30 NOVEMBER
Quinn humde zachtjes mee met het liedje dat ze luisterde terwijl ik me focuste op het serene gezicht van de vrouw voor me. Buiten viel er voor het eerst dit jaar sneeuw, en het leek alsof dat de hele wereld in een deken van stilte wikkelde.
Beneden zaten Lux en Jo aan een van de tafels te werken. Lux was op zoek naar een volgend project voor ons en bezig met onze financiën, hun blik geconcentreerd op hun computerscherm. Jo zat naast haar met haar rug naar me toe. Haar rode krullen waren nog wilder dan anders en het hielp ook niet dat ze er de hele tijd met haar handen doorging. Ze zei iets tegen Lux, en leunde naar die toe. Ik zat te hoog om te verstaan wat ze precies zei, maar blijkbaar was het iets grappig, want Lux lachte erom.
Ik kon niet voorkomen dat het me irriteerde. Ik wilde haar bijna toesnauwen dat ze zich beter wat meer op haar werk moest focussen, in plaats van haar collega's zo af te leiden, maar ik hield me in. In plaats daarvan richtte ik me weer op mijn werk terwijl ik hun zacht gepraat probeerde te negeren.
Ik keek tevreden naar de vrouw en legde dan mijn penseel neer. Ik zou moeten wachten tot het droog was voor ik weer verder kon, dus ik besloot om pauze te nemen. Ik klauterde naar beneden en ging naast Lux zitten. Die toonde me het scherm van hun computer en wees naar een paar cijfers die er behoorlijk rood uitzagen en ik fronste.
"Het komt door de nieuwe penselen en het duurdere type verf. Het komt wel goed, zeker met wat de koninklijke familie ons betaalt, maar we moeten geen al te gekke kosten meer maken de komende maanden."
Ik knikte, meer op mijn gemak. Tenzij een van onze stellingen het zou begeven, verwachtte ik niet dat er nog iets betaald zou moeten worden.
"Hé, Freddie?"
"Mmh?"
Ik staarde naar een aanbieding die open stond op Lux' scherm, zonder op te kijken naar Jo. Het was een barokke kerk aan de andere kant van Washington. Mijn interesse was meteen gewekt. Het gebouw was haar glorie al lang verloren, maar de schilderijen aan de muren achter het altaar leken mijn naam bijna te schreeuwen. Ze waren niet zo groot als het plafond van de bibliotheek, maar minstens even mooi, en ik kon mijn blik amper loskrijgen van de details die in elkaar overgingen. Dit stond op mijn lijf geschreven.
"Kan je even komen kijken? Ik heb iets voor je gemaakt."
Dit keer keek ik wel op naar Jo. Ze droeg een bril die ik nog niet eerder gezien had, maar duwde hem tussen haar krullen zodra ze doorhad dat ze mijn aandacht had. Ik wilde haar bijna vragen sinds wanneer ze een bril droeg, maar ik hield me in.
Ik kwam overeind met een zucht en Lux gaf me een stomp om duidelijk te maken dat ik me moest gedragen. Ik draaide met mijn ogen, maar plakte dan een glimlach op mijn gezicht en wandelde richting Jo.
"Wat is het?"
Jo kreeg een brede glimlach op haar gezicht en wees naar haar scherm. Ik leunde voorover om het beter te kunnen zien, maar het duurde een tel voor ik doorkreeg naar wat ik juist aan het kijken was. Ons logo. Of toch een variant daarvan. De gebruikelijke zwarte letters waren nu een donkere tint blauw. In plaats van dat ze naast elkaar stonden, stonden ze verticaal in een geometrische lijntekening.
Ze had ons logo aangepast. Zonder het me te vragen. Ik voelde irritatie in me opwellen. Jo vatte mijn zwijgen op als haar teken om enthousiast over haar ontwerp te praten.
"Ik heb dus jullie letters behouden, maar ik heb ze meer stilistisch gemaakt en ze een ander kleurtje gegeven en—"
"Wie zegt dat ik dat wou?"
Ze zweeg meteen en keek met grote ogen naar me op. Ik hoorde Lux zuchten, maar de verontwaardiging welde op in mijn borst en liet zich niet tegenhouden.
"Ik heb je een stageplek aangeboden omdat mama dat wou, maar dat wil niet zeggen dat je hier alles moet komen veranderen, Jo."
Jo kwam overeind, haar ongenoegen nu leesbaar op haar gezicht. Ze had haar emoties altijd zo leesbaar gedragen, en dit was daar geen uitzondering op. Ze schudde haar hoofd en klapte bruusk haar laptop dicht.
"Wat wil je dan exact dat ik hier doe, Freddie? Je hebt me in al die tijd nog geen enkele opdracht gegeven! Ik ben niet van plan om te buizen omdat jij me niet wil helpen."
Ik wilde protesteren, haar zeggen dat dat niet mijn job was en dat ik wel andere dingen te doen had. Een plafond restaureren, bijvoorbeeld. Maar de blik die Lux me bood, vertelde me dat dat wel degelijk mijn taak was.
"Ik wéét dat ik hier alleen maar ben omdat mama me hier wilde, want geloof me, ik wil hier ook niet zijn."
Daarmee verzamelde ze haar spullen en stormde ze de deur uit, zonder nog naar me om te kijken. Quinn floot vanop haar stelling terwijl Lux hoofdschuddend overeind kwam. Mijn verontwaardiging was nu omgezet naar woede, wetende dat Jo zich weer maar eens zo mooi getoond had. Ze was letterlijk buiten gestormd, maar ik kon aan de blikken van mijn vrienden zien dat ze wel degelijk haar kant kozen. Ik zuchtte geïrriteerd en pulkte aan een papier dat op tafel lag.
"Als ze hier niet wilde zijn, dan had ze een andere job moeten zoeken."
"Free..."
Lux schudde nogmaals hun hoofd en vertrok dan in de richting waarin Jo verdwenen was. Ik onderdrukte de neiging om met mijn ogen te draaien. Ik draaide me richting mijn stelling, klaar om mijn werk verder te zetten.
Ik had geen zin om het erover te hebben. Ik wist dat mijn moeder me vanavond zou bellen om haar teleurstelling uit te drukken, dus ik hoefde het gezeur van mijn vrienden er niet bij te hebben. Was dit niet alles wat Jo gewild had?
"Scottie..."
Ik zuchtte en klom omhoog. Quinns stelling stond in de deuropening naar de kleine zaal, en was lager dan de mijne. Ik leunde op mijn veiligheidsrail en keek op haar neer.
"Wat?"
Quinn draaide met haar ogen.
"Je weet wat."
Ik schudde mijn hoofd om duidelijk te maken dat ik geen zin had in haar preek, maar Quinn was niet van plan om het te laten gaan.
"Ze doet echt haar best."
"Nee, wat Jo doet is doen alsof ze een engel is, terwijl ze dat allesbehalve is."
Quinn klom naar beneden en kwam aan de voet van mijn stelling staan. Het leek even alsof we een idiote versie van Romeo en Juliet aan het uitbeelden waren, maar Quinns gezicht vertelde me dat ze geen zin had in grapjes.
"Ik weet dat je het soms moeilijk met haar hebt, Scottie. Maar het is niet haar fout dat je vader vertrokken is en ik denk dat het tijd wordt dat je dat inziet. Ze is je zus, maar dat wil niet zeggen dat ze je zal blijven vergeven voor je afstandelijkheid."
Ik klemde mijn tanden op elkaar en schudde mijn hoofd. Waarom dacht iedereen altijd dat mijn slechte band met Jo om mijn vader draaide? Natuurlijk nam ik het haar niet kwalijk dat ze een andere vader had dan mij, maar het viel ook gewoon niet te ontkennen dat ze nooit had moeten meemaken hoe het voelde om in de steek gelaten te worden door een vaderfiguur die eerst je hele wereld geweest was. Dat ze sinds haar geboorte alle aandacht van onze moeder gekregen had, de enige persoon die ik nog wél gehad had, dat was iets helemaal anders.
"Dit heeft helemaal niets met mijn vader te maken. En wie zegt dat ik wil dat ze me vergeeft?"
Quinn zuchtte en haalde haar schouders op.
"Je kan zo koppig zijn soms. Prima, do it your way. Maar ik kan je niet garanderen dat Lux naar je zal willen luisteren als het uiteindelijk allemaal ontploft en je met jezelf geen blijf meer weet."
Ze nam haar tas en glimlachte dan triest naar me, voor ze zich omdraaide en de bibliotheek ook verliet. Ik bleef alleen achter met mijn boosheid en met het allesomvattende besef dat Jo weer maar eens gewonnen had. Zoals ze dat altijd deed.
Ik besefte dat ik te opgefokt was om nog verder te schilderen, dus dekte ik alles af en greep kwaad mijn spullen terwijl ik ook vertrok.
***
"Rishi en ik waren gisteren de gastenlijst aan het overlopen."
Mijn broers gezicht vulde mijn telefoonscherm terwijl ik mijn woede uitwerkte op een paprika. Hij leek het niet door te hebben, of het bewust te negeren, wat misschien maar goed was ook. Ik had geen behoefte aan nog iemand die Jo's kant koos vandaag.
"Nu al?"
Ik sneed de reepjes in blokjes en verzamelde ze in een kommetje. Brian leunde achterover in zijn zetel, en haalde zijn schouders op. Ik nam een nieuw stuk paprika, klaar om me opnieuw uit te leven.
"We gaan geen groot feest houden, dus het heeft geen zin om lang te wachten. Ik wil zo snel mogelijk Rishi's man worden."
Ik schudde glimlachend mijn hoofd. Die twee waren zo misselijkmakend romantisch dat ik me soms afvroeg of hij wel echt mijn broer was.
"Dus..."
De manier waarop hij naar me keek, maakte duidelijk dat ik zijn insinuatie eigenlijk niet wilde horen. Ik besloot het hem moeilijk te maken en te doen alsof ik niet wist waarover hij het had.
"Dus wat?"
Brian kreeg door waarmee ik bezig was en draaide met zijn ogen.
"Dus, wil je een bepaalde prinses meenemen als plus one, of niet?"
Waarom zou ik Alyssa willen meenemen? Dat hij me een plus one wilde geven, snapte ik, maar ik was van plan geweest om Quinn te vragen, aangezien Lux als fotograaf zou werken. Ik haalde fronsend mijn schouders op.
"Ik heb geen idee waarover je het hebt."
"Jo zei me—"
Haar naam deed mijn bloed koken en ik liet mijn mes bruusk neerkomen op mijn snijplank. Sandwich keek verstoord op van de bank en Brian trok verbaasd zijn wenkbrauwen op. Het gaf me het gevoel dat Jo misschien toch niet geklikt had over vandaag, maar dat veranderde niets aan het feit dat dit weer maar eens Jo's fout was.
"Jo weet helemaal niets. Ze zou beter eerst eens met mij praten voor ze telkens met jou over mij roddelt."
Rishi zei iets buiten beeld waardoor Brian overeind kwam met zijn telefoon. Zijn blik was minder vrolijk dan daarvoor, duidelijk door mijn uitval, en ik voelde me er bijna schuldig over. Bijna.
"Dan moet je haar daar ook de kans toe geven, Free."
Ik draaide met mijn ogen en kruiste mijn armen voor mijn borst. Alsof Jo al niet alles had wat ze wilde in haar leven.
"Ik moet gaan."
"Free—"
Ik drukte hem weg zonder naar zijn verdere woorden te luisteren. Ik voelde mijn tranen opwellen, maar weigerde ze te laten vallen. In plaats daarvan werkte ik mijn frustraties uit op een nieuwe paprika, over en over totdat de stukken te fijn waren om bruikbaar te zijn en ik me nog steeds even slecht voelde over mezelf.