မိုးညိုထင္႐ြာေတာင္ပိုင္းကိုထြက္လာခဲ့သည္။ ညေနကဓားတစ္ေခ်ာင္းတြင္ စိုက္ထားေသာစာ႐ြက္တစ္႐ြက္။ သူထင္းခြဲေနစဥ္ အေဝးတစ္ေနရာကေန လွမ္းပစ္လိုက္တဲ့ ဓားတစ္ေခ်ာင္းဟာ သူ႕အနားကေနလွစ္ခနဲေျပးထြက္သြားကာ အိမ္တိုင္မွာ စိုက္ေနေလသည္။ သတိႀကီးစြာထားတက္တာမို႔ ေျပးဝင္လာတဲ့ ဓားကိုအလြယ္တကူပင္ေရွာင္တိမ္းလိုက္သည္။ ဓားတြင္စိုက္ေနေသာ စာတစ္ေစာင္ကို ႏႈတ္ယူကာဖြင့္ဖတ္လိုက္သည္
။ စာထဲတြင္
" မိုးညိုထင္မင္းတစ္ေယာက္ထဲ ႐ြာေတာင္ပိုင္းက လယ္ကြင္းေတြဖက္ကို ထြက္လာခဲ့ပါ။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မင္းေခၚမလာနဲ႕ေနာ္။ မဟုတ္ရင္မင္းလင္ရဲ႕အသက္ကို ငါအာမ,မခံနိုင္ဘူး။ ဒီစာကိုဘယ္သူ႕ကိုမွလဲ မျပနဲ႕။
မင္းနဲ႕ရန္ၿငိဳးရွိခဲ့ဖူးသူ။ "
ညိုထင္စာကိုဖတ္ၿပီး စာ႐ြက္ကိုလုံးေခ်ပစ္လိုက္သည္။ ဘယ္သူျဖစ္မလဲ။ ညိုထင္စဥ္းစားရေတာ့သည္။
ေန႕လည္ေလာက္က ပန္းမႈံတို႔အိမ္ကိုထြက္သြားတဲ့ ရစ္စိန္ေလးဟာအခုထိအိမ္ျပန္မေရာက္ေသးတာေၾကာင့္ ညိုထင္စိတ္ပူသြားရသည္။ ခ်က္ခ်င္းအိမ္ထဲကေနေျပးထြက္ကာ ႐ြာလမ္းအတိုင္း ပန္းမႈံတို႔အိမ္ရွိရာကို အေသာ့ႏွင္းလာခဲ့ရေတာ့သည္။
" ပန္းမႈံ ရစ္စိန္ေလးရွိလား။ "
ညိုထင္ကိုယ္ရွိန္သတ္ကာ အိမ္ေရွ႕မွာေရခပ္သြားရန္ျပင္ေနတဲ့ ပန္းမႈံကိုေမးလိုက္သည္။
" ေအး အေစာတုန္းကေလးတင္ျပန္သြားတယ္ေလ။ ငခ်မ္းျပန္သြားတာ နည္းနည္းေတာင္ၾကာေရာေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ငခ်မ္းျပန္မေရာက္ေသးဘူးလား။ "
ညိုထင္ရဲ႕စိုးရိမ္ေရအမွတ္ဒီဂရီဟာ အေတာ္ေလးျမင့္တက္သြားရသည္။ စာထဲမွာေျပာထားသလိုဆို သူ႕၏ရစ္စိန္ေလးကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကဖမ္းေခၚသြားတာေသခ်ာလို႔ေနၿပီရယ္။
" ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ငါကသူမေပါ့မပါးႀကီးနဲ႕မို႔ တစ္ခုခုျဖစ္မွာ စိုးရိမ္သြားလို႔ လိုက္လာတာ။ ဒါဆိုငါျပန္လိုက္အုံးမယ္။ "
" ေအးပါ သူလဲဟိုဟိုဒီဒီခနဝင္ေနလို႔ နင္နဲ႕လမ္းလႊဲသြားတာေနမွာပါ။ အရမ္းႀကီးလဲစိုးရိမ္မေနနဲ႕အုံး။ "
" ေအး ငါသြားၿပီ။ "
ညိုထင္ႏႈတ္ဆက္ကာျပန္လာခဲ့သည္။ ႐ြာလမ္းမအတိုင္းျပန္လာမယ္ဆို လႊဲစရာမရွိေပမယ့္ ဟိုအိမ္ဝင္ဒီအိမ္ထြက္ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔လမ္းလြဲသြားနိုင္သည္။
အေမာတေကာေရာက္လာတဲ့ မိုးညိုထင္ဟာ သူ႕ကိုယ္မွာေခြၽးမ်ားပင္ စို႐ႊဲလို႔ေနသည္။ စိုးရိမ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာ စိတ္ပူေနတဲ့ေလသံတို႔ဟာ ငခ်မ္းတစ္ခုခုျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို ရည္ၫႊန္းလို႔ေနသည္။ အေမာတေကာနဲ႕ေရာက္လာၿပီး အေလာတႀကီးနဲ႕ျပန္ထြက္ေတာ့မည့္ မိုးညိုထင္ကို သူမေမးလိုက္ေတာ့ ဒီအတိုင္းငခ်မ္းကိုစိတ္ပူလို႔ လိုက္လာတာလို႔ေျပာသည္။ အရင္ကဆို ငခ်မ္းတစ္ေယာက္ထဲေရာက္လာတက္ၿပီး မိုးညိုထင္ဟာလဲ ေနာက္က်လိဳ႕ဆိုၿပီး လိုက္မလာခဲ့ဘူးပါေခ်။
ညိုထင္႐ြာေတာင္ပိုင္းကိုေက်ာ္လြန္ကာ လယ္ကြင္းေတြကေနတစ္ဆင့္ ခ်ိန္းထားတဲ့ အပင္ႀကီးေအာက္ကို ေရာက္ခဲ့သည့္တိုင္ ပတ္ဝန္းက်င္ကထင္ထားတာထက္ပိုၿပီး တိတ္ဆိတ္လို႔ေနသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုသတိထားေလွ်ာက္လာခဲ့စဥ္ အပင္တစ္ပင္ေအာက္တြင္ရပ္ေနေသာ တင္ေမာင္ဝင္းကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
အဟက္!!!
တင္ေမာင္ဝင္းဆီကေန ေလွာင္ရယ္တဲ့အၿပဳံးတစ္ခုကို ညိုထင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။
" ငါထင္သားပဲ။ မင္းကငါ့ကို ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုရွိရမယ္လို႔။ ငါမထင္ထားခဲ့တာက မင္းကဓားျပဗိုလ္တစ္ေယာက္လို႔ပဲ။ ငါဒီ႐ြာကိုေရာက္ခဲ့တာ မင္းအတြက္ေတာ့ကံဆိုးတာေပါ့ကြ။ ငါ့အတြက္ေတာ့ ကံေကာင္းျခင္းတစ္ခုပဲ။ "
ဒါကသူတို႔စတင္ေတြ႕ဆုံခ်င္းကိုေျပာတာျဖစ္သည္။
" မင္းစကားအပိုေတြေျပာမေနနဲ႕တင္ေမာင္ဝင္း။ အခုသာလြန္ခ်မ္းကိုလြတ္ေပးလိုက္။ မင္းဘာလိုခ်င္တာလဲ၊ ဘာလုပ္ခ်င္တာလဲသာေျပာ။ "
ညိုထင္တင္းမာေနတဲ့ ေမရိုးေၾကာေတြ၊ ထြက္ခ်င္ေနတဲ့ေဒါသေတြကို အတင္းၿမိဳခ်ကာ စိတ္ကိုခ်ဳပ္တီးထားရသည္။ သူတို႔လက္ထဲမွာ သာလြန္ခ်မ္းရွိေနတာမဟုတ္လား။
" ငါကလဲအဲ့လိုဒဲ့ေမးလာတာကိုႀကိဳက္တယ္။ မင္းအသက္နဲ႕ မင္းလင္အသက္ ဘယ္သူ႕ကိုေ႐ြးမလဲ။ "
ေ႐ြးစရာမလိုေသာအေျဖကသူ႕ဆီမွာရွိၿပီးသားေလ။ သူ႕အသက္ထက္ပိုခ်စ္ရတဲ့ သာလြန္ခ်မ္းကိုပဲေ႐ြးမွာကို ဒီငနဲမသိေလသလားမသိ။
" ငါသာလြန္ခ်မ္းအသက္ကိုပဲေ႐ြးမယ္ဆိုရင္ေကာ။ "
ဟား ဟား
တင္ေမာင္ဝင္းက်ယ္ေလာင္စြာရယ္ေမာလိုက္သည္။ မိုးညိုထင္တဲ့ ဓားျပဗိုလ္ဆိုပဲ။ အခုေတာ့သူ႕ေရွ႕မွာသနားစရာ သတၱဝါတစ္ေကာင္လိုပင္။
" မင္းမေသလဲ မင္းကပုလိပ္ေတြအလိုရွိေနတဲ့ေကာင္ပဲေလ။ မင္းကေသလဲမထူး ေနလဲမထူးတဲ့ေကာင္ပဲ။ "
" မင္းေသာက္ရစ္ရွည္မေနနဲ႕တင္ေမာင္ဝင္း။ မင္းေကာမင္းအေဖေကာ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကေလ တကယ့္သတၱဝါဆိုးေတြပဲ။ အေဖျဖစ္တဲ့သူကလဲ သူမ်ားမိသားစုကို ေသကြဲကြဲေအာင္လုပ္၊ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့မ်က္နာကိုေတာင္မေထာက္ သူငယ္ခ်င္းမိန္းမကိုအပိုင္ႀကံ၊ သူငယ္ခ်င္းကိုလုပ္ႀကံ။ ႐ြံစရာေကာင္းလိုက္တဲ့လူ။ "
" ဘာ မင္းဘာေျပာလိုက္တယ္။ "
ညိုထင္စကားလုံးေတြက တင္ေမာင္ဝင္းအရွိုက္ကိုထိမွန္သြားပုံရသည္။
" မင္းၾကားတဲ့အတိုင္းပဲေလ။ မင္းအေဖကဒီအေၾကာင္းေတြ တစ္ခါမွမေျပာဖူးဘူးထင္တယ္။ ေအးေလဘယ္ေျပာျပပါ့မလဲ။ မင္းအေဖကသူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့သူပဲေလ။
"
မိုးညိုထင္ေျပာသမွ်စကားလုံးတိုင္းသည္ သူတစ္ခါမွမၾကားခဲ့ဖူးေသာစကားမ်ားျဖစ္သည္။ အေဖ့ဆီကတစ္ခြန္းတစ္ပါဒမွ်မၾကားခဲ့ဖူးေသာစကားမ်ား။
" မင္းအေဖရဲ႕ယုတ္မာမႈ႕ေၾကာင့္ ငါ့အေဖရယ္အေမရယ္ အဲ့ဒီေန႕ကပဲ ေသသြားခဲ့ရတာ။ မင္းတို႔ပိုင္ဆိုင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြကငါတို႔ပိုင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့အရာေတြ။ မင္းအေဖလူယုတ္မာက အပိုင္စီးထားတာကြ။ "
" မင္းမဟုတ္တာေတြမေျပာနဲ႕ မိုးညိုထင္။ မင္းကေသရမွာေၾကာက္ေတာ့ အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုေသြး႐ူးေသြးတန္းနဲ႕ ေသြးပ်က္ေျခာက္ခ်ားေနတာလားကြ။ "
" ဟား ဟား ။ ငါဒီလိုေတာင္မရယ္ေမာခ်င္ဘူး။ ေအးေလ မင္းအေဖဦးခ်မ္းသာက သူ႕ရဲ႕ယုတ္မာမႈ႕ေတြကို ဘယ္ေျပာရဲမလဲ။ "
" မင္း မင္း ငါ့အေဖကိုေျပာစရာမလိုဘူး။ "
တင္ေမာင္ဝင္းတပည့္ေတြေရွ႕မွာ သူ၏အေဖရဲ႕မေကာင္းေၾကာင္းကိုအေျပာခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ကာ မိုးညိုထင္ကိုလွမ္းတားလိုက္သည္။ တင္ေမာင္ဝင္းအေဖျဖစ္သူ၏ လုပ္ရပ္မ်ားကိုသိထားတယ္ဆိုေပမယ့္ မိုးညိုထင္၏မိဘေတြ ကိစၥကိုေတာ့မသိရေခ်။
အေဖကတဏွာရမၼက္ႀကီးတာကိုလဲသူသိသည္။
သူကလဲ အေဖကို
တူေသာသားျဖစ္သည္။ မိန္းမလိုက္စားကာ အလို
ရမၼက္ႀကီးၿပီး ေလာင္းကစားကိုလဲဝါသနာထုံေလသည္။
" မင္းကိုပုလိပ္ေတြနဲ႕တိုင္ၾကားထားတယ္မိုးညိုထင္။ မင္းေျပးလို႔မလြတ္ေတာ့ပါဘူး။ မင္းသိပ္မၾကာခင္အဖမ္းခံရေတာ့မယ္။ "
" ငါလိုေကာင္မ်ိဳးက ဘယ္တုန္းကမွမေျပးခဲ့ဘူး။ ငါ့သတၱိကမင္းေျပာသေလာက္ ေသြးမေၾကာင္ေနဘူးတင္ေမာင္ဝင္း။ မင္းေျပာေနတဲ့ ပုလိပ္ေတြဆိုတဲ့မ်က္ႏွာျဖဴေကာင္ေတြက သိပ္ၿပီးညံ့ဖ်င္းလြန္းတယ္ကြ။ သူ႕တို႔မ်က္စိေရွ႕မွာ ျမင္ေနရတဲ့ငါ့ကိုေတာင္ မမွတ္မိၾကဘူးကြ။ ဟား ဟား"
မိုးညိုထင္ဆိုတဲ့ေကာင္ကလဲေခသူမဟုတ္ဘူးဆိုတာကို တင္ေမာင္ဝင္းသိသည္။ အေဖကိုသတ္ခ်င္လို႔ သားကိုခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တာပဲၾကည့္ေလ။ အလုပ္တစ္ခုလုပ္ရာမွာလဲ တိက်ေသသပ္ေလသည္။ ဓားျပဗိုလ္ေခါင္းေဆာင္လို႔သာအမည္ခံထားေပမယ့္ ဒီ႐ြာနဲ႕ အနီးနား႐ြာေတြကေတာ့ ဓားျပဗိုလ္မိုးညိုထင္ရဲ႕ မေကာင္းေၾကာင္းမပါ ေကာင္းျခင္းေတြကိုသာ ခ်ီးက်ဴးတာကိုသူၾကားခဲ့ရတာမဟုတ္လား။ ေတာ္႐ုံေလာက္နဲ႕ေတာ့ ပုလိပ္ေတြမဖမ္းနိုင္ဘူးဆိုတာကိုလဲ တင္ေမာင္ဝင္းရိပ္မိပါသည္။
" မင္းအေဖရဲ႕ယုတ္မာမႈ႕ေတြက ငါကနိဂုံးခ်ဳပ္ေပးလိုက္႐ုံပဲရွိတာ။ ဒါကလဲမင္းအေဖရဲ႕မိုက္မဲမႈ႕ေၾကာင့္ပဲတင္ေမာင္ဝင္း။ "
မိုးညိုထင္အစကေတာ့ ဦးခ်မ္းသာကိုသတ္ဖို႔မရည္႐ြယ္ခဲ့တာအမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ဦးခ်မ္းသာက ေသနတ္ထုတ္ကာ ပစ္ေတာ့မွာမို႔သာ သူပစ္လိုက္ရတာျဖစ္သည္။
" မင္းသာလြန္ခ်မ္းကိုလႊတ္ေပးေတာ့။ ငါ့ကိုဖမ္းၿပီးမင္းႀကိဳက္သလိုလုပ္လို႔ရတယ္။
သူ႕ကိုေတာ့ ဘာမွမလုပ္နဲ႕။ သူမွာမေပါ့မပါးႀကီးနဲ႕။ "
အဟက္!!!
တင္ေမာင္ဝင္း ႏႈတ္ခမ္းကို႐ြဲ႕လိုက္သည္။ အစကေတာ့ အေဖ့ကိုသတ္တဲ့သူကို သူျပန္ၿပီးကလဲ့စားေခ်မယ္ဆိုတဲ့ အစီစဥ္ကိုေျပာင္းလိုက္သည္။
" မင္းရဲ႕ေကာင္ကို ငါတို႔ဖမ္းမထားဘူးမိုးညိုထင္။ ငါမင္းဒီကိုေရာက္လာေအာင္ တမင္ရည္႐ြယ္ၿပီးေခၚလိုက္တာ။ အင္း အစကေတာ့မင္းကို ငါလက္နဲ႕သတ္မို႔ပဲ။ ငါကမင္းကိုသတ္လိုက္ရင္ မင္းခ်က္ခ်င္းေသသြားမွာကိုက်ေတာ့ မလိုလားဘူး။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ မင္းကိုေသတာထက္ဆိုးတဲ့ အရသာကိုခံစားၾကည့္ခ်င္ေသးတာမို႔ ငါအစီအစဥ္ေျပာင္းလိုက္ၿပီ။ "
တင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕မ်က္လုံးေတြဟာ ေကာက္က်စ္မႈ႕ေတြအျပည့္နဲ႕ပင္။ တင္ေမာင္ဝင္းဘာေတြႀကံစည္ေနသလဲဆိုတာကို ညိုထင္ရွာၾကည့္ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွရွာမရ။ သာလြန္ခ်မ္းကိုဖမ္းမထားဘူးဆိုတာကေကာ ယုံရပါ့မလား။ သူမယုံၾကည္နိုင္ပါ။ သာလြန္ခ်မ္းကိုသာ တစ္ခုခုလုပ္လိုက္ရင္ဆိုတဲ့အေတြးက သူ႕ကိုပိုၿပီးစိုးရိမ္စိတ္ျဖစ္ေပၚေစသည္။
" မင္းကငါ့ကိုမယုံၾကည္ဘူးလားမိုးညိုထင္။ "
" ငါမယုံဘူးမင္းကို။ "
" ဒါေတာ့ငါလဲမတက္နိုင္ဘူးမိုးညိုထင္။ မင္းအခုအိမ္ျပန္လိုက္ေပါ့။ မင္းလင္အခုဆိုအိမ္ျပန္ေရာက္ခ်င္ေရာက္ေနေရာေပါ့။ "
ညိုထင္မယုံၾကည္ယုံၾကည္နဲ႕သာျပန္လာခဲ့ေပမယ့္ တင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕အႀကံအစည္ကိုလဲ သူစဥ္းစာရသည္။ အေျဖကေတာ့ထြက္မလာခဲ့။ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ႐ြာလမ္းအတိုင္းျပန္လာခဲ့သည္။
ညိုထင္အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေအာက္ကစားပြဲမွာ မုန့္ဖက္ထုပ္ကို ပါးစပ္ထဲထည့္ဝါးက ပလုံ႕ပေလာင္းနဲ႕စားကာ သူ႕ကိုရယ္ျပေနတဲ့ရစ္စိန္ေလး။ ရစ္စိန္ေလးမ်က္နာကို သူေတြ႕လိုက္ရမွာ စိုးရိမ္စိတ္ေတြဟာ ေလ်ာ့က်သြားေတာ့သည္။
" ညိုတုတ္ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ။ ငါကမင္းကိုမေတြ႕လို႔ေတာင္ အေမ့ကိုေမးေနတာ။ အေမတို႔ကလဲ ကိုယ့္သားမက္တစ္ေယာက္လုံး အိမ္ကေနေပ်ာက္သြားတာကိုေတာင္ မသိဘူးဆိုေတာ့ အံ့ပါရဲ႕ဗ်ာ။ "
" အိုေတာ္။ က်ဳပ္ကက်ဳပ္လင္ကိုပဲ ေစာင့္ၾကည္နိုင္မေပါ့ေတာ္။ ေတာ့္လင္ကိုေတာ္ကဂ႐ုစိုက္ရမွာေလ။.ဘယ္ႏွဲ႕ေတာ္ အိုးကမပူစေလာင္းကပူရမယ္လို႔ ၾကားမေကာင္း။ "
အရီးေလးတို႔သားအမိကိုၾကည့္ကာ ပန္းမႈံတို႔မွာ ရယ္မိေတာ့သည္။ အေမကလဲသားကိုေျပာလိုက္၊ သားကလဲလင္ကိုဂ႐ုမစိုက္လို႔တဲ့ သာလြန္ခ်မ္းတို႔မ်ား ခက္သားလား။
A/ Nပထမဆုံးေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကိုယ့္အေရးအသားကညံ့ပါတယ္။ ဖတ္ရတာအဆင္မေျပခ်င္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ နားလည္ေပးၿပီးဖတ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ဖတ္ေပးတဲ့သူတိုင္းကိုေကာ voteေပးတဲ့သူေလးေတြေကာ စိတ္မပ်က္ရေအာင္ ကိုယ္ႀကိဳးစားၿပီးေရးေပးေနပါတယ္လို႔။ အခုအပိုင္းေလးကေတာ့ နည္းနည္းတိုသြားတယ္။ အစကေတာ့အပိုင္းေလးဆယ္ေလာက္မွာ ဇာတ္သိမ္းမယ္ေတြးထားေပးမယ့္ သာကူနဲ႕ညိုတုတ္တို႔က ဘယ္အခ်ိန္ထိဆြဲေခၚသြားမလဲမသိတာမို႔ အပိုင္းနည္းနည္းထပ္တိုးမယ္ထင္ပါတယ္။
August
21.8.2022
Sunday