat niya. Magluluto lang ako."
Tinuro ko ang sarili. "Bakit ako?"
Tumawa siya. "Kase magluluto ako?" her smile widened as she whispered.
Binigay niya sa akin ang maliit na paper bag na may laman ng mga gamot na binili ko kanina. Bumuntonghininga ako at umakyat nalang sa kwarto ni Kerleigh. Pumasok ako at napaigtad ako sa gulat ng makitang walang damit ng pang-itaas si Kerleigh.
"Sorry!" Napatalikod ako dahil sa nakita sabay takip ng mukha gamit ang dalawang kamay.
Ilang segundo akong hindi gumalaw. What. was. that?! Bakit kase agad-agad akong pumapasok.
"I'm done. Sorry. Nagpalit lang ako ng damit," nagsalita na siya dahilan para humarap ulit ako sa kanya. Naglakad siya papalapit sa akin at tumingin sa nakabukas na pinto.
"Ano...gagamutin ko lang yung sagot mo tapos ano...uuwi na rin ako. Nagluluto daw kase si Zhairra," kinakabahang paliwanag ko. I hope he buys it. Bakit kase ako pa?
My heart began to beat rapidly. We were both in his room again, close to each other. Memories of doing it with him in the room where we both stand flashed through my mind. I exhaled deeply as I tried to conceal my unexplained feelings.
Humakbang ako papalapit sa kanya kaso bigla siyang naglakad papalapit sa pinto at sinara iyon. Mas lalong lumakas ang pintig ng puso ko. Biglang uminit ang pisngi ko at mas lumala yung kabang nararamdaman ako. Inside of me, I could hear my mind screaming.
Umupo siya sa kama, na para bang hinihintay na simulan ko ang paggamot sa kanya. Pilit akong ngumiti sa kanya at naupo sa tabi niya. Nanlalamig na yung kamay ko. Nilabas ko sa paper bag lahat ng kailangan kong gamitin.
"Tanggalin ko lang," tukoy ko sa bandage na nakapalupot sa bandang ulo niya. Hindi ko na hinintay ang sagot niya at marahan ko itong tinanggal. Ramdam ko ang matalim na titig niya sa akin habang ginagawa ko 'yon.
When I saw that his wound had been stitched up a little, my lips parted.
"Ba't ba kase ang bilis ng takbo mo!" singhal ko sa kanya at hinampas ang balikat niya. Napangiwi siya dahil sa ginawa ko sabay hawak sa kanyang balikat na para bang nasasaktan.
"Oh no. I'm sorry," bawi ko at hinawakan ang braso niya. Tinignan ko kung may sugat bang natamaan. He also has small wounds on his left shoulder.
"It's okay. Hindi naman masakit," aniya at nagkatinginan kami.
"Anong hindi, e tinahi na nga 'yan, oh," I said almost grumpily as I pointed to his wound. "Saan banda masakit? Anong masakit sayo?" I continued.
"Seeing you kissed by him," he stated sternly.
I immediately froze. My eyes drifts away from his wounds as I realize what he has just said. Nagtama ang tingin naming dalawa. Mapait siyang ngumiti sa'kin. He's tired...and painfully looking at me. I swallowed hard after staring at each other and avoided his gaze. Sinimulan ko nalang linisin at gamutin ang sugat niya. Pinalitan ko nalang ng mas maliit na bandage, yung hindi na kailangan ibalot sa buong ulo niya. Yung kamay niya na naman ang ginagamot ko.
"I'm sorry," he said abruptly.
I heard him say sorry for me for several times. Hindi na bago 'yon pero bakit parang iba yung pagkakasabi niya ngayon. Iba yung pakiramdam ko sa sorry niya.
"Para saan?" Inangat ko yung kamay niya para mas lalo kong makita yung sugat.
"For everything," he said solemnly. Natigilan ako sa ginagawa ko. As if he truly meant what he said.
"Alam kong huli na pero gusto ko lang humingi ng tawad sayo. Alam kong nasaktan kita. I'm so sorry." Binaba ko yung kamay niya at nag-angat ng tingin sa kanya. "Ayoko kong magtanim ka ng galit sa'kin. Alam kong galit ka at ayokong dalhin mo 'yon habang buhay."
"Are you happy with him?" he asked weakly.
"What are you talking about?" Kumunot ang noo ko dahil sa tanong niya.
"Kung masaya ka sa kanya, hahayaan kita. Pero kung hindi, babawiin kita sa kanya." Slowly, I felt his warmth as his hand dominated over mine. "Your guy will be upset knowing you're in my room, taking care of me," he remarked sarcastically.
"He's...not my b-boyfriend. Kaibigan ko lang siya," I told him, my voice seems to shaken.
"Then, why did you kissed him?" Alam kong doon papunta ang usapan na 'to. Binawi ko yung kamay ko.
"Excuse me, magkaiba yung nanghalik sa hinalikan. He stole a kiss from me. As if naman papahalik ako kung alam kong hahalikan niya ako nung gabing iyon." I explain hysterically, becoming annoyed.
His lips curved into an evil grin. "Bakit ka pumunta ng hospital? Bakit ka nandito? Akala ko ba galit ka sa'kin?" He inquired, changing the topic. Nakatingala siya sa akin dahil tumayo ako.
"Because I felt guilty kaya ko ginagawa lahat ng 'to. Ako ang huling taong nakausap mo bago ka maaksidente. I feel responsible for what happened to you," I reasoned out. Totoo naman kase. Sa tingin niya papatulugin ako ng maayos ng konsensya ko? Hello, no.
"Are you worried about me?" he asked again.
"Of course!" taas kilay kong sagot.
He smirked at me. When I realized what I had just answered, I gasped. Napatakip ako sa bibig ko. Stupid! Pinapahiya ko lang yung sarili ko. I just admitted to him that I am worried. Nakakainis ang lalaking 'to. Parang gusto ko nalang siyang ibalik sa hospital.
Sinamaan ko siya ng tingin. "Nagamot ko na yung sugat mo. Uuwi na ako," walang ganang sambit ko.
I was about to leave my spot and walk out of his room in front of him when I felt his hand grab mine and pull me to him. Napaupo ako sa kandungan niya. Nanlaki lalo ang mata ko dahil sa ginawa niya. I was breathlessly sitting stiffly on his lap. His arms snaked around my waist and hugged me from behind, causing my entire system to feel a different level of intensity inside of me.
"I missed you," he muttered between his hug.
"Kerleigh, makikita tayo ng kapatid mo," I whispered nervously as I tried to take his arms away from me.
"Saglit lang. Kahit ngayon lang, please," he begged. Mas lalo pa niyang hinigpitan ang pagkakayap niya sa akin.
I gasped for more air as he did that. It's the first time I heard him beg for something. Parang lahat ng gusto kong mangyari ay unti-unti nang natutupad. Ang makita ko siyang masaktan at marinig ang paghingi niya ng tawad. But there is one thing I am certain I do not want to happen and will never happen.
Moving on from him.
Hindi na ako gumalaw at hinayaan nalang siya.
"Sabi mo noon, hindi mo ako mahal. Ano 'tong ginagawa mo ngayon?" banayad kong sabi sa kanya. Nakatingin lang ako sa kawalan.
"I lied," he said.
"Tinaboy mo ako nung araw na 'yon tapos sasabihin mo nagsisinungaling ka lang?" I scoffed.
"It's for your own good," giit pa niya sa malambing na tono.
"Your lies hurt me. Your words killed me inside and caused me to lose my child," I admitted sadly and chuckled sarcastically.
Marahan niyang kinalas ang kamay sa pagkakayakap sa akin. Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa kaniya. Hinarap ko siya habang nakatingala siya sa akin at seryosong nakatitig.
"Anong ibig mong sabihin?" Kunot noo niyang tanong, naguguluhan sa mga sinabi ko. Tumayo siya habang pinihintay ang susunod na sasabihin ko.
"Kung ayaw mo namang panagutan, okay lang naman, e. Kung kinausap mo ako ng maayos maiintindihan ko naman." I said with a heavy heart. I pressed my lips together, trying to suppress the urge to tell him about the child we didn't keep, the child I failed to protect.
Bakas sa kanyang mukha ang reaksyon ng pagkagulat, taka at pagsisisi. His attention pierced on the necklace I had been wearing all along. As he looked at me, his jaw dropped.
"Have I got you pregnant?"
My breathing became erratic. My eyes gradually filled with unshed tears that were about to spill. I tried to speak, but my voice quavered. My heart aches when I see Kerleigh in front of me, telling him that he is supposed to have a child with me. But it hurts like hell to realize I'll never bring it back to life. I felt like I was going to fall into my feet and burst out everything, every pain I'd been carrying for a long time.
This time, I was able to find my comfort zone. It is with him. It's him.