ZAC'S POV
"ARAY!!!!!" sigaw ko at muntik ko pa syang mabitawan.
Pano ba naman bigla na lang akong kinagat sa braso ko. Tapos kinuha yung hiking bag nya at naglakad palayo.
"Hoy Yang! Wag kang masyadong lumayo, baka maligaw ka."
"Duh?! Ako pa talaga ang maliligaw? We owned this place kaya alam ko ang pasikot sikot sa lugar na 'to..................." tuloy tuloy pa nyang litanya
Hassle. Nakalas pa ang shoelace ko kaya yumuko ako sandali. Naririnig ko pa din ang boses nya. Aba, dumaldal na din ang isang yun kumpara nung nakilala ko sya. Well that's good news kasi nakakamove-on na talaga sya.
Come to think of it, halos apat na buwan na din pala kaming magkakilala. Right time na kaya to make the next move? I mean to take our friendship to the next level. Sabi nga ni lola Melinda I should grab every opportunity that will come my way para no regrets on the end.
Teka masyado na yatang lumalim ang pag-iisip ko hindi ko na naririnig ang boses ni Tin.
"Yang?!"
Lakad ako nang lakad baka sakaling aabutan ko pa sya.
And then presto! Ayun sya, lumilitanya pa din. Hindi man lang nya naramdaman na hindi na nya ako kasunod kanina. Grabe din ang focus ng babaeng 'to sa mga sinasabi nya.
Guluhin kaya natin ng konti para mawala ng konti ang kasungitan. haha.
Time to play some prank. Boring na dito sa gubat eh.
Kumuha ako ng lubid sa hiking bag ko at hinagis ko sa may paanan ni Tin sabay sigaw ng.........
"AAAHHHHHAAASSSSS!!!!!!!"
Nagpanic kaagad si Tin. Nakakabingi yung tili nya. Ang ganda pa din nya kahit gulat. Pero ang hindi na nakakatuwa ay nang tumakbo sya palayo. Hindi yun ang plano ko.
"Kristen! Sandali."
Pinilit ko syang maabutan pero mabilis syang nakalayo.
Aish Zac kapag may nangyaring masama kay Kristen, bubugbugin talaga kita. Oo bubugbugin ko ang sarili ko.
Hanggang sa narinig ko ang malakas na tili ulit ni Tin na bigla ding nawala na para bang nahulog sya sa kung saan.
Bilis bilis akong tumakbo kung saan ko huling narinig ang boses nya.
"Tin?! Asan ka?!"
"Za..aa..acc.."
"Where are you?".
Walang patid ang kabog ng dibdib ko. Parang sasabog sa kaba. Alam ko at nararamdaman kong hindi sya okay.
"He..ee..lpp.. m..ee.. plee..easssee... he..eee..elppp.. me..ee.."
"Tin please keep talking. I'll find you."
"I'mm... scaaa..aarr..eeeddd."
Naririnig ko ang paghikbi nya. Umiiyak na sya. Gusto kong magpanic pero hindi pwede. This time I should keep my calm. Focus on where her voice was coming from para mahanap ko sya.
And then I noticed this hole on the ground, may kapirasong tela pa ng suot ni Tin na shirt kanina.
"Tin, are you there?"
"Zaa..aaa..aaccc.. Hee..ee.elp.. mee.."Mmmyy lee..eg.. I caaann't moo..oove.."
AIsh! Eto na nga ba ang sinasabi ko eh. Idiot ka talaga Zac.
"Tin, Keep calm okay, I'lle help you."
Dali dali kong binuksan ang hiking bag ko, may mas mahaba pang lubid akong nakita. Itinali ko yun sa puno. I attempted to get down the hole thru that rope pero napatid din ang tali at nahulog din ako.
"Are you okay?"tanong ni Tin. Sinusubukan nyang tumayo para lumapit sakin, but she can't. I bet nasprain sya sa pagkakahulog nya.
Tumayo agad ako at nilapitan sya. Nagulat ako ng hawakan nya ng noo ko,
"Ouch!"daing ko. Napatingin ako sa kamay nya na nihawak sa noo ko, there's blood. May sugat pala ako, hindi ko na namalayan sa pag-aalala ko sa kanya.
"You're wounded."
Kinuha nya kaagad ang first aid kit sa hiking bag nya and treated my wound. Nanginginig pa ang kamay nya sa takot.
"How's your leg?
Nagkibit-balikat lang sya.
Napatingin ako sa binti nya, unti-unti na 'tong namamaga, lalo ako nakaramdam ng guilt. Kailangang may magawa ako para matulungan sya.
May nahagip ang mga mata ko na piraso ng kahoy, kukuhanin ko sana pero pinigilan nya ako. Napatingin ako sa kanya, particularly sa mga mata nya, nababakas duon ang takot at pagod.
"Saan ka pupunta? Wag mo akong iiwan."
"Abutin ko lang yung kahoy, don't worry I won't leave you."
Pagkaabot na pagkaabot ko sa kahoy, hinubad ko kaagad ang polong suot ko. Wag madumi ang isip. may suot pa akong white V-neck shirt. Fashionista kaya ako kaya patong patong suot ko. Haha.
Inilgay ko ang kahoy sa parte ng binti ni Tin na may sprain at ginamit ko ang damit ko na panali.
"Ganyan muna yan pansamantala para hindi lumala. Wag ka muna masyadong magkikilos."
"Saan naman ako pupunta? We're trapped here."
"Yang...."
"Oh..."
"Sorry ha. Kasalanan ko."
"Talagang kasalanan mo. Kumg hndi dahil sa pagkachildisch mo, hindi sana nangyari 'to."
KRISTEN'S POV
"Talagang kasalanan mo. Kumg hndi dahil sa pagkachildisch mo, hindi sana nangyari 'to."
Hindi ko na sya narinig magsalita pa kaya napatingin ako sa kanya.
Tama bang sinisi ko pa sya kahit alam ko namang hindi nya ginusto ang nangyari? Napakaheartless ko naman.
"Sorry Jung."
"Hindi, okay lang. Totoo naman ang sinabi mo eh."
Ngumiti pa sya sa akin ng pilit. Lalo tuloy akong naguilty sa sinabi ko.
"Where did you learned that?"tanong ko.
"Alin?"
"The way you made that fire, so primitive."
He made fire using stones, dry leaves and sunlight coming from the hole on top of us.
"Ah. Tinuro 'to ng Daddy ko sa akin the last time na nagcamping kaming pamilya."
"Camping? That sounds fun."
"Yeah, and I already missed those times."
"Eh di yayain mo ulit ang daddy mong magcamping."
"I wish I could, but that won't be possible."
"Why? Out of the country ba sya for business? Eh di kapag bumalik na sya."
Hindi sya kaagad sumagot. Napatungo na lang sya. Did I say something wrong again?
"Jung..."
"He'll never come home."
Tumingin sya straight to my eyes, teary-eyed.
"He died when I was 11."
I don't know, nauna pa tumulo ang luha sa mga mata ko.
"Why are you crying?" tanong nya sa akin.
Lumapit sya sa akin para punasan ang luha ko. This time hindi na sya makatingin sa mga mata ko.
"I'm okay. Matagal na yun, Our family had moved on." sabi pa nya.
Pinipilit pa nyang ngumiti sa akin.
I have this feeling na may gusto pa syang sabihin.
Hinawakan ko ang mukha nya para iharap sa akin, umiwas sya pero pinilit ko pa din at nang mapatingin sya sa mga mata ko, tears fell from his eyes.