Kabanata 9: Sorry
Hindi ako nagsalita at tumitig lang sa kaniya buong oras. Hindi pa rin pumoproseso sa aking isip ang kaniyang sinabi. Run away together?
Ayoko siyang kasama! Gusto ko lang makauwi sa amin pero bakit kailangang kasama pa siya?!
Hindi na lamang ako kumibo at nag-isip na lamang ng magandang paraan kung paano ako makakaalis sa lugar na ito nang hindi siya kasama. Ayoko siyang isama. Baka baliktarin ako nang patiwarik ng aking mga kuya kung umuwi akong may kasamang lalaki!
"Charm, I will not leave if you don't talk. Please, say a word. . ." he begged like a child.
Tinitigan ko siya sa dalawang pares ng kaniyang mata at pinagtaasan ng kilay.
"I don't like you, Kaeton."
He swallowed, so hard.
"It's okay, baby. . . I'll wait patiently. But not now. You can throw hate towards me. You can punch your harshful words to me but I will not allow you to love me this time. Maybe after-"
I chuckled. "Kahit kailan pa 'yan, ayaw kong subukan. Tigilan mo ako, Kaeton. Napadpad lang ako rito at maglilingkod ako sa 'yo ng isang buwan. Pagkatapos no'n, tapos na! Paaalisin mo na ako sa lugar na ito! Aalis na ako, lalayas ako at hindi na ulit babalik dito dahil simula't umpisa, hindi dapat ako narito, kailangan ako ng mga kapatid ko."
Halos hingalin ako sa haba ng aking sinabi. Naiintindihan ko na ngayon sina kuya. Ang gusto lang nila ay alagaan ako at protektahan. Kahit hindi na si Mommy. Kahit ayaw niya sa akin. . . I almost failed to remember that my brothers were there and ready to defend me at all times. Whenever I feel powerless or exhausted, they could always help me get up slowly.
Naalala kong hindi nga pala ako nag-iisa. I have brothers. Who can love me, truly.
"Baby. . ." I heard the scared in his voice like he was in pain. "We're trying to save you."
It perpexled me. So much.
"Hindi ko talaga naiintindihan, Kaeton. Make me understand all of this fuckshit. Please?" pagmamakaawa ko.
He sighed heavily.
Nakita ko ang bahagyang pag-alon ng kaniyang adams apple sa kaniyang leeg at maingat akong tiningnan sa mata na kapag nagsalita siya ay para bang may mababasag na kung ano sa akin dahilan kung bakit masyado niyang iniingatan ang kaniyang galaw at pananalita.
"Let's take a nap. I'm too tired," sinubukan niyang kuhanin ang aking kamay ngunit mabilis akong nakaiwas sa kaniya at lumayo dahil sa sama ng loob. "Charm, I'm sorry. Okay? I'll explain it to you but not now. I'm too tired."
I sighed. Pinagkrus ko ang aking kamay at masungit siyang tinitigan.
"Hihintayin kong bumalik sigla mo at ikuwento mo sa akin lahat."
He closed his eyes firmly like he was about to lose his mind. Bakit ba kasi ayaw sabihin. Tangina kasi. Nakakairita.
"I'll explain it to you very soon-"
"Edi 'wag! Kung ayaw mo sabihin, edi wag! Huwag ka na lang mag explain at lumabas ka sa room ko!" I shouted angrily at him.
Napatayo siya ng tuwid at mukhang biglang kinabahan sa sigaw ko. Napakurap-kurap siya at maingat na lumakad papunta sa aking gawi pero palayo naman ako nang palayo sa kaniya.
Ano ang akala niya sa akin? Pipilitin ko siya? Kung ayaw sabihin, okay, huwag na lang! Aalis na lang ako rito! Inangto!
"C-Charm. . . sorry, okay?"
I tightened my fist. "Hindi sorry mo ang hinihingi ko! Ang sabi ko, explanation mo! Bakit ka ba sorry nang sorry? May nagawa ka bang kasalanan sa akin? Wala naman!"
He swallowed hard. "I said sorry. Hindi ko puwedeng sabihin," umiling siya. "Bawal. Charm. I don't want you to lose. You'll just get at trouble. I won't say it unless. . ."
I raised up my brows. Unless? Kapag na-ambush na kami? Bobo pala siya! Bakit hindi pa ngayon?
Sa sobrang irita ko ay nagpapadyak-padyak ako sa galit. Naiiyak ako sa frustration! My goodness! Kung bakit ba kasi ayaw pang sabihin! Para siyang tanga!
"Bakit mo ba kasi ako pinoprotektahan, huh?! Ano ba ako sa 'yo?"
Tumingin siya ng diretso sa aking mata at wala iyong reaksiyon. Blanko lamang ang lahat. He can be challenging to read at times. His occasionally impersonal expression makes me uneasy.
Kakaiba talaga sa pakiramdam.
"I have ever love you since then, until now. Charm."
Napaawang bigla ang aking bibig. Matagal na talaga niya akong kakilala. Pero ang weird! Bakit hindi ko siya kilala?! Nagkita na ba kami dati?
Napatingin ako bigla sa kulay kape niyang mata. I definitely feel like as if I can see the grandeur mirrored in his eyes because of the stunning color, which represents the hue of the sand on the ocean's shore. Kakaiba sa tuwing naka tingin ako sa kaniya.
Hindi ko magawang mabasa ang sinasabi ng kaniyang utak. Natutulala ako at nawawala sa ulirat.
"Mas lalo kitang hindi maintindihan, Kaeton. Umalis ka na lang dito sa room ko bago pa magdilim ang paningin ko!"
Tinulak ko siya nang paulit-ulit hanggang sa makalabas siya sa aking room at mabilis na sinara ang aking pintuan upang hindi siya makapasok. Nakakairita talaga ang lalaking iyon. Gulong gulo na ako.
Putang ina.
I gritted my teeth while cursing him in my head. Putang ina niya.
Napatalon ako bigla nang may kumatok ulit sa aking pintuan! Mabilis ko iyong hinampas at kumalabog iyon na nasisiguro kong narinig hanggang sa ibaba ng Mansiyon. Wala akong pakialam. Ang gusto ko lang ay maging matahimik na ang aking buhay! Gusto ko lang ay ang magpahinga at walang sagabal!
"Putangina mo! Gusto ko ng peace! Tigilan mo kakakatok sa pinto! Magpapahinga ako, Kaeton!"
Narinig ko ang singhap sa harapan ng pinto ngunit hindi ko na iyon pinansin at tumuloy na akong humiga sa aking malambot na kama. Kaagad akong nakatulog dahil sa puyat at pagod dulot na rin ng pagkulo ng aking dugo kaninang tanghali habang nakikipagbangayan kay Mr. Valeros.
Fuck.
Mabilis akong napa balikwas sa aking kama at kinusot-kusot ang aking mata. Nang tumingala ako at tumingin sa orasan ay halos pasado alas kuwatro na. Meryenda na. Gusto kong bumaba dahil nagugutom na ako pero hindi ko magawa dahil sa pagtatampo at galit ko.
Kinuha ko ang big notebook na plain white colored sa aking bag at binuksan ang glass window. Suddenly a solemn air entered my room. Dumungaw ako at kitang kita ang kagandahan ng karagatan sa paligid. Nasa taas ako kaya nakatingin lang ako sa baba.
Malapit nang bumaba ang araw kaya mabilis akong nag sketching. I love sunset. Too. And he didn't know it. He only knew I like windy weather and snow. But he forgot about how I love the moon and sunset.
Malapad ang aking ngiti habang tinitingnan ang aking sketching. Para pagandahin pa ito lalo, naglagay ako ng buwan. They were about to witness the eclipse together, but since it is still too light, they must wait until it is completely dark. At that point, they were almost close enough to kiss, but regrettably, the distance prevents them from doing that.
Tinitigan ko nang maigi ang sketching na ginagawa ko. Maayos na ito pero kung balakin ko mang lagyan ng kulay ay baka dumungis kaya I decided to stay the sketching like this. Walang kahit anong kulay. Pero Inulit ko ang ibang parte na puro bura hanggang sa matapos ako.
Kumalam ang aking sikmura at bumaba habang dala-dala ang big notebook. Pagkatapak ng aking paa sa harapan ng kusina ay biglang bumulaga sa aking harapan ang apat na nagsisigawan. Napatakip ako sa aking tainga dahil sa ingay nila! What the hell they were doing?!
"Boss! Tignan mo si Callum! Nang-aasar, oh?!"
"Hoy! Totoo naman nakita kong dinukot mo puwet mo!"
"Callum!!! Hindi nga sabi, eh! Umipit lang 'yong panty ko, okay?! Ano bang problema mo ro'n?!"
"Avery! May balak ka pang ipaamoy sa akin! Dugyot!"
"Bobo! Pinapakita ko lang kuko ko! Bakit naman kita papaamuyin! Baboy!"
"Kaeton, oh! Ang dugyot ni Avery!" sumbong ni Callum
They were like a children, playing in the playground. Nakangiwi si Chaos habang pinapanood sila. Samatalang si Kaeton ay nanginginig ang kamay habang mag hawak na baso at mukhang rinding rindi na sa ingay ng dalawa.
Mabilis na tumayo si Kaeton at binagsak ang baso sa lamesa dahilan kung bakit natahimik sina Avery at Callum.
"I don't need any freaking noises here, so stop making loud sounds or Charm will get awake. Fix your things and leave this Island. Damn!"
Nagising nga ako. Pero kanina pa. Ni hindi ko narinig ang ingay nila. Nakatalikod silang lahat sa akin pero nakatingin ako sa kanila. Hindi nila ako napapansin pero kitang kita ko ang kanilang ginagawa.
"Kainis kasi 'tong Callum, paepal."
Bumulong ang lalaki. "Mas nakakainis ka, madaldal at maingay."
Napatayo sa inis si Avery. "Ikaw naman dahilan kung bakit ako nag-iingay!"
At tumayo na rin si Callum. Mukhang magsisimula na naman ang kanilang bangayan. Pero bago pa makapagsalita ang lalaki ay mabilis na hinila ni Chaos ang necktie ni Callum at galit itong tiningnan.
"Fuck you, dude. You already knew her attitude. Inaasar mo pa lalo! Just shut your fucking mouth and leave. Nakakasakit ng ulo ang ingay niyo!"
Bigla silang tumahimik na apat. Damn. Hindi ko alam kung guguluhin ko ba sila o ano. Pero nakakahiyang sumabat. Ngayon ko lang sila nakita na magkakasama sa isang lamesa. Ayokong pumunta. . . baka makasagabal ako sa squad nila.
Lumabas ako ng mansiyon at pumunta sa malaking kubo sa hindi kalayuan. Nasa taas siya ng tubig at ang daraan ay ang mahabang bridge. Doon ako umupo habang malalim ang tingin sa karagatan. Ngayon ko lang napagtanto na maganda pala talaga dito sa Islang ito.
Para akong nasa maldives. Puti rin ang buhangin. Malinaw ang tubig na halos kasinglinaw ng mineral water. The little fish with an orange tint is visible. very tidy However, on the deep side, brown and white sand instantly merged.
Nang ibalik ko ang tingin sa Mansiyon ay ngayon lang sumagi sa aking isip na sobrang ganda rin pala no'n. My favorite part is the area. because there are plants all over the area surrounding the large mansion. large, flower-filled trees and bushes.
Napatingin ako sa pintuan. Pangalawang labas pa lamang dito ngunit ngayon ko lang nakita na mayroon palaging malaking lock ang malaking pinto. Noong una kong pasok dito noong nakaraang araw ay hindi ko iyon napansin dahil open ang lahat. Pero ngayon, napagtanto kong mahigpit pala ito.
Hindi ako tanga para hindi iyon malaman. May ganoon kami sa bahay. Digital door, huh? Paano kung hindi ko alam ang pincode? Wala rin akong phone. Paano kung bigla akong pagsaraduhan?
Umiling ako. Surely, Kaeton will look after me. He cared for me.
Binalik ko ulit ang tingin sa karagatan at pinanood sunset na tumatama sa akin mata. Gusto kong kuhanan ng litrato at i-post sa IG para ipainggit sa mga followers ko pero wala akong phone. Kawawa ko naman.
"Hey, baby. . . what are you doing here?" rinig kong baritonong boses ni Kaeton.
Mahigpit kong hinawakan ang lapis na hawak ko. Kung isaksak ko kaya sa kaniya 'to?
"Nandito ako at iniisip kung paano kita mapapabagsak," I said, coldy.
I heard his softly laughed behind my ear.
"Really?" he huskily said. "Hmm. I can't wait."
Can't wait? Aba! Gusto yata niya? Excuse me, Mr. Valeros. Do not fucking understimate me! I knew what I was doing. I knew what I was thinking. Nag-iisip ako nang mabuti.
Paano nga ba ako makakatakas sa kaniya?
Kung dekwatin ko kaya phone niya at humingi ng saklolo? Ngumiwi ako. Ang pangit naman no'n! Walang internet dito--puta! Bakit nga nakakapag laptop siya at research kung wala?! Tama. Tama. Hihingi ako ng saklolo sa mga pulis!
"Huwag na huwag kang matutulog nang nakapikit mamaya. Baka hindi ka na magising bukas," I chuckled.
Nakatalikod ako sa kaniya habang nasa likod ko siya. He placed his arm around my tummy while slowly lowering his hand to my waist. His chin rested on my shoulder as he gave me a hug in response. Ramdam na ramdam ko ang init na bumabalot sa aming dalawa dulot na rin ng sobrang higpit na yakap niya.
"Quit at your silly jokes, Charm. We're here to relax. Don't mind your life there, please. . ."
I smirked sarcastically. Kung tutuusin, hindi ako natutuwa sa ginagawa niyang pagyakap sa akin. Eh kung bigwasan ko kaya bigla ang tiyan niya? Obviously, nakakairita presensya niya.
Gustong gusto kong suntukin ang nguso niya lalo na't dumadaan ang mainit na hininga niya sa aking leeg. Nakakaliti ako. At nakakaramdam ng pagkairita dahil do'n.
Konti na lang. . . mauubos na pasensiya ko at mabibigwasan ko ito.
Ang ayoko sa lahat, niyayakap ako ng mga lalaki, especially sa mga taong hindi ko kakilala. O hindi ko ka-close.
"How can I relax? I have work there, oh please. I need to work."
Tahimik lang siya at nakikinig sa aking sinasabi. Nakakabuwesit naman.
Bumaba ang tingin ko sa sketching ko at pinakatitigan iyon.
"Wow," he calmly giggled. "My future wife is talented. . . so gorgeous, Charm."
Napasinghap ako at pinakatitigan ang aking sketching. Mas lalo ko lamang naramdaman ang paghigpit ng kaniyang yakap sa akin na halos mapisak ako at hindi makahinga!
"S-Stop your corny lines, Kaeton."
I blinked twice. Nakaestatwa lamang ako at hindi na alam ang gagawin. Nawala ako bigla sa ulirat. Ano'ng ginagawa niya sa sistema ko? Hindi tama ang nararamdaman ko. Para akong sasabog na.
"Why would I stop? Well, if you want to ask me, hindi ako nag research sa google. First and foremost, galing sa puso lahat ng sinasabi ko sa 'yo."
I shut my eyes tightly.
"P-Pakialam ko. . ."
He sniffed my neck before throwing me a slow kiss there. Ramdam na ramdam ko ang aking kaliti at halos ipikit ko nang mariin ang mata ko.
"Kunwari ka pa. Then, why are you stuttering? Are you nervous? My baby Charm?" he sexily mumbled.
Pabilis nang pabilis ang kaba sa aking dibdib. Hindi ko makuha kung bakit ko ito nararamdaman. Am I uncomfortable? O iba ito?
"Hindi," I pondered. "I was just irritated by your presence. Can you please let go of me? I can't breathe."
Mabilis niya akong pinakawalan. At gamit ang kaniyang malaking kamay, ganoon niya rin ako kabilis na napaikot. Nakaharap na ako ngayon, nakasandal sa kahoy habang siya ay nakayuko sa akin. Kinukulong ako sa kaniyang mga bisig.
I looked up at him.
"Kaeton, sabi ko pakawalan mo ako-"
"Why would I let you go when you're the one who went to me?"
Ano?! Bakit ko naman siya pupuntahan, eh, hindi ko naman siya kakilala?! Nagbibiro ba siya?
"Nice joke. Gusto mo parangalan pa kitang best in comedy? Wow! Kaeton! Hindi mo na alam lumalabas sa bibig mo! You are too damn full of yourself! Stop saying that! I don't even know you!"
He showed no emotion and didn't even pay attention to what I said. He bent down and was simply staring at my lips.
I tightened my fist more. If you're going to kiss me, better be aware, Kaeton. Dahil sa oras na lumapat ang labi mo sa labi ko, susuntukin ko 'yan hanggang sa dumugo.
"You don't know me or you just forgot me?"
Hah! Kick your ass bullshit! Forgot? Kung kilala ko siya, edi sana ay namukhaan ko na! Kaso hindi. Wala akong maalala. Tang ina. Siguro lasing lang siya, wala sa sarili at may tama sa utak.
"Excuse me, Kaeton. It's look like you're drunk. Get away and go to your fucking room and then sleep! I don't need you here. Don't ruin my moment or I will gonna report you to corpse!"
Unti-unting sumilay ang ngisi niya sa kaniyang labi.
"Go then. . . I will even let you chain me."
Umakyat bigla ang dugo ko sa aking ulo at iritang irita na sa kaniya. Kaonti na lamang talaga. Sasabog na ako sa galit.
Hindi ba siya nakakaramdam? Nakakainis siya! Nakakapikon! Nakakasira ng mood!
"Okay, ganito na lang, umalis ka muna sa harapan ko. Bukas na lang tayo mag-usap. Gusto kong magpalamig! Masyadong mainit ang ulo ko sa 'yo!"
He chuckled enthusiastic. "Maybe I can help to ease your hot head. Let me pleasure you."
Napahawak ako sa aking ulo at nanggagalaiti na sa pikon. Hindi pa talaga tumigil?! Nang-aasar lalo?
"Stop talking! Nakakainis ka!"
He pouted. "Stop shouting, you're getting wild and wilder. Sobra akong distracted sa buo mong pagkatao."
Sumabat ako. "Sobra akong naiinis sa presensiya mo! Sa lahat!"
"Mainis ka lang nang mainis, Charm. Gusto ko 'yan. . ."
Nararamdaman ko na ang usok na lumalabas sa aking tainga. Pati na rin ang sungay na tumutubo sa aking ulo dahil sa pikon na nararanasan.
Hindi talaga siya titigil hangga't hindi ako napapaiyak, 'no?
What if I try?
Hah!
Dahan-dahan akong yumuko at suminghot-singhot. Inalala ko pa talaga na pinagalitan ako ni Mommy para tuluyan na akong maiyak at nagawa ko nga! Inalala ko rin ang ginawa ni Mommy na pagpili niya kay Chloe imbes na sa akin.
At. . . naiyak na nga ako ng tuluyan!
Wala akong tigil kakahikbi. Halos kapusin na ako sa hininga!
"Oh, God! I'm sorry, baby. Hush. . ." mabilis niyang nahagilap ang baba ko at saka iyon inangat. Pinunasan niya ang luha ko sa aking pisnge. Halos hindi ko na siya makita dahil sunod-sunod ang patak ng mainit kong luha at paghikbi. "I'm sorry, baby. . . shhh. Your sobbed and cries are weakening my system. I'm sorry. . . I'm sorry. I love you. . . I love you, Charm. Mahal kita."
Napapikit ako nang mariin lalo at naiyak na naman! Naiiyak ako hindi dahil malungkot ako, naiiyak ako dahil nauubusan na ako ng gana! Nafu-frustrate na ako ng tuluyan dahil dito sa lalaking ito!
Ano naman kaya ang mabisang gamot para mapagaling ko ang tililing niya sa kaniyang utak?
"Tangina mo talaga, mas lalo mo lang pinasama loob ko!"
His brows furrowed.
"What? Hey. I was trying to comfort you. Why are you mad at me?"
I slowly shook my head while raising up my dirty finger.
"I hate your entire life!"
"What? No! No! No! No! Charm!"
"Fuck you, Kaeton!"
"Charm, no! I'm sorry, let's make this things up."
"Tangina mo!"
"Baby. . . I'm sorry."
Natahimik ako bigla.
"Sorry na, Charm. . ." unti-unting sumilay ang ngiti sa kaniyang labi. Nahahawa ako ngunit tinatago ko lang iyon sa loob-loob ko dahil sa irita. "Sorry na. . . hey. . . baby. . . I am so sorry."
I slowly pouted while sobbing.
"T-Tangina mo pa rin," I whined.
He gulped. "I love you, Charm."
I bit my lower lip.
"You're being unfair, Kaeton. Stop talking like that! Stop being sweet to me! I hate you!"
He then let out a long and breathy sigh. Hinawakan niya ang aking kamay at saka iyon inangat, unti-unting niya iyong pinapatakan ng halik habang humihingi ng sorry, paulit-ulit.
"Tell me why I'm unfair?"
Hindi ako kumibo.
Totoo naman. Unfair siya.
Puwede niya akong mahalin pero ako, bawal mahulog sa kaniya? Minumurit niya ba pagkatao ko?
"Let's go there, I made snacks for you. Come on, baby."
Hindi ko siya sinunod at nagpumilit akong mag stay pero mabilis niya akong binuhat at kinilik na pang bridal way.
Damn you, Kaeton!