Zawgyi
"ငါ့ကိုအရပ်အားကိုးနဲ႔အႏိုင်ကျင့်တယ်ေပါ့ေလ"
"အ!"
ဘယ်လိုမွမမွီတဲ့အဆုံးလူစဥ်အမွီလွန်ပြီးရွည်ထွက်နေတဲ့ခြေထောက်ကိုကန်လိုက်ေတာ့ခွန်းေသာက်နာသွားသည်မလို႔ခါးကိုင်းလိုက်မိသည်။ခါေႏွဦးကလည်းရွိနေတဲ့အခွင့်အေရးကိုအလွတ်မခံဘဲခွန်းေသာက်လက်ထဲကရေဗူးကိုလုပြီးေခါင်းေပါ်ကနေပြန်ေလာင်းခႀလိဳက်သည်။
"ကဲ မွတ်ပြီလား ေအးလားမေအးဘူးလားေပြာ"
"ဟုတ်ပါပြီျဗာ ၾကႇန်ေတာ်ၿမိဳးအ႐ုံးေပးပါပြီ မေဆာ့ေတာ့ဘူး ရွာထဲသွားမယ် လာ"
အရင်ကခွန်းေသာက်လက်ကိုဆွဲပြီးေပြးခဲ့ဖူးတဲ့လက်ဖဝါးကိုသူကပြန်ဆွဲကာရထားဘူတာကနေရွာထဲထိေပြးလာလေသည်။ေပြးရသည်ကိုေမာပုံမရတဲ့ခါေႏွဦးကရယ်ေမာရင်းတဈခၾက်တဈခၾက်သူ႔ေၾကာ်ေပါ်ခုန်တက်သည်မလို႔ဟန်ခၾက်ညီေအာင်ထိန်းရသည်ကအႏိုင်ႏိုင်။
"ဦးေလးငတိုး ကိုကိုကြီးတို႔ ဘကြီးတို႔ေရ ဥသြပြန်လာပြီၿဗိဳ႕"
သူကြီးအိမိေရာက်ေတာ့သူ႔ေၾကာေပါ်ကနေအသံေအာင်ေအာင်နဲ႔ခုနဈအိမ်ကြားရွဈအိမ်ကြားကုန်းေအာ်လိုက်တာေကြာင့်ငတိုးေရာ၊ရွာသူကြီးရဲ႕သားေစာေမာင်ကပါအိမ်ထဲကေပြးထွက်လာပြီးခွန်းေသာက်ကိုကြိဳလေသည်။
"ေဟာျဗာ အခါေလး ခရီးပန်းလာတဲ့လူကိုေၾကာပိုးခိုင်းထားတယ်ေပါ့ေလ အႏိုင်မကျင့်နဲ႔ ေအာက်ဆင်း"
သူတို႔ထက်ႏွဈႏွဈကြီးတဲ့ေစာေမာင်ကသူ႔ရဲ႕ညီဝမ်းကွဲေလးကိုခါးေထာက်ပြီးဆူရေတာ့သည်။ငတိုးကဘကြီးရဲ႕ႏွဈဝမ်းကွဲညီ။အိမ်မွာကူေဖာ်ေလာင်ဖက်ဆိုလို႔သူတဈေယာက်သာရွိလေသည်။
ေစာေမာင်ကစာေတာ်လွန်းသူဖြဈတာေကြာင့်ပညာေရးဘက်မွာပိုပြီးအားသာသည်။ခါေႏွဦးကလည်းမေတာ်ဘူးရယ်ေတာ့မဟုတ်။ဉာဏ်ေကာင်းရဲ႕သားနဲ႔သေျခာမလုပ်သူဖြဈလေသည်။ေဘးနားေရာက်လာပြီးအထုက်ကူသယ်ေပးတဲ့ငတိုးကိုအထုပ်ေပးလိုက်ကာခွန်းေသာက်မွာေစာေမာင်ကိုပြန်ဖြေရလေသည်။
"ရတယ် ကိုေစာ ၾကႇန်ေတာ်ႏိုင်တယ် ဒီေကာင်ကေပါ့ေပါ့ေလးရယ်"
ေပြာရင်းေၾကာ်ေပါ်ကိုတဈခၾက်ပင့်တင်ေတာ့ခါေႏွဦးကသူ႔ပခုံးကိုခပ်တင်းတင်းပြန်ဖက်လာသည်။ေၾကာေပါ်ကနေမဆင်းချင်ပုံလည်းရသည်။ခါေႏွဦးကိုအလိုလိုက်လွန်းတဲ့ခွန်းေသာက်ကိုကြည့်ရင်းေစာေမာင်သက်ပြင်းခၿမိသည်။သူ႔ညီမလိမ်မိုးမလိမ်မာေလးကခွန်းေသာက်ကိုဘယ်ေလာက်အႏိုင်ကျင့်ကျင့်ခွန်းေသာက်ကအၿခိန်တန်ရင်ရွာသို႔ပြန်လာတတ်စမြဲပင်။
ငယ်ငယ်တုန်းကဒီလိုအႏိုင်ကျင့်နေရင်ခွန်းေသာက်ကရွာကိုပြန်မလာေတာ့ဘူးလို႔ခါေႏွဦးကိုတဈေခါက်စဖူးသည်။အဲ့လိုေပြာပြီးတာနဲ႔ခါေႏွဦးတဈေယာက်ခွန်းေသာက်ဆီလိုက်ပို႔ေပးဖို႔တဈအိမ်လုံးကိုပတ်ေသာင်းကျႏ်းတာမွတ်မိေသးသည်။
ႏွေရာသီေရာက်လို႔ခွန်းေသာက်ပြန်လာေတာ့ခါေႏွဦးတဈေယာက်ပက်ႀကိလို႔ခွန်းေသာက်နားတွယ်ကပ်နေတော့သည်။အင်း။အထီးကျႏ်နေတဲ့လူအချင်းချင်းေတွ႔သွားရင်ဒီလိုခင်မင်သွားတတ်တယ်ဆိုတာေစာေမာင်နားလည်သွားသလိုလို။
ခါေႏွဦးရဲ႕မိဘတွေကသုံးႏွဈသားကတည်းကဆုံးသွားသည်မလို႔ဘကြီးကေစာင့်ေရွာက်ေပးထားခဲ့သည်။အိမ်မွာအငယ်ဆုံးဖြဈပြီးအလိုလိုက်ခံရတာေကြာင့်လူတိုင်းအေပါ်ဗိုလ်ကျႏေပေမယ့်လည်းသူ႔ရဲ႕အထီးကျႏ်မႈကိုမည်သူကမွနားမလည်ခဲ့ေပ။
မိဘမဲ့ကေလးလို႔ရန်စတတ်တဲ့လူတွေကိုလည်းသူဘာမွပြန်မေပြာႏိုင်ခဲ့ေပ။ဒါပေမယ့်ခွန်းေသာက်သူ႔နားေရာက်လယတဲ့အၿခိန်မွာအဲ့ရန်စတတ်တဲ့လူတွေကိုထပ်မေပြာႏိုင်ေအာင်႐ိုက်ႏွက်တတ်သည်။ရွာမွာဆိုခွန်းေသာင်ကဗိုလ်။သူ႔ကိုဘယ်သူမွရန်မစရဲကြဘူး။ခါေႏွဦးအတွက်ေတာ့ခွန်းေသာက်ကအေကာင်းဆုံးနဲ႔အႏိုင်ကျင့်လို႔ရမယိ့လူဖြဈသွားေတာ့သည်။
"ေဟ့ ဥသြ"
"ဘာတုန်း"
ခွန်းေသာက်ကအဝတ်အစားတွေကိုနေရာချရင်းခါေႏွဦးရဲ႕အေခါ်ကိုပြန်ထူးလိုက်သည်။
"အပြင်သွားမယ်"
"ဘယ်သွားမွာလဲ"
"ေရးေလာင်းခံမယ်ေလ ပြီးရင်ငါ့ကိုပိေတာက်ပန်းတက်ခူးေပး"
"နေပါဦး ငါအဝတ်တွေထည့်ဦးမယ်"
"မရဘူး အခုသွားမွာ အခုသွားမယ်လို႔"
သူ႔လက်ေမာင်းကိုလာဆွဲပြီးအတင်းေခါ်နေတဲ့ခါေႏွဦးေကြာင့်ခွန်းေသာက်လုပ်လက်စအလုပ်ဆက်လုပ်မရမွန်းသိတာေကြာင့်ရပ်လိုက်ရေတာ့သည်။
"ခုနကငါေလာင်းတုန်းကေတာ့အပူၾလႇပ်မယ်ေလးဘာေလးနဲ႔ သွားမယ် သွားမယ် ၾကေနပ်ပြီမလား"
"ပိေတာက်ပန်းခူးေပးရမွာေနာ်"
"ေအးပါကွာ ထ သွားမယ်"
ဘကြီးမြိဳ႕တက်တုန်းကဝယ်လာေပးတဲ့အိမ်ထဲကထုတ်လိုက်ရင်းခွန်းေသာင်ေရွ႕ကနင်းရသည်။ခါေႏွဦးကေတာ့ေနာက်ကနေပြဳတ်မကေျအာင်သူ႔ပခုံးကိုကိုင်ထားရင်းအငြိမ်မနေထိုင်လိုက်လာေတာ့သည်။
ခါေႏွဦးကသူ႔အေပါ်ဘယ်ေလာက်ဆိုးဆိုးခွန်းေသာက်တဈခါမွစိတ်မကွက်သလိုမုန်းလည်းမမုန်းေပ။ေၾကာင်းပိတ်ရက်ရွည်ရတိုင်းလည်းခါေႏွဦးဆီကိုေပြးလာချင်မိတာသူကိုယ်သူအသိဆုံး။
ရွာလမ်းတဈေၾလႇာက်ကေလးတွေကရေဖလားကိုယ်စီကိုင်ပြီးသူတို႔ကိုရေလောင်းကြသည်။အၿပိဳေလးတွေကအိမ်ထဲကအိမ်ပြင်မထွက်သည်မလို႔သူတို႔အိမ်ထဲကထွက်လာရင်ရေလောင်းဖို႔ေျခာင်းနေတဲ့ကာလသားတွေကလည်းေပါသည်။
လမ်းတဈေၾလႇာက်လုံးလည်းပိေတာက်ပန်းတွေကရွွေခင်းထားတဲ့လမ်းလိုေတာက်ပပြီးလေပြေလေးတွေကပိေတာက်ပန်းတွေရဲ႕ရနံ႔ကိုသယ်ေဆာင်လာေပးသည်။ရွာမွာပိေတာက်ပင်တွေအျမားကြီးရွိပေမယ့်ခါေႏွဦးကေတာ့ခွန်းေသာက်ကိုပထမဆုံးပိေတာက်ပင်ဆိုတာပြခဲ့တဲ့အပင်ဆီကပိေတာက်ပန်းတွေကိုသာမက်ေမာသည်။
ျမားျမားခူးေပးရင်ခူးေပးသေလာက်ေျပာ်သည်။ပြီးရင်တဈဝက်ကိုမေမေ့အတွက်လို႔ရည်စူးပြီးထားနေကေၾကျာက်ျဖာေလးေပါ်မွာသွားတင်မည်။ကျႏ်တာကိုေတာ့လက်ထဲမွာကိုင်ထားရင်းကိုင်ထား၊မဟုတ်ရင်ပုဆိုးခါးကြားထဲကိုပန်းပွင့်တွေမကႊေအောင်ဂ႐ုတစိုက်ညႇပ်ထားပေလိမ့်မည်။
ႏွဈတိုင်းႏွဈတိုင်းခွန်းေသာက်သာသူ႔အတွက်ပိေတာက်ပန်းတက်ခူးေပးရလေသည်။ပထမဆုံးတဈေခါက်တက်ခူးေပးတုန်းကသဈပင်ေပါ်ကပြဳတ်ကႃပြီးဒူးထိသွားေသးသည်။ဒါေတာင်ခူးလို႔ရခဲ့တဲ့ပိေတာက်ပန်းခက်ကိုခါေႏွဦးလက်ထဲေရာက်ေအာင်ထည့်ေပးေတာ့ခါေႏွဦးငိုတာမွတ်မိေသးသည်။
သူ႔ေကြာင့်ဖြဈသည်ဟုစိတ်ထဲထင့်သွားပြီး၁လေလာက်ပိေတာက်ပန်းတက်မခူးခိုင်းေတာ့ေပ။သူသက်သာသွားပြီဆိုတာသေျခာေတာ့မွပြန်အႏိုင်ကျင့်လေသည်။
"ဘယ်ႏွဈခက်လိုချင်လဲေႏွဦး"
"မင်းခူးႏိုင်သေလာက်ျမားျမားသာခူးခဲ့"
သည်ပိေတာက်ပင်ကရွာလယ်နဲ႔ခပ်လွမ်းလွမ်းမွာရွိတာေကြာင့်ခါေႏွဦးတို႔ကလွွဲပြီးဘယ်သူမွပန်းလာမခူးကြေပ။အိမ်နဲ႔နီးနီးနားနားမွာရွိတဲ့အပင်တွေဆီကပဲခူးတာျမားကြသည်။အဲ့လိုလူေရာက်လူေပါက်နည်းလို႔လည်းခါေႏွဦးကဒီအပင်ကိုေရွးခၾယ်လိုက်သည်ဟုခွန်းေသာက်ကိုတဈေခါက်ေပြာဖူးသည်။
ဘယ်သူမွမခူးဘဲအပင်ထက်မွာလွလွပပရွိနေတဲ့ပန်းတွေကိုသေဘာကျပေမယ့်ပန်းဆိုတာပန်ဆင်ခံရဖို႔သက်သက်သာ။သူတို႔ရဲ႕ကံကြမ္မာကႏွဈခုပဲရွိသည်။ခူးဆွတ်သူရဲ႕ေခါင်းေပါ်မွာလွလွပပနေရာယူမလား။ဒါမွမဟုတ်အပင်ေပါ်ကနေညႇိဳးကႃပြီးမြေခမလားပဲ။ႏွဈခုလုံးမထူးမခြားအတူတူပဲဆိုပေမယ့်အနည်းဆုံးေတာ့ခူးသူရွိတဲ့ပန်းကအထီးမကျႏ်ဘူးေလ။
ဒါခါေႏွဦးသူ႔ကိုေပြာခဲ့တဲ့စကားပင်။ပန်းေလးတွေအထီးကျႏ်မွာေကြာက်နေတဲ့ကေလးတဈေယာက်လိုပင်။အစကေတာ့ခွန်းေသာက်သူဘာကိုဆိုလိုချင်လဲဆိုတာနားမလည်ခဲ့ေပ။ေနာက်ေတာ့တဖြည်းဖြည်းစဥ်းစားကြည့်ရင်းခါေႏွဦးအထီးကျႏ်နေသည်ကိုနားလည်သွားရသည်။ဖြဈႏိုင်ရင်သူဒီရွာမွာပဲတဈသက်လုံးနေချင်မိသည်။အနည်းဆုံးေတာ့သူရွိရငိခါေႏွဦးအထီးမကျႏ်ေလာက်ဘူးမလား။
လက်ထဲမွာပိေတာက်ပန်းတွေတဈေပွ႔တဈပိုက်နဲ႔ခွန်းေသာက်ပိေတာက်ပင်ေပါ်ကပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။ခူးလာသျမႇအကုန်လုံးကိုခါေႏွဦးကိုေပးေတာ့ခါေႏွဦးကပြဳံးရင်းပိေတာက်ပန်းတွေကိုပိုက်ကာတဈဝကြီးရွဴရႈိက်လိုက်ေတာ့သည်။ခွန်းေသာက်လည်းပြဳံးလိုက်ရင်းခါေႏွဦးရဲ႕ညႇိဳညႇက်ညႇက်ဆံပင်တွေကိုထိုးဖွလိုက်သည်။
"ဒီေလာက်ဆိုေလာက်ပြီလား"
"ေလာက်တယ် လာ မေမေ့ဆီသွားရေအာင်ဥသြ"
ခွန်းေသာက်ေခါင်းညိမ့်လိုက်ရင်းပိေတာက်ကႊေရွာနဲ႔သပြေမိုးရွာကြားမွာရွိတဲ့ေၾကာက်ျဖာဆီကိုစက်ဘီးနဲ႔လိုက်ပို႔ရသည်။ဘာလို႔လဲဆိုရင်ခါေႏွဦးရဲ႕အမေကပိေတာက်ကႊေရွာသူဖြဈပြီးအဖေကသပြေမိုးရွာသားဖြဈသည်။အရင်ကဒီရွာႏွဈရွာမွာပြသာနာတွေျမားလွန်းလို႔အဖေနဲ႔အမေကပုံမွန်မေတွ႔ရေပ။
၂ပတ်တဈခါ၊၃ပတ်တဈခ်ဒါမွမဟုတ်တဈလတဈခါသာေတွ႔ရတတ်သည်။ေတွ႔တိုင်းလည်းရွာႏွဈရွာကြားမွာရွိတဲ့ေၾကာက်ျဖာေလးနားမွာေတွ႔ရသည်။အဖေကအေမ့ကိုချစ်လွန်းလို႔မရရေအာင်လက်ထပ်ယူပြီးပိေတာက်ကႊေရွာရဲ႕ရွာသားအဖြဈခံယူလိုက်သည်။
ဒါကိုသပြေမိုးရွာကလူတွေကလက်မခံႏိုင်ကြဘဲပြသာနာတွေအေတာ်ဖြဈခဲ့ကြေသးသည်။ေနာက်ဆုံးရွာသူကြီးႏွဈေယာက်တိုင်ပင်ပြီးအဖေနဲ႔အမေကိုသေဘာတူေပးခဲ့ကြသည်။သို႔ေသာ်မၾကေနပ်တဲ့လူဆိုတာအမြဲရွိသည်။ပိေတာက်ကႊေရွာသူကြီးရဲ႕ညီမဖြဈတဲ့အမေကသပြေမိုးရွာကလူတွေပြသာနာရွာတာကိုအမြဲလိုလိုေတာင့်ခံခဲ့ရသည်။အမေသည်းခံခဲ့သည်။
ခါေႏွဦးကိုေမွးပြီးေတာ့အဖေကမိသားစုအတွက်ဝင်ငွေပိုရွာႏိုင်ေအာင်ရသျမႇအလုပ်အကုန်လုပ်သည်။တဈေန႔အဖေလွေလိုက်သွားရင်းပြန်မလာေတာ့ေပ။မုန်တိုင်းမိလို႔လွေမွောက်တဲ့ထဲအဖေလည်းပါသွားသည်။အမေကအဲ့စိတ်နဲ႔ပဲအိပ်ရာေပါ်လဲသွားပြီးခါေႏွဦးသုံးႏွဈသားအရွယ်မွာဆုံးသွားသည်။
မဆုံးခင်ကေၾကာက်ျဖာေပါ်မွာထိုင်ပြီးပြဳံးနေခဲ့တဲ့အေမ့ရဲ႕ပုံရိပ်ကိုခါေႏွဦးမွတ်မိေသးသည်။ဘာလို႔ပြဳံးနေခဲ့လဲဆိုတာသူမသိခဲ့ရေပ။အရွယ်ေရာက်လာေတာ့သူနားလည်သွားခဲ့သည်။အမေကသူချစ်ရတဲ့ချစ်သူနဲ႔ပြန်ေတွ႔ခွင့်ရေတာ့မွာမလို႔ပြဳံးနေခဲ့သည်ဆိုတာ။ဒီဖြဈရပ်ေကြာင့်ရွာႏွဈရွာမွာပြသာနာတွေသိပ်မရွိေတာ့ေပ။
Unicode
"ငါ့ကိုအရပ်အားကိုးနဲ့အနိုင်ကျင့်တယ်ပေါ့လေ"
"အ!"
ဘယ်လိုမှမမှီတဲ့အဆုံးလူစဥ်အမှီလွန်ပြီးရှည်ထွက်နေတဲ့ခြေထောက်ကိုကန်လိုက်တော့ခွန်းသောက်နာသွားသည်မလို့ခါးကိုင်းလိုက်မိသည်။ခါနွေဦးကလည်းရှိနေတဲ့အခွင့်အရေးကိုအလွတ်မခံဘဲခွန်းသောက်လက်ထဲကရေဗူးကိုလုပြီးခေါင်းပေါ်ကနေပြန်လောင်းချလိုက်သည်။
"ကဲ မှတ်ပြီလား အေးလားမအေးဘူးလားပြော"
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ ကျွန်တော်မျိုးအရုံးပေးပါပြီ မဆော့တော့ဘူး ရွာထဲသွားမယ် လာ"
အရင်ကခွန်းသောက်လက်ကိုဆွဲပြီးပြေးခဲ့ဖူးတဲ့လက်ဖဝါးကိုသူကပြန်ဆွဲကာရထားဘူတာကနေရွာထဲထိပြေးလာလေသည်။ပြေးရသည်ကိုမောပုံမရတဲ့ခါနွေဦးကရယ်မောရင်းတစ်ချက်တစ်ချက်သူ့ကျောပေါ်ခုန်တက်သည်မလို့ဟန်ချက်ညီအောင်ထိန်းရသည်ကအနိုင်နိုင်။
"ဦးလေးငတိုး ကိုကိုကြီးတို့ ဘကြီးတို့ရေ ဥသြပြန်လာပြီဗျို့"
သူကြီးအိမ်ရောက်တော့သူ့ကျောပေါ်ကနေအသံအောင်အောင်နဲ့ခုနစ်အိမ်ကြားရှစ်အိမ်ကြားကုန်းအော်လိုက်တာကြောင့်ငတိုးရော၊ရွာသူကြီးရဲ့သားစောမောင်ကပါအိမ်ထဲကပြေးထွက်လာပြီးခွန်းသောက်ကိုကြိုလေသည်။
"ဟောဗျာ အခါလေး ခရီးပန်းလာတဲ့လူကိုကျောပိုးခိုင်းထားတယ်ပေါ့လေ အနိုင်မကျင့်နဲ့ အောက်ဆင်း"
သူတို့ထက်နှစ်နှစ်ကြီးတဲ့စောမောင်ကသူ့ရဲ့ညီဝမ်းကွဲလေးကိုခါးထောက်ပြီးဆူရတော့သည်။ငတိုးကဘကြီးရဲ့နှစ်ဝမ်းကွဲညီ။အိမ်မှာကူဖော်လောင်ဖက်ဆိုလို့သူတစ်ယောက်သာရှိလေသည်။
စောမောင်ကစာတော်လွန်းသူဖြစ်တာကြောင့်ပညာရေးဘက်မှာပိုပြီးအားသာသည်။ခါနွေဦးကလည်းမတော်ဘူးရယ်တော့မဟုတ်။ဉာဏ်ကောင်းရဲ့သားနဲ့သေချာမလုပ်သူဖြစ်လေသည်။ဘေးနားရောက်လာပြီးအထုပ်ကူသယ်ပေးတဲ့ငတိုးကိုအထုပ်ပေးလိုက်ကာခွန်းသောက်မှာစောမောင်ကိုပြန်ဖြေရလေသည်။
"ရတယ် ကိုစော ကျွန်တော်နိုင်တယ် ဒီကောင်ကပေါ့ပေါ့လေးရယ်"
ပြောရင်းကျော်ပေါ်ကိုတစ်ချက်ပင့်တင်တော့ခါနွေဦးကသူ့ပခုံးကိုခပ်တင်းတင်းပြန်ဖက်လာသည်။ကျောပေါ်ကနေမဆင်းချင်ပုံလည်းရသည်။ခါနွေဦးကိုအလိုလိုက်လွန်းတဲ့ခွန်းသောက်ကိုကြည့်ရင်းစောမောင်သက်ပြင်းချမိသည်။သူ့ညီမလိမ်မိုးမလိမ်မာလေးကခွန်းသောက်ကိုဘယ်လောက်အနိုင်ကျင့်ကျင့်ခွန်းသောက်ကအချိန်တန်ရင်ရွာသို့ပြန်လာတတ်စမြဲပင်။
ငယ်ငယ်တုန်းကဒီလိုအနိုင်ကျင့်နေရင်ခွန်းသောက်ကရွာကိုပြန်မလာတော့ဘူးလို့ခါနွေဦးကိုတစ်ခေါက်စဖူးသည်။အဲ့လိုပြောပြီးတာနဲ့ခါနွေဦးတစ်ယောက်ခွန်းသောက်ဆီလိုက်ပို့ပေးဖို့တစ်အိမ်လုံးကိုပတ်သောင်းကျန်းတာမှတ်မိသေးသည်။
နွေရာသီရောက်လို့ခွန်းသောက်ပြန်လာတော့ခါနွေဦးတစ်ယောက်ပက်ကျိလို့ခွန်းသောက်နားတွယ်ကပ်နေတော့သည်။အင်း။အထီးကျန်နေတဲ့လူအချင်းချင်းတွေ့သွားရင်ဒီလိုခင်မင်သွားတတ်တယ်ဆိုတာစောမောင်နားလည်သွားသလိုလို။
ခါနွေဦးရဲ့မိဘတွေကသုံးနှစ်သားကတည်းကဆုံးသွားသည်မလို့ဘကြီးကစောင့်ရှောက်ပေးထားခဲ့သည်။အိမ်မှာအငယ်ဆုံးဖြစ်ပြီးအလိုလိုက်ခံရတာကြောင့်လူတိုင်းအပေါ်ဗိုလ်ကျနေပေမယ့်လည်းသူ့ရဲ့အထီးကျန်မှုကိုမည်သူကမှနားမလည်ခဲ့ပေ။
မိဘမဲ့ကလေးလို့ရန်စတတ်တဲ့လူတွေကိုလည်းသူဘာမှပြန်မပြောနိုင်ခဲ့ပေ။ဒါပေမယ့်ခွန်းသောက်သူ့နားရောက်လာတဲ့အချိန်မှာအဲ့ရန်စတတ်တဲ့လူတွေကိုထပ်မပြောနိုင်အောင်ရိုက်နှက်တတ်သည်။ရွာမှာဆိုခွန်းသောက်ကဗိုလ်။သူ့ကိုဘယ်သူမှရန်မစရဲကြဘူး။ခါနွေဦးအတွက်တော့ခွန်းသောက်ကအကောင်းဆုံးနဲ့အနိုင်ကျင့်လို့ရမယ့်လူဖြစ်သွားတော့သည်။
"ဟေ့ ဥသြ"
"ဘာတုန်း"
ခွန်းသောက်ကအဝတ်အစားတွေကိုနေရာချရင်းခါနွေဦးရဲ့အခေါ်ကိုပြန်ထူးလိုက်သည်။
"အပြင်သွားမယ်"
"ဘယ်သွားမှာလဲ"
"ရေလောင်းခံမယ်လေ ပြီးရင်ငါ့ကိုပိတောက်ပန်းတက်ခူးပေး"
"နေပါဦး ငါအဝတ်တွေထည့်ဦးမယ်"
"မရဘူး အခုသွားမှာ အခုသွားမယ်လို့"
သူ့လက်မောင်းကိုလာဆွဲပြီးအတင်းခေါ်နေတဲ့ခါနွေဦးကြောင့်ခွန်းသောက်လုပ်လက်စအလုပ်ဆက်လုပ်မရမှန်းသိတာကြောင့်ရပ်လိုက်ရတော့သည်။
"ခုနကငါလောင်းတုန်းကတော့အပူလျှပ်မယ်လေးဘာလေးနဲ့ သွားမယ် သွားမယ် ကျေနပ်ပြီမလား"
"ပိတောက်ပန်းခူးပေးရမှာနော်"
"အေးပါကွာ ထ သွားမယ်"
ဘကြီးမြို့တက်တုန်းကဝယ်လာပေးတဲ့အိမ်ထဲကထုတ်လိုက်ရင်းခွန်းသောင်ရှေ့ကနင်းရသည်။ခါနွေဦးကတော့နောက်ကနေပြုတ်မကျအောင်သူ့ပခုံးကိုကိုင်ထားရင်းအငြိမ်မနေထိုင်လိုက်လာတော့သည်။
ခါနွေဦးကသူ့အပေါ်ဘယ်လောက်ဆိုးဆိုးခွန်းသောက်တစ်ခါမှစိတ်မကွက်သလိုမုန်းလည်းမမုန်းပေ။ကျောင်းပိတ်ရက်ရှည်ရတိုင်းလည်းခါနွေဦးဆီကိုပြေးလာချင်မိတာသူကိုယ်သူအသိဆုံး။
ရွာလမ်းတစ်လျှောက်ကလေးတွေကရေဖလားကိုယ်စီကိုင်ပြီးသူတို့ကိုရေလောင်းကြသည်။အပျိုလေးတွေကအိမ်ထဲကအိမ်ပြင်မထွက်သည်မလို့သူတို့အိမ်ထဲကထွက်လာရင်ရေလောင်းဖို့ချောင်းနေတဲ့ကာလသားတွေကလည်းပေါသည်။
လမ်းတစ်လျှောက်လုံးလည်းပိတောက်ပန်းတွေကရွှေခင်းထားတဲ့လမ်းလိုတောက်ပပြီးလေပြေလေးတွေကပိတောက်ပန်းတွေရဲ့ရနံ့ကိုသယ်ဆောင်လာပေးသည်။ရွာမှာပိတောက်ပင်တွေအများကြီးရှိပေမယ့်ခါနွေဦးကတော့ခွန်းသောက်ကိုပထမဆုံးပိတောက်ပင်ဆိုတာပြခဲ့တဲ့အပင်ဆီကပိတောက်ပန်းတွေကိုသာမက်မောသည်။
များများခူးပေးရင်ခူးပေးသလောက်ပျော်သည်။ပြီးရင်တစ်ဝက်ကိုမေမေ့အတွက်လို့ရည်စူးပြီးထားနေကျကျောက်ဖျာလေးပေါ်မှာသွားတင်မည်။ကျန်တာကိုတော့လက်ထဲမှာကိုင်ထားရင်းကိုင်ထား၊မဟုတ်ရင်ပုဆိုးခါးကြားထဲကိုပန်းပွင့်တွေမကြွေအောင်ဂရုတစိုက်ညှပ်ထားပေလိမ့်မည်။
နှစ်တိုင်းနှစ်တိုင်းခွန်းသောက်သာသူ့အတွက်ပိတောက်ပန်းတက်ခူးပေးရလေသည်။ပထမဆုံးတစ်ခေါက်တက်ခူးပေးတုန်းကသစ်ပင်ပေါ်ကပြုတ်ကျပြီးဒူးထိသွားသေးသည်။ဒါတောင်ခူးလို့ရခဲ့တဲ့ပိတောက်ပန်းခက်ကိုခါနွေဦးလက်ထဲရောက်အောင်ထည့်ပေးတော့ခါနွေဦးငိုတာမှတ်မိသေးသည်။
သူ့ကြောင့်ဖြစ်သည်ဟုစိတ်ထဲထင့်သွားပြီး၁လလောက်ပိတောက်ပန်းတက်မခူးခိုင်းတော့ပေ။သူသက်သာသွားပြီဆိုတာသေချာတော့မှပြန်အနိုင်ကျင့်လေသည်။
"ဘယ်နှစ်ခက်လိုချင်လဲနွေဦး"
"မင်းခူးနိုင်သလောက်များများသာခူးခဲ့"
သည်ပိတောက်ပင်ကရွာလယ်နဲ့ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာရှိတာကြောင့်ခါနွေဦးတို့ကလွှဲပြီးဘယ်သူမှပန်းလာမခူးကြပေ။အိမ်နဲ့နီးနီးနားနားမှာရှိတဲ့အပင်တွေဆီကပဲခူးတာများကြသည်။အဲ့လိုလူရောက်လူပေါက်နည်းလို့လည်းခါနွေဦးကဒီအပင်ကိုရွေးချယ်လိုက်သည်ဟုခွန်းသောက်ကိုတစ်ခေါက်ပြောဖူးသည်။
ဘယ်သူမှမခူးဘဲအပင်ထက်မှာလှလှပပရှိနေတဲ့ပန်းတွေကိုသဘောကျပေမယ့်ပန်းဆိုတာပန်ဆင်ခံရဖို့သက်သက်သာ။သူတို့ရဲ့ကံကြမ္မာကနှစ်ခုပဲရှိသည်။ခူးဆွတ်သူရဲ့ခေါင်းပေါ်မှာလှလှပပနေရာယူမလား။ဒါမှမဟုတ်အပင်ပေါ်ကနေညှိုးကျပြီးမြေခမလားပဲ။နှစ်ခုလုံးမထူးမခြားအတူတူပဲဆိုပေမယ့်အနည်းဆုံးတော့ခူးသူရှိတဲ့ပန်းကအထီးမကျန်ဘူးလေ။
ဒါခါနွေဦးသူ့ကိုပြောခဲ့တဲ့စကားပင်။ပန်းလေးတွေအထီးကျန်မှာကြောက်နေတဲ့ကလေးတစ်ယောက်လိုပင်။အစကတော့ခွန်းသောက်သူဘာကိုဆိုလိုချင်လဲဆိုတာနားမလည်ခဲ့ပေ။နောက်တော့တဖြည်းဖြည်းစဥ်းစားကြည့်ရင်းခါနွေဦးအထီးကျန်နေသည်ကိုနားလည်သွားရသည်။ဖြစ်နိုင်ရင်သူဒီရွာမှာပဲတစ်သက်လုံးနေချင်မိသည်။အနည်းဆုံးတော့သူရှိရငိခါနွေဦးအထီးမကျန်လောက်ဘူးမလား။
လက်ထဲမှာပိတောက်ပန်းတွေတစ်ပွေ့တစ်ပိုက်နဲ့ခွန်းသောက်ပိတောက်ပင်ပေါ်ကပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။ခူးလာသမျှအကုန်လုံးကိုခါနွေဦးကိုပေးတော့ခါနွေဦးကပြုံးရင်းပိတောက်ပန်းတွေကိုပိုက်ကာတစ်ဝကြီးရှူရှိုက်လိုက်တော့သည်။ခွန်းသောက်လည်းပြုံးလိုက်ရင်းခါနွေဦးရဲ့ညှိုညှက်ညှက်ဆံပင်တွေကိုထိုးဖွလိုက်သည်။
"ဒီလောက်ဆိုလောက်ပြီလား"
"လောက်တယ် လာ မေမေ့ဆီသွားရအောင်ဥသြ"
ခွန်းသောက်ခေါင်းညိမ့်လိုက်ရင်းပိတောက်ကြွေရွာနဲ့သပြေမိုးရွာကြားမှာရှိတဲ့ကျောက်ဖျာဆီကိုစက်ဘီးနဲ့လိုက်ပို့ရသည်။ဘာလို့လဲဆိုရင်ခါနွေဦးရဲ့အမေကပိတောက်ကြွေရွာသူဖြစ်ပြီးအဖေကသပြေမိုးရွာသားဖြစ်သည်။အရင်ကဒီရွာနှစ်ရွာမှာပြသာနာတွေများလွန်းလို့အဖေနဲ့အမေကပုံမှန်မတွေ့ရပေ။
၂ပတ်တစ်ခါ၊၃ပတ်တစ်ခါဒါမှမဟုတ်တစ်လတစ်ခါသာတွေ့ရတတ်သည်။တွေ့တိုင်းလည်းရွာနှစ်ရွာကြားမှာရှိတဲ့ကျောက်ဖျာလေးနားမှာတွေ့ရသည်။အဖေကအမေ့ကိုချစ်လွန်းလို့မရရအောင်လက်ထပ်ယူပြီးပိတောက်ကြွေရွာရဲ့ရွာသားအဖြစ်ခံယူလိုက်သည်။
ဒါကိုသပြေမိုးရွာကလူတွေကလက်မခံနိုင်ကြဘဲပြသာနာတွေအတော်ဖြစ်ခဲ့ကြသေးသည်။နောက်ဆုံးရွာသူကြီးနှစ်ယောက်တိုင်ပင်ပြီးအဖေနဲ့အမေကိုသဘောတူပေးခဲ့ကြသည်။သို့သော်မကျေနပ်တဲ့လူဆိုတာအမြဲရှိသည်။ပိတောက်ကြွေရွာသူကြီးရဲ့ညီမဖြစ်တဲ့အမေကသပြေမိုးရွာကလူတွေပြသာနာရှာတာကိုအမြဲလိုလိုတောင့်ခံခဲ့ရသည်။အမေသည်းခံခဲ့သည်။
ခါနွေဦးကိုမွေးပြီးတော့အဖေကမိသားစုအတွက်ဝင်ငွေပိုရှာနိုင်အောင်ရသမျှအလုပ်အကုန်လုပ်သည်။တစ်နေ့အဖေလှေလိုက်သွားရင်းပြန်မလာတော့ပေ။မုန်တိုင်းမိလို့လှေမှောက်တဲ့ထဲအဖေလည်းပါသွားသည်။အမေကအဲ့စိတ်နဲ့ပဲအိပ်ရာပေါ်လဲသွားပြီးခါနွေဦးသုံးနှစ်သားအရွယ်မှာဆုံးသွားသည်။
မဆုံးခင်ကကျောက်ဖျာပေါ်မှာထိုင်ပြီးပြုံးနေခဲ့တဲ့အမေ့ရဲ့ပုံရိပ်ကိုခါနွေဦးမှတ်မိသေးသည်။ဘာလို့ပြုံးနေခဲ့လဲဆိုတာသူမသိခဲ့ရပေ။အရွယ်ရောက်လာတော့သူနားလည်သွားခဲ့သည်။အမေကသူချစ်ရတဲ့ချစ်သူနဲ့ပြန်တွေ့ခွင့်ရတော့မှာမလို့ပြုံးနေခဲ့သည်ဆိုတာ။ဒီဖြစ်ရပ်ကြောင့်ရွာနှစ်ရွာမှာပြသာနာတွေသိပ်မရှိတော့ပေ။