"အေဒၚေနာက္တစ္ခါဆိုရင္ ကိုယ့္အလုပ္ကို ဂ႐ုစိုက္လုပ္ပါ ၊ မဟုတ္ရင္ တရားဝင္ဇနီး မျဖစ္႐ုံတင္မကဘဲ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ ရာထူပါ ဆုံး႐ႈံးသြားလိမ့္မယ္။ အေဖ့ရဲ႕ သည္းခံႏိုင္မႈကလည္း အကန္႔အသတ္ေတြ ႐ွိတယ္။ အေဒၚ ေက်းဇူးျပဳၿပီး တစ္ခုခုလုပ္တဲ့အခါ ေမာင္ေလးနဲ႔တို႔ကို ၾကည့္လွည့္ပါ။ အဆင့္အတန္းနိမ့္တဲ့ ကေလးကစားကြက္ေတြကို ထပ္မလုပ္ပါနဲ႔ ။ လုအိမ္ေတာ္ႏွင္ျ မိုအိမ္ေတာ္ၾကားက အရင္ကဆက္ဆံေရးညံ့ဖ်င္းလို႔ ေျပာစရာသိပ္မ႐ွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခုဒီႂကြက္ေလးျပန္လာၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ အခုဆို တို႔မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြအမ်ားႀကီး႐ွိလာၿပီ "
မို႔႐ႊမ္မင္ စကားေျပာရင္း ႐ုတ္တရက္ တုန္လႈပ္သြားၿပီး တံခါးအျပင္ဘက္မွာ ရပ္ေနတဲ့ မိုဂ်င္ကိုေတာင္ လွည့္မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး ။
"အေဒၚဖန္ ၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ျပန္သြားပါ။ ေဖေဖက အေဒၚကို ေမးခြန္းေတြ ေမးေကာင္းေမးႏိုင္မယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဦးေႏွာက္ကိုသုံးၿပီး အေဖ့ကို စိတ္ဆိုးေအာင္ ထပ္မလုပ္ပါနဲ႔။ အဲဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေဖ့နဲ႔ စကားေျပာႏိုင္ဖို႔ အခ်ိန္႐ွာပါ။ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္မေကာင္း ဟန္ေဆာင္ပါ။ အခု ထြက္သြားေတာ့ "
အေဒၚဖန္က တျခားတစ္ခုေျပာခ်င္ေသးသည္ ။ သို႔ေသာ္ မို႔႐ႊမ္မင္ မ်က္လုံးမွိတ္ထားလိုက္သည္ကို သူမျမင္လိုက္ရၿပီး သူမပါးစပ္ကိုပိတ္လိုက္သည္ ။ ထို႔ေနာက္ သူမသည္ မိုဟြာဝမ္မည္ကဲ့သို႔ျဖစ္လာႏိုင္သည္ကို သူမေတြးၿပီး ထိတ္လန္႔သြားခဲ့ကာ သူမ ကမန္းကတန္း လွည့္ထြက္သြားသည္။ အျပင္မွာေစာင့္ေနတဲ့ နန္နီလီက သူ႕မအက်ႌကို ဝတ္ေပးၿပီး အျမန္ထြက္သြားတယ္။
"မိုဂ်င္း၊ ဒီမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ႐ွိမ႐ွိ သြားၾကည့္။ သူတို႔ ဒီမွာ႐ွိရင္ ပန္းျခံထဲမွာ ခဏေစာင့္ခိုင္းပါ။ တို႔ အျပင္ထြက္မယ္ ေျပာလိုက္။ တို႔အတြက္ လက္ဖက္ရည္ ျပင္ထားခိုင္းလိုက္"
မိုဂ်င္အိမ္ထဲေရာက္လာေတာ့ မို႔႐ႊမ္မင္ မ်က္လုံးဖြင့္လိုက္တယ္။ သူမသည္ သာမာန္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာ အျပဳံးကို တပ္ဆင္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ သူမသည္ မိုမိသားစု၏ ပထမဆုံးေသာ ၾကင္နာသနားတတ္သူ ျဖစ္ေနဆဲပင္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူမ ပန္းေလးျမတ္ပြဲကို တက္ေရာက္ဖို႔ လိုပါတယ္။
သူမ၏အၾကံအစည္မ်ားကို ႂကြက္ေလးတစ္ေကာင္က ဖ်က္ဆီးပစ္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။
"ဟုတ္ကဲ!" ကန္႔လန္႔ကာေနာက္တြင္ရပ္ေနတဲ့ မိုဂ်င္က သူမေခါင္းငုံ႔ၿပီး ျပန္ထြက္သြားတယ္။
"ဘာလဲ၊ မင္းက ဖိတ္စာယူလာတဲ့သူလား။"
မို႔ဟြာဝမ္၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ အနည္းငယ္ ေအးစက္ေနၿပီး အနည္းငယ္ စိတ္ပ်က္သြားသည္။ သူသည္ သူ႕သမီးအငယ္ဆုံးကို အေဝးမွ ေအးစက္စြာ ၾကည့္ေန၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးက အသက္ 13 ႏွစ္ျဖစ္ၿပီး တုန္းအာက သူ႕ထက္ ရက္အနည္းငယ္သာႀကီးတယ္။
သို႔ေသာ္ တုန္းအာသည္ သူ႕ေ႐ွ႕တြင္ အၿမဲတမ္း ခ်စ္စရာေကာင္းစြာ ျပဳမူၿပီး ၎၏ အငယ္ဆုံးသမီးျဖစ္သူမွာ အလြန္ပင္ မ်က္စိမႈန္ေနေသာ္လည္း အခုေတာ့ သူ႕သမီး အငယ္ဆုံးက ႐ုတ္တရက္ေျပာဆိုတတ္လာသည္ ။ သူမ ဘယ္တုန္းက ႀကီးျပင္းလာတာလဲ။ သူမသည္ ျမင့္မားၿပီး ခြန္အားႀကီး႐ုံသာမက တုန္းအာအတြက္ ရည္႐ြယ္သည့္ ဖိတ္ေခၚခ်က္ကိုလည္း ယူေဆာင္လာခဲ့သည္။
"သခင္ႀကီး၊ ေခ်ာင္အာက ဥာဏ္မမွီပါဘူး။ အေဒၚခ်င္က လုပ္ဖို႔ မရည္႐ြယ္ပါဘူး။ တစ္စုံတစ္ေယာက္က သူမကို ဒီလိုျပဳလုပ္ဖို လႈံ႕ေဆာ္ေပးခဲ့တာျဖစ္မယ္ ၊ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ သူမ ဒီလိုမ်ိဳး မလုပ္ဝံ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သမီးကေရာဘာလို႔ ပန္းေလးျမတ္ပြဲကို သြားခြင့္မ႐ွိတာလဲ"
မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္က သူမအေမျဖစ္ေသာ အေဒၚခ်င္က
ထိုစုံစမ္းစစ္ေဆးမႈတြက္ ပါဝင္ပတ္သက္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့ပါဘူး။ မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္က အနားမွာ ဒူးေထာက္ၿပီး သူမအတြက္ အသနားခံခဲ့ပါတယ္။
"မင္းဘယ္လိုေျပာရဲတာလဲ။ ပင္မသမီးႏွင့္ ေမာင္းမမိႆံသမီးတို႔ၾကား အဆင့္အတန္း ကြာျခားခ်က္ကို မင္း မသိဘူးလား ၊ မင္းက ကိုယ္လုပ္ေတာ္တစ္ဦးရဲ သမီးမွ်သာျဖစ္ၿပီး တုန္းအာကို ဆန္႔က်င္ရဲတယ္လား ။ တုန္းအာက တရားဝင္သမီးျဖစ္ၿပီး ပြဲတက္ခြင့္႐ွိသည္။ မင္းသြားရင္ေတာ့ မင္းငါ့ကို အ႐ွက္ရေစလိမ့္မယ္။ မင္းဘယ္လိုေတာင္ေတြးဝံ့တာလဲ။"
မို႔ဟြာဝမ္က ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေအာ္လိုက္တယ္။ ဒီသမီးေလးအတြက္ အလြန္စိတ္ပ်က္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။
"ေဖေဖ၊ အစ္မအႀကီးဆုံးက မႏွစ္က ပန္းေလးျမတ္ပြဲကို သြားခဲ့တယ္ ။ အစ္မအႀကီးဆုံးေတာင္ သြားခြင့္ရတာ ဘာလို႔သမီးက မရတာလဲ ။ သမီးတို႔အားလုံးက ေမာင္းမမိႆံေတြျဖစ္တဲ့ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ေတြရဲ႕ သမီးေတြမို႔လို႔ သမီးတို႔ၾကားက ကြာျခားမႈ မ႐ွိသင့္ဘူး။ ထို႔ျပင္ တတိယညီမက ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ျပန္ေရာက္႐ုံသာ ႐ွိေသးတယ္။ ဒီလိုပြဲမ်ိဳးမွာ ဘာမွတ္သားရမလဲဆိုတာ သူမ ဘယ္လိုသိႏိုင္မလဲ။ အေဖ ဂုဏ္ယူႏိုင္ေစဖို႔အတြက္
သမီးကို တက္ခြင့္ျပဳပါ"
မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္သည္ အလြန္ထိတ္လန္႔သြားကာ မ်က္ႏွာျဖဴေဖ်ာ့သြားခဲ့သည္။သို႔ေသာ္လည္း ပြဲတက္ရန္အခြင့္အေရးကို သူမလက္မလႊတ္ႏိုင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ငိုရင္းျငင္းခုံေနျခင္းျဖစ္သည္။
"မင္းက သစၥာမဲ့တဲ့သမီးပဲ ၊မင္းကငါ့ကို ဘယ္လို ျငင္းဆန္ရဲတာလဲ။ မင္းက ပုန္ကန္ေနတာလား။ လာခဲ့ ၊ စတုတၳသခင္မေလးကို အိမ္ထဲကို ေခၚသြားၿပီး အိမ္ေတာ္အျပင္ထြက္ခြင့္မျပဳပဲ ေသာ့ခတ္ထားလိုက္"
မိုဟြာဝမ္သည္ ေဒါသႏွင့္ တုန္ခါကာ သူ႕နဖူးေပၚ႐ွိ အစိမ္းေရာင္ေသြးျပန္ေၾကာမ်ား ျပင္းထန္စြာ လႈပ္ယမ္းသြားသည္။ အေစခံအနည္းငယ္သည္ မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္ ကို ဆြဲထုတ္ရန္ တက္လာခဲ့သည္။
"အေဖ၊ အေဖ၊ သမီး ေနာက္တစ္ခါ ထပ္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး၊ သမီး ထပ္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး"
မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္သည္ မိုဟြာဝမ္၏ တင္းမာေသာအမူအရာကိုျမင္ေသာအခါတြင္ အျခားဘာမွ် မေျပာဝံ့ေပ။ သူမသည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဒူးေထာက္ကာ ဖခင္ကို ေတာင္းပန္ရင္း မ်က္ရည္က်ကာ တုန္လႈပ္သြားသည္။
"ေနာက္တစ္ခါဆိုတာ ႐ွိေသးလား"
မိုဟြာဝမ္က သူ႕အက်ႌေတြကို ေအးစက္စြာ ခါလိုက္ၿပီး လွည့္ထြက္သြားတယ္။ သူမဆြဲထုတ္ခံရစဥ္ ငိုေနေသာ မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္ ကို သူလ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့သည္။ သူသည္ ဒီအငယ္ဆုံးသမီးေလးေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရတယ္။
မင္အာသည္ အသိဉာဏ္႐ွိၿပီး ဖန္အာသည္ ေယာက်္ားေလးျဖစ္သည္ ။ တုန္းအာသည္ တိမ္တိုက္ၿမိဳ႕တြင္က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းသည္ ။ ေခ်ာင္အာ သည္ အငယ္ဆုံးျဖစ္ၿပီး သူမ လိုခ်င္တာကို ရယူရန္ ေသာင္းက်န္းေနခ်ိန္တြင္ ငယ္စဥ္ကေတာ့ လူတိုင္းက သူ႕ကို သေဘာက်ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ေခ်ာင္အာ သည္ ယေန႔ထိ သူမဒီလိုျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု သူဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ကူးမယဥ္ခဲ့ေပ။ သူမ၏ ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္က သူမကို ဒုကၡေပး႐ုံသာ ႐ွိသည္။ မို႔႐ႊီေခ်ာင္သည္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို အျမန္႐ွာႏိုင္လွ်င္ ပိုေကာင္းမည္ဟု သူ႕ကိုယ္သူ ေတြးခဲ့သည္။
ထိုသူက သိပ္ခ်မ္းသာဖို႔ မလိုေပ ။ မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္ကဲ့သို႔လူတစ္ေယာက္သည္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ခ်မ္းသာသည့္မိသားစုတြင္ လက္ထပ္ပါက ျပႆနာတက္လိမ့္မည္။ ၿပီးေတာ့ သူမလည္း အဲဒီမိသားစုကို ဒုကၡေပးလိမ့္မယ္။
ခ်င္ေဝ့ ဥယ်ာဥ္အတြင္း
"သခင္မေလး၊ ပထမသခင္မေလးက အေဒၚဖန္ကို ႀကိမ္းေမာင္းဖို႔ လိဟြာဥယ်ာဥ္ကိုသြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ စတုတၱသခင္မေလးက ဒီဖိတ္ၾကားစာကို မမေလးဆီ မပို႔တဲ့သူလို႔ေျပာခဲ့တယ္ ။ဒါက အရမ္းထူးဆန္းတယ္။ စတုတၱသခင္မေလး က ဉာဏ္မမီေပမယ့္ ဘာလို႔ ဒီလိုမ်ိဳး လုပ္ရတာလဲ"
မိုဟယ္သည္ သူမေစာေစာက ၾကားခဲ့သည့္ အရာကို စိတ္ဝင္တစား ျပန္ေျပာျပသည္။ သူမအနား႐ွိ မိုလန္ကို ဆြဲကိုင္ဖို႔ မေမ့ဘဲ သူ႕ေမးခြန္းကို ေမးသည္။ မို႔႐ႊီတုန္းသည္ အလွျပင္မွန္ေ႐ွ႕တြင္ ထိုင္ေနသည္။ မိုယုသည္ သူမ၏ မ်က္ႏွာေခ်မ်ားဖ်က္ရန္ ကူညီေပးေနသည္။
မိုဟယ္ေျပာသည္ကို ၾကားေသာအခါတြင္ မို႔႐ႊီတုန္း၏ႏႈမ္ခမ္း၌ ေအးစက္ေသာ အျပဳံးတစ္ခု ေပၚလာသည္။ အေဒၚဖန္က တကယ္ကို အားနည္းတဲ့သူကို အသုံးခ်ခဲ့တာပဲ
“စတုတၳသခင္မေလးက မိုက္မဲတဲ့အေဒၚဖန္နဲ႔ ပထမသခင္မေလးရဲ႕ လွည့္စားခံရတာျဖစ္မယ္။ ဒါက ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးလဲ ၊ အေဒၚဖန္က အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ တာဝန္႐ွိသူျဖစ္သည္ ။စတုတၳသခင္မေလးက ႐ိုင္းတယ္ဆိုရင္ေတာင္ အေဒၚဖန္ေနာက္ကြယ္မွာ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ပါဘူး ။ေနာက္ေတာ့ ဖိတ္စာက ေပ်ာက္သြားတယ္လို႔ေျပာတယ္ ။ ပထမသခင္မေလးက အရင္ကတည္းက အဝတ္အထည္ေတြကို ျပင္ဆင္ၿပီးသြားၿပီ ။ဒါက သူမပြဲတက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတယ္ဆိုတာ ႐ွင္းေနတာပဲ့ မဟုတ္လား။ သခင္ႀကီး အရမ္းႀကီး ေတြးေတာင္မေတြးတတ္ဘူး"
မိုယုက မေက်နပ္သျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းကို ဖြဖြေျပာသည္ ။သူမသည္ စိတ္ထဲ႐ွိတဲ့အတိုင္းေျပာတတ္ေသာသူ ျဖစ္သည္ ။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ အေဒၚဖန္အေၾကာင္းသိေလသည္ ။ ထို႔ျပင္ ထိုကိစၥေနာက္ကြယ္တြင္ အေဒၚဖန္႐ွိေနေၾကာင္း ေသခ်ာေပါက္ သိေနသည္ ။
အေဒၚဖန္နဲ႔ ပထမသခင္မေလး တို႔ဟာ အျပစ္ကင္းတဲ့ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေနာက္ကြယ္မွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကံစည္ေနတာ တကယ္ကို စိတ္ပ်က္စရာျဖစ္ေကာင္းတယ္ ။
"ထူးဆန္းတယ္လို႔ တို႔ထင္ခဲ့တာလည္း မဆန္းပါဘူး ၊ မိုယုေတာင္မွ ထိုအရာေတြကို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္းျမင္ေနရၿပီ!"
မို႐ႊီတုန္းေျပာတာကို သူမၾကားလိုက္တဲ့အခါ မိုယုရဲ႕ မ်က္လုံးေတြ ေတာက္ပလာခဲ့တယ္။ သူမကိုယ္တိုင္ သတင္းၾကားရတဲ့အခါ တစ္ခုခုထူးဆန္းေနတယ္လို႔ သူမခံစားလိုက္ရတာကို ႐ုတ္တရက္ သေဘာေပါက္သြားခဲ့တယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ မမေလးက သူမကို ခ်ီးက်ဴးလိုက္တယ္။
သူတို႔ေတြက သူမနဲ႔အတူ အတူႀကီးျပင္းလာတဲ့အတြက္ အျပန္အလွန္ အခ်င္းခ်င္း သိေနတာတာမ်ားလား ။ မိုယုက မို႔႐ႊီတုန္းရဲ႕ ခ်ီးက်ဴးမႈကို ႏွစ္သက္ၿပီး ေက်နပ္တဲ့အၾကည့္နဲ႔ မိုဟယ္ကို ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္သည္ ။
“မမေလး ၊ အနာဂတ္မွာ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ မိုလန္ကို အရင္ေမးဖို႔ မလိုပါဘူး။ မမေလးက်ဳပ္ကို ေမးလို႔ရတယ္။ က်ဳပ္မွာ အၾကံအဉာဏ္ေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိပါတယ္ ။"
"ဟားဟား ၊ မင္းက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အရမ္းအထင္ႀကီး ေနတာပဲ။ မမေလး ၾကည့္ပါဦး ၊ မိုယုက က်ဳပ္ကို အႏိုင္က်င့္ေနတာ၊ မမေလး သူ႕ကို လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားသင့္တယ္။"
သူ႕ကိုယ္သူ အထင္ႀကီးေနတဲ့မိုယုေၾကာင့္ မိုဟယ္က ေဒၚသတႀကီး ေျပာေလသည္ ။သူမ လက္ထဲက လက္ဖက္ရည္အိုးကို ခ်လိုက္ၿပီ မို႔႐ႊီတုန္း ကို တိုင္တန္းခဲ့တယ္။
" မင္းကိုၾကည့္စမ္း၊ မင္းက အိမ္အကူတစ္ေယာက္ပဲ။ မင္းက သခင္မေလးေတြၾကားဝင္ဖို႔ ဘယ္လိုေတာင္ သတၱိ႐ွိတာလဲ။ မင္းက တကယ္ပဲ သခင္မေလး တစ္ေယာက္လို႔ ထင္ေနတာလား။"
မိုယုဟာ ႐ိုး႐ွင္းတဲ့ ၿပိဳင္ဘက္တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မို႔႐ႊီတုန္းက ျပဳံးၿပီး ဘီးကို ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ မိုယုက မို႔႐ႊီတုန္းရဲ႕ ဆံပင္႐ွည္ကို က်စ္ဆံၿမီးက်စ္ေပးလိုက္ၿပီး လွဲအိပ္ဖို႔ ကူညီေပးသည္ ။
"သခင္မေလးက မင္းတို႔အားလုံးနဲ႔ တူမွာမဟုတ္ဘူး ။ မင္းတို႔ စကားႏိုင္လုမေနၾကနဲ႔ေတာ့ ။ မနက္ျဖန္ ငါတို႔ မမေလးနဲ႔အတူ နန္းေတာ္သြားရမယ္။"
မိုလန္ က ျပဳံးၿပီး သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ရပ္လိုက္တယ္။ သခင္မႀကီးဆု ျပင္ဆင္ထားတဲ့ အဝတ္အစားေတြကို ခ်ိတ္ဆြဲၿပီး ေခါင္းစြပ္ကို ၀တ္စုံေပၚမွာ တင္ထားၿပီးသားျဖစ္သည္။ ေခါင္းစြပ္နဲ႔ အဝတ္အစားက တစ္ထည္တည္းျဖစ္ကာ အေရာင္ေတာက္ေတာက္မဟုတ္ေသာ္လည္း ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္းမဟုတ္ေပ။ သူတို႔က ေၾကာ့႐ွင္းၿပီး ဂႏၲဝင္ပုံေပါက္ၿပီး မဟာဆန္ကာ လွပသည္ ။
"ေကာင္းၿပီ ၊ေကာင္းၿပီး ၊ မင္းရဲ႕အဆင့္က တို႔နဲ႔မတူဘူး !"
မိုဟယ္က ႏွာေခါင္းကို ပြတ္ကာ မိုယုကို စိန္ေခၚသည့္ အၾကည့္ကို ေပးလိုက္သည္ ။ သို႔ေသာ္ သူမသည္ ပထမဆုံး ရယ္သည္။ သူတို႔ထဲက အနည္းစုက ဒီေန႔ စိတ္ေကာင္းဝင္ေနၾကတယ္။
အေဒၚဖန္ကို သခင္ႀကီးရဲ႕ ႀကိမ္းေမာင္းခံရပုံကို ေတြးလိုက္တိုင္း သူတို႔အားလုံး ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ အေဒၚဖန္သည္ ယေန႔တြင္ အ႐ိုက္ခံရမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။
အဲဒါက သူတို႔ကို တကယ္စိတ္ေကာင္းဝင္ေစသည့္ အခ်က္ျဖစ္သည္ ။
"အေဒၚဖန္က ဒီေန႔ သူ႕ ႀကိမ္းေမာင္းခံရၿပီး သူ႕ရာထူးကို လက္လြတ္လိုက္ရမယ္လို႔ အားလုံးက ထင္ေနသလား"
မို႔႐ႊီတုန္းက လွဲခ်လိုက္ၿပီး သူမ၏ဆံပင္မ်ားက ေခါင္းအုံးေပၚျဖန္႔ကာ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွင့္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာမ်က္ႏွာကို ေပၚလြင္ေစသည္။ သူမ ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွ အျပဳံးမပ်က္ကာ အနား႐ွိ အိမ္ေဖာ္မ်ားကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူမသည္ ခ်ၿပီးၿပီးခ်င္း ဆံပင္ေတြကို ခ်ည္ေႏွာင္ၿပီး အိပ္ရတာ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါဟာ သူမကို အသက္႐ွဴက်ပ္ေစတယ္။
"သခင္မေလး ၊ ဒီလိုမျဖစ္ႏိုင္လို႔လား "
မိုယုသည္ မို႔႐ႊီတုန္း၏ေမးခြန္းမ်ားကိုၾကားေသာအခါတြင္ သူမအားထရန္ ကူညီေပးလိုက္သည္ ။
"အေဖက အေဒၚဖန္ကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းတယ္လို႔ မိုဟယ္က ေျပာခဲ့ေပမဲ့ ၊ အေဒၚဖန္က ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒီကိစၥနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့ ေဖေဖက အေဒၚ ဖန္ကို ထပ္မေတြ႕ေတာ့ေပမယ့္ အေဒၚဖန္အေပၚ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ ။ အေဒၚဖန္ကလည္း ဒီအခြင့္အေရးကိုေသခ်ာေပါက္ အသုံးခ်လိမ့္မယ္"
မို႔႐ႊီတုန္း၏ ၾကည္လင္ေသာ မ်က္လုံးမ်ား ေတာက္ပလာၿပီး သူမ၏ မ်က္ႏွာေပၚ႐ွိ အျပဳံးသည္ ပို၍ ႏူးညံ့လာသည္။
"သခင္မေလး ၊ အေဒၚဖန္က ဒါကို သခင္ႀကီးထံ တိုင္တန္းၿပီး သူ႕ႏွလုံးသားကို ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေစဖို႔အတြက္ ေသခ်ာေပါက္ သုံးမယ္လို႔ ဆိုလိုတာလား။"
မိုလန္သည္ အၿမဲတမ္း ဉာဏ္ရည္ထက္ျမက္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္လာမယ့္ အေရးႀကီးဆုံးအခ်က္ကို သူမ အျမန္ေတြးလိုက္မိသည္။ သူမလက္ထဲတြင္ ဝါးျခင္းေတာင္းကိုကိုင္ကာ ရပ္လိုက္သည္။
"အေဒၚဖန္ က အၿမဲတမ္း ထက္ျမက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တို႔အစ္မ အႀကီးဆုံးကလည္း အေဒၚဖန္အေပၚ ဒီကိစၥနဲပတ္သက္ၿပီး ေဖေဖ စိတ္ေျပာင္းလဲသြားေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ကူညီသြားမွာပဲ ။ အေဒၚဖန္က အေၾကာင္းျပခ်က္မ႐ွိ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းခံရၿပီး ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတာ။"
မို႔႐ႊီတုန္း က ေအးစက္ေသာ အျပဳံးျဖင့္ ေျပာသည္။ မို႔႐ႊမ္မင္သည္ ဤရက္အနည္းငယ္အတြင္း သူတို႔၏ဖခင္ကို လိဟြာဥယ်ာဥ္ သို႔ ေခၚေဆာင္ရန္ နည္းလမ္း႐ွာေတြ႕သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ အေဒၚဖန္ သည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူမ၏ မေက်နပ္ခ်က္မ်ားကို တိုင္ၾကားမည္ျဖစ္ၿပီး လိဟြာဥယ်ာဥ္၌ အက်ဥ္းခ်ခံရျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားမည္ျဖစ္သည္။
"ဒါဆို က်ဳပ္တို႔ဘာလုပ္ရမလဲ"
မိုယုသည္ ဤကိစၥ၏အႏၲရာယ္မ်ားကို သေဘာေပါက္ၿပီး အလ်င္အျမန္ေမးလိုက္သည္။ အေဒၚဖန္သည္ လိဟြာဥယ်ာဥ္မွ လြတ္ေျမာက္ပါက၊ အေဒၚဖန္သည္ သူတို႔၏သခင္မကို ေနာက္တစ္ခါထပ္ဒုကၡေပးလိမ့္မည္ ။
အကယ္၍ သခင္ႀကီး သည္ သူမအား ရက္အနည္းငယ္အတြင္း လႊတ္ေပးခဲ့ၿပီး သူမသည္လည္း အမွားမ်ားကို ထပ္မံမလုပ္ေဆာင္ပါက၊ အေဒၚဖန္သည္ သခင္ႀကီး၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ား ျပန္လည္ရ႐ွိေနၿပီဟု အျခားလူတိုင္းက ထင္ေနၾကပါသည္။ အနာဂတ္တြင္ မို႔႐ႊီတုန္း အတြက္ ခက္ခဲလိမ့္မည္ ။
"အဆင္ေျပပါတယ္။ အေဖက သူ႕ကိုဒီလိုလုပ္ခြင့္မျပဳဘူး!"
မို႔႐ႊီတုန္းက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သမ္းၿပီး မ်က္လုံးမွိတ္ထားလိုက္တယ္။ ကေလးႏွင့္တူေသာ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အျပဳံးတစ္ခုေပၚလာသည္။ ေအးစက္တဲ့ အျပဳံးမဟုတ္ေပမယ့္ သူ႕အျပဳံးကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ေႏြးေထြးမႈတစ္ခု ျဖစ္ေစတယ္။ သူ႕အျပဳံးက ေစာေစာကနဲ႔မတူဘဲ တျခားသူေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ေအးစက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။
မို႔႐ႊီတုန္း မ်က္လုံးမွိတ္ထားသည္ကို ျမင္ေသာအခါ အိမ္အကူသုံးေယာက္သည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အခန္းထဲက တိတ္တိတ္ေလး ထြက္သြားၾကတယ္။ မိုဟယ္သည္ အခန္းထဲကထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး အထဲကို လက္ညိႇဳးထိုးျပသည္ ။
"မမေလးက........"
"ေကာင္းၿပီ။ မိုဟယ္ ဘာမွ မေျပာနဲ႔ေတာ့ ၊ ငါတို႔လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူး၊ ငါတို႔က မမေလးစကား နားေထာင္ဖို႔ပဲ လိုတာ။"
မိုလန္က ျပဳံးၿပီး တျခားဘာမွ မေျပာဖို႔ တားလိုက္တယ္။ သူမသည္ ဤအရာမ်ားကို သူ႕သခင္မအနားတြင္ ႐ွိေနစဥ္အတြင္း သူသခင္မကိုင္တြယ္ပုံကို ျမင္ခဲ့သည္။ မမေလး သည္ ပုံမွန္ထက္အားနည္းသည့္ကိုယ္ႏွင့္မတူဘဲ ဦးေႏွာက္ကိုေတာ့ ဉာဏ္ရည္ထက္ျမက္စြာျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားသည္။
သူ႕သခင္မသည္ ၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ျပန္ရန္ နည္းလမ္းကို ေတြးၿပီး ၿမိဳ႕တံခါးတြင္ ပထမသခင္မေလးကိုပင္ အႏိုင္ယူခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ အေဒၚဖန္ျပင္ဆင္ေသာ အ၀တ္အစားမ်ားတြင္ အပ္ေကာင္းမ်ားကို ရည္႐ြယ္ခ်က္႐ွိ႐ွိထားကာ ပိတ္ထားလိုက္သည္။
ဒါေတြအားလုံးက သူ႕သခင္မ ဘယ္ေလာက္ ဉာဏ္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ သက္ေသျပခဲ့တယ္။ သူမသည္ အတိတ္က သူရဲေဘာေၾကာင္ေသာ မို႔႐ႊီတုန္း မဟုတ္ေတာ့ပါ။ သူ႕သခင္မကို အားကိုးလို႔ရတယ္။
"ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ေျပာစရာ႐ွိတယ္ ဟုတ္တယ္!" မိုဟယ္က ႏႈတ္ခမ္းစူလိုက္သည္။
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ငါတို႔က အဲဒါကို ေျပာရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔က အမိန္႔မေပးဘဲ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး။"
မိုလန္၏ အျပဳံးသည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး သူမသည္ ေလးနက္ေသာ ပုံစံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
"က်ဳပ္ သခင္မေလး ရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြကို မဖ်က္ပါဘူး။ သူက အရမ္း ထက္ျမက္တယ္၊ သူ႕အၾကံအစည္ေတြကို ဘယ္လို ဖ်က္ပစ္ရဲမွာလဲ!" မိုဟယ္က မေက်မနပ္ ႏႈတ္ခမ္းစူလိုက္ေသာ္လည္း သေဘာတူလိုက္ေသးသည္။
"သခင္မေလး က ဉာဏ္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ မင္းသိတယ္၊ ဒါနဲ႔ မင္းဘာလို႔ သူ႕ကို စိတ္ပူေနတာလဲ၊ သခင္ႀကီးက အေဒၚဖန္ကို မလႊတ္ေပးႏိုင္ဘူးလို႔ မမေလး ေျပာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ "
မိုယုသည္ မၾကာေသးမီက မို႐ႊီတုန္း၏ အမိန္႔ကို ေကာင္းစြာ လိုက္နာခဲ့သည္။ သူမ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တြန္႔ေကြးသြားသည္။ မိုဟယ္ေျပာသည့္စကားေၾကာင့္ သူမ လုံးဝမစိုးရိမ္ပါ။ သူ႕သခင္မက တကယ္ကိုဘာမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး ။
မိုဟယ္က ျပဳံးေနမိသည္။ သူမသည္ မိုလန္၏လက္မွ ဝါးျခင္းေတာင္းကိုယူကာ အပ္ႏွင့္ခ်ည္မွ်င္တို႔ကို ခ်ည္ေႏွာင္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမသည္ အျဖဴေရာင္ ေက်ာက္စိမ္းပုလင္းကို ေတြ႕ၿပီး "ဒါက ဘယ္သူလဲ။ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ ပုလင္းကို ထားခဲ့ရတာလဲ" ဟု ေမးသည္။
"မသိဘူး ဒါေပမယ့္ ဒါက အရမ္းၾကည့္ေကာင္းတဲ့ ပုလင္းပဲ" မိုယုက ၎ကိုဖြင့္ကာ ႐ွဴ႐ိႈက္လိုက္သည္။ "အနံ႔ ေကာင္းတယ္"
"မထိနဲ႔။ ဒါကို သခင္မေလးရဲ႕ အခန္းမွာ ထားဖို႔ ၊ မေပ်ာက္ေစနဲ႔။ မမေလးက မၾကာေသးခင္ကမွ ေဆးပညာကိုေလ့လာေနတာ ၊ အဲဒါက မမေလးအတြက္ အသုံးဝင္ႏိုင္တယ္။" မိုလန္က ေမာ့မၾကည့္ဘဲ ေျပာလိုက္သည္။
"ေကာင္းၿပီ၊ ႐ွာရလြယ္ေအာင္ မမေလး အ၀တ္အစားထဲမွာ ထည့္ထားလိုက္မယ္"
.............
Translated by Chai
ဒါေလးကိုေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ readerေလးေတြ ႐ွိရဲလား❤❤❤