- ამდენი როგორ დავლიეთ? ღმერთო არაამქვეყნიურად სექსუალურია...წინა ცხოვრებაში ალბათ კარგი ადამიანი ვიყავი ასეთი საჩუქარი რომ მერგო...- უფრო მაგრამ იწებებს მის სხეულზე გოგოს.
- აჰ...თავი!- გოგომ ცალი ხელი თავზე იტაცა.
- რაიყო პატარავ პახმელიაზე ხარ? - გადაიკისკისა ბიჭმა რაზეც გოგოს თვალები დაეჭყიტა.
- შენ აქ რას აკეთებ? მოიცა შიშველი ვარ...შენც შიშველი ხარ...ოოო ასე მალე ამას არ ველოდი.- თხელ ადიელაში ჩაძვრა გოგო და თავის აწითლებულ ლოყებზე ხელი იტაცა.
- ისე არ მეგონა ასეთი ველური თუ იქნებოდი...- ამბობს ჯონგუქი და გოგოს რეაქციას აკვირდება.
- მოკეტე! - იღრიალა გოგომ და ბალიში სიფათში გაუქანა.
- ისე ნუ იქცევი თითქოს არასწორი ვიყო...აჰ..ის მაიმუნი მომენატრა მართალია ნერვებს ნაგლეჯს მაგრამ მაინც მიყვარს მინდა რომ მისნაირი საყვარელი შვილი მყავდეს...გვყავდეს.- ბოლო სიტყვები გოგოს ყურთან გამოკვეთილად თქვა.
- შენ ხომ არ გაგიჟდი? ჯერ 18 წლის ვარ რა შვილზეა ლაპარაკი? ბავშვს როგორ უნდა მოვუარო როცა ჯერ ისევ ბავშვი ვარ.- ზურგი აქცია ბიჭს.
- ხო შენ ჩემი ბავშვი ხარ მე კი შენი მამიკო...იქნებ შეცვალო პოზა ასე უკანალი ჩემსკენ არის და დამიჯერე კარგი რამ არ მოხდება.- მის ყურთან ამოიჩურჩულა ბიჭმა.
- ოთახიდან გადი ტანსაცმელი უნდა ჩავიცვა! - თქვა ურეაქციო სახით გოგომ.
- ისე ნუ იქცევი თითქოს შიშველი არ მყავდე ნანახი.- გადავიკისკისა ბიჭმა.
- მოკეტე და გადი მეთქი! - უთხრა უხეშად გოგომ.
- რატომ ხარ უხეში? აღარ გიყვარვარ?-თავი მოისაწყლა და გოგომ ნაწყენი მზერა მიაპყრო.
- ნუ აფერისტობ! ვიცი შენი ოინები! - ფეხზე წამოდგომა სცადა გოგომ მაგრამ წამებში იატაკთან დაამყარა კონტაქტი.
- ოჰ...დამავიწყდა რომ პირველი იყო და...- კეფა მოიფხანა ბიჭმა.
- მოგკლავ! - ძლივძლივობით წამოდგა გოგომ და ისევ საწოლში ჩაწვა ბიჭს კი გაბღვერილი უყურებდა.
- კაი რა მოხდა როდემდე უნდა იყო გაბრაზებული...სხვათაშორის ცხვირს რომ აშვერ შენ დაიწყე.- ხელები თავქვეშ ამოიდო ბიჭმა და ჭერს მიაშტერდა.( რა გაჩნდა ასეთი დაუნდობელი )
- ღმერთო...თავს მოვიკლავ და შენც მიგაყოლებ! - თავზე შემოიწყო ხელები გოგომ.
- კაი ახლა გვეყო წოლა.- საწოლიდან წამოდგა ჯონგუქმა გვერდით დაყრილი სპორტულები ჩაიცვა და ოთახიდან გავიდა.
- მე აქ დამტოვა დამპალმა.- ამოიბუზღუნა გოგომ. ტუმბო გამოაღო და ახალი ბიუსტჰალტერი და საცვალი წვალებით ჩაიცვა შემდეგ კი ცისფერი სარაფანი გადაიცვა და გავიდა.
ჯონგუქი რაღაც ამზადებდა კარგი სუნი ტრიალებდა ნამდვილად სასიამოვნო სურნელი იყო მაგრამ ახლა ლიზას მუცელში სასიამოვნო არაფერი ხდებოდა ყველაფერი ეწვოდა.
- ახლა ვაპირებდი შემოსვლას და შენს გამოტანას.- ღიმილით თქვა ბიჭმა.
- რას ამზადებ? - მაგიდასთან ძლივძლივობით მივიდა გოგო და სკამზე ჩამოჯდა.
- ამ კერძს ქვია...ლიზგუქი.- გოგოდ გახედა რომელსაც შუბლზე „ მეღადავები“ ეწერა.
- ეგეთი არაფერი არსებობს.- მობეზრებით თქვა გოგომ.
უცებ ჯონგუქის ტელეფონი აწკრიალდა როცა ტელეფონს დახედა ღიმილი სახეზე შეახმა ტელეფონი გათიშა მაგრამ ისევ დარეკეს.
- ლიზა ახლავე მოვალ! - თქვა და გვერდით ოთახში გავიდა.
-' ოჰო..იკადრე ტელეფონის აღება' გაისმა შემზარავი ბოხი და არასასიამოვნო მოხუცის ხმა.
- ' რა გინდა?' უხეშად შეეპასუხა ბიჭი.
-' იცი მშვენივრად მაგრამ მაინც გაგიმეორებ როდის უნდა მორჩე მაგ ძუკნასთან თამაშს?'
- ' მე მასთან არ ვთამაშობ და წესიერად მიმართე თორემ დავივიწყებ რომ მამაჩემი ხარ' ბიჭმა მუშტები შეკრა და ყველანაირად ეცადა ბრაზის მოთოკვა.
-' მისმინე ჯონგუქ დრო 2 დღე დაგრჩა რაც უფრო მალე მოიშორებ მაგ გოგოს თავიდან მით უკეთესი თორემ ორივემ ვიცით რისი გამკეთებელიც ვარ' - გადაიხარხარა მოხუცმა.
- ' არც კი გაბედო და გაიფიქრა რომ მას რამეს ავნებ! ' კბილებში გამოსცრა ბიჭს.
- ' ეგ შენზეა დამოკიდებული ' - ტელეფონი გათიშა კაცმა.
- ამის დედა შევეცი! - იღრიალა ბოლო ხმაზე.
- რა მოხდა?- შემოვარდა ოთახში გოგო.
- სალაპარაკო გვაქვს.- უთხრა და მისაღებში დივანზე ჩამოსვა.
- გისმენ რაზე უნდა მელაპარაკო? - საყვარელი ღიმილით ჰკითხა.
ბიჭმა ერთი ამოისუნთქა და დაიწყო.
- არ ვიცი რამდენად ადვილი იქნება მაგრამ უნდა დავშორდეთ.- თავი ჩახარა ბიჭმა.
- რაიმე პრანკია? - სიცილით იკითხა გოგომ.
- ლიზა სრული სერიოზულობით გეუბნები! - უხეშად უთხრა ბიჭმა.
- ნუ იტყუები რაა?! - დივანზე ფეხები აკეცა გოგომ.
- არ ვიტყუები...ჩემთვის ზედმეტად დაბალი ღობე ხარ შენთან ერთად ვერ ვიქნები ეს შეუძლებელია უფრო მეტიც წარმოუდგენელია ახლა კი მხოლოდ ისღა დამრჩენია დაგემშვიდობო.- ცალი თვალი გოგოსკენ გააპარა რომელსაც თვალებში უკვე ცრემლები ჩასდგომოდა მაგრამ მაინც იღიმოდა რადგან აუ უნდოდა მისი სისუსტე ენახებინა.
- ვიცოდი... ვიცოდი რომ გამომიყენებდი მიმაგდები...ვერ გიტან აქედან გაეთრიე! - იღრიალა გოგომ და ამდენი ხნის მოწოლილი ცრემლები გამოუშვა.
ჯონგუქს გული დაეწვა ახლა ამას იმიტომ აკეთებდა რადგან კარგად იცოდა მამამისი რისი გამკეთებელიც იყო პატარაობაში საკუთარი თვალით დაინახა თუ როგორ აწამა ვიღაც კალი და შემდეგ კიდურები სათითაოდ დააჭეა მას არ უნდოდა ლიზას იგივე ბედი გაეზიარებინა რადგან მან საყვარელი ადამიანის დაკარგვა უკვე განიცადა.
ჯერ კიდევ პატარაობაში მაშინ როცა ჯონგუქი სულ რაღაც 12 წლის იყო ხშირად უყურებდა და ესმოდა თუ როგორ კამათობდნენ მისი მშობლები.
დედა ერთადერთი ჰყავდა რომელიც მას სითბოს აძლევდა და „ აბედნიერებდა “ მაგრამ ეს „ ბედნიერება “ მამამისმა წაართვა
დედამისს ჯისუს მთელი გულით უყვარდა თავისი ქმარი მაგრამ უფროს ჯეონზე იგივეს ვერ ვიტყოდი მან ჯისუ მხოლოდ იმიტომ მოიყვანა რომ მდიდარი ოჯახის შვილი იყო ჯერ ცოლად მოიყვანა შემდეგ კი ჯისუს მემკვიდრეობა თვითონ გადაიფორმა შემდეგ კი ქალს ისე ექცეოდა როგორც ნაგავს სახლში მთვრალი მიდიოდა და ქალს უმოწყალოდ ხმარობდა ჯისუ კი კაცის სიყვარულით დაბრმავებული ამბობდა რომ ამით სიყვარულს გამოხატავდა მიუხედავად იმისა რომ კაცი ქალზე ძალადობდა და ამის გამო გაჩნდა ჯეონ ჯონგუქი ქალს მაინც უყვარდა თავისი ვაჟი რადგან ერთადერთი იყო ვინც მან სითბოს უზიარებდა მის უბადრუკ ცხოვრებაში.
დედა-შვილს კარგი ურთიერთობა ჰქონდათ ქალს კი კაცის მიმართ გრძნობები უნელდებოდა რაც კი ოდესმე კაცის მიმართ უგრძვნია ეს ყველაფერი დაივიწყა და თავის შვილის ბედნიერებაზე ზრუნავდა.
უფროსმა ჯეონმა როცა იგრძნო რომ ქალმა მის მიმართ ყურადღება მოადუნა ჯონგუქთან მწოლიარე დიდ თეთრ საწოლში დახვრიტა.
ჯონგუქი დილით როცა იღვიძებს თავის ხელებზე წითელ ლაქებს ამჩნევს სწრაფად ჯდება და თავის ხელებს აკვირდება შემდეგ კი ამჩნევს რომ თეთრი თეთრეული მთლიანად სისხლშია ამოგანგლილი თავს ნერვიულად აქნევს და ცდილობს რომ დედამისს არ შეხედოს რადგან ის არ დაინახოს რისიც ახლა ყველაზე მეტად ეშინოდა ისტერიკულად იძახის „ არა“-ს და თავს აქნევს.
ძალა მოიკრიბა და თვალებდახუჭულმა დედამიწისკენ შეტრიალდა თვალები გაახილა და....
- დედა! - ქალს ჯაჯგუნი დაუწყო ჯისუს თვალები ღია ჰქონდა და სიმწრის ცრემლებს თეთრი კვალი დაეტოვებინა მის კანზე გულში , მუცელში და შუბლში ჰქონდა ტყვია დაჭედილი.
მას შემდეგ მას მამამისთან დაძაბული ურთიერთობა ჰქონდა ყოველთვის დროს მის მეგობრებთან ატარებდა მაგრამ გულში ყოველთვის ეკლო ქალის მიერ მიღებული სითბო რომელიც ამდენი ხნის მიერ ერთმა პატარა გოგომ აგრძნობინა.
- გაეთრიე მეთქი არ გესმის? - უყვირის ლიზა და ხელით კარებისკენ ანიშნებს.
- მაპატიე...- გოგოსთან მივიდა დიდი წინააღმდეგობის მიუხედავად ტუჩებზე დააცხრა და გემრიელად დაუწყო კოცნა გოგო მუშტებს ურტყამდა მკერდზე და ტიროდა მაგრამ ბიჭი მაინც გიჟივით კოცნიდა მის ტუჩებს ისე თითქოს უკანასკნელად კოცნიდა მას.
ბიჭმა გოგოს ტუჩებს მოწყდა და სახლიდან გავიდა.
ლიზამ ხელის კანკალით აიღო ტელეფონი და იუჯინს დაურეკა იუჯინმა უმალვე უპასუხა.
- ' აბა გვრიტებო როგორ ხართ?' მხიარული ხმით იკითხა ბიჭმა.
- ' ერთი გვრიტი გაფრინდა და მეორე დატოვა' ტირილით თქვა გოგომ.
- ' რას გულისხმობ? ' გაუკვირდა ბიჭს.
- ' იმ ნაბიჭვარმა კახპასავით მომექცა და მიმაგდო ' ამოილუღლუღა გოგომ.
- ' კარგი არ იტირო ახლავე მოვალ...მაგ ნაბოზარს განანებ რომ ცოცხალია! ' კბილებდი გამოსცრა ბიჭს.
- ' მალე მოდი' გოგომ ცრემლები მოიწმინდა და დიდი წვალების შემდეგ ფეხზე წამოდგა.
~ 2 კვირის შემდეგ ~
ორი კვირა გავიდა მას შემდეგ რაც ორ ტანჯულ სულს ერთმანეთი არ უნახავს გოგო ყოველ ღამე ტირილში ათენებდა ბი2ი კი ნერვების დასაწყნარებლად რა ხერხს არ მიმართავდა ახლა მამამის ბიჭის 2 ადამიანი მართებს ორივე მისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი ადამიანის.
დიდ ნაცრისფერ ვილაში მძიმე ნაბიჯები ექოსავით ედება და სიწყნარეს ახშობს.
გაბრაზებული ჯონგუქი რევოლვერი ხელში მიდის „ მამამისის“ ოთახში.
კარებს აღებს და ხედავს ხანში შესულს მოხუც კაცს რომელსაც ერთი მოსამსახურე მუხლებზე დაეყენებინა და მის საზიზღრულ ასოს აწოვინებდა როდესაც მისი „ საყვარელი ვაჟი “ დაინახა გოგოს ხელი ჰქრა და თავისი ღირსება უკმაყოფილომ ჩაიტენა საცვალში.
- აქ რამ მოგიყვანა? - გაბრაზული ტონით თქვა მოხუცმა.
- რა არის შენი ბოლო სიტყვები? - ბიჭმა რევოლვერი ამოიღო და კაცს შუბლში დაუმიზნა.
- ჰა ჰა ჰა შენი აზრით ჩემო მოკვლა ასეთი ადვილია? ერთი ჭაღარა თმის ღერიც რომ ჩამომივარდეს შენს ქალს საიქიოში გავიცნობ.- ამაზრზენად გადაიხარხარა მოხუცმა.
- რა გინდა ჩემგან? თავს რატომ არ მანებებ და რატომ არ მაძლევ უფლებას რომ ვიცხოვრო ჩემი ცხოვრებით? რატომ? - ღრიალი დაიწყო ბიჭმა.
- შენ ჩემი ერთადერთი ვაჟი ხარ და არ მოგცემ უფლებას რომ ვიღაც ქალის გამო ცხოვრება დაინგრიო....შენ ჩემს გვარს ატარებ და არმინდა რომ გვარი შემირცხვინო! - ხელი მაგიდაზე მაგრად დააბრახუნა.
- იცი რა? ჯანდაბაშიც წასულხართ შენც და შენი გვარიც! - რევოლვერი ქამარში ჩაიტენა და ოთახი ხმაურით დატოვა მაგრამ ზურგს უკან მიძახილი თითქმის ვერ გაიგო დააიგნორა და ვილა დატოვა.
გოგონა საშინელ დეპრესიაში იყო ჩავარდნილი და ამას პლიუს ისევ ის დაწყევლილი 4 კედელი რომელიც სულს უხუთავს.
იმ დღეს როცა ჯონგუქმა ლიზა „ მიატოვა“ გოგოს თავზე დაადგა მისი და ჯივუ რომელიც დედამისის ასლი იყო გოგოს ხელში ჩააფრინდა წამოაყენა და სახეში სილა გაარტყა გოგომ კი წაბორძიკდა და ძირს მოადიან ზღართანი.
- შენ ძუკნავ როგორ ბედავ და დედას ეწინააღმდეგები? ან თავი ვინ გგონია რომ სახალხოდ არცხვენ? ვინ არის ის ნაბიჭვარი ვის გამოც დედა გაყიდე? ჰაა?- ყოველ კითხვაზე თითო სილას უთავაზებდა მის „ საყვარელ დაიკოს“.
- შენც მისნაირი ხარ....შენც მისნაირი ბოზი ხარ და მომაშორე შენი ბინძური ხელები! - ხელი ჰქრაიზამ ჯივუს.
- იცი რატომ არ გქვია კორეული სახელი? იმიტომ რომ შენ შეცდომა ხარ რომელმაც დედას ღირსება შეულახა...მრცხვენია რომ შენი და მქვია...- ზიზღნარევად შეხედა გოგოს და წამოაყენა ხელი მაგრად ჩასჭიდა და მანქანამდე მიათრია....ლიზა ყველანაირად ცდილობდა თავის დაღწევას მისი და დედამისის კლანჭებიდან მაგრამ ვერა...ის ხომ ოჯახში ის შავი ცხვარია რომელსაც ისე ექცევიან როგორც მოესურვებათ.
ჯივუმ პირდაპირი მნიშვნელობით ლიზა სახლში შეათრია და დედამისის ფეხებთან მიაგდო.
- აბა აქ ვინ ყოფილა...ვინ და ჩემი შემარცხვენელი...- თავის ქნევით თქვა ქალმა.
- ვერ გიტანთ....- გოგომ ფეხზე წამოდგა და იმ ოთახში გაიქცა რომელსაც ოდესღაც ჯონგუქის ერქვა.
ოთახში შევიდა და გულამოსკვნილი დაიწყო ტირილი ყველაფერმა თვალწინ ჩაურბინა რაც კი ჯონგუქთან ერთად გაუკეთებია და განუცდია.
საწოლზე დაწვა რომელზეც ჯერ ისევ იყო ჯონგუქის სურნელი შემორჩენილი ღრმად ჩაისუნთქა და ტირილი გააგრძელა.
სწორად ამის ეშინოდა ლიზას....
სიყვარულის!
იცოდა რომ თუ ვინმე შეუყვარდებოდა აუცილებლად ეტკინებოდა გული მაგრამ მან მაინც ირწმუნა ცოტა ხნით მაინც რომ ეს ყველაფერი არსებობდა.
მთელი ამ ორი კვირის განმავლობაში ლიზას ძლიერი თავბრუსხვევები და გულის რევა აწუხებდა თავიდან ეგონა რომ ეს ყველაფერი იმის ბრალი იყო რომ ბევრს ნერვიულობდა და დღეში მხოლოდ 1 ვაშლს შეჭამდა რომ გული არ წასვლოდა მაგრამ ნელ-ნელა ამ ყველაფერმა უფრო და უფრო იმატა და უფრო ხშირად აწუხებდა.
გოგოს ძლიერმა შიმშილიმა შემოუტია და გადაწყვიტა 2 კვირის შემდეგ ოთახიდან გამოსულიყო სამზარეულოში ფეხ აკრეფით შევიდა და მაცივარი გამოაღო მის ბედად მისი საყვარელი მარწყვის ჯემი იპოვა რომელიც სიგიჟემდე უნდოდა აიღო კოვზი და ტკბილად შეექცა მალევე შენიშნა მაგიდაზე დადებული მაკდონალდსის შეფუთვა მივარდა გახსნა და ჰამბურგერი და ყველის სოუზი აღმოჩნდა ამას ხელი დაავლო და ოთახისკენ გაექანა მაგრამ ზურგს უკან ხმამ ადგილზე გააშეშა.
- ჰეი არ მოგენატრე?- ტკბილი ხმა იყო... ტკბილი ხმა რომელიც თითქმის ყოველღამე ძილის პირულს უკითხავდა და მას ტკბილ ძილს ისურვებდა.
გოგომ ნელა შეტრიალდა როდესაც მის წინ მისი საყვარელი ძამიკო დაინახა გაეღიმა და მისი ძმისკენ წავიდა.
- ძალიან მომენატრე! - მის ძმას გადაეხვია და როგორც ჩვევია წელზე ფეხები შემოხვია.
- ვიცოდი რომ მოგშივდებოდა და ამიტომ შენი საყვარელი ჰამბურგერი მოგიტანე! - ხელები მაგრად შემოხვია ბიჭმა.
- თავი მტკივა....- გოგოს ხმამ ნელნელა დასუსტა და თავის ძმას ხელებში ჩაადნა.
- ლიზა ეს რანაირი ხუმრობაა? - სიცილით თქვა იუჯინმა- ლიზა? - გოგო გააქანა მაგრამ არანაირი რეაქცია რომ არ იყო შეშინდა და თავის მანქანაში უკანა სავარძელზე დააწვინა შემდეგ კი საავადმყოფოში აწყვეტილი გაექანა.
საავადმყოფოში მისი და ხელში აყვანილმა აიყვანა და ექთნებს არ აცადა საკაცის მოტანა თავისით გააქროლა თავისუფალ პალატაში და საწოლზე დასვა.
შემოცვივდნენ ექიმები და გოგოსთან მივიდნენ დაცვა კი იუჯინის პალატიდან გაყვანას ცდილობდა რომლიც ცოცხალი თავით არ აპირებდა გასვლას ამიტომ მისი გათრევა მოუწიათ.
საავადმყოფოში ჯივუ და ჯია ( ჩათლახი დედამისი) მივიდნენ და როდესაც სკამზე ანერვიულებული იუჯინი დაინახეს მზრუნველი ხმით კითხეს.
- რა მოუვიდა?- წამოიჭრა სიტყვით ჯივუ.
- გეყოფათ ეს მზრუნველი დედიკოს და დაიკოს როლის თამაში ცუდი მსახიობები ხართ! - ის ის იყო იქაურობას უნდა გასცლოდა რომ ექიმი გამოვიდა პალატიდან.
- პაციენტი გონს მოვიდა თქვენგან რომელია ჯონგუქი? - როდესაც დაინახა რომ 1 ბიჭი და 2 გოგო იყო მიხვდა რომ რაღაც დებილობა იკითხა და კისერი უხერხულად მოიფხანა.
- ლიზა თავს როგორ გრძნობს ხომ კარგად არის? - იუჯინმა ექიმის წინ აესვეტა და რაც კითხა კარგად ხედავთ.
- კი კარგად არის...დანარჩენზე ჩემთან კაბინეტში ვისაუბროდ კარგი ამბავი მაქვს...- გაღიმებული გაემართა ექიმმა თავისი კაბინეტისკენ ზურგს უკან კი იუჯინი მიყვებოდა.
- აბა ექიმო რაზე გინდოდათ საუბარი???- პატარა სკამზე მოკალათდა ბიჭი.
- გილოცავთ ლიზა ფეხმძიმედაა! - სიხარულით ტაში შემოჰკრა ექიმმა იუჯინზე კი იგივეს ვერ ვიტყოდი.
- მოიცადე...ეს რას ნიშნავს?... რა ხნის ორსულია? - გაკვირვებული შესცქეროდა ულვაშ ჩამოყრილ ექიმს.
- ლიზა 2 კვირის ორსულია და შეიძლება ითქვას რომ მისი ჯანმრთელობა არც ისეთი ცუდია როგორც წარმოგვიდგენია მაგრამ მას. ეტყობა რომ არის დეპრესიაში და სტრესის ქვეშ უნდა იკვებოს ხშირად რომ ძალები აიღდგინოს...2 კვირის კვალობაზე იმაზე გამხდარია ვიდრე შეიძლება ასე თავის თავსაც შეუქმნის საფრთხეს და ნაყოფსაც.- კალამი ააწკაპუნა ექიმმა და ფეხზე წამოდგა.
- მადლობა ექიმო...- ყალბად გაიღიმა იუჯინმა და ნაწყენ-გახარებული წავიდა მისი დის პალატისკენ.
პალატაში როცა შევიდა ლიზა დაინახა სახეზე ფერი წართმეოდა და ფანჯრიდან თეთრ მტრედს უყურებდა რომელიც ლამაზად დაფარფატებდა ფანჯრის რაფასთან თითქოს ლიზას მოაკითხაო და რაღაცის თქმას ცდლიბობსო მაგრამ მის წინ დიდი მყარი შუშაა რომელიც მასთან მიახლოებას უკრძალავს.
- ლიზ როგორ გრძნობ თავს? - იუჯინი გოგოს გვერდით დაჯდა და გოგოს ხელი თავისაში მოიქცია.
- იმაზე საშინლად ვიდრე წარმოგიდგენია.- აცრემლებული თვალებით თქვა რაც ხმაში დაეტყო.
- ლიზ არ ვიცი ეს რამდენად გაგიხარდება ან გეწყინება მაგრამ ვალდებული ვარ! - იუჯინი ამბობს და ღრმად სუნთქვას იწყებს რადგან გამბედაობა მოიკრიფოს და მის დას ყველაფერი უთხრას.
- კიბო მაქვს? თუ სიმსივნე? მართალი ხარ ძალიან გამიხარდა.- ყალბად ჩაიცინა გოგომ.
- არა ღმერთმა დაგვიფაროს! ლიზა შენ...როგორ გითხრა...შენ...შენ ფეხმძიმედ ხარ! - ერთი ღრმად ამოისუნთქა და მისი დის რეაქციას დააკვირდა რომელიც „ მეკაიფები “ სახით უყურებდა.
- რაებს ბოდავ? - სიცილი დაიწყო გოგომ.
- ლიზა ეს სიმართლეა შენ 2 კვირის ორსული ხარ!- გოგოს სახეზე ღიმილი შეახმა ახლა გაახსენდა რომ ორი კვირის წინ ჯონგუქმა იხმარა და მიაგდო თვალები ისევ ცრემლებით აევსო და ტუჩის მწარედ მოკვნედა დაიწყო ისე რომ მისი ტუჩიდან ცოტახანში სისხლმა იფეთქა.
- ეს ბავშვი არ მჭირდება! არ მინდა რაიმემ ის ნაბიჭვარი გამახსენოს! - მწარედ აქვითინდა გოგომ და ამდროს კარები ჯივუმ და ჯიამ შემოგლიჯეს.
- რას ქვია ფეხმძიმედ ხარ? - ჯივუ თავის გაგონილს ვერ უჯერებდა ალბათ შურიც კი იგრძნო რადგან მან შვილს ვერასოდეს გასცემდა რადგან საშვილოსნოს ყელი გახურული ჰქონდა.
- ამდენი ხანი იმისთვის გზარდე რომ ვიღაცასთან გრკოტრიალა ?....მოიცა...შენს მასწავლებელთან იწექი? - ქალმა მივარდა საწოლზე მკვდარივით მისველენულ გოგოს და ლამის თვალები დათხარა რომ არა იუჯინი რომელმაც ის შეაკავა.
- გაჩერდი! ეგ შენი საქმე არაა! ის მისი ცხოვრებაა და რასაც უნდა იმას იზამს! შეეშვი ერთხელ და სამუდამოდ! - ლიზას მიუბრუნდა და უთხრა:- ბავშვს გააჩენს რადგან ის ბავშვი არამარტო მისი არამედ შენი შვილიცაა და ასევე ჩემი დისშვილი! არ მოგცემ უფლებას რომ უდანაშაულო ბავშვს რამე ავნო! - გაბრაზებული ტონით თქვა ბიჭმა.
- შენთვის ცუდი ამბავი მაქვს...შენი მასწავლებელი რომლის შეცდენასაც დანახვის დღიდან ფიქრობ მალე შენი სიძე იქნება! - ბედნიერი სახით ამბობს ჯივუ და ამაზრზენად იღიმის.
- ჯ..ჯონგუქი? - გაკვირვებისგან სიტყვებს ვერ აბავდა ჯივუ კი ისევ ისე იდგა იცინოდა და თავს უხრიდა.- ამის გაკეთება როგორ შეგიძლია ადამიანობა აღარ შეგრჩათ? - აწყლინებულმა თვალებმა ამდენი ხნის შემდეგ თავისუფლება ჰპოვეს და გამოუშვეს ცრემლები რომლებსაც პატიმრებივით ეკრძალებოდათ საკნიდან გამოსვლა.
- და შენ როგორ შეგეძლო შენი დის საქმროსთან ყოფნა? - ხმა ამოიღო „ დედამისმა“
- იუჯინ გთხოვ აქედან გავიდნენ! - ლიზამ იუჯინს შეხედა რომელმაც თავი *კის* ნიშნად დაუქნია.
~ 2 წლის შემდეგ ~
იუჯინის POV:
მას შემდეგ ორი წელი გავიდა არ შემეძლო მეყურებინა ჩემი დისთვის რომელიც სულ გამუდმებით იტანჯებოდა და თან რისთვის?! ერთი ნაბიჭვრის გამო რომელმაც გული ატკინა.
რადგან ამდენი აღარ შემეძლო ავდექი და ლიზა ამერიკაში წავიყვანე ვერც კი წარმოიდგენთ რამდენი ძალისხმევა დამჭირდა რომ დამერწმუნებინა.
ჯივუმ მისი მაინც გაიტანა და ჯონგუქზე დაქორწინდა ვერც კი წარმოიდგენთ რამდენად უხაროდა როცა იცოდა რომ ამით მის დას ცხოვრებას უნგრევდა.
ლიზა დღეს ძლიერი ადამიანია აღარ გავს იმ უმწეო გოგოს რომელიც ყოველღამე ტირილში ათენებდა მას ყავს შვილი დიახ შვილი რომელიც ვერ გაიმეტა სასიკვდილოდ და გააჩინა.
ევა დავარქვით...ლიზას გაჭრილი ვაშლივით ჰგავს ცისფერი დიდი თვალები და შავი თმები დედისგან გამოყვა კოპწია ცხვირი და პატარა ტუჩები რომლის ქვემოთაც პატარა შავი წერტილი აქვს თავადაც იცით ვისგან.
ლიზას ამ ბოლო დროს დაცემებული აქვს რომ კორეაში უნდა წავიდეთ ვგრძნობ რომ რაღაც კარგი არ აქვს ჩაფიქრებული და ყველანაირად ვცდილობ გადავაფიქრებინო მაგრამ „ ჯორზე შეჯდაო“.
ევას ტირილი მესმის და მეც საწოლიდან გიჟივით ვვარდები და მის ეტლტან მივდივარ.
- ვაიმე გული გამიხეთქე! - ვამბობ და ევას ვუყურებ რომელიც კიარ ტირის არამედ იცინის რადგან ტელევიზორში მისი საყვარელი ანიმაცია დაიწყო.- პატარა ონავარო როდემდე აპირებ ბიძიას ასე გაწვალებას? მაცადე შენ ახლა! - ეტლიდან ამოვიყვანე და სავარძელზე დავსვი შემდეგ კი იმდენი ვუღუტუნე რომ მისმა სიცილმა აიკლო სახლი.
- მოვედი! - ლიზამ მოვიდა ჩანთა და არზელზე მიაგდო და დივანზე უსიცოცხლოდ მიესვენა.- ხომარ გაგაბრაზა ? - შემომხედა და შემდეგ ევას მიაპყრო ყურადღება რომელიც ისე დავღალე რომ წამებში ჩაეძინა.
- გრძნობს ბიძიას სითბოს!- თავი დავიფასე.
- ჩემი პატარა როგორ მომენატრა...მომიყვანე! - ხშირად თავი ევას ძიძა მგონია თვალები გადავატრიალე და ბავშვი მივაწოდე რომელსაც წარბიც არ შეუხრია.- ჩემი პატარა როგორ მომენატრა...- ბავშვი კიღამ გადაყლაპა...ამ ვირმა ბავშვი გამიღვიძა მოვკლავ ახლა...
- ლიზა მოგკლავ! - ბავშვი გამოვართვი და ვეცადე დამეძინებინა უყვარს როცა თავი ვიღაცის კისერში აქვს ასე უფრო კარგად იძინებს...მე ბავშვს ვაძინებ დაეს ქალბატონი გულიანად კისკისებს.
- იუჯინ ახლა რაღაც გეტყვი და არ დაიწყო...ზეგ კორეაში მივდივართ! - ამის თქმა და ჩემი ადგილზე მიყინვა ერთი იყო.
- ლიზა ვიცი რომ რაღაც საშინელს გეგმავ....გთხოვ...- თხოვნით შევხედე მას.
- მინდა რომ ჩემი ძვირფასი დაიკო ვინახულო და მივულოცო მიდი გათხოვება და თან დარწმუნებული ვარ ძალიან აინტერესებს თავისი ერთგული ქმრის შვილი.- ხელები თავ ქვეშ შემოიდო მე კი ისევ ისეთი სიფათით ვუყურებდი.
- ისევ? - ვკითხე და ევა ეტლში ჩავაწვინე.
- იუჯინ მისმინე...როგორც მან დამინგრია ცხოვრება მეც ისევე გავაკეთებ ამას...ამას არ შევარჩენ ყველაფერს გავაკეთებ რომ მწარედ ვანანო! - ოთახში შევიდა და კარები მოიჯახუნა.
~ 2 დღის შემდეგ ~
რადგან მივხვდი რომ ჩემს დასთან კამათს არანაირი აზრი არ ჰქონდა დავთანხმდი კორეაში ჩამოსვლაზე
როგორც ყოველთვის დამიყოლია.
26 წლის კაცი ვარ და ეს 20 წლის გოგო თავის ნებაზე მატარებს...
3 საათია რაც კორეაში მივფრინავთ დრო უსასრულოდ იწელება და ნერვები მეშლება სტიუარდესა მოდის და მეკითხება რა მინდა ახლა ამას რომ ვუთხრა და მინდა თავით გადამიშვრბენ თვითმფრინავიდან....არა გენაცვალე ის არ არის რაც შენ გგონია საქმე იმაშია რომ მეც არ ვიცი რა მინდა...
ამდენი ხნის შემდეგ თვითმფრინავი დაეშვა და როგორც იქნა ჩავარწიერთ კორეაშია.
ლიზამ როგორც კი ჩამოვიდა თვითმფრინავიდან სახეზე ბოროტული ღიმილი აიკრა.
- რას ხლართავ?- მობეზრებით ვუთხარი და ევა ხელებში მივაჩეჩე რომელმაც სულ დამდორბლა თავისი სათამაშოს გამო.
- მაგასაც ვნახავთ! - ბავშვი კარგად გაუწიეს ხელში და ახლოს მყოფ ტაქსში ჩაჯდა მეც გავყევი აბა აეროპორტში ხოარ დავრჩებოდი?
მინამ უთხრა იმ სახლის მისამართი რომელიც ყველაზე მეტად არ მინდოდა და მანქანაც დაიძრა მე ვერაფერი ვერ ვთქვი რადგან არ მინდოდა ლიზა ნერვებზე მომეშხამა.
მანქანა სახლის წინ გაჩერდა ლიზამ ტაქსის ფული გადაუხადა და მანქანიდან გადავედით კარებთან პირველი ლიზა მივიდა და ზარი დარეკა.
კარები დედამ გააღო და როცა ლიზა დაინახა ადგილზე გაქვავდა.
ავტორის POV:
შენ? - ხმა აუთრთოლდა ქალს.
- რა მოხდა „ დედა“ არ ელოდი შენს ქალიშვილს? - ლიზას სახეზე სმირკი ჰქონდა აკრული.
- ეს შენი შვილია? - ქალს ლამის თვალებიდან ცრემლები წამოუვიდა.
- ხო ჩემი ქალიშვილია! - ამაყად თქვა გოგომ.
_-_-__-_-_-_-_-_--_-_-__-__-_-_-_-_-_-_-
რატომ არ აქტიურობთ? ☹️
არადა რამდენს ვწვალობ 🥱🥲