23 DECEMBER
"Waarom vraag je niet gewoon aan je moeder of je mee Kerst mag gaan vieren?"
Lux keek naar me alsof het geen onlogische vraag was, maar ik voelde mijn hart samenknijpen bij de gedachte alleen al. Het voelde al weken alsof mijn leven ontspoord was en ik had geen idee hoe ik het terug op de rails moest krijgen.
Waarom leek niets te lukken de laatste tijd?
Het leek alsof elke keer wanneer ik mijn mond opendeed, ik nog iemand extra kwetste. Ik kreeg maar geen rust in mijn hoofd en het kostte me meer en meer moeite om mijn dagen te starten. Diep vanbinnen wist ik wat dit was, dat het weer was zoals enkele jaren geleden, maar ik durfde het niet aan mezelf toe te geven. Nog niet. Het zou snel weer beter worden, als ik gewoon maar.... Mijn hoofd bood me geen antwoord, dus duwde ik de vraag weer dieper weg zodat ik me weer op Lux kon focussen. Op het nu kon focussen.
"Is het niet aan haar om mij uit te nodigen?"
Ik wist dat het stom was, maar mijn koppigheid weigerde om toe te geven. Het vervelende stemmetje in mijn achterhoofd me vertelde me dat ik beter verdiende dan dat, dat ik het verdiende om voor een keertje uitgenodigd te worden in plaats van om een uitnodiging te smeken, maar tot nu toe had het me nog helemaal niets opgeleverd. Buiten een eenzame Kerst.
Lux haalde hun schouders op terwijl die hun spullen bij elkaar nam. Ik nam mijn telefoon, die aangaf dat ik geen nieuwe berichten had, en sloeg mijn tas dan over mijn schouder. Jo en Quinn waren al eerder vertrokken en dat was maar goed ook, want ik was niet van plan om dit gesprek te hebben met Jo in de buurt.
Jo, die natuurlijk wel uitgenodigd was. Jo, die al weken geen woord meer tegen me gezegd had. Ze was het probleem weer veel groter aan het maken dan het was. Misschien was Kerst vieren met hen toch niet de beste optie. En toch. Ik kon het gevoel niet van me afschudden dat mama haar jongste dochter weer maar eens over mij gekozen had, en dat ik daardoor op het punt stond om de slechtste Kerst van mijn leven te moeten beleven.
"Je moeder denkt waarschijnlijk gewoon dat je andere plannen hebt."
Hoe kon ze dat weten, als ze er niet eens naar gevraagd had? Toegegeven, ik had haar sinds mijn ruzie met Jo ook niet meer gebeld, maar dan nog. Het vooruitzicht op een eenzame Kerst stak me tegen, meer dan ik wilde toegeven.
Brian vierde Kerst niet meer sinds hij met Rishi was, of toch niet op de kerstboom-cadeautjes-eten tot je van de trap kon rollen-manier. In plaats daarvan planden ze nu elk jaar een tripje naar het natuurpark waar ze elkaar hadden leren kennen en ik was niet van plan om daar het derde wiel te gaan uithangen.
Quinn zat ondertussen al op een vliegtuig richting het Verenigd Koninkrijk om haar Kerst door te brengen met haar nicht, een van de weinige mensen uit haar familie die nog met haar wilde praten sinds ze uit de kast gekomen was. Ik gunde het haar met volle teugen en was dus ook niet van plan om de kostbare tijd die ze had met haar familie af te nemen.
Samuel en Daria waren, nu ja, Samuel en Daria. Daar hoefde geen tekeningetje bij gemaakt te worden.
"Ik zou je bij ons uitnodigen, maar mijn abuela komt, en ik zie je te graag om je een hele avond met haar gepraat op te schepen."
Ik trok de deur naar de gang open en mompelde een snel bedankje. Lux' abuela was inderdaad praatgraag, en hoewel ik dat over het algemeen niet erg vond, was het best moeilijk om haar te volgen aangezien ik geen Spaans kon en zij geen Engels. Lux gebruiken als vertaler was geen optie, niet met het aantal woorden dat die vrouw op een minuut kon produceren, en het was niet alsof Google Translate haar tempo aankon. Ik denk dat ze met gemak een wereldrecord kon doen sneuvelen als ze dat zou willen.
"Je weet dat je me altijd kan sturen, he?"
Ik deed het licht uit in de zalen en knikte. Lux gaf me een kneepje in mijn schouder en trok me dan de gang door.
"Gelukkig heb je Sandwich, toch? Dus dan ben je niet helemaal alleen."
Ik draaide met mijn ogen, maar ik kon niet ontkennen dat het me toch iets beter deed voelen. Ik had mijn kerstboom in de doos laten zitten dit jaar omdat die alleen nog maar harder zou benadrukken hoe alleen ik was, maar toch lag er al een cadeautje klaar voor haar op de plek waar hij normaal zou staan. Wie was ik in godsnaam geworden?
Het was ondertussen verlaten in de bibliotheek, alsof iedereen al uren geleden naar huis vertrokken was om van hun weekend te genieten. Ook de rest van Washington leek al in feeststemming te zijn. Het was niet al te druk op het plein voor de bibliotheek, maar de mensen die er waren, leken vrolijker dan gewoonlijk was voor de donkere wintermaanden. Ik bleef op de marmeren trappen staan terwijl Lux de deuren achter ons op slot deed. Ik staarde even omhoog, naar de donkere nacht en blies wolkjes in de lucht in een poging om mezelf beter te doen voelen.
Ik hoorde Lux iets mompelen en keek weer voor me uit, waar Alyssa uit het niets verschenen leek te zijn. Ze had een donkerrode mantel aan die haar warm leek te houden en haar handen staken diep in haar zakken. Ze zag eruit alsof ze bescherming nodig had tegen de kou, en bijna had ik haar een omhelzing aangeboden om haar daarbij te helpen.
Lux was de eerste van ons die in beweging kwam. Die maakte een snelle reverence, maar ik bleef gewoon staan. De herinnering aan ons gesprek kwam meteen weer bovendrijven, en ik voelde me beschaamd. Ze had me niet eens de kans gegeven om me te verontschuldigen. Ik had haar niet durven terugbellen en stiekem was ik er ook vanuit gegaan dat ik haar zou kunnen ontwijken, zoals ik dat wel vaker deed met mijn problemen.
Lux maakte geen opmerking over het feit dat ik me niet aan de koninklijke etiquette hield, maar gaf me wel een lichte stomp om duidelijk te maken hoe die daarover dacht.
"Prinses Alyssa! Bent u ook klaar voor het weekend?"
Alyssa knikte als antwoord op Lux' vraag, maar haar blik bleef op mij gericht. Het leek alsof ze naar iets zocht, maar ik wist niet wat en mijn hoofd zat te vol met gedachten om ernaar te zoeken. Dus plakte ik een glimlach op mijn gezicht die niet helemaal gemeend was in de hoop om haar af te leiden. Ik wilde gewoon gaan slapen. Was dat zoveel gevraagd?
"Hebben jullie leuke dingen gepland voor Kerst?"
Alyssa's stem was een beetje vlak, alsof ze het meer vroeg omdat ze wist dat het het beleefde ding was om te doen en niet omdat ze echt geïnteresseerd was. Lux knikte enthousiast en vertelde haar kort dat haar oma zou komen vanuit Peru en dat ze de feestdag samen gezellig zouden doorbrengen.
Alyssa glimlachte voorzichtig en knikte dan. Ik wendde mijn blik af zodat ik haar geen antwoord moest geven. Ik had me al genoeg in zelfmedelijden gewenteld vandaag en ik zou het niet opnieuw doen waar zij bij was.
"En u? Gaat u het vieren met uw familie?"
Ik hield zielsveel van Lux, maar soms leek die niet door te hebben wanneer mensen een gesprek liever afrondden. Het was een eigenschap die die waarschijnlijk van hun oma geërfd had, het oversociale kantje dat enkel in de smaak viel bij andere extroverten. Mijn blik vond die van Alyssa weer. Ze haalde voorzichtig haar schouders op.
"Nee, ik denk dat ik het dit jaar in mijn eentje ga moeten vieren. Mijn ouders zijn uitgenodigd voor een diner met andere koningsparen en mijn zus gaat het vieren met haar man."
Dus ze was ook alleen. De gedachte had zich nog niet helemaal gevormd, of Lux opende hun mond alweer.
"Oh, wat toevallig! Freddie hier heeft ook niemand om het mee te vieren."
Ik keek met grote ogen naar Lux en schudde wanhopig mijn hoofd. Ik wilde die het liefst van al een mep verkopen, maar ik kon alleen maar door de grond zakken van schaamte. Alyssa's blik was onderzoekend geworden en ik wendde mijn ogen af terwijl ik mijn wangen warm voelde worden.
"Lief dat je het voorstelt, Lux, maar ik denk dat Frederica liever niet heeft dat ik me in haar leven opdring."
Ik beet op mijn lip toen ze de woorden naar mijn hoofd katapulteerde. Domme, domme Freddie. Lux maakte een verward geluid, maar Alyssa keek op haar horloge alsof ze een excuus zocht om te kunnen vertrekken.
"Ik moet gaan. Ik wil mijn ouders nog zien voor ze vertrekken."
Lux knikte, maar ik reageerde er amper op. Alyssa draaide zich zonder aarzelen om en verdween dan in de richting van het Witte Huis.
"Free..."
Ik haalde mijn schouders op en beende de trappen af. Lux versnelde hun pas zodat die me bij kon houden.
"Ik dacht—"
"Ik wil het er niet over hebben."
Lux bleef staan terwijl ik bleef wandelen. Ik moest niet achteromkijken om te weten hoe bezorgd hun blik was, want ik kon hem zo in mijn achterhoofd voelen branden. Dat het voelde alsof ik weer maar eens iets belangrijks verpest had, probeerde ik te negeren. Misschien was het wel wat ik verdiende.