Thank you for reading Mafia Series 3: Love In Amess. See you on Mafia Series 4: The Bachelor's Desires. Mahal ko kayo!
__________________________
Epilogue
My mother dragged me to come with them to this little church on the outskirts of the city where we lived. I still have a lot of things that need tending rather than tagging with them. Plus, I still have a hangover from last night's escapade. But here I am.
I reached for my nape and massaged it as I followed my mom and dad inside the church. The parish priest greeted them. It looks like my parents always went to this church to the point that the priest knew them.
Hindi pa nagsisimula ang misa at inaantok ako, kaya naman ay lumabas ako ng simbahan. Naghanap ako ng lugar kung saan ako pwedeng umidlip. Talagang hinihila ng kaantukan ang takip-mata ko.
Nang makakita ako ng isang puno sa likod ng simbahan ay agad akong lumapit doon para dun maka-idlip. Malinis naman ang lugar at may bermuda kaya naman humiga na ako doon sa ilalim ng puno. Hindi naman siya mainit dahil sa yabong ng dahon ng punong kahoy.
Ginawa kong unan ang isang kamay ko samantalang ang isa naman ay tinakip ko sa mata ko. Napabuga ako ng maluwag na hininga dahil sa tahimik na paligid at sa presko ng hangin.
Ilang minuto lang akong naka-idlip nang may biglang bumagsak sa tiyan ko dahilan para mapaungol ako sa impact noon sa tiyan ko.
"Huhuhu! Ahhw!" ang munting tinig ng isang bata.
Inis akong napaungol doon. Tàngina! Disturbo! Sarap na sarap na ako dito sa tulog ko, e. Pùta! Sino ba ito!?
Huminga muna ako nang malalim bago kinusot ang mata kong inaantok at binuka ang mga ito. Sa una ay nanlalabo pa ang paningin ko at tanging ang bulto lang ng bata ang naaninag ko na kumukusot sa mata niya at mahinang napapaiyak! Tàngina!
Nang makabawi ang mata ko sa silaw at panlalabo ay doon ko malinaw na nakita ang bata sa tabi ko.
He was so fùcking small. I don't know how old he is, maybe five or six? I don't give a fùck! All I knew was that he had disturbed me in my serene sleep. The kid was pale and even looked like a girl. If not for his short hair, I would have mistaken him for a little girl. Though he was pale, there was a faint color of pink on his not-so-chubby jowls. He had nice and catchy eyes, perfect thick eye lashes, and eyebrows, and his nose was fucking small but pointed.
"Hey!" He jumped when I called him.
He clumsily wiped his little tears. He turned his head on me and found his nose turning red. He was rubbing them.
I don't know what's gottin' on to me, but I lifted my hands and reached for his hand that he used for scratching his nose.
"What's wrong?"
"Po?"
Natulak ko ang maliit at magaan niyang kamay niya nang marinig ko ang boses niya at parang may pumatid sa puso ko! Jesus! What the fùck was that? Was this kid cursing me? The fùck!
He pouted his... fùcking lips!
"Why the hèck are you crying?" inis kong tanong dito. The hèll was wrong with him? Siya nga itong dinisturbo ang tulog ko tapos siya pa ang maluluha! Alam kong walanghiya ako minsan pero hindi ako nang-aabuso ng bata!
"Hindi po kita maintindihan masyado. Tinatanong niya po ba kung bakit ako umiiyak?" Ang pangit ng boses niya! But deep inside, his voice was twisting my fùcking intestine! What the fùck?!
Tinaasan ko siya sa kilay ko at mas nainis ako doon sa di ko malaman na dahilan nang makita kong hinabaan niya ako sa nguso niya.
"Masakit p-po kasi ang ilong ko... nang bumagsak sa," tumingin siya sa bandang tiyan ko kung saan yata tumama ang mukha niya. Nanlaki ang mata ko nang bigla niyang iangat ang kamay at pinindut-pindut ang tiyan ko. "Bakit kasi ang tigas ng tiyan mo po. Masakit tuloy ang ilong ko." anito.
Ewan ko hindi ko talaga gusto ang boses ng batang ito! Ang pangit lang para sa akin.
Kinuha ko ang kamay niya na di pa niya inaalis sa tiyan ko. Binagsak ko iyon.
"So kasalanan ko pa kung bakit nasaktan ko ang ilong mo?"
Inis akong napabangon at tiningnan ang bata sa harap ko. Naka-frog seat pa ito.
"Bakit kasi po ang tigas ng katawan ninyo?"
Nginisihan ko siya.
"Kasi... nag-g-gym ako."
Nalukot ang maliit niyang ilong sa akin.
"Ano po ang gym?"
Nagulo ko ang buhok ko. Bakit ba ako nakikipag-usap sa batang ito? Walang kakwenta-kwentang kausap.
Well, what would you expect to this small boy.
"Basta maiintindihan mo lang kapag malaki ka na. At saka itong tiyan ko. Hihilingin mo rin na magkaganito ka paglaki mo."
Ngumuso na naman siya na kinakati talaga ng kaloob-looban ko. Sa liit ng batang 'to ay mababalibag ko yata ito ngayon. Naiinis talaga ako sa panguso-nguso niya sa akin!
"Ayaw ko po n'yan." Pangatwiran naman nito sa akin.
Kumunot ang noo ko nang ilahad niya sa akin ang dalawang maliit niyang palad.
"What?" galit kong tanong.
I inwardly shouted a series of cuss when he pouted his dàmn lips! Nagpapa-cute ba sa akin ang batang hamog na ito?
"May candy ka po?"
"Candy? I don't have any."
Lumaylay naman ang balikat niya at binaba ang kamay.
Nahabag naman ako doon kaya naman napakapa ako sa bulsa ko kung may madudukot pa ako. May nadukot akong isang box ng mentos. Pinakita ko iyon sa kanya.
"Kumakain ka nito?"
Walang imik niya itong kinuha sa kamay ko at binuksan. Binawi ko naman iyon dahil may dumi ang kamay niya. Ako na ang kumuha ng isang piraso doon.
"Nga-nga!" utos ko dito.
Masurin naman pala ang batang ito at binuka ang bibig.
Bigla-bigla akong napangiti ng makita ko siyang napapikit at napa-alog sa kanyang balikat. Nalalamigan yata!
Ngumiti ito sa akin at hindi ko nagustuhan ang pagsipa na naman ng puso ko. Tàngina! May sakit ba ako?
"Ang lamig po!"
Ngumisi ako sa kanya at sumandal ako sa malaking puno.
I folded my legs.
"Usog ka dito. Naiinitan ka dyan." Sumenyas ako sa kanya.
Umusog naman siya at muntik ko na siyang matulak at mapa-mura ng umupo siya sa hita ko.
"Hey!"
"Po?"
"Po?" Ginaya ko ang sinabi niya.
Ngumuso na naman ito at pinaglaruan sa harap ko ang kanyang daliri. Tsk! Nagpapakyut nga ang batang hamog na ito sa akin!
Tinuro niya ang mentos na nasa kamay ko.
"Ahh!" aniya.
Napailing ako at sinubuan na naman siya.
"What's your name?" tanong ko sa kanya matapos subuan.
Nawala yata ang antok ko dahil sa inis ko dito sa batang ito. Tsk! Naiinis ako pero di naman ako umalis dito.
"Pangalan ko po?"
Gusto ko na siyang paluin dahil ang mga tanong ko ay inuulit niya pa!
"Oo." tamad kong ani at sinubuan ko na naman siya dahil naubos na naman ang mentos sa bibig niya.
"Finnick po!" Malapad siyang ngumisi sa akin! Akala niya talaga ang nagugustuhan ko itong ginagawa niya ngayon.
"Ang pangit ng pangalan mo pareho ng mukha mo." Biro ko.
Nalukot naman ang noo niya at ilong sa sinabi ko.
"Ang sama niyo po!"
"Hey! Binigyan nga kita nito." pagtukoy ko sa mentos.
"Kahit na po."
"Tsk!"
"Ikaw po, ano ang pangalan mo?"
Ngumisi ako. "Michael Desmond." May pagmamalaki kong untag.
"Ay! Di po bagay sa inyo ang name niyo. Ang sama mo tapos ang bait pakinggan ng pangalan ninyo." komento nito.
What the fùck?! Kung hindi lang bata itong nasa harap ko ay nakutusan at napalo ko na ito ngayon. Tàngina!
"Nasaan ang pamilya mo? Bakit mag-isa ka? At magbihis ka marumi na ang damit mo."
Pati ako ay nalungkot nang makita ko siyang yumuko at tumitig sa kanyang damit na luma na at may dumi na rin. He's not smelly naman pero siguro nagmumukhang marumi ang damit niya dahil sa kalumaan nito. I don't know.
"H-hindi ko po alam..."
"Hindi alam ang alin?"
Nataranta ako nang makita kong naluluha siya.
"H-hey!" Fùck! Di ko pa naman alam kung papaano magpatahan ng bata.
"Hindi ko po alam kung nasaan ang mama at papa ko. Iniwan na po nila ako. Wala na po akong magulang."
Nagtagis ang bagang ko.
"What about your relatives? I mean, your ate or your kuya?"
"Tito lang po meron ako... k-kaso... k-kaso."
"Sige. Huwag mo nang sagutin ang tanong ko." ani ko.
"Say, ahh!"
Binuka niya naman ang bibig niya para sa akin. Lihim akong nagpasalamat na di tumuloy ang luha niya.
"Ikaw po? Nasaan po ang mama at papa mo?"
"They're inside the church."
"Nagsisimba po?"
"Ano pa ba? Alangan nama't magtataguan sa loob simbahan?" Pilosopo kong untag.
"Ang sama mo po."
"Tsk!"
"Bakit 'di ka po nagsimba?"
"Hindi na rin naman ako tatanggapin sa langit." pambabara ko sa kanya.
"Hindi po ganyan. Nagpapatawad po si Jesus sa mga tao. Magdasal ka lang po kay Jesus at sasabihin niya rin sa Papa niya na patawarin kayo. Mabait po si Jesus."
"I know."
"Hindi po ba kayo napapagalitan ng mama ninyo kuya Desmon--"
"Don't call me kuya." supil ko sa kanya. "Saka hindi na ako papagalitan ng mama ko. Dahil lagi naman iyon."
"Anyway, tanong ka ng tanong sa akin. Saan ka pala nakatira?"
"Dito po." sagot nito.
"Dito sa puno? Ano ka kapre?"
Ngumuso na naman siya. Tsk! One of this day baka maputol ko na ang nguso nito.
"Dito po sa simbahan."
"Gusto mo bang umalis dito?" seryoso kong tanong sa kanya. Bigla lang iyong lumabas sa bibig ko.
"Oo po."
"Okay,"
Ngumisi siya sa akin. Tsk! Akala niya talaga madadala niya ako sa pagpapakyut niya!
"You want me to take you away from here?"
"Pwede po iyon?"
"Of course!"
"Gusto ko kuya--"
"I said, don't call me kuya."
"Hehehe! Ilalayo niyo po ako dito sa simbahan? Isasama niyo po ako sa inyo?" Masaya niyang wika.
"One of this day, I will take you away from here."
Tumawa lang siya sa akin at bigla akong niyakap. Ang bibig niyang amoy mentos ay bigla akong hinalikan sa pisngi. Ni hindi na ako naka-angal doon.
"Hihintayin po kita!"
---
Hindi ako makapaniwalang nakatulog ako dito sa maliit na kama ni Habibi. This is just above the milktea shop where he works. I don't even know if this bed is called a bed. It's so small and not really comfortable. The foam was very thin, and the space was small. Hindi nga kami kasya dito ni Finn, but he settled on top of me.
Ngayon na may araw na, ngayon ko lang naklaro ang buong lugar. Sobrang liit o baka di lang ako sanay kaya naliliitan ako. Isa lang ang kama walang kitchen at wala nga ring bathroom dito. Sa baba ay nakita ko si Det-Det na natutulog. Sa isang banda ay nakita ko ang bag ni Habibi na hula ko ay iyon lang ang dala niya dito at ang gamit niya sa school.
Napatingin ako kay Habibi na natutulog sa ibabaw ko at niyakap ang kamay sa katawan ko.
Masakit ang paa ko dahil hindi ko ito matuwid ng husto dahil lumalagpas ang paa ko sa kama na kung tawagin ni Habibi. That is why I needed to fold my legs at nananakit iyon. Pero wala yatang sasakit nang malaman kong umalis si Habibi sa bahay. Masakit na kahit ganito siya. Ako pa rin ang iniisip niya. Hindi ko magawang magalit sa nagawa ni Habibi. Instead, I'm proud of what he can do for me. Lumayo man siya sa akin di rin naman siya makakatakas sa kamay ko.
Sinuklay ko ang buhok niya na tumatabon sa kanyang magandang mukha. This fùcking cute and adorable boy on top of me was so fùcking mine! Mine fùcking alone!
Naising siya sa pagsusuklay ko sa buhok niya. Gusto ko sanang ngumiti nang halikan niya ang dalawang pisngi ko kaso pinigilan ko ang sarili ko nang maalala ko na galit-galitan pala ako ngayon.
Hindi pa kami nakakapag-usap dahil kagabi ay di niya ako iniimik. Niyayakap niya lang ako at para akong nilalambing. Alam niya sigurong may atraso sa akin. Nilinis niya rin ang sugat ko kagabi at puro iyak lang siya sa akin. Awang-awa siya na nakatingin kagabi sa kamay kong sugatan.
"Desmond bili muna tayo ng food kay baby Det-Det, please? Hindi siya kumakain ng hotdog Desmond."
Napabuntong hininga ako. Akala ko ay makakapag-usap na kami dahil lumipas na ang gabi kaso heto kami. Si Det-Det pa talaga ang uunahin. Inis kong tiningnan si Det-Det na nagpapalambing sa habibi ko. Tsk! Nab-bwesit na ako sa tutang ito. Lagi nalang nauuna!
Wala akong nagawa kung hindi sundin ang Habibi ko. Bumili kami ng food ni Det-Det sa labas at kumain na rin kami.
Papalabas kami ng restaurant na kinainan namin ng makatagpo namin sina Sandra at Suzie.
"Finnick!" Salubong ni Suzie kay Habibi.
Nag-usap sina Habibi at Suzie kaya naman napabaling sa akin si Sandra.
Lumapit din sa akin si Sandra at biglang sinuntok ang balikat ko.
Bumulong pa si Sandra sa akin. "Ito na ba ang special someone mo?"
Ngumiti ako sa kanya. "Yeah, my boyfriend."
Her mouth formed O.
"Lucky bastard!"
"I fùcking know."
Pinakilala ko si Habibi kay Sandra at nanunuksong nginingitian naman ako ni Sandra. Dàmn this lady!
Nagpaalam kami sa isa't isa dahil kakain pa pala sila. They invited us, but we politely decline since kakatapos lang din namin kumain.
Nang nasa parking lot na kami ay napangiwi ako nang ang pinapansin ni Habibi ay si Det-Det lang. Okay, I got it. He was avoiding me. No. Avoiding to talk to me.
"Habibi." seryoso kong untag.
Naalis niya ang tingin kay Det-Det na nasa backseat. Bumaling siya sa akin ay ngumuso. Tsk! Alam niyang may kasalanan siya. Nagpapakyut! Porque alam niyang kahinaan ko iyon!
"Desmond."
"I'm not okay with what you did, habibi. Leaving my house without me knowing and everything!"
His tears are teasing to trickle down.
"Ayaw ko rin naman iyon Desmond pero iyon ang utos ng mama mo. Ayaw kitang iwan Desmond dahil nagpromise na ako sayo pero mama mo kasi iyon."
"Even if! You should have told me."
Ayaw ko sana siyang pagalitan dito pero dapat malaman ni Habibi na di ko gusto ang ginawa niya at makasarili iyon.
Gusto ko tuloy suntukin ang mukha ko nang makita kong umiyak na si Habibi.
"Mahal kita Desmond ko. Mahal kita kaya ko ginawa iyon."
"But you shouldn't do that habibi. Nasasaktan ako. Sinaktan mo ako habibi."
Kinuha niya ang kamay ko at pinisil iyon.
"Ayaw ko mang gawin iyon Desmond kaso mama mo nga iyon. Ayaw kitang iwan kasi mahal kita pero wala akong laban sa mama mo Desmond. Binigyan niya nga ako ng maliit na papel." He wiped his tears using his free hand.
"Alam mo naman Desmond na wala akong mama, diba? Alam mo naman na lumaki ako sa simbahan at di ko na alam ang pakiramdam ng merong magulang. Tapos mahirap ang walang mama, Desmond. Masakit ang walang mama, Desmond. At ayaw ko na maramdaman mo iyon Desmond. Alam ko kasi ang pakiramdam noon Desmond kaya ayaw ko naramdaman mo iyon."
"I know habibi. But I don't like it nga. Ikaw ang importante sa akin. Ikaw ang mahalaga at mahal ko. At kung gagawin mo ulit iyong ginawa mo sa akin mas mahihirapan ako, mas masasaktan ako, hindi ako magiging masaya kapag iiwan mo ako." pagpapa-intindi ko sa kanya.
"Galit ka Desmond?"
"Yes, I am. I'm galit, habibi."
Kumurap-kurap ako ng alisin niya ang seatbelt niya at tinawid ang distansya namin at kumandong sa akin.
"Sakyan nalang kita Desmond para di ka magalit sa akin, okay?" aniya. Nagpapa-cute na naman sa akin ang Habibi ko. "Sorry, Desmond ko. Sorry na."
Hinalik-halikan niya pa ang mukha ko.
"I'm still galit, habibi."
"Sinakyan na kita Desmond." nguso niya.
Umigting ang panga ko ng kumiskis ang pwet niya sa kaibigan ko sa ibaba. Pùtàngina! Agad na nanikip ang suot kong pantalon.
"You should go home with me, habibi. Babalik ka na sa bahay ko."
"Pero magw-work pa rin ako Desmond. Gusto ko na doon sa Lattea."
Tumango ako sa kanya. I will let him on that. I will not chain him inside my house. Baka isipin ng iba ang possessive ko na. Hindi ako possessive. Pero syempre babakod pa rin ako dahil baka maraming nag-aabang dyan. Tsk!
"Okay, but you'll stay with me again. Nanay Susan and Tatay Carlos is sad because you leave the house."
"Okay, Desmond. Uuwi na ako sayo pero ang mama mo?"
Humalik ako sa labi niya. Tàngìna, gusto ko nang papakin ang mga labing iyon.
"I already talk to them."
"S-so okay lang sa kanila?"
"They can't still accept it habibi, but we will prove to them that our love can withstand storms and challenges."
"Uhm! I love you Desmond ko. Sorry ulit."
"I love you, habibi." Humalik na naman ako sa kanya.
"Hindi ka na galit?" tanong na niya naman.
"Still galit."
Ngumuso siya sa akin.
"Paano 'yan wala akong alam na ibang gawin Desmond. Wala nang tinuro sila Dareen at Frenny sa akin."
Natawa ako doon. Fùck! Ang cute talaga ng habibi ko kahit anong gawin niya.
Ngumuso siya at nilaruan ang butones ng dress shirt ko.
"Sisirin nalang kita Desmond. Pwede?"
Lumakbay ang kamay ko sa malambot na pang-upo ni Habibi.
"Papadapin din kita habibi."
Ngumuso siya sa akin at nagnakaw ng halik sa labi ko.
"Dadapa naman ako Desmond. Sayo lang ako dadapa Desmond."
"Fùck! That's good, habibi!"
After that umuwi na rin si Habibi sa bahay ko. Everything went back to normal except that my Habibi works at Lattea. Mukhang nagugustuhan niya na rin naman doon. At masaya akong nakikita kong dahan-dahan nang nagm-mature si Habibi in his own way.
I will forever treasure the little and cute moments we shared together. In the midst of everything and the odds, I found love. In the midst of my confusion and hesitation in my life, I found my rest. I found my home, my tranquil. My Habibi may not be perfect, I may not be a perfect boyfriend, yet we're able to find solutions and we're able to find the missing pieces of our imperfections. We were able to embrace each other's flaws. We may fight over little things, but we are able to fix them. Others may not understand what we have, what our relationship is, but the essence and importance of it is that we love each other, we understand each other, we choose one another every day, and lastly, we didn't tramp on anyone.
***
Thank you for reading!❤🥰 See ya on the story's special chapters!