*****
İşittiğimiz teklif ile ilk önce ne yapacağımızı şaşırmış olsakta Sevim teyzenin ısrarları ile cümbür cemaat kapının önüne çıkmıştık. Kısa olmayan bir vedalaşmanın hemen ardından tam önümde duran araba ile gözlerim irice açıldı.
Simsiyah, jilet kadar parlak bir mercedes ile tam ayaklarımın dibinde durmuştu. İçimde yükselen küfürleri zor bela bastırıp beğeni dolu bakışlarımı parlak arabanın üzerinden çektim. Bu şerefsiz tam olarak ne iş yapıyordu da böyle bir arabaya binebiliyordu?
"Hadi yavrum geçin."
Bizim yalı kazığı gibi durduğumuzu gören Sevim teyzenin yönlendirmesi ile arka kapıya uzandım. Ama yanımdaki beden ön kapıyı açıp beni içeri doğru ittirdi ve ben daha ne olduğunu anlamadan kendimi arabanın ön koltuğunda buldum.
"Ay sen buraya geç kızım, hem arkada sıkışmayın."
Saçma bir hâlde oturduğum koltukta duruşumu düzeltip utançla başımı önüme eğdim. Bu kadın kesinlikle normal değildi. Şu an, şu dakika yerin yedi kat dibine girmek istiyordum ki bunda yanımdaki bedenin üzerime diktiği gözlerinin de büyük bir etkisi vardı.
"Bir daha gelin yavrum. Hadi sağlıcakla."
Arka koltuğa yerleşen kızlar cevap verirken ben aralanan dudaklarımı hızla kapattım. Bir anlık dalgınlıkla neredeyse yanıt verecektim. Bu ani farkındalığa eş araba ufak bir gürültü ile çalıştı ve biz sonunda o kalabalığın içinden sıyrıldık.
"Size de zahmet oluyor..."
Zişan'ın sessizliği dağıtmak için konuştuğunu anlamıştım ama yanımdaki adam dikiz aynasından Zişan'a düz bir ifade ile bakıp başını 'önemli değil' dermiş gibi sallamak dışında hiçbir şey yapmamıştı.
Tek eliyle kavradığı direksiyonu seri bir hareketle sola kırıp sert bakışları ile yola devam etti ama ben sadece keskin yüz hatlarına dikkat kesilmiştim. Kesinlikle ben de bu kadar keskin hatlara sahip olmak isterdim. En azından böylece "kız gibi..." diye başlayan alaylara maruz kalmamış olurdum. Tabii ölüp yeniden doğmadığım sürece bu pekte mümkün görünmüyordu.
"Fırından sonra ilk sokağa döneceksiniz..."
Yasemin'in sesi ile ne zamandır izlediğimi bilmediğim yüzden mavilerimi çekip hızla önüme döndüm. Adam beni yanlış anlasa yeri vardı! Aptal gibi yüzüne baka kalmıştım.
"Bacım... Arkadaşınız-"
Dakikalar sonra ilk kez konuştuğunda arkada sessizce muhabbet eden kızlar bile susmuş ve ona odaklanmıştı. Aynı benim sanki az önce ona bakmama kararı almama rağmen sesi ile gözlerimin onu bulup pür dikkat cümlesinin devamını beklediğim gibi.
"... Yani arkadaşınızı da mı sizinle aynı yere gidecek? Annem ailesinin evine bırak diye tembihledi."
İlk seslenişine nazaran sonlara doğru sesi eski haline dönüp sert bir şekilde cümlesini bitirmişti. Belli ki yabancı üç kızla aynı arabada olmak onun için zordu. Ülkücüler genelde kızlar ve erkekler ayrı ayrı toplanıyordu. Kızların başında asena varken erkekler de reis denilen başkanları vardı. Zaten reisleri ne derse sürü gibi onu yapıyorlardı. Süre de it sürüsüydü işte!
"Evet, Derin de bizimle gelecek. Şimdi ailesi tanımadıkları bir adamla Derin'i görürse sıkıntı olabilir."
Araba Yasemin'in cümlesi ile hatrı sayılır şekilde yavaşladı. Yanımdaki adamın direksiyonu tutan eli biraz daha sıklaştı. Hoşuna gitmeyen bir şeyin olduğu fazlası ile açıktı. Konuşmamak o kadar zor bir durumdu ki şu an içim içimi yiyordu.
"Biz yanlış anlaşılacak bir şey yapmayız bacım, sen merak etme."
Tam anlamı ile erkil zihniyeti ile konuşmuştu ve midem ağzıma gelmişti resmen. En tahammül edemediğim zihniyet ile küçük bir alanda aynı havayı soluyordum. Namus, kadın diye kafayı yerdi böyleleri. Yasemin'in sözlerinin ardında belliki böyle bir yanlış anlaşılma ihtimalini bile kendine yakıştıramamıştı faşistimiz!
Asıl nokta yanlış anlaşılan durumun saçmalığı değil, kendinin asla başkasının karısına kızına bakmayan ağır abi vasfina laf söz gelmesiydi. Yoksa "Kadın erkek arkadaş olabilir." Zihniyeti ile olan bir karşı çıkış değildi bu. Cidden iğrenç bir kafa yapısına sahipti.
"Ben sizi de arkadaşınızın mahallesinde indireyim siz sonra ikiniz evinize geçersiniz."
Kesinlikle itiraz etmek istiyordum! Lanet dudaklarımı aralayıp ona cevap vermek istiyordum ama yapamıyorum. Neydi bu saçma tavrın nedeni? Annesi benim durumumdan dolayı belliki üzülmüştü ama daha az evvel öfke ile üzerime atlayan bu adamın niyeti neydi?
Bir ihtimal bir şeylerden mi şüphelenmişti? Hay sikeyim! Kesinlikle bizi oltaya getirmek için uğraşıyordu.
"Hayır hayır!"
Yasemin'in arabayı inleten bağırışı ile gözlerimi sıkıca yumdum. Eğer adam anlamadıysa bile bu gereksiz büyük tepki ile bir şeylerden süphelenmesi olağandı. Kimlerle yola çıkmıştım böyle?! Tanrı şahidim bu iş bittiğinde çocuk sevindirecektim.
"Tamam bacım niye bağırıyorsun."
"Yani şey... Ben Derin'in ailesi bizi yabancı bir arabadan inerken görürse yanlış anlar o yüzden... Laf söz olur diye."
Sıvamak yerine mantıklı bir neden sunan Yasemin ile sakin tutmaya çalıştığım bakışlarımı ülkücüye çevirdim. Sanki bu anı bekliyormuşcasına mavilerime bakıp bir kaç saniye sonra yeniden önüne döndü. Sinirli yada öfkeli değildi gözleri. Garip bir yoğunluk bezeliydi hareleri. Büyük bir ihtimalle halime acıdığı için ihtiyatla yaklaşıyordu bana. Sonuçta konuşamayan, dışarıdan bakılınca ailesi tarafından kısıtlanan aciz bir genç kız gibi görünüyordum. Kim olsa acıyan gözlerle izlerdi böyle birini.
"İyi madem iki sokak kala indiririm siz evine teslim edersiniz arkadaşınızı."
Kızlar bu adamla başa çıkamayacaklarını anlayıp hoşnut olmayan birkaç mırıltıyla yanıt verdiler. Dermekte olsa böyle konuşan bir adama karşı nasıl bir tavır sergileyeceklerini bildiğim için rahatsızca oturduğum yerde kıpırdandım. Eril zihniyet böyle bir şeydi işte. Kadının isteği önem arzetmez aksine boş lakırtı olarak adlandırılırdı. İşte tam da bu yüzden en çok dernekteki o eşitlik havasına aşıktım.
"İlerdeki kavşaktan dönünce sokağın sonundaki evin önünde inelim biz."
Akıp giden yola dalan gözlerimi aşina olduğum sokağa çevirip derin bir soluk çektim içime. Boşu boşuna gerilmiştik bütün gün. Bütün verdiğim uğraş bu aptal adamın eve dönmesi ile çöp olmuştu. Oysa her şeyi bugün bitirip bu saçmalığa bir son vermek niyetindeydim.
"Çok teşekkür ederiz. Size de zahmet oldu."
"Estafurullah."
Onun bu sert duruşu oturduğum yerde beni germişti. Bir insanın ifadesi hiç mi yumuşamazdı? Sanki mermerden yapılmış bir heykel gibiydi. Sadece gözleri ara ara farklı bir yoğunlukla gölgeleniyor, o da sadece bir kaç saniye sürüyordu.
"Derin?"
Gözlerimi yanımdaki adamdan çekip çoktan arabanın kapısını aralayan arkadaşlarıma çevirdim. Her ne kadar itiraf etmek istemesem de eve dönmek istemiyordum. Adar'ın ben biliyordum bakışları ve diğerlerinin hayalkırıklığı dolu ifadelerini görmek isteyeceğim son şey bile değildi şu an.
"Yeniden teşekkürler."
Ben de kapımı açtığım da Zişan bir kez daha ardımda kalan adama teşekkür etmişti. Biz arabadan indikten sonrada hatta sokağın sonuna varana kadar bile arabası haraket etmedi. Ne zamanki biz sokağın köşesinden döndük işte o zaman sessiz mahallede motor sesi yankılandı.
"Bir an hiç gitmeyecek sandım."
"Ay hiç sorma, bunların ağır abi havaları da hiç çekilmiyor."
Bizimkilerim bezgin sesi ile yolu sessizce arşınladım. Yüzümde memnuniyetsiz bir ifade varken altına sığındığım peçeyi parçalayıp atmamak için kendimi zor tutuyordum. Yanımda duran kızlar için her şey bana nazaran daha kolay geliyordu. Eğer bugün olmazsa bir sonrakine kesin bir yolunu bulup o odaya gireceğimize eminlerde ama ben elim boş döndüğüm için kendime kızıyordum.
"Derin, çok daraldıysan çıkarabilirsin peçeni."
Eski taş binanın kapısını aralayan kıza bakıp içimdeki öfkeye tezat ağır ağır söktüm iğne ile tutturulmuş peçeyi. Rutubet kokan binanın kokusunu bu kadar net almak yüzümü buruşturmama yetmişti bile.
"Bu bina niye sürekli bok gibi kokuyor?!"
"Ahahah milattan önce yapıldığı için olabilir mi canım arkadaşım?"
Milattan önce yapılmış olsada böyle bir koku normal değildi. Neyse ki ilk katın merdivenlerini bittiği anda bizimkilerin kapısı görünmüştü.
"Adar fena sinirlenecek."
Zişan'a ters bir bakış atıp tam zile basmak için uzandığımda kapı hızla aralanmıştı. Hemen karşımda biten arkadaşım kollarımı kavrayıp beni baştan aşağı kontrol ederken gözlerimi sıkıca yumdum. Bu herifi cidden öldürmek istiyordum!
"Adar, bi siktir git abicim! Sanki savaşa gittim ne bu haller?"
"Sikerim savaşını sen nasıl bir manyağın evine gittiğinin farkında değilsin daha!"
Ellerini üzerimden itip cevap vermeden yanındaki boşluktan içeri geçtim. Bezdirmişti kendinden artık beni. Babam bu kadar düşünmüyordu nasıl olduğumu.
"Ooo kimler gelmiş kimler."
Fatih abinin sesi ile odadaki tüm bakışlar bize çevrilmişti. Elim boş geldiğim için sinirden çatılan kaşlarımı görenler başarısız olduğumu az çok anlamıştı. Bütün bir odayı kaplayan sessizlikten bile belli oluyordu bu.
"Aha geldi benim gül yüzlüm! Gel kız kucağıma!"
Tabii yüzümü asık gören Ali yine duramamış ve her zamanki şerefsizliği ile dizlerine vurarak bütün bir odayı kahkahaya boğmuştu.
"Hıı gelicem ben senin kucağına gelicem."
"Vallahi mi lan?"
Heyecanla bacaklarını daha da açıp yayıldığında üstüne eğilip diz kapağımı tam erkekliğinin üstüne bastırdım. Acı ile çığlık atarken Adar çoktan beni Ali'nin üzerinde almıştı bile.
"Ebeni sikiyim senin Derin!"
"Beni kucağına alacak adam daha anasının karnından doğmadı yavrum adam ol!"
Bütün bir günün sinirini Ali'den çıkarırken aklımda sadece o faşisti nasıl alt edeceğim vardı. Ne olursa olsun enin de sonunda bu işiten zararlı çıkacak olan o olmalıydı. Ve ben bunun için her şeyi yapacaktım!
*******
1,2k uzunluğunda bölümler yazmaya karar verdim bu geçiş bölümü olsun. Daha ana karaktere odaklı çok uzun olmayan bölümlerle daha sık yb atmak mantıklı geldi. Yazdıkça atarım merak etmeyin.