A/N: Grammatical and typographical errors ahead.
“GO! ZERIENARIANS! GO! LABAN ZERIENARIANS! HOO! HAA! HOO! HAA! TO THE 'Z'! TO THE 'I'! TO THE 'H'! TO THE 'S'! GO ZERIENA INTERNATIONAL HIGH SCHOOL! FIGHTING!” after the cheering squad of our team chant. Nagsibalikan na ito sa gilid para tumabi. But my attention wasn't there. I roamed my eyes around the crowded people which are the students of ZIHS facing the students from the other side of the big gymnasium of our school.
Today is our final game between our school and the school of Mary Help International High School. A private and expensive school too.
I was roaming my eyes around and looking for someone I invited yesterday to watch our final game.
But it seems like I just look like crazy and insane right now. Waiting for someone who doesn't have any plans to show up. She ditch me.
Ano pa nga bang inaasahan ko? She's Cheska after all. The Ice Queen with a cold heart. Marunong pa ba siyang makiramdam? Bakit ba hindi ako nagulat na pumayag siya sa invitation ko na manood ng game namin? The fact na hindi naman kami close at hindi rin kami magkaibigan. Ako lang naman 'yong tao na palagi nalang sumisira sa araw niya. Dapat hindi na ako umasa na darating siya.
“Del Ruiz! The game is about to start! Ano pang hinihintay mo diyan? Halika na!” rinig kong tawag sa akin ni Coach.
“Yes Coach! Susunod na po ako.” mahinang sagot ko. Sumunod na ako Kay Coach palapit sa mga kasama ko sa basketball team na bagsak ang balikat. Hindi talaga siya dumating.
“Castro, dito ka sa kabila. Kapag na sa iyo na ang bola tapos pinapaligiran ka ng mga kalaban. Ipasa mo kaagad kay Del Ruiz. Nakuha mo?”
“Yes Coach!”
“Ikaw naman Sanchez at Ramirez. Bakuran niyo kaagad si Del Ruiz kapag nasa kaniya na ang bola.”
“Yes, Coach!”
“Marquez, magbantay ka sa mga gilid. Maging alisto ka! Huling game na natin ito. Tandaan niyo team. Once we'll win this game. We will be proceeding to UAAP. Kaya do all your best! We can do this! We will win this game! Go Team!”
The game started. Kasabay nito ay malakas na hiyawan sa buong paligid. Mga cheers ng cheering squad at mga sigawan ng lahat ng students.
“Chris! Assist mo kay Lyme ang bola!” Leo shouted while looking at Chris who's dribbling the ball right now.
Ipinasa naman kaagad sa akin ni Chris ang bola. Dahil ako ang pinakamalapit sa net ay kaagad kong shinoot ito.
“ZIHS for 2 Points!” the sportscaster announced.
Lumapit naman kaagad sa akin ang mga kateam ko at nag High Five.
“Good Job, Del Ruiz!” our Coach commented sabay akbay sa akin na sumunod naman kaagad ang mga kasamahan ko.
“Ang galing mo talaga, Bro! Walang kupas 'yang moves mo.” Bryle said. Umiling nalang ako saka sabay kaming pumunta sa area namin.
After time out ay nagsibalikan na kaming lahat sa gitna ng basketball court for the start of the second quarter game.
Hanggang matapos ang buong laro ay wala na talagang sumipot na Cheska.
Bagsak ang dalawa kong balikat habang naglalakad palabas ng gymnasium.
“Lyme!” napahinto ako sa paglalakad saka dahan-dahan na nag-angat ng tingin. And then our eyes met. Ang kaninang inis, galit at lungkot ko ay biglang nawala at napalitan ito ng saya. Isang ngiti niya lang ay nawala na lahat.
“Cheska?!”
CHESKA'S POV
“AISH! Late na ako! I'm pretty sure the game already started. Bakit ba kasi sobrang traffic ng Pilipinas, eh!” kanina pa ako magrereklamo dito sa loob ng Jeep. Pinagtitinginan na rin ako ng iba pang mga pasahero na nasa loob ngayon ng jeep na sinasakyan ko. Maybe they're confuse why kanina pa ako bulong ng bulong dito.
Nang makarating ako sa tapat ng malaking gate ng school namin. Hindi pa naman nakahinto ng maayos ang jeep ay wala akong sinayang na oras pa. Diretso ako talon at tumakbo papasok ng gate.
Takbo lang ako ng takbo hanggang sa makarating na ako sa Gymnasium. Saktong pagkarating ko sa gymnasium ay papalabas na si Lyme dala ang bag niya na nakasabit sa kaliwang braso nito.
Tapos na ba ang game? Bakit ang bilis naman ata?
“Lyme!”
Napahinto ito sa paglalakad saka dahan-dahan na nag-angat ng tingin. Nang magtama ang paningin namin ay lumiwanag ang kaniyang mukha at saka binigyan ako ng malaking ngiti.
Agad naman itong tumakbo papalapit sa akin na ikinatawa ko.
“Hoy! Ano ka ba. Dahan-dahan lang!” sita ko sa kaniya nang muntikan na siyang matalisod. Pero tumawa lang ito ng mahina.
“Bakit ngayon ka lang?” ang kaninang ngiti ay napalitan ng seryosong mukha na ikinabahala ko.
“Sorry.” hindi ko maintindihan kong bakit kailangan ko pang magsorry. Kong tutuusin pwede ngang hindi nalang ako pumunta rito. Mas maraming importanteng bagay akong aasikasuhin kaysa sa bagay na ito.
Pero may parte sa akin na nakokonsensya ako dahil hindi ko napanood ang game niya which was their last and final game pala.
“No, it's fine. Ano ka ba!” he muttered. This time, there is a happiness in his voice. He even mess my hair when he said that kaya matalim ko siyang tinignan pero tumawa lang siya.
TAHIMIK akong naglalakad dito sa field ng school. Kasabay ko naman sa gilid ko ay si Lyme na kanina pa tahimik. Mukhang malalim ata ang iniisip niya.
“Psst!” siniko ko ito.
Lumingon naman siya sa akin na nakakunot ang noo habang naghihintay sa sasabihin ko.
“You're too quiet. It's creeping me out.” biro ko pero seryoso parin ang mukha niya. Maybe he's mad at me because I wasn't able to attend of their final game? There's no other reason than that, I think?
Tahimik ulit kaming naglalakad at walang nagkikibuan. Kaya naman ay napahinto ako sa paglalakad at ganun rin si Lyme. Naguguluhan siguro ito kong bakit ako tumigil. May naisip na kasi akong paraan kong paano ako makakabawi sa kaniya. Hopefully ayos lang sa kaniya itong naisip ko. Hindi pa naman siya sanay sa mga ganoong bagay.
“Why did you stop?” he curiously asked. Instead of answering his question. I immediately grabbed his left wrist at kinaladkad ko siya hanggang sa makarating kami sa tapat ng gate ng school.
“Cheska, where are you taking me? Are you going to kidnap me right now?” he muttered. I know he was just joking around kaya inirapan ko lang siya. He even smirked.
“Shut-up. Just follow me, ok?” paalala ko. Tumango lang siya kaya naman ay kaagad ko siyang binitawan at naunang maglakad palabas ng gate. Naramdaman ko naman siyang sumunod sa akin sa likuran ko.
“Saan ba talaga tayo pupunta, Where are we going Cheska?” basag ni Lyme sa katahimikan naming dalawa. I just rolled my eyes in silence and never turn my back to face him. I might get irritated if I'll face him.
Hindi na siya ulit nagsalita pa. Maybe he noticed and feel na ayaw kong sumagot sa mga tanong niya.
Once sinabi ko na makinig sa akin. Dapat makinig talaga. Ayoko ng taong walang tiwala sa akin.
“There!” I stopped walking and point somewhere. Agad namang sinundan ng tingin ni Lyme ang direksyon na tinuro ko.
“Saan diyan? I can't see anything.” he said.
“I can't see anything.” I mimick what he said made his forehead creased.
“Halika na nga!” hinuli ko ang kaniyang braso saka hinila nalang. Andami pa kasing tanong eh. Sana sumunod nalang siya sa akin para matapos na kami.
“Kuya! Pabili po nito. Dalawang sampu saka eto po, dalawang five pesos.” sabi ko kay manong tindero na nagtitinda ng Fishball. Pagkatapos ay inabot niya ito sa akin.
Hinarap ko si Lyme saka inabot sa kaniya ang isang stick ng Fishball saka isang baso ng buko na tig-five pesos. Sa una ay nagtaka ito pero kalaunan ay tinanggap rin niya naman.
“Thanks.”
“You're welcome!” I replied and smiled at him made him shook his head.
Kinuha ko na rin yong sa akin na fishball saka buko juice saka inabot kay manong ang bayad.
After naming bumili ay umalis na kami saka naglakad sa may kalye while eating fishball.
“I thought hindi ka kumakain niyan.” I muttered. Lumingon naman siya sa akin at ngumiti.
“Honestly? I don't even know what kind of food is this.”
Kumunot naman ang noo ko sa sinabi niya. Pero bakit pa ba ako magtataka! Eh anak mayaman siya. Hindi imposibleng wala siyang alam tungkol sa pagkain na ito.
“But since you're the one who give this to me. Kakainin ko talaga ito. You know? I'm ready to discover some things that I wasn't able to experience when I was a kid. And now, with you. Naranasan kong sumakay ng isang sasakyan na tinatawag niyong Jeep. Naranasan kong kumain ng pagkain na hindi man lang ako pamilyar kung ano ito. But thanks to you. You made me feel that I'm not an innocent kid anymore na walang alam sa mga bagay sa mundo.” mahabang aniya. Hindi ko alam kong ano ang isasagot ko sa sinabi ni Lyme. Maski ako, I'm not really aware na nagagawa kong iparanas sa kaniya ang mga bagay na hindi niya pa naranasan noon in just a short period of time.
I blink multiple times when he suddenly smiled at me. I looked away and ignore that, pretending that I didn't saw that smile.
“You know what? Let's go. We're late.” nauna na akong maglakad sa kaniya. Agad naman siyang nakasunod sa likuran ko.
Day after day. Again, we spend our time together. Students around us suspecting me na inaakit ko raw si Lyme. Well, it depends on them kong ano man ang iisipin nila. Basta for me, I'm happy. Masaya ako na nakikita ko na ulit sarili ko noon. Thanks to him. Thanks to Lyme.
Hindi man mababalik ang buong ako noon. At least, I'm trying myself to come out from my miserable life step by step.
“Hoy!” muntikan na akong mahulog sa inuupuan ko na bench dito sa tabi ng puno malapit sa field.
“What the hell!” napahawak ako sa dibdib ko dahil sa gulat. Agad naman akong lumingon sa likuran ko at matalim na tinignan si Lyme na ngayon ay tawa na ng tawa.
“You know what? Hindi ka nakakatuwa!” I said in sarcastic tone.
“Why? Sinabi ko bang matuwa ka sa panggugulat ko sa'yo?” he replied in sarcastic tone too and sat beside me. Umusog naman ako ng kunti to give him space to occupy.
“What ever!” I rolled my eyes and looked away.
“But to be serious. Bakit ang tahimik mo?” I didn't answer his question. I just took a heavy sigh.
“Alam mo ba? You're like a weather.” he said all of a sudden, Confusion arouse me.
“What do you mean?” I tilted my head on the right side and looked at him pero but he's looking far away.
“Weather.” he repeated. “Tahimik ngayon, bukas mamamansin. After that you will be silent again and by tomorrow tahimik na naman.”
“You know what? Andami mong napapansin. Diyan ka na nga lang.” tanging reaksyon ko at naglakad na.
He stood up and followed me. I just let him follow me. I remained silent as well as him too until my phone rang. I stopped walking and took my phone out of my pocket.
Hindi ko na tinignan sa screen ang name ng caller. Basta ko nalang 'tong sinagot at lumayo nh kunti Kay Lyme to have privacy.
“Hello?”
“[Magandang araw, Miss Garcia.”]
Napatayo ako ng maayos nang marinig ko ang boses na iyon.
“Anong Balita?” I immediately asked.
[“Magkita ho tayo, Ma'am. Itetext ko ho sa inyo ang location ng restaurant to discuss some things.”]
Hindi na ako sumagot pa. I ended the call and after a few minutes. I received a text message from Mr. Thompson. The private investigator that I hired to investigate about the death of my parents.
Ibinalik ko kaagad sa bulsa ng palda ko ang cellphone nang mabasa ko ang text ni Mr. Thompson. I sigh heavily and turn my back to looked at Lyme. He was now staring at me. Seems he wants to day something pero nagdadalawang-isip siya na sabihin ito.
Naglakad ako pabalik sa kinatatayuan kanina at hinarap si Lyme.
“I need to go. Mauna na ako sa'yo. And you, bumalik ka na sa classroom niyo.” he didn't answer. Mukhang wala naman siyang sasabihin kaya tumalikod na ako and about to walk but what he said made me laugh.
“Is that your boyfriend?” he sounded like a jealous boyfriend, or I just got the wrong feeling? Maybe I was wrong. I don't know.
“No.” tipid kong sagot at saka tuluyang umalis. I left him standing there. Wala naman siguro kaming dapat pag-usapan. Isa pa, mas urgent itong lalakarin ko. Nararamdaman kong importante ang ibabalita sa akin ngayon ni Mr. Thompson.
DISASTROUS CLIQUE
A Q U A V I A M O U R