Kabanata 16: Le Sortilège
We returned to the secret beach again without speaking. Tahimik lang kaming lahat at alam kong nagtitimpi si Kaeton ngayon dahil tumakas ako kanina.
Hindi rin ako nagsasalita kanina pa dahil masyado akong maraming iniisip katulad na lamang ni Leandra. She’s really kind, huh?
Sumandal ako sa front seat at pumikit nang mariin. I should just forget it. Right. I must forget the girl. But i’m curious, hell. Paano niyang nagagawang maging mabait sa akin gayong trespasser ako sa kanilang mansion?
The world is beyond my comprehension. I need answers to all of my questions since everything is too complex for me.
“The hardisk,” ani Chaos at inabot iyon kay Kaeton na ngayon ay malamig ang trato sa kanila.
“Damn,” he cursed. “I was. . . scared. I thought something bad happened to you, Charm,” he looked at my way.
Tumungo ako at kinagat ang pang-ibabang labi. Kung tutuusin nga niyan ay kinabahan din ako kanina. Sino ba ang hindi, ‘di ba? Nakakatakot ang Presidente at baka mapatay din ako katulad ng ginawa niya sa aking ama na wala namang ginagawang kasamaan sa kanila.
“Kaeton, the disk,” ulit ni Chaos dahil mukhang hindi narinig ni Kaeton ang kaninang sinabi niya.
Lumingon siya kay Kaeton at mabilis lang na sinulyapan ang hardisk at ibinaling na naman sa akin ang titig. Ano ba ang problema niya at kanina pa siya tingin nang tingin?
“Yeah, just put that damn thing there,” turo niya sa lamesa ni Kaeton. Nasa office niya kasi kaming lahat ngayon.
“Okay.”
Kaeton approached me slowly while his right hand is in his pant‘s pocket.
“Charm, look at me.”
I gazed up at him while raising my brow.
“I love you,” he said.
Muntik na akong napaupo dahil sa kaniyang sinabi. Narinig ko ang marahang paghinga ni Chaos sa hindi kalayuan habang inaayos ang lamesa sa office ni Kaeton. Habang kaming dalawa ni Kaeton ay nasa bandang books, naka tayo ro’n at nag-uusap ng kung ano.
I looked away.
Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko sa kaniya. Am I in love or infatuated? Kung sabihin ko mang in love ako, masyadong mabilis. Pero siyempre, hindi ko pa nararanasang magkaroon ng infatuation sa ibang tayo kaya medyo wala akong alam sa parte na iyon. Pero ilang linggo na rin naman ako rito at iyon nga lang, may hindi talaga ako maamin sa sarili ko. At ayaw kong aminin iyon. Hangga‘t gusto kong i-deny, gagawin ko dahil mas pipiliin ko ang pamilya ko kaysa sa kaniya.
Alam ko, nitong mga nakaraang araw, medyo natutuwa na ako ng bahagya kay Kaeton pero paano naman ang pamilya ko? Miss ko na ang mga kapatid ko.
I licked my lower lip. “Kaeton, let's just eat. I know, you're just hungry,” I looked away again.
Hindi ko kayang makipaglabanan ng titig sa kaniya. Pakiramdam ko ay baka matunaw ako.
“No, baby. I‘m serious. When I said I love you, I really does.”
Napasinghap ako.
This is. . . ridiculous. I need to sleep.
Humikab ako kunwari. “U-Uh, then. I will sleep-”
Mabilis niya akong pinigilan. “We‘ll eat. Hindi ka pa kumakain, Charm.”
Oo nga pala. I nodded.
“Okay,” mahinang bigkas ko.
Tahimik lang kaming lahat sa lamesa at halos mabingi ako dahil walang nagsasalita sa amin. May nagsisilbi na ulit, sina Rosalyn. Pagod na pagod kaming lahat, alam ko. Kaya kailangan na naming magpahinga pagkatapos nito.
Pero makalipas ilang minuto, nagsalita ulit si Avery.
“Hindi sa nakikisabat ako pero. . . uh. . . Uhm. Uh, Charm? May nakita ka bang kakaiba ro‘n?”
Callum commented. “Same question. Did you meet the President’s daughter?”
Ayos na tanong lang naman iyon pero bakit ang awkward sa kanilang dalawa? I looked at Chaos, he averted his gaze immediately. What’s wrong?
I nodded. “Oo. She’s kind, that’s all I know.”
After hearing what I have said, they both shrugged and act like nothing’s happened. Ano ba ang nais nilang malaman sa akin?
“Okay. Thank you for answering me.”
I continued. “Kukuhanin ko na sana iyong blueprint pero hindi kaya. Masyadong nakakatakot do’n at buti na lamang ay tinulungan ako ni Leandra! She was nice at me.”
Chaos replied. “She was always nice, really good and kind.”
Pagkatapos no’n ay wala na ulit nagsalita sa kanila. Napalingon ako kay Kaeton at napansin na tahimik lang siyang kumakain. Okay. I will just eat silently.
“We'll be undergoing training in holding and aiming firearms properly starting the following week.”
Nagreklamo si Avery. “Kaeton, that was effing easy!”
“No. You still need to practice more. We need our strength to be tougher.”
“Okay. Sabi mo, e.”
I bit my lower lip. Kasali ba ako ro’n? Gusto ko lang talaga na magkaroon ng pakinabang sa grupong ito. Iyon lang at wala nang iba.
“What about me, guys? Wala ba akong gagawin dito at hindi ako sasali sa practice niyong apat?”
“You will come too. Get ready.”
Pakiramdam ko ay nabuhayan ako ng dugo! The gun, it’s all easy, though. Naaalala ko pa rin naman kung paano iyon hawakan dahil matagal akong nagtuto ro’n. I am so excited tomorrow.
Matapos naming kumain, sina Avery, Callum at Chaos ay nasa sarili na nilang kuwarto samantalang si Kaeton, nanggugulo na naman sa harapan ng kuwarto ko ngayon.
I let him enter my room.
“Charm,” he called my name.
“What again?” iritadong baling ko sa kaniya.
Kanina ko pa napapansin na tawag siya nang tawag sa name ko.
Lumapit siya sa akin dahan-dahan kaya naman napaatras ako at tumama ang malamig na pader sa aking likod. Mabilis akong napakurap-kurap.
Ito na naman ang naghuhuramentadong damdamin ko. But if I choose, I will always choose my family. I mean, no other choice. They will always be my top priority. I miss my brothers. So. Damn. Much. They are my family. I wonder kung ano’ng nararamdaman nila ngayong ilang linggo na akong wala?
Kahit na makawala na ako ngayon? Sige lang. Magpapaalam naman ako ng maayos sa kanila at naalala kong nagtatrabaho nga pala si kuya Isaiah sa company ni Kaeton at alam kong puwede namang bumisita ro’n minsan hindi ba? Si kuya naman ang bibisitahin ko, e. Hindi ibang. . . tao.
“Adrastreiah Charm Silleza and soon to be a Valeros.”
I smirked. “Pala desisyon ka po pala,” humalakhak ako.
Nakita kong napapikit siya nang mariin. Inangat niya ang kaniyang parehong kamay at ngayon ay nakulong na ako sa dalawa niyang braso. Nakayuko siya sa akin habang ako naman ay nakatingala sa kaniya.
“I want to hear your laugh again, please. I want you always like this. . . be happy. I love you, Charm.”
He held my chin and then lifted it up. Mas lalong kumalabog ang aking dibdib sa kaniyang ginawa.
Why are you doing this to me, huh?
“Is there something wrong? Bakit parang pakiramdam ko ay may mali?” nangunot na bigla ang aking noo sa pagtataka.
He shook his head. “Walang mali, Charm. I just want to be sweet. Hmmm.”
I closed my eyes tightly. “No. . . Is there something else? Kaya ba ganiyan ang-”
He cut me off.
Nilapit niya ang mukha niya sa akin para pantayan niya ang paningin ko.
“There’s no something else. I just want you to make you mine.”
Napalunok ako.
“I n-need to sleep. Get out of my room now. Let’s sleep now. I know we’re all tired-”
He chuckled. “I will not get tired, Charm. For you. . .”
Gusto ko lang magpahinga, ngayon na ngayon din.
I sighed.
“O-Oo! Sige na. We need to sleep. Pagod tayong lahat, let’s sleep.”
Dahan-dahan siyang tumango sa akin.
“Okay. Charm. I’ll obey what you wants from now on.”
Huh? Ibigsabihin, kapag sinabi kong gusto kong makausap mga kapatid ko, papayagan niya ako?
Damn!
Pero bago ko pa siya matawag ay nakalabas na siya ng pinto. Bumagsak ang balikat ko at ngumuso. Bukas na nga lang. Gabi na.
Mabilis akong nakatulog dulot na rin siguro ng pagod ko. Pagkagising ko ay kaagad akong naligo at bumaba. Gising na rin sila at nasisiguro kong nasa office na si Kaeton dahil siya lang ang wala rito.
“Good morning, Miss Charm!”
I smiled.
“Morning din sa inyo!”
Napatingin ako sa mga katulong. Fudge?! Servant pala ako rito! Bakit parang iba? Bakit parang ako pa ang inaalagaan dito?! Nanlaki ang mata ko at mabilis na pumanhik sa taas at nagbihis. I need to be great today. You can do that, Charm. Kausapin mo rin siya mamaya tungkol sa iniisip mo kagabi.
Mabilis akong nagsuot ng servant uniform ko. Ang cute kapag ako ang nagsusuot. Why would I deny that? Totoo naman, e.
Bumaba ako at napanganga naman si Avery nang makita niyang nakabihis ako. Nangunot ang noo ng dalawang lalaki sa akin.
“What are you doing?” they asked.
Huh? I’m a servant here, what do you expect?
“Pagsisilbihan ang mahal na prinsipe, bakit?”
Napabuga naman si Callum sa iniinom niyang kape sa gulat. Ano ba ang kanilang problema sa akin? Seryoso ba sila?
“Hell, Ma’am. Baka ikaw pa ang pagsilbihan ng lalaking ‘yon!”
Ngumiwi ako at saka sila inirapan. Bahala na sila.
Umakyat ako sa taas patungo sa kaniyang office. Mabilis akong pumasok doon at napansin na seryoso siyang nagtitipa sa kaniyang laptop. Palagi naman siyang tutok doon.
“Good morning, Mr. Valeros.”
Napaangat siya ng tingin sa akin. Binaba ko ang breakfast niya at pinagtaasan siya ng kilay. Bakit grabe siya maka tingin sa akin?
“Miss Charm, wow, you look good,” napanganga ako sa sinabi niya.
Gano’n na pala mag greet back ngayon?
“Hello, Mr. Valeros. This is your servant, speaking. I just want to ask if. . . would you allow me to. . . uh. . .” damn! Ang hirap naman mangapa ng salita. “To call my brothers? Because I miss them.”
He slowly smirked.
“Would you like to invite them here?”
My lips parted.
“I’d like that,” napapaos na ani ko.
Finally.
My brothers.
I smiled. I miss their hugs and kisses.
“Okay, baby. Isaiah is here,” inabot niya sa akin ang laptop niya at napansin ko na busy sa pagtype si kuya na kaniyang laptop katulad ni Kaeton.
Hindi siya nakatingin. Siguro ay dalawang laptop ang ginagamit niya or computer iyong isa. Kinuha ko iyon at naghanap ng upuan para makaupo sa tabi ni Kaeton. Napansin kong nakangisi si Kaeton sa tabi ko.
I look at my brother. . . he looks okay but depressed. Puyat na puyat ang mata niya pero ayos lang ang katawan niya.
“Hi, kuya. . .” I said.
Nag-init ang magkabilang gilid ng mata ko. Gustong gusto ko na mayakap at mahawakan si kuya. Ang mga kuya ko. I miss them.
Napatingin sa screen si kuya Isaiah at napaawang ang labi nang makita ako. Napalapit siya sa laptop at napangiti sa akin.
“Oh, damn. Charm. . .” marahan ang kaniyang boses. “Nice to see you. I missed you.”
Mas lalo akong napangiti.
“K-Kuya. . . kumusta ka? Sina kuya Uno? Zach? Jere?”
Mas lalo pa siyang lumapit sa screen.
“They are okay. Ikaw, how are you? Maayos ka ba sa lugar ng 'boss' ko?”
Awkward akong napatingin kay Kaeton na ngayon ay seryoso nang nakatingin sa screen.
“O-Oo naman! Uh, sorry nga pala dahil naglayas ako sa a-atin,” namuo ang luha sa mata ko. “Baka galit kayo sa a-akin, h-ha?”
Umiling siya. “Mas maganda kung nariyan ka, Charm.”
I looked at him confusedly.
“May nangyari bang hindi maganda-”
“You knew I'm a secret agent. You knew every thing. And I know, Kaeton has the best securities. Please, stay in that place, Charm. Don’t be childish. Okay? Listen to Kaeton all the time.”
“But. . . Kuya," bumagsak ang balikat ko. “I want to go home,” he shook his head.
“Not now. Pinaghahanap ka ng mga sindikato at Presidente para idala ka sa pahamak. They were sending us a death treats, please. Even Kaeton was furious about that. Especially you, we're trying to save you, okay? Sabi nga ni kuya Zach, mas maganda kung manatili ka na lang muna riyan. Mas maiingatan ka.”
Death treats?!
“It’s not true. I talked to President’s daughter and she’s kind.”
“Yes. Leandra is kind but her family is not. Stay away and hide.”
Napalunok ako.
“Let’s just communicate through phone call from now on.”
I sighed. Fine.
“Si Mommy? Kumusta?” wala sa sariling tanong ko.
Seryoso lang siyang nakatingin sa akin at mukhang nagtitimpi na.
“We. . . we punished our mother. . .” he stated seriously.
Napanganga ako sa gulat. What?!
“Kuya. How?!”
“Charm, I just had an insight. She doesn't have the right to hate you just because you didn't do what she asked from you. That is your life, not hers, therefore of course you can make your own decisions. It's wonderful to get away, Charm. I miss you.”
I bit my lower lip. Napansin ko na dahan-dahang pumalupot sa baywang ko ang kamay ni Kaeton. I let him be.
“K-Kuya,” my voice shakened. “What about Chloe?”
“Mommy has her own home, and she brought it for Chloe. How many times have we explained or persuaded her that you are her daughter, but she still isn't convinced. She decided to choose Chloe over us.”
Pumikit ako nang mariin. Ang sakit pa rin marinig lalo na’t si Mommy ang pinag-uusapan dito. Sobrang nakakadurog naman ng damdamin.
Bakit kaya mas pinipili niya si Chloe kaysa sa amin? Ano ang mayroon sa babaeng iyon na wala kaming magkakapatid.
“Mommy has a twin.”
Napasinghap ako. Hindi ko alam ang bagay na iyon! Fudge! I cannot fucking believe it!
“Pero hindi ko maalala kung sino ang babaeng iyon-”
Kaeton replied. “Odette Silleza.”
Silleza? Our father’s surname? Ibigsabihin, pinakasalan ng kuya ni papa ang kambal ni Mama?
Pareho kaming gulantang ni Kuya ngayon sa sinabi ni Kaeton. Oo nga pala, detective siya. Pero bakit alam niya iyon? Saan niya nalaman?
Nakakamangha na lahat na lamang ay nalalaman niya kahit gaano pa iyon katagal! Siguro kahit ilang years na nakalipas, makakahagilap pa rin siya ng information.
“That’s enough, Charm. I’m working, let’s just call next time, okay? We’re busy but you can contact me.”
Tatanong ko sana kung ano ang mayroon sa kanila ni Avery pero nag bye na siya at pinatay ang linya.
I want to talk to him more! I miss their clingly voices! Damn!
Nilapit ni Kaeton ang kaniyang katawan sa akin saka nilagay ang kaniyang baba sa aking balikat at niyakap ako nang patagilid.
“See? We’re protecting you. Huwag nang makulit.”
Death treats. . . totoo ba? Mayroong gano’n?
“Kaeton, maaaring makulit ako pero about sa death treats, binibigyan ka ba no’n?”
“Yes.”
I closed my eyes firmly.
“They want you dead, Charm, and I won't allow that to happen. Even if they equip dozens of thousands of bullets to shoot at you, I'm fully ready to grasp them for you. They'll fight me first before they can get you from me, Charm, and I'm ready to battle with them but I won't ever give you up to them, even if I die.”
His words. . . his true to his words.
It hurts what he said because it's true.
“Don’t sat that, Kaeton. Kung mamatay ka man, hindi ako papayag. Your life is already connected to mine."
Napatanggal siya ng pagkakayakap sa akin at nakaawang ang labi habang nakatingin sa akin. “What did my baby say? Can I hear that again? Charm? It seems music to my ears.”
“W-Wala!” I looked away.
Nakakahiya.
“Well, Kaeton is already yours,” aniya.
I chuckled.
“M-Mag breakfast ka na! B-Baka magutom ka.”
Hindi niya pinagtuonan ng pansin ang aking sinabi at saka lang siya nag pout sa akin.
“What about you? Kumain ka na ba?”
I shook my head.
“Hindi pa. Pero karapatan kong mag serve sa iyo dahil nagtatrabaho naman ako rito-”
He shook his head while kissing my shoulder.
“You’re my boss, Charm. And I’m your servant. What my boss’ wants, hmm? What do you want?”
You.
“I want you to eat your breakfast-”
“No. Let eat’s together.”
Ang ending tuloy, imbes na siya ang kumain, sinusubuan pa niya ako sa kutsara. Hindi na lang ako umangal. Gutom na rin naman kasi ako.
Nang matapos kami ay nagpresinta ako na ako na lang ang mamili ng damit niya na susuotin. Gusto ko siyempre para pareho kami ng outfit mamaya. Mamimili ako para partner kami pag may nakita akong babagay sa mga damit na dala ko.
I entered the mysterious room again.
Wala namang kakaiba. Pumasok ako sa pinaka kuwarto niya para mangalkal ng damit pero may nakita akong baril na nakalagay sa walk-in-closet niya. Isa lang iyon. Maraming baril dito noon pero nawala.
Sinubukan kong hawakan ang gold na baril. Nakita ko na naman ang nakalagay. Sinubukan kong pakatignan iyon. My mouth opened a bit when I read something. What’s this?
The spell. Charm.
Huh? Mukha bang power ako?
Pero wait. . . ako?! Ako?! Bakit ako?!
Napatingin ulit ako sa nakalagay. Le Sortilège. Nangunot ang aking noo at nag-search.
OV HLRGROVTV.
That code is,
Le Sortilège. The Spell; Charm.
What’s fucking this?
The Disarming Charm.
"The most frightening weapon of dying is a charming gun with a blazing bullet."
This gun is called. . . charming gun which belongs to me. Which is actually. . . mine?
_________
Nakaka-enjoy mag write ng actions huh. Next chap; training.