မို့ရွှီတုန်းသည် ညစာစားပြီးနောက် သူမနှင့်အတူ မည်သူ့ကိုမျှ မလိုက်ပါစေဘဲ တရားအားထုတ်သည့် ဥယျာဉ်၏ ဘယ်ဘက်ရှိခန်းမကို သူမတစ်ယောက်တည်း သွားခဲ့သည် ။ ညဘက် ချဉ်းကပ်လာသူ၏ မျက်နှာကို သူမ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မမြင်ရပေ။ အစောင့်တစ်ဦးဖြစ်ကြောင်းသာ သူမ မရေရာသော ခံစားချက်ရှိသည်။ သူမသည် မိုလန်ကို တူညီသောသင်္ကေတဖြင့် စာရွက်တစ်ရွက်ပေးလိုက်သည်။ စက္ကူသားကိုကြည့်လျှင် အလွန်ဟောင်းနေပြီဖြစ်သည်။
ရှန်းယိနှင့် ကျိလင်တို့ကို မိုယုက သူမနှစ်သက်သော လက်ကိုင်ပုဝါပြုလုပ်ရန် ပန်းများအားပန်းထိုးရန်အတွက်ဆိုကာ အခန်းထဲသို့ ဆွဲခေါ်သွားခဲ့သည်။
မိုလန်သည် မို့ရွှီတုန်းကို တစ်ယောက်တည်း မသွားစေချင်ပါ။ သို့သော် မို့ရွှီတုန်းသည် အလွန်စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားသောကြောင့် မို့လန်သည် ၎င်းနှင့်ပတ်သက်ပြီး မည်သည်ကိုမျှ မလုပ်ဆောင်နိုင်ဘဲ သဘောတူလိုက်ရသည်။
မို့ရွှီတုန်းတစ်ယောက်တည်း တိတ်ဆိတ်တဲ့လမ်းကို လျှောက်ခဲ့တယ်။ သူမရဲ့ အတိတ်ဘဝကပဲဖြစ်ဖြစ် လက်ရှိအချိန်မှာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ သူမဟာ အိမ်နောက်ဖေးမှာ အမြဲပုန်းနေခဲ့ရသည် ။ သူမသည် အမှောင်ညတွင် မည်သူနှင့်မျှ တွေ့ဆုံရန် တိတ်တဆိတ် မထွက်ခဲ့ဖူးပေ။
သူမ ငြိမ်သက်နေသော်လည်း သူမ၏ လက်ချောင်းများကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ထားကာ သူမ၏လက်များက အေးစက်နေလေသည်။
ထိုတခြားအဖွဲ့ကသူများသည် သူမကို တစ်ယောက်တည်းလာခိုင်းသဖြင့် သူမသည် သူမ၏အဖော်များကိုခေါ်လာပြီး သူ့ကို မစော်ကားဝံ့ပါဘူး။ သူမသည် လျှို့ဝှက်အစောင့်နှစ်ယောက် အမှန်တကယ် လိုအပ်နေသည် ။ ဒီတော့ သူခိုင်းတဲ့အတိုင်း လုပ်ရမှာပေါ့။
ဗုဒ္ဓခန်းမသည် အရမ်းမဝေးလှပေ ။ တံခါးဝတွင် ရပ်လိုက်သည်နဲ့ ဒီမှာ ဘာတွေဖြစ်နေလဲ သူမ ယောင်ဝါးဝါး မြင်နေရတယ်။ ထို့ကြောင့် မို့ရွှီတုန်းသည် သူ့လမ်းပျောက်မည်ကို မကြောက်ခဲ့ပေ။
လမ်းမှာ လရောင်လုံးဝမရှိပေ ။ ဒီညတွင် လကို မမြင်နိုင်တော့ဘဲ တိတ်ဆိတ်မှုက တရားအားထုတ်တဲ့ ဥယျာဉ်တစ်ခုလုံးကို လွှမ်းခြုံထားတယ်။ ဗိမာန်တော်အတွင်းရှိ သစ်သားငါးများ၏ အသံကိုပင်မကြားရပေ။ အဲဒါက အရာအားလုံးကို ထူးဆန်းစေတယ်။ သူမ၏ ပေါ့ပါးသော ခြေသံများသာ တိတ်ဆိတ်မှုကို ဖြတ်ကျော်သွားခဲ့သည်။
မို့ရွှီတုန်းသည် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းများကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ကိုက်လိုက်ပြီး သဘာဝအတိုင်း ကြောက်လန့်တကြား ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမ မတ်တပ်ရပ်ပြီး သူ့အခန်းတွေကို ကြည့်တယ်။ အဝေးက မီးပုံးမှိန်မှိန်လေးပေါ်မှ မိုလန်၏ တစ်ဦးတည်းသောရုပ်ကိုသာ သူမ မြင်နိုင်သည် ။
သူမသည် အဆုံးမဲ့ အမှောင်ထုထဲတွင် လျှောက်လှမ်းနေသကဲ့သို့ ကြောက်လန့်နေမိကာ မျက်လုံးမှိတ်ထားလိုက်သည်... သူမ၏ မျက်လုံးရှေ့တွင် ရုတ်တရက် အလင်းတန်းတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။
သူမသည် အလင်းရောင်ထဲတွင် သူ့ကိုယ်သူ မြင်နိုင်ပြီး သူမ၏ ထွက်ပေါက်များအားလုံးမှ သွေးများထွက်နေသည်။ ဒီဝေဒနာက သူမသေသွားရင်တောင်မှ သူ့ကို ခြောက်လှန့်မယ့်အရာတစ်ခုပဲ... သူတစ်ဖန်ပြန်အသက်ရှင်နိုင်မယ်ဆိုရင်တောင် သူတစ္ဆေဖြစ်သွားရင်တောင်မှ သူတို့အားလုံးကို သူမနဲ့အတူ ငရဲထဲဆွဲထုတ်ဖို့ သူ့ကိုယ်သူအသုံးပြုဖို့ ဆန္ဒရှိခဲ့တယ်။
သူမ အသက်ပြင်းပြင်းရှု၍ ဆံညှပ်တစ်ခုကိုဖြုတ်ကာ လက်၌ကိုင်ထား၏။ ချွန်ထက်သော ဆံညှပ်၏ အဆုံးကို သူမ၏ လက်ဖဝါးတွင် တင်းကြပ်စွာကိုင်ထားလိုက်သည်။ နာကျင်စေသော်လည်း သူမသည် ၎င်းကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
သူမခံစားရသော မသက်မသာမှုနှင့် ကြောက်ရွံ့မှုကို ထိန်းချုပ်ရန် စူးရှသောနာကျင်မှုကို အသုံးပြုခဲ့သည်။ လမ်းက မရှည်ဘူး။ သို့ဖြစ်၍ ထိုနာကျင်မှုကို မို့ရွီတုန်း သိပ်မခံစားလိုက်ရပေ ။
သူမ၏ ပန်းနုရောင်နှုတ်ခမ်းများကို ကိုက်လိုက်သည်နှင့် ဖြူဖျော့သွားသည် ။ သူ့မနှလုံးခုန်သံကို သူပြန်ကြားလိုက်ရသည် ။ နောက်ဆုံးတော့ ခန်းမတံခါးတွေက သူမရှေ့မှာ ပေါ်လာတယ်။
သူမ တည့်တည့်မဝင်ပေမယ့် ခဏကြာတော့ တုံ့ဆိုင်းသွားတယ်။ သူမသည် မသိစိတ်က တံခါးကိုမှီ၍ တံခါးအက်ကြောင်းများကို ချောင်းကြည့်သည်။
"အိုး၊ မြင့်မြတ်တဲ့မိန်းမတစ်ယောက်က တံခါးအက်ကြောင်းတွေကနေ တခြားသူတွေကို ချောင်းကြည့်ဖို့ ဆိုတာ အရမ်းမယဉ်ကျေးဘူးမလား"
နားထဲတွင် တိုးညှင်းသော အသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။ မို့ရွှီတုန်း အံ့သြသွားပြီး သူမလက်ထဲတွင် တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကိုင်ထားသော ဆံပင်ညှပ်ကို မသိစိတ်ဖြင့် မြှောက်လိုက်သည်။
"အိုး၊ အဲဒါ မင်းပဲ!"
ပျင်းရိစွာ ရယ်မောလိုက်သောအသံသည် အံ့အားသင့်စရာ တစ်မျိုးဖြစ်သည်။ အသံက ဟိုးအဝေးက ထွက်လာသလိုပဲ။ သန်မာသောလက်တစ်စုံက သူမလက်က ဆံညှပ်ကို ကိုင်ထားပြီး အတန်ငယ်ပိတ်ထားသည့် ဗုဒ္ဓခန်းမ တံခါးများကို တွန်းဖွင့်လိုက်သည်။ ခန်းမအတွင်းမှ အလင်းရောင်သည် လင်းလက်ပြီး ထိုလူ၏မျက်နှာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
ချက်ခြင်းပင် သူမသည် သူ့ပတ်ဝန်းကျင်တွင် လည်ပတ်နေသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။ သူသည် တံခါးကို ဆောင့်ကန်လိုက်ပြီး ခန်းမတံခါးများကို အသံဗလံများ ထွက်ပေါ်လာစေသည်။
"ဝင်လိုက်ပါ။"
ထိုလူက သူမလက်ကို ကိုင်ကာ ခန်းမထဲသို့ ခေါ်သွားသည်။ ခန်းမတံခါးများကို အသံမကြားဘဲ ပိတ်လိုက်သည်။ အလင်းရောင်ရှိသောကြောင့် အလင်းရောင်၏ နွေးထွေးမှုက သူမခန္ဓာကိုယ်ဆီသို့ ရောက်သွားသလိုပင်။
မို့ရွှီတုန်းသည် ချက်ချင်းပင် သတိပြန်ရလာပြီး လက်ကို ပြင်းထန်စွာ ခါယမ်းလိုက်သည်။ သူမသည် နောက်သို့ ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လှမ်းကာ မျှော်ကြည့်ပြန်သည်။
သူဘယ်လိုဖြစ်နိုင်မှာလဲ! စိတ်ရှုတ်စရာကောင်းတဲ့ ဒီလူငယ်လေး.........
မို့ရွှီတုန်းသည် သူမရှေ့မှ ချောမောသော မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်သည်။ ဒါ ဒုတိယအကြိမ် တွေ့ဆုံမှုပင် ။ မို့ရွှီတုန်းသည် သူ၏အသွင်အပြင်ကြောင့် တစ်ဖန် စွဲလန်းသွားပြီး အသက်ရှုမဝသလို ခံစားရတယ်။ သူ့မျက်လုံးထဲက အလင်းရောင်က တောက်ပနေတဲ့ စိန်တွေလိုပါပဲ။
သူ၏ ကြော့ရှင်းသော ကိုယ်ဟန်အနေအထားနှင့် ရှည်လျားကျဉ်းမြောင်းသော မျက်လုံးများ လှိမ့်လာပုံက သူ့ကို အာရုံစူးစိုက်မှုရှိသော နူးညံ့သိမ်မွေ့မှုနှင့် ပြင်းထန်သော ခံစားချက်တို့ကို ခံစားရစေသည်။ သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ အမျိုးသမီးတိုင်း မကူညီနိုင်ပဲ ရှက်ရွံ့ကာ သူတို့ရဲ့ နှလုံးသားတွေ ခုန်ပေါက်သွားလိမ့်ပြီး ထိုမျက်လုံးများထဲတွင် နစ်မြုပ်သွားကြလိမ့်သည်။
သူ၏ရှည်လျားသော အနက်ရောင်ဆံပင်ကို သစ်သားတံဖြင့် ထုံးနှောင်ထားပြီး အချို့ဆံစများသည် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြန့်ကျဲနေသော်လည်း သူသည် မွန်မြတ်ပြီး ထူးထူးခြားခြားပုံ ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။
သူ့တစ်ကိုယ်လုံးသည် ကျက်သရေများနှင့် ပြည့်နေတယ်။ သူ၏ စိတ်ဝိညာဉ်သည် အခြားသူများကို စွဲလမ်းစေရန် ဖန်တီးထားသကဲ့သို့ ၎င်းတို့၏ စိတ်နှလုံးကို ရိုင်းစိုင်းကာ အလိုအလျောက် ခုန်စေသည်။ နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး ချစ်စဖွယ်အကြည့်များတွင် နစ်မွန်းသွားကြလိမ့်မည် ။
"ဘာဖြစ်တာလဲ၊ ငါက ရုပ်ချောတယ်လို့ မင်းထင်မိလား။ ငါ့ရဲ့ နောက်ဆုံးအကြံပြုချက်ကို အခုထိ မင်းက စဥ်းစားနေတုန်းလား"
အလွန်ချောမောသော ယောက်ျားက သူမကို လေးလေးနက်နက် စိုက်ကြည့်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရပြီး နှိမ့်ချစွာ ရယ်မောလိုက်သည်။
"မင်း အခုအစေခံလို ဟန်ဆောင်နေတာ မဟုတ်ဘူးလား။ မင်းရဲ့သခင်မ လာမှာကို မကြောက်ဘူးလား"
သူသည် "သခင်မ" ဟူသော စကားလုံးကို တမင်တကာ ဆွဲထုတ်ပြီး မရေမတွက်နိုင်သော အပြုံးဖြင့် သူမကို ကြည့်သည်။ သူ့လက်ကို ပခုံးတွန့်ပြတာကာ သူစိတ်မ၀င်စားပုံပေါက်နေလေသည် ။
ထို့ကြောင့် သူမသည် အိမ်အစေခံ မဟုတ်ကြောင်း ဟိုးရှေးရှေးကတည်းက သူသိထားခဲ့သည်။ ခုနက သူပြောသောစကားများသည် တည်းခိုခန်းရှေ့က လမ်းကြားလေးအကြောင်း ပြောသည်ကို မို့ရွှီတုန်းသိသည် ။
သူမသည် နောက်ပြန်ဆုတ်ကာ စိတ်ထဲတွင် ဆဲဆိုကြိမ်းမောင်းရင်း စိတ်တွေ ပိုမြန်လာခဲ့သည်။ သူမသည် လျှို့ဝှက်သောလမ်းပေါ်၌ ဒီလူကိုတွေ့ခဲ့ရသည် ။ သူသည် တိမ်တိုက်မြို့မှလူ ဖြစ်ပုံပေါ်သည် ။
သို့သော်လည်း သူမသည် ဤနေရာတွင် သူနှင့် ထပ်မံတွေ့ဆုံခဲ့သည်။ ရိုးရှင်းသောအဝတ်အစားများကြားမှ သူ၏မြင့်မြတ်မှုကို မဖုံးကွယ်နိုင်ပေ။ သူသည် ခရမ်းရောင် ၀တ်စုံကို ၀တ်ဆင်ထားဆဲဖြစ်သည်။ သူ၏ ကော်လာနှင့် အင်္ကျီများတွင် အနုစိတ်သော ချည်ထိုးမှုမှလွဲ၍ မည်သူကမှ သူ၏ ကိုယ်ပိုင်လက္ခဏာကို ဖော်ထုတ်၍ မရပေ။
သို့ဖြစ်ရာ သူ့လိုလူကို သတိမပြုမိပဲ မနေနိုင်ချေ ။ သူမရောက်လာတဲ့ လျှို့ဝှက်ကိစ္စက သူနဲ့ ပတ်သက်မှုတစ်ခုရှိနေလိမ့်မည် ။ နိဂုံးချုပ်ရသော် ဤပုဂ္ဂိုလ်သည် မြင့်မြတ်သောအဆင့်အတန်းရှိပြီး အလွန်အန္တရာယ်ကြီးသူဖြစ်သည် ။ မပူလောင်ချင်ဘူးဆိုရင်တော့ တတ်နိုင်သမျှ သူနဲ့ဝေးဝေးမှာနေသင့်ပါတယ်။
သူ့မျက်လုံးတွေက ခံစားချက်တွေ ပြည့်နှက်နေပုံပဲ။ သို့သော် သူ့လက်များက အေးစက်နေသည်။ သူ့မျက်လုံးထဲတွင် အရာအားလုံးသည် နက်နဲသော အမှောင်ထဲတွင် ဖုံးကွယ်ထားသည်။ သူက နူးညံ့ပုံပေါက်ပေမယ့် မင်းဂရုမစိုက်တဲ့အခါ သေစေနိုင်လိမ့်မည် ။ ဒီလူက သူမနဲ့ အလုပ်တွဲလုပ်နိုင်တဲ့သူမျိုး မဟုတ်ဘူး။
"သခင်လေး မင်းဘာလို့လာတာလဲ။"
မို့ရွှီတုန်းသည် အချိန်ကို မဖြုန်းချင်ခဲ့ပေ။ သူမ အမြန်နောက်ဆုတ်လိုက်ပြီး တံခါးနားသို့ကပ်လိုက်သည် ။ သူမသည် သူတို့ကြား အကွာအဝေးကို ထားချင်သည်။ သူမ ဝတ်ရုံလက်စွပ်ထဲက စာရွက်တစ်ရွက်ကို ထုတ်ပြီး သေသေချာချာ ပေးလိုက်တယ်။
သူသည် မို့ရွှီတုန်းက သူ့ကို ရှောင်သွားတာကို အံ့သြသွားတယ်။ သူ၏ ချောမောသော မျက်နှာပေါ်တွင် ယုတ်မာသော အပြုံးတစ်ခု ရှိနေသည်။ စာရွက်တစ်ရွက်ကို လက်ခံဖို့ သူလက်မဆွဲခဲ့ပေ ။ အဲဒီအစား သူ့လက်ထဲမှာ ဆံညှပ်ကိုကိုင်ပြီး သူ့လက်ထဲမှာ လှန်လိုက်တယ်။ မို့ရွှီတုန်း ထံ ပြန်မပေးခဲ့ဘဲ ၎င်းအစား ၎င်း၏ဝတ်ရုံလက်စွပ်တွင် သိမ်းဆည်းခဲ့သည်။
“မင်း နောက်ဆုံးအကြိမ်က မုသားစကားဆိုခဲ့တဲ့အတွက် ငါဒါကို လက်ဆောင်အဖြစ် ယူမယ်။
"သခင်၊ ကြည့်။"
မို့ရွှီတုန်းသည် ဆံညှပ်တစ်ခုတည်းကို ဂရုမစိုက်ပေ ။ သူမ ဒီတခေါက်ယူလာတဲ့ အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းတွေမှာ သူ့တံဆိပ်တွေ မပါပါဘူး။ ထိုဆံညှပ်ကို သူမသည် မနေ့ညက စျေးဆိုင်များမှ ဝယ်ရန် အမေရှု ကို တောင်းဆိုခဲ့ပြီး ထိုတံဆိတ်နဲ့ ဘာမှမဆိုင်ပါ။ သူမလက်ထဲရှိ စာရွက်ကို ပြန်ကိုင်လိုက်ပြီး ထိုလူကို အာရုံစိုက်စေရန် လက်ဟန်ပြသည်။
"မင်းက ခြံဝင်းထဲမှာ ပျော့ညံ့တဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပဲ။ ဘယ်လိုအန္တရာယ်မျိုး ကြုံရမှာလဲ၊ အတွင်းခန်းကိစ္စတွေအတွက် လျှို့ဝှက်အစောင့်တွေလိုသလား"
နောက်ဆုံးတွင် သူသည် မေးခွန်းကို နှုတ်ခမ်းလေးတွန့်ကာ မေးလိုက်သည်။ စာရွက်တစ်ရွက်ကို လက်ခံရန် လှမ်းပြောသည့်သူမကို မကြည့်ဘဲ သူ့လက်ထဲမှာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးလေးသာ လှန်လိုက်သည်။
သူက သူမကို မရိုးသားသောပုံစံဖြင့် ကြည့်နေသည် ။ ဒီလူက ချောလွန်းတယ်။ သို့သော် မို့ရွှီတုန်း သည် သူမ၏ အစောင့်များကို လက်လွှတ်မခံဝံ့ပေ။ ဒီလိုလူတစ်ယောက်က ဒီလိုညမှာ ပေါ်လာတယ်။ ဒါကလည်း တစ်ယောက်တည်း..........အလွန် ထူးဆန်းတယ်။
ထို့အပြင် စာရွက်တစ်ရွက် ဘယ်ကလာမှန်းလည်း သူမ မသိပေ။ ဒီစာရွက်က သူမကို လေ့ကျင့်ပေးထားတဲ့ လျှို့ဝှက်အစောင့်နှစ်ယောက်ကို ဘာကြောင့်တောင်းနိုင်ရတာလဲ။ ပြီးတော့ ဒီကိစ္စမှာ ဘာတွေပါဝင်ခဲ့လဲ။ အများကြီးမေးရမှာကို သူမကြောက်တယ်။
မေးခွန်းတွေအများကြီးမေးမီပြီး သူမဖြေနိုင်ခဲ့ရင် သူတို့ကြားက ဆက်ဆံရေး အကုန်ပျက်စီးသွားမှာကို ကြောက်တယ်။ သူမအတွက် အလိုအပ်ဆုံးအရာက အကူအညီပေးသူများဖြစ်သည်။
"သခင်လေး ၊ အိမ်တော်ရဲ့ အတွင်းရင်ပြင်မှာ အန္တရာယ်မရှိဘူးဆိုတာ ဘယ်လိုသိတာလဲ၊ အတွင်းက ခြံတွေက တခြားသူတွေကို ထိခိုက်နစ်နာအောင် အစီအမံတွေ ဖုံးကွယ်ထားတာက ပိုကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်။ တိုက်ရိုက်တိုက်ခိုက်တာကို ရှောင်ဖို့က လွယ်ပေမယ့် လျှို့ဝှက်ဓားတွေကို ခုခံဖို့ ခက်တယ်။ "
မို့ရွှီတုန်းက အံကြိတ်ကာ အေးစက်စွာ ပြောလိုက်သည်။ သူမ၏မျက်လုံးများတွင် ဝမ်းနည်းမှုအရိပ်အယောင်များ ရှိနေသည်။ သူမအမေက အရမ်းတော်ပေမယ့် အတွင်းခန်းထဲမှာ ရုန်းကန်ရင်း သေဆုံးသွားပြီး အဒေါ်ဖန်၏ ဒဏ်ကို ခံခဲ့ရတယ်။ သူမ နှလုံးသားကို ဘယ်လိုမှ မနာကျင်အောင် လုပ်နိုင်မှာလဲ ။
"အိုး၊ မင်းက အချင်းချင်း သတ်ဖြတ်တာထက် မိုအိမ်တော်အတွင်းက ပိုလို့တောင် စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ကောင်းတယ်လို့ မင်းပြောနေတာလား။"
ထိုလူက ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ဖြင့် မေးလိုက်ရာ သူ့မျက်လုံးများကမှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်ခတ်ကာ ရယ်မောလိုက်သည် ။
"သခင်လေး ၊ တို့က ဒီနေ့လျှို့ဝှက်စောင့်တွေ အတွက် လာတာပါ။ တို့ ယူလာတဲ့ ပစ္စည်းက မှန်သလား"
မို့ရွှီတုန်းသည် ထူးဆန်းပြီး အန္တရာယ်များသော အမျိုးသားတစ်ဦးနှင့် ဤကိစ္စနှင့်ပတ်သက်ပြီး ဘာမှဆက်မလုပ်ချင်ပါ။ သူမသည် ကူကယ်ရာမဲ့စွာ သတိပေးသည်။
"မမှားပါဘူး။ ဒါပေမယ့် တခြားတစ်ယောက်ယောက်လာတယ်ဆိုရင်တော့ စာရွက်တစ်ရွက်ကိုတွေ့တာနဲ့ နှစ်ယောက်ကို ယူခွင့်ပေးမယ်။ ဒါပေမဲ့ မင်းဖြစ်ရင်တော့..."
လူချောက လူလိမ်လူညာတစ်ယောက်လို ပြောင်နေသော မေးစေ့ကို ရိုက်လိုက်ရင်း ပျင်းရိစွာ ပြန်ပြော၏။
"တတိယမြောက်သခင်မလေးမို့ ၊ မို့ရွှီတုန်း ဟုတ်တယ်မလား။ ငါ မင်းအပေါ် စေတနာထားပြီး အရင်တစ်ခါကပြောဖူးတဲ့အတိုင်း ထပ်ပြီးလုပ်ဖို့ ဆန္ဒရှိတယ်။"
"......"
မို့ရွှီတုန်းက နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး "သခင်လေး ဘာကိုဆိုလိုမှန်းကို မသိဘူး..." လို့ ပြောပြီး သူ့လိုလူက သူ့ကိုယ်ပိုင်လက္ခဏာကို သိနိုင်တဲ့အတွက် သူမ မအံ့သြမိပါဘူး။
"မင်း ငါ့ရဲ့အိမ်သူဖြစ်ချင်ရင် မင်းကို ငါ့ရဲ့လျှို့ဝှက်အစောင့်အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့တောင် ပေးလိုက်မယ်" ထိုလူက ရုတ်တရက် သူမဆီသို့ ဦးတည်သွားခဲ့သည်။ သူမ နားထဲသို့ နွေးထွေးစွာ မှုတ်ထုတ်ရင်း ရယ်မောလိုက်သည် ။
"သခင်လေး ၊ ကျေးဇူးပြုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို လေးစားပါ။"
မို့ရွှီတုန်းက ခေါင်းငုံ့ပြီး အောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ သူမရဲ့ အမူအရာက အေးစက်ပြီး အလှမ်းကွာနေခဲ့တယ်။
"တို့က လျှို့ဝှက်အစောင့်နှစ်ယောက်အတွက်ပဲ လာတာပါ။"
"ကောင်းပြီ မင်းဘာတွေများ စိတ်ပူနေတာလဲ ငါဘာမှတောင် မလုပ်ရသေးဘူးလေ ။ မင်းဆန္ဒမရှိလို့ ငါမင်းကိုအတင်းအကျပ်ခိုင်းမှာမဟုတ်ဘူး။ မင်းရဲ့ချွန်ထက်တဲ့အစွယ်နဲ့ ခြေသည်းတွေကို ဆန့်ထုတ်လိုက်ရင် ငါရှုံးသွားလိမ့်မယ်။ "
ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ အသက်ရှုသံက သူမဆီကနေ အနည်းငယ် ရွေ့သွားတယ်။ ထိုအချိန်တွင် သူမသည် သက်ပြင်းတစ်ချက်ကာ ချနိုင်ခဲ့သည်။ သို့သော် သူဘာကြောင့် ဒီလိုပြောရမည်ကို သူမ နားမလည်ခဲ့ပါ။
"ခလပ် ခလပ် "
ခရမ်းရောင်ဝတ်လူက ရုတ်တရက် လက်ခုပ်တီးလိုက်သည်။ ခန်းမထဲတွင် ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ချက်ချင်းပေါ်လာတယ်။ သူတို့သည် ခရမ်းရောင်ဝတ်ထားသော လူရှိရာသို့သွား၍ ဒူးထောက်ိုက်ကြသည် ။
"မင်းတို့နှစ်ယောက်က အခုချိန်ကစပြီး မို့မိန်းကလေးရဲ့လူဖြစ်သွားပြီး ။ မိန်းကလေးကို မိုရီလို့ခေါ်ပြီး ယောကျာ်းလေးကို မိုဖန်လို့ခေါ်ရမယ် ။ အဲဒီထဲက တစ်ယောက်က မင်းရဲ့ဘေးမှာနေပြီး နောက်တစ်ယောက်က မင်းကို လျှို့ဝှက်ကာကွယ်ပေးလိမ်မယ် ။"
"ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ် သခင်လေး"
မို့ရွှီတုန်းသည် နောက်ဆုံးတွင် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်သည်။ သူမ ဒီကိစ္စကို အောင်မြင်စွာ ဖြေရှင်းနိုင်ခဲ့ပါတယ်။
"မင်းရဲ့သခင်မအသစ်ကို သွားနှုတ်ဆက်လိုက်ပါ။ အခုမှစပြီး သူက မင်းတို့ရဲ့သခင်မပဲ"
"မင်္ဂလာပါသခင်မ။"
နှစ်ယောက်သား မတ်တပ်ရပ်ပြီး မို့ရွှီတုန်းရှေ့မှာ ဒူးထောက်လိုက်ကြသည်။ မို့ဖန်သည် အသက် 20 အရွယ် လူငယ်တစ်ဦးဖြစ်သည်။ သူသည် စူးရှသောအကြည့်ရှိ၍ တိုက်ခိုက်ရေးကောင်းကြောင်း တစ်ချက်ကြည့်တာနဲ့ ပြောနိုင်သည်။
မိုရီသည် အလွန်လှပသော ရုပ်ရည်ရှိပြီး နူးညံ့သိမ်မွေ့သော အမျိုးသမီးဖြစ်သည်။ သူမ၏ပုံစံကိုကြည့်ရုံဖြင့် သူမသည် ကိုယ်ခံပညာကို လုံးလုံးသိသည်ဟု မပြောနိုင်ပေ။ မို့ရွှီတုန်းက လက်ဆွဲပြီး မတ်တပ်ရပ်ခိုင်းတယ်။ သူတို့ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သောအခါတွင် မို့ရွှီတုန်းသည် ခရမ်းရောင်ဝတ်လူကို လှည့်ကာ
"အကူအညီအတွက် ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ် သခင်လေး ၊ နောင်မှာ တခြားလိုအပ်တာတွေရှိရင် ကူညီဖို့အတွက် တို့အကောင်းဆုံးကြိုးစားပါ့မယ်။"
"မင်းဆန္ဒရှိသရွေ့၊ နောင်တစ်ချိန် ဤအရာကို ပြန်ဆပ်ရန် အခွင့်အလမ်းများ ရှိပါလိမ့်မည်"
သူနှင့် အလွတ်သဘောဆောင်သော စကားပြောနေသည်ကို သူမမြင်သောအခါ မို့ရွှီတုန်း အနည်းငယ် စိတ်ဆိုးသွားသည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်လိုက်ပြီး ပြောလေသည် ။
"ဘာမှ မရှိတော့ရင် တို့အရင်ထွက်သွားမယ်"
"မသွားနဲ့ဦး!"
ခရမ်းရောင် ၀တ်ထားသော အမျိုးသားသည် ချက်ချင်းပင် လေးနက်သော အကြည့်ကို စတင်ခဲ့သည်။ သူ့မျက်လုံးထဲတွင် အလင်းရောင်တစ်ခု ကခုန်နေသည်။ သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်သည်နှင့် မိုဖန်နှင့် မိုရီပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။
"တတိယမြောက်သခင်မလေးမို၊ စောစောက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ စကားဝိုင်းဟာ ပျံ့နှံ့သွားမှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ယုံကြည်ပါတယ်။"
"ဟုတ်ပါတယ်၊ တို့မင်းကို တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး၊ မင်းနဲ့ စကားလည်း မပြောဖူးဘူး။" မို့ရွှီတုန်း က မှန်မှန်ဖြေသည်။
"သွားတော့ !"
ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ သူက လျင်မြန်စွာ ပြုမူခဲ့ပြီး သူမအတွက် ခက်ခဲတဲ့အရာတွေ မလုပ်ခဲ့ပါဘူး။ သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းပြီး ထွက်သွားဖို့ လက်ဟန်ပြတယ်။
မို့ရွှီတုန်းသည် တံခါးမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ သူမတစ်ကိုယ်လုံးသည် အေးစက်သော ချွေးများဖြင့် ဖုံးလွှမ်းသွားသည်။ မိုရီသည် တံခါးဝတွင် စောင့်နေသည်။ သူမသည် မို့ရွှီတုန်း ကိုကူညီရန်ရှေ့တက်လာကာ နှစ်ယောက်လုံးပြန်သွားသည့်လမ်းကိုစတင်ခဲ့သည်။
"ကြီးမြတ်သောအရှင်မင်းသား ၊ စောစောက ဖြတ်ပြီး မင်းနေနေတဲ့ အရပ်မှာ လှည့်ပတ်နေတဲ့လူတွေ ရှိတယ်။ သူတို့က မင်းသားရဲ့အခန်းအပြင်က သစ်ပင်ကြီးအောက်မှာ ပုန်းနေကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ဘာလုပ်သင့်လဲ။"
အစောင့်တစ်ယောက်သည် ခန်းမအတွင်းနက်မှ အရိပ်များမှ ထွက်လာပြီး လေးလေးစားစား မေးသည်။
"သူတို့ ဒီကိုရောက်ပြန်ပြီ၊ သူတို့ဒီကိုရောက်လာပြီဆိုကတည်းက ပျော်စရာတွေဖန်တီးပေးပြီး သူတို့ကို ပြန်လည်ပေးဆပ်ခြင်း ဘုရားကျောင်းရဲ့ ညရှုခင်းတွေကို လိုက်ကြည့်ခိုင်းရမှာပေါ့်"
ခရမ်းရောင်၀တ်ထားသော အမျိုးသားသည် ချောမောသော မျက်ခုံးများကို မော့ကာ ပျင်းရိစွာ ပြောလိုက်သည်။ သူ့မျက်နှာမှာ အေးစက်ပြီး ရက်စက်တဲ့ အရိပ်အယောင်တွေနဲ့ ပြည့်နေတယ်။ သူ့မျက်လုံးထဲတွင် စူးစူးဝါးဝါး လှောင်ပြောင်နေသည့် အကြည့်များက အလင်းရောင်အောက်တွင် တောက်ပနေသည်။
"ဟုတ်တယ်၊ သူတို့ကို ဝိုင်းပြီး ဦးဆောင်ခိုင်းမယ်။"
"ဒီညက ပျော်ဖို့ကောင်းမှာပဲ ။ အမဲလိုက်တဲ့သူက ဘယ်သူလဲဆိုတာ သူတို့သိစေရမယ် "
"ဟုတ်ကဲ့။"
........................
ကဲ.....တစ်ယောက်တော့ပေါ်လာပါပြီ👀
Translated by Chai