ဧကရာဇ်မောင်ဘေးအခန်းသို့ ရောက်လာချိန်မှစ၍ သားလေးဟာ အရင်လိုအပြင်လျှောက်လည်ဖို့ မုဒြာအားမပူစာတော့ပဲ ဘေးအခန်းကိုသာသွားပြီး ဆော့ကစားနေတတ်သည် ။ မုဒြာက တားပေမဲ့ သူတို့ရဲ့ဆက်နွယ်မှုက တားစီး၍မရပဲ ပို၍သာခင်မင်လာကြသည် ။
မုဒြာတို့သားအဖ ကျောင်းအသွားအပြန်ကို ဧကရာဇ်မောင်က အကြိုအပို့လုပ်ပေးပြီး မုန့်ဆိုင်မှာ ၂ နာရီခန့် မုန့်လုပ်သင်ကာ ကျန်ရှိနေတဲ့အချိန်တွေမှာ မုဒြာတို့အခန်းမှာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးရင်း မုဒြာနဲ့နီးနီးကပ်ကပ်နေနိုင်ရန် သူ့ရဲ့တန်ဖိုးရှိတဲ့အချိန်တွေကို ဖြုန်းတီးနေသည် ။ မုဒြာကအတင်းပြန်ခိုင်းလျှင်လဲ သားလေးနဲ့သူ့အခန်းဆီပြန်ပြီး သားလေးကိုအဖော်ပြုကာ ဆော့ကစားပေးနေပြန်သည် ။
အလုပ်ကိစ္စတွေနဲ့ အချိန်ဇယားတွေပြည့်နေသင့်တဲ့ ဥက္ကဌတစ်ယောက်က ၂၄ နာရီလုံး သူ့ရဲ့မျက်စိအောက်ကနေ ပျောက်မသွား၍ မုဒြာ ဧကရာဇ်မောင်ဘာလုပ်ဖို့ကြိုးစားနေလဲ မတွေးတတ်တော့ပေ ။
သူကအိမ်မပြန်တော့ပဲ အခန်းပါပြောင်းရွှေ့လာ၍ အရင်လို နှင်ထုတ်၍လဲမရတော့ပေ ။ ဧကရာဇ်မောင်အနောက်မှာ တကောက်ကောက်လိုက်ကာ စောင့်ကြည့်ပေးနေတဲ့ ကိုယ်ရံတော်လင်းထက်ကိုလဲမမြင်မိ၍ တကယ်ပဲအနားယူဖို့ခနလာနေသည်ဟုထင်မှတ်ကာ မုဒြာဒီတိုင်းပဲ ငြိမ်နေလိုက်တော့သည် ။
ခုဆို ဧကရာဇ်မောင် ဘေးအခန်းသို့ ပြောင်းရွှေ့လာတာ လဝက်ခန့်ရှိလေပြီ ။ သူတို့ပြန်ပြီးတွေ့ဆုံခဲ့တာ တစ်လပင်ပြည့်ခဲ့ပြီ ။ အတိတ်မှာ မုဒြာပြုလုပ်ခဲ့သမျှ အလုပ်တွေအားလုံးကို လက်ရှိအချိန်၌ ဧကရာဇ်မောင်ဟာ အားလုံးနဲ့ထပ်တူညီစွာလုပ်ဆောင်ပေးနေသည် ။
မုဒြာအိပ်ယာကနေနိုးထလာလျှင် ဘေးခန်းက ဧကရာဇ်မောင်ဟာ သူ့အခန်းတွင်းရောက်ရှိနေပြီး သူတို့အတွက်မနက်စာအရန်သင့် ပြင်ဆင်ထားပြီးဖြစ်သည် ။ အစကမလုပ်ပေးဖို့တားပေမဲ့ တားမရသည့်အဆုံးခွင့်ပြုလိုက်ရသည် ။
နေ့လည်စာအတွက်လဲ ဧကရာဇ်မောင်က သားလေးရဲ့အတွက်ပါ ကျောင်းသို့ ထမင်းဘူးယူလာပေးပြန်သည် ။ မုဒြာနဲ့အတူ တာဝန်တမ်းဆောင်နေတဲ့ စေတနာ့ဝန်တမ်းတွေက သူတို့ရဲ့ဆက်ဆံရေးကို ရိတ်မိလာကာ တိုးတိုးသဖုံတိုက်ရိုက်သဖုံပြောဆိုမေးမြန်းလာ၍ မုဒြာကဧကရာဇ်အား ထမင်းချိုင့်မယူလာတော့ဖို့ပြောပေမဲ့တားမရပေ ။
ဧကရာဇ်မောင် ဘယ်လောက်ပင် ရုပ်ဖျက်ထားပါစေ ဆွဲဆောင်မှုရှိလှတဲ့သူ့ရဲ့အသွင်ပြင်ကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကလူတွေရဲ့အာရုံစိုက်မှုကို ရရှိထားသည် ။ ခုဆိုရင် မုန့်ဆိုင်မှာပါ လူတိုင်းနဲ့ရင်းနီးနေကာ ဆိုင်အလုပ်တွေကို သွက်လက်စွာကူညီရင်း သူ့ကိုယ်သူ ဥက္ကဌတစ်ယောက်ဆိုတာကိုပင် မေ့လျော့နေပုံပင် ။
အဆုံး၌ ခုလိုသူမတူတဲ့ပုံစံနဲ့ ချည်ကပ်ခြင်းဟာ ဧကရာဇ်မောင်လိုလူအတွက် ဘယ်နှစ်ရက်ထိခံမလဲစမ်းသပ်သည့်သဘော မုဒြာက ခွင့်ပြုလိုက်သည် ။ ခုတော့ မုဒြာကိုယ်တိုင်ပင် နေသားကျလာသည် ။
ညနေအိမ်ပြန်ရောက်လျှင်လဲ အရန်သင့်ချက်ပြုတ်ထားပြီးဖြစ်သလို ညစာစားပြီးမှ ဧကရာဇ်မောင်က သူ့အခန်းသို့ပြန်အိပ်လေ့ရှိသည် ။ နေ့တစ်နေ့မှာ ညအိပ်ချိန်ကလွဲပြီး ဧကရာဇ်မောင်ကမုဒြာအနားနဲ့မုဒြာအခန်းထဲမှာပဲရှိနေတတ်သည် ။ ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့ အငွေ့အသက်တွေဟာ ဟိုအရင်ကအချိန်တွေလိုမျိုး မုဒြာအတွက် အသားကျစွာရှိလာ၍ ဟိုအရင်အချိန်တွေကိုပြန်မသွားဖို့တင်းခံထားတဲ့ မုဒြာရဲ့ခံနိုင်ရည်တွေက တဖြေးဖြေးလျော့နည်းစပြုလာသည် ။
*
*
*
မုဒြာရဲ့ဆိုင်ငယ်လေးက သတင်းမီဒီယာတွေပေါ်မှာပြန့်နှံ့ကာ တစ်ချို့ Channel တွေက ကျော်ငြာတွေရိုက်ကူးဖို့ ကမ်းလှမ်းလာကြသည် ။ အားလုံးရဲ့တရားခံက မုဒြာရဲ့ဆိုင်လေးမှာ အမြဲရှိနေတတ်တဲ့ ချောမောခန့်ညားတဲ့ ဆိုင်အကူဝန်ထမ်းကြောင့်ဟုဆိုရမည် ။ မုန့်ရဲ့အရသာက တူမတူအောင်ကောင်းမွန်သလို ဆိုင်အကူအဖြစ်ကူညီပေးနေတဲ့ ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့ခန့်ညားမှုတွေကြောင့်လဲ လူတွေမျက်စိကျတာမြန်ဆန်လာခြင်းဖြစ်သည် ။
ဧကရာဇ်မောင်ဟာ အရင်ကနဲ့ဆန့်ကျင်စွာ မျက်နှာကရွှင်လန်းနေပြီး လူတွေကိုလဲ ဖော်ရွေစွာဆက်ဆံတတ်လာသည် ။ သူ့အပြုံးတွေက ဟန်ဆောင်အပြုံးတွေမဟုတ်ပဲ အမှန်တကယ်တောက်ပစွာပြုံးနေခြင်းဖြစ်၍ လူတွေကလဲ ချစ်ခင်လေးစားကြသည် ။ သူ့ကိုတော့ ဒီမြို့ရဲ့ပိုင်ရှင်သူဌေးမှန်း ဘယ်သူမှမသိကြပေ ။ ဥက္ကဌရဲ့ပုံတွေကိုလူတွေမြင်ဖူးကြပေမဲ့ မျက်နှာတည်နဲ့အရှိန်အဝါကြီးလွန်းတဲ့ဥက္ကဌဟာ သူတို့ရှေ့မှာပြုံးရယ်နေတဲ့ ပါဝါမျက်မှန်ထူထူတပ်ထားတတ်တဲ့ လူငယ်တစ်ယောက်ဆိုတာကိုတော့ ဘယ်သူမှမသိကြပေ ။
သူကိုယ်တိုင်က သာမာန်လူတစ်ယောက်လို သူ့ရဲပုံစံကိုပြောင်းလဲကာ နေနေခြင်းဖြစ်သည် ။ဧကရာဇ်မောင်ဟာ သူ့ရဲ့ရုပ်ကိုဖျက်ဖို့အတွက် နက်မှောင်တဲ့ဆံနွယ်တွေကို နှဖူးပေါ်ချထားပြီး ပါဝါမျက်မှန်ကိုတပ်ဆင်ထားသည် ။ ဒါကြောင့်သူ့အား ဥက္ကဌတစ်ယောက်ဟု ဘယ်သူမှမသိရှိကြခြင်းဖြစ်လေသည် ။
လူတွေရဲ့အာရုံစိုက်ခြင်းခံလာရချိန်မှာ မုဒြာကဧကရာဇ်မောင်အတွက် အနည်းငယ်စိတ်ပူပန်မိကာ ဆိုင်ကိုမလာပဲ အခန်းမှာပဲနေဖို့ပြောပေမဲ့ ဧကရာဇ်ဟာ သူလဲလူတွေနဲ့ပနံသင့်စွာနေထိုင်တတ်ကြောင်းပြသဖို့ ဆိုင်ကိုလာပြီးလုပ်ကူကာ မုဒြာအနားကနေမခွာပေ ။
တစ်ဖြေးဖြေးချမ်းအေးတဲ့ရာသီ ဒီဇင်ဘာလသို့ရောက်ရှိလာချိန်မှာ မုန့်ဆိုင်လေးက တစ်ဖြေးဖြေးလူတွေပိုစည်ကားလာပြီး ဝန်ထမ်းတွေလဲ ညလယ်အထိအလုပ်ဆင်းကြရသည် ။
မုဒြာက သူ့အနားမှာ ၁ လတိတိမညည်းမငြူရှိနေတဲ့ ဧကရာဇ်မောင်အား တစ်ဖြေးဖြေးအာနာစိတ်တို့ဖြစ်တည်လာပြီး အနားကနေထွက်သွားဖို့အချိန်ကျပြီမို့ သွားရန်တိုက်သွန်းဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။
' ကျီ '
တံခါးဖွင့်သံနဲ့အတူ ဝင်လာတဲ့ ဧည့်သည်ကြောင့် မုဒြာသိမ်းလက်စအလုပ်တွေကို ရပ်ခဲ့ကာ မီးဖိုချောင်ထဲကနေထွက်လာခဲ့သည် ။ ဝန်ထမ်းတွေအားလုံးက အမလီနဲ့အတူ ညစာစားဖို့ထွက်သွားပြီမို့ ဆိုင်မှာမုဒြာတစ်ယောက်သာ ကျန်နေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် ။
" မင်္ဂလာပါဧည့်သည် … ကျွန်တော်တို့ဆိုင်ပိတ်ချိန်ရောက်ပြီမို့ မရောင်းတော့ပါဘူး "
ဝင်လာသူက ရုံးဝန်ထမ်းနဲ့တူပြီး လက်ထဲမှာလဲ စာရွက်စာတန်းတွေထည့်ထားတဲ့ဖိုင်အိပ်ကိုင်ထားသေးသည် ။ ပါဝါမျက်မှန်ကြောင့် လူကြီးတစ်ယောက်နဲ့တူပေမဲ့ အသားအရေကချောမွှေ့ကာ အပြုံးသို့ကတောက်ပနေ၍ မုဒြာထက်တော့သိပ်ကြီးသေးပုံမပေါ်ပေ ။ သူကတော့ ဧကရာဇ်ရဲ့လက်ထောက် သက်မောင်ဖြစ်သည် ။ သက်မောင်ကမုဒြာကိုပြုံးပြကာ နှုတ်ဆက်လာသည် ။
" မင်္ဂလာပါသူဌေး … ကျွန်တော်လာတာ နောက်ကျသွားတဲ့ပုံပဲ … ဆိုင်ပိတ်ပြီဆိုတော့ "
" ဒီကဧည့်သည်က စားချင်တယ်ဆိုရင် ကျွန်တော်ပြင်ပေးလို့ရပါတယ် "
" ဒါဆို ကျွန်တော်အဖော်တစ်ယောက်လဲပါလာတာမို့ သူနဲ့အတူဝင်ထိုင်လို့ရလား "
" ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ် "
မုဒြာခွင့်ပြုချက်ရတော့ လူတစ်ယောက်အထဲဝင်လာသည် ။ ထိုလူကိုမြင်တော့ မုဒြာချက်ချင်းမှတ်မိသွားသည် ။ ထိုလူက ဧကရာဇ်အနောက်မှာတစ်ကောက်ကောက်လိုက်နေတဲ့ ဘော်ဒီဂတ်လင်းထက်ဖြစ်သည် ။
" လင်းထက် "
" သခင်လေး … အာ … သူဌေး "
လင်းထက်က ဦးညွှန့်ကာနှုတ်ဆက်လာသည် ။ သူကဘော်ဒီဂတ်တွေလို ဝတ်ဆုံပြည့်ဝတ်မထားပဲ နေရင်းပုံစံပေါ့ပေါ့ပါးပါးဝတ်ဆင်ထား၍ ပို၍လူငယ်ဆန်ကာ သွက်လက်သည့်ပုံပေါ်သည် ။ မုဒြာက သူတို့မုန့်လာစားရုံပဲဟုထင်မှတ်ကာ မှာထားတဲ့မုန့်တွေကိုချပေးပြီး အေးဆေးနေဖို့ပြောလိုက်သည် ။
သို့ပေမဲ့ လင်းထက်တို့က မုန့်မစားပဲ တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုသာ ရှာဖွေနေသည် ။ ဆိုင်မှာဘယ်သူမှရှိမနေတော့၍ မုဒြာအားမေးကြည့်လိုက်သည် ။
" ဟိုလေ သူဌေး … သခင်ကြီးဧကရာဇ်ကိုတွေ့မိသေးလား "
" သူလား … အခန်းကိုပြန်သွားတာကြာပြီ "
" ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့သွားရှာတာ မတွေ့ခဲ့ဘူး "
" ဒါဆို သူဈေးသွားဝယ်နေတာဖြစ်မယ် … ပြီးရင်ဒီကိုလာဦးမှာမို့ ဒီမှာပဲစောင့်နေလိုက်လို့ရတယ် "
" ကျေးဇူးပါဗျ "
မုဒြာအားလုံးသိမ်းစည်းပြီးသွားတဲ့ထိ စောင့်နေတဲ့ ၂ ယောက်ကမပြန်သေးပေ ။ ဧကရာဇ်မောင်ကို ဖုန်းဆက်ပြီးအသိပေးမယ်ကြံတုန်း အထုတ်တွေဆွဲပြီး ဧကရာဇ်မောင် ဆိုင်ထဲသို့ဝင်လာသည် ။ထိုစဉ် ဧကရာဇ်မောင်က ဆိုင်ထဲမှာသူ့အားထိုင်စောင့်နေတဲ့လူတွေကိုမြင်ပြီးအံ့ဩသွားသလို စောင့်နေတဲ့လူတွေကလဲ ဧကရာဇ်မောင်ကိုမြင်ပြီး အံ့ဩသွားကြသည် ။
" ဥက္ကဌ "
သက်မောင်က ပြာပြာသလဲပြေးလာကာ ဥက္ကဌရဲ့ခုလိုပုံစံကိုမမြင်ဖူး၍အံ့ဩနေပြီ လက်ထဲကအထုတ်တွေကိုကူဆွဲပေးကာ ချပေးလိုက်သည် ။ သတင်းတွေထဲမှာတက်လာတဲ့ မုန့်ဆိုင်ကဝန်ထမ်းက ဥက္ကဌနဲ့ဆင်ပေမဲ့ ဥက္ကဌမဖြစ်နိုင်ဘူးဟုထင်ထားခဲ့သည် ။ ခုတော့ ထိုလူက တကယ်ပဲဥက္ကဌဧကရာဇ်မောင်ဖြစ်နေ၍ အံ့အားသင့်နေသည် ။
" သက်မောင် မင်းကဒီကိုဘာလာလုပ်တာလဲ "
ဧကရာဇ်မောင်က အနောက်ကလင်းထက်ကိုပါကြည့်လိုက်ပြီး …
" လင်းထက် ငါမင်းကိုဘာမှာထားလဲ … ငါအမိန့်မပါပဲ ငါ့ကိုဘယ်သူမှလာမတွေ့ရဘူးလို့ ပြောထားတာမေ့နေပြီလား "
" သခင်ကြီး … ကိုသက်မောင်က အရေးကြီးကိစ္စရှိတယ်ပြောလို့ အတင်းလိုက်ပို့ခိုင်းနေတာနဲ့ … "
" ဆင်ခြေတွေမလိုချင်ဘူး … ခုထွက်သွားကြတော့ "
သက်မောင်က ဒေါသထွက်နေတဲ့ဧကရာဇ်အား တားလိုက်ရသည် ။
" လင်းထက်ကိုမငေါက်ပါနဲ့ဥက္ကဌ … ဒီကိုလာဖို့ကကျွန်တော့ဆန္ဒပါ … သူကအဖော်လိုက်လာပေးယုံပါ "
" ဒါဆိုပြော … မင်းမှာဘယ်လောက်ထိအရေးကြီးတဲ့ကိစ္စရှိနေလို့လဲ "
" ပထမတစ်ခုက ရုံးချုပ်ပြောင်းဖို့အတွက်ပါ … ဥက္ကဌရဲ့အမိန့်မပါလို့ ခုထိဘာမှမစရသေးဘူး "
" ငါဘယ်နေရာလဲဆုံးဖြတ်ပြီးပြီမို့ မကြာခင်ပြောင်းရွှေ့ဖို့လုပ်ဆောင်ရမယ် … မင်းသိချင်တာ ဒါပဲလား "
" မဟုတ်ပါဘူး … နောက်တစ်ခုက ခုဥက္ကဌရဲ့ပုံကနေရာတိုင်းပျံ့နေပြီး ရုံကလူတွေကပါ ပြောနေကြပြီ … အားလုံးကတော့ ဥက္ကဌနဲ့ဆင်တယ်လို့ပဲပြောကြပေမဲ့ ဥက္ကဌအစစ်မှန်းသာသိသွားရင် ဒီနေရာကမလုံခြုံမှာဆိုးမိတယ် … ရှယ်ယာဝင်တွေကလဲ အလုပ်တွေကိုပြစ်ထားတာကြာလို့ မေးနေကြပြီ … ပြီးတော့ရှန်ဟွှာဘက်ကကမ်းလှမ်းတဲ့ကိစ္စ နောက်လမှာအဖြေလိုချင်တယ်လို့ပြောပါတယ် "
မုဒြာကသူတို့ပြောနေတာတွေကို အနောက်ကနေတိတ်ဆိတ်စွာနားထောင်နေသည် ။ ဧကရာဇ်မောင်က အလုပ်အားလက်ရက်မို့သူ့တို့နားမှာလာနေတာမဟုတ်ပဲ အလုပ်တွေကိုပြစ်ထားပြီလာနေနေတဲ့အပြင် ရှန်ဟွှာလိုအဆင့်မြင့်တဲ့နိုင်ငံခြားက မျိုးနွယ်စုထံက ကမ်းလှမ်းမှုကိုတောင် အရေးမစိုက်ပဲနေနေတာကိုကြားသိရတော့ ဧကရာဇ်မောင်ကို နှင်ထုတ်ဖို့အတွက် လုံလောက်တဲ့ဆင်ခြေရရှိသွားသည် ။
ဆရာတပည့်တွေအချိန်အတော်ကြာစကားပြောပြီးနောက် ဧကရာဇ်မောင်က လင်းထက်နဲ့သက်မောင်ကို ဆူပြီးပြန်ခိုင်းလိုက်သည် ။ ကြည့်ရတာ ဧကရာဇ်မောင်က အိမ်တော်ကို ပြန်မဲ့ပုံမပေါ်တဲ့အပြင် နောက်မလာဖို့ပါအမိန့်ပေးလိုက်ပုံပင် ။ လင်ထက်နဲ့ထက်မောင် ခေါင်းတကုတ်ကုတ်နဲ့ပြန်သွားကြသည် ။ ထိုစဉ်ညစာသွားစားကြတဲ့အမလီတို့လဲ ပြန်ရောက်လာကြပြီး မုဒြာတို့ကို လှမ်းနှုတ်ဆက်လာသည် ။
" မုဒြာ အမတို့ပြန်နှင့်ပြီ … ဒီနေ့ လူအရမ်းကျပြီး ညလယ်တောင်ရောက်တော့မယ် … ဆိုင်သိမ်းပြီးရင်အမြန်ပြန်နော် … နှင်းတွေကမိုးလင်းခါနီးရင် လမ်းတောင်မမြင်နိုင်လောက်တော့ဘူး … ခုတောင်အေးနေပြီ "
" ဟုတ်ကဲ့ပါအမလီ … ဝန်ထမ်းတွေကိုလဲ သေချာလေးလိုက်ပို့လိုက်နော် "
" စိတ်ချပါ … သူတို့အခန်းဆီထိရောက်အောင်ပို့ပေးမယ် "
ညလယ် ၁၁ နာရီအချိန်၌ ဝန်ထမ်းတွေနဲ့အမလီကပြန်သွားကြပြီး မုဒြာနဲ့ဧကရာဇ်မောင် ၂ ယောက်သာကျန်ရှိနေတော့သည် ။ သားလေးကတော့ ည ၉ နာရီကတည်းက မုဒြာအခန်းဆီပြန်ပြီး သိပ်ပြီးလေပြီ ။ အပြင်မှာအေးနေ၍ ဧကရာဇ်မောင်က မုဒြာဆိုင်ပြင်မထွက်ခင် သူ့ရဲ့အနက်ရောင်ဂျာကင်အတူကြီးကို မုဒြာကိုယ်ပေါ် ခြုံလွှမ်းပေးပြီး ဆိုင်တံခါးကိုသော့ခပ်လိုက်သည် ။
ဧကရာဇ်မောင်က ဆွယ်တာလေးတစ်ထည်သာဝတ်ထားပေမဲ့ သူအေးမှာထက် မုဒြာလုံခြုံဖို့အတွက်ကိုသာတွေးပေးနေသည် ။ မုဒြာအနားမှာသာ ရှိနေခွင့်ရလျှင် ဘယ်လောက်ပင်အေးခဲနေပါစေ သူ့ရင်ထဲမှာတော့ နွေးထွေးမှုအပြည့်ပင် ။
ဧကရာဇ်မောင်က မုဒြာရဲ့ကိုယ်ကိုတစ်ချက်စစ်ဆေးလိုက်ပြီး ဘောင်းဘီဒူးဖုံးယုံသာဝတ်ထား၍ အအေးဒါဏ်ကြောင့် အသားတွေနီနေတာကို သတိထားမိသွားသည် ။
" မုဒြာ … မင်းခြေထောက်တွေ အေးနေပြီ … ကိုယ်ချီမေးမယ် "
မုဒြာကအနားကပ်လာတဲ့ဧကရာဇ်မောင်အား တွန်းထုတ်ကာ ငြင်းဆန်လိုက်သည် ။
" ရတယ် … လူမြင်ကွင်းကြီးမှာမလုပ်သင့်ဘူး "
လမ်းပေါ်မှာတိတ်ဆိတ်နေပြီး လမ်းမီးရောင်မှာပလူပျံနေတဲ့ပိုးကောင်ကလွှဲ၍ သက်ရှိဟူ၍မရှိခြေ ။ ဧကရာဇ်မောင်က မုဒြာငြင်းဆန်လာတော့ ရှေ့ဆက်မတိုးတော့ပဲ ရပ်လိုက်ကာ မုဒြာကိုအရှေ့ကနေသွားခိုင်းလိုက်သည် ။
မုဒြာက သူကြိုးစားပြီးစုစည်းထားတဲ့စကားလုံးတွေကိုအစဉ်လိုက်တွေးတောနေပြီး တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ လမ်းလျှောက်လာရင်း ဧကရာဇ်မောင်ကို သူ့အနားကနေထွက်သွားရန်ပြောထွက်ဖို့ကြိုးစားနေသည် ။
အဆုံး၍စိတ်ဆုံးဖြတ်ချက်ချကာ မုဒြာခြေလှမ်းတွေကိုရပ်လိုက်ပြီး အနောက်ကိုလှည့်၍ မေးလိုက်တော့သည် ။
" ဘယ်တော့ထွက်သွားမှာလဲ "
" ကိုယ်တို့ Date ကြရအောင် "
" …… "
" …… "
စကားသံတွေကတစ်ချိန်ထည်းမှာထွက်ပေါ်လာပြီး ချက်ချင်းတိတ်စိတ်သွားကာ လေထုကပို၍ပင်အေးဆိမ့်လာသည် ။ အကြည့်တွေဆုံသွားပေမဲ့ တစ်ယောက်စကားတစ်ယောက်ကြားကာ အံ့အားသင့်စွာဖြင့် အဖြေစကားမပြန်နိုင်ကြတော့ပေ ။ ဧကရာဇ်မောင်က ဦးစွာဆိုလိုက်သည် ။
" အာ … ကိုယ်ပြောချင်တာက ဒီနေ့ဆိုင်မှာပင်ပန်းထားတော့ မနက်ဖြန် မနက်ပိုင်းလောက် ရုပ်ရှင်အတူသွားကြည့်ကြမလားလို့ … သားလေးလဲကျောင်းပိတ်ပြီဆိုတော့ လည်ချင်ရှာမှာ "
မုဒြာပြောလိုက်တဲ့စကားကို ဧကရာဇ်မောင်က မကြားသယောင်ဟန်ဆောင်နေသည် ။ မုဒြာက ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့တုန့်ပြန်မှုကြောင့် သူကြိုးစားသမျှတွေ ပျက်စီးတော့မလိုဖြစ်သွားပေမဲ့ ကြိုးစားကာ ထပ်မံပြောလိုက်သည် ။
" ဘယ်တော့အိမ်တော်ကိုပြန်မှာလဲ "
" မင်း … ရုပ်ရှင်မကြည့်ချင်ရင် သားလေးကြိုက်တဲ့ ကစားကွင်းကိုသွားကြရင်ရော … မြို့ပေါ်က … "
" ငါပြောနေတာမကြားဘူးလား ဧကရာဇ်မောင် … မင်းထွက်သွားတော့လို့ "
မုဒြာအသံကကျယ်လွန်း၍ ဧကရာဇ်မောင်ဆက်ပြီး ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ပေ ။ အားလုံးအဆင်ပြေပြီထင်ထားပေမဲ့ မုဒြာကရုတ်တရပ်ကြီး နှင်ထုတ်လာတော့ ကြိုးစားထားသမျှတွေ ပျက်စီးကာ ထပ်မံဝေးကွာသွားမှာကို ဧကရာဇ်စိုးရိမ်သွားလေးသည် ။
" ကိုယ် … ကိုယ်က ဘယ်ကိုထွက်သွားရမှာလဲ …ကိုယ့်မိသားစုအနားမှာကိုယ်နေနေတာပဲလေ … ဘာကြောင့် … "
" ငါတို့ကကွားရှင်းပြီးသားပဲလေ … ဘာကြောင့်မိသားစုဖြစ်နေဦးမှာလဲ "
ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့ကိုယ်ကအနည်းငယ်တုန်ယင်နေသည် ။ ပါးလွှာတဲ့ဆွယ်တာတစ်ထည်ပဲဝတ်ဆင်ထား၍ ချမ်းပြီးတုန်နေခြင်းလား သူ့ရဲ့စကားကြောင့်လားဆိုတာ မုဒြာမသိချေ ။ မျှော်လင့်ချက်ပျောက်ဆုံးလုနီးပါဖြစ်နေတဲ့ ဧကရာဇ်မျက်ဝန်းတွေက မုဒြာအားဆက်ပြီးကြည့်နေကာ မျှော်လင့်နေဆဲဖြစ်သည် ။ ပြီးနောက်သူကတုန်တုန်ရီရီဖြင့် မေးလာသည် ။
" ကိုယ်ဘာအမှားလုပ်မိလို့လဲမုဒြာ … ကိုယ်ပြန်ပြင်ပါ့မယ် … မင်းလိုချင်တာပြော ဘာမဆိုကိုယ်လုပ်ပေးမယ် … မင်းအနားကနေကိုယ့်ကိုတော့ နှင်မထုတ်ပါနဲ့လား "
မုဒြာက ဧကရာဇ်ထံကအကြည့်တွေကို လွှဲလိုက်ပြီး သူစီထားတဲ့စကားလုံးတွေကို ရေရွတ်လိုက်သည် ။
" မင်းအလုပ်တွေအားလုံးကိုပြစ်ပြီး ဒီနေရာမှာနေနေတော့ရော ဘာအကျိုးရှိမှာလဲ … ငါ့သားလေးနဲ့ငါ့ရဲ့အေးချမ်းတဲ့ဘဝလေးကို မနှောက်ယှက်လို့မရဘူးလား "
" ကိုယ်မင်းတို့ကိုစောင့်ရှောက်ပေးနိုင်တယ် … ဘယ်တော့မှမထိခိုက်စေရဘူး … ခုကိုယ်သက်သေပြနေတာပဲလေ … ကိုယ်လဲမင်းတို့နဲ့ ဒီလိုဘဝမျိုးမှာ အတူနေနိုင်နေပြီပဲ … ဘာကိုစိတ်ပူနေသေးတာလဲ "
" နေနိုင်ယုံနဲ့မပြီးဘူး … မင်းရဲ့လက်ရှိဘဝကိုမေ့နေတာလား … ဥက္ကဌတစ်ယောက်က ကို့သာဝန်ကိုမယူပဲ ဒီလိုနေရာမှာစိတ်အေးလက်အေးနေနေတယ် … နောက်မှာအလုပ်ကိစ္စတွေအားလုံးဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ပြစ်ထားတာက တာဝန်မဲ့တဲ့လုပ်ရပ်ပဲ … ဒီလိုပုံစံနဲ့မိသားစုကိုဘယ်လိုကာကွယ်ပေးမှာလဲ … ဘာမှဆက်ငြင်းမနေတော့ပဲ မင်းဘဝဆီမင်းပြန်နေပြီး ခေါင်းဆောင်ကောင်းတစ်ယောက်ရဲ့တာဝန်ကိုပြန်ယူပါ … ဒီလိုမုန့်ဆိုင်သေးသေးလေးက မင်းနေသင့်တဲ့နေရာမဟုတ်ဘူး "
" ကိုယ်မပြန်ဘူး … မင်းကိုယ့်ကို နေခွင့်ပေးမယ်လို့ ကတိပေးထားတယ်လေ "
" ငါတို့ပေးထားတဲ့ကတိက ပြည့်နေပြီ … မင်းကိုသင်ပေးစရာဘာပညာမှမရှိတော့ဘူး … မုန့်လုပ်နည်းတွေအကုန်မင်တတ်မြောက်နေပြီပဲ … ဆက်ပြီးအချိန်ဖြုန်းမနေပါနဲ့တော့ … မနက်ဖြန်မင်းလာစရာမလိုတော့ဘူး "
ဧကရာဇ်မောင်က သူဘယ်လိုဆင်ခြေတွေသုံးပြီး မုဒြာအနားမှာဆက်နေခွင့်ပေးဖို့တောင်းဆိုရမလဲစဉ်းစားနေပေမဲ့ အကြံဉာဏ်မရတော့ပေ ။ သူ့အားထားခဲ့ကာလှည့်ထွက်သွားတဲ့မုဒြာအနောက်ကို ပြေးလိုက်ချင်ပေမဲ့ အရင်လိုသူမမြင်နိုင်မဲ့နေရာကိုပြေးထွက်သွားမည်ဆိုးကာ မလိုက်ပဲ မုဒြာထားခဲ့သည့်နေရာမှာပဲ ကျောက်ရုပ်လိုရပ်နေမိတော့သည် ။
နှင်မှုန်တွေကြားမှုန်ဝါးဝါးဖြင့်ပျောက်ကွယ်သွားသည့် ပုံရိပ်လေးကိုငေးကြည့်ရင်း အမှောင်ထုကြီးကြီးဆိုးလာတဲ့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဧကရာဇ်မောင်အချိန်အတော်ကြာရပ်နေခဲ့သည် ။ ပြန်လှည့်မလာမှန်းသိပေမဲ့ သူ့ရဲ့အမြင်အာရုံထဲကနေထွက်ပြေးမသွားရင်ပင် ကျေနပ်မိသည် ။
မုဒြာအခန်းသို့ပြန်ရောက်တော့မှ သူ့ကိုယ်ပေါ်က ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့ဂျာကင်ကို ပြန်မပေးခဲ့မိမှန်းသိလိုက်ရသည် ။ တစ်ဖက်ခန်းကအသံကြားမှ တံခါးဝမှာသွားထားလိုက်မည်ဟုတွေကာ လုပ်စရာရှိတာတွေလုပ်ရင်းစောင့်နေလိုက်သည် ။ သူပြောခဲ့တဲ့စကားတွေက ရင့်သီးသွားပေမဲ့ ဧကရာဇ်မောင်သူ့အနားနေပြီးဒုက္ခခံနေတာတွေရပ်တန့်နိုင်ဖို့ ဒီတစ်နည်းသာရှိတော့သည် ။
မုဒြာအိပ်ယာဝင်ဖို့အဆင်သင့်ဖြစ်နေပေမဲ့ တစ်ဖက်ခန်းကခုချိန်ထိပြန်ရောက်လာသံမကြားသေးပေ ။ ပြတင်းပေါက်ကနေကြည့်လိုက်တော့ လူရိတ်လူယောင်မမြင်ရသလို ဘေးအခန်းကမီးအလင်းရောင်လဲမရှိခြေ ။ ဧကရာဇ်မောင် သူ့အနောက်ကနေချက်ချင်းလိုက်ပါလာသည်ဟု ထင်မိခဲ့၍ အနောက်ပင်လှည့်မကြည့်ခဲ့မိပေ ။
အခန်းတွင်းကြည့်လိုက်တော့ သားလေးက နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်မောကျနေတာနဲ့ မုဒြာလဲအခန်းပြင်ပြန်ထွက်လာခဲ့ပြီး ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့ဂျာကင်ကိုပွေ့ပိုက်ရင်စောင့်နေလိုက်သည် ။ ဂျာကင်ပေါ်က ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့ မြေသင်းနံ့အေးအေးက ချမ်းအေးတဲ့ရာသီမှာတောင် မုဒြာအားအနွေးဓာတ်အပြည့်ပေးစွမ်းကာ တစ်နေ့လုံးမောပန်းလာခဲ့သည့်မုဒြာအား နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်မောကျသွားစေခဲ့သည် ။
နံနက် ၇ နာရီထိုးမှသာမုဒြာနိုးထလာခဲ့သည် ။ အိမ်ခန်းတွင်းလျှောက်ပြေးနေတဲ့သားလေးကြောင့် မုဒြာနိုးထထခြင်း သူအိပ်ခန်းထဲပြန်မအိမ်မိမှန်းသတိရသွားသလို ညကဘေးအခန်းကလူပြန်လာပြီလားဆိုတာပင်မသိလိုက်ပဲအိမ်ပျော်သွားမိမှန်းသတိရသွားသည် ။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာလဲ ဂျာကင်က နကိုအတိုင်းရှိနေဆဲပင် ။
" ပါပါး … ပါပါး … ဦးဦးရောဟင် "
သားလေးကမုဒြာနိုးလာတော့ အလောတကြီးပြေးလာကာ ဧကရာဇ်မောင်ကိုဦးစွာမေးလာသည် ။ မုဒြာလဲမီးဖိုချောင်ဘက်ကိုကြည့်လိုက်တော့ အားလုံးကခြေရာလက်ရာမပျက်ရှိနေ၍ ဒီမနက်ဧကရာဇ်မောင်အခန်းထဲရောက်မလာမှန်းသိလိုက်ပြီး ညကသူပြောခဲ့တဲ့စကားကြောင့် ချက်ချင်းထွက်သွားပြီဟုထင်မိသွားသည် ။ သူကသားလေးအား ပွေ့ချီလိုက်ပြီး …
" သားလေး … ဗိုက်ဆာနေပြီလား "
" ဟင့်အင် .… ပါပါး ဦးဦးလဲလာသေးဘူး … သားမစားချင်ဘူး … ဦးဦးကိုသွားခေါ်မယ် "
" ဦးဦးက သူ့အိမ်သူပြန်သွားပြီ "
" ဦးဦးအိမ်က ဘေးမှာပဲလေး … သားသွားရှာမယ် … တံခါးဖွင့်ပေး "
" ဟိုးအဝေးကြီးကအိမ်ကိုပြန်သွားတာ … သားလေးသွားရှာလဲတွေ့မှာမဟုတ်ဘူး … လာမနက်စာသွားပြင်ကြမယ် "
သားလေးရဲ့မျက်နှာက ဆူပုတ်နေကာ မုဒြာအနောက်လိုက်မလာပေ ။ မုဒြာကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီး ပထမဆုံးမီးဖိုချောင်သို့ပြန်ဝင်ရတော့သည် ။ ခုလိုကြတော့လဲ သူ့ရင်ထဲမှာဟာတာတာဖြစ်နေကာ သူ့ရဲ့ဘဝက ပြန်ပြီးအေးဆက်သွားသလိုခံစားရသည် ။ ဒါကသူရွေးချယ်ထားတဲ့လမ်းမို့ ရှေ့ဆက်လျှောက်ယုံသာရှိတော့သည် ။
မနက်စာပြင်ပြီးသွားတော့ စိတ်ကောက်ပြီး အခန်းထဲဝင်သွားတဲ့သားလေးကို သွားခေါ်နေစဉ် အနောက်က တံခါးခေါက်သံကိုကြားလိုက်ရသည် ။ မုဒြာပြေးဖွင့်ကြည့်တော့ ယံယံနဲ့သူ့သားလေးရောက်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
" ယံယံ … ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ "
" ဧကရာဇ်မောင်အထဲမှာလား "
" ဟမ် … သူအိမ်တော်ကိုပြန်သွားပြီမဟုတ်ဘူးလား … ဒါနဲ့ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ "
" မင်းမသိဘူးလား … ဧကရာဇ်မောင်ဖျားနေလို့ ငါ့ကိုဖုန်ဆက်ခေါ်လို့ဒီကိုရောက်လာတာ … ငါကသူမင်းအခန်းမှာရှိလောက်မယ်ထင်နေတာ "
" သူဖျားနေတယ် "
ညကအအေးထဲမှာအကြာကြီးရပ်နေ၍ဖျားသွားမှန်း မုဒြာသိသွားသည် ။ ယံယံကမုဒြာနဲ့ဧကရာဇ်မောင်ပြန်ပြီးအဆင်ပြေနေလောက်ပြီဟုထင်မိပေမဲ့ ခုတော့စိတ်ဆိုးနေကြသည့်ဇနီးမောင်နှံအတိုင်းဖြစ်နေသည် ။ နောက်ဆုံးသူကကူညီရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။
" ဒါဆို ငါသူ့အခန်းကိုသွားတော့မယ် … မင်းလိုက်ကြည့်ချင်လား "
" ငါ မလိုက်တော့ပါဘူး "
" သေချာလို့လား … သူခုလိုဖြစ်တာ မင်းကြောင့်များလား "
ယံယံပြောတာမှန်သွား၍ မုဒြာမျက်နှာပျက်သွားသည် ။
" ငါ ငါနဲ့မဆိုင်ဘူး … သူ့ဘာသာအပြင်မှာ ဘယ်လောက်အကြာကြီးနေနေမှန်းမှမသိတာ "
" ဟုတ်ပါပြီ … မင်းနဲ့မဆိုင်ပေမဲ့ မင်းကြောင့်လဲပါတော့ လိုက်ကြည့်သင့်တယ် … မင်းတို့ဘာဖြစ်ခဲ့ကြလဲငါမသိပေမဲ့ သူခုလိုနေမကောင်းဖြစ်နေချိန်မှာ မင်းဂရုစိုက်ပေးသင့်တယ် "
မုဒြာကစဉ်းစားသွားပြီး ယံယံအကြံကိုလက်ခံလိုက်သည် ။
" ဒါဆို ငါလိုက်ခဲ့မယ် … ဒါပေမဲ့သားလေး … "
" မပူပါနဲ့ "
ယံယံကသူ့ရဲ့သားလေးအားကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည် ။
" ရတု … သားရဲ့ညီလေးရှင်းခန့်ကို သွားကြည့်ပေးထား … ဖေဖေတို့ ဘေးအခန်းကိုသွားလိုက်ဦးမယ် "
" ဟုတ်ကဲ့ဒယ်ဒီ "
ကလေးတွေစိတ်ချရပြီဆိုတော့ ယံယံနဲ့မုဒြာဘေးအခန်းထဲသို့ဝင်လာကြသည် ။ ဧကရာဇ်မောင်အခန်းက အလုံပိတ်ထား၍ မှောင်မဲနေပြီး တိတ်ဆိတ်နေသည် ။ မုဒြာက ဧကရာဇ်ရဲ့အိပ်ခန်းနေရာကိုသိနေ၍ ယံယံအား ဦးဆောင်ကာခေါ်သွားသည် ။
အခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်တော့ ပူလောင်တဲ့လေထုနဲ့အတူ ကုတင်ပေါ်ကစောင်အထူကြီးထဲမှာအိပ်စက်နေတဲ့ ဧကရာဇ်မောင်ကိုတွေ့လိုက်ရသည် ။ ဘယ်လောက်ထိအဖျားပြင်းနေလဲဆိုရင် အငွေ့အသက်တွေနဲ့ပင်ခံစားလို့ရနေသည် ။
ယံယံကချက်ချင်းပဲ အဖျားတိုင်းကြည့်လိုက်တော့ အမြင့်ဆုံးသို့ရောက်ရှိနေတာကိုတွေ့လိုက်ရသည် ။
" အဖျား 140° တောင်ရှိတယ် … အအေးမိတာဆိုပေမဲ့ ဒိထပ်ပြင်းရင် သုပ်ကွေးပိုးဝင်နိုင်တယ် … အချိန်မှီလို့တော်သေးတာပေါ့ "
မုဒြာကစိတ်မပူဘူးဟုသာပြောပေမဲ့ သူ့မျက်နှာကစိုးရိမ်နေမှန်းသိသာသည် ။ ထိုအချိန်မှာ ဧကရာဇ်မောင်လဲ နိုးထလာပြီဖြစ်သလို သူ့အနားမှာရပ်နေတဲ့မုဒြာကိုမြင်တော့ နာကျင်မှုတွေကသက်သာသွားလေသည် ။ ယံယံကဆေးတစ်လုံးထိုးပေးပြီး ဂရုစိုက်ဖို့မှာကြားနေသည် ။
" ခုအချိန်က ရာသီဖျားတွေပေါတယ် … သေချာလေးဂရုစိုက်ပေး … အဖျားကပြင်းတော့ အစားမာတွေမစားသေးပဲ ဆန်ပြုတ်လေးပဲလုပ်တိုက် … ငါသောက်ရမဲ့ဆေးတွေပေးခဲ့မယ်… မုဒြာမင်းသူ့ကိုဂရုစိုက်လိုက်ပါ "
" ငါနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ "
" အဟွတ် … အဟွတ် "
မုဒြာကငြင်းဆန်တော့ ဧကရာဇ်မောင်က သနားစရာကောင်းအောင်လုပ်ပြနေသည် ။ ယံယံကလဲ ဆက်ပြီးတိုက်တွန်းလိုက်သည် ။
" သူ့ရဲ့အခြေအနေကဒီလောက်ဆိုးနေတာ မင်းကလစ်လျှူရှုထားမလို့လား "
" သူ့အိမ်တော်ကိုပြန်ပြီးအနားယူလိမ့်မယ် "
" ခေါင်းမမာချင်စမ်းပါနဲ့ကွာ … ဒီမှာစောင့်ရှောက်ပေးရတာ ဘယ်လောက်ခက်လို့လဲ … ခုလိုဖြစ်တာလဲမင်းကြောင့်ပဲမဟုတ်လား … သူကအအေးဓာဏ်မခံနိုင်မှန်းသိရက်နဲ့အပြင်မှာထားခဲ့တာ "
ဧကရာဇ်မောင်က ယံယံအားပြောထားပြီးဖြစ်သည် ။ မုဒြာသူ့အားထွက်မသွားခိုင်းအောင် ကူညီနိုင်သူက ယံယံသာရှိတော့သည် ။ အတိတ်တုန်းက မုဒြာက ဆောင်းရာသီရောက်တိုင်း သူ့အားနွေးနွေးထွေးထွေးထားကာ ရာသီဖျားဖြစ်ပေါ်လာလျှင် မိသားစုဆရာဝန်ခေါ်ပြီး အမြဲစောင့်ကြည့်ပေးတတ်သည် ။
ထိုအကျင့်က မုဒြာထံမှာ ရှိနေဆဲဖြစ်သလို ခုလိုအခြေအနေအား လစ်လျူရှုမထားနိုင်မှန်းသိနေသည် ။ လက်မခံချင်ပေမဲ့ လစ်လျှူမရှုနိုင်တဲ့မုဒြာရဲ့စိတ်ကြောင့် ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့အကြံအောင်သွားသည် ။
" ကောင်းပြီ ဒီတစ်ခါပဲ … အဖျားပျက်တာနဲ့ ထွက်သွားရမယ် "
" ဟုတ်ပါပြီ … ဒါဆိုသူစားဖို့ဆန်ပြုတ်လေးသွားပြုတ်ထား … ငါဆက်ပြီးစောင့်ကြည့်ပေးထားမယ် "
မုဒြာထွက်သွားတော့မှ ယံယံက ခုံပေါ်မှာထိုင်ကာ ဧကရာဇ်မောင်အား ဆူလေတော့သည် ။
" ကြံစရာရှားလို့ အအေးပတ်ပြီးဖျားတဲ့ထိ လုပ်ရလား "
" ငါ့မှာဒီတစ်နည်းပဲရှိတော့တယ် … မုဒြာကိုစိတ်မပူစေချင်ပေမဲ့ ဒီလိုလုပ်မှ သူ့အနားမှာ နေခွင့်ပေးမှာ "
" အဖျားပျက်ရင်ရော ဘာဆက်လုပ်မှာလဲ "
" နောက်တစ်နည်းစဉ်းစားရမှာပေါ့ "
" မင်းကတော့ တကယ်ရူးသွားပြီပဲ "
ဧကရာဇ်မောင်က စိတ်မဆိုးတဲ့အပြင် ပြုံးတောင်ပြုံးနေသေးသည် ။
" ရူးတယ်လို့ပြောလဲခံရမှာပဲ … ငါခုလိုဖြစ်တော့ ဟိုးအရင်ကလိုစိတ်ပူနေတတ်တဲ့ မုဒြာကိုပြန်မြင်ခွင့်ရလိုက်တယ် … ငါသူ့ရဲ့အချစ်တွေကို မျက်ကန်းတစ်ယောက်လို မမြင်ခဲ့မိလို့ နောင်တရမိနေပြီ "
" တအားလဲစိတ်ဓာတ်မကျပါနဲ့ကွာ … မုဒြာတစ်နေ့တော့ အရင်လိုပြန်ဖြစ်လာမှာပါ … သူ့ကိုလဲ စိတ်ဒါဏ်ရာတွေကိုကုသဖို့အချိန်ပြန်ပေးလိုက်ပေါ့ "
" အင်း … ငါနားလည်ပါတယ် … ငါ့ရဲ့လုပ်ရပ်တွေအတွက် ငါပြန်ခံစားရတာ တန်ပါတယ် … ဘယ်အချိန်ထိဖြစ်ဖြစ်ငါစောင့်မယ် … ခုလိုကူညီပေးတဲ့မင်းကိုလဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ယံယံ "
" မလိုပါဘူး … မုဒြာကငါ့ရဲ့အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်းပဲ … မင်းတို့အဆင်ပြေဖို့ဘာမဆိုငါကူညီပေးမယ် … ဒါဆိုလုပ်စရာလေးရှိသေးလို့ ငါသွားတော့မယ် … မင်းတို့ရဲ့အချိန်ကောင်းကို ငါမနှောက်ယှက်တော့ဘူး "
ယံယံက နှုတ်ဆက်ကာ အခန်းထဲကနေထွက်သွားပြီး မုဒြာကိုလဲ ဧကရာဇ်ကိုသေချာလေးဂရုစိုက်ပေးဖို့မှာကြားကာ ပြန်သွားသည် ။ ဆန်ပြုတ်ခွက်နဲ့ မုဒြာပြန်ဝင်လာတော့ ဧကရာဇ်မောင်က ခုတင်ပေါ်မှာ အနောက်ကိုမှီပြီးထိုင်နေသည် ။ သူ့ရဲ့ပုံက အင်အားလျော့နည်းက နွမ်းလျှနေပြီး ပုံလဲကျတော့မလိုပင် ။
မုဒြာက ဆန်ပြုတ်ပူပူခွက်ကို ဧကရာဇ်ဘေးက စားပွဲပေါ် ချလိုက်ပြီး …
" မအေးခင်လေးသောက်လိုက် … ပြီးရင်ဆေးသောက်ဖို့ပါ ထားခဲ့မယ် … ဒါဆို ငါသွားတော့မယ် "
ဧကရာဇ်က အသွားမခံပဲ တားလိုက်သည် ။
" မုဒြာ … ကိုယ်အားမရှိဘူး "
" အဲ့ဒါကြောင့် ဆန်ပြုတ်သောက်ခိုင်းနေတာ "
" ခွင့်ကြွေးပါလား … ကိုယ့်လက်တွေအားမရှိဘူး "
မုဒြာကငြင်းဆန်ချင်ပေမဲ့ ဧကရာဇ်မောင်အခြေအနေတကယ်မဟန်၍ ခွက်ကိုယူပြီး ကုတင်ဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။
" ဒီတစ်ခါတော့ကူညီပေးမယ် … နောက်ဆိုကို့ဘာသာသောက်ရမယ် "
" အင်း "
မုဒြာက ဆန်ပြုတ်ပူပူကိုမှုတ်ပြီးတိုက်လိုက်သည် ။ ဒီလိုအခြေအနေက အတိတ်မှာလဲမကြာခန ပြုလုပ်ခဲ့ဖူးတာကြောင့် မုဒြာ ဧကရာဇ်မောင်ကို သေသေချာချာလေးဂရုစိုက်ပေးကာ နှုတ်ခမ်းကနေဖိတ်ကျနေတာတွေကိုပင် သေချာလေးသုတ်ပေးနေမိသည် ။ မုဒြာရဲ့မျက်နှာပြုံးရွှင်မနေတာကလွှဲ၍ အပြုအမူတိုင်းက အတိတ်နဲ့ထပ်တူပင် နွေးထွေးလွန်းသည် ။
ဆန်ပြုတ်တိုက်ပြီး ဆေးတိုက်ကာ ဧကရာဇ်မောင်ကို အိပ်ဆက်ဖို့အတွက် မုဒြာပြင်ပေးနေသည် ။ ဧကရာဇ်မောင်က သူ့အားစောင်ခြုံပေးဖို့ကြိုးစားနေတဲ့မုဒြာလက်လေးကို ဖမ်းဆွဲကာ သူ့ရဲ့ဘေးမှာလှဲစေလိုက်သည် ။
" အရမ်းအေးလာလို့ ကိုယ့်ဘေးမှာ ခနလောက်အိပ်ပေးပါလား "
" အေးရင်စောင်ခြုံလို့ရနေတာပဲ … ဘာလို့အိပ်ပေးရမှာလဲ "
" မင်းပဲဂရုစိုက်မယ်လို့ ကတိပေးထားတယ်လေ … ခနလေးပဲနေပေးပါနော် "
သနားစရာကောင်းအောင် လုပ်ပြနေတော့ မုဒြာမငြင်းဆန်နိုင်တော့ပဲ စောင်ခြုံပေးပြီး အပြင်မှာဝင်လှဲလိုက်သည် ။
" အိပ်ပျော်တဲ့ထိပဲနေပေးမယ် "
ဧကရာဇ်မောင်က ပြုံးကာခေါင်းငြိမ်လိုက်ပြီး သူ့ရဲ့နဖူးကို မုဒြာပခုံးနဲ့ထိအောင်တိုးပြီး ကွေးကွေးလေးအိပ်ဆက်လိုက်သည် ။ နာရီဝက်ခန့်ကြာတော့ ဧကရာဇ်မောင်က အိပ်မပျော်သေးပဲ မုဒြာကနှစ်ခြိုက်စွာအိပ်ပျော်သွားလေသည် ။
ထိုအခါမှ မုဒြာကို စောင်ခြုံထဲသို့ဆွဲတွင်းကာ သူ့ရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးနဲ့ရစ်နွယ်လျှက် ရင်ခွင်ကြားပွေ့ဖက်ထားလိုက်တော့သည် ။ နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်မောကြနေတဲ့မုဒြာက မသိတဲ့အပြင် နွေးထွေးလွန်း၍ သူ့ရဲ့ကိုယ်လေးက ဧကရာဇ်ရင်ခွင်ထဲသို့ တိုးဝင်လျှက် သူ့ရဲ့မျက်နှာကို ဧကရာဇ်ရဲ့ရင်အုံထံ အပ်ထားလေသည် ။
" မင်းလေးကအရင်အတိုင်းမပြောင်းလဲဘူးပဲ … ကို့ရင်ခွင်ထဲရောက်ရင် ကလေးလေးလိုပွေ့ဖက်ရတာကြိုက်နေတုန်းပဲ … ဒါများ ကိုယ့်ကိုဘာလို့ငြင်းဆန်နေသေးလဲကွာ … အရင်လိုပြန်ပြီးနေခွင့်ရဖို့ ကိုယ်မှာမျှော်လင့်ချက်ရှိသေးတယ်မဟုတ်လား မုဒြာ "
တစ်ဖက်က ပြန်မဖြေကြားပေမဲ့ မုဒြာရဲ့အပြုအမူတိုင်းက မျှော်လင့်ချက်ရှိသေးကြောင်း ပြောပြနေသည် ။ ဧကရာဇ်မောင်လဲ မုဒြာအားပွေ့ဖက်လျှက် မုဒြာရဲ့ခေါင်းလေးပေါ် မေးတင်ကာ စိတ်ချစွာ အိပ်ဆက်လိုက်လေတော့သည် ။
…………………………………………………………………………………
To Be Continued ……
ဧကရာဇ္ေမာင္ေဘးအခန္းသို႔ ေရာက္လာခ်ိန္မွစ၍ သားေလးဟာ အရင္လိုအျပင္ေလွ်ာက္လည္ဖို႔ မုျဒာအားမပူစာေတာ့ပဲ ေဘးအခန္းကိုသာသြားၿပီး ေဆာ့ကစားေနတတ္သည္ ။ မုျဒာက တားေပမဲ့ သူတို႔ရဲ႕ဆက္ႏြယ္မႈက တားစီး၍မရပဲ ပို၍သာခင္မင္လာၾကသည္ ။
မုျဒာတို႔သားအဖ ေက်ာင္းအသြားအျပန္ကို ဧကရာဇ္ေမာင္က အႀကိဳအပို႔လုပ္ေပးၿပီး မုန႔္ဆိုင္မွာ ၂ နာရီခန႔္ မုန႔္လုပ္သင္ကာ က်န္ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ မုျဒာတို႔အခန္းမွာ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ေပးရင္း မုျဒာနဲ႕နီးနီးကပ္ကပ္ေနနိုင္ရန္ သူ႕ရဲ႕တန္ဖိုးရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ျဖဳန္းတီးေနသည္ ။ မုျဒာကအတင္းျပန္ခိုင္းလွ်င္လဲ သားေလးနဲ႕သူ႕အခန္းဆီျပန္ၿပီး သားေလးကိုအေဖာ္ျပဳကာ ေဆာ့ကစားေပးေနျပန္သည္ ။
အလုပ္ကိစၥေတြနဲ႕ အခ်ိန္ဇယားေတြျပည့္ေနသင့္တဲ့ ဥကၠဌတစ္ေယာက္က ၂၄ နာရီလုံး သူ႕ရဲ႕မ်က္စိေအာက္ကေန ေပ်ာက္မသြား၍ မုျဒာ ဧကရာဇ္ေမာင္ဘာလုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနလဲ မေတြးတတ္ေတာ့ေပ ။
သူကအိမ္မျပန္ေတာ့ပဲ အခန္းပါေျပာင္းေ႐ႊ႕လာ၍ အရင္လို ႏွင္ထုတ္၍လဲမရေတာ့ေပ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္အေနာက္မွာ တေကာက္ေကာက္လိုက္ကာ ေစာင့္ၾကည့္ေပးေနတဲ့ ကိုယ္ရံေတာ္လင္းထက္ကိုလဲမျမင္မိ၍ တကယ္ပဲအနားယူဖို႔ခနလာေနသည္ဟုထင္မွတ္ကာ မုျဒာဒီတိုင္းပဲ ၿငိမ္ေနလိုက္ေတာ့သည္ ။
ခုဆို ဧကရာဇ္ေမာင္ ေဘးအခန္းသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕လာတာ လဝက္ခန႔္ရွိေလၿပီ ။ သူတို႔ျပန္ၿပီးေတြ႕ဆုံခဲ့တာ တစ္လပင္ျပည့္ခဲ့ၿပီ ။ အတိတ္မွာ မုျဒာျပဳလုပ္ခဲ့သမွ် အလုပ္ေတြအားလုံးကို လက္ရွိအခ်ိန္၌ ဧကရာဇ္ေမာင္ဟာ အားလုံးနဲ႕ထပ္တူညီစြာလုပ္ေဆာင္ေပးေနသည္ ။
မုျဒာအိပ္ယာကေနနိုးထလာလွ်င္ ေဘးခန္းက ဧကရာဇ္ေမာင္ဟာ သူ႕အခန္းတြင္းေရာက္ရွိေနၿပီး သူတို႔အတြက္မနက္စာအရန္သင့္ ျပင္ဆင္ထားၿပီးျဖစ္သည္ ။ အစကမလုပ္ေပးဖို႔တားေပမဲ့ တားမရသည့္အဆုံးခြင့္ျပဳလိုက္ရသည္ ။
ေန႕လည္စာအတြက္လဲ ဧကရာဇ္ေမာင္က သားေလးရဲ႕အတြက္ပါ ေက်ာင္းသို႔ ထမင္းဘူးယူလာေပးျပန္သည္ ။ မုျဒာနဲ႕အတူ တာဝန္တမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ေစတနာ့ဝန္တမ္းေတြက သူတို႔ရဲ႕ဆက္ဆံေရးကို ရိတ္မိလာကာ တိုးတိုးသဖုံတိုက္ရိုက္သဖုံေျပာဆိုေမးျမန္းလာ၍ မုျဒာကဧကရာဇ္အား ထမင္းခ်ိဳင့္မယူလာေတာ့ဖို႔ေျပာေပမဲ့တားမရေပ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္ ဘယ္ေလာက္ပင္ ႐ုပ္ဖ်က္ထားပါေစ ဆြဲေဆာင္မႈရွိလွတဲ့သူ႕ရဲ႕အသြင္ျပင္ေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြရဲ႕အာ႐ုံစိုက္မႈကို ရရွိထားသည္ ။ ခုဆိုရင္ မုန႔္ဆိုင္မွာပါ လူတိုင္းနဲ႕ရင္းနီးေနကာ ဆိုင္အလုပ္ေတြကို သြက္လက္စြာကူညီရင္း သူ႕ကိုယ္သူ ဥကၠဌတစ္ေယာက္ဆိုတာကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနပုံပင္ ။
အဆုံး၌ ခုလိုသူမတူတဲ့ပုံစံနဲ႕ ခ်ည္ကပ္ျခင္းဟာ ဧကရာဇ္ေမာင္လိုလူအတြက္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ထိခံမလဲစမ္းသပ္သည့္သေဘာ မုျဒာက ခြင့္ျပဳလိုက္သည္ ။ ခုေတာ့ မုျဒာကိုယ္တိုင္ပင္ ေနသားက်လာသည္ ။
ညေနအိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္လဲ အရန္သင့္ခ်က္ျပဳတ္ထားၿပီးျဖစ္သလို ညစာစားၿပီးမွ ဧကရာဇ္ေမာင္က သူ႕အခန္းသို႔ျပန္အိပ္ေလ့ရွိသည္ ။ ေန႕တစ္ေန႕မွာ ညအိပ္ခ်ိန္ကလြဲၿပီး ဧကရာဇ္ေမာင္ကမုျဒာအနားနဲ႕မုျဒာအခန္းထဲမွာပဲရွိေနတတ္သည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြဟာ ဟိုအရင္ကအခ်ိန္ေတြလိုမ်ိဳး မုျဒာအတြက္ အသားက်စြာရွိလာ၍ ဟိုအရင္အခ်ိန္ေတြကိုျပန္မသြားဖို႔တင္းခံထားတဲ့ မုျဒာရဲ႕ခံနိုင္ရည္ေတြက တေျဖးေျဖးေလ်ာ့နည္းစျပဳလာသည္ ။
*
*
*
မုျဒာရဲ႕ဆိုင္ငယ္ေလးက သတင္းမီဒီယာေတြေပၚမွာျပန႔္ႏွံ႕ကာ တစ္ခ်ိဳ႕ Channel ေတြက ေက်ာ္ျငာေတြရိုက္ကူးဖို႔ ကမ္းလွမ္းလာၾကသည္ ။ အားလုံးရဲ႕တရားခံက မုျဒာရဲ႕ဆိုင္ေလးမွာ အၿမဲရွိေနတတ္တဲ့ ေခ်ာေမာခန႔္ညားတဲ့ ဆိုင္အကူဝန္ထမ္းေၾကာင့္ဟုဆိုရမည္ ။ မုန႔္ရဲ႕အရသာက တူမတူေအာင္ေကာင္းမြန္သလို ဆိုင္အကူအျဖစ္ကူညီေပးေနတဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕ခန႔္ညားမႈေတြေၾကာင့္လဲ လူေတြမ်က္စိက်တာျမန္ဆန္လာျခင္းျဖစ္သည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္ဟာ အရင္ကနဲ႕ဆန႔္က်င္စြာ မ်က္ႏွာက႐ႊင္လန္းေနၿပီး လူေတြကိုလဲ ေဖာ္ေ႐ြစြာဆက္ဆံတတ္လာသည္ ။ သူ႕အၿပဳံးေတြက ဟန္ေဆာင္အၿပဳံးေတြမဟုတ္ပဲ အမွန္တကယ္ေတာက္ပစြာၿပဳံးေနျခင္းျဖစ္၍ လူေတြကလဲ ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကသည္ ။ သူ႕ကိုေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕ပိုင္ရွင္သူေဌးမွန္း ဘယ္သူမွမသိၾကေပ ။ ဥကၠဌရဲ႕ပုံေတြကိုလူေတြျမင္ဖူးၾကေပမဲ့ မ်က္ႏွာတည္နဲ႕အရွိန္အဝါႀကီးလြန္းတဲ့ဥကၠဌဟာ သူတို႔ေရွ႕မွာၿပဳံးရယ္ေနတဲ့ ပါဝါမ်က္မွန္ထူထူတပ္ထားတတ္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွမသိၾကေပ ။
သူကိုယ္တိုင္က သာမာန္လူတစ္ေယာက္လို သူ႕ရဲပုံစံကိုေျပာင္းလဲကာ ေနေနျခင္းျဖစ္သည္ ။ဧကရာဇ္ေမာင္ဟာ သူ႕ရဲ႕႐ုပ္ကိုဖ်က္ဖို႔အတြက္ နက္ေမွာင္တဲ့ဆံႏြယ္ေတြကို ႏွဖူးေပၚခ်ထားၿပီး ပါဝါမ်က္မွန္ကိုတပ္ဆင္ထားသည္ ။ ဒါေၾကာင့္သူ႕အား ဥကၠဌတစ္ေယာက္ဟု ဘယ္သူမွမသိရွိၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္ ။
လူေတြရဲ႕အာ႐ုံစိုက္ျခင္းခံလာရခ်ိန္မွာ မုျဒာကဧကရာဇ္ေမာင္အတြက္ အနည္းငယ္စိတ္ပူပန္မိကာ ဆိုင္ကိုမလာပဲ အခန္းမွာပဲေနဖို႔ေျပာေပမဲ့ ဧကရာဇ္ဟာ သူလဲလူေတြနဲ႕ပနံသင့္စြာေနထိုင္တတ္ေၾကာင္းျပသဖို႔ ဆိုင္ကိုလာၿပီးလုပ္ကူကာ မုျဒာအနားကေနမခြာေပ ။
တစ္ေျဖးေျဖးခ်မ္းေအးတဲ့ရာသီ ဒီဇင္ဘာလသို႔ေရာက္ရွိလာခ်ိန္မွာ မုန႔္ဆိုင္ေလးက တစ္ေျဖးေျဖးလူေတြပိုစည္ကားလာၿပီး ဝန္ထမ္းေတြလဲ ညလယ္အထိအလုပ္ဆင္းၾကရသည္ ။
မုျဒာက သူ႕အနားမွာ ၁ လတိတိမညည္းမျငဴရွိေနတဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္အား တစ္ေျဖးေျဖးအာနာစိတ္တို႔ျဖစ္တည္လာၿပီး အနားကေနထြက္သြားဖို႔အခ်ိန္က်ၿပီမို႔ သြားရန္တိုက္သြန္းဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္ ။
' က်ီ '
တံခါးဖြင့္သံနဲ႕အတူ ဝင္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေၾကာင့္ မုျဒာသိမ္းလက္စအလုပ္ေတြကို ရပ္ခဲ့ကာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကေနထြက္လာခဲ့သည္ ။ ဝန္ထမ္းေတြအားလုံးက အမလီနဲ႕အတူ ညစာစားဖို႔ထြက္သြားၿပီမို႔ ဆိုင္မွာမုျဒာတစ္ေယာက္သာ က်န္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ ။
" မဂၤလာပါဧည့္သည္ … ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီမို႔ မေရာင္းေတာ့ပါဘူး "
ဝင္လာသူက ႐ုံးဝန္ထမ္းနဲ႕တူၿပီး လက္ထဲမွာလဲ စာ႐ြက္စာတန္းေတြထည့္ထားတဲ့ဖိုင္အိပ္ကိုင္ထားေသးသည္ ။ ပါဝါမ်က္မွန္ေၾကာင့္ လူႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႕တူေပမဲ့ အသားအေရကေခ်ာေမႊ႕ကာ အၿပဳံးသို႔ကေတာက္ပေန၍ မုျဒာထက္ေတာ့သိပ္ႀကီးေသးပုံမေပၚေပ ။ သူကေတာ့ ဧကရာဇ္ရဲ႕လက္ေထာက္ သက္ေမာင္ျဖစ္သည္ ။ သက္ေမာင္ကမုျဒာကိုၿပဳံးျပကာ ႏႈတ္ဆက္လာသည္ ။
" မဂၤလာပါသူေဌး … ကြၽန္ေတာ္လာတာ ေနာက္က်သြားတဲ့ပုံပဲ … ဆိုင္ပိတ္ၿပီဆိုေတာ့ "
" ဒီကဧည့္သည္က စားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ျပင္ေပးလို႔ရပါတယ္ "
" ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္အေဖာ္တစ္ေယာက္လဲပါလာတာမို႔ သူနဲ႕အတူဝင္ထိုင္လို႔ရလား "
" ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္ "
မုျဒာခြင့္ျပဳခ်က္ရေတာ့ လူတစ္ေယာက္အထဲဝင္လာသည္ ။ ထိုလူကိုျမင္ေတာ့ မုျဒာခ်က္ခ်င္းမွတ္မိသြားသည္ ။ ထိုလူက ဧကရာဇ္အေနာက္မွာတစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတဲ့ ေဘာ္ဒီဂတ္လင္းထက္ျဖစ္သည္ ။
" လင္းထက္ "
" သခင္ေလး … အာ … သူေဌး "
လင္းထက္က ဦးၫႊန႔္ကာႏႈတ္ဆက္လာသည္ ။ သူကေဘာ္ဒီဂတ္ေတြလို ဝတ္ဆုံျပည့္ဝတ္မထားပဲ ေနရင္းပုံစံေပါ့ေပါ့ပါးပါးဝတ္ဆင္ထား၍ ပို၍လူငယ္ဆန္ကာ သြက္လက္သည့္ပုံေပၚသည္ ။ မုျဒာက သူတို႔မုန႔္လာစား႐ုံပဲဟုထင္မွတ္ကာ မွာထားတဲ့မုန႔္ေတြကိုခ်ေပးၿပီး ေအးေဆးေနဖို႔ေျပာလိုက္သည္ ။
သို႔ေပမဲ့ လင္းထက္တို႔က မုန႔္မစားပဲ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုသာ ရွာေဖြေနသည္ ။ ဆိုင္မွာဘယ္သူမွရွိမေနေတာ့၍ မုျဒာအားေမးၾကည့္လိုက္သည္ ။
" ဟိုေလ သူေဌး … သခင္ႀကီးဧကရာဇ္ကိုေတြ႕မိေသးလား "
" သူလား … အခန္းကိုျပန္သြားတာၾကာၿပီ "
" ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားရွာတာ မေတြ႕ခဲ့ဘူး "
" ဒါဆို သူေဈးသြားဝယ္ေနတာျဖစ္မယ္ … ၿပီးရင္ဒီကိုလာဦးမွာမို႔ ဒီမွာပဲေစာင့္ေနလိုက္လို႔ရတယ္ "
" ေက်းဇူးပါဗ် "
မုျဒာအားလုံးသိမ္းစည္းၿပီးသြားတဲ့ထိ ေစာင့္ေနတဲ့ ၂ ေယာက္ကမျပန္ေသးေပ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီးအသိေပးမယ္ႀကံတုန္း အထုတ္ေတြဆြဲၿပီး ဧကရာဇ္ေမာင္ ဆိုင္ထဲသို႔ဝင္လာသည္ ။ထိုစဥ္ ဧကရာဇ္ေမာင္က ဆိုင္ထဲမွာသူ႕အားထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့လူေတြကိုျမင္ၿပီးအံ့ဩသြားသလို ေစာင့္ေနတဲ့လူေတြကလဲ ဧကရာဇ္ေမာင္ကိုျမင္ၿပီး အံ့ဩသြားၾကသည္ ။
" ဥကၠဌ "
သက္ေမာင္က ျပာျပာသလဲေျပးလာကာ ဥကၠဌရဲ႕ခုလိုပုံစံကိုမျမင္ဖူး၍အံ့ဩေနၿပီ လက္ထဲကအထုတ္ေတြကိုကူဆြဲေပးကာ ခ်ေပးလိုက္သည္ ။ သတင္းေတြထဲမွာတက္လာတဲ့ မုန႔္ဆိုင္ကဝန္ထမ္းက ဥကၠဌနဲ႕ဆင္ေပမဲ့ ဥကၠဌမျဖစ္နိုင္ဘူးဟုထင္ထားခဲ့သည္ ။ ခုေတာ့ ထိုလူက တကယ္ပဲဥကၠဌဧကရာဇ္ေမာင္ျဖစ္ေန၍ အံ့အားသင့္ေနသည္ ။
" သက္ေမာင္ မင္းကဒီကိုဘာလာလုပ္တာလဲ "
ဧကရာဇ္ေမာင္က အေနာက္ကလင္းထက္ကိုပါၾကည့္လိုက္ၿပီး …
" လင္းထက္ ငါမင္းကိုဘာမွာထားလဲ … ငါအမိန႔္မပါပဲ ငါ့ကိုဘယ္သူမွလာမေတြ႕ရဘူးလို႔ ေျပာထားတာေမ့ေနၿပီလား "
" သခင္ႀကီး … ကိုသက္ေမာင္က အေရးႀကီးကိစၥရွိတယ္ေျပာလို႔ အတင္းလိုက္ပို႔ခိုင္းေနတာနဲ႕ … "
" ဆင္ေျခေတြမလိုခ်င္ဘူး … ခုထြက္သြားၾကေတာ့ "
သက္ေမာင္က ေဒါသထြက္ေနတဲ့ဧကရာဇ္အား တားလိုက္ရသည္ ။
" လင္းထက္ကိုမေငါက္ပါနဲ႕ဥကၠဌ … ဒီကိုလာဖို႔ကကြၽန္ေတာ့ဆႏၵပါ … သူကအေဖာ္လိုက္လာေပးယုံပါ "
" ဒါဆိုေျပာ … မင္းမွာဘယ္ေလာက္ထိအေရးႀကီးတဲ့ကိစၥရွိေနလို႔လဲ "
" ပထမတစ္ခုက ႐ုံးခ်ဳပ္ေျပာင္းဖို႔အတြက္ပါ … ဥကၠဌရဲ႕အမိန႔္မပါလို႔ ခုထိဘာမွမစရေသးဘူး "
" ငါဘယ္ေနရာလဲဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီမို႔ မၾကာခင္ေျပာင္းေ႐ႊ႕ဖို႔လုပ္ေဆာင္ရမယ္ … မင္းသိခ်င္တာ ဒါပဲလား "
" မဟုတ္ပါဘူး … ေနာက္တစ္ခုက ခုဥကၠဌရဲ႕ပုံကေနရာတိုင္းပ်ံ့ေနၿပီး ႐ုံကလူေတြကပါ ေျပာေနၾကၿပီ … အားလုံးကေတာ့ ဥကၠဌနဲ႕ဆင္တယ္လို႔ပဲေျပာၾကေပမဲ့ ဥကၠဌအစစ္မွန္းသာသိသြားရင္ ဒီေနရာကမလုံၿခဳံမွာဆိုးမိတယ္ … ရွယ္ယာဝင္ေတြကလဲ အလုပ္ေတြကိုျပစ္ထားတာၾကာလို႔ ေမးေနၾကၿပီ … ၿပီးေတာ့ရွန္ဟႊာဘက္ကကမ္းလွမ္းတဲ့ကိစၥ ေနာက္လမွာအေျဖလိုခ်င္တယ္လို႔ေျပာပါတယ္ "
မုျဒာကသူတို႔ေျပာေနတာေတြကို အေနာက္ကေနတိတ္ဆိတ္စြာနားေထာင္ေနသည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္က အလုပ္အားလက္ရက္မို႔သူ႕တို႔နားမွာလာေနတာမဟုတ္ပဲ အလုပ္ေတြကိုျပစ္ထားၿပီလာေနေနတဲ့အျပင္ ရွန္ဟႊာလိုအဆင့္ျမင့္တဲ့နိုင္ငံျခားက မ်ိဳးႏြယ္စုထံက ကမ္းလွမ္းမႈကိုေတာင္ အေရးမစိုက္ပဲေနေနတာကိုၾကားသိရေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ကို ႏွင္ထုတ္ဖို႔အတြက္ လုံေလာက္တဲ့ဆင္ေျခရရွိသြားသည္ ။
ဆရာတပည့္ေတြအခ်ိန္အေတာ္ၾကာစကားေျပာၿပီးေနာက္ ဧကရာဇ္ေမာင္က လင္းထက္နဲ႕သက္ေမာင္ကို ဆူၿပီးျပန္ခိုင္းလိုက္သည္ ။ ၾကည့္ရတာ ဧကရာဇ္ေမာင္က အိမ္ေတာ္ကို ျပန္မဲ့ပုံမေပၚတဲ့အျပင္ ေနာက္မလာဖို႔ပါအမိန႔္ေပးလိုက္ပုံပင္ ။ လင္ထက္နဲ႕ထက္ေမာင္ ေခါင္းတကုတ္ကုတ္နဲ႕ျပန္သြားၾကသည္ ။ ထိုစဥ္ညစာသြားစားၾကတဲ့အမလီတို႔လဲ ျပန္ေရာက္လာၾကၿပီး မုျဒာတို႔ကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္လာသည္ ။
" မုျဒာ အမတို႔ျပန္ႏွင့္ၿပီ … ဒီေန႕ လူအရမ္းက်ၿပီး ညလယ္ေတာင္ေရာက္ေတာ့မယ္ … ဆိုင္သိမ္းၿပီးရင္အျမန္ျပန္ေနာ္ … ႏွင္းေတြကမိုးလင္းခါနီးရင္ လမ္းေတာင္မျမင္နိုင္ေလာက္ေတာ့ဘူး … ခုေတာင္ေအးေနၿပီ "
" ဟုတ္ကဲ့ပါအမလီ … ဝန္ထမ္းေတြကိုလဲ ေသခ်ာေလးလိုက္ပို႔လိုက္ေနာ္ "
" စိတ္ခ်ပါ … သူတို႔အခန္းဆီထိေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးမယ္ "
ညလယ္ ၁၁ နာရီအခ်ိန္၌ ဝန္ထမ္းေတြနဲ႕အမလီကျပန္သြားၾကၿပီး မုျဒာနဲ႕ဧကရာဇ္ေမာင္ ၂ ေယာက္သာက်န္ရွိေနေတာ့သည္ ။ သားေလးကေတာ့ ည ၉ နာရီကတည္းက မုျဒာအခန္းဆီျပန္ၿပီး သိပ္ၿပီးေလၿပီ ။ အျပင္မွာေအးေန၍ ဧကရာဇ္ေမာင္က မုျဒာဆိုင္ျပင္မထြက္ခင္ သူ႕ရဲ႕အနက္ေရာင္ဂ်ာကင္အတူႀကီးကို မုျဒာကိုယ္ေပၚ ၿခဳံလႊမ္းေပးၿပီး ဆိုင္တံခါးကိုေသာ့ခပ္လိုက္သည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္က ဆြယ္တာေလးတစ္ထည္သာဝတ္ထားေပမဲ့ သူေအးမွာထက္ မုျဒာလုံၿခဳံဖို႔အတြက္ကိုသာေတြးေပးေနသည္ ။ မုျဒာအနားမွာသာ ရွိေနခြင့္ရလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ပင္ေအးခဲေနပါေစ သူ႕ရင္ထဲမွာေတာ့ ေႏြးေထြးမႈအျပည့္ပင္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္က မုျဒာရဲ႕ကိုယ္ကိုတစ္ခ်က္စစ္ေဆးလိုက္ၿပီး ေဘာင္းဘီဒူးဖုံးယုံသာဝတ္ထား၍ အေအးဒါဏ္ေၾကာင့္ အသားေတြနီေနတာကို သတိထားမိသြားသည္ ။
" မုျဒာ … မင္းေျခေထာက္ေတြ ေအးေနၿပီ … ကိုယ္ခ်ီေမးမယ္ "
မုျဒာကအနားကပ္လာတဲ့ဧကရာဇ္ေမာင္အား တြန္းထုတ္ကာ ျငင္းဆန္လိုက္သည္ ။
" ရတယ္ … လူျမင္ကြင္းႀကီးမွာမလုပ္သင့္ဘူး "
လမ္းေပၚမွာတိတ္ဆိတ္ေနၿပီး လမ္းမီးေရာင္မွာပလူပ်ံေနတဲ့ပိုးေကာင္ကလႊဲ၍ သက္ရွိဟူ၍မရွိေျခ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္က မုျဒာျငင္းဆန္လာေတာ့ ေရွ႕ဆက္မတိုးေတာ့ပဲ ရပ္လိုက္ကာ မုျဒာကိုအေရွ႕ကေနသြားခိုင္းလိုက္သည္ ။
မုျဒာက သူႀကိဳးစားၿပီးစုစည္းထားတဲ့စကားလုံးေတြကိုအစဥ္လိုက္ေတြးေတာေနၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ဧကရာဇ္ေမာင္ကို သူ႕အနားကေနထြက္သြားရန္ေျပာထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနသည္ ။
အဆုံး၍စိတ္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ကာ မုျဒာေျခလွမ္းေတြကိုရပ္လိုက္ၿပီး အေနာက္ကိုလွည့္၍ ေမးလိုက္ေတာ့သည္ ။
" ဘယ္ေတာ့ထြက္သြားမွာလဲ "
" ကိုယ္တို႔ Date ၾကရေအာင္ "
" …… "
" …… "
စကားသံေတြကတစ္ခ်ိန္ထည္းမွာထြက္ေပၚလာၿပီး ခ်က္ခ်င္းတိတ္စိတ္သြားကာ ေလထုကပို၍ပင္ေအးဆိမ့္လာသည္ ။ အၾကည့္ေတြဆုံသြားေပမဲ့ တစ္ေယာက္စကားတစ္ေယာက္ၾကားကာ အံ့အားသင့္စြာျဖင့္ အေျဖစကားမျပန္နိုင္ၾကေတာ့ေပ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္က ဦးစြာဆိုလိုက္သည္ ။
" အာ … ကိုယ္ေျပာခ်င္တာက ဒီေန႕ဆိုင္မွာပင္ပန္းထားေတာ့ မနက္ျဖန္ မနက္ပိုင္းေလာက္ ႐ုပ္ရွင္အတူသြားၾကည့္ၾကမလားလို႔ … သားေလးလဲေက်ာင္းပိတ္ၿပီဆိုေတာ့ လည္ခ်င္ရွာမွာ "
မုျဒာေျပာလိုက္တဲ့စကားကို ဧကရာဇ္ေမာင္က မၾကားသေယာင္ဟန္ေဆာင္ေနသည္ ။ မုျဒာက ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕တုန႔္ျပန္မႈေၾကာင့္ သူႀကိဳးစားသမွ်ေတြ ပ်က္စီးေတာ့မလိုျဖစ္သြားေပမဲ့ ႀကိဳးစားကာ ထပ္မံေျပာလိုက္သည္ ။
" ဘယ္ေတာ့အိမ္ေတာ္ကိုျပန္မွာလဲ "
" မင္း … ႐ုပ္ရွင္မၾကည့္ခ်င္ရင္ သားေလးႀကိဳက္တဲ့ ကစားကြင္းကိုသြားၾကရင္ေရာ … ၿမိဳ႕ေပၚက … "
" ငါေျပာေနတာမၾကားဘူးလား ဧကရာဇ္ေမာင္ … မင္းထြက္သြားေတာ့လို႔ "
မုျဒာအသံကက်ယ္လြန္း၍ ဧကရာဇ္ေမာင္ဆက္ၿပီး ဟန္မေဆာင္နိုင္ေတာ့ေပ ။ အားလုံးအဆင္ေျပၿပီထင္ထားေပမဲ့ မုျဒာက႐ုတ္တရပ္ႀကီး ႏွင္ထုတ္လာေတာ့ ႀကိဳးစားထားသမွ်ေတြ ပ်က္စီးကာ ထပ္မံေဝးကြာသြားမွာကို ဧကရာဇ္စိုးရိမ္သြားေလးသည္ ။
" ကိုယ္ … ကိုယ္က ဘယ္ကိုထြက္သြားရမွာလဲ …ကိုယ့္မိသားစုအနားမွာကိုယ္ေနေနတာပဲေလ … ဘာေၾကာင့္ … "
" ငါတို႔ကကြားရွင္းၿပီးသားပဲေလ … ဘာေၾကာင့္မိသားစုျဖစ္ေနဦးမွာလဲ "
ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕ကိုယ္ကအနည္းငယ္တုန္ယင္ေနသည္ ။ ပါးလႊာတဲ့ဆြယ္တာတစ္ထည္ပဲဝတ္ဆင္ထား၍ ခ်မ္းၿပီးတုန္ေနျခင္းလား သူ႕ရဲ႕စကားေၾကာင့္လားဆိုတာ မုျဒာမသိေခ် ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပ်ာက္ဆုံးလုနီးပါျဖစ္ေနတဲ့ ဧကရာဇ္မ်က္ဝန္းေတြက မုျဒာအားဆက္ၿပီးၾကည့္ေနကာ ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲျဖစ္သည္ ။ ၿပီးေနာက္သူကတုန္တုန္ရီရီျဖင့္ ေမးလာသည္ ။
" ကိုယ္ဘာအမွားလုပ္မိလို႔လဲမုျဒာ … ကိုယ္ျပန္ျပင္ပါ့မယ္ … မင္းလိုခ်င္တာေျပာ ဘာမဆိုကိုယ္လုပ္ေပးမယ္ … မင္းအနားကေနကိုယ့္ကိုေတာ့ ႏွင္မထုတ္ပါနဲ႕လား "
မုျဒာက ဧကရာဇ္ထံကအၾကည့္ေတြကို လႊဲလိုက္ၿပီး သူစီထားတဲ့စကားလုံးေတြကို ေရ႐ြတ္လိုက္သည္ ။
" မင္းအလုပ္ေတြအားလုံးကိုျပစ္ၿပီး ဒီေနရာမွာေနေနေတာ့ေရာ ဘာအက်ိဳးရွိမွာလဲ … ငါ့သားေလးနဲ႕ငါ့ရဲ႕ေအးခ်မ္းတဲ့ဘဝေလးကို မေႏွာက္ယွက္လို႔မရဘူးလား "
" ကိုယ္မင္းတို႔ကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးနိုင္တယ္ … ဘယ္ေတာ့မွမထိခိုက္ေစရဘူး … ခုကိုယ္သက္ေသျပေနတာပဲေလ … ကိုယ္လဲမင္းတို႔နဲ႕ ဒီလိုဘဝမ်ိဳးမွာ အတူေနနိုင္ေနၿပီပဲ … ဘာကိုစိတ္ပူေနေသးတာလဲ "
" ေနနိုင္ယုံနဲ႕မၿပီးဘူး … မင္းရဲ႕လက္ရွိဘဝကိုေမ့ေနတာလား … ဥကၠဌတစ္ေယာက္က ကို႔သာဝန္ကိုမယူပဲ ဒီလိုေနရာမွာစိတ္ေအးလက္ေအးေနေနတယ္ … ေနာက္မွာအလုပ္ကိစၥေတြအားလုံးျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ျပစ္ထားတာက တာဝန္မဲ့တဲ့လုပ္ရပ္ပဲ … ဒီလိုပုံစံနဲ႕မိသားစုကိုဘယ္လိုကာကြယ္ေပးမွာလဲ … ဘာမွဆက္ျငင္းမေနေတာ့ပဲ မင္းဘဝဆီမင္းျပန္ေနၿပီး ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕တာဝန္ကိုျပန္ယူပါ … ဒီလိုမုန႔္ဆိုင္ေသးေသးေလးက မင္းေနသင့္တဲ့ေနရာမဟုတ္ဘူး "
" ကိုယ္မျပန္ဘူး … မင္းကိုယ့္ကို ေနခြင့္ေပးမယ္လို႔ ကတိေပးထားတယ္ေလ "
" ငါတို႔ေပးထားတဲ့ကတိက ျပည့္ေနၿပီ … မင္းကိုသင္ေပးစရာဘာပညာမွမရွိေတာ့ဘူး … မုန႔္လုပ္နည္းေတြအကုန္မင္တတ္ေျမာက္ေနၿပီပဲ … ဆက္ၿပီးအခ်ိန္ျဖဳန္းမေနပါနဲ႕ေတာ့ … မနက္ျဖန္မင္းလာစရာမလိုေတာ့ဘူး "
ဧကရာဇ္ေမာင္က သူဘယ္လိုဆင္ေျခေတြသုံးၿပီး မုျဒာအနားမွာဆက္ေနခြင့္ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုရမလဲစဥ္းစားေနေပမဲ့ အႀကံဉာဏ္မရေတာ့ေပ ။ သူ႕အားထားခဲ့ကာလွည့္ထြက္သြားတဲ့မုျဒာအေနာက္ကို ေျပးလိုက္ခ်င္ေပမဲ့ အရင္လိုသူမျမင္နိုင္မဲ့ေနရာကိုေျပးထြက္သြားမည္ဆိုးကာ မလိုက္ပဲ မုျဒာထားခဲ့သည့္ေနရာမွာပဲ ေက်ာက္႐ုပ္လိုရပ္ေနမိေတာ့သည္ ။
ႏွင္မႈန္ေတြၾကားမႈန္ဝါးဝါးျဖင့္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္ ပုံရိပ္ေလးကိုေငးၾကည့္ရင္း အေမွာင္ထုႀကီးႀကီးဆိုးလာတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဧကရာဇ္ေမာင္အခ်ိန္အေတာ္ၾကာရပ္ေနခဲ့သည္ ။ ျပန္လွည့္မလာမွန္းသိေပမဲ့ သူ႕ရဲ႕အျမင္အာ႐ုံထဲကေနထြက္ေျပးမသြားရင္ပင္ ေက်နပ္မိသည္ ။
မုျဒာအခန္းသို႔ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ သူ႕ကိုယ္ေပၚက ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕ဂ်ာကင္ကို ျပန္မေပးခဲ့မိမွန္းသိလိုက္ရသည္ ။ တစ္ဖက္ခန္းကအသံၾကားမွ တံခါးဝမွာသြားထားလိုက္မည္ဟုေတြကာ လုပ္စရာရွိတာေတြလုပ္ရင္းေစာင့္ေနလိုက္သည္ ။ သူေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြက ရင့္သီးသြားေပမဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္သူ႕အနားေနၿပီးဒုကၡခံေနတာေတြရပ္တန႔္နိုင္ဖို႔ ဒီတစ္နည္းသာရွိေတာ့သည္ ။
မုျဒာအိပ္ယာဝင္ဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေပမဲ့ တစ္ဖက္ခန္းကခုခ်ိန္ထိျပန္ေရာက္လာသံမၾကားေသးေပ ။ ျပတင္းေပါက္ကေနၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူရိတ္လူေယာင္မျမင္ရသလို ေဘးအခန္းကမီးအလင္းေရာင္လဲမရွိေျခ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္ သူ႕အေနာက္ကေနခ်က္ခ်င္းလိုက္ပါလာသည္ဟု ထင္မိခဲ့၍ အေနာက္ပင္လွည့္မၾကည့္ခဲ့မိေပ ။
အခန္းတြင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သားေလးက ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေမာက်ေနတာနဲ႕ မုျဒာလဲအခန္းျပင္ျပန္ထြက္လာခဲ့ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕ဂ်ာကင္ကိုေပြ႕ပိုက္ရင္ေစာင့္ေနလိုက္သည္ ။ ဂ်ာကင္ေပၚက ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕ ေျမသင္းနံ႕ေအးေအးက ခ်မ္းေအးတဲ့ရာသီမွာေတာင္ မုျဒာအားအေႏြးဓာတ္အျပည့္ေပးစြမ္းကာ တစ္ေန႕လုံးေမာပန္းလာခဲ့သည့္မုျဒာအား ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်သြားေစခဲ့သည္ ။
နံနက္ ၇ နာရီထိုးမွသာမုျဒာနိုးထလာခဲ့သည္ ။ အိမ္ခန္းတြင္းေလွ်ာက္ေျပးေနတဲ့သားေလးေၾကာင့္ မုျဒာနိုးထထျခင္း သူအိပ္ခန္းထဲျပန္မအိမ္မိမွန္းသတိရသြားသလို ညကေဘးအခန္းကလူျပန္လာၿပီလားဆိုတာပင္မသိလိုက္ပဲအိမ္ေပ်ာ္သြားမိမွန္းသတိရသြားသည္ ။ သူ႕ကိုယ္ေပၚမွာလဲ ဂ်ာကင္က နကိုအတိုင္းရွိေနဆဲပင္ ။
" ပါပါး … ပါပါး … ဦးဦးေရာဟင္ "
သားေလးကမုျဒာနိုးလာေတာ့ အေလာတႀကီးေျပးလာကာ ဧကရာဇ္ေမာင္ကိုဦးစြာေမးလာသည္ ။ မုျဒာလဲမီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလုံးကေျခရာလက္ရာမပ်က္ရွိေန၍ ဒီမနက္ဧကရာဇ္ေမာင္အခန္းထဲေရာက္မလာမွန္းသိလိုက္ၿပီး ညကသူေျပာခဲ့တဲ့စကားေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းထြက္သြားၿပီဟုထင္မိသြားသည္ ။ သူကသားေလးအား ေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီး …
" သားေလး … ဗိုက္ဆာေနၿပီလား "
" ဟင့္အင္ .… ပါပါး ဦးဦးလဲလာေသးဘူး … သားမစားခ်င္ဘူး … ဦးဦးကိုသြားေခၚမယ္ "
" ဦးဦးက သူ႕အိမ္သူျပန္သြားၿပီ "
" ဦးဦးအိမ္က ေဘးမွာပဲေလး … သားသြားရွာမယ္ … တံခါးဖြင့္ေပး "
" ဟိုးအေဝးႀကီးကအိမ္ကိုျပန္သြားတာ … သားေလးသြားရွာလဲေတြ႕မွာမဟုတ္ဘူး … လာမနက္စာသြားျပင္ၾကမယ္ "
သားေလးရဲ႕မ်က္ႏွာက ဆူပုတ္ေနကာ မုျဒာအေနာက္လိုက္မလာေပ ။ မုျဒာကိုယ္လက္သန႔္စင္ၿပီး ပထမဆုံးမီးဖိုေခ်ာင္သို႔ျပန္ဝင္ရေတာ့သည္ ။ ခုလိုၾကေတာ့လဲ သူ႕ရင္ထဲမွာဟာတာတာျဖစ္ေနကာ သူ႕ရဲ႕ဘဝက ျပန္ၿပီးေအးဆက္သြားသလိုခံစားရသည္ ။ ဒါကသူေ႐ြးခ်ယ္ထားတဲ့လမ္းမို႔ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ယုံသာရွိေတာ့သည္ ။
မနက္စာျပင္ၿပီးသြားေတာ့ စိတ္ေကာက္ၿပီး အခန္းထဲဝင္သြားတဲ့သားေလးကို သြားေခၚေနစဥ္ အေနာက္က တံခါးေခါက္သံကိုၾကားလိုက္ရသည္ ။ မုျဒာေျပးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ယံယံနဲ႕သူ႕သားေလးေရာက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။
" ယံယံ … ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ "
" ဧကရာဇ္ေမာင္အထဲမွာလား "
" ဟမ္ … သူအိမ္ေတာ္ကိုျပန္သြားၿပီမဟုတ္ဘူးလား … ဒါနဲ႕ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ "
" မင္းမသိဘူးလား … ဧကရာဇ္ေမာင္ဖ်ားေနလို႔ ငါ့ကိုဖုန္ဆက္ေခၚလို႔ဒီကိုေရာက္လာတာ … ငါကသူမင္းအခန္းမွာရွိေလာက္မယ္ထင္ေနတာ "
" သူဖ်ားေနတယ္ "
ညကအေအးထဲမွာအၾကာႀကီးရပ္ေန၍ဖ်ားသြားမွန္း မုျဒာသိသြားသည္ ။ ယံယံကမုျဒာနဲ႕ဧကရာဇ္ေမာင္ျပန္ၿပီးအဆင္ေျပေနေလာက္ၿပီဟုထင္မိေပမဲ့ ခုေတာ့စိတ္ဆိုးေနၾကသည့္ဇနီးေမာင္ႏွံအတိုင္းျဖစ္ေနသည္ ။ ေနာက္ဆုံးသူကကူညီရန္ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္ ။
" ဒါဆို ငါသူ႕အခန္းကိုသြားေတာ့မယ္ … မင္းလိုက္ၾကည့္ခ်င္လား "
" ငါ မလိုက္ေတာ့ပါဘူး "
" ေသခ်ာလို႔လား … သူခုလိုျဖစ္တာ မင္းေၾကာင့္မ်ားလား "
ယံယံေျပာတာမွန္သြား၍ မုျဒာမ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္ ။
" ငါ ငါနဲ႕မဆိုင္ဘူး … သူ႕ဘာသာအျပင္မွာ ဘယ္ေလာက္အၾကာႀကီးေနေနမွန္းမွမသိတာ "
" ဟုတ္ပါၿပီ … မင္းနဲ႕မဆိုင္ေပမဲ့ မင္းေၾကာင့္လဲပါေတာ့ လိုက္ၾကည့္သင့္တယ္ … မင္းတို႔ဘာျဖစ္ခဲ့ၾကလဲငါမသိေပမဲ့ သူခုလိုေနမေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ မင္းဂ႐ုစိုက္ေပးသင့္တယ္ "
မုျဒာကစဥ္းစားသြားၿပီး ယံယံအႀကံကိုလက္ခံလိုက္သည္ ။
" ဒါဆို ငါလိုက္ခဲ့မယ္ … ဒါေပမဲ့သားေလး … "
" မပူပါနဲ႕ "
ယံယံကသူ႕ရဲ႕သားေလးအားၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္ ။
" ရတု … သားရဲ႕ညီေလးရွင္းခန႔္ကို သြားၾကည့္ေပးထား … ေဖေဖတို႔ ေဘးအခန္းကိုသြားလိုက္ဦးမယ္ "
" ဟုတ္ကဲ့ဒယ္ဒီ "
ကေလးေတြစိတ္ခ်ရၿပီဆိုေတာ့ ယံယံနဲ႕မုျဒာေဘးအခန္းထဲသို႔ဝင္လာၾကသည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္အခန္းက အလုံပိတ္ထား၍ ေမွာင္မဲေနၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနသည္ ။ မုျဒာက ဧကရာဇ္ရဲ႕အိပ္ခန္းေနရာကိုသိေန၍ ယံယံအား ဦးေဆာင္ကာေခၚသြားသည္ ။
အခန္းတံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ ပူေလာင္တဲ့ေလထုနဲ႕အတူ ကုတင္ေပၚကေစာင္အထူႀကီးထဲမွာအိပ္စက္ေနတဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ ဘယ္ေလာက္ထိအဖ်ားျပင္းေနလဲဆိုရင္ အေငြ႕အသက္ေတြနဲ႕ပင္ခံစားလို႔ရေနသည္ ။
ယံယံကခ်က္ခ်င္းပဲ အဖ်ားတိုင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျမင့္ဆုံးသို႔ေရာက္ရွိေနတာကိုေတြ႕လိုက္ရသည္ ။
" အဖ်ား 140° ေတာင္ရွိတယ္ … အေအးမိတာဆိုေပမဲ့ ဒိထပ္ျပင္းရင္ သုပ္ေကြးပိုးဝင္နိုင္တယ္ … အခ်ိန္မွီလို႔ေတာ္ေသးတာေပါ့ "
မုျဒာကစိတ္မပူဘူးဟုသာေျပာေပမဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာကစိုးရိမ္ေနမွန္းသိသာသည္ ။ ထိုအခ်ိန္မွာ ဧကရာဇ္ေမာင္လဲ နိုးထလာၿပီျဖစ္သလို သူ႕အနားမွာရပ္ေနတဲ့မုျဒာကိုျမင္ေတာ့ နာက်င္မႈေတြကသက္သာသြားေလသည္ ။ ယံယံကေဆးတစ္လုံးထိုးေပးၿပီး ဂ႐ုစိုက္ဖို႔မွာၾကားေနသည္ ။
" ခုအခ်ိန္က ရာသီဖ်ားေတြေပါတယ္ … ေသခ်ာေလးဂ႐ုစိုက္ေပး … အဖ်ားကျပင္းေတာ့ အစားမာေတြမစားေသးပဲ ဆန္ျပဳတ္ေလးပဲလုပ္တိုက္ … ငါေသာက္ရမဲ့ေဆးေတြေပးခဲ့မယ္… မုျဒာမင္းသူ႕ကိုဂ႐ုစိုက္လိုက္ပါ "
" ငါနဲ႕ဘာဆိုင္လို႔လဲ "
" အဟြတ္ … အဟြတ္ "
မုျဒာကျငင္းဆန္ေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္က သနားစရာေကာင္းေအာင္လုပ္ျပေနသည္ ။ ယံယံကလဲ ဆက္ၿပီးတိုက္တြန္းလိုက္သည္ ။
" သူ႕ရဲ႕အေျခအေနကဒီေလာက္ဆိုးေနတာ မင္းကလစ္လ်ႉရႈထားမလို႔လား "
" သူ႕အိမ္ေတာ္ကိုျပန္ၿပီးအနားယူလိမ့္မယ္ "
" ေခါင္းမမာခ်င္စမ္းပါနဲ႕ကြာ … ဒီမွာေစာင့္ေရွာက္ေပးရတာ ဘယ္ေလာက္ခက္လို႔လဲ … ခုလိုျဖစ္တာလဲမင္းေၾကာင့္ပဲမဟုတ္လား … သူကအေအးဓာဏ္မခံနိုင္မွန္းသိရက္နဲ႕အျပင္မွာထားခဲ့တာ "
ဧကရာဇ္ေမာင္က ယံယံအားေျပာထားၿပီးျဖစ္သည္ ။ မုျဒာသူ႕အားထြက္မသြားခိုင္းေအာင္ ကူညီနိုင္သူက ယံယံသာရွိေတာ့သည္ ။ အတိတ္တုန္းက မုျဒာက ေဆာင္းရာသီေရာက္တိုင္း သူ႕အားေႏြးေႏြးေထြးေထြးထားကာ ရာသီဖ်ားျဖစ္ေပၚလာလွ်င္ မိသားစုဆရာဝန္ေခၚၿပီး အၿမဲေစာင့္ၾကည့္ေပးတတ္သည္ ။
ထိုအက်င့္က မုျဒာထံမွာ ရွိေနဆဲျဖစ္သလို ခုလိုအေျခအေနအား လစ္လ်ဴရႈမထားနိုင္မွန္းသိေနသည္ ။ လက္မခံခ်င္ေပမဲ့ လစ္လ်ႉမရႈနိုင္တဲ့မုျဒာရဲ႕စိတ္ေၾကာင့္ ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕အႀကံေအာင္သြားသည္ ။
" ေကာင္းၿပီ ဒီတစ္ခါပဲ … အဖ်ားပ်က္တာနဲ႕ ထြက္သြားရမယ္ "
" ဟုတ္ပါၿပီ … ဒါဆိုသူစားဖို႔ဆန္ျပဳတ္ေလးသြားျပဳတ္ထား … ငါဆက္ၿပီးေစာင့္ၾကည့္ေပးထားမယ္ "
မုျဒာထြက္သြားေတာ့မွ ယံယံက ခုံေပၚမွာထိုင္ကာ ဧကရာဇ္ေမာင္အား ဆူေလေတာ့သည္ ။
" ႀကံစရာရွားလို႔ အေအးပတ္ၿပီးဖ်ားတဲ့ထိ လုပ္ရလား "
" ငါ့မွာဒီတစ္နည္းပဲရွိေတာ့တယ္ … မုျဒာကိုစိတ္မပူေစခ်င္ေပမဲ့ ဒီလိုလုပ္မွ သူ႕အနားမွာ ေနခြင့္ေပးမွာ "
" အဖ်ားပ်က္ရင္ေရာ ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ "
" ေနာက္တစ္နည္းစဥ္းစားရမွာေပါ့ "
" မင္းကေတာ့ တကယ္႐ူးသြားၿပီပဲ "
ဧကရာဇ္ေမာင္က စိတ္မဆိုးတဲ့အျပင္ ၿပဳံးေတာင္ၿပဳံးေနေသးသည္ ။
" ႐ူးတယ္လို႔ေျပာလဲခံရမွာပဲ … ငါခုလိုျဖစ္ေတာ့ ဟိုးအရင္ကလိုစိတ္ပူေနတတ္တဲ့ မုျဒာကိုျပန္ျမင္ခြင့္ရလိုက္တယ္ … ငါသူ႕ရဲ႕အခ်စ္ေတြကို မ်က္ကန္းတစ္ေယာက္လို မျမင္ခဲ့မိလို႔ ေနာင္တရမိေနၿပီ "
" တအားလဲစိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႕ကြာ … မုျဒာတစ္ေန႕ေတာ့ အရင္လိုျပန္ျဖစ္လာမွာပါ … သူ႕ကိုလဲ စိတ္ဒါဏ္ရာေတြကိုကုသဖို႔အခ်ိန္ျပန္ေပးလိုက္ေပါ့ "
" အင္း … ငါနားလည္ပါတယ္ … ငါ့ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြအတြက္ ငါျပန္ခံစားရတာ တန္ပါတယ္ … ဘယ္အခ်ိန္ထိျဖစ္ျဖစ္ငါေစာင့္မယ္ … ခုလိုကူညီေပးတဲ့မင္းကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ယံယံ "
" မလိုပါဘူး … မုျဒာကငါ့ရဲ႕အခင္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းပဲ … မင္းတို႔အဆင္ေျပဖို႔ဘာမဆိုငါကူညီေပးမယ္ … ဒါဆိုလုပ္စရာေလးရွိေသးလို႔ ငါသြားေတာ့မယ္ … မင္းတို႔ရဲ႕အခ်ိန္ေကာင္းကို ငါမေႏွာက္ယွက္ေတာ့ဘူး "
ယံယံက ႏႈတ္ဆက္ကာ အခန္းထဲကေနထြက္သြားၿပီး မုျဒာကိုလဲ ဧကရာဇ္ကိုေသခ်ာေလးဂ႐ုစိုက္ေပးဖို႔မွာၾကားကာ ျပန္သြားသည္ ။ ဆန္ျပဳတ္ခြက္နဲ႕ မုျဒာျပန္ဝင္လာေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္က ခုတင္ေပၚမွာ အေနာက္ကိုမွီၿပီးထိုင္ေနသည္ ။ သူ႕ရဲ႕ပုံက အင္အားေလ်ာ့နည္းက ႏြမ္းလွ်ေနၿပီး ပုံလဲက်ေတာ့မလိုပင္ ။
မုျဒာက ဆန္ျပဳတ္ပူပူခြက္ကို ဧကရာဇ္ေဘးက စားပြဲေပၚ ခ်လိဳက္ၿပီး …
" မေအးခင္ေလးေသာက္လိုက္ … ၿပီးရင္ေဆးေသာက္ဖို႔ပါ ထားခဲ့မယ္ … ဒါဆို ငါသြားေတာ့မယ္ "
ဧကရာဇ္က အသြားမခံပဲ တားလိုက္သည္ ။
" မုျဒာ … ကိုယ္အားမရွိဘူး "
" အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ခိုင္းေနတာ "
" ခြင့္ေႂကြးပါလား … ကိုယ့္လက္ေတြအားမရွိဘူး "
မုျဒာကျငင္းဆန္ခ်င္ေပမဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္အေျခအေနတကယ္မဟန္၍ ခြက္ကိုယူၿပီး ကုတင္ေဘးမွာဝင္ထိုင္လိုက္သည္ ။
" ဒီတစ္ခါေတာ့ကူညီေပးမယ္ … ေနာက္ဆိုကို႔ဘာသာေသာက္ရမယ္ "
" အင္း "
မုျဒာက ဆန္ျပဳတ္ပူပူကိုမႈတ္ၿပီးတိုက္လိုက္သည္ ။ ဒီလိုအေျခအေနက အတိတ္မွာလဲမၾကာခန ျပဳလုပ္ခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ မုျဒာ ဧကရာဇ္ေမာင္ကို ေသေသခ်ာခ်ာေလးဂ႐ုစိုက္ေပးကာ ႏႈတ္ခမ္းကေနဖိတ္က်ေနတာေတြကိုပင္ ေသခ်ာေလးသုတ္ေပးေနမိသည္ ။ မုျဒာရဲ႕မ်က္ႏွာၿပဳံး႐ႊင္မေနတာကလႊဲ၍ အျပဳအမူတိုင္းက အတိတ္နဲ႕ထပ္တူပင္ ေႏြးေထြးလြန္းသည္ ။
ဆန္ျပဳတ္တိုက္ၿပီး ေဆးတိုက္ကာ ဧကရာဇ္ေမာင္ကို အိပ္ဆက္ဖို႔အတြက္ မုျဒာျပင္ေပးေနသည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္က သူ႕အားေစာင္ၿခဳံေပးဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့မုျဒာလက္ေလးကို ဖမ္းဆြဲကာ သူ႕ရဲ႕ေဘးမွာလွဲေစလိုက္သည္ ။
" အရမ္းေအးလာလို႔ ကိုယ့္ေဘးမွာ ခနေလာက္အိပ္ေပးပါလား "
" ေအးရင္ေစာင္ၿခဳံလို႔ရေနတာပဲ … ဘာလို႔အိပ္ေပးရမွာလဲ "
" မင္းပဲဂ႐ုစိုက္မယ္လို႔ ကတိေပးထားတယ္ေလ … ခနေလးပဲေနေပးပါေနာ္ "
သနားစရာေကာင္းေအာင္ လုပ္ျပေနေတာ့ မုျဒာမျငင္းဆန္နိုင္ေတာ့ပဲ ေစာင္ၿခဳံေပးၿပီး အျပင္မွာဝင္လွဲလိုက္သည္ ။
" အိပ္ေပ်ာ္တဲ့ထိပဲေနေပးမယ္ "
ဧကရာဇ္ေမာင္က ၿပဳံးကာေခါင္းၿငိမ္လိုက္ၿပီး သူ႕ရဲ႕နဖူးကို မုျဒာပခုံးနဲ႕ထိေအာင္တိုးၿပီး ေကြးေကြးေလးအိပ္ဆက္လိုက္သည္ ။ နာရီဝက္ခန႔္ၾကာေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္က အိပ္မေပ်ာ္ေသးပဲ မုျဒာကႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္ ။
ထိုအခါမွ မုျဒာကို ေစာင္ၿခဳံထဲသို႔ဆြဲတြင္းကာ သူ႕ရဲ႕တစ္ကိုယ္လုံးနဲ႕ရစ္ႏြယ္လွ်က္ ရင္ခြင္ၾကားေပြ႕ဖက္ထားလိုက္ေတာ့သည္ ။ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေမာၾကေနတဲ့မုျဒာက မသိတဲ့အျပင္ ေႏြးေထြးလြန္း၍ သူ႕ရဲ႕ကိုယ္ေလးက ဧကရာဇ္ရင္ခြင္ထဲသို႔ တိုးဝင္လွ်က္ သူ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ဧကရာဇ္ရဲ႕ရင္အုံထံ အပ္ထားေလသည္ ။
" မင္းေလးကအရင္အတိုင္းမေျပာင္းလဲဘူးပဲ … ကို႔ရင္ခြင္ထဲေရာက္ရင္ ကေလးေလးလိုေပြ႕ဖက္ရတာႀကိဳက္ေနတုန္းပဲ … ဒါမ်ား ကိုယ့္ကိုဘာလို႔ျငင္းဆန္ေနေသးလဲကြာ … အရင္လိုျပန္ၿပီးေနခြင့္ရဖို႔ ကိုယ္မွာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေသးတယ္မဟုတ္လား မုျဒာ "
တစ္ဖက္က ျပန္မေျဖၾကားေပမဲ့ မုျဒာရဲ႕အျပဳအမူတိုင္းက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေသးေၾကာင္း ေျပာျပေနသည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္လဲ မုျဒာအားေပြ႕ဖက္လွ်က္ မုျဒာရဲ႕ေခါင္းေလးေပၚ ေမးတင္ကာ စိတ္ခ်စြာ အိပ္ဆက္လိုက္ေလေတာ့သည္ ။
…………………………………………………………………………………
To Be Continued ……