25 FEBRUARI
Ik besefte pas dat ik thuis was op het moment dat ik mijn sleutels in het slot duwde. Ik probeerde het ongemakkelijke gevoel in mijn buik te negeren, maar dat was moeilijker dan ik wilde. Ik was vanochtend naar de winkel vertrokken, maar mijn gedachten waren zo all over the place dat ik de helft van wat ik nodig had niet eens bij had en nu weer hier beland was, zonder het echt door te hebben.
Het was al lang geleden dat ik me zo onbewust door Washington verplaatst had, volledig op automatische piloot. Diep vanbinnen wist ik dat ik me er zorgen over moest maken, maar ik had er geen energie voor. Ik duwde de deur open en liet mijn spullen op mijn bed vallen zonder er nog naar om te kijken. Sandwich maakte een klaaglijk geluid en maakte daarmee duidelijk dat ze ook op mijn bed gelegen had, maar ik kon het niet in me opbrengen om me er schuldig over te voelen.
Ik voelde me opgelaten. Mijn lichaam leek niet naar me te willen luisteren vandaag, en ik wist dat het aan meer lag dan aan de weinige slaap alleen.
Mijn blik viel op de wasmand die op mijn salontafel stond. Mijn moeder was dus hier geweest en ik had haar weer maar eens gemist. Of deed ze het expres, komen wanneer ik er niet was? Ik duwde de gedachte meteen weer weg, wetende dat het niet rationeel van me was om zoiets te denken. Ze had niet kunnen weten dat ik nu naar de winkel zou gaan. Ik vervloekte mijn hoofd om de gedachte, en probeerde het van me af te schudden. Zat ik al niet diep genoeg in de put?
De kleren in de mand waren allemaal netjes geplooid en roken fris. Boven op de stapel lag een briefje met mama's krullerige handschrift.
Je was er niet, dus kan je me even sturen wanneer je samen iets wil eten? Zie je graag. Liefs, mama.
Oh. Ik voelde tranen verschijnen, maar ik duwde ze meteen weer weg. Waarom was ik zo emotioneel vandaag? Ik nam mijn telefoon en stuurde haar meteen een berichtje met de vraag wanneer ze kon, bang dat ik het anders zou vergeten. Want ik wilde haar echt heel graag nog eens zien. Ik begroef mijn vingers in de zachte stof van het bovenste shirt. De geur van mijn moeders waspoeder kwam bovendrijven, de milde geur een restant van onze jeugd thuis. Het was een van mama's manieren geweest om Brian te sparen, maar ik kon niet ontkennen dat ik er ook altijd van gehouden had.
Het was een van die dingen die nooit leek te veranderen en het kalmeerde mijn hart een beetje.
Ik hief het shirt op om mijn neus erin te begraven en kwam tot het besef dat Alyssa's trui eronder lag. Mijn tranen vielen dit keer wel, maar ik kon ook niet voorkomen dat ik moest lachen. Natuurlijk.
Alsof het al niet genoeg was dat ze zich een plek van mijn hart had toegeëigend, hadden haar kleren zich nu ook tussen de mijne gemengd. Ik snikte terwijl ik de trui vastnam. Hij leek hier zo op zijn plek dat het moeilijk was om me in te beelden dat ze hier nooit meer zou komen.
De gedachte dat ze dat wel zou doen en de manier waarop ze zich dan over Sandwich heen zou buigen en zich door mijn appartement zou bewegen alsof ze hier al thuis was, was echter te veel, dus nam ik mijn telefoon om haar eindelijk een antwoord te geven.
Jij aan prinses 👑 : ik heb je trui gevonden, zal ik hem brengen?
Prinses 👑 aan jou: Ik ben in de bibliotheek.
Haar antwoord kwam meteen en bracht een nieuwe vlaag van zenuwen met zich mee. Haar berichtje was droger dan ik gewend was van haar, maar ik wist ook wel dat dat mijn eigen fout was. Dus haalde ik diep adem en vertrok ik weer.
***
Het voelde gek om weer in de bibliotheek te komen, zeker nu er geen stellingen meer stonden. Het voelde vreemd leeg, alsof we hier nooit geweest waren. Ik staarde naar het plafond, naar het werk dat we verricht hadden en ademde diep in. De trui van Alyssa lag naast me op de vensterbank, maar ik hield er mijn afstand van, bang dat ik anders zou terugkrabbelen.
De deuren gingen open en Alyssa verscheen. Mijn hart maakte een gek sprongetje in mijn borst. Ze zag er vermoeid uit en haar gezicht was een gesloten boek. Het leek plots alsof er jaren voorbijgegaan waren, in plaats van een week, en ik wist maar al te goed dat er maar een iemand verantwoordelijk was voor de afstand tussen ons in. Ik.
Ik wilde bijna zeggen dat ik het allemaal terug wou nemen. Dat ik niet doodsbang was dat ze weg zou gaan of me in de steek zou laten. Maar Alyssa bleef enkele meters voor me staan, zo ver weg van me, dat het leek dat ze eigenlijk al lang weg was.
Mijn hart kneep pijnlijk samen.
Ik haalde diep adem in een poging om de gevoelens van me af te duwen, maar het leek alsof ik te veel vast had en er de hele tijd dingen uit mijn handen willen glippen.
"Hey."
Mijn stem klonk een beetje vervormd en ik vervloekte mezelf om de ongemakkelijkheid ervan. Alyssa knikte als antwoord en ik voelde de stilte weer om ons heen grijpen.
Hoe was het mogelijk dat we dit geworden waren?
"Ik heb je trui."
Ik nam hem vast en stak hem naar haar uit. Ze aarzelde even, alsof ze niet zeker wist of ze hem wel wilde aannemen. Ik keek er verloren naar, niet zeker wat ze van me wilde.
"Ik heb jullie gehoord op het dak, Frederica."
Ik fronste terwijl ik me probeerde te bedenken wat ze bedoelde. Ze zuchtte en nam de trui van me over en leunde dan tegen de vensterbank, waarschijnlijk zodat ze mijn blik kon ontwijken. Het dak? De herinnering kwam terug naar boven, die warme zomeravond al die maanden terug.
Maar waarom haalde ze het boven? Ik wist dat ze ons betrapt had en er nadien een heel spel van gemaakt had om de deur te sluiten, en... Oh. Het besef kwam binnen en ik voelde mijn wangen warm worden.
Ze had Samuel horen praten over mijn avonturen, en over hoe ik nooit, never, iemand liet blijven slapen. Ze had er zelfs een opmerking over gemaakt. Hoe had ik dat kunnen vergeten?
Shit. Ik staarde naar haar vingers, die ze ondertussen stevig om te trui geklemd had. Ik probeerde me te bedenken wat ik haar kon zeggen om het beter te maken, of hoe ik kon doen alsof het een grapje geweest was, maar mijn hoofd bleef leeg.
"Ik ben heel erg in de war. Ik wéét dat samen slapen niet wil zeggen dat we iets hebben, maar..."
Maar ik had het haar gevraagd. Ik had Alyssa gevraagd om te blijven en nu wist ze dat het iets betekende. Dat ik haar mijn hart wilde geven, maar dat ik te laf was om het effectief te doen. Ik haalde verontschuldigend mijn schouders op en staarde naar de vloer. Alyssa zuchtte toen ze doorkreeg dat ik haar geen antwoord ging geven en ik kon vanuit mijn ooghoek zien dat ze zich gewonnen gaf.
Vecht voor me.
Het was een stomme eis, zeker na hoe ik me gedragen had, maar toch nestelde de gedachte zich diep in me.
"Het doet er niet toe. We kunnen gewoon vrienden blijven, toch?"
Haar stem klonk hoger naar het einde toe en ik voelde mijn hart in elkaar krimpen. Ik had haar nooit mogen vragen om te blijven. Dan hadden we niet in deze rommelhoop gezeten, en dan had Alyssa's stem niet zo vervormd geklonken en dan had mijn hart niet zoveel pijn gedaan en... En dan hadden we misschien zoveel meer kunnen zijn.
Ik knikte, maar ik wist dat het niet het antwoord was dat ze verwachtte. Ze kromp een beetje in elkaar en ik voelde me er slecht door. Ik kon haar niet geven wat ze wilde. Ik was Freddie Scott en ik was het best op mijn eentje. Zo was het altijd geweest en zo zou het altijd zijn.
"Ik moet gaan."
Ik keek niet op, maar Alyssa maakte geen aanstalten om het afscheid te rekken. Ik wilde me verontschuldigen, haar zeggen dat dit niet het einde hoefde te zijn, maar de deuren vielen al dicht en verkondigden daarmee haar vertrek aan.
Het leek alsof mijn hart uit mijn borst ontsnapte, op zoek naar iets dat ik het niet kon bieden, en ik voelde tranen opwellen bij de leegte die ik voelde. Ik had Alyssa weggejaagd.
"Fuck."
Het woord ontsnapte me voor ik er erg in had en weergalmde door de hele bibliotheek, alsof het mijn leed alleen nog maar extra wilde benadrukken. De vrouw op het plafond staarde naar me en haar gezicht leek nog triester dan anders.
Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat het er niet toe deed, dat Alyssa wel terug zou komen of dat ik haar zo weer zou vergeten, dat ik het ook verdiende dat iemand voor me wilde vechten, maar na alles wat er net gebeurd was, wist ik ook dat het leugens waren.
Ik had haar weggejaagd.
Alyssa had willen vechten en ik had haar de kans niet gegeven. Ik had meer afstand tussen ons gemaakt dan zij ooit gewild had. Ik was weggegaan voor zij dat had kunnen doen. De gedachte kalmeerde me niet, integendeel. Ik kon me alleen maar afvragen of het het waard geweest was, nu ik hier zo zat met mijn hart in stukken en mijn ogen vol tranen.
Ik snikte opnieuw en het geluid leek oorverdovend in de stille bibliotheek.
Ik wilde naar de engelen schreeuwen dat mijn hart gebroken was, dat ik hun oordeel niet nodig had, maar in plaats daarvan liet ik me snikkend naar beneden glijden tot ik mijn hoofd in mijn knieën kon begraven en ik kon doen alsof ik in een slechte droom beland was.