မို့ရွှီတုန်းရဲ့ ဒူးခေါင်းဒဏ်ရာက သိပ်မစိုးရိမ်လိုက်ရပေ ။ သူမ နောက်နေ့ အိပ်ရာက နိုးလာတဲ့အခါ မတ်တပ်ရပ်နိုင်ပြီး လမ်းလျှောက်ရတာ နည်းနည်း အဆင်မပြေသေးပေမယ့် ဒဏ်ရာရတယ်လို့လည်း မဆိုနိုင်ဘူး ။
"မမလေး အဒေါ်ချင်က မင်းအခန်းအတွက် တခြားဘာလိုသေးလဲ မေးဖို့ တစ်ယောက်ယောက်ကို ပို့လိုက်တယ်။"
မိုဟယ်သည် ကန့်လန့်ကာများကို ရုတ်သိမ်းကာ ဝင်လိုက်သည်။
"အဒေါ်ချင်နဲ့ အဒေါ်မိုက အခု အိမ်တော်ကို တာဝန်ယူနေတာလား။"
မို့ရွှီတုန်းသည် သစ်ခွအိုးကိုကိုင်ရင်း စဥ်းစားနေသည် ။ သူမသည် အကိုင်းအခက်များကို ဖြတ်တောက်ပြီး မိုဟယ်ကို တိုးတိုးလေးမေးကာ လှည့်တောင်မကြည့်ခဲ့ပေ။
"ဟုတ်ပါတယ် ။ သခင်ကြီးက အဒေါ်ဖန်ရဲ စီမံပိုင်ခွင့်ကို သိမ်းယူပြီး အဒေါ်ချင်နဲ့ အဒေါ်မိုကို လုပ်ခိုင်းဖို့ အမိန့်ပေးထားတယ်လို့ ကြားပါတယ်။ ဒါနဲ့ တခြားဘာလိုသေးလဲ မေးဖို့ မနက်အစောကြီးမှာ တစ်ယောက်ယောက်ကို ဒီကို ပို့လိုက်တယ်။ သူတို့က အရင်ကထက် ပိုကြိုးစားနေပုံရတယ်။ !"
မိုယုက ပြုံးပြုံးလေးပြောလိုက်သည်။ အဒေါ်ဖန်သည် သူ့ထံမှ ရာထူးသိမ်းယူခံလိုက်ရသည့်အခိုက်တွင် အားလုံးသောသူတို့သည် ချင်ဝေဥယျာဉ်မှ သူများကို ကျေးကျွန်များပင်မကျန် ဆိုးရွားစွာ မဆက်ဆံဝံ့ပေ။ မိုးရွာနေပေမယ့်လည်း မနက်အစောကြီးမှာ သခင်မနဲ့ တိုင်ပင်ဖို့ လာကြတယ်။ သူမ၏သခင်မသည် အဒေါ်ဖန်ကို တိုက်ခိုက်ရာတွင် အနိုင်ရသွားပုံရသည်။ မိုယုသည် သဘာဝအတိုင်း ကြီးကျယ်စွာ ခံစားနေရသည်။
"အဒေါ်ဖန် ဘယ်လိုနေလဲ"
မို့ရွှီတုန်းသည် သူမ၏လက်ထဲတွင် ကတ်ကြေးကိုချကာ မိုလန်က ပေးထားသည့် လက်ကိုင်ပုဝါကို လက်ခံပြီး သူမ၏လက်များကို သုတ်လိုက်သည်။
"လိဟွာဥယျာဥ်မှာ ဘာမှ ထူးထူးခြားခြား ဖြစ်မလာပါဘူး။ ဒါပေမယ့် မနေ့ညက တစ်ယောက်ယောက် ငိုနေပုံနဲ့ ဆင်တူတဲ့ အသံတွေ ကြားနေရတယ်။ အဒေါ်ဖန်က ဝေဒနာ ခံစားခဲ့ရပြီး မမလေးက သူ့ကို တမင် နာကျင်အောင် လုပ်တယ်ဆိုတဲ့ ကောလဟာလတွေ ရှိနေတယ်" ဟု အစေခံများထံမှ သိရသည်။
မိုလန်က လက်ကိုင်ပုဝါကိုယူ၍ ဘေးနားရှိ ရေဇလုံတွင် ဆေးကြောကာ ပြန်ဖြေသည်။ မို့ရွှီတုန်း ၏ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ အိမ်ဖော်များထဲတွင် မိုလန်သည် အတည်ငြိမ်ဆုံးဖြစ်သည်။ သူမသည် မိုယုကဲ့သို့ အကောင်းမြင်စိတ်မရှိခဲ့ပေ။
ယနေ့နံနက်တွင် သူမသည်မို့ရွှီတုန်း၏အမိန့်အတိုင်း ထွက်သွားသည်။ သူမရရှိခဲ့သောအဖြေများသည် မိုယုရရှိခဲ့သောအဖြေများနှင့် လုံးဝကွဲပြားသွားခဲ့သည်။ သူမသည် မိုယုလို သဘာဝအတိုင်း စကားမပြောတတ်ပေ။
"မမလေး အဲဒါ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။"
မိုယုက မတုံးအပေ ။ မို့ရွှီတုန်းကို မေးဖို့ မျှော်ကြည့်ရင်း သူမ အံ့သြသွားပြီး အပြုံးက သူ့မျက်နှာတွင် ပျောက်ကွယ်သွားသည် ။
"ပြီးရင် အဖေ ဘယ်ကိုသွားလဲ ၊ အကြီးဆုံးအမကရော ဘာတွေလုပ်နေလဲ ၊ အဒေါ်ဖန်ဆီကို ဘယ်အချိန်တွေအလည်လာသလဲဆိုတာသိဖို့ လီဟွာ ဥယျာဉ်မှာ လူတွေကို သွားပြီးစောင့်ကြည့်ပါ" မို့ရွှီတုန်းက အပြုံးမပျက် ပြောသည်။
"ကျုပ် သွားကြည့်မယ်” မိုယုကပြောလေသည် ။
“မင်းသွားစရာ မလိုဘူး။ တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုသာ ဒီနေရာကိုပို့လိုက်ပါ" မို့ရွှီတုန်းက ပြုံးပြုံးလေး နဲ့ အမိန့်ပေးတယ်။
တခြားတစ်ယောက်ကို သွားခိုင်းရမယ် ? တခြားသူကရော သွားပါ့မလား
မိုယုက ခဏလောက် စဥ်းစားလိုက်သည် ။ သူမသည် မမလေး ခြံဝင်းထဲက တခြားလူကို မသုံးရဲပေ ။ သူတို့အားလုံးက အဒေါ်ဖန် ပို့လိုက်သောသူများဖြစ်သည် ။ အဒေါ်ဖန်ကို စောင့်ကြည့်ဖို့ အဒေါ်ဖန်ရဲ့လူတွေကို လွှတ်လိုက်ရင် ချက်ချင်းသိလိမ့်မယ်။
သူမက မို့ရွှီတုန်းအတွက် သေချာပေါက် သွားချင်သည် ။သူ့သခင်မလေးက မိုအိမ်တော်ကို ပြန်လာရုံပဲ့ရှိသေးတယ် ။ အမြဲအုပ်ချုပ်နေတဲ့ အဒေါ်ဖန် မယှဉ်နိုင်ဘူး။
"ကောင်းပြီ၊ မင်း ဘယ်သူ့သွားချင်လဲလို့မေးလိုက်ပါ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အဒေါ်ဖန်က ထက်မြက်တဲ့လူမို့ သူဘာလုပ်နေတယ်ဆိုတာကို ဘယ်သူကိုမှ မြင်ခွင့်ပေးမှာမဟုတ်ဘူး။”
မို့ရွှီတုန်း က ညင်ညင်သာသာ ပြုံးပြီး ရယ်မောနေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ပြောသည် ။ အဒေါ်ဖန်က တကယ့်ကို ဉာဏ်ကောင်းသူပါ။ ခြံဝင်းထဲက ငိုသံတွေနဲ့အတူ သူမ ဝမ်းနည်းမိကြောင်း မို့ရွှီတုန်းရဲ့ ဖခင်ကို ပြောပြနေပါလိမ့်မယ် ။
ထိုအရာကြောင့် မို့ဟွာဝမ်က က သူမကို လွယ်လွယ်ကူကူ ခွင့်လွှတ်လိုက်မှာ သေချာပါတယ် ! အကြောင်းပြချက်သည်ကား မိုအိမ်တော်၏တစ်ဦးတည်းသောသားဖြစ်သော သူ့အစ်ကိုအကြီးဆုံး ဖြစ်တည်မှုကြောင့် ဖြစ်သည်။
တစ်ဦးတည်းသောသားဖြစ်ခြင်းသည် အမှန်ပင် ပြဿနာဖြစ်သည်။ သူမ မြန်မြန်ဆန်ဆန် လုပ်ရမည်ဟု ထင်ရသည်။
"စောင့်ကြည့်ပေးဖို့ လူတစ်ယောက်ကိုရှာရမှာလား"
မိုယုသည် နားမလည်နိုင်စွာ ခဏရပ်လိုက်သည်။ သို့သော် သူ့သခင်မသည် သူ့ကိုယ်သူ သေချာပေါက် သိမြင်လာသောအခါတွင် သူ့သခင်မမှာ အစီအစဥ်ရှိနေပြီဟု ယုံကြည်ခဲ့သည်။ သူမ ခေါင်းညိတ်ပြီး ထွက်သွားပြီး တော်တော် ထက်မြက်တဲ့ အိမ်အကူတစ်ယောက်ကို အော်ခေါ်ပြီး အမိန့်ပေးလိုက်တယ်။
အဒေါ်ချင် ပေးလိုက်တဲ့ အိမ်အကူနှစ်ယောက်ကိုတောင် သူမ မရှောင်ခဲ့ပါ။ အိမ်အကူနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ကာ ခေါင်းငုံ့ပြီး အလုပ်ဆက်လုပ်သည်။ တံခါးက ကန့်လန့်ကာတွေကို ရုတ်လိုက်ပြီး မိုလန်လည်း ထွက်သွားတယ်။
“မင်းတို့နှစ်ယောက် အရင်ပြန်သွားလို့ရပြီ။ ငါတို့ သခင်မ က တခြားဘာမှ မလိုဘူး။ အဒေါ်ဖန်က ငါတို့သခင်မ လိုအပ်သမျှ အကုန်ပေးထားတယ်။ ငါတို့ အကူညီလိုရင် ပြောပါ့မယ် "
"ကောင်းပြီ ဒါဆို ကျုပ်တို့ထွက်သွားတော့မယ်!" အစေခံနှစ်ယောက်က ယဉ်ကျေးစွာ ပြန်ဖြေတယ်။
"ကောင်းပြီ၊ ငါတို့သခင်မကို ကျေးဇူးတင်ဖို့ မမေ့နဲ့နော်!" မိုလန်က ယဉ်ကျေးသော အပြုံးဖြင့် ပြန်ပြောသည်။
"သေချာတာပေါ့၊ သေချာတယ်!" ကျွန်နှစ်ယောက်သည် အလျင်အမြန် ထွက်ခွာသွားကြသည်။ သို့သော် ခြံအ၀င်ဝသို့ရောက်သောအခါ အတူတူမထွက်ခွာဘဲ လမ်းကြောင်းအမျိုးမျိုးသို့ သွားခဲ့ကြသည်။
မို့ရွှီတုန်း သည် စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုတွေ့ပြီး တိတ်တဆိတ်ဖတ်နေလိုက်သည်။ အခန်းထဲမှာ အရမ်းတိတ်ဆိတ်နေတယ်။ သူမ၏ လက်ရေးလှရေးဟန်သည် လှပပြီး သူမ၏မိခင်သည် သူမ၏ပန်းပွင့်အက္ခရာကို သင်ကြားပေးသူဖြစ်သည်။
ထို့အပြင် ယခင်က သူမသည် သူရဲဘောကြောင်ကာ ညံ့ဖျင်းပြီး သူ့ဘာသာသူ ရေးတတ်ရင်တောင် ထုတ်ဖော်မပြောပြဖူးခဲ့ပေ ။ သူမရဲ့ ရှက်တတ်တဲ့ သဘာဝကြောင့် သူမနဲ့ နီးစပ်သူ အနည်းငယ်ကသာ ဒီအကြောင်းကို သိခဲ့ပါတယ်။
ထို့နောက် စီမာမိသားစုနှင့် လက်ထပ်ပြီးနောက်တွင် သူမသည် ဤအရာများကို နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်လုပ်ရန် စိတ်ဓာတ်မရှိခဲ့ပေ။ ထိုအချိန်မှစ၍ သူမသည် စာမရေးတော့သော်လည်း ယခုတိုင် သူမ၏ လက်ရေးလှသည် ကောင်းမွန်နေဆဲဖြစ်သည်။
သူမရေးဆွဲတဲ့ ပန်းပွင်တွေဟာ သူမရဲ့ အပြင်ပန်း သွယ်လျလျနဲ့ ကွဲပြားပြီး သူတို့အတွက် ခွန်အားပိုရှိစေပါတယ်။ အမျိုးသမီးအများစုအသုံးပြုသည့် ပန်းပွင့်အက္ခရာကို သူမအသုံးပြုသော်လည်း ၎င်းသည် အမျိုးသမီးများကြားတွင် ရှားရှားပါးပါး ပျံသန်းခြင်းခံစားမှုကို ရရှိစေပါသည်။
သူမ၏ စုတ်တံကို ဆွဲချလိုက်ပုံက အလွန်တရာ အစွမ်းထက်သည်။ မိုလန်သည် အခြားအိမ်အကူကို အမိန့်ပေးပြီးနောက်တွင် မိုလန် ပြန်လာခဲ့သည်။ မို့ရွှီတုန်း လက်ရေးလှရေးဆွဲနေတာကိုမြင်ပြီး သူမ ဖြည်းညှင်းစွာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်လာကာ ဘာမှပြန်မပြောခဲ့ပေ။
မိုယုသည် တစ်စုံတစ်ခုကို ပြောလိုက်ချင်သော်လည်း သူမလက်ကိုဆွဲကာ မိုလန်က တားလိုက်သည်။ မို့ရွီတုန်း သည် စာရေးရန် အချိန်များစွာ မပေးခဲ့ပါ။ တစ်နာရီခန့်ကြာပြီးနောက် သူမ၏ စုတ်တံများကို သိမ်းဆည်းကာ လက်ကို ဘေးနားရှိ ရေဇလုံတစ်ခု၌ ဆေးကြောခဲ့သည်။ သူမ မတ်တပ်ထရပ်ပြီး မော့ကြည့်လိုက်သည်။
မိုးက အလွန်းတကြီးရွှာသွန်းနေလေသည် ။ ရံဖန်ရံခါ ရွှဲနေသော ရေသံများက ပျော့ပျောင်းသော်လည်း သူမ နှလုံးသားကို ထိမှန်ကာ လေးလံမှုကို လှန်လှောလိုက်ပုံရသည်။ ဒီလိုမိုးရွာတဲ့ညတွေကို သူမ မကြိုက်ဘူး။
ထိုအရာက မီးထဲမျောပါသွားတဲ့နေ့ကို တွေးမိစေမှာပါ။ ပူလောင်သောမီးသည် သူမ၏ နှလုံးသားကို နာကျင်စေရုံမျှမက နာကျင်မှုသည် သူမ၏အရိုးများမှတဆင့် စိမ့်ဝင်လာသည်။ အသက်ရှုရပ်ပြီး တောင့်တင်းလာတဲ့အထိ သူ့ရင်ခွင်ထဲက ကလေးရဲ့ နှေးကွေးတဲ့ အသက်ရှုသံကို မြင်လိုက်ရသည် ။
သူမ နာကျင်မှုကို မခံနိုင်ပေ... ဒီနေ့ သူမ ကလဲ့စားချေတဲ့ လမ်းကြောင်းပေါ် ရောက်နေပါပြီ။ မည်မျှပင် ခက်ခဲပါစေ၊ သူမသည် ရှေ့သို့ ဆက်၍ အားထုတ်နေပေလိမ့်မည်။
ဤဘဝတွင် သူမနှင့် မို့ရွှမ်မင်သည် ရန်သူများဖြစ်ရန် ရည်မှန်းထားသည်။ မို့ရွှမ်မင် မသေမချင်း သူမ ငြိမ်မနေနိုင်ပေ ။ သူတို့သည် သူတို့၏အတိတ်ဘဝက ညီအစ်မကောင်း များဖြစ်သည်။ ဤဘဝတွင် ရန်သူအဖြစ် သူမယခင်ဘဝက ကျိန်ဆိုခဲ့ကြသည်။
မနေ့က အဒေါ်ဖန် ဖြစ်ပျက်ခဲ့ပြီးတဲ့နောက် မို့ရွှမ်မင်က ငြိမ်မနေတော့ဘူး။ အဒေါ်ဖန်က သူ့အဖေရဲ့အချစ်ကို တကယ်ဆုံးရှုံးသွားခဲ့ရင် မို့ရွှမ်မင်ဟာ ထာဝရာ ကိုယ်လုပ်တော်ရဲ့ကလေး ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်။ စည်းစိမ်ဥစ္စာနှင့် မြင့်မြတ်မှုကို တောင့်တနေသော မို့ရွှမ်မင်သည် ထိုကဲ့သို့ အဆုံးသတ်ရန် ဆန္ဒမရှိပေ။
မနက်ဖြန်မတိုင်ခင်မှာ မို့ရွှမ်မင်က တစ်ခုခု လုပ်ဆောင်မယ်လို့ သူမယုံကြည်ခဲ့တယ်။ မိုဟယ်က ထီးကိုင်ပြီး အပြင်ဘက် မိုးရွာထဲ လမ်းလျှောက်လာရင်း တွေးနေမိသည်။ သူမသည် တံခါးဝသို့သွားကာ ထိုနေရာရှိ အိမ်အကူငယ်လေးအား ထီးကို ပေးလိုက်သည်။ သူမ စိုစွတ်နေသော စကတ်ကို ချိန်ညှိပြီး ဝင်သွားကာ တင်းတင်းလေး လုပ်လိုက်သည်။
"သခင်မလေး၊ အိမ်ကြီးမှာ ရှုပ်နေတာပဲ၊ အိမ်ဖော်တချို့က အ၀တ်အစားမှားပြီး သခင်ကြီးဆီ ပို့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပထမသခင်မလေးက ဖျားနေတယ် ။ သခင်မလေး သွားကြည့်ချင်လား။"
အိမ်အကူတွေက အဝတ်အစားမှားပို့မိပြီး မို့ရွှမ်မင်က ဖျားနေသလား။ အမေနဲ့သမီး နှစ်ယောက်က တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ကောင်းကောင်းသိတယ်။ အံ့သြဖွယ်ကောင်းလိုက်တာ! သူမအနားမှာ ရှိနေသရွေ့ အဒေါ်ဖန်က နောက်ထပ်အခွင့်အရေးရဖို့ စဉ်းစားနေစရာမလိုပါဘူး။
မို့ရွှီတုန်းသည် သူမ၏ နှလုံးသားထဲတွင် အေးစက်စွာ ရယ်မောလိုက်သည်။ သူမသည် ကုတင်ပေါ်ပြန်တက်ကာ ထိုင်နေလိုက်သည်။ သူမက မော့ကြည့်ပြီး “ဒါကို မင်းဘယ်လိုသိတာလဲ” လို့ မေးတယ်။
" အိမ်အကူနှစ်ယောက်က မိုးသောက်နှင်းတွေ ကောက်ဖို့ ဥယျာဉ်ထဲသွားတဲ့အချိန် ပထမသခင်မလေး နေမကောင်းဘူးလို့ပြောသံကို ကြားခဲ့တယ်လို့ ပြောကြတယ်။ ဒီမနက် အစောကြီးမှာ ဆေးသမားကို ခေါ်ခိုင်းတယ်။ သခင်ကြီး သူ့မအခန်းထဲက အခုထိမထွက်လာသေးဘူး။ ."
မိုဟယ်က ဖြေတယ်။ ခြံဝင်းထဲမှာ သတင်းဖြန့်ဖို့ အိမ်အကူတွေကို ခိုင်းစေပြီး မိုဟွာဝမ်ကို အဲဒီကိုသွားဖို့ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ခေါ်ခိုင်းတယ်။ အဒေါ်ဖန်ကို မကယ်တင်ခင် မနေ့က အဖြစ်အပျက်ကနေ ရုန်းထွက်ဖို့ ကြိုးစားရမယ်ဖြစ်ကြောင့် မိုရွှမ်မင်သိလေသည် ။
မို့ရွှမ်မင်သည် နှစ်ကြိမ်ရှုံးပြီးနောက် ပိုသတိထားလာခဲ့သည်။မို့ရွှီတုန်း ၏နှုတ်ခမ်းတွင် အေးစက်သောအပြုံးတစ်ခုရှိသည်။ မို့ရွှမ်မင်သည် မို့ဟွာဝမ်ကို မည်မျှ အသုံးချခဲ့သည်ကို တွေးကြည့်လျှင် သူသည် အဆုံးတွင် သူမကို သေချာပေါက် ယုံကြည်လိမ့်မည် ။ သူမသည် မို့ရွှမ်မင်ကို အဖေအား နောက်တစ်ကြိမ်လှည့်ဖြားရန် ခွင့်မပြုသင့်ပေ။
"ဒါဆို သူတို့ဆီ သွားကြည့်ရအောင်။ အစ်မကြီး နေမကောင်းဘူး၊ တို့သွားမကြည့်ဘူးဆိုရင် အရမ်းရက်စက်လိမ့်မယ်။" မို့ရွှီတုန်းမတ်တပ်ထရပ်ပြီး သူမ၏မျက်လုံးများတွင် အေးခဲမှုကို ဖုံးကွယ်လိုက်သည်။
"သခင်မလေး၊ မိုးက အရမ်းသည်းနေပြီး မမလေးခြေထောက်တွေက မသက်သာသေးဘူး!" မိုယုက သူမကို စိုးရိမ်စိတ်ဖြင့် သတိပေးသည်။
"အစ်မကြီး နေမကောင်းလို့ ဖေဖေ့ကိုတောင် လိုက်ပို့ခိုင်းတာ သေချာတယ်။ ဆိုတော် သူ့ညီမလေးဖြစ်တဲ့ တို့ကလည်း သွားကြည့်ရမယ်။ မဟုတ်ရင် သူ့ရောဂါကို ဖြုန်းတီးပစ်သလို ဖြစ်သွားမှာပေါ့် !"
မို့ရွှီတုန်းက ခပ်ဖျော့ဖျော့ ပြုံးလိုက်သည်။ သူမ၏ နူးညံ့သိမ်မွေ့မှုတွင် ညစ်ညမ်းမှုအရိပ်အမြွက်တစ်ခုရှိသည်။ သို့သော် သူမ၏မျက်လုံးများသည် အလွန်နက်မှောင်နေသည်။
မို့ရွှမ်မင်၏ ခြံဝင်းသည် မို့ရွှီတုန်း၏ခြံနဲ့ နည်းနည်းဝေးသည် ။ ဒီကိုရောက်ဖို့ သူတို့အရင်ဆုံး ပန်းခြံကို ဖြတ်သွားရတယ်။ အဒေါ်ဖန်သည် ထိုအရာများကို စီစဥ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် ။
ချင်ဝေ့ဥယျာဥ်သည် နောက်ဘက် ဥယျာဉ်၏ ဆိတ်ငြိမ်သောထောင့်တွင်ရှိပြီး မို့ရွှမ်မင်၏ ဖုချင်ဥယျာဥ် သည် အဓိကသမီး၏ဥယျာဉ်ဖြစ်သင့်သည့် မို့အိမ်တော်၏အလယ်ဗဟိုတွင်ရှိနေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
သို့သော် ခြံထဲတွင် မည်သူမျှ ဘာမှ မပြောပေ။ ထိုအရာသည် အဒေါ်ဖန်က ဒီအိမ်ကြီးကို အုပ်စိုးနေတဲ့ အင်အားကြောင့်ဖြစ်သည် ။
ထိုနေရာတွင် ထီးများကိုင်ဆောင်ထားသော အသက်ကြီးအစေခံ အချို့ရှိလေသည် ။မို့ရွှီတုန်းသည် မိုယုကို မို့ရွှမ်မင်၏ ဖုချင်ဥယျာဥ်သို့ ခေါ်ဆောင်သွားသည် ။ ရာသီဥတုက ပိုကောင်းလာပြီး ထီးမကိုင်ရင်တောင် ဘာမှ မခံစားရတော့ဘူး။
မိုယုသည် မို့ရွှီတုန်း မိုးရေထဲ လမ်းလျှောက်နိုင်ရန် ကူညီပေးခဲ့သည်။ ပြတင်းပေါက်အနောက်ကနေ မိုးနဲ့လေကို သူမခံစားရတဲ့အခါ အနည်းငယ် စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မိတယ်ဆိုရင် အခုမိုးဖွဲတွေကြားထဲ လမ်းလျှောက်လာရင်းက ပိုစိုစွတ်လာပြီး အဆင်မပြေဖြစ်လာပါတယ်။
မို့ရွှီတုန်းစကားမပြောသောကြောင့် လူတစ်စု တိတ်တဆိတ် လျှောက်သွားကြပြီး နူးညံ့သော ခြေသံများသာ ကြားရသည်။
သူတို့ခြံဝင်းထဲ ဝင်လာသောအခိုက်တွင် အိမ်အကူများ ဝိုင်းအုံနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ တံခါးဝတွင် မိုရွှီတုန်း ရောက်လာတယ်လို့ တစ်စုံတစ်ယောက်က ချက်ချင်း သတင်းပို့တယ်။ သူမကို အစေခံတစ်ဦးက လေးစားစွာ ကြိုဆိုခဲ့သည်။ သူမ ဝင်သွားသောအခါတွင် မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ကုတင်ဘေးတွင် ထိုင်နေသော မိုဟွာဝမ်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
မို့ရွှမ်မင် သည် ကုတင်ပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေပြီး သူမ၏မျက်နှာသည် အလွန်ဖြူဖျော့နေသည်။
"ဖေဖေ၊ အစ်မကြီး ဘာဖြစ်နေတာလဲ"
မို့ရွှီတုန်း သည် သူမခံစားခဲ့ရသော မှောင်မိုက်သော အတွေးအားလုံးကို ဖုံးကွယ်ကာ မိုဟွာဝမ်ထံသို့ တိုးတိုးတိတ်တိတ် လျှောက်သွားခဲ့သည်။ သူမသည် မို့ရွှမ်မင်ကို လှည့်ကြည့်ကာ စိုးရိမ်လွန်းသဖြင့် မျက်ရည်ကျလုမတတ် ဖြစ်နေသည်။
"မင်းရဲ့အစ်မအကြီးဆုံးက တကယ်မိုက်တာပဲ၊ မနေ့က ငါသူ့ကို လုံးဝအပြစ်မတင်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် သူမတစ်ညလုံး ဘိုးဘွားရိပ်သာမှာ ဒူးထောက်နေခဲ့တယ်"
မိုဟွာဝမ်က ခေါင်းခါလိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာမှာ သနားစိတ်အပြည့်နဲ့ပြောသည် ။ အဒေါ်ဖန်ကို အပြစ်ပေးခဲ့တဲ့အတွက် တစ်ညလုံး မင်းအာက ဘိုးဘွားခန်းမထဲမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ခဲ့ရတာကို သူတွေးနေခဲ့တယ်။
မနက်ပိုင်း သူမမူးလဲပြီး နေမကောင်းမဖြစ်ခဲ့ရင် သူထိုအရာကို သိမှာတောင်မဟုတ်ဘူး ။ ဆောင်းဦးညမှာ ဘယ်လိုလုပ် ဒူးထောက်နိုင်ရတာလဲ ၊ ပြီးတော့ တစ်ညလုံးလည်း မိုးရွာနေသေးသည် ။ သူမ၏ အားနည်းသော ခန္ဓာကိုယ်ကို မည်သို့ ခံနိုင်မည်နည်း။
မနေ့တုန်းကတော့ မိုဟွာဝမ်က သူ့သမီးအကြီးဆုံး ဒီကိစ္စမှာ ပါဝင်ခဲ့တယ်လို့ သံသယရှိခဲ့ပါတယ်။ မဟုတ်ရင် သူမဘာလို့ အဝတ်အစားအဆင်သင့်ဝတ်ထားပြီး ဘေးနားမှာ စောင့်နေတာလဲ။
သို့သော် ယခုဖြစ်ပျက်သွားသောအခါ သံသယစိတ်များ လုံးလုံးလျားလျား ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော အေးဆေးသော မင်အာသည် ထိုကဲ့သို့သော ကိစ္စများတွင် ပါဝင်မည်မဟုတ်ပေ။ အဒေါ်ဖန်က သူမကို လှည့်စားခဲ့တာဖြစ်မယ်။
"ဖေဖေ၊ သမီးဒီလိုလုပ်ရမှာပေါ့။ အဒေါ် အမှားလုပ်မိလို့ မင်အာ နဲ့ အတူ အပြစ်ပေးခံရသင့်တယ်။ အဖေကို လာလည်ဖို့တောင် နှောင့်ယှက်ခဲ့မိတယ်။ သမီးက သိက္ခာမဲ့လွန်းတယ်။"
ကုတင်ပေါ်၌ မို့ရွှမ်မင် သည် ထရန်ကြိုးစားသော်လည်း ခွန်အားမရှိပေ။ နူးညံ့သိမ်မွေ့မှုနှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာများ ပြည့်နှက်နေသော ရေစိုနေသော မျက်လုံးများဖြင့် မိုဟွာဝမ်အား ပျော့ညံ့စွာ မော့ကြည့်လိုက်သည်။ သူမကိုကြည့်ရတာ နူးညံ့ပြီး ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်လိုပါပဲ။
သူမကို မည်သူမှ အပြစ်ပေးခြင်းမရှိသော်လည်း ဘိုးဘွားရိပ်သာတွင် ဒူးထောက်သွားခဲ့သည်။ သူ့အမေရဲ့ ပြစ်ဒဏ်ကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ခံယူခဲ့တယ်။ မို့ရွှမ်မင်သည်ရိုသေကိုင်းရှိုင်းတတ်ရုံမက ကြင်နာတတ်သူလည်းဖြစ်သည်။
ထို့နောက် မို့ရွှမ်မင်သည် မို့ရွှီတုန်းကို ခက်ခက်ခဲခဲကြည့်ကာ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ၏နှုတ်ခမ်းတွင် အပြုံးအရိပ်အယောင်နှင့် အပြစ်ရှိခြင်းအရိပ်အယောင်များ ရှိနေသည်။
“မိုးရွာနေတာတောင် တတိယညီမ လာလည်တယ်။တို့ စိတ်မကောင်းပါဘူး၊ အဝေးကြီးကို လမ်းလျှောက်လာရင်း ဒူးတွေနာလာလိမ်မယ်။ မနေ့က အဒေါ်ရဲ့အမှားအတွက် တို့တောင်းပန်ပါတယ်။ “
သူမကို တောင်းပန်ပြီးနောက် သူမထချင်သော်လည်း မို့ဟွာဝမ်က နှိမ့်ချခဲ့သည်။
"စိတ်လျှော့ပြီး နေကောင်းလာဖို့ပဲ အာရုံစိုက်လိုက်ပါ။ တုန်းအာက မင်းကို အပြစ်မတင်ပါဘူး၊ အဲဒါကို သိပ်ပြီးအာရုံမစိုက်ပါနဲ့"
.................
Translated by Chai