Zgy
Mine 12
အခ်ဳပ္ခန္းရဲ့ေထာင့္နားမွာ ခ်န္းေယာလ္က ေသြးစေတြေပေနတဲ့လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဘတ္ဟြၽန္းမ်က္ႏွာကို ဖြဖြကိုင္ရင္း
"အရမ္းနာေနမွာပဲ
ေတာင္းပန္ပါတယ္
ငါသာ ဒီထက္ေစာေစာေရာက္လာရင္"
ဆိုတဲ့ စကားကိုတြင္တြင္ဆိုရင္း မ်က္လံုးေတြမွာ ၾကမ္းတမ္းသြားလိုက္။ ႏူးညံ့သြားလိုက္။
"ခ်န္းေယာလ္ "
ခ်န္းေယာလ္ရဲ့ တုန္ေနတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဘတ္ဟြၽန္းလက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္နဲ႔ေထြးကိုင္ရင္း သူ႔နာမည္ကို ဖြဖြေခၚတဲ့အခါ ခ်န္းေယာလ္က မတည္မၿငိမ္မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ၾကည့္လာတယ္။
ႏွစ္သိမ့္ေပးခ်င္လို႔ ေခၚလိုက္တာေပမယ့္ သူက ဘတ္ဟြၽန္းလက္ဆစ္ေတြေပါက္ၿပဲေနတာေတြကို ပြတ္သပ္ကာ သူ႔အျပစ္မကင္းသလို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနျပန္တယ္။
ခ်န္းေယာလ္ရဲ့ အားနည္းရာ ရပ္ဝန္း ဟာ ဘတ္ဟြၽန္းျဖစ္တယ္။
"ငါ့ေၾကာင့္
ငါသာေစာေစာေရာက္လာခဲ့ရင္"
"ခ်န္းေယာလ္လီ ....
ငါ့ကိုၾကည့္
ငါအဆင္ေျပတယ္ ေတြ့လား ငါတကယ္အဆင္ေျပပါတယ္ဆို."
မ်က္ရည္ေတြလဲ့ေနတဲ့ ခ်န္းေယာလ္ မ်က္ဝန္းဝိုင္းဝိုင္းဟာ ဘတ္ဟြၽန္းကို တြင္းနက္နက္ထဲမွာလို အဆံုးအစမဲ့ လမ္းေပ်ာက္ေစပါတယ္။
မငိုတတ္တဲ့ ခ်န္းေယာလ္ မ်က္ဝန္းေတြဟာ ရင္ဘတ္ေတြစုတ္ၿဖဲခံလိုက္ရသလို နာက်င္ေစတဲ့ လက္နက္ပဲ။
ညတြင္းခ်င္း ေရာက္လာတဲ့ ၪီးေလးႀကီးနဲ႔ ရဲေတြ အေၾကအလည္ေျပာဆိုေနေပမယ့္ နစ္နာသူဘက္က လက္ခံဟန္မေပၚေပ။ ဒါလဲ ႀကိဳတြက္ထားၿပီးသားမို႔ သိပ္ေတာ့ မအံ့ၾသေပ။ ခံရတာ ဘတ္ဟြၽန္းေတာင္ မၾကည့္ရဲေလာက္ေအာင္ မဟုတ္လား။ တစ္ဖက္က နစ္နာသူရဲ့ အုပ္ထိန္းသူေတြကလဲ ေၾကေအးေပးဖို႔ အစီအစဥ္ နည္းနည္းေလးေတာင္ ရိွဟန္မတူ။ ရႈပ္ေထြးေနတဲ့ စိတ္ေတြထဲ ခ်န္းေယာလ္ရဲ့ ၿပိဳမက်လာႏိုင္ခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္ေတြက အဆိုးဆံုးျဖစ္သည္။ မေႂကြခဲ့တဲ့ အရည္ေတြက အစိုင္အခဲျဖစ္သြားမွာ ဘတ္ဟြၽန္းေၾကာက္ပါတယ္။ တခါတခါ စူးစူးရဲရဲလွမ္းၾကည့္တတ္တဲ့ ခ်န္းေယာလ္ရဲ့ မ်က္ဝန္းေတြကို ပိုေၾကာက္ပါတယ္။
တစ္ညနဲ႔ ေန့ဝက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အခ်ဳပ္ခန္းရဲ့ ေထာင့္ေနရာေလးကေန ဘတ္ဟြၽန္းတို႔ အိမ္ျပန္ခြင့္ရခဲ့တယ္။
"ခ်န္းေယာလ္ ေဆးရံုသြားရေအာင္"
"အင္း "
ဘတ္ဟြၽန္းလက္ကို တင္းေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္လို႔ တစ္လမ္းလံုးတစ္ခ်က္ေတာင္ မလႊတ္ေပးတာ ေဆးရံုေရာက္တဲ့အထိ။ လိုက္ကာစခန္းဆီးေလးကို မလို႔ ထိုင္ခိုင္းလိုက္တာ ဘတ္ဟြၽန္းကို။
"သူ႔ကို အရင္ၾကည့္ေပးပါ "
ေပါက္ၿပဲေနတဲ့ ဒဏ္ရါေတြနဲ႔ ေသြးစတို႔ရဲေနတဲ့ လက္ေတြကိုၾကည့္ရင္ ေဒါက္တာက
"သူ႔ထက္ ေက်ာင္းသားကို အရင္စစ္ေဆးရမယ္ထင္တယ္ "
"သူ႔ကို အရင္ၾကည့္ေပးပါ"
ထိုစကားကိုသာ တဖြဖြေျပာရင္း ဘတ္ဟြၽန္းလက္ဖဝါးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားတာလဲ မလႊတ္။
ဘတ္ဟြၽန္းကို စစ္ေဆးၿပီးခ်န္းေယာလ္လက္ေတြကို ေဆးထည့္ေပးခ်ိန္ထိ ခ်န္းေယာလ္ကလက္ေတြကို မလႊတ္ေပးေသးဘူး။ ေဒါက္တာကလဲ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔ျဖစ္ေနၿပီး ၪီးေလးႀကီးကလဲ မ်ကိရိပ္ျပေနေပမယ့္ ခ်န္းေယာလ္က ဘတ္ဟြၽနမ်က္ႏွာဆီကလြဲလို႔ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မၾကည့္ေနဘူး။
"ခ်န္းေယာလိ လႊတ္ၪီး ေဆးထည့္ရၪီးမယ္ေလ"
တိုးတိုးႀကိတ္ႀကိတ္ နားနားကပ္ေျပာေပမယ့္ သူက ေလးပင္စြာ ေခါင္းယမ္းျပလာတယ္။ သူမလႊတ္ေပးခ်င္ဘူးတဲ့။
"ခ်န္းေယာလ္ ငါ့လက္ေတြ နာေနၿပီ"
ဆတ္ခနဲ လႊတ္ဟသြားတဲ့ လက္ဖ်ံေလးဟာ ေသြးေၾကာေတြခုမွပြင့္သြားသလို က်င္ခနဲ။ ရဲေနတဲ့ လက္ဆစ္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး သူက ခပ္တိုးတိုးဆိုတယ္
"ေတာင္းပန္ပါတယ္" တဲ့
ေဆးရံုကေန အိမ္ျပန္လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လံုး ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ သံုးေယာက္လံုးမေျပာျဖစ္ဘူး။ ၪီးေလးႀကီးေရာ ခ်န္းေယာလ္ေရာ ၿပီးေတာ့ ဘတ္ဟြၽန္းေရာ။
အိမ္ထဲဝင္သြားတည္းက သူ႔အခန္းထဲ တန္းဝင္သြားတဲ့ ခ်န္းေယာလ္က ညေနစာစားခ်ိန္ထိ ျပန္ထြက္မလာခဲ့။ ဘတ္ဟြၽန္းကေတာ့ ၪီးေလးႀကီးကို ေတာင္းပန္စကားအလီလီဆိုရင္း အားနာေနရတယ္။ မည္သူမျပဳ မိမိမႈ ပဲ မဟုတ္လား။
ၪီးေလးႀကီးက နားလည္ေပးေပမယ့္ ကံၾကမၼာက မ်က္ႏွာသာေပးၿပီး နားလည္မေပးခဲ့ဘူးနဲ႔တူပါတယ္။
ေနာက္ေန့မနက္ေစာေစာမွာ ခ်န္းေယာလ္မိဘေတြေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ ခ်န္းေယာလ္ကို ေက်ာင္းေျပာင္းဖို႔တဲ့။
ထိုညက ခ်န္းေယာလ္အခန္းဆီေခါင္းအံုးေလးပိုက္လို႔ ဘတ္ဟြၽန္းသြားခဲ့တယ္။ ခ်န္းေယာလ္က ခုတင္ကို မွီၿပီး ၾကမ္းျပင္မွာ တစ္စံုတစ္ခုကို ေရတြက္ေနတယ္။
"ခ်န္းေယာလ္လီ
ငါဒီည ဒီမွါအိပ္လို႔ရလား.."
အို ခ်န္းေယာလ္ မ်က္လံုးမွာမ်က္ရည္ေတြပါလား။ မငိုတတ္ခဲ့တဲ့ ခ်န္းေယာလ္ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းက အထီးက်န္စြာ။
တင္းၾကပ္စြာ ေပြ့ဖက္လာတဲ့ လက္တံရွည္ေတြၾကား ဘတ္ဟြၽန္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေပ်ာက္ဆံုးပစ္လိုက္တယ္။ ခ်န္းေယာလ္ဟာ ညျဖစ္ၿပီး ခ်န္းေယာလ္သာလ်ွင္ ေန့ျဖစ္တယ္။
ၿပီးေတာ့ သူခ်န္းေယာလ္ကို ....
#Heki
အိပ္ၿပီ။ မတရားအိပ္ခ်င္ေနတာကို မနည္းျပဴးၿပဲျပီးေရးထားရတာေနာ္။
ခငိမ်ားေလးတို႔ကို ခ်စ္လို႔. ..
Uni
Mine 12
အချုပ်ခန်းရဲ့ထောင့်နားမှာ ချန်းယောလ်က သွေးစတွေပေနေတဲ့လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ ဘတ်ဟျွန်းမျက်နှာကို ဖွဖွကိုင်ရင်း
"အရမ်းနာနေမှာပဲ
တောင်းပန်ပါတယ်
ငါသာ ဒီထက်စောစောရောက်လာရင်"
ဆိုတဲ့ စကားကိုတွင်တွင်ဆိုရင်း မျက်လုံးတွေမှာ ကြမ်းတမ်းသွားလိုက်။ နူးညံ့သွားလိုက်။
"ချန်းယောလ် "
ချန်းယောလ်ရဲ့ တုန်နေတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ဘတ်ဟျွန်းလက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ထွေးကိုင်ရင်း သူ့နာမည်ကို ဖွဖွခေါ်တဲ့အခါ ချန်းယောလ်က မတည်မငြိမ်မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကြည့်လာတယ်။
နှစ်သိမ့်ပေးချင်လို့ ခေါ်လိုက်တာပေမယ့် သူက ဘတ်ဟျွန်းလက်ဆစ်တွေပေါက်ပြဲနေတာတွေကို ပွတ်သပ်ကာ သူ့အပြစ်မကင်းသလို စိတ်မကောင်းဖြစ်နေပြန်တယ်။
ချန်းယောလ်ရဲ့ အားနည်းရာ ရပ်ဝန်း ဟာ ဘတ်ဟျွန်းဖြစ်တယ်။
"ငါ့ကြောင့်
ငါသာစောစောရောက်လာခဲ့ရင်"
"ချန်းယောလ်လီ ....
ငါ့ကိုကြည့်
ငါအဆင်ပြေတယ် တွေ့လား ငါတကယ်အဆင်ပြေပါတယ်ဆို."
မျက်ရည်တွေလဲ့နေတဲ့ ချန်းယောလ် မျက်ဝန်းဝိုင်းဝိုင်းဟာ ဘတ်ဟျွန်းကို တွင်းနက်နက်ထဲမှာလို အဆုံးအစမဲ့ လမ်းပျောက်စေပါတယ်။
မငိုတတ်တဲ့ ချန်းယောလ် မျက်ဝန်းတွေဟာ ရင်ဘတ်တွေစုတ်ဖြဲခံလိုက်ရသလို နာကျင်စေတဲ့ လက်နက်ပဲ။
ညတွင်းချင်း ရောက်လာတဲ့ ဦးလေးကြီးနဲ့ ရဲတွေ အကြေအလည်ပြောဆိုနေပေမယ့် နစ်နာသူဘက်က လက်ခံဟန်မပေါ်ပေ။ ဒါလဲ ကြိုတွက်ထားပြီးသားမို့ သိပ်တော့ မအံ့သြပေ။ ခံရတာ ဘတ်ဟျွန်းတောင် မကြည့်ရဲလောက်အောင် မဟုတ်လား။ တစ်ဖက်က နစ်နာသူရဲ့ အုပ်ထိန်းသူတွေကလဲ ကြေအေးပေးဖို့ အစီအစဥ် နည်းနည်းလေးတောင် ရှိဟန်မတူ။ ရှုပ်ထွေးနေတဲ့ စိတ်တွေထဲ ချန်းယောလ်ရဲ့ ပြိုမကျလာနိုင်ခဲ့တဲ့ မျက်ရည်တွေက အဆိုးဆုံးဖြစ်သည်။ မကြွေခဲ့တဲ့ အရည်တွေက အစိုင်အခဲဖြစ်သွားမှာ ဘတ်ဟျွန်းကြောက်ပါတယ်။ တခါတခါ စူးစူးရဲရဲလှမ်းကြည့်တတ်တဲ့ ချန်းယောလ်ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေကို ပိုကြောက်ပါတယ်။
တစ်ညနဲ့ နေ့ဝက်ပြီးတဲ့နောက်မှာ အချုပ်ခန်းရဲ့ ထောင့်နေရာလေးကနေ ဘတ်ဟျွန်းတို့ အိမ်ပြန်ခွင့်ရခဲ့တယ်။
"ချန်းယောလ် ဆေးရုံသွားရအောင်"
"အင်း "
ဘတ်ဟျွန်းလက်ကို တင်းနေအောင် ဆုပ်ကိုင်လို့ တစ်လမ်းလုံးတစ်ချက်တောင် မလွှတ်ပေးတာ ဆေးရုံရောက်တဲ့အထိ။ လိုက်ကာစခန်းဆီးလေးကို မလို့ ထိုင်ခိုင်းလိုက်တာ ဘတ်ဟျွန်းကို။
"သူ့ကို အရင်ကြည့်ပေးပါ "
ပေါက်ပြဲနေတဲ့ ဒဏ်ရါတွေနဲ့ သွေးစတို့ရဲနေတဲ့ လက်တွေကိုကြည့်ရင် ဒေါက်တာက
"သူ့ထက် ကျောင်းသားကို အရင်စစ်ဆေးရမယ်ထင်တယ် "
"သူ့ကို အရင်ကြည့်ပေးပါ"
ထိုစကားကိုသာ တဖွဖွပြောရင်း ဘတ်ဟျွန်းလက်ဖဝါးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားတာလဲ မလွှတ်။
ဘတ်ဟျွန်းကို စစ်ဆေးပြီးချန်းယောလ်လက်တွေကို ဆေးထည့်ပေးချိန်ထိ ချန်းယောလ်ကလက်တွေကို မလွှတ်ပေးသေးဘူး။ ဒေါက်တာကလဲ ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နဲ့ဖြစ်နေပြီး ဦးလေးကြီးကလဲ မျကိရိပ်ပြနေပေမယ့် ချန်းယောလ်က ဘတ်ဟျွနမျက်နှာဆီကလွဲလို့ ဘယ်သူ့မျက်နှာမှ မကြည့်နေဘူး။
"ချန်းယောလိ လွှတ်ဦး ဆေးထည့်ရဦးမယ်လေ"
တိုးတိုးကြိတ်ကြိတ် နားနားကပ်ပြောပေမယ့် သူက လေးပင်စွာ ခေါင်းယမ်းပြလာတယ်။ သူမလွှတ်ပေးချင်ဘူးတဲ့။
"ချန်းယောလ် ငါ့လက်တွေ နာနေပြီ"
ဆတ်ခနဲ လွှတ်ဟသွားတဲ့ လက်ဖျံလေးဟာ သွေးကြောတွေခုမှပွင့်သွားသလို ကျင်ခနဲ။ ရဲနေတဲ့ လက်ဆစ်တွေကို ကြည့်ပြီး သူက ခပ်တိုးတိုးဆိုတယ်
"တောင်းပန်ပါတယ်" တဲ့
ဆေးရုံကနေ အိမ်ပြန်လမ်းတစ်လျှောက်လုံး ဘာစကားတစ်ခွန်းမှ သုံးယောက်လုံးမပြောဖြစ်ဘူး။ ဦးလေးကြီးရော ချန်းယောလ်ရော ပြီးတော့ ဘတ်ဟျွန်းရော။
အိမ်ထဲဝင်သွားတည်းက သူ့အခန်းထဲ တန်းဝင်သွားတဲ့ ချန်းယောလ်က ညနေစာစားချိိန်ထိ ပြန်ထွက်မလာခဲ့။ ဘတ်ဟျွန်းကတော့ ဦးလေးကြီးကို တောင်းပန်စကားအလီလီဆိုရင်း အားနာနေရတယ်။ မည်သူမပြု မိမိမှု ပဲ မဟုတ်လား။
ဦးလေးကြီးက နားလည်ပေးပေမယ့် ကံကြမ္မာက မျက်နှာသာပေးပြီး နားလည်မပေးခဲ့ဘူးနဲ့တူပါတယ်။
နောက်နေ့မနက်စောစောမှာ ချန်းယောလ်မိဘတွေရောက်လာခဲ့ပါတယ်။ အကြောင်းအရင်းကတော့ ချန်းယောလ်ကို ကျောင်းပြောင်းဖို့တဲ့။
ထိုညက ချန်းယောလ်အခန်းဆီခေါင်းအုံးလေးပိုက်လို့ ဘတ်ဟျွန်းသွားခဲ့တယ်။ ချန်းယောလ်က ခုတင်ကို မှီပြီး ကြမ်းပြင်မှာ တစ်စုံတစ်ခုကို ရေတွက်နေတယ်။
"ချန်းယောလ်လီ
ငါဒီည ဒီမှါအိပ်လို့ရလား.."
အို ချန်းယောလ် မျက်လုံးမှာမျက်ရည်တွေပါလား။ မငိုတတ်ခဲ့တဲ့ ချန်းယောလ်ပါးပြင်မှာ မျက်ရည်စီးကြောင်းက အထီးကျန်စွာ။
တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်လာတဲ့ လက်တံရှည်တွေကြား ဘတ်ဟျွန်း ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပျောက်ဆုံးပစ်လိုက်တယ်။ ချန်းယောလ်ဟာ ညဖြစ်ပြီး ချန်းယောလ်သာလျှင် နေ့ဖြစ်တယ်။
ပြီးတော့ သူချန်းေယာလ်ကို ....
#Heki
အိပ်ပြီ။ မတရားအိပ်ချင်နေတာကို မနည်းပြူးပြဲပြီးရေးထားရတာနော်။
ခငိများလေးတို့ကို ချစ်လို့. ..