Back to his arms
MAXELLA'S POV
"WYX?"
Nang magising ako sa pamilyar na silid ay nagulat ako nang mabungaran si Wyx na nakasuot ng puting coat.
Ang benda sa balikat ko ang nagpapaalala sa nangyari kagabi.
Sh1t. Naalala kong wala ako sa sarili at di mag sink in sa utak ko na iniligtas at nakilala pala ako ni Azekelle sa kabila ng lahat.
Wala paring binago ang aking silid noon. Parang bumalik lang ako sa dating routine. Ang ipinagkaiba nga lang ang dami nang nangyari.
"H- How was your feeling?"
Sa halip na sumagot ay nagpalinga linga ako sa paligid. Napabuntong hininga na lang ako ng walang Azekelle akong makita.
"Trying to be okay."
He cleared his throat. Feeling awkward. "Hoping that you're still alive was not bad after all..."
"Yeah. I'm still kicking and alive but my daughter did not survive."
Di maiwasang makatakas ang pait sa aking boses. Kita ko ang gulat sa kanyang asul na mga mata.
I shook my head when he was about to apologize what happen. "It's not your fault. Don't blame yourself."
Yumuko sya at kita ko ang pangingilid ng luha sa mga mata nya. "I swore--we swore to him that we will protect you with your child but we failed. I don't think my sorry is enough after what happen."
Sumandig ako sa may headboard at binigyan sya ng tipid na ngiti. "It's hard to forget but forget and forgive is the only way to eased the pain and misery we felt."
"You changed a lot."
I arch my brows. "You too. A doctor now?" Nang pagmasdan ko siyang mabuti ay saka ko lang nakikita ang malaking pagkakahawig nila Eudrix.
He nodded. "What about you? An agent, I guess?"
"Yeah."
"Under?"
"My brother's agency, He is Axell Laurelle Villaris."
His eyes widened. "What the fvck?"
"I've met your older-brother anyway. Your eyes was the same like him. But he's cold and dark."
"Yes. That what he is." Halos pabulong na saad nito. Kita ko ang pangungulila sa mata nya. "And it's been a year since I last saw him.."
Napailing na lang ako at nang may maalala kasama ko pala ang dalawang kasama ko sa misyon ay bahagya akong napamura.
Sa loob ng kumot ay nakahinga ako ng maluwag ng damit ko parin kagabi ang suot ko. Ginamot lang ang daplis sa balikat ko.
At akmang babangon ako para bumaba sa kama ng pigilan ako ni Wyx.
"Rest for a while to regain your energy." Pigil ni Wyx sa akin. "And it's Azekelle command."
"Where he is?"
Muli ay nag iwas ito ng tingin. "He can't face you for now..."
"I see."
Parang may bumara sa aking lalamunan. Siguro ay galit sya sa akin? Kaya hindi nya ako kayang harapin sa ngayun. Pero bakit dinala nya pa ako rito? Oo. Hinanda ko na ang sarili ko sa pagkikita muli namin makalipas ang ilang taon pero parang gusto ko ng umatras ngayun at bumalik sa isla.
Si Zadkiel lang talaga ang dahilan kung bakit gusto kong makausap at makaharap si Azekelle.
Nagpakawala ako ng mabigat na hininga nang magpaalam si Wyx na lumabas. Nasa may bed side table ko nakalagay ang pouch at aking maskara katabi ng lampshade.
I took the microtransmitter inside my pouch and on it them put it too into my ear.
"Maxella's speaking." I said flatly and after a while I heard Van's jolly voice on the line.
"Milady! How was it? Masusundan na ba si Bro Zadkiel? LoL! Maging 'ninong' na ba ako?"
Nagpapalito sa akin ang bungad nya. "What the h£ll are you talking about?"
"Shut up, Vega." Rinig ko ring saad ni Eudrix.
" My bad! I mean, nagkaayos na ba kayo? Yosh! Ang gwapo pala---kahit nakamaskara ang asawa mo, milady! Nakakatakot nga rin ng slight kasi diumanong sya si Walter---"
I cut her. "How did you know I'm with him?"
Sh1t. Stup1d question. Malamang baka natract nila ako! Tsk!
"Opps! Ask Lord Netro about this. Wala akong alam milady, kumbaga inosente. Di ko alam na plinano pala ng kapatid mo---"
"Enough." Eudrix cold voice interrupt again. "Netro is already on the line."
"Axell Laurelle."
May diing bungad ko agad nang marinig ang tikhim nito.
"Where's 'kuya' , Milliana? Put some manners. I'm your older brother."
"Tsk! I thought you hated the idea of coming back to his life?"
"Sawa na ako sa kakaemote mo." Bored na sagot nito na ikinatigis ng aking bagang.
"K1ngina.. Wala na bang ibang sagot dyan?"
Di na ako nasanay pa sa minsang walang kwentang sagut ng aking kapatid. Psh.
"Yeah, I still fvcking hate him, Milliana. But I can't do anything but to accept him as my brother-in-law---errr..h£lla gr0ss--and aside from that he's Felecia's cousin and Zadkiel father. So instead of fvcking wanting burying him alive, I set you with him. Been d*mn manipulating again."
"Di halatang magkapatid tayo no?" Sarkastiko kong anas. Hilig magmanipula eh, t*ngina.
"But you're worse than me, Milliana." He chuckled. Sounds teasing.
"UL*L!"
"Watch Your words."
"Whatever." I rolled my eyes. "How was my son, anyway?"
"Sleeping."
"Please tell him that I miss him."
"Okay."
"Geh, continue."
"Panahon na siguro upang mabuo ulit ang iyong puso at makilala na ni Zadkiel ang kanyang ama." Napabuntong hininga ito. "Mahirap na rin baka mabal1w ka sa kakaisip sa kanya."
Lumukot ang aking mukha. "Says to the person who so stressful and frustrated finding where the h£ck on earth his lover and son..."
He groaned. "Don't you dare change the topics."
"Don't you dare initiate me."
He let a heavy sighed.
"And it's my way to apologize what I've done, Milliana. Ako ang naging dahilan kung ba't hindi ka nya mahanap. Pinaniwala kong wala kana..."
"W- What?"
"I'm the one who's hiding the truth from him."
Hindi ako nakakibo dulot na rin sa pagkakabigla. Baka ano pa ang masabi ko.
Naalala ko ang mga araw na nasa isipan ko ang pag aakalang sinukuan na ako ni Azekelle---sa paghahanap sa amin. Kaya pala... dahil sa sarili kong kapatid kaya naramdaman kong nawalan na si Azekelle ng pag asa.
"I'm not doing what- have- I- done 'cause I hate him.. I'm doing it because of our father's favor, Milliana. He just waited to be with you and tested Walter's love. It was his plan all along and as his son's I obeyed and sacrifice again...
Binitawan ko ulit ang mag ina ko para sa ikakabubuti mo. Am I selfish? Is our father selfish? Please, forgive him, Milliana. He just want to spend more time with you, with us. And what as I said, nais nyang subukan kung hanggang saan ang pagmamahalan nyo ni Walter... Jeez, mababa lang ang rason, but he believe that 'love' can wait.
Pero sapat na siguro ang apat na taon. Panahon na para harapin ang mga naiwan. Ang ating nga lang kinatatakutan na baka wala kanang babalikan..."
Pumikit ako ng mariin matapus nang pag uusap namin ng aking kapatid.
Tapus na ang lahat kaya wala nang panahon upang magalit pa.
Ang tanging magawa ko na lang ay ihanda ang sarili sa muling paghahanarap namin ng lalaking bubuo ulit ss aking durog na pagkatao.
...
TUMAAS ang sulok ng aking labi nang sa pagbukas ko sa closet ay tumambad sa akin ang mga damit ko... noon.
Even this... he still keep it, huh.
Parang may humaplos sa aking puso sa mga oras na iyun.
Kumuha ako ng pampalit--isang ripped jeans, at V-neck T-shirt -- doon at pumasok sa banyo upang maglinis sa katawan at makapagbihis.
Napapangiwi pa ako minsan tuwing masasagi ko ang daplis na natamo ko. Kumislot kasi kahit maliit na hiwa lang. K1ngina. Nawala ako sa focus kaya nadaplisan ako.
Nagulat ako ng makalabas ako sa banyo ay nakaupo na ang lalaking kanina kopa hinahanap sa may couch.
Nagsimula ulit bumilis ang tibok sa aking puso habang humakbang ang mga paa. Palapit kay Azekelle na nakasandig sa couch at napapikit.
Namuo ang mga luha sa aking mga mata habang nakatingin sa kanya. I badly missed him. I missed his touch. I missed his voice. I missed everything about him.
I stared at him for some time, appreciating the little changes in his face. He looked more handsome, rugged, and mature now.
Napaigtad na lang ako nong bigla syang nagsalita at binalot ng malamig nyang boses ang buong silid na nagbigay ng kilabot sa aking buong katawan.
"If it is a dream. I don't want to wake up again."
Lumapit ako sa kanya at lumuhod sa harap nya.
"No. You're not dreaming, Azekelle. I am here now." My voice cracked as I caressed his perfectly jaw.
Dumilat sya at kita ko ang iba't ibang emosyon sa kanyang kulay abong mga mata.
"I miss you, wife."
Malamig ang kanyang mga kamay na inangat ang kamay ko't hinalikan ito. Naramdaman ko ang pagpatak ng kanyang mga luha. "D*mn miss you, Maxella."
I tilted my head and smiled the most painful smile. Tears rolled down my cheeks as I whispered my feelings away.
"God knows how much I miss you too, Zeke..."
...
"I WAITED four years for you,wife."
Tumaas ang kilay ko. Magkatabi na kami ngayon at parehong nakasandal ang likod sa sandalan ng couch.
"No other woman?"
He nodded. "Yes. No other woman. Just you. And no one can replace you here in my heart."
He said seriously making my heart beat more faster.
"A- Anong nangyari sa loob ng apat na taon habang wala ako?" Nag iwas ako ng tingin. "I wanna know."
Napatitig ito sa kawalan. Akala ko hindi nya sasagutin ang tanong ko.
"Living without you was f*cking terrible, Maxella. Four years of torture. My life depends on you so what do you expect? People around me believe that my wife-- carrying my child-- was gone. I want to k1ll 'em because I've been relying the fact that you were alive.
I hold your promises that you'll not going to leave me behind. But the things went worst. I can't find you, anymore. It's like someone was fvcking blocking my way.."
It is because of my brother...
Napayuko ako. Naramdaman ko ulit ang pamilyar na kirot sa aking puso. Ang pagragasa ng di maipaliwanag na emosyon sa aking sistema.
"I was going insane thinking of you and what happened to you. Ang sakit-sakit kasi wala akong nagawa para iligtas ka..." Kita ko ang pag igti ng kanyang panga at pagkuyom ng kamao. "I promise to myself before that I'll protect you and I will never leave your side whatever happens. But I can't do anything to save you. I was in h£ll. I suffered a lot. My life is chaotic. Hindi naging sapat ang alak. Sa mga nagdaang araw halos mabaliw ako sa patuloy na paghahanap ko sa inyo. I became a messed, even the lunat1cs and Felecia can't stop me. I told you my happiness depends on you, wife. It's so sucks the pain, guilt and anger. So I seek for more lethal than getting drunk..."
Bigla na lang kumabog ang dibdib ko sa di malamang kadahilan.
"I using a drug not because I like it but because it helps me calm fvcking down. Because when I'm high, I can see you in my dreams and not in my d*mn nightmares. It feels like were together again with our unborn child..."
"A- Azekelle..."
"One day after months of using it, I overdosed myself. It was the biggest downfall of the ruthless mafia boss. I'm in the rehab center, trying to get a hold of myself. I told you that living without you was fvcking driving me insane.
Until, I dreamed about you again. In my dreams, you begging to me that I should fixed myself. Sinabi mong tumayo ulit ako mula sa pagkakadapa. At binigyan mo ako ng pag asa nong sinabi mong babalik ka... Even it just a dream. It made me get through the day. Through that time, the only thing I can do is live. But not be happy. I can't force myself to be happy though I tried after getting out from rehab. It's hard to put broken pieces of myself back together but I tried. No liquor, drugs, or anything. Just a therapist to keep me sane. And I did it.. After a year.. but not totally better."
Awang ang labi ko at di makapaniwala sa mga sinabi nya. I couldn't help myself anymore--- niyakap ko siya ng buong higpit habang pumapatak ang luha sa mata ko. I can feel his pain and it's fvcking hurting me.
"I'm so sorry..."
Hugging him felt so warm and comforting. There's a weird mix of loneliness and happiness overflowing inside my heart. When I looked up. I saw that Azekelle was biting his lip hard as he tried to hold back his tears.
"I'm sorry.." I gulps. "For forgettin' you too... Naalala na kita, Zeke.."
He stiffened.
Kumuha ako ng lakas na loob bago kuwenento sa kanya ang dahilan sa pagbalik ng aking mga alaala at kung sino ang nagligtas sa akin mula sa pagkakahulog sa bangin.
"Axell? That motherfvcker..."
"Hate my brother, eh?"
Tumalim ang kanyang mga mata. "And his the fvcking one who sent me a letter that I should go to that fvcking masquerade ball.."
I shook my head. "Axell just command my father's wish. I can't blame him for keeping me away from you.."
Saglit itong natahimik. "Forgive me for keeping the truth that your father and brother was alive.."
"Tsk! Buti pinaalala mo. Gusto kitang suntukin---"
"Go on. Slap me, punch me. I don't stop you, wife."
Kumuyom ang kamao ko. "You sure?"
"I don't care--- d*mn."
Tumama na ang kamao ko sa gilid ng labi niya bago pa man matapos ang kanyang sasabihin.
"Apologized accepted." Tinapik-tapik ko sya sa pisngi at pinunasan ang dugong nasa gilid ng kanyang labi. "Opps, sorry I couldn't help it." I faked a smile.
Napailing na lang siya. "My wife is indeed a bada$s."
Out of nowhere, a chuckled escape Azekelle's lips, making me frown.
"What's with the chuckle?" I asked as I adorably took a peek at his handsome face.
He faced me with a smirk and said, "Nothing. I just loved you so much."
Lumambot ang mukha ko. "No doubt?"
"Tsk! Years passed, I've still waited for you. It is not enough to prove my love for you?"
K!ngina. Naspeechless ako sa sinabi niya.
"P*tay na p*tay ka talaga sa akin 'no?" Pang aasar ko na lang upang maitago ang pamumula sa pisngi.
He tilted his head. "Di naman." He answered me flatly making me hissed.
"UL*L! Libre lang ang mag deny."
"Wife?"
"Yeah?"
"H- How was our baby?"
"Babies." Pagtatama ko. Mapait na lang akong napangiti ng kita ko ang pagkislap sa kanyang mga mata. "It's a twin, Azekelle. I named them, Ailan Zadkiel Villaris-Wellsor and Ayann Zairela Villaris-Wellsor." His lip parted.
"But there's something I want you to k- know." Hinawakan ko ang kamay niya at marahang pinisil iyun.
Biglang nagbago ang reaksyon niya. Nagsimulang bumigat ang aking paghinga.
"I- I was coma for five months. And our life was on critical condition." Mas lalong humigpit ang pagkakahawak ko sa kamay niya. "We're just lucky because miracle's happened... pero nang manganak a- ako nadurog ang aking pagkatao... Kapalit nang m- milagro ay ang pagkawala ng isang anak natin..." I sobbed.
Kita ko ang sakit na gumuhit sa kanyang mga mata. Nagtigis muli ang kanyang bagang upang pigilan ang mga emosyong gustong kumawala.
"Zadkiel and I is alive but our...little girl did not s- survive... She didn't make it.."
Napatakip na lang ako sa mukha ko nang mabitiwan nya ang kamay ko at napatayo.
"Fvck!" Singhap nito.
Gusto ko siyang yakapin at sabihin na hindi nya kasalanan ngunit nanghihina ako. Doble- doble ang sakit na nararamdaman ko.
Natauhan na lang ako nang marinig ang pabagsak na sumara ang pinto. Marahas na pinalis ko ang mga luha sa aking pisngi at kahit hinang- hina ay sinundan ko siya.
Alam kong sinisi nya ang sarili niya ngayun. Kilala ko siya.
"Azekelle!"
Kinalampag ko ang nakalock na pinto kung saan sya pumasok. Bumadha ang pag alala sa king mukha nang marinig ang pagkakabasag nang mga bagay mula sa loob.
"Maxella! What happen?!"
Humangos na lumapit si Wyx.
"Wyx.. Fcking tell me where's the duplicate key please..." Hinang hina kong saad. Halos di kona makilala ang boses ko.
Bigla itong nataranta. Mabilis ang naging kilos nang kunin ang susi at ibinigay sa akin.
Ngunit bago ko pa man maunlock
ang pinto ay nagsalita ito gamit ang baritono na boses.
"Heal the wound he'd been endure for a quiet long, Maxella."
I bit my lower lip and just nodded.
I will...
Marahas kong itinulak ang pinto upang bubungad sa akin ang puro basag na kagamitan. Bahagyang umawang ang labi ko ngunit tuloy-tuloy lamang ang hakbang ko papunta sa direksyon ng lalaking nakatalikod at ang magkabilang kamao-- na dumudugo ay nakatukod sa dingding.
"I don't fvcking deserve your love..."
Nagtaas baba ang dibdib na untag nito, sapat na para marinig ko.
Kumuyom ang kamao ko at huminto sa nakatalikod na lalaking naghihinagpis at tumangis sa masaklap na nalalaman.
"Look at me, Azekelle Walter."
Mahina ngunit mariin na utos ko. Tinatagan ang loob.
Di parin ito kumilos. Napapikit ako.
"Huwag mo nang sisihin ang sarili mo dahil sa pagkawala ng ating isang anak, Zeke. Hindi mo kasalanan at lalo nang hindi ka nagkulang..."
He cut me off. "But it's fvcking hurt, Maxella. D*mn, walang sandata o bala ng baril ang papantay sa nararamdaman ko ngayun. I'm not even there when you suffered,travailed, and needed me. When our son growing up without a father and loses his twin... I'm useless person. Powerful but id1ot and fool..."
"Enough." Asik ko. "Wala rin naman ako nong nagdurusa ka, Azekelle..."
He turned to face me. His eyes bloodshot and his jaw moved aggressively from contain his overflowing emotions.
"Pareho lamang tayong pinaglupitan ng tadhana. Siguro upang subukan ang tatag natin pareho. Upang matuto, upang magbago at bumangon ulit."
Wala sa sarili na umangat ang nanginginig niyang kamay at nakarating sa gilid ng aking mukha. Sumuklay ang kanyang mga daliri sa pagitan ng mga hibla ng nakalugay kong buhok. He then slid down his fingers caressing my hair until his warm hand settled on my left cheek, cupping my face.
Ramdam kong bumalik ulit sa normal ang kanyang paghinga at kumalma.
"I know it's hard to forget about the past and forgive yourself but there's nothing wrong if you try it..." Patuloy ko.
Hinawakan ko ang kamay nyang nakahawak sa aking pisngi. Muling pumikit at pagdilat ko ay ngumiti para ipaalam sa kanya ang gusto kong sabihin.
"And don't you dare say that you don't deserve my love... you deserve is forgiveness, Azekelle. Forgiveness from your own heart."
Umawang ang labi nito. Sa aking huling pagngiti ay may luhang gumuhit sa kanyang pisngi.
"Masiyado na tayong nasaktan at napagod...hindi na natin kailangang dagdagan pa ang sakit sa mga puso natin. So please, what I want is for you to forgive yourself and move on. Our little angel still there in our heart..."
"Maxella..." Humagod ang kanyang lalagukan kasabay ng paglunok. "Thank you... for accepting me and coming back to my life."
Iyun na lang ang tanging nasambit niya. Saka kabigin ako palapit sa kanya at isinubsob ang mukha sa aking balikat.
"Thank you, too. For loving me despite of all the circumstances we both faced."
Ginantihan ko rin siya ng yakap at naramdaman ko ang hindi maipaliwanag na emosyon.
But one thing is for sure... I felt safe back to his arms.
***