SAFARA'S POV
(During her pregnancy)
8 months. 8 months na 'kong buntis at naiirita ako. Hindi ko alam kung saan o kanino ako naiirita, basta naiirita ako! Next month ay manganganak na 'ko.
"Our friends are now here." Binuksan niya 'yong pinto kaya mas lalo akong nairita. Naiirita ako sa bawat galaw niya.
"Hello---AH!" Kay Caesar ko dapat ibabato 'yong unan kaya lang kay Oliver tumama. "Galit ka na naman, Safara?"
"HEH!" Inirapan ko siya.
Mainit ulo ko! Pa'no ba naman kasi, sinabi ko kay Caesar kagabi na gusto ko ng mansanas. Binigyan naman niya 'ko ng mansanas kaya lang kulay pula! Ang gusto ko green!
"Yeah, she's like that since last night." Sagot ng magaling kong asawa. Sa sobrang galing niya, hindi man lang niya ako binilhan ng gusto kong mansanas!
"Ayayay!"
Inilapag nila ang mga dala nilang pagkain sa lamesa. Lumapit rin sa likuran ko si Kale para hilutin ang likod ko. Palagi kasing sumasakit e.
"Kumain ka na ba?" Tanong niya sa 'kin.
"Hindi pa." Nakanguso kong sagot.
"Why? You should eat, girl."
"Ayaw ko! Gusto ko ng green na mansanas pero pula 'yong binigay ni Caesar!"
"How would I know the apple you want if you didn't tell me? And now I bought a green apple for you but you don't want to eat it."
"Ayaw ko na no'n! At tsaka dapat alam mo na ang gusto kong mansanas!"
"Baby, hindi ako manghuhula." Bumuntong hininga siya. "What do you want then?"
"Ah..." Kinagat ko ang labi ko habang nag iisip. "Ah! Gusto ko ng mansanas!"
"We have a lot of apples here. You want the colour red now?"
"Hindi." Nakanguso kong sagot.
"The green one?"
"Hindi rin."
"The only colours of the apple are green and red."
"Gusto ko kulay orange!" Nakangiti kong sagot. Napahagalpak naman ng tawa si Oliver at Kale habang ang iba naman ay nagpipigil ng tawa. Para naman tuloy akong naiiyak. "Ba-Bakit?"
"Baby, there's no orange apple----."
"Meron! May nakita akong gano'n!"
"Where then?"
"Sa panaginip ko!" Mas lalo naman silang natawa.
Ayaw ko na! Lalayasan ko na talaga si Caesar! Baby, huwag kang mag-alala, hindi mo magiging Tatay 'yang lalaking 'yan na hindi man lang alam ang orange na mansanas!
Agad akong tumayo at pumasok ng kwarto namin. Rinig ko pa rin ang malakas na tawa nina Oliver, tawa niya talaga ang nangingibabaw sa lahat.
Kinuha ko ang bagahe ko at nilabas ang lahat ng damit ko.
"Baby? Where are you going?" Hinawakan niya ang braso ko, pinipigil ako.
"Bitawan mo 'ko! Aalis na 'ko! Itatago ko ang anak ko sa 'yo!"
"What the----why? Is this all about the orange apple?"
"Oo!" Naiiyak kong sagot. "Ayaw kong magkaroon ang anak ko ng Tatay na hindi alam ang kulay orange na apple!"
"Hush, baby. I'm sorry okay?" Niyakap niya 'ko. "I'm sorry. I'll buy an orange apple just don't leave me, hmm?" Nakanguso akong tumango.
Alam ko namang walang gano'ng klaseng mansanas pero 'yon ang gusto ko e!
Pagkalabas namin ng kwarto ay nagtatawanan pa rin sila. Gusto kong batuhin ng plantsa si Oliver dahil siya ang may pinakamalakas na tawa.
"Oh, Safara!"
"HEH!"
"Nakakatakot pala kapag buntis 'tong si Safara, nagiging mainitin ang ulo." Mahinang usal ni Oliver pero rinig ko naman.
Saan ba nakalagay 'yong plantsa namin?
"What are you doing, baby?" Hinawakan niya ang baywang ko at hinalikan ako sa ulo.
"Plantsa." Maikling sagot ko.
"Huh? Why?"
"Ibabato ko kay Oliver."
"EH?!" Gulat na singhal ni Oliver. "Hindi magandang biro 'yan, Safara."
"Hindi naman ako nagbibiro e." Sagot ko habang patuloy pa rin sa paghahanap.
"Baby----Oliver hide now." Nakanguso naman akong bumaling kay Caesar.
"Ayaw mo na ba sa 'kin?"
"No! I love you so much if you're not aware!"
"Huwag mo 'kong iwan. Dito ka lang muna." Niyakap ko siya at sumubsob sa dibdib niya. Agad naman niya 'kong niyakap pabalik.
"I want too but I need to go to work. That's why they're here to take care of you."
"Dito ka na lang please." Naiiyak kong usal.
"Safara, na'ndito naman kami. Uuwi naman si Caesar ng maaga mamaya." Usal ni Kale pero mas lalo lang akong naiiyak.
"Siguro kaya ayaw mo dito kasi may babae ka do'n 'no?! Ayaw mo na sa 'kin dahil ang taba ko na! Hindi na 'ko maganda sa paningin mo! Sinasabi ko sa 'yo Caesar, kapag ako niloloko mo, puputulan kita ng kaligayahan!"
"Baby, you're the only woman I love, hmm? Okay, I'm not going to work today. Let's watch----."
"Pumasok ka na." Tinalikuran ko siya.
"Baby----."
"AH!" Napahawak ako sa t'yan ko ng bigla itong sumakit. Sobrang sakit!
"Why?! What happened?!"
"Caesar! Ma-Masakit! Ah!"
"Manganganak na ata! Ihanda niyo 'yong kotse! Bilis!"
Agad akong binuhat ni Caesar palabas ng bahay. Tumigil ang isang kotse sa tapat namin. Hindi ko na inalam kung sino ang nagda-drive dahil sobrang sakit na ng t'yan ko.
"Hindi ko na kaya!" Hinihingal na 'ko. "Manganganak na 'ko!"
***
Nakahawak ako ng mahigpit sa kamay ni Mama. Nandito kami sa hospital. Katatapos ko lang manganak at hinihintay na lang namin si Caesar kasama ang baby namin at ang Doctor.
Natatawa ako sa itsura ni Kuya dahil kinakabahan siya. Mukha siyang natatae. Parang siya pa ang Nanay e!
Napaayos ako ng upo ng pumasok na si Caesar habang buhat buhay ang baby namin.
"Baby!" Dahan dahang binigay sa 'kin ni Caesar si Baby Zeus. Ceizeus Bellevue. "Ang cute!"
Ang liit ng mukha niya! Nagsisiksikan kami rito dahil gusto nilang makita ang baby namin. Syempre hindi pwedeng mawala ang mga magulang ni Caesar.
Kung nandito lang rin sana si Papa, paniguradong tuwang tuwa 'yon. Pa, ang cute ng apo mo! Kamukha ko! Si Papa...namatay siya pagkatapos ng operasyon ni Caesar. Na-hit and run. Dead on arrival. Halos hindi ako kumakain no'n, lalo na si mama. Hindi ko kinaya. Nabuhay 'yong taong mahal ko pero 'yong Tatay ko....hindi.
Pinahanap ng mga magulang ni Caesar ang bumangga kay Papa at hanggang ngayon ay nasa kulungan pa rin. Hindi ko man lang nakita si Papa sa huling sandali! Hindi ko man lang siya nakausap! Sobrang sakit! Hindi ko alam ang gagawin no'n! Akala ko ayos na, akala ko last ko ng iyak iyong kay Caesar pero hindi!
"I love you, wife."
"I love you, Bogart." Sumimangot naman agad ang mukha niya.
"I love you." Matigas niyang usal.
"I love you." Halos mawala ang mata ko dahil sa pag ngiti ko.
Zeus Bellevue. It's now your turn baby.