နောက်တစ်နေ့ ၈ နာရီခွဲအချိန်၌ ဧကရာဇ်မောင်တစ်ယောက် ပေါ့ပါးသည့်သာမာန်ဝတ်ဆုံတစ်စုံဝတ်ကာ လက်ကငွေရောင်လက်စွတ်ကွင်းလေးကလွဲ၍ ခန္ဓာကိုယ်က တန်ဖိုးကြီးပစ္စည်မှန်သမျှ ချွတ်ထားခဲ့ပြီး အနက်ရောင်ဦးထုတ်တစ်လုံးဆောင်း၍ထွက်လာသည် ။
အိမ်တော်အောက်ထပ်တွင်တော့ အတွင်းရေးမှူး သက်မောင်က အရေးကြီးစာရွက်စာတန်းတွေထည့်ထားတဲ့ဖိုင်တစ်ခုကို ကိုင်ဆောင်လျှက် စောင့်နေသည် ။ ဘာမှပြင်ဆင်မထားပဲ ထွက်လာတဲ့ ဧကရာဇ်မောင်ကိုလဲမြင်ရော သက်မောင်က အံ့ဩတကြီးဖြင့် မေးလိုက်သည် ။
" သူဌေး … ဘာကြောင့်ဒီပုံစံနဲ့ထွက်လာတာလဲ … အစည်းအဝေးပွဲတက်ရောက်ဖို့ နာရီဝက်ပဲလိုတော့တယ် "
ထိုအခါမှ ဧကရာဇ်မောင် ဒီနေ့ရဲ့ရက်စွဲကိုကြည့်လိုက်ပြီး စာချုပ်ချုပ်ဖို့ကိစ္စရှိနေတာကို သတိရသွားသည် ။ ဒါပေမဲ့ ၉ နာရီမှာ ကလေးကျောင်းမှာ သားလေးနဲ့မုဒြာကိုတွေ့ခွင့်ရမှာမို့ သူ့အာရုံထဲမှာ ကျန်တာဘာမှမရှိနေတော့ပေ ။
" သက်မောင် … အဲ့ပရော့ဂျက်ကို မင်းပဲဦးဆောင်လိုက် "
" ဒါပေမဲ့ … ဒါကနိုင်ငံခြားဧည့်သည်တော်တွေကိုယ်တိုင်လာရောက်ပြီး မြေနေရာရင်းနီးမြှုပ်နှံမှုစာချုပ်ချုပ်မှာမို့ သူဌေးကိုယ်တိုင်သွားမှရမှာ "
အရင်က အလုပ်ကိစ္စကလွဲပြီး ဘာကိုမှစိတ်မဝင်စားတဲ့ ဧကရာဇ်မောင်က ခုတော့ အလွန်အရေးကြီးတဲ့ပရောဂျက်ကို နည်းနည်းလေးမှပင် ဂရုမစိုက်တော့ပေ ။
" ငါမအားဘူး … ငါ့မှာစီးပွားရေးထက်အရေးကြီးတဲ့အလုပ်ရှိတယ် … အဲ့မြေကွက်တွေကိုငါမရလဲ ထူးပြီးအခွင့်အရေးဆုံးရှုံးတာမှမဟုတ်တာ … သူတို့ဘက်ကငါမလာလို့ ကမ်းလှမ်းမှုကို ပြန်ရုတ်သိမ်းမယ်ဆိုလဲလက်ခံလိုက် … ငါအတွက်အရေးမကြီးဘူး "
" ဒါပေမဲ့ … "
သက်မောင်ရဲ့စကားကို နားမတောင်တော့ပဲ ဧကရာဇ်မောင်ဟာ နာရီကိုကြည့်ပြီး ရေးကြီးသုတ်ပြာနှင့်ထွက်သွားလေတော့သည် ။
သက်မောင်ကတော့ သခင်ဖြစ်သူရဲ့အတွေးတွေကို နာမလည်နိုင်သလို ဒီလိုအမြတ်အစွန်းတွေအများကြီးရနိုင်တဲ့အခွင့်အရေးထက် အရေးကြီးတဲ့အရာက ဘာများဖြစ်မလဲ တွေးရင်းကျန်နေရစ်ခဲ့သည် ။
ဧကရာဇ်မောင် အမြန်နှုန်းတင်ပြီး ကျောင်းသို့ ၉ နာရီမထိုးမှီအရောက်လာခဲ့သည် ။ အိမ်တော်ကနေ မြို့ထဲကိုရောက်ဖို့ နာရီဝက်လောက် ကားစီးရပေမဲ့ ဧကရာဇ်မောင်က မိနစ် ၂၀ နှင့်ရောက်အောင် အမြန်နှုန်းတင်ပြီးမောင်းလာခဲ့သည် ။
သူ့ရဲ့ခန့်ညားလှတဲ့အနက်ရောင်ကားကြီးကို ကျောင်းရဲ့အနီးနားကဂိုထောင်တစ်ခုမှာ လုံခြုံရေးတွေထံအပ်ခဲ့ပြီး ကျောင်းပေါက်ဝထိ လမ်းလျှောက်လာခဲ့သည် ။
ခုသူ့ရဲ့ပုံစံက သာမာန်အရပ်သားပုံစံဝတ်ဆင်ထားပြီး အနက်ရောင်ဦးထုတ်တစ်လုံးကိုဆောင်းထား၍ ချောမောပြီး ကြည့်ကောင်းယုံကလွဲ၍ ဥက္ကဌတစ်ယောက်မှန်း ဘယ်သူမှမသိနိုင်ကြပေ ။ ရုပ်ဖျက်စွမ်းရည် တိုးတက်လာပြီလို့ဆိုရမည် ။
ဧကရာဇ်မောင် ကျောင်းထဲသို့မဝင်သေးပဲ အပေါက်ဝနားမှာရပ်နေပြီး မုဒြာထွက်လာမည့် လမ်းချိုးလေးဘက်သို့ မျှော်ကာကြည့်နေမိသည် ။ အချိန်တိကျစွာပင် ၉ နာရီထိုးတော့ လမ်းချိုးလေးထဲကနေ စက်ဘီးလေးတစ်စီးထွက်လာသည် ။
မုဒြာရဲ့ဆံနွယ်လေးတွေက လေထဲမှာဝဲပျံနေပြီး မျက်နှာရဲ့အလှက ထင်ရှားစွာပေါ်လွင်နေသည် ။ အရင်နှစ်တွေကထက် မုဒြာ မျက်နှာလေးပိုသေးကာ အတော်လေးဝိတ်ကျသွားပုံပေါ်သည် ။
သားငယ်လေးက မုဒြာရဲ့အရှေ့က ထိုင်ခုံးလေးပေါ်မှာထိုင်လိုက်လာပြီး လက်လေးတွေကိုဖြန့်ကာ ပျော်မြူးနေသည် ။ ချစ်စရာကောင်းလွန်းတဲ့ ထိုလူသားလေး ၂ ယောက်အား ဧကရာဇ်မောင် သတိလက်လွတ်ဖြင့်ငေးကြည့်နေမိသည် ။
စက်ဘီးလေးသူ့အရှေ့က ဖြတ်မောင်းသွားတော့မှ ဧကရာဇ်မောင် သတိပြန်ဝင်လာခဲ့သည် ။ စက်ဘီးပေါ်က ကလေးငယ်လေးက ဘေးနားမှာရပ်နေတဲ့ ဧကရာဇ်မောင်ကိုမြင်တော့ လက်ပြကာ နှုတ်ခွန်းဆက်လာသည် ။
" ဦးဦး … မင်ဂါပါ "
သားလေးရဲ့ နှုတ်ချိုပြီးပြုံးရွှင်နေတဲ့မျက်နှာလေးကိုမြင်တော့ ဧကရာဇ်မောင် ရင်ထဲမှာ နွေးကနဲဖြစ်သွားကာ ပွေ့ဖက်ထားချင်နေမိသည် ။ သူကလဲပြန်ပြီးနှုတ်ဆက်လိုက်တော့ သားလေးကသွားဖြူဖြူလေးတွေပေါ်သည်ထိ ပြုံးသွားသည် ။
" ဦးဦး ကုကုနဲ့တူတူလာကစားတာလား "
သားလေးက စကားစပြီးမေးလာတော့ ဧကရာဇ်လဲ သာလေးအနားသွားကာ ခေါင်းလေးကို အသာအယာလေးပုတ်ပေးလိုက်ကာ ……
" ဦးဦးက သားသားတို့ကို အဖော်လာပြုပေးတာ … မပျော်ဘူးလား "
" ပျော်တယ် … ကုကုက ဦးဦးကိုလွမ်းနေတာ ဦးဦးပေးတဲ့ကားကားကြီးနဲ့ အပြင်မှာသွားမောင်းချင်သေးတယ် … ဒါပေမဲ့ ပါပါးက ခွင့်ပြုဘူး "
" ဒါဆို ကျောင်းပိတ်တဲ့နေ့ကျရင် ဦးဦးလာခေါ်ပေးမယ် … နောက်ထပ်ဘယ်ကိုသွားချင်သေးလဲ "
ကုကုလေးက မျက်လုံးလေးတွေလပ်ကာ ပျော်သွားပြီး သွားချင်တဲ့နေရာတွေကိုပြောလာတော့သည် ။
" ကုကုကစားကွင်းသွားချင်တယ် ဦးဦး … ပြီးတော့ ပန်းခြံကိုလဲသွားမယ် … ပြီးတော့ ကုကုသူငယ်ချင်းတွေပြောတဲ့ ပွဲတော်ဈေးကိုလဲသွားချင်တယ် … အဲ့မှာမိုးပျံပူဖောင်းတွေရော ရုပ်ရုပ်တွေရောအားကြီးပဲတဲ့ "
ဧကရာဇ်က သားလေးအားရပါးရပြောနေတာလေးကိုကြည့်ကာပြုံးလိုက်ပြီး အားလုံးကို လိုက်ပို့ပေးမည်ဟု ကတိပေးလိုက်သည် ။
မုဒြာက စက်ဘီးရပ်လိုက်ပြီးကတည်းက ကျောင်းတံခါးစောင့်ဦးလေးကြီးထံ စကားတွေပြောကာ ဧကရာဇ်မောင်အား လှည့်ပင်မကြည့်ပေ ။ တံခါးစောင့်ဦးလေးကြီးက ဧကရာဇ်မောင်အား ညွှန်ပြကာ မေးလာသည် ။
" ဟိုလူက မင်းနဲ့အတူလာတဲ့သူဆိုတာ သေချာရဲ့လား … သူ့ပုံစံက ထူးဆန်းတယ် "
မုဒြာက အနောက်သို့ ဖြတ်ခနဲတစ်ချက်သာကြည့်လိုက်ပြီး …
" သူလဲအကူလာတဲ့သူပါ "
ထိုအခါမှ တံခါးစောင့်က သူတို့ကို တံခါးဖွင့်ပြီး ဝင်ခွင့်ပေးလိုက်သည် ။ ကျောင်းမှာက မသိနားမလည်သေးတဲ့ ကလေးငယ်တွေများစွာရှိတာကြောင့် မိသားစုဝင်နဲ့တာဝန်ကျသူတွေကလွဲပြီး ကျောင်းတံခါးကိုဖွင့်မပေးချေ ။ ဒါကကလေးငယ်တွေလုံခြုံစေဖို့အတွက် ချမှတ်ထားတဲ့ စည်းကမ်းတစ်ခုဖြစ်သည် ။
ဧကရာဇ်မောင်က မနေ့ကမှခန့်အပ်ထားသည့်အကူဖြစ်တာကြောင့် သူ့မှာဝင်ထွက်ခွင့်ကဒ်ပြားမရှိသေးပေ ။ ဒါကြောင့်မုဒြာရဲ့အကူအညီနဲ့မှသာ ဝင်ခွင့်ရသည် ။
မုဒြာက သားလေးကို သူ့ရဲ့အတန်းထံပို့ပေးခဲ့ပြီး မုန့်လုပ်သည့်အဆောင်သို့ထွက်လာခဲ့ကြသည် ။ ဧကရာဇ်မောင်ကတော့ မုဒြာအနောက်ကနေ တိတ်တဆိတ်သာ လိုက်ပါလာသည် ။
အခန်းလေးထဲဝင်လာတော့ လေ့ကျင့်သည့်အချိန်မရောက်သေး၍ လူတွေရှင်းလင်းနေပြီး သန့်ရှင်းရေသမား ၂ ယောက်လောက်သာရှိနေသည် ။
" ဆရာလေး … ရောက်လာပြီလား "
ခပ်ဝဝသန့်ရှင်းရေးဝန်ထမ်းဦးလေးတစ်ယောက်က မုဒြာကိုမြင်တော့ နှုတ်ဆက်လိုက်သည် ။ ခုချိန်မှာ မုဒြာက အလွန်လူချစ်လူခင်ပေါကာ လူတိုင်းနှင့် ပနံသင့်စွာ နေထိုင်တတ်နေပြီ ။
" ဦးလေးလဲ စောစောရောက်နေတာပဲ … သန်ရှင်းလို့ရော ပြီးသွားပြီလား "
" ဟုတ်ကဲ့ … ခုပဲအပြီးသပ်နေတာပါ … ဒါ ဒါဆို သွားလိုက်ပါဦးမယ် "
အနောက်ကကပ်ပါလာတဲ့လူရဲ့ အရှိန်အဝါက ပြင်းလွန်း၍ ဦးလေးကြီးလဲ နှုတ်ဆက်ကာ ချက်ချင်းရှောင်ထွက်သွားသည် ။
ထိုအခါမှ မုဒြာသူ့ရဲ့ကျောဘက်က အေးဆိမ့်ဆိမ့်အငွှေ့အသက်ကိုရရှိလာ၍ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အလွန်နီးကပ်လှတဲ့ ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့ ရင်အုံကြီးနဲ့ တိုက်မိသွားပြီး ဟန်ချက်ပျက်လာ လဲကျမလိုဖြစ်သွားသည် ။
" အ့ "
မုဒြာရဲ့ပုခုံးလေးအား ဧကရာဇ်မောင်က ဖမ်းဆုတ်ကာ ထိန်းကိုင်လိုက်ပြီး အသံချိုချိုလေးဖြင့် ဆိုလိုက်သည် ။
" သတိထားမှပေါ့ "
ထိုအခြေအနေကြောင့် မုဒြာက ထိတ်ထိတ်လန့်လန့်နဲ့ ပြူးပြာသွားကာ ဧကရာဇ်လက်ကနေရုန်းထွက်လိုက်ပြီး …
" ခများသတိပေးစရာမလိုပါဘူး … ခများသာကျွန်တော်နဲ့ဝေးဝေးမှာနေပါ "
" ခုပဲမင်းလဲတော့မလိုဖြစ်သွားလို့ ကိုယ်ထိန်းကိုင်ပေးထားရတာလေ … ဘာကြောင့် ကိုယ်ကလိုက်ပြီးနှောက်ယှက်နေသလိုမျိုး ပြောရတာလဲ "
ဧကရာမောင် မုဒြာကိုယ်လေးအား ထိကိုင်လိုက်တဲ့တစ်ခနမှာ နှစ်တွေအကြာကြီး လွမ်းဆွတ်တမ်းတနေခဲ့ရသည့် ထိတွေ့မှုလေးကို လက်မလွှတ်ချင်ဖြစ်လာသည် ။
နှစ်ရှည်လများသူရှာဖွေနေခဲ့သည့် လူသားလေးက သူ့ရဲ့အရှေ့မှာရပ်နေပြီး သူနဲ့အလွန်နီးကပ်စွာရှိနေသည် ။ မုဒြာကိုယ်ရဲ့ အငွေ့အသက်လေးတွေကို ဘယ်လောက်ပင် ဖုံးကွယ်ထားပါစေ ဧကရာဇ်မောင် ခံစားလို့ရသည် ။ မုဒြာ ဘယ်လောက်ပင် မသိဟန်ဆောင်နေပါစေ ဧကရာဇ်ရဲ့နှလုံးသားက မုဒြာကိုမှတ်မိနေဆဲပင် ။
ရုတ်တရပ် ဧကရာဇ်မောင် လွမ်းဆွတ်မှုတွေကို ဆက်ပြီးမထိန်းချုပ်ထားနိုင်တော့ပဲ သူ့ရဲ့လက်တွေက မုဒြာခါးပေါ်ရောက်လာပြီး ပွေ့ဖက်ကာ သူ့ရဲ့ကြီးမာသည့် ရင်အုံကြီးနှင့် အုပ်မိုးလိုက်လေတော့သည် ။
အနောက်ကနေတင်းကြပ်စွာဖက်သွယ်လာခြင်းကြောင့် မုဒြာတစ်ကိုယ်လုံး ခဲတောင့်သွားသည် ။ ခုချိန်မှာ သန့်ရှင်းရေးတွေအားလုံး ထွက်ခွာသွား၍ အခန်းထဲမှာ ဧကရာဇ်မောင်နဲ့မုဒြာ ၂ ယောက်သာရှိနေတော့သည် ။
" …… "
အထိအတွေ့တွေကြောင့် မုဒြာရဲ့ကိုယ်က တဖြေးဖြေးပူလာပြီး သည်းမခံနိုင်တော့သည့်အဆုံး ဧကရာဇ်မောင်အား အဝေးသို့တွန်းထုတ်လိုက်သည် ။ အရှိန်ကပြင်း၍ အနောက်မှာရှိနေတဲ့ ဂျုံမုန့်နယ်သည့်စားပွဲနဲ့ ဧကရာဇ်ခါး ဆောင့်မိကာ အသံမြည်သွားသည် ။
ထိုစဉ်အခန်းတွင်းခနမျှတိတ်ဆိတ်သွားပြီး ဧကရာဇ်က သူ့အားအနည်းငယ်ကြောက်ရွံ့ပုံပေါ်နေတဲ့ မုဒြာအားကြည့်ကာ အနူးညံ့ဆုံးသော လေသံဖြင့် ဆိုလိုက်သည် ။
" မုဒြာ … မင်းကိုယ့်ကိုကြောက်နေဦးမယ်ဆိုတာ ကိုယ်သိပါတယ် … ဒါပေမဲ့ ခုကိုယ်အားလုံးကောင်းသွားပြီ … အရင်ကလိုမဟုတ်တော့ဘူး "
ထိုစကားကြားတော့ တစ်ဖက်က ချက်ချင်းပဲ ငြင်းဆန်လာသည် ။
" ခများဘာတွေပြောနေတာလဲ … ကျွန်တော်ဘာမှမသိဘူး … ပြီးတော့ ခုလိုလုပ်နေတာတွေကို ရပ်တန်းကရပ်ပါ … မဟုတ်ရင်ခများကိုရဲတိုင်ရလိမ့်မယ် "
" ကိုယ်မင်းကို အန္တရာယ်မပေးပါဘူး … ဒီတိုင်း "
" ကျွန်တော် လူတွေနဲ့ထိတွေ့ရတာကိုမုန်းတယ် … ထပ်ပြီးစောစောကလိုပြုမူမယ်ဆိုရင် ကျွန်တော့ရှေ့ကိုနောက်ထပ်ပေါ်မလာနဲ့တော့ "
ဧကရာဇ်မောင်က မုဒြာကို သူ့ရဲ့ရင်ခွင်ကြား ထပ်မံဆွဲမပွေ့မိအောင် သူ့ရဲ့လက်တွေကိုထိန်းချုပ်တဲ့အနေနဲ့ စားပွဲခုံအား တင်းကြပ်စွာ ကိုင်ဆောင်ထားသည် ။ မုဒြာသူ့ကို လုံးဝမုန်းပြစ်လိုက်တာကိုသိရတော့ ဝမ်းနည်းသွားသည် ။
" မင်းကိုယ့်ကို ဘယ်လောက်မုန်းမုန်း ကိုယ်ကတော့မင်းကို ဘယ်တုန်းကမှ မေ့မရခဲ့ဘူးမုဒြာ "
ဧကရာဇ်မောင် သနားစဖွယ်မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ပြောလာတော့ မုဒြာဆက်ပြီးမငြင်းဆန်တော့သလို အကြည့်တွေကိုလဲ ရှောင်ဖယ်လိုက်ပြီး လုပ်စရာရှိတာတွေကိုသာ စတင်လုပ်နေတော့သည် ။
ဧကရာဇ်မောင်ကလဲ ဒီအချိန်က စကားတွေဆက်ပြီးပြောနေလဲ အပိုပဲမို့ ဖြေးဖြေးချင်းသွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။ ခုချိန်ကနေစပြီး ဘယ်လောက်ပင်ခက်ခဲနေပါစေ မုဒြာကိုပြန်ပြီး ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရအောင် ကြိုးစားတော့မည်ပင် ။
တစ်ခနကြာတော့ ဆရာမလေး ၂ ယောက်နဲ့အတူ ကျောင်းသား အယောက် ၂၀ ခန့်က အခန်းထဲသို့ဝင်လာကြသည် ။ အများစုက ၅ နှစ် ၆ နှစ်အရွယ်ရှိပြီး ကုကုလေးနဲ့ရွယ်သူ ၄ နှစ်အရွယ် ကလေး ၅ ယောက်ပါလာသည် ။
" ဆရာလေး ကလေးတွေကို အေးအေးဆေးဆေးသင်ပေးလို့ရပါတယ် … ကျွန်မဆရာလေးလက်ထဲ အပ်ခဲ့ပါရစေ "
" ဟုတ်ကဲ့ … ကျွန်တော်နဲ့ သူ ကလေးတွေကိုထိန်းပေးထားမှာမို့ စိတ်ချလက်ချထားခဲ့ပါ "
ဆရာမတွေက နောက်ထပ်ကလေးတွေစောင့်ရှောက်ဖို့ရှိနေသေး၍ ထွက်သွားလေသည် ။ ကလေးငယ်တွေက ခုံနေရာအသီးသီးမှာဝင်ထိုင်လိုက်ကြပြီး စိတ်ပါဝင်စားစွာဖြင့် စတင်သင်ယူဖို့ပြင်ကြလေသည် ။
မုဒြာက ကလေးတွေရဲ့အရှေ့မှာရပ်ကာ လက်တွေ့လုပ်ပြနေသည် ။ ဧကရာဇ်မောင်က သင်ယူနေစဉ် ကလေးတွေမဆော့အောင်ထိန်းဖို့နဲ့ လေ့ကျင့်ဖို့ လိုအပ်သည့် ဂျုံနှင့်တစ်ခြား ပါဝင်ပစ္စည်းတွေကို ယူပေးဖို့တာဝန်ယူထား၍ ဘေးကနေ ရပ်စောင့်ပေးရသည် ။
မုဒြာကလေးတွေကို သင်ကြာပေနေချိန်တစ်လျှောက်လုံး ဧကရာဇ်မောင်က မုဒြာကိုသာငေးကြည့်နေသည် ။ သူသိလိုက်ရတာက ခုမုဒြာဟာ ပုံစံပါမက သူ့ရဲ့အမူအကျင့်အပြောအဆိုတွေပါ တစ်ခြားလူတစ်ယောက်အသွင် ပြောင်းလဲသွားပြီး သွက်လက်ကာ ဧကရာဇ်မောင်မမြင်ဖူးသည့်ပုံစံအသစ်မို့ ရင်ခုန်သံတွေပိုလို့ပင် မြန်ဆန်လာရသည် ။
အရင်က အိမ်ထဲမှာပဲနေပြီး လူတွေကိုကြောက်ရွံ့ကာ အပြင်ထွက်ရတာမကြိုက်တဲ့အရှုံးသမားလိုပုံစံက ခုတော့လူတွေကိုအပြုံးလေးနဲ့ဆွဲဆောင်ပြီး ချစ်ခင်အောင်နေတတ်လာသည် ။ ကလေးတွေကိုငြိမ်သက်အာင် စိတ်ဝင်စားစရာတွေပြောပြပြီး ထိန်းထားနိုင်သည် ။
ဧကရာဇ်မောင်အချိန်အကြာကြီးသိခဲ့တဲ့ လောကကြီးကိုမမြင်ပဲ သူ့တစ်ယောက်တည်းကိုသာကြည့်နေခဲ့တဲ့ကပ်ပါကောင်လေးက ခုတော့လူတွေအလယ်မှာ တောက်ပစွာရယ်မောကာ ဘယ်အရာကိုမှကပ်သွယ်မနေတော့ပဲ တစ်ယောက်တည်ပြီးပြည့်စုံစွာ ရှင်သန်နေနိုင်ခဲ့ပြီ ။
လရောင်ကိုအားကိုးပြီးမှ ပွင့်လန်းလာတဲ့ကုမုဒြာပန်းကလေးက ခုတော့နေ့ဘက်တွေမှာ နေရောင်ခြည်အောက်၌ လူတွေအားလုံးရဲ့အကြည့်တွေကို ဆွဲဆောင်နိုင်တဲ့ ပန်းလေးတစ်ပွင့် ဖြစ်လို့လာခဲ့ပြီ ။
" ဦးဦး "
ကလေးလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ကျယ်လောင်လှတဲ့အော်ခေါ်သံကြားမှ ဧကရာဇ်မောင် အသိပြန်ဝင်လာသည် ။
" ဦးဦး မုန့်မုန့်လုပ်တော့မယ် … လာကူညီပေး "
ခုချိန်မှာ မုဒြာက သင်ပြလို့ပြီးဆီးသွားပြီမို့ လက်တွေ့လေ့ကျင့်ရန်ပြင်နေကြသည် ။ မုဒြာအခန်းပြင်ခနထွက်သွားတော့မှ ဧကရာဇ်မောင်လဲ သူ့ရဲ့အလုပ်စတင်ချိန်ရောက်ပြီမို့ ဘေးနားကဂျုံအိပ်ကို လက်တစ်ဖက်ထည်းနဲ့ ဆွဲယူပြီး ကလေးငယ်တွေရဲ့ရှေ့ကခွက်ထဲကို ထည့်ပေးနေသည် ။
ကုကုလေးအလှည့်ရောက်တော့ ဧကရာဇ်က ဂျုံတွေထည့်ပေးနေစဉ် လက်သေးသေးလေးက ဂျုံတွေကိုကုတ်ယူလိုက်ကာ ဧကရာဇ်ထံသို့ ပတ်ဖြန်းလိုက်သည် ။
" အား ဟား ဟား … ဦးဦးလူဆိုးကြီးကို တိုက်ခိုက်မယ် "
ဦးထုတ်ဆောင်းထားဆဲမို့ မျက်နှာကိုသိပ်ပြီးမပေလိုက်ပေမဲ့ ဂျုံမုန့်ဖြူဖြူတွေက ဧကရာဇ်ရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ပြန့်ကျဲနေသည် ။ ထိုစဉ် ဘေးနားက ကလေးငယ်တွေကပါ ပျော်ရွှင်စွာဖြင့်ရယ်မောရင်း တောင်းကျန်းမှုတို့ စတင်လေတော့သည် ။
မုဒြာတစ်ယောက်ထည်း ထိန်းနေစဉ်က ကလေးတွေထိုသို့မပြုမူကြပဲ မုဒြာမျက်နှာမျက်နှာလွှဲလိုက်စဉ် ဧကရာဇ်မောင်ကူညီတော့မှ သူ့တို့အနိုင်ကျင့်လို့ရတဲ့အရုပ်တစ်ရုပ်ပမာ ဂျုံမှုန့်တိုက်ကွက်တွေနဲ့ စတင်ပြစ်ခပ်ကြသည် ။
တစ်ခနအကြာမှာပဲ ဆူညံသံတွေနဲ့အတူ အခန်းတစ်ခုလုံး ဂျုံမှုန့်တွေပြန့်ကျဲနေပြီး လူတိုင်းရဲ့မျက်နှာမှာ ဂျုံမှုန့်တွေ ပေကုန်သည် ။ အားလုံးရဲ့ပြစ်မှတ်ဖြစ်တဲ့ ဧကရာဇ်မောင်ကတော့ တစ်ကိုယ်လုံးဂျုံတွေပေလူးကုန်သည် ။
အကြည့်တစ်ချက်နဲ့တင် လူတွေဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင် ကြောက်ရတဲ့ သခင်ကြီးဧကရာဇ်မောင်တစ်ယောက် ကလေးတွေရဲ့ဝိုင်းဝင်းတိုက်ခိုက်ခြင်းကိုခံရလိမ့်မည်ဟု ဘယ်တုန်းကမှ ထင်မှတ်မထားခဲ့ပေ ။ တိုက်ပွဲကိုဦးဆောင်နေသူက သူ့ရဲ့သားလေး ကုဌေးရှင်းခန့်ဖြစ်နေ၍ ဘာမှပင်မလုပ်နိုင်ပဲ ငြိမ်ခံနေရသည် ။
" ဟူး … တော်ပြီကွာမင်းတို့တွေ … ဦးဦးအရှုံးပေးပြီ ဟုတ်ပြီလား … ကစားနေတာရပ်တော့ "
" ဦးဦးရှုံးပြီ … ကုကုတို့နိုင်ပြီ ရေး "
ခုံပေါ်မှာထရပ်ကာ ဂျုံတွေပေလူးနေတဲ့ကိုယ်သေးသေးလေးနဲ့ ကုကုလေးက အားရဝမ်းသာ ထအော်သည် ။ ဂျုံမှုန့်တွေကြောင့် ဧကရာဇ်မောင် အသက်ရှူပင်ကြပ်နေပြီး ကုကုလေးနဘေးဝင်ထိုင်လိုက်ကာ သူ့သားတော်ကြောင်း လက်မထောင်ပြီး ထောက်ခံလိုက်သည် ။ တကယ်လဲသူပင်မရှောင်ဖယ်နိုင်အောင် အဆက်မပျက်ဂျုံမှုန့်တွေနဲ့ ပြစ်ပေါက်နေခဲ့သည် ။
' ဒုံး '
" ဒါကဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ "
တံခါးဖွင့်ပြီးဝင်လာတဲ့မုဒြာ အခန်းတစ်ခုလုံး ဖြူဖွေးပြီးပြန့်ကြဲနေ၍ ဒေါသတကြီးမေးလိုက်သည် ။ ကလေးတွေအားလုံးက သူတို့အပြစ်သူတို့ သိတာမို့ ကြောက်ရွံ့နေကြသည် ။
မုဒြာက နံရံမှာထောင်ထားတဲ့ကြိမ်လုံးကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး စားပွဲခုံးအား ဒုံးကနဲမည်အောင်ရိုက်ကာ ထပ်မံမေးမြန်းလိုက်သည် ။
" ဒါတွေကို ဘယ်သူစပြီးဖွတာလဲ "
" သူတို့ "
အားလုံးကတစ်ညီတစ်ညွတ်ထည်း ကုကုလေးနဲ့ဧကရာဇ်တို့ထံလက်ညှိုးထိုးပြလာသည် ။ မုဒြာက ကို့သားအကြောင်းကိုယ်သိနေ၍ ဆက်ပြီးမမေးမြန်းတော့ပဲ ကုကုလေးအား ဆူလေတော့သည် ။
" ကုဌေရှင်းခန့် … ပါပါးဘာပြောထားလဲ "
" ကျောင်းရောက်ရင် ဆူဆူညံညံလုပ်ရဝူး … အပြေးရဝူး … အဆော့ရဝူး … ရန်အဖြစ်ရဝူး "
" ခုမင်းဘာအပြစ်လုပ်ခဲ့လဲ "
" ကုကုဘာအပြစ်မှလုပ်ဝူး "
မုဒြာက ကို့နှဖူးကိုသာပြန်ရိုက်ပြစ်ချင်တော့သည် ။ တစ်ခြားကလေးတွေက အပြစ်လုပ်ဖို့ကိုသတ္တိမရှိပဲ ကို့သားလေးကသာ ဦးဆောင်ပြီးအပြစ်တွေလုပ်နေသည် ။ ပြဿနာတစ်ခုခုဖြစ်တိုင်း ဘယ်သူလဲလို့မေးစရာမလိုအောင် ကုကုလေးက ပွဲတိုင်ကျော်ဖြစ်နေ၍ပင် ။
" ကို့အပြစ်ကိုမသိတာက အပြစ်တစ်ခုပဲ … စားစရာလုပ်တဲ့ဂျုံတွေနဲ့ဆော့တာကအပြစ်တစ်ခု … ခု အပြစ် ၂ ခုဖြစ်သွားပြီး … ခုချက်ချင်းထလာပြီး အရှေ့မှာဒူးထောက်ထိုင်ပြီး အပြစ်ခံယူ "
ကုကုလေးက သူ့အပြစ်သူသိသွားပြီး မငြင်းဆန်တော့ပဲ ချက်ချင်းထလာကာ အရှေ့မှာဒူးထောက်ထိုင်ကာ နားရွက်လေးကို လက် ၂ ဖက်ဖြင့်ဆွဲထားသည် ။ ကုကုလေးအပြစ်ပေးခံနေရတာကို ဘယ်သူမှမလှောင်ရယ်ရဲကြပဲ သူတို့ပါအပြစ်ပေးခံရမှာကြောက်ပြီး ငြိမ်နေကြသည် ။
ထိုစဉ် မုဒြာက ဧကရာဇ်မောင်အားကြည့်ကာ ဆိုလိုက်သည် ။
" ခများရောပဲ … ကို့အပြစ်ကိုမသိဘူးလား … အပြစ်လာခံယူ "
ဧကရာဇ်မောင်က ဂျုံတွေပေနေပြီး လူရုပ်ပါပျောက်နေတဲ့သူ့ကိုယ်သူညွှန်ပြလာပြီး …
" ကိုယ်ရောလား "
" ဒီနားမှာ ဘယ်သူရှိသေးလို့လဲ … ကလေးတွေကိုငြိမ်အောင်မထိန်းတဲ့အပြင် ခများကပါဝင်ပြီးဆော့လိုက်သေးတယ် … အပြစ်ပေးခံသင့်တယ်မထင်ဘူးလား "
" အာ … ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ် … အပြစ်ခံယူပါ့မယ် "
ဧကရာဇ်မောင်က ထလာပြီး ကုကုလေးနဘေးမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ကာ ကုကုလေးအတိုင်း သူ့နား ၂ ဖက်ကို လက်ဖြင့်ကိုင်ထားလိုက်သည် ။ သန်မာလှတဲ့လူကြီး ကလေးလေးလိုအပြစ်ပေးခံရတာမြင်တော့ ကြောက်ပြီးငြိမ်နေတဲ့ကလေးတွေအားလုံး မအောင့်နိုင်တော့ပဲ ဟားတိုက်ကာ ရယ်ချပြီး ပွဲကျနေလေတော့သည် ။
ထိုမြင်ကွင်းကြောင့် မုဒြာကိုယ်တိုင်လဲ အနည်းငယ်ရယ်မိသွားပေမဲ့ ချက်ချင်းပဲ မျက်နှာထားကိုပြန်တည်လိုက်သည် ။ ဧကရာဇ်မောင်က မုဒြာရယ်လိုက်တာကို မြင်လိုက်ရ၍ ဒီအနေအထားကရှက်ဖို့ကောင်းပေမဲ့ သူ့လုပ်ရပ်ကိုသူ ကျေနပ်သွားသည် ။ ထိုစဉ် မုဒြာထံက တည်ငြိမ်သောစကားသံ ထွက်ပေါ်လာသည် ။
" ခများဒါကအပြစ်ခံယူတယ်လို့ထင်နေတာလား … ခများအပြစ်ဒါဏ်က ဒီအခန်းတစ်ခုလုံးကို ပြန်ပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရမှာကိုပြောတာ "
" အာ ကိုယ်နားလည်ပြီ … ချက်ချင်းလုပ်လိုက်ပါ့မယ် "
မုဒြာအပြုံးလေးကို မြင်ခွင်ရလိုက်၍ ဧကရာဇ်မောင်စိတ်တွေက ရွှင်လန်းနေပြီး တစ်ယောက်ထည်း ကြမ်းတိုက် ခုံသုတ်သည့်အလုပ်တွေကို လူစားထိုးခံရသည့်အလား တက်ကြွစွာလုပ်နေလေတော့သည် ။
ဧကရာဇ်မောင်တစ်ယောက် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးသွားချိန်မှာ တစ်ဖက်အခန်းတွင်မုဒြာလဲ ကလေးလေးတွေအားလုံး သင်ကြားမှုအပေါ် စိတ်ပါဝင်စားအောင် ထိန်းနိုင်လိုက်လေပြီ ။
ကုကုလေးက ရှေ့ဆုံးခုံမှာထိုင်နေပြီး ဂျုံမှုန့်တွေကို ရေလောင်းကာလက်ဖြင့်နယ်နေရသည့်အပေါ် အလွန်ပျော်ရွှင်ကာ မုဒြာသင်ပြသည့်အတိုင်း လုပ်ဆောင်နေသည် ။
ကျန်ကလေးငယ်လေးများကလဲ အချင်းချင်းဖေးမကူညီရင်း ဂျုံလုံးလေးဖြစ်သည်ထိ ပြုလုပ်နေကြသည် ။
" ဦးဦး … ဒီနေ့ဘယ်မုန့်ကိုအရင်သင်မှာလဲဟင် "
မုဒြာက လက်နုနုလေးနဲ့ ဂျုံတွေကို ကျွမ်းကျင်စွာနယ်နေရင်း ကလေးမလေးတစ်ယောက်ရဲ့အမေးကိုကြားတော့ ပြုံးကာ ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။
" ဒီနေ့ ပေါင်မုန့်ဖုတ်နည်းကို အရင်သင်ပေးမယ် "
" ဘယ်လိုပေါင်မုန့်လဲဟင် "
" ပေါင်မုန့်က အမျိုးမျိုးရှိတယ် … ဒီနေ့ရိုးရိုးပေါင်မုန့်ကိုမှ အရုပ်လေးတွေပုံပေါ်အောင်ဖော်ကြမယ် … ပြီးရင် အပေါ်ကနေ ခရင်မ်နဲ့ အလှဆင်မယ် "
" အဲ့ဒါက ခက်လားဟင် … သမီးရဲ့ဂျုံလုံးက အဆင်မပြေဘူး ဦးဦး "
မုဒြာက သတ္တိရှိရှိမေးမြန်းလာတဲ့ ၅ နှစ်အရွယ်ကလေးမလေးရဲ့စားပွဲရှေ့က ဂျုံနယ်သည့်ခွက်ကိုကြည့်လိုက်တော့ ဂျုံမှုန့်တွေက လုံးမနေသေးပေ ။ သူကလိုအပ်ချက်ကို ပြောပြလိုက်သည် ။
" ခုသမီးရဲ့ဂျုံလုံးက ရေနည်းနေသေးတယ် … ရေကိုဇွန်းနဲ့ ၂ ဇွန်းလောက်ထည့်ပြီး လုံးသွားအောင်နယ်လိုက် "
ကလေးမလေးက မုဒြာသင်ပြသည့်အတိုင်း လုပ်ဆောင်လိုက်တော့ အဆင်ပြေသွားသည် ။ ကျန်တဲ့ကလေးငယ်လေးတွေကလဲ သူတို့အဆင်မပြေတာတွေကို မုဒြာပြောပြသည့်အတိုင်းနည်းယူပြီးပြုလုပ်ချိန်မှာ အားလုံးမုန့်လုပ်ရန်အဆင်သင့်ဖြစ်သွားကြသည် ။
" ရေး … ပြီးသွားပြီ "
" ဟုတ်ပြီ … ဂျုံကိုလုံးပြီးပြီဆိုရင် ဦးဦးပြတဲ့အတိုင်း အရှေ့မှာချထားတဲ့ပုံစံခွက်လေးတွေထဲကိုတည့်ပြီး ဖုတ်ရမယ် … မဖုတ်ခင်မှာ ဂျုံလုံးကိုကြိုက်တဲ့ပုံဖော်လို့ရတယ် "
" ဦးဦး … ဒီမုန့်တွေကိုဖုတ်ပြီးရင် ယူလို့ရလားဟင် "
" ရတာပေါ့ … သားတို့သမီးတို့ အချစ်ရဆုံးသူတွေကို ကြွေးဖို့ယူသွားလို့ရတယ် … ပြီးတော့ပထမဆုံးအဆင့် မုန့်ဖုတ်ရာမှာ အကောင်းဆုံးပြုလုပ်နိုင်တဲ့သူကို ဦးဦးကလဲဆုချဦးမှာ "
" ဝါး … ပျော်စရာကြီး "
ကလေးလေးတွေရဲ့မျက်လုံးလေးတွေက လပ်ကနဲဖြစ်သွားကာ သင်ကြာမှုအပေါ် ပိုပြီး အာရုံစိုက်လာကြသည် ။ ဧကရာဇ်မောင်က အခန်းထဲဝင်လာကတည်းက မုဒြာအပေါ်အာရုံစိုက်ကာ ငေးကြည့်နေသည် ။
သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးသွားလို့မောသွားပေမဲ့ မုဒြာရဲ့မုန့်လုပ်နေတဲ့ပုံလေးအား မြင်နေရတော့ အမောတွေပြေသွားရပြန်သည် ။ ထိုလူသားလေးသာ သူ့အနားမှာရှိနေလျှင် ဘယ်လိုခက်ခဲပင်ပန်းချင်းတွေမဆို ဧကရာဇ်မောင် ရင်ဆိုင်နိုင်သည် ။
သူကြည့်နေတာကြာလာပေမဲ့ မုဒြာကတော့ လှည့်ကြည့်မလာပေ ။ ကလေးငယ်တွေလောက်ပင် မုဒြာရဲ့အာရုံစိုက်ခြင်းကိုမခံရတော့ ဧကရာဇ်မောင် အနည်းငယ်တော့ ဝမ်းနည်းသွားသည် ။
အတိတ်ကလို တစ်ခြားသူတွေထက် သူ့အပေါ်ကိုသာ အာရုံစိုက်နေတတ်တဲ့ မုဒြာကို ပြန်မရနိုင်တော့မှန်းသိပေမဲ့ တစ်ခြားသူတွေထက် သူ့ကိုသာလစ်လျှူရှုထားခြင်းမျိုး ခံရလောက်သည်ထိအေးစက်လိမ့်မည်ဟုတော့ မျှော်လင့်မထားမိပေ ။
ဂျုံမှုန့်တွေ တစ်ကိုယ်လုံးပေနေတဲ့ ဧကရာဇ်မောင်တစ်ယောက် အင်္ကျီအပေါ်ထည်နဲ့ဦးထုတ်ကိုချွတ်လိုက်ပြီး ကလေးတွေရဲ့ဟိုးအနောက်ဆုံးကခုံပေါ်မှာ တိတ်တဆိတ်ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။
သူသာ မုဒြာနှစ်သက်သည့်မုန့်လုပ်နည်းကို ကလေးတွေနဲ့အတူသင်ကြားလျှင် မုဒြာရဲ့ဂရုစိုက်မှုသေးသေးလေးကိုတော့ ရရှိလိမ့်မည်ဟုတွေးထင်လိုက်သည် ။
ထိုစဉ် ရှေ့ဆုံးခုံမှာထိုင်နေတဲ့ ကုကုလေးက နောက်ဆုံးခုံမှာထိုင်နေတဲ့ ဧကရာဇ်မောင်ကိုလှည့်ကြည့်လာပြီး အကြံတစ်ခုရကာ ခုံပေါ်ကနေထလာသည် ။ ခြေထောက်သေးသေးလေးတွေ သူ့အရှေ့မှာလာရပ်တော့မှ ဧကရာဇ်မောင် ငေးငိုင်နေရာကနေအသိဝင်လာပြီးကြည့်လိုက်သည် ။
" သားလေး "
" ဂျာ "
ကုကုလေးက မျက်နှာချိုလေးနဲ့ ချက်ချင်းတုန့်ပြန်လာသည် ။ ဧကရာဇ်မောင် လမ်းပျောက်နေစဉ် နောက်ဆုံးတော့ ကယ်တင်ရှင်လေး ပေါ်လာခဲ့ပြီ ။ ကုကုလေးလက်ထဲမှာ ပေပွနေတဲ့ဂျုံမှုန့်ခွက်ကိုမြင်တော့ ဧကရာဇ်မောင်က အလိုက်သတိနဲ့မေးလိုက်သည် ။
" ဦးဦး သားလေးကို ဘာကူညီပေးရမလဲ "
ကုကုလေးက ဧကရာဇ်မောင်အနားကပ်ကာ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည် ။
" ဦးဦး ကုကုနဲ့တူတူ ပူးပေါင်းချင်လား "
" ဘယ်လိုမျိုးလဲ "
" ကုကုနဲ့တူတူ အကောင်းဆုံးမုန့်တွေနဲ့ ပါပါးကိုအံ့ဩသွားအောင်လုပ်မယ် … မုန့်ကလဲ ဦးဦးကူညီမှကုကုလုပ်နိုင်မှာ "
လူလည်လေးက အကောင်းဆုံးမုန့်တွေလုပ်နိုင်ဖို့ ဧကရာဇ်မောင်အား စစ်ကူခေါ်ချင်းဖြစ်သည် ။ ကံဆိုးတာက ဧကရာဇ်မောင်ဟာ ရုပ်ချောပြီး ထက်မြတ်တဲ့ဥက္ကဌတစ်ယောက်ဖြစ်ယုံကလွဲ၍ မုန့်တွေနဲ့ပတ်သပ်ပြီး အတွေ့အကြုံမရှိသလို ဘာတစ်ခုမှဖြစ်ဖြစ်မြောက်မြောက် မလုပ်နိုင်ပေ ။
ကုကုလေးနဲ့ဧကရာဇ်မောင် မဟာမိတ်ဖွဲပြီး ၁၅ မိနစ်အကြာမှာ တစ်ခြားကလေးတွေက ဂျုံလုံးတွေကို အရုပ်ပုံစံလေးတွေဖော်နေကြပေမဲ့ သူတို့ ၂ ယောက်ကတော့ ဂျုံလုံးအဆင့်ကိုပင် မရောက်ရှိသေးပေ ။ ကုကုလေးက ကြာလာတော့ စိတ်မရှည်နိုင်တော့ပေ ။
" ရား … ဦးဦးကဘာမှလဲလုပ်တတ်ဘူး "
" အဲ့ဒါက … ဦးကမှ မုန့်မလုပ်ဖူးတာ "
" အဲ့ဒါဆိုလဲ လုပ်နဲ့တော့ … ဖယ် "
ကုကုလေးက သူ့ရဲ့လက်သေးသေးလေးနဲ့ အမှားတွေကြီးလုပ်နေတဲ့ ဧကရာဇ်မောင်ကို တွန်းဖယ်လိုက်သည် ။
ကုကုလေးရန်လုပ်တာခံရတော့ ဧကရာဇ်မောင်တစ်ယောက် သူ့ကိုယ်သူအသုံမကျ၍ အပြစ်တင်နေမိသည် ။ မုဒြာရဲ့ယုံကြည်မှုကို ရဖို့မပြောနှင့် သားလေးရဲ့ယုံကြည်မှုကိုပင် မရရှိနိုင်တဲ့ ကိုယ့်ဘဝကိုပင် ပြန်သနားမိသည် ။ ထိုစဉ် သူတို့အနား မုဒြာရောက်လာသည် ။
" ကုကု … သူများကိုအားမကိုးရဘူးလို့ ပါပါးပြောထားတယ်လေ "
" ဟွန့် … အားကိုးလို့လဲရပါဘူး "
" …… "
ဧကရာဇ်မောင် ထပ်မံ၍ ကုကုလေးအပြစ်ပြောတာ ခံရပြန်သည် ။ စီးပွားရေးလောကရဲ့နံပါတ် ၁ သခင်ကြီးက မုန့်လုပ်သည့်နေရာမှာ ကလေးရဲ့ရှုံ့ချခြင်းကိုပါခံရသည့် 0 အဆင့်ဆိုတာကို လူတွေသိရင် တစ်လလောက်ပြောစမတ်သွင်နေလိမ့်မည် ။
ဧကရာဇ်မောင်က မုဒြာအနားရောက်လာခိုက် အခွင့်အရေးကို အရယူဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။ သူကချက်ချင်းပဲ မုဒြာလက်ကို ဖမ်းဆွဲလိုက်ပြီး …
" ဟိုလေး … ကိုယ့်ကိုလဲ သင်ပေးပါလား "
မုဒြာက အနည်းငယ်ကြောင်အမ်းစွာကြည့်နေပြီးမှ ပြန်ဖြေလာသည် ။
" ခများမှာအချိန်တွေအဲ့လောက်အားနေတာလား … မုန့်လုပ်တာကခများရဲ့ပုံစံနဲ့မဖြစ်ဘူး "
" ကိုယ်ကဘာဖြစ်လို့လဲ … ကိုယ်လဲသင်ရင်တတ်မြောက်နိုင်ပါတယ် "
" မုန့်လုပ်တာက ဦးနောက်နဲ့လုပ်ရတဲ့အလုပ်တွေလောက် မလွယ်ကူဘူး … နှလုံးသားနဲ့ဖန်တီးပြီး လက်တွေ့မှာဖြစ်မြောက်အောင်လုပ်နိုင်မှ စားကောင်းတဲ့မုန့်တစ်ခုဖြစ်လာမှာ "
" ကိုယ်လဲ နှလုံးသားနဲ့အကောင်ဆုံးဖန်တီးပြီးတော့ လက်တွေ့ပြုလုပ်ချင်တယ် … ပြီးတော့ကိုယ်အနှစ်သက်ရဆုံးလူကိုကြွေးချင်လို့ ကူညီပါကွာ နော် "
မုဒြာက အနည်းငယ်ငြိမ်သက်သွားပြီးမှ သူ့လက်ကိုကိုင်ထားတဲ့ ဧကရာဇ်ရဲ့လက်တွေကိုဖယ်လိုက်ကာ အကြည့်လွှဲလိုက်သည် ။
" ဒါဆိုလဲ သင်ပြနေစဉ်အတွင်း သေချာနားထောင်ပါ … ကလေးတွေရဲ့အချိန်ကို မဖုန်းတီးနဲ့ "
" စိတ်ချ … ကိုယ်အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင်လုပ်ဆောင်မယ် … မင်းလေးသာကိုယ့်ကို သင်ပြပေးရင်ပေါ့ "
နောက်ဆုံးတော့ မုဒြာ လက်ခံလိုက်ကာ ဂျုံနယ်သည့်အဆင့်ကိုပင်မအောင်မြင်သေးတဲ့ သားအဖနှစ်ယောက်အား စိတ်ရှည်လက်ရှည်နဲ့သင်ပြပေးနေသည် ။ ကုကုလေးက မုဒြာမုန့်လုပ်နေစဉ်တွေမှာ ကြည့်ဖူး၍ ဂျုံတွေကို ကောင်းမွန်စွာနယ်တတ်သည် ။ ဧကရာဇ်ကတော့ ခုမှစကိုင်ဖူး၍ စမ်းတစ်ဝါးဝါးဖြစ်နေသည် ။ အဆုံး၌ မုဒြာ စိတ်မရှည်တော့၍ ဧကရာဇ်ခွက်ထဲကဂျုံတွေကို ကိုယ်တိုင်နယ်ပြလိုက်တော့သည် ။
ခွက်တစ်ခုထည်းမှာ ဂျုံတွေကိုအတူတူနယ်နေပြီး လက်ချင်းထိမိသွားချိန် နွေးထွေးသည့်ခံစားချက်လေးရရှိကာ ဧကရာဇ်မောင်တစ်ယောက် ဟန်မဆောင်နိုင်လောက်အောင် ရင်တွေခုန်လာသည် ။ မုဒြာလက်ချောင်တွေက လှပပြီး လှုပ်ရှားပုံတိုင်းက ဆွဲဆောင်မှုရှိလှသည် ။
ဧကရာဇ်မောင်က မုဒြာရှင်းပြနေစဉ် မုဒြာရဲ့မျက်နှာလေးအား အတွေးလွန်ကာ ငေးကြည့်နေတတ်သည် ။ တစ်ခါတစ်ရံ မုဒြာရဲ့လက်ချောင်လေးတွေကို ဖမ်းကိုင်မိ၍ မုဒြာမျက်စောင်းထိုးတာကို ခံရသေးသည် ။
ကုကုလေးကတော့ လူကြီးတွေရဲ့ ကျီစယ်နေမှုကို မသိပဲ အတူတူမုန့်တွေပြုလုပ်နေရတာကို ပျော်နေသည် ။ အချိန်အနည်းငယ်ကြာတော့ ၃ ယောက်သားအတူပြုလုပ်ခဲ့တဲ့ ဂျုံလုံးလေးက အဆင်ပြေလို့သွားသည် ။
" မုန့်ကို ကိုယ်လိုချင်တဲ့ပုံစံလေးလုပ်ပြီး ခွက်ထဲမှာထည့်ထား … ပြီးရင်ဖုတ်လို့ရပြီ "
မုဒြာက တစ်ခြားကလေးတွေရဲ့အခြေအနေကိုကြည့်ဖို့ အမြန်ဆုံးထွက်သွားသည် ။ ဧကရာဇ်မောင်က နည်းပြလေးကိုအနားမှာ ဆွဲခေါ်ထားချင်ပေမဲ့ အခွင့်အရေးမရှိနေမှန်းသိတော့ သင်ပြထားသည့်အတိုင်း အကောင်းဆုံးပြုလုပ်ကာ ချီးကျူခံရဖို့ကို ရင်ခုန်စွာမျှော်လင့်နေသည် ။
ကုကုလေးက ဂျုံကိုလုံးပြီး လက်ဖြင့်ဖိကာပြားလိုက်ပြီးနောက် အနားလေးတွေကိုအတွန့်လေးတွေဖြစ်အောင်လုပ်နေသည် ။
" ဦးဦးကြည့် … ပန်းပွင့်ပုံလေး လှလား "
ကုကုလေးက သူလုပ်ထားတဲ့ပန်းပွင့်ပုံလေးကို ဧကရာဇ်မောင်အား ဂုဏ်ယူဝံ့ကြွားစွာပြနေသည် ။ ဧကရာဇ်မောင်ကလဲ သားလေးကို လက်မထောင်ပြီးချီးကျူးလိုက်သည် ။
" လှတယ်ကွာ … သားလုပ်တာတော်တယ် "
ချီးကျူးခံရတော့ ကုကုလေးလဲပျော်သွားသည် ။ ကလေးပီပီ ကုကုလေးက ဧကရာဇ်မောင်လုပ်နေတဲ့ပုံအားစူးစမ်းနေသည် ။ ဂျုံကိုအချောင်းဖြစ်အောင် လုပ်ပြီးကွေးနေတာကိုမြင်တော့ ကုကုလေးက အထူးအဆန်းမို့မေးကြည့်လိုက်သည် ။
" ဦးဦးက ဘာပုံလုပ်နေတာလဲ "
ဧကရာဇ်မောင်က သူ့မုန့်ရဲပုံကိုကြည့်ပြီး ဂုဏ်ယူစွာဖြင့်ဆိုလိုက်သည် ။
" ဒါကို အသည်းပုံလို့ခေါ်တယ် … နှလုံးသားနဲ့ထုစစ်ထားတာ … ဘယ်လောက်လက်ယာမြောက်လိုက်သလဲ "
သူ့ရဲ့အသည်းပုံက လက်တစ်ဝါးစာထက်ပင်ကျော်ကာ မျက်နှာလောက်ပင်ရှိရော့မည် ။
" အသည်းပုံက ဘယ်လိုကြီးလဲ "
" ဒါကို ကလေးတွေနားမလည်ပါဘူးကွာ … သားရဲ့ပါပါးနဲ့ဦးဦးတို့လို လူကြီးတွေပဲနားလည်တာ "
" ကုကုသိတဲ့အသည်းပုံက အလယ်ကအပေါက်ပါဘူး … အဲ့လောက်လဲရုပ်မဆိုးဘူး "
" …… "
ဧကရာဇ်မောင် သူ့လက်ရာကိုသူ ကွန်ဖီးဒန့်လယ်ဗယ်ဆိုးဟိုက်နေပေမဲ့ ကုကုလေးစကားကြောင့်တွေဝေသွားသည် ။
* အသည်းက အပေါက်မပါဘူးလား … တစ်ခုလုံးအပြည့်လား … အဲ့လိုဆို ဂျုံကမလောက်တော့ အကြီးကြီးလုပ်လို့မရဘူး … အစကနေပြန်လုပ်မှရမှာ *
…………………………………………………………………………………
To Be Continued ……
ေနာက္တစ္ေန႕ ၈ နာရီခြဲအခ်ိန္၌ ဧကရာဇ္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေပါ့ပါးသည့္သာမာန္ဝတ္ဆုံတစ္စုံဝတ္ကာ လက္ကေငြေရာင္လက္စြတ္ကြင္းေလးကလြဲ၍ ခႏၶာကိုယ္က တန္ဖိုးႀကီးပစၥည္မွန္သမွ် ခြၽတ္ထားခဲ့ၿပီး အနက္ေရာင္ဦးထုတ္တစ္လုံးေဆာင္း၍ထြက္လာသည္ ။
အိမ္ေတာ္ေအာက္ထပ္တြင္ေတာ့ အတြင္းေရးမႉး သက္ေမာင္က အေရးႀကီးစာ႐ြက္စာတန္းေတြထည့္ထားတဲ့ဖိုင္တစ္ခုကို ကိုင္ေဆာင္လွ်က္ ေစာင့္ေနသည္ ။ ဘာမွျပင္ဆင္မထားပဲ ထြက္လာတဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ကိုလဲျမင္ေရာ သက္ေမာင္က အံ့ဩတႀကီးျဖင့္ ေမးလိုက္သည္ ။
" သူေဌး … ဘာေၾကာင့္ဒီပုံစံနဲ႕ထြက္လာတာလဲ … အစည္းအေဝးပြဲတက္ေရာက္ဖို႔ နာရီဝက္ပဲလိုေတာ့တယ္ "
ထိုအခါမွ ဧကရာဇ္ေမာင္ ဒီေန႕ရဲ႕ရက္စြဲကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ကိစၥရွိေနတာကို သတိရသြားသည္ ။ ဒါေပမဲ့ ၉ နာရီမွာ ကေလးေက်ာင္းမွာ သားေလးနဲ႕မုျဒာကိုေတြ႕ခြင့္ရမွာမို႔ သူ႕အာ႐ုံထဲမွာ က်န္တာဘာမွမရွိေနေတာ့ေပ ။
" သက္ေမာင္ … အဲ့ပေရာ့ဂ်က္ကို မင္းပဲဦးေဆာင္လိုက္ "
" ဒါေပမဲ့ … ဒါကနိုင္ငံျခားဧည့္သည္ေတာ္ေတြကိုယ္တိုင္လာေရာက္ၿပီး ေျမေနရာရင္းနီးျမႇုပ္ႏွံမႈစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မွာမို႔ သူေဌးကိုယ္တိုင္သြားမွရမွာ "
အရင္က အလုပ္ကိစၥကလြဲၿပီး ဘာကိုမွစိတ္မဝင္စားတဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္က ခုေတာ့ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ပေရာဂ်က္ကို နည္းနည္းေလးမွပင္ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ေပ ။
" ငါမအားဘူး … ငါ့မွာစီးပြားေရးထက္အေရးႀကီးတဲ့အလုပ္ရွိတယ္ … အဲ့ေျမကြက္ေတြကိုငါမရလဲ ထူးၿပီးအခြင့္အေရးဆုံးရႈံးတာမွမဟုတ္တာ … သူတို႔ဘက္ကငါမလာလို႔ ကမ္းလွမ္းမႈကို ျပန္႐ုတ္သိမ္းမယ္ဆိုလဲလက္ခံလိုက္ … ငါအတြက္အေရးမႀကီးဘူး "
" ဒါေပမဲ့ … "
သက္ေမာင္ရဲ႕စကားကို နားမေတာင္ေတာ့ပဲ ဧကရာဇ္ေမာင္ဟာ နာရီကိုၾကည့္ၿပီး ေရးႀကီးသုတ္ျပာႏွင့္ထြက္သြားေလေတာ့သည္ ။
သက္ေမာင္ကေတာ့ သခင္ျဖစ္သူရဲ႕အေတြးေတြကို နာမလည္နိုင္သလို ဒီလိုအျမတ္အစြန္းေတြအမ်ားႀကီးရနိုင္တဲ့အခြင့္အေရးထက္ အေရးႀကီးတဲ့အရာက ဘာမ်ားျဖစ္မလဲ ေတြးရင္းက်န္ေနရစ္ခဲ့သည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္ အျမန္ႏႈန္းတင္ၿပီး ေက်ာင္းသို႔ ၉ နာရီမထိုးမွီအေရာက္လာခဲ့သည္ ။ အိမ္ေတာ္ကေန ၿမိဳ႕ထဲကိုေရာက္ဖို႔ နာရီဝက္ေလာက္ ကားစီးရေပမဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္က မိနစ္ ၂၀ ႏွင့္ေရာက္ေအာင္ အျမန္ႏႈန္းတင္ၿပီးေမာင္းလာခဲ့သည္ ။
သူ႕ရဲ႕ခန႔္ညားလွတဲ့အနက္ေရာင္ကားႀကီးကို ေက်ာင္းရဲ႕အနီးနားကဂိုေထာင္တစ္ခုမွာ လုံၿခဳံေရးေတြထံအပ္ခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းေပါက္ဝထိ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္ ။
ခုသူ႕ရဲ႕ပုံစံက သာမာန္အရပ္သားပုံစံဝတ္ဆင္ထားၿပီး အနက္ေရာင္ဦးထုတ္တစ္လုံးကိုေဆာင္းထား၍ ေခ်ာေမာၿပီး ၾကည့္ေကာင္းယုံကလြဲ၍ ဥကၠဌတစ္ေယာက္မွန္း ဘယ္သူမွမသိနိုင္ၾကေပ ။ ႐ုပ္ဖ်က္စြမ္းရည္ တိုးတက္လာၿပီလို႔ဆိုရမည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္ ေက်ာင္းထဲသို႔မဝင္ေသးပဲ အေပါက္ဝနားမွာရပ္ေနၿပီး မုျဒာထြက္လာမည့္ လမ္းခ်ိဳးေလးဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ကာၾကည့္ေနမိသည္ ။ အခ်ိန္တိက်စြာပင္ ၉ နာရီထိုးေတာ့ လမ္းခ်ိဳးေလးထဲကေန စက္ဘီးေလးတစ္စီးထြက္လာသည္ ။
မုျဒာရဲ႕ဆံႏြယ္ေလးေတြက ေလထဲမွာဝဲပ်ံေနၿပီး မ်က္ႏွာရဲ႕အလွက ထင္ရွားစြာေပၚလြင္ေနသည္ ။ အရင္ႏွစ္ေတြကထက္ မုျဒာ မ်က္ႏွာေလးပိုေသးကာ အေတာ္ေလးဝိတ္က်သြားပုံေပၚသည္ ။
သားငယ္ေလးက မုျဒာရဲ႕အေရွ႕က ထိုင္ခုံးေလးေပၚမွာထိုင္လိုက္လာၿပီး လက္ေလးေတြကိုျဖန႔္ကာ ေပ်ာ္ျမဴးေနသည္ ။ ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းတဲ့ ထိုလူသားေလး ၂ ေယာက္အား ဧကရာဇ္ေမာင္ သတိလက္လြတ္ျဖင့္ေငးၾကည့္ေနမိသည္ ။
စက္ဘီးေလးသူ႕အေရွ႕က ျဖတ္ေမာင္းသြားေတာ့မွ ဧကရာဇ္ေမာင္ သတိျပန္ဝင္လာခဲ့သည္ ။ စက္ဘီးေပၚက ကေလးငယ္ေလးက ေဘးနားမွာရပ္ေနတဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ကိုျမင္ေတာ့ လက္ျပကာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္လာသည္ ။
" ဦးဦး … မင္ဂါပါ "
သားေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခ်ိဳၿပီးၿပဳံး႐ႊင္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကိုျမင္ေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ ရင္ထဲမွာ ေႏြးကနဲျဖစ္သြားကာ ေပြ႕ဖက္ထားခ်င္ေနမိသည္ ။ သူကလဲျပန္ၿပီးႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ သားေလးကသြားျဖဴျဖဴေလးေတြေပၚသည္ထိ ၿပဳံးသြားသည္ ။
" ဦးဦး ကုကုနဲ႕တူတူလာကစားတာလား "
သားေလးက စကားစၿပီးေမးလာေတာ့ ဧကရာဇ္လဲ သာေလးအနားသြားကာ ေခါင္းေလးကို အသာအယာေလးပုတ္ေပးလိုက္ကာ ……
" ဦးဦးက သားသားတို႔ကို အေဖာ္လာျပဳေပးတာ … မေပ်ာ္ဘူးလား "
" ေပ်ာ္တယ္ … ကုကုက ဦးဦးကိုလြမ္းေနတာ ဦးဦးေပးတဲ့ကားကားႀကီးနဲ႕ အျပင္မွာသြားေမာင္းခ်င္ေသးတယ္ … ဒါေပမဲ့ ပါပါးက ခြင့္ျပဳဘူး "
" ဒါဆို ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ေန႕က်ရင္ ဦးဦးလာေခၚေပးမယ္ … ေနာက္ထပ္ဘယ္ကိုသြားခ်င္ေသးလဲ "
ကုကုေလးက မ်က္လုံးေလးေတြလပ္ကာ ေပ်ာ္သြားၿပီး သြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြကိုေျပာလာေတာ့သည္ ။
" ကုကုကစားကြင္းသြားခ်င္တယ္ ဦးဦး … ၿပီးေတာ့ ပန္းၿခံကိုလဲသြားမယ္ … ၿပီးေတာ့ ကုကုသူငယ္ခ်င္းေတြေျပာတဲ့ ပြဲေတာ္ေဈးကိုလဲသြားခ်င္တယ္ … အဲ့မွာမိုးပ်ံပူေဖာင္းေတြေရာ ႐ုပ္႐ုပ္ေတြေရာအားႀကီးပဲတဲ့ "
ဧကရာဇ္က သားေလးအားရပါးရေျပာေနတာေလးကိုၾကည့္ကာၿပဳံးလိုက္ၿပီး အားလုံးကို လိုက္ပို႔ေပးမည္ဟု ကတိေပးလိုက္သည္ ။
မုျဒာက စက္ဘီးရပ္လိုက္ၿပီးကတည္းက ေက်ာင္းတံခါးေစာင့္ဦးေလးႀကီးထံ စကားေတြေျပာကာ ဧကရာဇ္ေမာင္အား လွည့္ပင္မၾကည့္ေပ ။ တံခါးေစာင့္ဦးေလးႀကီးက ဧကရာဇ္ေမာင္အား ၫႊန္ျပကာ ေမးလာသည္ ။
" ဟိုလူက မင္းနဲ႕အတူလာတဲ့သူဆိုတာ ေသခ်ာရဲ႕လား … သူ႕ပုံစံက ထူးဆန္းတယ္ "
မုျဒာက အေနာက္သို႔ ျဖတ္ခနဲတစ္ခ်က္သာၾကည့္လိုက္ၿပီး …
" သူလဲအကူလာတဲ့သူပါ "
ထိုအခါမွ တံခါးေစာင့္က သူတို႔ကို တံခါးဖြင့္ၿပီး ဝင္ခြင့္ေပးလိုက္သည္ ။ ေက်ာင္းမွာက မသိနားမလည္ေသးတဲ့ ကေလးငယ္ေတြမ်ားစြာရွိတာေၾကာင့္ မိသားစုဝင္နဲ႕တာဝန္က်သဴေတြကလြဲၿပီး ေက်ာင္းတံခါးကိုဖြင့္မေပးေခ် ။ ဒါကကေလးငယ္ေတြလုံၿခဳံေစဖို႔အတြက္ ခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းတစ္ခုျဖစ္သည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္က မေန႕ကမွခန႔္အပ္ထားသည့္အကူျဖစ္တာေၾကာင့္ သူ႕မွာဝင္ထြက္ခြင့္ကဒ္ျပားမရွိေသးေပ ။ ဒါေၾကာင့္မုျဒာရဲ႕အကူအညီနဲ႕မွသာ ဝင္ခြင့္ရသည္ ။
မုျဒာက သားေလးကို သူ႕ရဲ႕အတန္းထံပို႔ေပးခဲ့ၿပီး မုန႔္လုပ္သည့္အေဆာင္သို႔ထြက္လာခဲ့ၾကသည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္ကေတာ့ မုျဒာအေနာက္ကေန တိတ္တဆိတ္သာ လိုက္ပါလာသည္ ။
အခန္းေလးထဲဝင္လာေတာ့ ေလ့က်င့္သည့္အခ်ိန္မေရာက္ေသး၍ လူေတြရွင္းလင္းေနၿပီး သန႔္ရွင္းေရသမား ၂ ေယာက္ေလာက္သာရွိေနသည္ ။
" ဆရာေလး … ေရာက္လာၿပီလား "
ခပ္ဝဝသန႔္ရွင္းေရးဝန္ထမ္းဦးေလးတစ္ေယာက္က မုျဒာကိုျမင္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္ ။ ခုခ်ိန္မွာ မုျဒာက အလြန္လူခ်စ္လူခင္ေပါကာ လူတိုင္းႏွင့္ ပနံသင့္စြာ ေနထိုင္တတ္ေနၿပီ ။
" ဦးေလးလဲ ေစာေစာေရာက္ေနတာပဲ … သန္ရွင္းလို႔ေရာ ၿပီးသြားၿပီလား "
" ဟုတ္ကဲ့ … ခုပဲအၿပီးသပ္ေနတာပါ … ဒါ ဒါဆို သြားလိုက္ပါဦးမယ္ "
အေနာက္ကကပ္ပါလာတဲ့လူရဲ႕ အရွိန္အဝါက ျပင္းလြန္း၍ ဦးေလးႀကီးလဲ ႏႈတ္ဆက္ကာ ခ်က္ခ်င္းေရွာင္ထြက္သြားသည္ ။
ထိုအခါမွ မုျဒာသူ႕ရဲ႕ေက်ာဘက္က ေအးဆိမ့္ဆိမ့္အေငႊ႕အသက္ကိုရရွိလာ၍ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလြန္နီးကပ္လွတဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕ ရင္အုံႀကီးနဲ႕ တိုက္မိသြားၿပီး ဟန္ခ်က္ပ်က္လာ လဲက်မလိုျဖစ္သြားသည္ ။
" အ့ "
မုျဒာရဲ႕ပုခုံးေလးအား ဧကရာဇ္ေမာင္က ဖမ္းဆုတ္ကာ ထိန္းကိုင္လိုက္ၿပီး အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးျဖင့္ ဆိုလိုက္သည္ ။
" သတိထားမွေပါ့ "
ထိုအေျခအေနေၾကာင့္ မုျဒာက ထိတ္ထိတ္လန႔္လန႔္နဲ႕ ျပဴးျပာသြားကာ ဧကရာဇ္လက္ကေန႐ုန္းထြက္လိုက္ၿပီး …
" ခမ်ားသတိေပးစရာမလိုပါဘူး … ခမ်ားသာကြၽန္ေတာ္နဲ႕ေဝးေဝးမွာေနပါ "
" ခုပဲမင္းလဲေတာ့မလိုျဖစ္သြားလို႔ ကိုယ္ထိန္းကိုင္ေပးထားရတာေလ … ဘာေၾကာင့္ ကိုယ္ကလိုက္ၿပီးေႏွာက္ယွက္ေနသလိုမ်ိဳး ေျပာရတာလဲ "
ဧကရာေမာင္ မုျဒာကိုယ္ေလးအား ထိကိုင္လိုက္တဲ့တစ္ခနမွာ ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး လြမ္းဆြတ္တမ္းတေနခဲ့ရသည့္ ထိေတြ႕မႈေလးကို လက္မလႊတ္ခ်င္ျဖစ္လာသည္ ။
ႏွစ္ရွည္လမ်ားသူရွာေဖြေနခဲ့သည့္ လူသားေလးက သူ႕ရဲ႕အေရွ႕မွာရပ္ေနၿပီး သူနဲ႕အလြန္နီးကပ္စြာရွိေနသည္ ။ မုျဒာကိုယ္ရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေလးေတြကို ဘယ္ေလာက္ပင္ ဖုံးကြယ္ထားပါေစ ဧကရာဇ္ေမာင္ ခံစားလို႔ရသည္ ။ မုျဒာ ဘယ္ေလာက္ပင္ မသိဟန္ေဆာင္ေနပါေစ ဧကရာဇ္ရဲ႕ႏွလုံးသားက မုျဒာကိုမွတ္မိေနဆဲပင္ ။
႐ုတ္တရပ္ ဧကရာဇ္ေမာင္ လြမ္းဆြတ္မႈေတြကို ဆက္ၿပီးမထိန္းခ်ဳပ္ထားနိုင္ေတာ့ပဲ သူ႕ရဲ႕လက္ေတြက မုျဒာခါးေပၚေရာက္လာၿပီး ေပြ႕ဖက္ကာ သူ႕ရဲ႕ႀကီးမာသည့္ ရင္အုံႀကီးႏွင့္ အုပ္မိုးလိုက္ေလေတာ့သည္ ။
အေနာက္ကေနတင္းၾကပ္စြာဖက္သြယ္လာျခင္းေၾကာင့္ မုျဒာတစ္ကိုယ္လုံး ခဲေတာင့္သြားသည္ ။ ခုခ်ိန္မွာ သန႔္ရွင္းေရးေတြအားလုံး ထြက္ခြာသြား၍ အခန္းထဲမွာ ဧကရာဇ္ေမာင္နဲ႕မုျဒာ ၂ ေယာက္သာရွိေနေတာ့သည္ ။
" …… "
အထိအေတြ႕ေတြေၾကာင့္ မုျဒာရဲ႕ကိုယ္က တေျဖးေျဖးပူလာၿပီး သည္းမခံနိုင္ေတာ့သည့္အဆုံး ဧကရာဇ္ေမာင္အား အေဝးသို႔တြန္းထုတ္လိုက္သည္ ။ အရွိန္ကျပင္း၍ အေနာက္မွာရွိေနတဲ့ ဂ်ဳံမုန႔္နယ္သည့္စားပြဲနဲ႕ ဧကရာဇ္ခါး ေဆာင့္မိကာ အသံျမည္သြားသည္ ။
ထိုစဥ္အခန္းတြင္းခနမွ်တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး ဧကရာဇ္က သူ႕အားအနည္းငယ္ေၾကာက္႐ြံ႕ပုံေပၚေနတဲ့ မုျဒာအားၾကည့္ကာ အႏူးညံ့ဆုံးေသာ ေလသံျဖင့္ ဆိုလိုက္သည္ ။
" မုျဒာ … မင္းကိုယ့္ကိုေၾကာက္ေနဦးမယ္ဆိုတာ ကိုယ္သိပါတယ္ … ဒါေပမဲ့ ခုကိုယ္အားလုံးေကာင္းသြားၿပီ … အရင္ကလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး "
ထိုစကားၾကားေတာ့ တစ္ဖက္က ခ်က္ခ်င္းပဲ ျငင္းဆန္လာသည္ ။
" ခမ်ားဘာေတြေျပာေနတာလဲ … ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမသိဘူး … ၿပီးေတာ့ ခုလိုလုပ္ေနတာေတြကို ရပ္တန္းကရပ္ပါ … မဟုတ္ရင္ခမ်ားကိုရဲတိုင္ရလိမ့္မယ္ "
" ကိုယ္မင္းကို အႏၲရာယ္မေပးပါဘူး … ဒီတိုင္း "
" ကြၽန္ေတာ္ လူေတြနဲ႕ထိေတြ႕ရတာကိုမုန္းတယ္ … ထပ္ၿပီးေစာေစာကလိုျပဳမူမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့ေရွ႕ကိုေနာက္ထပ္ေပၚမလာနဲ႕ေတာ့ "
ဧကရာဇ္ေမာင္က မုျဒာကို သူ႕ရဲ႕ရင္ခြင္ၾကား ထပ္မံဆြဲမေပြ႕မိေအာင္ သူ႕ရဲ႕လက္ေတြကိုထိန္းခ်ဳပ္တဲ့အေနနဲ႕ စားပြဲခုံအား တင္းၾကပ္စြာ ကိုင္ေဆာင္ထားသည္ ။ မုျဒာသူ႕ကို လုံးဝမုန္းျပစ္လိုက္တာကိုသိရေတာ့ ဝမ္းနည္းသြားသည္ ။
" မင္းကိုယ့္ကို ဘယ္ေလာက္မုန္းမုန္း ကိုယ္ကေတာ့မင္းကို ဘယ္တုန္းကမွ ေမ့မရခဲ့ဘူးမုျဒာ "
ဧကရာဇ္ေမာင္ သနားစဖြယ္မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ေျပာလာေတာ့ မုျဒာဆက္ၿပီးမျငင္းဆန္ေတာ့သလို အၾကည့္ေတြကိုလဲ ေရွာင္ဖယ္လိုက္ၿပီး လုပ္စရာရွိတာေတြကိုသာ စတင္လုပ္ေနေတာ့သည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္ကလဲ ဒီအခ်ိန္က စကားေတြဆက္ၿပီးေျပာေနလဲ အပိုပဲမို႔ ေျဖးေျဖးခ်င္းသြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္ ။ ခုခ်ိန္ကေနစၿပီး ဘယ္ေလာက္ပင္ခက္ခဲေနပါေစ မုျဒာကိုျပန္ၿပီး ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရေအာင္ ႀကိဳးစားေတာ့မည္ပင္ ။
တစ္ခနၾကာေတာ့ ဆရာမေလး ၂ ေယာက္နဲ႕အတူ ေက်ာင္းသား အေယာက္ ၂၀ ခန႔္က အခန္းထဲသို႔ဝင္လာၾကသည္ ။ အမ်ားစုက ၅ ႏွစ္ ၆ ႏွစ္အ႐ြယ္ရွိၿပီး ကုကုေလးနဲ႕႐ြယ္သူ ၄ ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလး ၅ ေယာက္ပါလာသည္ ။
" ဆရာေလး ကေလးေတြကို ေအးေအးေဆးေဆးသင္ေပးလို႔ရပါတယ္ … ကြၽန္မဆရာေလးလက္ထဲ အပ္ခဲ့ပါရေစ "
" ဟုတ္ကဲ့ … ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ သူ ကေလးေတြကိုထိန္းေပးထားမွာမို႔ စိတ္ခ်လက္ခ်ထားခဲ့ပါ "
ဆရာမေတြက ေနာက္ထပ္ကေလးေတြေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ရွိေနေသး၍ ထြက္သြားေလသည္ ။ ကေလးငယ္ေတြက ခုံေနရာအသီးသီးမွာဝင္ထိုင္လိုက္ၾကၿပီး စိတ္ပါဝင္စားစြာျဖင့္ စတင္သင္ယူဖို႔ျပင္ၾကေလသည္ ။
မုျဒာက ကေလးေတြရဲ႕အေရွ႕မွာရပ္ကာ လက္ေတြ႕လုပ္ျပေနသည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္က သင္ယူေနစဥ္ ကေလးေတြမေဆာ့ေအာင္ထိန္းဖို႔နဲ႕ ေလ့က်င့္ဖို႔ လိုအပ္သည့္ ဂ်ဳံႏွင့္တစ္ျခား ပါဝင္ပစၥည္းေတြကို ယူေပးဖို႔တာဝန္ယူထား၍ ေဘးကေန ရပ္ေစာင့္ေပးရသည္ ။
မုျဒာကေလးေတြကို သင္ၾကာေပေနခ်ိန္တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဧကရာဇ္ေမာင္က မုျဒာကိုသာေငးၾကည့္ေနသည္ ။ သူသိလိုက္ရတာက ခုမုျဒာဟာ ပုံစံပါမက သူ႕ရဲ႕အမူအက်င့္အေျပာအဆိုေတြပါ တစ္ျခားလူတစ္ေယာက္အသြင္ ေျပာင္းလဲသြားၿပီး သြက္လက္ကာ ဧကရာဇ္ေမာင္မျမင္ဖူးသည့္ပုံစံအသစ္မို႔ ရင္ခုန္သံေတြပိုလို႔ပင္ ျမန္ဆန္လာရသည္ ။
အရင္က အိမ္ထဲမွာပဲေနၿပီး လူေတြကိုေၾကာက္႐ြံ႕ကာ အျပင္ထြက္ရတာမႀကိဳက္တဲ့အရႈံးသမားလိုပုံစံက ခုေတာ့လူေတြကိုအၿပဳံးေလးနဲ႕ဆြဲေဆာင္ၿပီး ခ်စ္ခင္ေအာင္ေနတတ္လာသည္ ။ ကေလးေတြကိုၿငိမ္သက္အာင္ စိတ္ဝင္စားစရာေတြေျပာျပၿပီး ထိန္းထားနိုင္သည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္အခ်ိန္အၾကာႀကီးသိခဲ့တဲ့ ေလာကႀကီးကိုမျမင္ပဲ သူ႕တစ္ေယာက္တည္းကိုသာၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ကပ္ပါေကာင္ေလးက ခုေတာ့လူေတြအလယ္မွာ ေတာက္ပစြာရယ္ေမာကာ ဘယ္အရာကိုမွကပ္သြယ္မေနေတာ့ပဲ တစ္ေယာက္တည္ၿပီးျပည့္စုံစြာ ရွင္သန္ေနနိုင္ခဲ့ၿပီ ။
လေရာင္ကိုအားကိုးၿပီးမွ ပြင့္လန္းလာတဲ့ကုမုျဒာပန္းကေလးက ခုေတာ့ေန႕ဘက္ေတြမွာ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္၌ လူေတြအားလုံးရဲ႕အၾကည့္ေတြကို ဆြဲေဆာင္နိုင္တဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ျဖစ္လို႔လာခဲ့ၿပီ ။
" ဦးဦး "
ကေလးေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ က်ယ္ေလာင္လွတဲ့ေအာ္ေခၚသံၾကားမွ ဧကရာဇ္ေမာင္ အသိျပန္ဝင္လာသည္ ။
" ဦးဦး မုန႔္မုန႔္လုပ္ေတာ့မယ္ … လာကူညီေပး "
ခုခ်ိန္မွာ မုျဒာက သင္ျပလို႔ၿပီးဆီးသြားၿပီမို႔ လက္ေတြ႕ေလ့က်င့္ရန္ျပင္ေနၾကသည္ ။ မုျဒာအခန္းျပင္ခနထြက္သြားေတာ့မွ ဧကရာဇ္ေမာင္လဲ သူ႕ရဲ႕အလုပ္စတင္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီမို႔ ေဘးနားကဂ်ဳံအိပ္ကို လက္တစ္ဖက္ထည္းနဲ႕ ဆြဲယူၿပီး ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ေရွ႕ကခြက္ထဲကို ထည့္ေပးေနသည္ ။
ကုကုေလးအလွည့္ေရာက္ေတာ့ ဧကရာဇ္က ဂ်ဳံေတြထည့္ေပးေနစဥ္ လက္ေသးေသးေလးက ဂ်ဳံေတြကိုကုတ္ယူလိုက္ကာ ဧကရာဇ္ထံသို႔ ပတ္ျဖန္းလိုက္သည္ ။
" အား ဟား ဟား … ဦးဦးလူဆိုးႀကီးကို တိုက္ခိုက္မယ္ "
ဦးထုတ္ေဆာင္းထားဆဲမို႔ မ်က္ႏွာကိုသိပ္ၿပီးမေပလိုက္ေပမဲ့ ဂ်ဳံမုန႔္ျဖဴျဖဴေတြက ဧကရာဇ္ရဲ႕ကိုယ္ေပၚမွာ ျပန႔္က်ဲေနသည္ ။ ထိုစဥ္ ေဘးနားက ကေလးငယ္ေတြကပါ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာျဖင့္ရယ္ေမာရင္း ေတာင္းက်န္းမႈတို႔ စတင္ေလေတာ့သည္ ။
မုျဒာတစ္ေယာက္ထည္း ထိန္းေနစဥ္က ကေလးေတြထိုသို႔မျပဳမူၾကပဲ မုျဒာမ်က္ႏွာမ်က္ႏွာလႊဲလိုက္စဥ္ ဧကရာဇ္ေမာင္ကူညီေတာ့မွ သူ႕တို႔အနိုင္က်င့္လို႔ရတဲ့အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္ပမာ ဂ်ဳံမႈန႔္တိုက္ကြက္ေတြနဲ႕ စတင္ျပစ္ခပ္ၾကသည္ ။
တစ္ခနအၾကာမွာပဲ ဆူညံသံေတြနဲ႕အတူ အခန္းတစ္ခုလုံး ဂ်ဳံမႈန႔္ေတြျပန႔္က်ဲေနၿပီး လူတိုင္းရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ဂ်ဳံမႈန႔္ေတြ ေပကုန္သည္ ။ အားလုံးရဲ႕ျပစ္မွတ္ျဖစ္တဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ကေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံးဂ်ဳံေတြေပလူးကုန္သည္ ။
အၾကည့္တစ္ခ်က္နဲ႕တင္ လူေတြဖိန႔္ဖိန႔္တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ရတဲ့ သခင္ႀကီးဧကရာဇ္ေမာင္တစ္ေယာက္ ကေလးေတြရဲ႕ဝိုင္းဝင္းတိုက္ခိုက္ျခင္းကိုခံရလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ ထင္မွတ္မထားခဲ့ေပ ။ တိုက္ပြဲကိုဦးေဆာင္ေနသူက သူ႕ရဲ႕သားေလး ကုေဌးရွင္းခန႔္ျဖစ္ေန၍ ဘာမွပင္မလုပ္နိုင္ပဲ ၿငိမ္ခံေနရသည္ ။
" ဟူး … ေတာ္ၿပီကြာမင္းတို႔ေတြ … ဦးဦးအရႈံးေပးၿပီ ဟုတ္ၿပီလား … ကစားေနတာရပ္ေတာ့ "
" ဦးဦးရႈံးၿပီ … ကုကုတို႔နိုင္ၿပီ ေရး "
ခုံေပၚမွာထရပ္ကာ ဂ်ဳံေတြေပလူးေနတဲ့ကိုယ္ေသးေသးေလးနဲ႕ ကုကုေလးက အားရဝမ္းသာ ထေအာ္သည္ ။ ဂ်ဳံမႈန႔္ေတြေၾကာင့္ ဧကရာဇ္ေမာင္ အသက္ရႉပင္ၾကပ္ေနၿပီး ကုကုေလးနေဘးဝင္ထိုင္လိုက္ကာ သူ႕သားေတာ္ေၾကာင္း လက္မေထာင္ၿပီး ေထာက္ခံလိုက္သည္ ။ တကယ္လဲသူပင္မေရွာင္ဖယ္နိုင္ေအာင္ အဆက္မပ်က္ဂ်ဳံမႈန႔္ေတြနဲ႕ ျပစ္ေပါက္ေနခဲ့သည္ ။
' ဒုံး '
" ဒါကဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ "
တံခါးဖြင့္ၿပီးဝင္လာတဲ့မုျဒာ အခန္းတစ္ခုလုံး ျဖဴေဖြးၿပီးျပန႔္ႀကဲေန၍ ေဒါသတႀကီးေမးလိုက္သည္ ။ ကေလးေတြအားလုံးက သူတို႔အျပစ္သူတို႔ သိတာမို႔ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနၾကသည္ ။
မုျဒာက နံရံမွာေထာင္ထားတဲ့ႀကိမ္လုံးကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး စားပြဲခုံးအား ဒုံးကနဲမည္ေအာင္ရိုက္ကာ ထပ္မံေမးျမန္းလိုက္သည္ ။
" ဒါေတြကို ဘယ္သူစၿပီးဖြတာလဲ "
" သူတို႔ "
အားလုံးကတစ္ညီတစ္ၫြတ္ထည္း ကုကုေလးနဲ႕ဧကရာဇ္တို႔ထံလက္ညွိုးထိုးျပလာသည္ ။ မုျဒာက ကို႔သားအေၾကာင္းကိုယ္သိေန၍ ဆက္ၿပီးမေမးျမန္းေတာ့ပဲ ကုကုေလးအား ဆူေလေတာ့သည္ ။
" ကုေဌရွင္းခန႔္ … ပါပါးဘာေျပာထားလဲ "
" ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ဆူဆူညံညံလုပ္ရဝူး … အေျပးရဝူး … အေဆာ့ရဝူး … ရန္အျဖစ္ရဝူး "
" ခုမင္းဘာအျပစ္လုပ္ခဲ့လဲ "
" ကုကုဘာအျပစ္မွလုပ္ဝူး "
မုျဒာက ကို႔ႏွဖူးကိုသာျပန္ရိုက္ျပစ္ခ်င္ေတာ့သည္ ။ တစ္ျခားကေလးေတြက အျပစ္လုပ္ဖို႔ကိုသတၱိမရွိပဲ ကို႔သားေလးကသာ ဦးေဆာင္ၿပီးအျပစ္ေတြလုပ္ေနသည္ ။ ျပႆနာတစ္ခုခုျဖစ္တိုင္း ဘယ္သူလဲလို႔ေမးစရာမလိုေအာင္ ကုကုေလးက ပြဲတိုင္ေက်ာ္ျဖစ္ေန၍ပင္ ။
" ကို႔အျပစ္ကိုမသိတာက အျပစ္တစ္ခုပဲ … စားစရာလုပ္တဲ့ဂ်ဳံေတြနဲ႕ေဆာ့တာကအျပစ္တစ္ခု … ခု အျပစ္ ၂ ခုျဖစ္သြားၿပီး … ခုခ်က္ခ်င္းထလာၿပီး အေရွ႕မွာဒူးေထာက္ထိုင္ၿပီး အျပစ္ခံယူ "
ကုကုေလးက သူ႕အျပစ္သူသိသြားၿပီး မျငင္းဆန္ေတာ့ပဲ ခ်က္ခ်င္းထလာကာ အေရွ႕မွာဒူးေထာက္ထိုင္ကာ နား႐ြက္ေလးကို လက္ ၂ ဖက္ျဖင့္ဆြဲထားသည္ ။ ကုကုေလးအျပစ္ေပးခံေနရတာကို ဘယ္သူမွမေလွာင္ရယ္ရဲၾကပဲ သူတို႔ပါအျပစ္ေပးခံရမွာေၾကာက္ၿပီး ၿငိမ္ေနၾကသည္ ။
ထိုစဥ္ မုျဒာက ဧကရာဇ္ေမာင္အားၾကည့္ကာ ဆိုလိုက္သည္ ။
" ခမ်ားေရာပဲ … ကို႔အျပစ္ကိုမသိဘူးလား … အျပစ္လာခံယူ "
ဧကရာဇ္ေမာင္က ဂ်ဳံေတြေပေနၿပီး လူ႐ုပ္ပါေပ်ာက္ေနတဲ့သူ႕ကိုယ္သူၫႊန္ျပလာၿပီး …
" ကိုယ္ေရာလား "
" ဒီနားမွာ ဘယ္သူရွိေသးလို႔လဲ … ကေလးေတြကိုၿငိမ္ေအာင္မထိန္းတဲ့အျပင္ ခမ်ားကပါဝင္ၿပီးေဆာ့လိုက္ေသးတယ္ … အျပစ္ေပးခံသင့္တယ္မထင္ဘူးလား "
" အာ … ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ … အျပစ္ခံယူပါ့မယ္ "
ဧကရာဇ္ေမာင္က ထလာၿပီး ကုကုေလးနေဘးမွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိဳက္ကာ ကုကုေလးအတိုင္း သူ႕နား ၂ ဖက္ကို လက္ျဖင့္ကိုင္ထားလိုက္သည္ ။ သန္မာလွတဲ့လူႀကီး ကေလးေလးလိုအျပစ္ေပးခံရတာျမင္ေတာ့ ေၾကာက္ၿပီးၿငိမ္ေနတဲ့ကေလးေတြအားလုံး မေအာင့္နိုင္ေတာ့ပဲ ဟားတိုက္ကာ ရယ္ခ်ၿပီး ပြဲက်ေနေလေတာ့သည္ ။
ထိုျမင္ကြင္းေၾကာင့္ မုျဒာကိုယ္တိုင္လဲ အနည္းငယ္ရယ္မိသြားေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ႏွာထားကိုျပန္တည္လိုက္သည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္က မုျဒာရယ္လိုက္တာကို ျမင္လိုက္ရ၍ ဒီအေနအထားကရွက္ဖို႔ေကာင္းေပမဲ့ သူ႕လုပ္ရပ္ကိုသူ ေက်နပ္သြားသည္ ။ ထိုစဥ္ မုျဒာထံက တည္ၿငိမ္ေသာစကားသံ ထြက္ေပၚလာသည္ ။
" ခမ်ားဒါကအျပစ္ခံယူတယ္လို႔ထင္ေနတာလား … ခမ်ားအျပစ္ဒါဏ္က ဒီအခန္းတစ္ခုလုံးကို ျပန္ၿပီး သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ရမွာကိုေျပာတာ "
" အာ ကိုယ္နားလည္ၿပီ … ခ်က္ခ်င္းလုပ္လိုက္ပါ့မယ္ "
မုျဒာအၿပဳံးေလးကို ျမင္ခြင္ရလိုက္၍ ဧကရာဇ္ေမာင္စိတ္ေတြက ႐ႊင္လန္းေနၿပီး တစ္ေယာက္ထည္း ၾကမ္းတိုက္ ခုံသုတ္သည့္အလုပ္ေတြကို လူစားထိုးခံရသည့္အလား တက္ႂကြစြာလုပ္ေနေလေတာ့သည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္တစ္ေယာက္ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီးသြားခ်ိန္မွာ တစ္ဖက္အခန္းတြင္မုျဒာလဲ ကေလးေလးေတြအားလုံး သင္ၾကားမႈအေပၚ စိတ္ပါဝင္စားေအာင္ ထိန္းနိုင္လိုက္ေလၿပီ ။
ကုကုေလးက ေရွ႕ဆုံးခုံမွာထိုင္ေနၿပီး ဂ်ဳံမႈန႔္ေတြကို ေရေလာင္းကာလက္ျဖင့္နယ္ေနရသည့္အေပၚ အလြန္ေပ်ာ္႐ႊင္ကာ မုျဒာသင္ျပသည့္အတိုင္း လုပ္ေဆာင္ေနသည္ ။
က်န္ကေလးငယ္ေလးမ်ားကလဲ အခ်င္းခ်င္းေဖးမကူညီရင္း ဂ်ဳံလုံးေလးျဖစ္သည္ထိ ျပဳလုပ္ေနၾကသည္ ။
" ဦးဦး … ဒီေန႕ဘယ္မုန႔္ကိုအရင္သင္မွာလဲဟင္ "
မုျဒာက လက္ႏုႏုေလးနဲ႕ ဂ်ဳံေတြကို ကြၽမ္းက်င္စြာနယ္ေနရင္း ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အေမးကိုၾကားေတာ့ ၿပဳံးကာ ျပန္ေျဖလိုက္သည္ ။
" ဒီေန႕ ေပါင္မုန႔္ဖုတ္နည္းကို အရင္သင္ေပးမယ္ "
" ဘယ္လိုေပါင္မုန႔္လဲဟင္ "
" ေပါင္မုန႔္က အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတယ္ … ဒီေန႕ရိုးရိုးေပါင္မုန႔္ကိုမွ အ႐ုပ္ေလးေတြပုံေပၚေအာင္ေဖာ္ၾကမယ္ … ၿပီးရင္ အေပၚကေန ခရင္မ္နဲ႕ အလွဆင္မယ္ "
" အဲ့ဒါက ခက္လားဟင္ … သမီးရဲ႕ဂ်ဳံလုံးက အဆင္မေျပဘူး ဦးဦး "
မုျဒာက သတၱိရွိရွိေမးျမန္းလာတဲ့ ၅ ႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးမေလးရဲ႕စားပြဲေရွ႕က ဂ်ဳံနယ္သည့္ခြက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဂ်ဳံမႈန႔္ေတြက လုံးမေနေသးေပ ။ သူကလိုအပ္ခ်က္ကို ေျပာျပလိုက္သည္ ။
" ခုသမီးရဲ႕ဂ်ဳံလုံးက ေရနည္းေနေသးတယ္ … ေရကိုဇြန္းနဲ႕ ၂ ဇြန္းေလာက္ထည့္ၿပီး လုံးသြားေအာင္နယ္လိုက္ "
ကေလးမေလးက မုျဒာသင္ျပသည့္အတိုင္း လုပ္ေဆာင္လိုက္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားသည္ ။ က်န္တဲ့ကေလးငယ္ေလးေတြကလဲ သူတို႔အဆင္မေျပတာေတြကို မုျဒာေျပာျပသည့္အတိုင္းနည္းယူၿပီးျပဳလုပ္ခ်ိန္မွာ အားလုံးမုန႔္လုပ္ရန္အဆင္သင့္ျဖစ္သြားၾကသည္ ။
" ေရး … ၿပီးသြားၿပီ "
" ဟုတ္ၿပီ … ဂ်ဳံကိုလုံးၿပီးၿပီဆိုရင္ ဦးဦးျပတဲ့အတိုင္း အေရွ႕မွာခ်ထားတဲ့ပုံစံခြက္ေလးေတြထဲကိုတည့္ၿပီး ဖုတ္ရမယ္ … မဖုတ္ခင္မွာ ဂ်ဳံလုံးကိုႀကိဳက္တဲ့ပုံေဖာ္လို႔ရတယ္ "
" ဦးဦး … ဒီမုန႔္ေတြကိုဖုတ္ၿပီးရင္ ယူလို႔ရလားဟင္ "
" ရတာေပါ့ … သားတို႔သမီးတို႔ အခ်စ္ရဆုံးသူေတြကို ေႂကြးဖို႔ယူသြားလို႔ရတယ္ … ၿပီးေတာ့ပထမဆုံးအဆင့္ မုန႔္ဖုတ္ရာမွာ အေကာင္းဆုံးျပဳလုပ္နိုင္တဲ့သူကို ဦးဦးကလဲဆုခ်ဦးမွာ "
" ဝါး … ေပ်ာ္စရာႀကီး "
ကေလးေလးေတြရဲ႕မ်က္လုံးေလးေတြက လပ္ကနဲျဖစ္သြားကာ သင္ၾကာမႈအေပၚ ပိုၿပီး အာ႐ုံစိုက္လာၾကသည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္က အခန္းထဲဝင္လာကတည္းက မုျဒာအေပၚအာ႐ုံစိုက္ကာ ေငးၾကည့္ေနသည္ ။
သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီးသြားလို႔ေမာသြားေပမဲ့ မုျဒာရဲ႕မုန႔္လုပ္ေနတဲ့ပုံေလးအား ျမင္ေနရေတာ့ အေမာေတြေျပသြားရျပန္သည္ ။ ထိုလူသားေလးသာ သူ႕အနားမွာရွိေနလွ်င္ ဘယ္လိုခက္ခဲပင္ပန္းခ်င္းေတြမဆို ဧကရာဇ္ေမာင္ ရင္ဆိုင္နိုင္သည္ ။
သူၾကည့္ေနတာၾကာလာေပမဲ့ မုျဒာကေတာ့ လွည့္ၾကည့္မလာေပ ။ ကေလးငယ္ေတြေလာက္ပင္ မုျဒာရဲ႕အာ႐ုံစိုက္ျခင္းကိုမခံရေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ အနည္းငယ္ေတာ့ ဝမ္းနည္းသြားသည္ ။
အတိတ္ကလို တစ္ျခားသူေတြထက္ သူ႕အေပၚကိုသာ အာ႐ုံစိုက္ေနတတ္တဲ့ မုျဒာကို ျပန္မရနိုင္ေတာ့မွန္းသိေပမဲ့ တစ္ျခားသူေတြထက္ သူ႕ကိုသာလစ္လ်ႉရႈထားျခင္းမ်ိဳး ခံရေလာက္သည္ထိေအးစက္လိမ့္မည္ဟုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မထားမိေပ ။
ဂ်ဳံမႈန႔္ေတြ တစ္ကိုယ္လုံးေပေနတဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္တစ္ေယာက္ အကၤ်ီအေပၚထည္နဲ႕ဦးထုတ္ကိုခြၽတ္လိုက္ၿပီး ကေလးေတြရဲ႕ဟိုးအေနာက္ဆုံးကခုံေပၚမွာ တိတ္တဆိတ္ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ ။
သူသာ မုျဒာႏွစ္သက္သည့္မုန႔္လုပ္နည္းကို ကေလးေတြနဲ႕အတူသင္ၾကားလွ်င္ မုျဒာရဲ႕ဂ႐ုစိုက္မႈေသးေသးေလးကိုေတာ့ ရရွိလိမ့္မည္ဟုေတြးထင္လိုက္သည္ ။
ထိုစဥ္ ေရွ႕ဆုံးခုံမွာထိုင္ေနတဲ့ ကုကုေလးက ေနာက္ဆုံးခုံမွာထိုင္ေနတဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ကိုလွည့္ၾကည့္လာၿပီး အႀကံတစ္ခုရကာ ခုံေပၚကေနထလာသည္ ။ ေျခေထာက္ေသးေသးေလးေတြ သူ႕အေရွ႕မွာလာရပ္ေတာ့မွ ဧကရာဇ္ေမာင္ ေငးငိုင္ေနရာကေနအသိဝင္လာၿပီးၾကည့္လိုက္သည္ ။
" သားေလး "
" ဂ်ာ "
ကုကုေလးက မ်က္ႏွာခ်ိဳေလးနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းတုန႔္ျပန္လာသည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္ လမ္းေပ်ာက္ေနစဥ္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကယ္တင္ရွင္ေလး ေပၚလာခဲ့ၿပီ ။ ကုကုေလးလက္ထဲမွာ ေပပြေနတဲ့ဂ်ဳံမႈန႔္ခြက္ကိုျမင္ေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္က အလိုက္သတိနဲ႕ေမးလိုက္သည္ ။
" ဦးဦး သားေလးကို ဘာကူညီေပးရမလဲ "
ကုကုေလးက ဧကရာဇ္ေမာင္အနားကပ္ကာ တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္ ။
" ဦးဦး ကုကုနဲ႕တူတူ ပူးေပါင္းခ်င္လား "
" ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ "
" ကုကုနဲ႕တူတူ အေကာင္းဆုံးမုန႔္ေတြနဲ႕ ပါပါးကိုအံ့ဩသြားေအာင္လုပ္မယ္ … မုန႔္ကလဲ ဦးဦးကူညီမွကုကုလုပ္နိုင္မွာ "
လူလည္ေလးက အေကာင္းဆုံးမုန႔္ေတြလုပ္နိုင္ဖို႔ ဧကရာဇ္ေမာင္အား စစ္ကူေခၚခ်င္းျဖစ္သည္ ။ ကံဆိုးတာက ဧကရာဇ္ေမာင္ဟာ ႐ုပ္ေခ်ာၿပီး ထက္ျမတ္တဲ့ဥကၠဌတစ္ေယာက္ျဖစ္ယုံကလြဲ၍ မုန႔္ေတြနဲ႕ပတ္သပ္ၿပီး အေတြ႕အႀကဳံမရွိသလို ဘာတစ္ခုမွျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မလုပ္နိုင္ေပ ။
ကုကုေလးနဲ႕ဧကရာဇ္ေမာင္ မဟာမိတ္ဖြဲၿပီး ၁၅ မိနစ္အၾကာမွာ တစ္ျခားကေလးေတြက ဂ်ဳံလုံးေတြကို အ႐ုပ္ပုံစံေလးေတြေဖာ္ေနၾကေပမဲ့ သူတို႔ ၂ ေယာက္ကေတာ့ ဂ်ဳံလုံးအဆင့္ကိုပင္ မေရာက္ရွိေသးေပ ။ ကုကုေလးက ၾကာလာေတာ့ စိတ္မရွည္နိုင္ေတာ့ေပ ။
" ရား … ဦးဦးကဘာမွလဲလုပ္တတ္ဘူး "
" အဲ့ဒါက … ဦးကမွ မုန႔္မလုပ္ဖူးတာ "
" အဲ့ဒါဆိုလဲ လုပ္နဲ႕ေတာ့ … ဖယ္ "
ကုကုေလးက သူ႕ရဲ႕လက္ေသးေသးေလးနဲ႕ အမွားေတြႀကီးလုပ္ေနတဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ကို တြန္းဖယ္လိုက္သည္ ။
ကုကုေလးရန္လုပ္တာခံရေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္တစ္ေယာက္ သူ႕ကိုယ္သူအသုံမက်၍ အျပစ္တင္ေနမိသည္ ။ မုျဒာရဲ႕ယုံၾကည္မႈကို ရဖို႔မေျပာႏွင့္ သားေလးရဲ႕ယုံၾကည္မႈကိုပင္ မရရွိနိုင္တဲ့ ကိုယ့္ဘဝကိုပင္ ျပန္သနားမိသည္ ။ ထိုစဥ္ သူတို႔အနား မုျဒာေရာက္လာသည္ ။
" ကုကု … သူမ်ားကိုအားမကိုးရဘူးလို႔ ပါပါးေျပာထားတယ္ေလ "
" ဟြန႔္ … အားကိုးလို႔လဲရပါဘူး "
" …… "
ဧကရာဇ္ေမာင္ ထပ္မံ၍ ကုကုေလးအျပစ္ေျပာတာ ခံရျပန္သည္ ။ စီးပြားေရးေလာကရဲ႕နံပါတ္ ၁ သခင္ႀကီးက မုန႔္လုပ္သည့္ေနရာမွာ ကေလးရဲ႕ရႈံ႕ခ်ျခင္းကိုပါခံရသည့္ 0 အဆင့္ဆိုတာကို လူေတြသိရင္ တစ္လေလာက္ေျပာစမတ္သြင္ေနလိမ့္မည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္က မုျဒာအနားေရာက္လာခိုက္ အခြင့္အေရးကို အရယူဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္ ။ သူကခ်က္ခ်င္းပဲ မုျဒာလက္ကို ဖမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး …
" ဟိုေလး … ကိုယ့္ကိုလဲ သင္ေပးပါလား "
မုျဒာက အနည္းငယ္ေၾကာင္အမ္းစြာၾကည့္ေနၿပီးမွ ျပန္ေျဖလာသည္ ။
" ခမ်ားမွာအခ်ိန္ေတြအဲ့ေလာက္အားေနတာလား … မုန႔္လုပ္တာကခမ်ားရဲ႕ပုံစံနဲ႕မျဖစ္ဘူး "
" ကိုယ္ကဘာျဖစ္လို႔လဲ … ကိုယ္လဲသင္ရင္တတ္ေျမာက္နိုင္ပါတယ္ "
" မုန႔္လုပ္တာက ဦးေနာက္နဲ႕လုပ္ရတဲ့အလုပ္ေတြေလာက္ မလြယ္ကူဘူး … ႏွလုံးသားနဲ႕ဖန္တီးၿပီး လက္ေတြ႕မွာျဖစ္ေျမာက္ေအာင္လုပ္နိုင္မွ စားေကာင္းတဲ့မုန႔္တစ္ခုျဖစ္လာမွာ "
" ကိုယ္လဲ ႏွလုံးသားနဲ႕အေကာင္ဆုံးဖန္တီးၿပီးေတာ့ လက္ေတြ႕ျပဳလုပ္ခ်င္တယ္ … ၿပီးေတာ့ကိုယ္အႏွစ္သက္ရဆုံးလူကိုေႂကြးခ်င္လို႔ ကူညီပါကြာ ေနာ္ "
မုျဒာက အနည္းငယ္ၿငိမ္သက္သြားၿပီးမွ သူ႕လက္ကိုကိုင္ထားတဲ့ ဧကရာဇ္ရဲ႕လက္ေတြကိုဖယ္လိုက္ကာ အၾကည့္လႊဲလိုက္သည္ ။
" ဒါဆိုလဲ သင္ျပေနစဥ္အတြင္း ေသခ်ာနားေထာင္ပါ … ကေလးေတြရဲ႕အခ်ိန္ကို မဖုန္းတီးနဲ႕ "
" စိတ္ခ် … ကိုယ္အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္လုပ္ေဆာင္မယ္ … မင္းေလးသာကိုယ့္ကို သင္ျပေပးရင္ေပါ့ "
ေနာက္ဆုံးေတာ့ မုျဒာ လက္ခံလိုက္ကာ ဂ်ဳံနယ္သည့္အဆင့္ကိုပင္မေအာင္ျမင္ေသးတဲ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္အား စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႕သင္ျပေပးေနသည္ ။ ကုကုေလးက မုျဒာမုန႔္လုပ္ေနစဥ္ေတြမွာ ၾကည့္ဖူး၍ ဂ်ဳံေတြကို ေကာင္းမြန္စြာနယ္တတ္သည္ ။ ဧကရာဇ္ကေတာ့ ခုမွစကိုင္ဖူး၍ စမ္းတစ္ဝါးဝါးျဖစ္ေနသည္ ။ အဆုံး၌ မုျဒာ စိတ္မရွည္ေတာ့၍ ဧကရာဇ္ခြက္ထဲကဂ်ဳံေတြကို ကိုယ္တိုင္နယ္ျပလိုက္ေတာ့သည္ ။
ခြက္တစ္ခုထည္းမွာ ဂ်ဳံေတြကိုအတူတူနယ္ေနၿပီး လက္ခ်င္းထိမိသြားခ်ိန္ ေႏြးေထြးသည့္ခံစားခ်က္ေလးရရွိကာ ဧကရာဇ္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဟန္မေဆာင္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ရင္ေတြခုန္လာသည္ ။ မုျဒာလက္ေခ်ာင္ေတြက လွပၿပီး လႈပ္ရွားပုံတိုင္းက ဆြဲေဆာင္မႈရွိလွသည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္က မုျဒာရွင္းျပေနစဥ္ မုျဒာရဲ႕မ်က္ႏွာေလးအား အေတြးလြန္ကာ ေငးၾကည့္ေနတတ္သည္ ။ တစ္ခါတစ္ရံ မုျဒာရဲ႕လက္ေခ်ာင္ေလးေတြကို ဖမ္းကိုင္မိ၍ မုျဒာမ်က္ေစာင္းထိုးတာကို ခံရေသးသည္ ။
ကုကုေလးကေတာ့ လူႀကီးေတြရဲ႕ က်ီစယ္ေနမႈကို မသိပဲ အတူတူမုန႔္ေတြျပဳလုပ္ေနရတာကို ေပ်ာ္ေနသည္ ။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ၃ ေယာက္သားအတူျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ဂ်ဳံလုံးေလးက အဆင္ေျပလို႔သြားသည္ ။
" မုန႔္ကို ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပုံစံေလးလုပ္ၿပီး ခြက္ထဲမွာထည့္ထား … ၿပီးရင္ဖုတ္လို႔ရၿပီ "
မုျဒာက တစ္ျခားကေလးေတြရဲ႕အေျခအေနကိုၾကည့္ဖို႔ အျမန္ဆုံးထြက္သြားသည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္က နည္းျပေလးကိုအနားမွာ ဆြဲေခၚထားခ်င္ေပမဲ့ အခြင့္အေရးမရွိေနမွန္းသိေတာ့ သင္ျပထားသည့္အတိုင္း အေကာင္းဆုံးျပဳလုပ္ကာ ခ်ီးက်ဴခံရဖို႔ကို ရင္ခုန္စြာေမွ်ာ္လင့္ေနသည္ ။
ကုကုေလးက ဂ်ဳံကိုလုံးၿပီး လက္ျဖင့္ဖိကာျပားလိုက္ၿပီးေနာက္ အနားေလးေတြကိုအတြန႔္ေလးေတြျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနသည္ ။
" ဦးဦးၾကည့္ … ပန္းပြင့္ပုံေလး လွလား "
ကုကုေလးက သူလုပ္ထားတဲ့ပန္းပြင့္ပုံေလးကို ဧကရာဇ္ေမာင္အား ဂုဏ္ယူဝံ့ႂကြားစြာျပေနသည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္ကလဲ သားေလးကို လက္မေထာင္ၿပီးခ်ီးက်ဴးလိုက္သည္ ။
" လွတယ္ကြာ … သားလုပ္တာေတာ္တယ္ "
ခ်ီးက်ဴးခံရေတာ့ ကုကုေလးလဲေပ်ာ္သြားသည္ ။ ကေလးပီပီ ကုကုေလးက ဧကရာဇ္ေမာင္လုပ္ေနတဲ့ပုံအားစူးစမ္းေနသည္ ။ ဂ်ဳံကိုအေခ်ာင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၿပီးေကြးေနတာကိုျမင္ေတာ့ ကုကုေလးက အထူးအဆန္းမို႔ေမးၾကည့္လိုက္သည္ ။
" ဦးဦးက ဘာပုံလုပ္ေနတာလဲ "
ဧကရာဇ္ေမာင္က သူ႕မုန႔္ရဲပုံကိုၾကည့္ၿပီး ဂုဏ္ယူစြာျဖင့္ဆိုလိုက္သည္ ။
" ဒါကို အသည္းပုံလို႔ေခၚတယ္ … ႏွလုံးသားနဲ႕ထုစစ္ထားတာ … ဘယ္ေလာက္လက္ယာေျမာက္လိုက္သလဲ "
သူ႕ရဲ႕အသည္းပုံက လက္တစ္ဝါးစာထက္ပင္ေက်ာ္ကာ မ်က္ႏွာေလာက္ပင္ရွိေရာ့မည္ ။
" အသည္းပုံက ဘယ္လိုႀကီးလဲ "
" ဒါကို ကေလးေတြနားမလည္ပါဘူးကြာ … သားရဲ႕ပါပါးနဲ႕ဦးဦးတို႔လို လူႀကီးေတြပဲနားလည္တာ "
" ကုကုသိတဲ့အသည္းပုံက အလယ္ကအေပါက္ပါဘူး … အဲ့ေလာက္လဲ႐ုပ္မဆိုးဘူး "
" …… "
ဧကရာဇ္ေမာင္ သူ႕လက္ရာကိုသူ ကြန္ဖီးဒန႔္လယ္ဗယ္ဆိုးဟိုက္ေနေပမဲ့ ကုကုေလးစကားေၾကာင့္ေတြေဝသြားသည္ ။
* အသည္းက အေပါက္မပါဘူးလား … တစ္ခုလုံးအျပည့္လား … အဲ့လိုဆို ဂ်ဳံကမေလာက္ေတာ့ အႀကီးႀကီးလုပ္လို႔မရဘူး … အစကေနျပန္လုပ္မွရမွာ *
…………………………………………………………………………………
To Be Continued ……