ဧကရာဇ်မောင် ဆေးသောက်ထားတာတောင်မှ နည်းနည်းလေးမှအိပ်မပျော်ပဲ ရင်ခွင်ထဲကကုမုဒြာရဲ့မျက်နှာလေးကိုသာ တစိမ့်စိမ့်ငေးကြည့်နေ၏ ။ ဆံပင်ရှည်လေးက နှဖူးနဲ့လည်ပင်းထပ်မှာ ဝဲကျနေပေမဲ့ မုဒြာရဲ့အလှတရားကိုတော့ ဖုံးကွယ်မထားနိုင်ပေ ။ မျက်နှာနုနုလေးရဲ့အသားအရေက အပြစ်အနာစာမရှိအောင် ချောမွှေ့နေပြီး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးက ပန်းရောင်သန်းနေကာ ဆွဲမနမ်းမိအောင် မနည်းစိတ်ကို ထိန်းထားရသည် ။
ထိုစဉ်တစ်နာရီခန့် နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်မောကျနေခဲ့တဲ့ မုဒြာဟာ ရုတ်တရပ်ဆိုသလိုလှုပ်လာပြီး ဧကရာဇ်ထံမော့လာကာ နှစ်ဦးသားရဲ့မျက်နှာက နှဖူးချင်းထိကပ်မတတ်နီးကပ်သွားလေသည် ။ ရုတ်တရပ်မို့ ဧကရာဇ်လဲကျောက်ရုပ်ပမာ အသက်ပင်မရှူရဲပဲ ငြိမ်သက်သွားပြီး မုဒြာဘာဆက်လုပ်မလဲစောင့်နေလိုက်သည် ။ မုဒြာရဲ့အသက်ရှူသံတွေက ဖြေးဖြေးနဲြပုံမှန်ဖြစ်နေ၍ မနိုးသေးမှန်းသိသာသည် ။
ဧကရာဇ်က နီးကပ်နေတဲ့မုဒြာရဲ့မျက်ဝန်းလေးကိုကြည့်နေစဉ် ဖြေးညှင်းစွာ ဖွင့်ဟလာတာကိုတွေ့လိုက်ရသည် ။ သို့ပေမဲ့ အသိစိတ်လွတ်နေသလို ငြိမ်သက်စွာ သူ့အားကြည့်နေခြင်းကြောင့် ဧကရာဇ်လဲဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်ကာ ငြိမ်၍သာနေနေရသည် ။
မုဒြာရဲ့ပူနွေးနေတဲ့လက်ဖဝါးက ဧကရာဇ်ရဲ့ပါးပြင်ကို လာရောက်ထိကိုင်ပြီး မုဒြာကသူ့ရဲ့နှဖူးအား ဧကရာဇ်နှဖူးနဲ့ထိကပ်စေကာ အာရုံခံကြည့်ပြီးနောက် တိုးတိုးလေးရေရွတ်လိုက်တော့သည် ။
" မပူတော့ဘူး … မောင် အဖျားကျသွားပြီပဲ "
" …… "
နူးညံ့လွန်းတဲ့မုဒြာရဲ့ စကားသံလေးနဲ့ အပြုအမူတွေကို ဧကရာဇ်မောင်အိမ်မက်ဟုပင်ထင်မှတ်နေပြီး နှလုံးခုန်သံတွေကလဲ မြန်ဆန်လာသည် ။ နှစ်တွေအကြာကြီးလွမ်းစွတ်နေခဲ့တဲ့ ထိုအခိုက်တန့်လေးမှာ ဧကရာဇ်မောင် အသက်ရှူဖို့ပင်မေ့သွားသည်ထိ ပျော်ရွှင်သွားလေသည် ။ ထိုစဉ်မုဒြာက မှေးစဉ်းနေတဲ့မျက်ဝန်းလေးနဲ့ ဧကရာဇ်အားငေးကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်ပြီး ထပ်မံဆိုလိုက်သည် ။
" စောသေးတယ် မောင် … ထပ်အိပ်လိုက်ဦး "
" …… "
ပြောပြီးမုဒြာ ဧကရာဇ်ရဲ့လည်ပင်းအားသိုင်းဖက်ကာ ထပ်မံအိပ်ပျော်သွားလေသည် ။ ထိုအပြုအမူတွေက ဟိုတစ်ချိန်က သူအပြင်းဖျားတိုင်း မုဒြာပြုမူနေကြဖြစ်၍ ယခုလဲအိမ်ချင်မူးတူးဖြင့် ယောင်နေမှန်းသိပေမဲ့ ဧကရာဇ်နှလုံးသားကတော့ ပေါက်ထွက်လုမတတ်ခုန်ပေါက်နေကာ ရပ်တန့်မသွားပေ ။ နိုးထလာလျှင် မုဒြာမမှတ်မိနိုင်မှန်းသိပေမဲ့ ခနသာနူးညံ့မှုလေးကပင် ရှေ့ဆက်ဖို့အတွက် ခွင့်အားတွေအများကြီးရရှိစေခဲ့သည် ။
မုဒြာနိုးထလာချိန်မှာ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းက နှဖူးထံသို့ရိုက်ခပ်ကာ လှုပ်ခပ်နေတဲ့ နှလုံးခုန်သံကို သူ့ရဲ့နားကအတိုင်းသားကြားနေရသည် ။ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့မှ သူ့ရဲ့ကိုယ်က နေမကောင်းဖြစ်နေတဲ့ ဧကရာဇ်မောင်ရင်ခွင်ထဲသို့ရောက်နေပြီး သူ့ရဲ့လက်တွေက ဧကရာဇ်မောင်အား ဖက်သွယ်ထားလျှက်အနေအထားမှာရှိနေသည် ။
ကွာရှင်းပြီးခါမှ နှစ်တွေအတော်ကြာ ထိုယောက်ျားနှင့် ထိုမျှလောက်ထိ ရင်းနီးကာနွေးထွေးပြီး နီးနီးကပ်ကပ်နေခဲ့ဖူးခြင်းမရှိသေး၍ ဒါကအိမ်မက်လား လက်တွေ့လားဆိုတာကို အချိန်ယူပြီးစဉ်းစားလိုက်ရသည် ။
" …… "
အသိပြန်ဝင်လာမှ မုဒြာခနမျှစွံ့အသွားကာ ချက်ချင်းပဲ ကုတင်ပေါ်ကနေခုန်ဆင်းပြီး ဧကရာဇ်မောင်အခန်းထဲကနေ တစ်ကျိုးထည်းပြေးထွက်လာခဲ့တော့သည် ။
ထိုခံစားချက်က နွေးထွေးကာ အယ်ဖာတစ်ယောက်ရဲ့ ထိတွေ့မှုတွေက သူ့အားအရင်အတိုင်းရစ်မူးနေစေသည် ။ ကြာကြာဆက်နေမိပါက အိုမီဂါရဲ့ရက်ဝန်းဖြစ်ပေါ်စေနိုင်သည် ။ ဆေးတွေနဲ့တားစီးထားပေမဲ့ မိတ်အယ်ဖာရဲ့ ဖယ်ရိုမုန်းတွေနဲ့သာ ဖိနှိပ်ခံရလျှင် ထိုအခြေအနေကို လွန်ဆန်နိုင်မည်မဟုတ်ခြေ ။ ကံကောင်းတာက ဧကရာဇ်မောင်ဟာ သူ့အား မိတ်အယ်ဖာတစ်ယောက်ရဲ့အငွှေ့အသက်တွေနဲ့ ဖိနှိပ်မထားပဲ သူ့ကိုယ်သူ ထိန်းချုပ်ထား၍မှတော်သေးသည် ။
အခန်းထဲရောက်တော့မှ မုဒြာအသက်ကိုဝဝရှူထုတ်လိုက်ပြီး …
" တော်သေးတယ် … ငါအချိန်မှီပြေးထွက်လာနိုင်လို့ … မဟုတ်ရင် ငါ့ရဲ့ Heat Cycle ဖြစ်လာနိုင်တယ် "
အခန်းထဲမှာ သားလေးအိမ်နေသေးတာကိုတွေ့တော့မှ မုဒြာသက်ပျင်းရှည်ချလိုက်နိုင်တော့သည် ။
မုဒြာ မျက်နှာသစ်ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီးနောက် သိမ်းထားတဲ့ ဆေးတွေကို ထုတ်ယူကာ အစားမစားရသေးပဲ အလျှင်လိုပြီးသောက်လိုက်သည် ။ ဒီဆေးတွေက Heat Cycle အလွယ်တကူမဖြစ်ပေါ်အောင်ထိန်းထားနိုင်ပြီး အယ်ဖာရဲ့ဖယ်ရိုမုန်းရန်ကနေ ကာကွယ်နိုင်သည် ။
ရက်နဲ့တွက်ကြည့်လျှင် Heat Cycle ကာလရောက်ရန် ၂ ပတ်လောက်လိုသေးပေမဲ့ ဧကရာဇ်မောင်က အနားမှာရှိနေတော့ မိတ်အယ်ဖာရဲ့ဖယ်ရိုမုန်းတွေကြောင့် ရာသီရက်ဝန်းက စောစောဖြစ်လာနိုင်သည် ။ ကြိုတင်တားစီးထားတာက အကောင်းဆုံးကာကွယ်နည်းဖြစ်သည် ။ အရင်လကလဲ ထိုဆေးနဲ့ပဲ ကြိုတင်ကာကွယ်နိုင်ခဲ့တာမို့ မုဒြာစိတ်အေးသွားရသည် ။
ထိုစဉ်သူ့အာရုံထဲမှာ ဧကရာဇ်မောင်ကို ဟိုအရင်အချိန်ကလို တစ်ရင်းတစ်နီးနဲ့ ပြုမူခဲ့သလို ပြန်မြင်ယောင်နေပြီး အိမ်မက်လား လက်တွေ့လား ခွဲချားမရဖြစ်နေသည် ။ သူအိပ်ပျော်နေစဉ်က ယောင်ပြီးလုပ်ဆောင်မိခဲ့တာတွေကို သတိမရတော့ပေ ။ အတွေးနယ်လွန်နေခိုက် တံခါးခေါက်သံကို ကြားလိုက်ရသည် ။
' ဒေါက် … ဒေါက် '
" ပန်းကလေး "
အပြင်ဘက်က အမလီရဲ့ခေါ်သံကြောင့် အတွေးတွေကို ရပ်တန့်ကာ မုဒြာ တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်သည် ။ သစ်သီးခြင်းလေးကိုဆွဲကိုင်ထားလျှက် အမလီဝင်လာခဲ့ပြီး သူမရဲ့ပုံစံက အနည်းငယ် ဆိုးရိမ်နေပုံပင် ။
" ပန်းကလေး …ဟိုလူချောလေး နေမကောင်းဖြစ်နေတယ်ဆို "
" ညကအအေးမိပြီး ဖျားသွားတာ … ခုတော့သက်သာနေလောက်ပါပြီ "
မုဒြာသူပြေးထွက်လာတော့ ဧကရာဇ်မောင်အခြေအနေကို စစ်ဆေးဖို့မေ့သွားသည် ။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးလဲ ပူလောင်နေသေး၍ ဧကရာဇ်မောင်အဖျားမကျသေးလောက်ဘူးဟုထင်လိုက်သည် ။
" တော်သေးတာပေါ့ … မနေ့ကမှအကောင်းကြီးကို … ရုတ်တရပ်ဆိုတော့ စိတ်ပူသွားတာပဲ "
မုဒြာက သူလဲမပြောပြရသေးပဲ နေမကောင်းဖြစ်နေတာကိုသိပြီး ရောက်လာတဲ့အမလီအား မေးကြည့်လိုက်သည် ။
" အမဘယ်လိုသိတာလဲ "
" ဒီမနက်ဆိုင်ကိုဆရာဝန်လေးတစ်ယောက် ရောက်လာပြီး မင်းတို့ကိုသွားကြည့်ပေးဖို့ပြောလာလို့ အမသစ်သီးလေးတွေဝယ်ပြီး စိုးရိမ်တကြီးပြေးလာရတာ "
ယံယံကပြောသွားမှန်း မုဒြာသိလိုက်သည် ။ သူယံယံကို ဧကရာဇ်မောင်အားစောင့်ရှောက်ဖို့မှာကြားခဲ့ပေမဲ့ ကို့သူငယ်ချင်းကို ခုလိုဒုက္ခခံခိုင်းရလောက်တဲ့ထိ ဧကရာဇ်မောင်ဘက်မှာနေပေးဖို့တော့ မပြောဖူးခဲ့ပေ ။
" ယံယံ မင်းကတော့ … ငါ့ကိုသူ့အနား တမင်တကာတွန်းပို့နေတာလား "
တိုးတိုးလေး ရေရွတ်လိုက်တာမို့ အမလီမကြားလိုက်ပေ ။
" ဘာပြောလိုက်တာလဲ ပန်းကလေး "
" ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး … အမလီစိတ်မပူနဲ့တော့နော် … ကျွန်တော်သူ့ကိုဂရုစိုက်ပေးထားတယ် "
" အင်းပါ … ဒီနေ့တော့ ဆိုင်ကိုမလာနဲ့တော့ … အမဆိုင်ကိုတာဝန်ယူထားမယ် … ပန်းကလေးက သူ့ကိုနေပြန်ကောင်းလာအောင် သေသေချာချာလေးပြုစုပေးလိုက် "
" ရပါတယ် … ကျွန်တော်ပဲ ဆိုင်ကိုလာလိုက်ပါ့မယ် … ဝယ်သူတွေက ကျွန်တော့လက်ရာကိုပိုကြိုက်ကြတယ် "
" ပန်းကလေးလက်ရာက အကောင်းဆုံးဆိုတာ အမသိပေမဲ့ ပန်းကလေးမှာစောင့်ရှောက်ပေးရမဲ့သူရှိနေတယ်လေ … နေမကောင်းတဲ့သူကို ပြစ်ထားမလို့လား "
" ကျွန်တော် … "
" ပါပါး "
သားလေးလဲနိုးလာပြီမို့ မုဒြာအလုပ်ပိုရှုတ်ရပြီ ။ အမလီရဲ့စကားကို နားမထောင်ပဲ ဧကရာဇ်မောင်အနားကနေပြေးထွက်ပြီး ဆိုင်မှာပုန်းနေဖို့မဖြစ်နိုင်တော့ပေ ။
" ကဲ့ပါ … သားအဖတတွေအခန်းမှာပဲ နားနားနေနေ နေကြ … ဆိုင်ကိုနောက်ဆံမတင်းနဲ့ … အမတာဝန်တာထားလိုက် "
" ဒါပေမဲ့ "
" နေမကောင်းတဲ့သူအတွက် စားစရာသာ အရင်ဆုံးပြင်ပေးလိုက်ပါဦး … တော်ကြာဆေးသောက်ချိန်ကျော်သွားဦးမယ် … ပြီးရင်သစ်သီးလေးတွေ လှီးကြွေးလိုက် … ဒါဆိုအမပြန်တော့မယ်နော် "
အမလီက သစ်သီးခြင်းကိုထားခဲ့ပြီး နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်သွားသည် ။
" ပါပါး … ဦးဦးရောဟင် "
" သူ့အခန်းမှာပေါ့သားလေးရဲ့ "
" ဒါဆိုဦးဦးက သားတို့နဲ့အတူနေဦးမှာပေါ့ "
သားလေးကလဲ ဧကရာဇ်မောင် ရှိနေသေးမှန်းသိတော့ ပျော်ရွှင်စွာဖြင့် ဧကရာဇ်အခန်းထံသွားရန်ပြင်နေ၍ မုဒြာက တားထားရသည် ။
" သား … ဦးဦးကဖျားနေတယ် … သားနဲ့အတူမကစားပေးနိုင်သေးဘူး … အနားယူပါစေဦး "
" ဒါပေမဲ့ ဦးဦးကိုသားတွေ့ချင်တယ် "
" သူနိုးလာအောင်စောင့်လိုက် … ပြီးရင်သားကိုတွေ့ခွင့်ပေးမယ် "
" ဟုတ် "
ချော့လိုက်တော့လဲ သားလေးကလိမ်မာစွာလက်ခံသည် ။ မုဒြာလဲ ဧကရာဇ်မောင်အတွက် စားစရာ ဆန်ပြုတ်ပြုတ်ပေးဖို့ ပြင်လေတော့သည် ။
တစ်ဖက်တွင်တော့ ……
မုဒြာထသွားကတည်းက ဧကရာဇ်မောင်နိုးနေဆဲဖြစ်သည် ။ တစ်ချိန်လုံး မုဒြာခေါင်းကို သူ့ရဲ့ဘယ်ဘက်လက်မောင်းပေါ်တင်ထား၍ ထုံပြီးနာကျင်နေသည် ။ ထိုနာကျင်မှုက သူ့ရဲ့ပျော်ရွှင်မှုနဲ့ယှဉ်လျှင် မြူမှုန်မျှသာရှိသည် ။
ဧကရာဇ်မောင် သူ့ရဲ့နှဖူးကိုသူ စမ်းကြည့်တော့ ကိုယ်အပူချိန်ကျနေတာကို သတိထားမိလိုက်သည် ။ အဖျားပျောက်လျှင် မုဒြာက အိမ်ပြန်ခိုင်းမည်ဆိုး၍ ဧကရာဇ်မောင် နည်းလမ်းရှာရတော့သည် ။ သူ့ဘဝမှာ ခုလိုကလေးကလားဆန်စွာပြုမူပြီး လူတစ်ယောက်ကိုလိမ်ညာဖို့ ကြိုးစားရလိမ့်မည်ဟု တွေးပင်မထားဘူးပေ ။
နာရီအနည်းငယ်ကြာတော့ မုဒြာ ကြက်သားဆန်ပြုတ်တစ်ခွက်ပြင်ဆင်ပြီး အခန်းထဲယူလာခဲ့သည် ။ ဧကရာဇ်မောင်ကတော့ ကုတင်ပေါ်မှာလှဲနေဆဲပင် ။ မုဒြာ ဧကရာဇ်မောင်နဲ့နေလာတဲ့တစ်လျှောက် ဒီလောက်ထိဖျားနာနေတာမျိုးမမြင်ဖူး၍ အနည်းငယ်တော့ စိုးရိမ်သွားလေသည် ။
" ဧကရာဇ်မောင် … မနိုးသေးဘူးလား "
" …… "
" မနက်စာပြင်ပေးထားတယ် … နိုးလာရင်ထစားလို့ရပြီ "
" ဟင်း "
မုဒြာက ခွက်ကိုချထားခဲ့ပြီးပြန်မယ်လုပ်တော့ ကုတင်ပေါ်ကညည်းညူသံကြောင့် ရပ်တန့်သွားကာ လှည့်ကြည့်လာသည် ။ ဧကရာဇ်ရဲ့မျက်နှာက နီနေပြီး အပူရှိန်တက်နေပုံပင် ။
" မင်း အဆင်ပြေရဲ့လား "
ဧကရာဇ်မောင်က မျက်လုံးအနည်းငယ်ဖွင့်ကြည့်လာပြီး ထပ်မံညည်းညူပြန်သည် ။
" မုဒြာ … ကိုယ်အရမ်းပူတယ် … ဟင်း "
မုဒြာလှည့်ထွက်မသွားနိုင်တော့ပဲ ကုတင်ထံလျှောက်လာပြီး စောင်ပုံထဲက ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့အသားကိုစမ်းကြည့်လိုက်တော့ ပူကျစ်နေတာကို ခံစားလိုက်ရသည် ။
" ဘာကြောင့်အရမ်းပူလာတာလဲ … စောစောကအဲ့လောက်မပူပါဘူး "
" ကိုယ်ထပ်ပြီးဖျားနေပြန်ပြီထင် … ကိုယ့်အနားကနေမသွားပါနဲ့လား "
ဧကရာဇ်မောင်က ပရိယာယ်မျိုးစုံဖြင့် အသနားခံနေသည် ။ ဒီလိုဖြစ်ဖို့ကို မုဒြာအခန်းထဲဝင်မလာခင်တစ်လျှောက်လုံး မီဖိုနားမှာ နာရီများစွာနေကာ အသားအလောင်ခံပြီးလုပ်ထားရသည် ။ မုဒြာကတော့ ထပ်ပြီးမစစ်ဆေးတော့ပဲ ယုံကြည်သွားပုံပေါ်သည် ။
" ဒါဆိုအဝတ်အရင်လဲလိုက် … ချွေးတွေနဲ့ပိုပြီးဖျားသွားလိမ့်မယ် "
ဧကရာဇ်မောင်က ကတုန်ကယင်နဲ့ထပြီး အဝတ်ကိုကြိုးစားကာလဲနေသည် ။ တကယ်တော့မုဒြာသနားလာအောင် လုပ်ပြနေယုံပင် ။ သူလိုသန်မာတဲ့လူက ရိုးရိုးအဖျားလောက်နဲ့ အိပ်ယာထဲမလဲနိုင်ပေ ။ ပြီးသွားတော့ အနွေးထည်အထူကြီးဝတ်ကာ ကုတင်ပေါ်မှာ အနောက်သို့မှီကာထိုင်နေလိုက်သည် ။
" ကိုယ်ပြီးပြီ "
" ကို့ဘာသာသောက်နိုင်လား "
" ဟင့်အင် … ကိုယ့်မှာအားမရှိဘူး "
မုဒြာလဲ ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ ကိုယ်တိုင်ဇွန်းဖြင့်ခပ်ကာ ဧကရာဇ်မောင်အားတိုက်လိုက်သည် ။ ဟိုအရင်အတိတ်ကအချိန်တွေကို ပြန်ရောက်သွားသလိုမျိုး နွေးထွေးတဲ့ခံစားချက်တွေကို ရရှိလာ၍ ဧကရာဇ်မောင် ပြုံးပျော်နေတော့သည် ။
ပြီးနောက်တစ်နေ့လုံး ဘာမှမလုပ်နိုင်သလိုဟန်ဆောင်ကာ မုဒြာအား သူ့အနားကနေဘယ်မှထွက်မသွားအောင် ဆွဲထားလေတော့သည် ။ သားလေးကလဲ မနှောက်ယှက်တဲ့အပြင် ရှောင်ပေးနေသေးသည် ။
ဧကရာဇ်မောင် နေမကောင်သလိုဟန်ဆောင်တဲ့အချိန်တွေမှာ အတိတ်ကသူ့အားအမြဲဂရုစိုက်ပေးနေခဲ့တဲ့ ကုမုဒြာကို ပြန်လည်ရရှိလိုက်လေသည် ။
*
*
*
ဧကရာဇ်မောင် ၂ ရက်လောက်ထိ အချိန်ဆွဲထားနိုင်ပေမဲ့ သူ့ရဲ့သန်မာတဲ့ကိုယ်နဲ့ ဖယ်ရိုမုန်းတွေက နှစ်တွေအကြာကြီး ဂရုစိုက်ပေးလာခဲ့တဲ့ မုဒြာကို ဆက်ပြီးလိမ်ညာ၍မရနိုင်တော့ပေ ။ ပိုဆိုးတာက သူ့ရဲ့အပူချိန်ကို မြှင့်တင်နေတုန်း မုဒြာမိသွားလေသည် ။
ဧကရာဇ်မောင်က သူတစ်ခုခုစားချင်လာလို့ မီးဖိုချောင်ဝင်ခဲ့တာဟု လိမ်ညာဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ မုဒြာပိုပြီးမယုံကြည်တော့မည်ဆိုးကာ ဆက်ပြီးမလိမ်ညာတော့ပေ ။
" ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ် … ကိုယ်နေမကောင်းသလိုဟန်ဆောင်တာက မင်းအနားမှာဆက်ပြီးနေချင်ယုံလေးပါ "
" အဲ့ဒါနဲ့ပဲ လူကိုစိတ်ပူအောင် တစ်ချိန်လုံးလိမ်ညာနေခဲ့တာလား "
မုဒြာအသံကအေးဆက်နေ၍ ဧကရာဇ်မောင် ပို၍ပင် အပြစ်ရှိသလိုခံစားလာရသည် ။
" ကိုယ်လိမ်ညာဖို့မရည်ရွယ်ပါဘူး "
" ဘာကြောင့် ဒီလောက်တောင် မစဉ်းစားမဆင်ခြင်နိုင်ရတာလဲ ဧကရာဇ်မောင် … မင်းအချိန်အကြာကြီးဖျားသလိုဟန်ဆောင်နေတာကို မင်းကပျော်နေပေမဲ့ ငါ့မှာတော့ ဘယ်လောက်ထိစိတ်ပူပန်နေခဲ့လဲ မင်းမတွေးမိဘူးလား "
မုဒြာက တကယ်ပဲသူ့ကိုတာဝန်တစ်ခုလို သဘောထားပြီးဂရုစိုက်ပေးနေတာမဟုတ်ပဲ အမှန်တကယ်စိတ်ပူနေခဲ့မှန်းသိရတော့ ဧကရာဇ်မောင်ပျော်ရွှင်မိပေမဲ့ တစ်ဆက်ထည်း မုဒြာကသူလိမ်ညာနေခဲ့တာကိုသိသွားပြီး စိတ်ဆိုးသွား၍ ဝမ်းနည်းရပြန်သည် ။
" ကိုယ်အမှားလုပ်မိတာကို ဝန်ခံပါတယ် … ဒါပေမဲ့ မင်းကိုယ့်ကိုတကယ်စိတ်ပူနေမယ်လို့ ကိုယ်တကယ်မထင်ခဲ့မိတာပါ … ကိုယ့်ကိုခွင့်လွှတ်ပါ "
မုဒြာကနားမထောင်တော့ပဲ သူ့အခန်းထံပြန်သွားသည် ။ ဧကရာဇ်ကလဲ အနောက်ကနေလိုက်လာပြီး မုဒြာတံခါးမပိတ်မှီ လက်ဖြင့်တွန်းဖွင့်ကာ အထဲသို့ဝင်လာခဲ့သည် ။
" မုဒြာ "
မုဒြာက ဧကရာဇ်မောင်အား ဆက်ပြီးမကြည့်တော့ပဲ ကျောခိုင်းလိုက်ကာ ခပ်ပျက်ပျက်သာပြောလိုက်သည် ။
" လှည့်စားနေတာတွေကိုရပ်ပြီး အိမ်တော်ကိုပြန်တော့ … ငါ့မှာမင်းနဲ့ကစားပေးဖို့အချိန်မရှိဘူး "
ဧကရာဇ်မောင် မုဒြာအနားမှာ ဆက်ပြီးနေနိုင်ဖို့ ဆင်ခြေမရှိတော့ပေမဲ့ လက်မလျော့နိုင်သေးပေ ။
" ကိုယ့်ကိုတကယ်ပဲ အခွင့်အရေးမပေးတော့ဘူးလား … ကိုယ်မင်းနဲ့နေနိုင်ဖို့ ဘာမဆိုလုပ်မယ် "
" ငါဒီဘဝမှာနေရတာပျော်နေပြီ … ငါတို့လမ်းခွဲပြီးနောက် ငါ့ဘဝကိုအသစ်ကနေပြန်စပြီး အကောင်းဆုံးဒီအခြေအနေထိရောက်အောင် ငါလုပ်ဆောင်နိုင်ခဲ့ပြီးပြီ … ထပ်ပြီးဂုဏ်ပကာသနတွေနဲ့ အဆင့်အတန်းတွေကြား လူတွေရဲ့အကြည့်တွေအောက်မှာနေရတဲ့ လှောင်အိမ်လိုဘဝမျိုးကိုထပ်မသွားချင်တော့ဘူး "
" ဒါဆို ကိုယ်လဲအရာအားလုံးကိုစွန့်လွှတ်ပြီး မင်းနဲ့အတူလိုက်နေနိုင်တယ် … မင်းနှလုံးသားနဲ့ ကိုယ့်ကိုပြန်ပြီးလက်ခံပေးပါ "
မုဒြာက အနောက်သို့လှည့်ကြည့်လာပြီး လေးနက်စွာပြောလိုက်သည် ။
" အဖိုးက မင်းကိုယုံကြည်လို့ အရာအားလုံးကို ပုံအပ်ခဲ့တာ … ဒါကိုမင်းကလွယ်လွယ်လေးစွန်းပြစ်လိုက်ဖို့တွေးနေတာလား … မင်းမရှိရင် အဖိုးပေးခဲ့တဲ့တာဝန်ကို ဘယ်သူကထမ်းဆောင်မှာလဲ "
" ကိုယ်တို့သားလေးရှိတာပဲ … ကုဌေရှင်းခန့်လေးက စံအိမ်တော်ရဲ့အမွေဆက်ခံသူ … အဖိုးရဲ့နေရာကိုအမွေယူရမဲ့မျိုးဆက်သစ်ပဲ "
" တော်တော့ … အရွယ်မရောက်သေးတဲ့သားလေးကို ပုံစံခွက်ထဲကိုထည့်သွင်းဖို့မကြိုးစားပါနဲ့ … သားလေးကိုတော့ သူဝါသနာပါရာကိုလုပ်ပါစေ … မင်းနဲ့ငါ ၂ ယောက်ပဲ ဒီဒုက္ခတွေကိုခံရယုံနဲ့လုံလောက်ပါပြီ … ချမ်းသာကြွယ်ဝပြီး အထီးကျန်တဲ့ဘဝကို သားလေးကိုတော့ မပိုင်ဆိုင်စေချင်ဘူး … ဒါကြောင့် မင်းငါတို့နဲ့ ဝေးဝေးနေပါ "
" မုဒြာ … အတိတ်မှာတုန်းက မင်းကိုယ့်ကြောင့် ခက်ခဲပြီးအရမ်းပင်ပန်းခဲ့တာကို ကိုယ်နားလည်ပါတယ် … ဒါပေမဲ့ ကိုယ်တို့တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ချစ်နေကြပြီပဲ … ဘာကြောင့်ပြန်ပြီးအတူနေဖို့ မကြိုးစားကြည့်ချင်တာလဲ … အရင်ကထက်ပိုပျော်ချင်ပျော်ရွှင်နိုင်မှာ … သားလေးကိုရော မပြည့်စုံတဲ့မိသားစုဘဝမှာရှိနေစေချင်တာလား … ကိုယ်တို့ပြန်ပြီးလက်ထပ်ကြရအောင် "
မုဒြာခနမျှတိတ်ဆိတ်သွားကာ အခန်းထဲကဒေါင့်လေးမှာ အရုပ်တွေနဲ့ကစားနေတဲ့သားလေးထံအကြည့်ရောက်သွားသည် ။ ပြန်ပြီးလက်ထပ်ရင် ပျော်ရွှင်နိုင်မှာလား မသိပေမဲ့ အတိတ်ကလို လစ်လျှူရှုမှုတွေနဲ့ ကွဲကွာမှုတွေကြုံလာခဲ့ရင် ဖခင်မရှိတော့ဘူးဆိုတဲ့အသိထက် ပိုပြီးသားလေးနာကျင်ရမှာကိုကြောက်နေမိသည် ။
" တော်တော့ … အတိတ်မှာတုန်းက မင်းရဲ့လစ်လျှူရှုမှုတွေနဲ့ ပြစ်ပယ်ခြင်းကိုလဲခံခဲ့ရပြီးပြီ … မင်းရဲ့ရူးသွပ်စွာဆွဲလမ်းချုပ်နှောင်မှုတွေကိုလဲ ခံခဲ့ရပြီးပြီ … ခုမင်းကပုံမှန်လူတစ်ယောက်လိုဖြစ်နေပေမဲ့ ငါတို့အတူနေရင် ခုလိုအဆင်ပြေနေလိမ့်မယ်လို့ အာမမခံနိုင်ဘူး … အတိတ်မှာငါမင်းအပေါ်ကောင်းပေးခဲ့လို့ ခုလိုဂရုစိုက်မှုတွေက မင်းအတွက် ခနသာပျော်ရွှင်မှုလဲဖြစ်နေနိုင်တာပဲ … ဒါကြောင့် ရှေ့ဆက်မတိုးပဲ ဒီအတိုင်းလေးပဲရပ်လိုက်ကြရအောင် "
ဒါဏ်ရာတွေများစွာ ရရှိပြီးတဲ့နောက်မှာ မုဒြာအရူးတစ်ယောက်လို ထပ်ပြီးမမျှော်လင့်မိဖို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတားစီးထားလိုက်သည် ။ အားလုံးပျော်ရွှင်ဖို့အတွက် ရှေ့ဆက်မတိုးတာအကောင်းဆုံးဖြစ်မည် ။
ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့မျက်နှာက ညှိုးငယ်ကာ သူ့အားငြင်းဆန်နေတဲ့လူတစ်ယောက်ကို လက်မလျော့နိုင်ဖြစ်နေသည် ။ မျှော်လင့်ချက်က မြူမှုန်မျှပင်မရှိတော့သလို အစကနေပြန်စဖို့အတွက်လဲ အခွင့်အရေးမရှိတော့ပေ ။ ဒါပေမဲ့သူဟာ အရူးတစ်ယောက်လို မျှော်လင့်နေဆဲပင် ။
' ဒေါက် … ဒေါက် '
တံခါးခေါက်သံက အေးဆက်တဲ့လေထုကို ဖြိုခွင်းလိုက်ပြီး မုဒြာက တံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်သည် ။ အထဲသို့ဝင်လာတဲ့လူကြောင့် ဧကရာဇ်မောင်ရောမုဒြာပါ မျက်လုံးပြူးသွားကြသည် ။
" ဇွဲ "
မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ ဇွဲက လက်ထဲမှာကလေးငယ်တစ်ယောက်ကိုပွေ့ချီလျှက် ဝင်လာသည် ။ သူ့လက်ထဲမှာ အဝတ်ထုတ်ကိုဆွဲထားကာ ပြောင်းရွှေ့လာတဲ့လူနဲ့ပင်တူနေသည် ။
" ကိုဇွဲ … ဒါက ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ "
" မုဒြာ … အကိုမင်းဆီကနေ အကူအညီလိုအပ်တယ် "
ဇွဲရဲ့အသံကမောဟိုက်နေပြီး အနည်းငယ်တုန်နေသည် ။ အရေးကြီးတဲ့ကိစ္စတစ်ခုခုဖြစ်လာမှန်းသိသာလှသည် ။
" ဘာဖြစ်လာတာလဲပြောပါ "
ဇွဲက စိတ်ကိုတည်ငြိမ်အောင်ထိန်းလိုက်ပြီး …
" ကိုယ် … ကိုယ်အခု ဒုက္ခရောက်နေတယ် "
မုဒြာရော ဧကရာဇ်မောင်ပါ မျက်လုံးပြူးသွားကြသည် ။ ဇွဲကဆက်ကာပြောလာသည် ။
" ကိုယ့်မေမေ မနေ့ညက အက်စိဒန့်ဖြစ်ပြီး အရေးပေါ်ကုသနေရတယ် "
ထိုစကားကြားတော့ မုဒြာက စိုးရိမ်တကြီးမေးလိုက်သည် ။
" ဒေါ်လေးက ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ … အဆင်ပြေရဲ့လား "
" ခုတော့အဆင်ပြေသွားပါပြီ … ဒါပေမဲ့ ဒီတစ်ခေါက်ကသာမန်အက်စိဒန့်မဖြစ်နိုင်ဘူး … တစ်ယောက်ယောက်က နှုတ်ပိတ်ချင်လို့ လုပ်ကြံတာလို့ကိုယ်ထင်နေတယ် … ပြီးတော့ ကို့ရဲ့ကလေးလေး "
သူကရင်ခွင်ထဲမှာအိပ်ပျော်နေတဲ့ ကလေးကိုကို ငုံ့ကြည့်ကာ ဆက်ကာဆိုလိုက်သည် ။
" ကလေးလေးကို ခုချိန်မှာ ဘေးကင်းတဲ့နေရာမှာထားဖို့လိုအပ်တယ် … ကိုယ့်မေမေရဲ့အမှုကို ကိုယ်စုံစမ်းနေစဉ်အတွင်း မင်းကိုယ့်ကလေးလေးကို စောင့်ရှောက်ပေးနိုင်မလား "
တစ်နှစ်ခွဲမျှသာရှိသေးတဲ့ကလေးငယ်လေးက ဂါဝန်ကားကားလေးဝတ်ထားပြီး ဆံပင်လေးတွေကအနည်းငယ်ရှည်နေသည် ။ ဘယ်လိုကြည့်ကြည့် ဒါကသမီးလေးနဲ့တူသည် ။
" ဒါက ကိုဇွဲရဲ့ကလေးလား "
ဇွဲကခနမျှငြိမ်နေပြီးမှ ဖြေလိုက်သည် ။
" အင်း "
ဇွဲအိမ်ထောင်ကျတာ ၂ နှစ်လောက်ရှိပြီဖြစ်ပေမဲ့ တစ်နှစ်ခွဲအရွယ်ကလေးရှိလိမ့်မယ်လို့တော့ ဘယ်သူမှမထင်ထားကြပေ ။ ဇွဲက ဂျပန်မှာပဲအခြေချနေတာမို့ သတင်းမကြားမိတာဖြစ်နိုင်သည် ။ မုဒြာက ချက်ချင်းပဲလက်ခံလိုက်သည် ။
" ရတာပေါ့ … ကျွန်တော်ဂရုစိုက်ပေးနိုင်ပါတယ် "
ထိုအခါ ဧကရာဇ်မောင်က ရှေ့သို့လျှောက်လာပြီး …
" မရဘူး … သူ့အမေဆီသွားထားတော့ဘာဖြစ်လို့လဲ "
ထိုအခါမှ ဇွဲကဧကရာဇ်မောင် ရှိနေတာကို မြင်သွားပြီး ခနမျှအံ့ဩသွားသည် ။ ဝင်လာစဉ်က ကိုယ့်အာရုံနဲ့ကိုယ်ရှုတ်ထွေးနေ၍ မမြင်မိခြင်းဖြစ်သည် ။
" ဧကရာဇ်မောင် … မင်းလဲရောက်နေတာလား "
" ဟုတ်တယ် … ငါ့မိန်းမဆီငါလာတာ ဘာဖြစ်လဲ "
" ဟုတ်ပါပြီ … မင်းရှိနေတာ့ ပိုအဆင်ပြေတာပေါ့ … မုဒြာဒုက္ခမများတော့ဘူး "
" ဘာလို့မင်းဒုက္ခကို ခံပေးရမှာလဲ … သူ့အမေကရော "
ထိုအခါမှ ဇွဲကစိတ်မကောင်းစွာ ပြောလာသည် ။
" ကလေးရဲ့အမေက မရှိတော့ဘူး "
" …… "
ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်မုဆိုးဘိုဖြစ်သွာတဲ့ ဇွဲကိုစိတ်မကောင်းစွာကြည့်နေကြသည် ။ ဧကရာဇ်မောင်လဲ ဆက်မပြောတော့ပဲငြိမ်သွားသည် ။ မုဒြာက ဧကရာဇ်မောင်အား လစ်လျှူရှုကာ ဇွဲလက်ထဲက ကလေးကိုပွေ့ချီလိုက်ပြီး …
" ကိုဇွဲ စိတ်မကောင်းမဖြစ်ပါနဲ့ … ကလေးကို ကျွန်တော်စောင့်ရှောက်ပေးမယ် … ဒါနဲ့ ကလေးရဲ့နာမည်ကရော "
" ခုတော့ မြန်မာနာမည်အတိအကျမပေးရသေးဘူး … ငယ်လေးလို့ခေါ်လို့ရတယ် "
" အိုး … အဆင်ပြေပါတယ် "
" ဒါဆို ကိုယ်အလုပ်ပြီးတဲ့ထိ မင်းဆီမှာအပ်ထားခဲ့မယ် … ဂရုစိုက်ပေးပါနော် "
ပြီးနောက် ဇွဲကဧကရာဇ်မောင်ကိုကြည့်လိုက်ပြီး …
" မင်းလဲ မုဒြာကိုကူထိန်းပေးလိုက်ဦး … ကလေး ၂ ယောက်နဲ့ဆို သူဒုက္ခများလိမ့်မယ် "
ထိုစကားကြားတော့ ဧကရာဇ်မောင်အကြံရသွားပြီး ချက်ချင်း အချိုးပြောင်းသွားလေသည် ။
" ရတာပေါ့ … ငါ့တာဝန်ထား … မင်းချက်ချင်းပြန်မလာသေးလဲဖြစ်တယ် … အကြာကြီးထားခဲ့လို့ရတယ် … အေးဆေးနေပြီး မင်းရဲ့အမေကိုဂရုစိုက်ပေးလိုက်ပါ … ကျန်တာဘာမှစိတ်မပူနဲ့ … ကြာကြာလေးလဲနေ "
ဧကရာဇ်မောင်က မုဒြာလက်ထဲကကလေးလေးကို ကူပြီးချီပေးလိုက်သည် ။ သဘောမကျတဲ့ပုံကနေ ချက်ချင်းအချိုးပြောင်းသွားတော့ ဇွဲပါကြောင်သွားရသည် ။ ဒါပေမဲ့ မုဒြာနဲ့ဧကရာဇ်မောင်အဆင်ပြေနေတာမြင်တော့ သူလဲစိတ်ချကာ ကလေးအားထားခဲ့လိုက်သည် ။
ဇွဲထွက်သွားချိန်မှာပဲ ကလေးငယ်ကိုပွေ့ချီထားတဲ့ ဧကရာဇ်ရဲ့လက်မောင်းပေါ်မှာ ပူနွေးနွေးအရည်တွေစီးကျလာကာ ကလေးရဲ့ကျယ်လောင်စွာအော်ငိုသံကိုကြားလိုက်ရသည် ။
" အူးဝါး … ဒယ်ဒီ … အီး … ဟီး … ဟီး "
ကလေးလေးက မုဒြာလက်ပေါ်မှာငြိမ်နေပေမဲ့ ဧကရာဇ်ထံရောက်တော့ မျက်နှာကိုမြင်ပြီး အလန့်တကြားငိုနေခြင်းပင် ။ မုဒြာ ကလေးရှူးပေါက်ချနေတာကိုတွေ့တော့ ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့မအီမသာဖြစ်သွားတဲ့အမူအယာကြောင့် ရယ်မိမလိုပင်ဖြစ်သွား၍ ပြန်ထိန်းကာ ဧကရာဇ်မောင်အား ပြောလိုက်သည် ။
" ဘာကိုကြောင်ကြည့်နေတာလဲ … ကလေးကရှူးပေါက်ချထားတယ် … အဝတ်လဲပေးလိုက် "
" ကိုယ်ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ "
" မသိရင်လဲကိုယ့်အိမ်ကိုပြန်လိုက်တော့ … ငါ့ဘာသာဆက်လုပ်လိုက်မယ် "
" မရဘူး … ဇွဲကကိုယ့်ကိုလဲ ကူညီဖို့မှာထားတယ် … ကိုယ်မင်းတို့ကိုကူညီဖို့ ဒီမှာနေမယ် "
" ဒါဆိုလဲ အဝတ်လဲပေးဖို့ပြင်တော့လေ … ကြာရင်အအေးပတ်လိမ့်မယ် "
မုဒြာကသက်ညှာတဲ့အနေနဲ့ ကလေးကိုခေါ်ပေးလိုက်ပြီး အဝတ်ထုတ်ထဲကနေဘောင်းဘီယူကာ လဲပေးဖို့ပြောလိုက်သည် ။ ဧကရာဇ်မောင်က တစ်ခါမှကလေးမထိန်းဘူတော့ ယောင်နနဖြစ်နေပြီး ဘယ်ကစလဲပေးရမလဲမသိဖြစ်နေသည် ။
" ဘောင်းဘီကိုအရင်ချွတ်ပေး "
မုဒြာကကလေးကို ချိုင်းကနေပွေ့ထားပြီး ဧကရာဇ်မောင်က ဂါဝန်ကိုမကာ ကလေးရဲ့ဘောင်းဘီကိုဆွဲချွတ်လိုက်သည် ။ ထိုစဉ် ပေါ်လာတဲ့ဘောင်ဘီအောက်ကအရာကြောင့် ဧကရာဇ်မောင်ကြောင်သွားလေသည် ။
" ဒါ … ဒါက မိန်းကလေးမှမဟုတ်တာ "
ကလေးလေးရဲ့ ဖွားဘက်တော်ကရွှေပန်းလေးဖြစ်နေပေမဲ့ ပြင်ပေးထားတဲ့ ပုံစံက မိန်းကလေးလိုဖြစ်နေသည် ။ မုဒြာလဲ အံ့ဩသွားပေမဲ့ အကြောင်းရှိလို့ပဲဟုသာတွေးထင်လိုက်သည် ။ အဝတ်တွေအားလုံးကလဲ မိန်းကလေးအဝတ်အစားတွေပဲမို့ ရှိတာပဲလဲပေးလိုက်တော့သည် ။ အားလုံးပြီးသွားတော့မှ ကလေးလေးလဲ အငိုရပ်သွားပြီး မုဒြာနဲ့နေရတာကို ပိုနှစ်သက်နေသည် ။
ထိုအချိန်မှာ သားလေးလဲသူတို့အနားမှာရောက်နေပြီဖြစ်သလို အသစ်ရောက်လာတဲ့ကလေးလေးကိုကြည့်ပြီးပျော်နေသည် ။
" ပါပါး … သူကဘယ်သူလဲဟင် "
" ဒါကသားရဲ့ညီမလေး … ငယ်လေးလို့ခေါ်နော် "
" ငယ်လေး … ဟီး … ချစ်စရာလေး "
သားလေးကလဲ ကလေးငယ်လေးကိုသဘောကျကာပွေ့ဖက်နေသည် ။ ကလေးလေးက မငိုတဲ့အပြင် ချက်ချင်းခင်မင်သွားကြကာ အချင်းချင်းအပြန်အလှန်ခေါ်နေကြသည် ။
" ငယ်လေး "
" ကိုကို "
ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ကလေးငယ်လေး ၂ ယောက်ရဲ့ ခင်သွယ်နေပုံက မုဒြာအားပြုံးသွားစေသည် ။ သားလေးအဖော်ရပြီမို့ အထီးမကျန်ရတော့ပေ ။ သားလေးက ကလေးငယ်ကို ညီမလေးတစ်ယောက်ဟုသာ ထင်မှတ်နေခဲ့သည် ။
ထိုကလေးငယ်လေးကြောင့် ဧကရာဇ်မောင် မုဒြာအနားမှာ ဆက်နေခွင့်ရသလို တစ်ခါမှမလုပ်ဖူးတဲ့ကလေးထိန်းတာဝန်ကိုပါလုပ်နေရသည် ။ သားလေးရှင်းခန့်က အနည်းငယ်ကြီးပြီမို့ စကားနားလည်ပေမဲ့ တစ်နှစ်ခွဲကလေးကတော့ နားမလည်၍ မထိခိုက်မိအောင် လိုက်ထိန်းနေရသည် ။ သားလေးကိုထိန်းရတာထက် ပိုပင်ပန်းသေးသည် ။
ညဘက်ရောက်လာတော့ မုဒြာက သားလေး ၂ ယောက်ကို သူ့ရဲ့ကုတင်ပေါ်မှာသိပ်လိုက်သည် ။ ထိုစဉ် ခေါင်းအုံးကိုပိုက်ကာ အခန်းထဲသို့ဝင်လာတဲ့ ဧကရာဇ်မောင်ကိုမြင်တော့ မုဒြာက မေးလိုက်သည် ။
" ဘာလို့ကို့အခန်းကို ပြန်မအိပ်တာလဲ "
" ဇွဲက မင်းတို့အနားမှာ အနီးကပ်စောင့်ကြည့်ပေးဖို့မှာထားတယ် … ကိုယ်ဘေးအခန်းမှာအိပ်ရင် မင်းတို့တစ်ခုခုဖြစ်တဲ့အခါ ကိုယ်အမြန်မသိနိုင်ဘူး "
" ဒါဆိုလဲ ဧည့်ခန်းထဲမှာအိပ် "
" ဧည့်ခန်းထဲမှာက ဝရံသာကလေအေးတွေတိုက်တယ် … ကိုယ့်ကို ထပ်ပြီးဖျားစေချင်လို့လား "
" ဒါဆိုဘယ်မှာအိပ်ချင်တာလဲ … ဒီကုတင်မှာ ကလေး ၂ ယောက်နဲ့ပြည့်နေပြီ … ကလေးတွေနဲ့အတူ အိပ်ချင်လို့လား "
" ကိုယ်ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာပဲ တစ်ယောက်အိပ်ဆိုဖာခင်းပြီးအိပ်လိုက်မယ် … မင်းက ကလေးတွေနဲ့အတူ ကုတင်ပေါ်မှာပဲအိပ်လိုက် "
ဧကရာဇ်မောင်က သူအရန်သင့်ပြင်ထားတဲ့ အခင်းတွေနဲ့စောင်တွေယူလာပြီး ပြင်ဆင်ကာအိပ်ဆက်လိုက်သည် ။ ဒီအခြေအနေက တစ်ချိန်တုန်းက မုဒြာ ဧကရာဇ်ရဲ့မောင်းထုတ်မှုကြောင့် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာအိပ်ခဲ့ရတဲ့အချိန်တွေကို ၂ ယောက်လုံးကိုသတိရသွားစေသည် ။
မုဒြာလဲဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ ကလေး ၂ ယောက်နဲ့အတူ ကုတင်ပေါ်မှာပဲ အိပ်ဆက်လိုက်သည် ။ ဧကရာဇ်မောင်က တစ်ချိန်က သူ့အမှားတွေကိုပြန်တွေးရင်း မုဒြာခံစားခဲ့ရတဲ့ဝေသနာတွေကို ပြန်ခံစားကာ ဒီပုံစံနဲ့သူ့ရဲ့အမှားတွေကို ပြန်ပေးဆပ်နေရသလို သပ်မှတ်ပြီး ကျေနပ်လိုက်တော့သည် ။
မုဒြာရဲ့တရားဝန် ခွင့်လွှတ်မှုကိုရရှိဖို့ ယခုပေးဆပ်ရတာတွေကထိုက်သန်သည်ဟု ထင်မိသည်။ သူ့ရဲ့ကျိုးစားမှုတွေက တစ်ချိန်မှာတော့ အောင်မြင်မှုကိုရရှိမည်မှန်း စိတ်ကနေအလိုလိုသိနေသည် ။
…………………………………………………………………
To Be Continued ….
ဧကရာဇ္ေမာင္ ေဆးေသာက္ထားတာေတာင္မွ နည္းနည္းေလးမွအိပ္မေပ်ာ္ပဲ ရင္ခြင္ထဲကကုမုျဒာရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုသာ တစိမ့္စိမ့္ေငးၾကည့္ေန၏ ။ ဆံပင္ရွည္ေလးက ႏွဖူးနဲ႕လည္ပင္းထပ္မွာ ဝဲက်ေနေပမဲ့ မုျဒာရဲ႕အလွတရားကိုေတာ့ ဖုံးကြယ္မထားနိုင္ေပ ။ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးရဲ႕အသားအေရက အျပစ္အနာစာမရွိေအာင္ ေခ်ာေမႊ႕ေနၿပီး ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးက ပန္းေရာင္သန္းေနကာ ဆြဲမနမ္းမိေအာင္ မနည္းစိတ္ကို ထိန္းထားရသည္ ။
ထိုစဥ္တစ္နာရီခန႔္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနခဲ့တဲ့ မုျဒာဟာ ႐ုတ္တရပ္ဆိုသလိုလႈပ္လာၿပီး ဧကရာဇ္ထံေမာ့လာကာ ႏွစ္ဦးသားရဲ႕မ်က္ႏွာက ႏွဖူးခ်င္းထိကပ္မတတ္နီးကပ္သြားေလသည္ ။ ႐ုတ္တရပ္မို႔ ဧကရာဇ္လဲေက်ာက္႐ုပ္ပမာ အသက္ပင္မရႉရဲပဲ ၿငိမ္သက္သြားၿပီး မုျဒာဘာဆက္လုပ္မလဲေစာင့္ေနလိုက္သည္ ။ မုျဒာရဲ႕အသက္ရႉသံေတြက ေျဖးေျဖးနဲၿပဳံမွန္ျဖစ္ေန၍ မနိုးေသးမွန္းသိသာသည္ ။
ဧကရာဇ္က နီးကပ္ေနတဲ့မုျဒာရဲ႕မ်က္ဝန္းေလးကိုၾကည့္ေနစဥ္ ေျဖးညွင္းစြာ ဖြင့္ဟလာတာကိုေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ သို႔ေပမဲ့ အသိစိတ္လြတ္ေနသလို ၿငိမ္သက္စြာ သူ႕အားၾကည့္ေနျခင္းေၾကာင့္ ဧကရာဇ္လဲဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ကာ ၿငိမ္၍သာေနေနရသည္ ။
မုျဒာရဲ႕ပူေႏြးေနတဲ့လက္ဖဝါးက ဧကရာဇ္ရဲ႕ပါးျပင္ကို လာေရာက္ထိကိုင္ၿပီး မုျဒာကသူ႕ရဲ႕ႏွဖူးအား ဧကရာဇ္ႏွဖူးနဲ႕ထိကပ္ေစကာ အာ႐ုံခံၾကည့္ၿပီးေနာက္ တိုးတိုးေလးေရ႐ြတ္လိုက္ေတာ့သည္ ။
" မပူေတာ့ဘူး … ေမာင္ အဖ်ားက်သြားၿပီပဲ "
" …… "
ႏူးညံ့လြန္းတဲ့မုျဒာရဲ႕ စကားသံေလးနဲ႕ အျပဳအမူေတြကို ဧကရာဇ္ေမာင္အိမ္မက္ဟုပင္ထင္မွတ္ေနၿပီး ႏွလုံးခုန္သံေတြကလဲ ျမန္ဆန္လာသည္ ။ ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီးလြမ္းစြတ္ေနခဲ့တဲ့ ထိုအခိုက္တန႔္ေလးမွာ ဧကရာဇ္ေမာင္ အသက္ရႉဖို႔ပင္ေမ့သြားသည္ထိ ေပ်ာ္႐ႊင္သြားေလသည္ ။ ထိုစဥ္မုျဒာက ေမွးစဥ္းေနတဲ့မ်က္ဝန္းေလးနဲ႕ ဧကရာဇ္အားေငးၾကည့္ကာ ၿပဳံးလိုက္ၿပီး ထပ္မံဆိုလိုက္သည္ ။
" ေစာေသးတယ္ ေမာင္ … ထပ္အိပ္လိုက္ဦး "
" …… "
ေျပာၿပီးမုျဒာ ဧကရာဇ္ရဲ႕လည္ပင္းအားသိုင္းဖက္ကာ ထပ္မံအိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္ ။ ထိုအျပဳအမူေတြက ဟိုတစ္ခ်ိန္က သူအျပင္းဖ်ားတိုင္း မုျဒာျပဳမူေနၾကျဖစ္၍ ယခုလဲအိမ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ေယာင္ေနမွန္းသိေပမဲ့ ဧကရာဇ္ႏွလုံးသားကေတာ့ ေပါက္ထြက္လုမတတ္ခုန္ေပါက္ေနကာ ရပ္တန႔္မသြားေပ ။ နိုးထလာလွ်င္ မုျဒာမမွတ္မိနိုင္မွန္းသိေပမဲ့ ခနသာႏူးညံ့မႈေလးကပင္ ေရွ႕ဆက္ဖို႔အတြက္ ခြင့္အားေတြအမ်ားႀကီးရရွိေစခဲ့သည္ ။
မုျဒာနိုးထလာခ်ိန္မွာ အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းက ႏွဖူးထံသို႔ရိုက္ခပ္ကာ လႈပ္ခပ္ေနတဲ့ ႏွလုံးခုန္သံကို သူ႕ရဲ႕နားကအတိုင္းသားၾကားေနရသည္ ။ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ သူ႕ရဲ႕ကိုယ္က ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ရင္ခြင္ထဲသို႔ေရာက္ေနၿပီး သူ႕ရဲ႕လက္ေတြက ဧကရာဇ္ေမာင္အား ဖက္သြယ္ထားလွ်က္အေနအထားမွာရွိေနသည္ ။
ကြာရွင္းၿပီးခါမွ ႏွစ္ေတြအေတာ္ၾကာ ထိုေယာက္်ားႏွင့္ ထိုမွ်ေလာက္ထိ ရင္းနီးကာေႏြးေထြးၿပီး နီးနီးကပ္ကပ္ေနခဲ့ဖူးျခင္းမရွိေသး၍ ဒါကအိမ္မက္လား လက္ေတြ႕လားဆိုတာကို အခ်ိန္ယူၿပီးစဥ္းစားလိုက္ရသည္ ။
" …… "
အသိျပန္ဝင္လာမွ မုျဒာခနမွ်စြံ႕အသြားကာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကုတင္ေပၚကေနခုန္ဆင္းၿပီး ဧကရာဇ္ေမာင္အခန္းထဲကေန တစ္က်ိဳးထည္းေျပးထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္ ။
ထိုခံစားခ်က္က ေႏြးေထြးကာ အယ္ဖာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ထိေတြ႕မႈေတြက သူ႕အားအရင္အတိုင္းရစ္မူးေနေစသည္ ။ ၾကာၾကာဆက္ေနမိပါက အိုမီဂါရဲ႕ရက္ဝန္းျဖစ္ေပၚေစနိုင္သည္ ။ ေဆးေတြနဲ႕တားစီးထားေပမဲ့ မိတ္အယ္ဖာရဲ႕ ဖယ္ရိုမုန္းေတြနဲ႕သာ ဖိႏွိပ္ခံရလွ်င္ ထိုအေျခအေနကို လြန္ဆန္နိုင္မည္မဟုတ္ေျခ ။ ကံေကာင္းတာက ဧကရာဇ္ေမာင္ဟာ သူ႕အား မိတ္အယ္ဖာတစ္ေယာက္ရဲ႕အေငႊ႕အသက္ေတြနဲ႕ ဖိႏွိပ္မထားပဲ သူ႕ကိုယ္သူ ထိန္းခ်ဳပ္ထား၍မွေတာ္ေသးသည္ ။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့မွ မုျဒာအသက္ကိုဝဝရႉထုတ္လိုက္ၿပီး …
" ေတာ္ေသးတယ္ … ငါအခ်ိန္မွီေျပးထြက္လာနိုင္လို႔ … မဟုတ္ရင္ ငါ့ရဲ႕ Heat Cycle ျဖစ္လာနိုင္တယ္ "
အခန္းထဲမွာ သားေလးအိမ္ေနေသးတာကိုေတြ႕ေတာ့မွ မုျဒာသက္ပ်င္းရွည္ခ်လိဳက္နိုင္ေတာ့သည္ ။
မုျဒာ မ်က္ႏွာသစ္ကိုယ္လက္သန႔္စင္ၿပီးေနာက္ သိမ္းထားတဲ့ ေဆးေတြကို ထုတ္ယူကာ အစားမစားရေသးပဲ အလွ်င္လိုၿပီးေသာက္လိုက္သည္ ။ ဒီေဆးေတြက Heat Cycle အလြယ္တကူမျဖစ္ေပၚေအာင္ထိန္းထားနိုင္ၿပီး အယ္ဖာရဲ႕ဖယ္ရိုမုန္းရန္ကေန ကာကြယ္နိုင္သည္ ။
ရက္နဲ႕တြက္ၾကည့္လွ်င္ Heat Cycle ကာလေရာက္ရန္ ၂ ပတ္ေလာက္လိုေသးေပမဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္က အနားမွာရွိေနေတာ့ မိတ္အယ္ဖာရဲ႕ဖယ္ရိုမုန္းေတြေၾကာင့္ ရာသီရက္ဝန္းက ေစာေစာျဖစ္လာနိုင္သည္ ။ ႀကိဳတင္တားစီးထားတာက အေကာင္းဆုံးကာကြယ္နည္းျဖစ္သည္ ။ အရင္လကလဲ ထိုေဆးနဲ႕ပဲ ႀကိဳတင္ကာကြယ္နိုင္ခဲ့တာမို႔ မုျဒာစိတ္ေအးသြားရသည္ ။
ထိုစဥ္သူ႕အာ႐ုံထဲမွာ ဧကရာဇ္ေမာင္ကို ဟိုအရင္အခ်ိန္ကလို တစ္ရင္းတစ္နီးနဲ႕ ျပဳမူခဲ့သလို ျပန္ျမင္ေယာင္ေနၿပီး အိမ္မက္လား လက္ေတြ႕လား ခြဲခ်ားမရျဖစ္ေနသည္ ။ သူအိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္က ေယာင္ၿပီးလုပ္ေဆာင္မိခဲ့တာေတြကို သတိမရေတာ့ေပ ။ အေတြးနယ္လြန္ေနခိုက္ တံခါးေခါက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္ ။
' ေဒါက္ … ေဒါက္ '
" ပန္းကေလး "
အျပင္ဘက္က အမလီရဲ႕ေခၚသံေၾကာင့္ အေတြးေတြကို ရပ္တန႔္ကာ မုျဒာ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္သည္ ။ သစ္သီးျခင္းေလးကိုဆြဲကိုင္ထားလွ်က္ အမလီဝင္လာခဲ့ၿပီး သူမရဲ႕ပုံစံက အနည္းငယ္ ဆိုးရိမ္ေနပုံပင္ ။
" ပန္းကေလး …ဟိုလူေခ်ာေလး ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္ဆို "
" ညကအေအးမိၿပီး ဖ်ားသြားတာ … ခုေတာ့သက္သာေနေလာက္ပါၿပီ "
မုျဒာသူေျပးထြက္လာေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္အေျခအေနကို စစ္ေဆးဖို႔ေမ့သြားသည္ ။ သူ႕တစ္ကိုယ္လုံးလဲ ပူေလာင္ေနေသး၍ ဧကရာဇ္ေမာင္အဖ်ားမက်ေသးေလာက္ဘူးဟုထင္လိုက္သည္ ။
" ေတာ္ေသးတာေပါ့ … မေန႕ကမွအေကာင္းႀကီးကို … ႐ုတ္တရပ္ဆိုေတာ့ စိတ္ပူသြားတာပဲ "
မုျဒာက သူလဲမေျပာျပရေသးပဲ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာကိုသိၿပီး ေရာက္လာတဲ့အမလီအား ေမးၾကည့္လိုက္သည္ ။
" အမဘယ္လိုသိတာလဲ "
" ဒီမနက္ဆိုင္ကိုဆရာဝန္ေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး မင္းတို႔ကိုသြားၾကည့္ေပးဖို႔ေျပာလာလို႔ အမသစ္သီးေလးေတြဝယ္ၿပီး စိုးရိမ္တႀကီးေျပးလာရတာ "
ယံယံကေျပာသြားမွန္း မုျဒာသိလိုက္သည္ ။ သူယံယံကို ဧကရာဇ္ေမာင္အားေစာင့္ေရွာက္ဖို႔မွာၾကားခဲ့ေပမဲ့ ကို႔သူငယ္ခ်င္းကို ခုလိုဒုကၡခံခိုင္းရေလာက္တဲ့ထိ ဧကရာဇ္ေမာင္ဘက္မွာေနေပးဖို႔ေတာ့ မေျပာဖူးခဲ့ေပ ။
" ယံယံ မင္းကေတာ့ … ငါ့ကိုသူ႕အနား တမင္တကာတြန္းပို႔ေနတာလား "
တိုးတိုးေလး ေရ႐ြတ္လိုက္တာမို႔ အမလီမၾကားလိုက္ေပ ။
" ဘာေျပာလိုက္တာလဲ ပန္းကေလး "
" ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး … အမလီစိတ္မပူနဲ႕ေတာ့ေနာ္ … ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကိုဂ႐ုစိုက္ေပးထားတယ္ "
" အင္းပါ … ဒီေန႕ေတာ့ ဆိုင္ကိုမလာနဲ႕ေတာ့ … အမဆိုင္ကိုတာဝန္ယူထားမယ္ … ပန္းကေလးက သူ႕ကိုေနျပန္ေကာင္းလာေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာေလးျပဳစုေပးလိုက္ "
" ရပါတယ္ … ကြၽန္ေတာ္ပဲ ဆိုင္ကိုလာလိုက္ပါ့မယ္ … ဝယ္သူေတြက ကြၽန္ေတာ့လက္ရာကိုပိုႀကိဳက္ၾကတယ္ "
" ပန္းကေလးလက္ရာက အေကာင္းဆုံးဆိုတာ အမသိေပမဲ့ ပန္းကေလးမွာေစာင့္ေရွာက္ေပးရမဲ့သူရွိေနတယ္ေလ … ေနမေကာင္းတဲ့သူကို ျပစ္ထားမလို႔လား "
" ကြၽန္ေတာ္ … "
" ပါပါး "
သားေလးလဲနိုးလာၿပီမို႔ မုျဒာအလုပ္ပိုရႈတ္ရၿပီ ။ အမလီရဲ႕စကားကို နားမေထာင္ပဲ ဧကရာဇ္ေမာင္အနားကေနေျပးထြက္ၿပီး ဆိုင္မွာပုန္းေနဖို႔မျဖစ္နိုင္ေတာ့ေပ ။
" ကဲ့ပါ … သားအဖတေတြအခန္းမွာပဲ နားနားေနေန ေနၾက … ဆိုင္ကိုေနာက္ဆံမတင္းနဲ႕ … အမတာဝန္တာထားလိုက္ "
" ဒါေပမဲ့ "
" ေနမေကာင္းတဲ့သူအတြက္ စားစရာသာ အရင္ဆုံးျပင္ေပးလိုက္ပါဦး … ေတာ္ၾကာေဆးေသာက္ခ်ိန္ေက်ာ္သြားဦးမယ္ … ၿပီးရင္သစ္သီးေလးေတြ လွီးေႂကြးလိုက္ … ဒါဆိုအမျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္ "
အမလီက သစ္သီးျခင္းကိုထားခဲ့ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္သြားသည္ ။
" ပါပါး … ဦးဦးေရာဟင္ "
" သူ႕အခန္းမွာေပါ့သားေလးရဲ႕ "
" ဒါဆိုဦးဦးက သားတို႔နဲ႕အတူေနဦးမွာေပါ့ "
သားေလးကလဲ ဧကရာဇ္ေမာင္ ရွိေနေသးမွန္းသိေတာ့ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာျဖင့္ ဧကရာဇ္အခန္းထံသြားရန္ျပင္ေန၍ မုျဒာက တားထားရသည္ ။
" သား … ဦးဦးကဖ်ားေနတယ္ … သားနဲ႕အတူမကစားေပးနိုင္ေသးဘူး … အနားယူပါေစဦး "
" ဒါေပမဲ့ ဦးဦးကိုသားေတြ႕ခ်င္တယ္ "
" သူနိုးလာေအာင္ေစာင့္လိုက္ … ၿပီးရင္သားကိုေတြ႕ခြင့္ေပးမယ္ "
" ဟုတ္ "
ေခ်ာ့လိုက္ေတာ့လဲ သားေလးကလိမ္မာစြာလက္ခံသည္ ။ မုျဒာလဲ ဧကရာဇ္ေမာင္အတြက္ စားစရာ ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္ေပးဖို႔ ျပင္ေလေတာ့သည္ ။
တစ္ဖက္တြင္ေတာ့ ……
မုျဒာထသြားကတည္းက ဧကရာဇ္ေမာင္နိုးေနဆဲျဖစ္သည္ ။ တစ္ခ်ိန္လုံး မုျဒာေခါင္းကို သူ႕ရဲ႕ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းေပၚတင္ထား၍ ထုံၿပီးနာက်င္ေနသည္ ။ ထိုနာက်င္မႈက သူ႕ရဲ႕ေပ်ာ္႐ႊင္မႈနဲ႕ယွဥ္လွ်င္ ျမဴမႈန္မွ်သာရွိသည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္ သူ႕ရဲ႕ႏွဖူးကိုသူ စမ္းၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္အပူခ်ိန္က်ေနတာကို သတိထားမိလိုက္သည္ ။ အဖ်ားေပ်ာက္လွ်င္ မုျဒာက အိမ္ျပန္ခိုင္းမည္ဆိုး၍ ဧကရာဇ္ေမာင္ နည္းလမ္းရွာရေတာ့သည္ ။ သူ႕ဘဝမွာ ခုလိုကေလးကလားဆန္စြာျပဳမူၿပီး လူတစ္ေယာက္ကိုလိမ္ညာဖို႔ ႀကိဳးစားရလိမ့္မည္ဟု ေတြးပင္မထားဘူးေပ ။
နာရီအနည္းငယ္ၾကာေတာ့ မုျဒာ ၾကက္သားဆန္ျပဳတ္တစ္ခြက္ျပင္ဆင္ၿပီး အခန္းထဲယူလာခဲ့သည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္ကေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာလွဲေနဆဲပင္ ။ မုျဒာ ဧကရာဇ္ေမာင္နဲ႕ေနလာတဲ့တစ္ေလွ်ာက္ ဒီေလာက္ထိဖ်ားနာေနတာမ်ိဳးမျမင္ဖူး၍ အနည္းငယ္ေတာ့ စိုးရိမ္သြားေလသည္ ။
" ဧကရာဇ္ေမာင္ … မနိုးေသးဘူးလား "
" …… "
" မနက္စာျပင္ေပးထားတယ္ … နိုးလာရင္ထစားလို႔ရၿပီ "
" ဟင္း "
မုျဒာက ခြက္ကိုခ်ထားခဲ့ၿပီးျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ ကုတင္ေပၚကညည္းၫူသံေၾကာင့္ ရပ္တန႔္သြားကာ လွည့္ၾကည့္လာသည္ ။ ဧကရာဇ္ရဲ႕မ်က္ႏွာက နီေနၿပီး အပူရွိန္တက္ေနပုံပင္ ။
" မင္း အဆင္ေျပရဲ႕လား "
ဧကရာဇ္ေမာင္က မ်က္လုံးအနည္းငယ္ဖြင့္ၾကည့္လာၿပီး ထပ္မံညည္းၫူျပန္သည္ ။
" မုျဒာ … ကိုယ္အရမ္းပူတယ္ … ဟင္း "
မုျဒာလွည့္ထြက္မသြားနိုင္ေတာ့ပဲ ကုတင္ထံေလွ်ာက္လာၿပီး ေစာင္ပုံထဲက ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕အသားကိုစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပူက်စ္ေနတာကို ခံစားလိုက္ရသည္ ။
" ဘာေၾကာင့္အရမ္းပူလာတာလဲ … ေစာေစာကအဲ့ေလာက္မပူပါဘူး "
" ကိုယ္ထပ္ၿပီးဖ်ားေနျပန္ၿပီထင္ … ကိုယ့္အနားကေနမသြားပါနဲ႕လား "
ဧကရာဇ္ေမာင္က ပရိယာယ္မ်ိဳးစုံျဖင့္ အသနားခံေနသည္ ။ ဒီလိုျဖစ္ဖို႔ကို မုျဒာအခန္းထဲဝင္မလာခင္တစ္ေလွ်ာက္လုံး မီဖိုနားမွာ နာရီမ်ားစြာေနကာ အသားအေလာင္ခံၿပီးလုပ္ထားရသည္ ။ မုျဒာကေတာ့ ထပ္ၿပီးမစစ္ေဆးေတာ့ပဲ ယုံၾကည္သြားပုံေပၚသည္ ။
" ဒါဆိုအဝတ္အရင္လဲလိုက္ … ေခြၽးေတြနဲ႕ပိုၿပီးဖ်ားသြားလိမ့္မယ္ "
ဧကရာဇ္ေမာင္က ကတုန္ကယင္နဲ႕ထၿပီး အဝတ္ကိုႀကိဳးစားကာလဲေနသည္ ။ တကယ္ေတာ့မုျဒာသနားလာေအာင္ လုပ္ျပေနယုံပင္ ။ သူလိုသန္မာတဲ့လူက ရိုးရိုးအဖ်ားေလာက္နဲ႕ အိပ္ယာထဲမလဲနိုင္ေပ ။ ၿပီးသြားေတာ့ အေႏြးထည္အထူႀကီးဝတ္ကာ ကုတင္ေပၚမွာ အေနာက္သို႔မွီကာထိုင္ေနလိုက္သည္ ။
" ကိုယ္ၿပီးၿပီ "
" ကို႔ဘာသာေသာက္နိုင္လား "
" ဟင့္အင္ … ကိုယ့္မွာအားမရွိဘူး "
မုျဒာလဲ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ကိုယ္တိုင္ဇြန္းျဖင့္ခပ္ကာ ဧကရာဇ္ေမာင္အားတိုက္လိုက္သည္ ။ ဟိုအရင္အတိတ္ကအခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေရာက္သြားသလိုမ်ိဳး ေႏြးေထြးတဲ့ခံစားခ်က္ေတြကို ရရွိလာ၍ ဧကရာဇ္ေမာင္ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနေတာ့သည္ ။
ၿပီးေနာက္တစ္ေန႕လုံး ဘာမွမလုပ္နိုင္သလိုဟန္ေဆာင္ကာ မုျဒာအား သူ႕အနားကေနဘယ္မွထြက္မသြားေအာင္ ဆြဲထားေလေတာ့သည္ ။ သားေလးကလဲ မေႏွာက္ယွက္တဲ့အျပင္ ေရွာင္ေပးေနေသးသည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္ ေနမေကာင္သလိုဟန္ေဆာင္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အတိတ္ကသူ႕အားအၿမဲဂ႐ုစိုက္ေပးေနခဲ့တဲ့ ကုမုျဒာကို ျပန္လည္ရရွိလိုက္ေလသည္ ။
*
*
*
ဧကရာဇ္ေမာင္ ၂ ရက္ေလာက္ထိ အခ်ိန္ဆြဲထားနိုင္ေပမဲ့ သူ႕ရဲ႕သန္မာတဲ့ကိုယ္နဲ႕ ဖယ္ရိုမုန္းေတြက ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး ဂ႐ုစိုက္ေပးလာခဲ့တဲ့ မုျဒာကို ဆက္ၿပီးလိမ္ညာ၍မရနိုင္ေတာ့ေပ ။ ပိုဆိုးတာက သူ႕ရဲ႕အပူခ်ိန္ကို ျမႇင့္တင္ေနတုန္း မုျဒာမိသြားေလသည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္က သူတစ္ခုခုစားခ်င္လာလို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ဝင္ခဲ့တာဟု လိမ္ညာဖို႔ႀကိဳးစားေပမဲ့ မုျဒာပိုၿပီးမယုံၾကည္ေတာ့မည္ဆိုးကာ ဆက္ၿပီးမလိမ္ညာေတာ့ေပ ။
" ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ … ကိုယ္ေနမေကာင္းသလိုဟန္ေဆာင္တာက မင္းအနားမွာဆက္ၿပီးေနခ်င္ယုံေလးပါ "
" အဲ့ဒါနဲ႕ပဲ လူကိုစိတ္ပူေအာင္ တစ္ခ်ိန္လုံးလိမ္ညာေနခဲ့တာလား "
မုျဒာအသံကေအးဆက္ေန၍ ဧကရာဇ္ေမာင္ ပို၍ပင္ အျပစ္ရွိသလိုခံစားလာရသည္ ။
" ကိုယ္လိမ္ညာဖို႔မရည္႐ြယ္ပါဘူး "
" ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ မစဥ္းစားမဆင္ျခင္နိုင္ရတာလဲ ဧကရာဇ္ေမာင္ … မင္းအခ်ိန္အၾကာႀကီးဖ်ားသလိုဟန္ေဆာင္ေနတာကို မင္းကေပ်ာ္ေနေပမဲ့ ငါ့မွာေတာ့ ဘယ္ေလာက္ထိစိတ္ပူပန္ေနခဲ့လဲ မင္းမေတြးမိဘူးလား "
မုျဒာက တကယ္ပဲသူ႕ကိုတာဝန္တစ္ခုလို သေဘာထားၿပီးဂ႐ုစိုက္ေပးေနတာမဟုတ္ပဲ အမွန္တကယ္စိတ္ပူေနခဲ့မွန္းသိရေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ေပ်ာ္႐ႊင္မိေပမဲ့ တစ္ဆက္ထည္း မုျဒာကသူလိမ္ညာေနခဲ့တာကိုသိသြားၿပီး စိတ္ဆိုးသြား၍ ဝမ္းနည္းရျပန္သည္ ။
" ကိုယ္အမွားလုပ္မိတာကို ဝန္ခံပါတယ္ … ဒါေပမဲ့ မင္းကိုယ့္ကိုတကယ္စိတ္ပူေနမယ္လို႔ ကိုယ္တကယ္မထင္ခဲ့မိတာပါ … ကိုယ့္ကိုခြင့္လႊတ္ပါ "
မုျဒာကနားမေထာင္ေတာ့ပဲ သူ႕အခန္းထံျပန္သြားသည္ ။ ဧကရာဇ္ကလဲ အေနာက္ကေနလိုက္လာၿပီး မုျဒာတံခါးမပိတ္မွီ လက္ျဖင့္တြန္းဖြင့္ကာ အထဲသို႔ဝင္လာခဲ့သည္ ။
" မုျဒာ "
မုျဒာက ဧကရာဇ္ေမာင္အား ဆက္ၿပီးမၾကည့္ေတာ့ပဲ ေက်ာခိုင္းလိုက္ကာ ခပ္ပ်က္ပ်က္သာေျပာလိုက္သည္ ။
" လွည့္စားေနတာေတြကိုရပ္ၿပီး အိမ္ေတာ္ကိုျပန္ေတာ့ … ငါ့မွာမင္းနဲ႕ကစားေပးဖို႔အခ်ိန္မရွိဘူး "
ဧကရာဇ္ေမာင္ မုျဒာအနားမွာ ဆက္ၿပီးေနနိုင္ဖို႔ ဆင္ေျခမရွိေတာ့ေပမဲ့ လက္မေလ်ာ့နိုင္ေသးေပ ။
" ကိုယ့္ကိုတကယ္ပဲ အခြင့္အေရးမေပးေတာ့ဘူးလား … ကိုယ္မင္းနဲ႕ေနနိုင္ဖို႔ ဘာမဆိုလုပ္မယ္ "
" ငါဒီဘဝမွာေနရတာေပ်ာ္ေနၿပီ … ငါတို႔လမ္းခြဲၿပီးေနာက္ ငါ့ဘဝကိုအသစ္ကေနျပန္စၿပီး အေကာင္းဆုံးဒီအေျခအေနထိေရာက္ေအာင္ ငါလုပ္ေဆာင္နိုင္ခဲ့ၿပီးၿပီ … ထပ္ၿပီးဂုဏ္ပကာသနေတြနဲ႕ အဆင့္အတန္းေတြၾကား လူေတြရဲ႕အၾကည့္ေတြေအာက္မွာေနရတဲ့ ေလွာင္အိမ္လိုဘဝမ်ိဳးကိုထပ္မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး "
" ဒါဆို ကိုယ္လဲအရာအားလုံးကိုစြန႔္လႊတ္ၿပီး မင္းနဲ႕အတူလိုက္ေနနိုင္တယ္ … မင္းႏွလုံးသားနဲ႕ ကိုယ့္ကိုျပန္ၿပီးလက္ခံေပးပါ "
မုျဒာက အေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္လာၿပီး ေလးနက္စြာေျပာလိုက္သည္ ။
" အဖိုးက မင္းကိုယုံၾကည္လို႔ အရာအားလုံးကို ပုံအပ္ခဲ့တာ … ဒါကိုမင္းကလြယ္လြယ္ေလးစြန္းျပစ္လိုက္ဖို႔ေတြးေနတာလား … မင္းမရွိရင္ အဖိုးေပးခဲ့တဲ့တာဝန္ကို ဘယ္သူကထမ္းေဆာင္မွာလဲ "
" ကိုယ္တို႔သားေလးရွိတာပဲ … ကုေဌရွင္းခန႔္ေလးက စံအိမ္ေတာ္ရဲ႕အေမြဆက္ခံသူ … အဖိုးရဲ႕ေနရာကိုအေမြယူရမဲ့မ်ိဳးဆက္သစ္ပဲ "
" ေတာ္ေတာ့ … အ႐ြယ္မေရာက္ေသးတဲ့သားေလးကို ပုံစံခြက္ထဲကိုထည့္သြင္းဖို႔မႀကိဳးစားပါနဲ႕ … သားေလးကိုေတာ့ သူဝါသနာပါရာကိုလုပ္ပါေစ … မင္းနဲ႕ငါ ၂ ေယာက္ပဲ ဒီဒုကၡေတြကိုခံရယုံနဲ႕လုံေလာက္ပါၿပီ … ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝၿပီး အထီးက်န္တဲ့ဘဝကို သားေလးကိုေတာ့ မပိုင္ဆိုင္ေစခ်င္ဘူး … ဒါေၾကာင့္ မင္းငါတို႔နဲ႕ ေဝးေဝးေနပါ "
" မုျဒာ … အတိတ္မွာတုန္းက မင္းကိုယ့္ေၾကာင့္ ခက္ခဲၿပီးအရမ္းပင္ပန္းခဲ့တာကို ကိုယ္နားလည္ပါတယ္ … ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တို႔တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ခ်စ္ေနၾကၿပီပဲ … ဘာေၾကာင့္ျပန္ၿပီးအတူေနဖို႔ မႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္တာလဲ … အရင္ကထက္ပိုေပ်ာ္ခ်င္ေပ်ာ္႐ႊင္နိုင္မွာ … သားေလးကိုေရာ မျပည့္စုံတဲ့မိသားစုဘဝမွာရွိေနေစခ်င္တာလား … ကိုယ္တို႔ျပန္ၿပီးလက္ထပ္ၾကရေအာင္ "
မုျဒာခနမွ်တိတ္ဆိတ္သြားကာ အခန္းထဲကေဒါင့္ေလးမွာ အ႐ုပ္ေတြနဲ႕ကစားေနတဲ့သားေလးထံအၾကည့္ေရာက္သြားသည္ ။ ျပန္ၿပီးလက္ထပ္ရင္ ေပ်ာ္႐ႊင္နိုင္မွာလား မသိေပမဲ့ အတိတ္ကလို လစ္လ်ႉရႈမႈေတြနဲ႕ ကြဲကြာမႈေတြႀကဳံလာခဲ့ရင္ ဖခင္မရွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အသိထက္ ပိုၿပီးသားေလးနာက်င္ရမွာကိုေၾကာက္ေနမိသည္ ။
" ေတာ္ေတာ့ … အတိတ္မွာတုန္းက မင္းရဲ႕လစ္လ်ႉရႈမႈေတြနဲ႕ ျပစ္ပယ္ျခင္းကိုလဲခံခဲ့ရၿပီးၿပီ … မင္းရဲ႕႐ူးသြပ္စြာဆြဲလမ္းခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈေတြကိုလဲ ခံခဲ့ရၿပီးၿပီ … ခုမင္းကပုံမွန္လူတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနေပမဲ့ ငါတို႔အတူေနရင္ ခုလိုအဆင္ေျပေနလိမ့္မယ္လို႔ အာမမခံနိုင္ဘူး … အတိတ္မွာငါမင္းအေပၚေကာင္းေပးခဲ့လို႔ ခုလိုဂ႐ုစိုက္မႈေတြက မင္းအတြက္ ခနသာေပ်ာ္႐ႊင္မႈလဲျဖစ္ေနနိုင္တာပဲ … ဒါေၾကာင့္ ေရွ႕ဆက္မတိုးပဲ ဒီအတိုင္းေလးပဲရပ္လိုက္ၾကရေအာင္ "
ဒါဏ္ရာေတြမ်ားစြာ ရရွိၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ မုျဒာအ႐ူးတစ္ေယာက္လို ထပ္ၿပီးမေမွ်ာ္လင့္မိဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုတားစီးထားလိုက္သည္ ။ အားလုံးေပ်ာ္႐ႊင္ဖို႔အတြက္ ေရွ႕ဆက္မတိုးတာအေကာင္းဆုံးျဖစ္မည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕မ်က္ႏွာက ညွိုးငယ္ကာ သူ႕အားျငင္းဆန္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို လက္မေလ်ာ့နိုင္ျဖစ္ေနသည္ ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ျမဴမႈန္မွ်ပင္မရွိေတာ့သလို အစကေနျပန္စဖို႔အတြက္လဲ အခြင့္အေရးမရွိေတာ့ေပ ။ ဒါေပမဲ့သူဟာ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲပင္ ။
' ေဒါက္ … ေဒါက္ '
တံခါးေခါက္သံက ေအးဆက္တဲ့ေလထုကို ၿဖိဳခြင္းလိုက္ၿပီး မုျဒာက တံခါးသြားဖြင့္ေပးလိုက္သည္ ။ အထဲသို႔ဝင္လာတဲ့လူေၾကာင့္ ဧကရာဇ္ေမာင္ေရာမုျဒာပါ မ်က္လုံးျပဴးသြားၾကသည္ ။
" ဇြဲ "
မေတြ႕တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ဇြဲက လက္ထဲမွာကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကိုေပြ႕ခ်ီလွ်က္ ဝင္လာသည္ ။ သူ႕လက္ထဲမွာ အဝတ္ထုတ္ကိုဆြဲထားကာ ေျပာင္းေ႐ႊ႕လာတဲ့လူနဲ႕ပင္တူေနသည္ ။
" ကိုဇြဲ … ဒါက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ "
" မုျဒာ … အကိုမင္းဆီကေန အကူအညီလိုအပ္တယ္ "
ဇြဲရဲ႕အသံကေမာဟိုက္ေနၿပီး အနည္းငယ္တုန္ေနသည္ ။ အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥတစ္ခုခုျဖစ္လာမွန္းသိသာလွသည္ ။
" ဘာျဖစ္လာတာလဲေျပာပါ "
ဇြဲက စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းလိုက္ၿပီး …
" ကိုယ္ … ကိုယ္အခု ဒုကၡေရာက္ေနတယ္ "
မုျဒာေရာ ဧကရာဇ္ေမာင္ပါ မ်က္လုံးျပဴးသြားၾကသည္ ။ ဇြဲကဆက္ကာေျပာလာသည္ ။
" ကိုယ့္ေမေမ မေန႕ညက အက္စိဒန႔္ျဖစ္ၿပီး အေရးေပၚကုသေနရတယ္ "
ထိုစကားၾကားေတာ့ မုျဒာက စိုးရိမ္တႀကီးေမးလိုက္သည္ ။
" ေဒၚေလးက ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ … အဆင္ေျပရဲ႕လား "
" ခုေတာ့အဆင္ေျပသြားပါၿပီ … ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ေခါက္ကသာမန္အက္စိဒန႔္မျဖစ္နိုင္ဘူး … တစ္ေယာက္ေယာက္က ႏႈတ္ပိတ္ခ်င္လို႔ လုပ္ႀကံတာလို႔ကိုယ္ထင္ေနတယ္ … ၿပီးေတာ့ ကို႔ရဲ႕ကေလးေလး "
သူကရင္ခြင္ထဲမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကေလးကိုကို ငုံ႕ၾကည့္ကာ ဆက္ကာဆိုလိုက္သည္ ။
" ကေလးေလးကို ခုခ်ိန္မွာ ေဘးကင္းတဲ့ေနရာမွာထားဖို႔လိုအပ္တယ္ … ကိုယ့္ေမေမရဲ႕အမႈကို ကိုယ္စုံစမ္းေနစဥ္အတြင္း မင္းကိုယ့္ကေလးေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးနိုင္မလား "
တစ္ႏွစ္ခြဲမွ်သာရွိေသးတဲ့ကေလးငယ္ေလးက ဂါဝန္ကားကားေလးဝတ္ထားၿပီး ဆံပင္ေလးေတြကအနည္းငယ္ရွည္ေနသည္ ။ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ ဒါကသမီးေလးနဲ႕တူသည္ ။
" ဒါက ကိုဇြဲရဲ႕ကေလးလား "
ဇြဲကခနမွ်ၿငိမ္ေနၿပီးမွ ေျဖလိုက္သည္ ။
" အင္း "
ဇြဲအိမ္ေထာင္က်တာ ၂ ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီျဖစ္ေပမဲ့ တစ္ႏွစ္ခြဲအ႐ြယ္ကေလးရွိလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ဘယ္သူမွမထင္ထားၾကေပ ။ ဇြဲက ဂ်ပန္မွာပဲအေျခခ်ေနတာမို႔ သတင္းမၾကားမိတာျဖစ္နိုင္သည္ ။ မုျဒာက ခ်က္ခ်င္းပဲလက္ခံလိုက္သည္ ။
" ရတာေပါ့ … ကြၽန္ေတာ္ဂ႐ုစိုက္ေပးနိုင္ပါတယ္ "
ထိုအခါ ဧကရာဇ္ေမာင္က ေရွ႕သို႔ေလွ်ာက္လာၿပီး …
" မရဘူး … သူ႕အေမဆီသြားထားေတာ့ဘာျဖစ္လို႔လဲ "
ထိုအခါမွ ဇြဲကဧကရာဇ္ေမာင္ ရွိေနတာကို ျမင္သြားၿပီး ခနမွ်အံ့ဩသြားသည္ ။ ဝင္လာစဥ္က ကိုယ့္အာ႐ုံနဲ႕ကိုယ္ရႈတ္ေထြးေန၍ မျမင္မိျခင္းျဖစ္သည္ ။
" ဧကရာဇ္ေမာင္ … မင္းလဲေရာက္ေနတာလား "
" ဟုတ္တယ္ … ငါ့မိန္းမဆီငါလာတာ ဘာျဖစ္လဲ "
" ဟုတ္ပါၿပီ … မင္းရွိေနတာ့ ပိုအဆင္ေျပတာေပါ့ … မုျဒာဒုကၡမမ်ားေတာ့ဘူး "
" ဘာလို႔မင္းဒုကၡကို ခံေပးရမွာလဲ … သူ႕အေမကေရာ "
ထိုအခါမွ ဇြဲကစိတ္မေကာင္းစြာ ေျပာလာသည္ ။
" ကေလးရဲ႕အေမက မရွိေတာ့ဘူး "
" …… "
ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္မုဆိုးဘိုျဖစ္သြာတဲ့ ဇြဲကိုစိတ္မေကာင္းစြာၾကည့္ေနၾကသည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္လဲ ဆက္မေျပာေတာ့ပဲၿငိမ္သြားသည္ ။ မုျဒာက ဧကရာဇ္ေမာင္အား လစ္လ်ႉရႈကာ ဇြဲလက္ထဲက ကေလးကိုေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီး …
" ကိုဇြဲ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႕ … ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ္ … ဒါနဲ႕ ကေလးရဲ႕နာမည္ကေရာ "
" ခုေတာ့ ျမန္မာနာမည္အတိအက်မေပးရေသးဘူး … ငယ္ေလးလို႔ေခၚလို႔ရတယ္ "
" အိုး … အဆင္ေျပပါတယ္ "
" ဒါဆို ကိုယ္အလုပ္ၿပီးတဲ့ထိ မင္းဆီမွာအပ္ထားခဲ့မယ္ … ဂ႐ုစိုက္ေပးပါေနာ္ "
ၿပီးေနာက္ ဇြဲကဧကရာဇ္ေမာင္ကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး …
" မင္းလဲ မုျဒာကိုကူထိန္းေပးလိုက္ဦး … ကေလး ၂ ေယာက္နဲ႕ဆို သူဒုကၡမ်ားလိမ့္မယ္ "
ထိုစကားၾကားေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္အႀကံရသြားၿပီး ခ်က္ခ်င္း အခ်ိဳးေျပာင္းသြားေလသည္ ။
" ရတာေပါ့ … ငါ့တာဝန္ထား … မင္းခ်က္ခ်င္းျပန္မလာေသးလဲျဖစ္တယ္ … အၾကာႀကီးထားခဲ့လို႔ရတယ္ … ေအးေဆးေနၿပီး မင္းရဲ႕အေမကိုဂ႐ုစိုက္ေပးလိုက္ပါ … က်န္တာဘာမွစိတ္မပူနဲ႕ … ၾကာၾကာေလးလဲေန "
ဧကရာဇ္ေမာင္က မုျဒာလက္ထဲကကေလးေလးကို ကူၿပီးခ်ီေပးလိုက္သည္ ။ သေဘာမက်တဲ့ပုံကေန ခ်က္ခ်င္းအခ်ိဳးေျပာင္းသြားေတာ့ ဇြဲပါေၾကာင္သြားရသည္ ။ ဒါေပမဲ့ မုျဒာနဲ႕ဧကရာဇ္ေမာင္အဆင္ေျပေနတာျမင္ေတာ့ သူလဲစိတ္ခ်ကာ ကေလးအားထားခဲ့လိုက္သည္ ။
ဇြဲထြက္သြားခ်ိန္မွာပဲ ကေလးငယ္ကိုေပြ႕ခ်ီထားတဲ့ ဧကရာဇ္ရဲ႕လက္ေမာင္းေပၚမွာ ပူေႏြးေႏြးအရည္ေတြစီးက်လာကာ ကေလးရဲ႕က်ယ္ေလာင္စြာေအာ္ငိုသံကိုၾကားလိုက္ရသည္ ။
" အူးဝါး … ဒယ္ဒီ … အီး … ဟီး … ဟီး "
ကေလးေလးက မုျဒာလက္ေပၚမွာၿငိမ္ေနေပမဲ့ ဧကရာဇ္ထံေရာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာကိုျမင္ၿပီး အလန႔္တၾကားငိုေနျခင္းပင္ ။ မုျဒာ ကေလးရႉးေပါက္ခ်ေနတာကိုေတြ႕ေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕မအီမသာျဖစ္သြားတဲ့အမူအယာေၾကာင့္ ရယ္မိမလိုပင္ျဖစ္သြား၍ ျပန္ထိန္းကာ ဧကရာဇ္ေမာင္အား ေျပာလိုက္သည္ ။
" ဘာကိုေၾကာင္ၾကည့္ေနတာလဲ … ကေလးကရႉးေပါက္ခ်ထားတယ္ … အဝတ္လဲေပးလိုက္ "
" ကိုယ္ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ "
" မသိရင္လဲကိုယ့္အိမ္ကိုျပန္လိုက္ေတာ့ … ငါ့ဘာသာဆက္လုပ္လိုက္မယ္ "
" မရဘူး … ဇြဲကကိုယ့္ကိုလဲ ကူညီဖို႔မွာထားတယ္ … ကိုယ္မင္းတို႔ကိုကူညီဖို႔ ဒီမွာေနမယ္ "
" ဒါဆိုလဲ အဝတ္လဲေပးဖို႔ျပင္ေတာ့ေလ … ၾကာရင္အေအးပတ္လိမ့္မယ္ "
မုျဒာကသက္ညွာတဲ့အေနနဲ႕ ကေလးကိုေခၚေပးလိုက္ၿပီး အဝတ္ထုတ္ထဲကေနေဘာင္းဘီယူကာ လဲေပးဖို႔ေျပာလိုက္သည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္က တစ္ခါမွကေလးမထိန္းဘူေတာ့ ေယာင္နနျဖစ္ေနၿပီး ဘယ္ကစလဲေပးရမလဲမသိျဖစ္ေနသည္ ။
" ေဘာင္းဘီကိုအရင္ခြၽတ္ေပး "
မုျဒာကကေလးကို ခ်ိဳင္းကေနေပြ႕ထားၿပီး ဧကရာဇ္ေမာင္က ဂါဝန္ကိုမကာ ကေလးရဲ႕ေဘာင္းဘီကိုဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္ ။ ထိုစဥ္ ေပၚလာတဲ့ေဘာင္ဘီေအာက္ကအရာေၾကာင့္ ဧကရာဇ္ေမာင္ေၾကာင္သြားေလသည္ ။
" ဒါ … ဒါက မိန္းကေလးမွမဟုတ္တာ "
ကေလးေလးရဲ႕ ဖြားဘက္ေတာ္ကေ႐ႊပန္းေလးျဖစ္ေနေပမဲ့ ျပင္ေပးထားတဲ့ ပုံစံက မိန္းကေလးလိုျဖစ္ေနသည္ ။ မုျဒာလဲ အံ့ဩသြားေပမဲ့ အေၾကာင္းရွိလို႔ပဲဟုသာေတြးထင္လိုက္သည္ ။ အဝတ္ေတြအားလုံးကလဲ မိန္းကေလးအဝတ္အစားေတြပဲမို႔ ရွိတာပဲလဲေပးလိုက္ေတာ့သည္ ။ အားလုံးၿပီးသြားေတာ့မွ ကေလးေလးလဲ အငိုရပ္သြားၿပီး မုျဒာနဲ႕ေနရတာကို ပိုႏွစ္သက္ေနသည္ ။
ထိုအခ်ိန္မွာ သားေလးလဲသူတို႔အနားမွာေရာက္ေနၿပီျဖစ္သလို အသစ္ေရာက္လာတဲ့ကေလးေလးကိုၾကည့္ၿပီးေပ်ာ္ေနသည္ ။
" ပါပါး … သူကဘယ္သူလဲဟင္ "
" ဒါကသားရဲ႕ညီမေလး … ငယ္ေလးလို႔ေခၚေနာ္ "
" ငယ္ေလး … ဟီး … ခ်စ္စရာေလး "
သားေလးကလဲ ကေလးငယ္ေလးကိုသေဘာက်ကာေပြ႕ဖက္ေနသည္ ။ ကေလးေလးက မငိုတဲ့အျပင္ ခ်က္ခ်င္းခင္မင္သြားၾကကာ အခ်င္းခ်င္းအျပန္အလွန္ေခၚေနၾကသည္ ။
" ငယ္ေလး "
" ကိုကို "
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးငယ္ေလး ၂ ေယာက္ရဲ႕ ခင္သြယ္ေနပုံက မုျဒာအားၿပဳံးသြားေစသည္ ။ သားေလးအေဖာ္ရၿပီမို႔ အထီးမက်န္ရေတာ့ေပ ။ သားေလးက ကေလးငယ္ကို ညီမေလးတစ္ေယာက္ဟုသာ ထင္မွတ္ေနခဲ့သည္ ။
ထိုကေလးငယ္ေလးေၾကာင့္ ဧကရာဇ္ေမာင္ မုျဒာအနားမွာ ဆက္ေနခြင့္ရသလို တစ္ခါမွမလုပ္ဖူးတဲ့ကေလးထိန္းတာဝန္ကိုပါလုပ္ေနရသည္ ။ သားေလးရွင္းခန႔္က အနည္းငယ္ႀကီးၿပီမို႔ စကားနားလည္ေပမဲ့ တစ္ႏွစ္ခြဲကေလးကေတာ့ နားမလည္၍ မထိခိုက္မိေအာင္ လိုက္ထိန္းေနရသည္ ။ သားေလးကိုထိန္းရတာထက္ ပိုပင္ပန္းေသးသည္ ။
ညဘက္ေရာက္လာေတာ့ မုျဒာက သားေလး ၂ ေယာက္ကို သူ႕ရဲ႕ကုတင္ေပၚမွာသိပ္လိုက္သည္ ။ ထိုစဥ္ ေခါင္းအုံးကိုပိုက္ကာ အခန္းထဲသို႔ဝင္လာတဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ကိုျမင္ေတာ့ မုျဒာက ေမးလိုက္သည္ ။
" ဘာလို႔ကို႔အခန္းကို ျပန္မအိပ္တာလဲ "
" ဇြဲက မင္းတို႔အနားမွာ အနီးကပ္ေစာင့္ၾကည့္ေပးဖို႔မွာထားတယ္ … ကိုယ္ေဘးအခန္းမွာအိပ္ရင္ မင္းတို႔တစ္ခုခုျဖစ္တဲ့အခါ ကိုယ္အျမန္မသိနိုင္ဘူး "
" ဒါဆိုလဲ ဧည့္ခန္းထဲမွာအိပ္ "
" ဧည့္ခန္းထဲမွာက ဝရံသာကေလေအးေတြတိုက္တယ္ … ကိုယ့္ကို ထပ္ၿပီးဖ်ားေစခ်င္လို႔လား "
" ဒါဆိုဘယ္မွာအိပ္ခ်င္တာလဲ … ဒီကုတင္မွာ ကေလး ၂ ေယာက္နဲ႕ျပည့္ေနၿပီ … ကေလးေတြနဲ႕အတူ အိပ္ခ်င္လို႔လား "
" ကိုယ္ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပဲ တစ္ေယာက္အိပ္ဆိုဖာခင္းၿပီးအိပ္လိုက္မယ္ … မင္းက ကေလးေတြနဲ႕အတူ ကုတင္ေပၚမွာပဲအိပ္လိုက္ "
ဧကရာဇ္ေမာင္က သူအရန္သင့္ျပင္ထားတဲ့ အခင္းေတြနဲ႕ေစာင္ေတြယူလာၿပီး ျပင္ဆင္ကာအိပ္ဆက္လိုက္သည္ ။ ဒီအေျခအေနက တစ္ခ်ိန္တုန္းက မုျဒာ ဧကရာဇ္ရဲ႕ေမာင္းထုတ္မႈေၾကာင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာအိပ္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ၂ ေယာက္လုံးကိုသတိရသြားေစသည္ ။
မုျဒာလဲဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ကေလး ၂ ေယာက္နဲ႕အတူ ကုတင္ေပၚမွာပဲ အိပ္ဆက္လိုက္သည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္က တစ္ခ်ိန္က သူ႕အမွားေတြကိုျပန္ေတြးရင္း မုျဒာခံစားခဲ့ရတဲ့ေဝသနာေတြကို ျပန္ခံစားကာ ဒီပုံစံနဲ႕သူ႕ရဲ႕အမွားေတြကို ျပန္ေပးဆပ္ေနရသလို သပ္မွတ္ၿပီး ေက်နပ္လိုက္ေတာ့သည္ ။
မုျဒာရဲ႕တရားဝန္ ခြင့္လႊတ္မႈကိုရရွိဖို႔ ယခုေပးဆပ္ရတာေတြကထိုက္သန္သည္ဟု ထင္မိသည္။ သူ႕ရဲ႕က်ိဳးစားမႈေတြက တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈကိုရရွိမည္မွန္း စိတ္ကေနအလိုလိုသိေနသည္ ။
…………………………………………………………………
To Be Continued ….