Life is all about surviving. Kung susuko ka, ikaw ang talo. Pero kung lalaban ka, hindi man sigurado kung mananalo, atleast you tried.
Lahat may pagsubok, lahat may pinagdadaanan. Pero alam mo kung anong hindi mawawala tuwing may laban ka? Yung mga taong nagsisilbing lakas at rason mo para manalo.
Lorcan, Darsen, and Gideon are there when I'm ready to give up my life. They became my strength.
And now.. I have him.
I heard his cries. Mabigat na ang talukap ng mga mata ko dahil sa pagod pero nagawa ko pa ring sulyapan ang anak ko bago ako hilahin ng dilim.
Dahan-dahan akong umupo habang nakatingin sa tatlong nakatalikod sakin at hawak ang anak ko.
"Can I see my son?" I asked that made them look at me. Nanlaki ang mata nila ng mapagtantong gising na 'ko.
Lumapit sa'kin si Gideon at marahang pinakarga ang bata. I smiled when I saw his sleeping face. Gwapo ah, kanino kaya sa dalawa nagmana?
"Nakapag-isip ka na ng pangalan Coleen?" Tanong ni Deon. I actually have one, but I remembered Darsen's request.
I looked at him and smiled. "Darsen have, right? Can you tell us?"
He nodded and smile. "Can I name him, Cosen?"
It's not bad. It's a combination of our name. Napalingon ako sa dalawa ng makarinig ng reklamo.
"That's unfair.." simangot ni Lorcan. "I want to give him name too!"
Inirapan ko siya. "I will use your surname."
Akmang magsasalita rin si Deon ng unahan ko ito. "You're not here, it's impossible for you to be the father.." Agad naman itong napasimangot at humaba ang nguso kaya natawa ako.
"Can't I decide?" Deon asked. I just shook my head
I looked at my son who's sleeping peacefully. "Cosen.." binaling ko ang tingin kay Darsen at tumango.
"Cosen Francisco.." I said with the final tone.
Kita ko ang saya ni Darsen at agad din siyang lumapit para halikan ako. "T-Thank you!"
I don't know why but something tells me that I should consider his request to me. I don't know, tsaka bakit naman hindi, he has a right after all.
We're in the hospital for about three days. Nang pinayagan kaming umuwi ay todo asikaso sila sa'kin at sa anak ko.
Halos hindi na nga nila lubayan kahit natutulog. Panay titig sa mukha na parang hindi sila makapaniwalang may anak na kami.
Nandito ako sa kwarto ko at katatapos ko lang i-breast feed si Cosen. He's now sleeping peacefully so I put him on his crib.
Tumayo ako at lumabas upang uminom ng tubig ng maabutan ko doon si Darsen na sobra-sobra nanaman ang pag-ubo. I remembered what I saw that day, and now is the right time to know what is really going on.
Lumakad ako papalapit sa kaniya. Hinaplos ko ang likod nito at mukhang nagulat siya dahil bigla itong napatingin sa'kin.
"C-Coleen.."
I looked at his palm and saw the blood on it. Sa totoo lang, pinipilit kong maging kalmado pero sa loob-loob ko ay hindi na 'ko mapakali dahil sa kaba.
I'm not dumb, I know that he's sick. Sa mga nakita ko ring sintomas sa kaniya, alam ko. Ayoko lang tanggapin, ayokong isipin na ganoon nga yung sakit niya hanggat hindi niya sinasabi sa'kin.
"T-Tell me.." I trailed off, I felt the lump in my throat. "What's really happening on you Darsen? H-hindi naman malala 'di ba?"
Hindi siya umimik ng ilang segundo at nanatiling nakatingin sa'kin. He bit his lip and closed his eyes tightly. Nang magmulat muli ito ay tinitigan ako ng malamlam niyang mata at maliit na ngumiti. "Leukemia.. I h-have Leukemia Coleen"
I felt numb, the fear started to eat me. Ito yung iniisip ko, ito yung kinatatakutan kung makumpirma.
Napayuko ako. I don't know what to say, what to react. Hinawakan ko ang kamay niya. "H-Hindi pa malala 'di ba? S-Stage one? a-ano.."
He shook his head and didn't talk. Doon na umagos ang luha ko at pilit siyang inalog para makuha ang gusto kong sagot. "T-Tell me! You're scaring me Darsen, Hindi pa 'yan m-malala!"
Narinig ko ang mga yabag sa likod ko. "What's happening here? Why are you crying Col?" I heard Deon's voice.
"What happened baby?"
I didn't look at them. Nanatili ang mata ko sa nakayukong si Darsen. Hinawakan ko ang pisngi niya at inangat iyon upang makita ang mga mata niya.
"Tell me p-please? H-Hindi pa 'yan malala 'di ba? Magpapagamot ka ha? G-Gagaling ka.." pagpupumilit ko.
Kita ko ang sakit sa mga mata niya. Tumulo na rin ang isang butil ng luha. "It's stage four, Coleen. I-I don't know anymore.."
I hug him tight and I cried on his shoulder. This feeling is so heavy, no.. Ayoko ng maranasang may mawala, ayoko na ulit 'yong maranasan..
Siguro mas okay sa'kin na iwan nila ko, h'wag lang yung iwan nila yung mundo.
"We'll go to doctor, hmm? M-Magpapagamot ka.."
He explained to the two what really happened. Like me, they're shock. I couldn't believe that he's fighting it since last year. Inalam ko lahat-lahat. Nalaman ko na umiinom lang siya ng ilang gamot pero hindi nag undergo sa chemo.
Kaya pala noong nasa hospital kami dati ay sa ibang hallway siya galing dahil nagpa-check-up siya doon.
Nanatili ang mata ko sa kanila habang inaalagaan nila si Cosen. Darsen is carrying him and happily talking to his son. Si Lorcan at Deon naman ay nilalaro ito, kunyaring ginugulat nila. Wala namang ekspresyon ang anak ko kaya para silang ewan.
I smiled. I wish my Papa is here to take care of my son. I'm sure that he'll be glad knowing that I already have a family.
Look Pa, nandito na 'ko. Successful na 'ko tulad ng pinangako ko sa'yo, alam kung nand'yan ka lang, maraming salamat sa lahat..
"Mommy come here!" Darsen laughed when he called me. Itinaas niya ang kamay ni Cosen at nagkunwaring siya ang nagtatawag sa'kin. Napailing na lamang ako at tumabi sa kanila.
Kinuha ko ito mula sa bisig niya at ako mismo ang kumarga. Ngumiti ako at hinalikan ang noo nito. "H'wag ka sanang matuto ng kalokohan nila please.." pakiusap ko.
Narinig ko ang halakhak nila kaya sinamaan ko sila ng tingin lalong lalo na si Lorcan na grabe kung makatawa.
He smirk. "I will teach him how to seduce girls, girls like her momma.."
"Tuturuan mo pa mang babae, Lorcan ha? Subukan mo, kakalbuhin kita.." banta ko rito kaya mas lalo itong napatawa. "I'm just kidding baby,"
Napansin ko naman si Gideon na nakatingin sa'kin kaya tinaasan ko siya ng kilay. "Bakit nanaman?"
He shook his head and grinned. "Sundan na natin.." nguso nito kay Cosen kaya sinipa ko siya.
Puro talaga kalokohan 'tong mga 'to. Pa'no na 'tong anak ko, jusko..
Lumamlam ang mga mata ko ng makita ang masayang mukha ni Darsen habang nagmamasid sa'min. Alam ko ang iniisip niya kaya nginitian ko siya. "Magpapagaling ka hmm? Hahayaan mo ba 'tong si Cosen na turuan ng kabulastugan ng dalawang 'to?"
Umiling naman ito. "Of course not, kailangan kasali akong magturo.." at sabay-sabay sila nagtawanan kaya napasimangot ako.
Ngayon ko na lang ulit nakitang masaya kami. Huling hiling ko nalang talaga ay malagpasan ni Darsen 'to.
Ito nalang, this time he will fight with us. We're here in his back, supporting him to get up.
Ito nalang... Please Lord, ibigay mo na 'to sa'min..