TAEHYUNG's POV
I just got back from the comfort room downstairs because the nearest comfort room here is under maintenance so i have to go downstairs to change also.
There's a dressing area made here in the room but it's occupied so i have to go downstairs on the restroom.
Hirap akong hanapin ang comfort room kanina dahil mukhang paikot-ikot lang ako sa lugar at hirap din akong hanapin ang daan pabalik kaya natagalan ako.
I hate places with such plenty of corridors!
Kevin: Taehyung! Thank God you're here...what took you so long?
Tanong naman ni Kevin saakin at mukhang kanina pa ako hinahanap nito.
"I got lost...sorry let's start now."
Sabi ko naman at inayos ang kwelyo nang suot kong suit.
Kevin: Where's Daine?
"What? Is she not here?"
Tanong ko naman sakanya.
Kevin: No she went out to look for you together with Jungkook.
Napahawak naman ako sa noo sa inis.
Kinuha ko naman ang cellphone ko sa bag bag at agad tinawagan si Jungkook.
OTP
Jungkook: Bro!
"Jeon!"
Sabay naming sambit.
"Where are you?"
Tanong ko agad sakanya.
Jungkook: Here... somewhere.We're looking for you where are you now?
"I just came back from the rest room.Is Daine with you?"
Hindi ako makapaniwala na nagkasalisihan pa kami.
Sana naman ay kasama niya si Daine dahil kung ako ay muntik nang mawala kanina mas lalo naman siya na medyo tatanga-tanga yun.
Baka sa sobrang pag-aalala nun ay hindi na matandaan ang daan niya pabalik.
Jungkook: No we decided to split up to find you easily...Why is there something wrong?.
"Damn!"
Binaba ko na agad ang tawag at nagmadaling lumabas nang kwarto na kinaroroonan at napahinto sa labas at tinatawagan ulit si Jungkook.
OTP
"Get back here.I'm waiting outside the photoshoot room."
Jungkook: I'll be there in a flash.
I hung up the call and waited for him.
Hindi ko naman maiwasang hindi mag-alala dahil baka kung ano na ang nangyari sakanya kakahanap saakin.
She could've locked herself somewhere.
That girl is really fond of stressing me out.
Maya-maya pa ay natanaw ko na si Jungkook na tumatakbo palapit saakin at isang saglit pa ay nasa tabi ko na siya.
"Where'd you split up? Where'd she went?"
Sunod-sunod kong tanong.
Jungkook: Here exactly and that way.
Tinuro niya naman ang kanang direksyon.
"Let's go."
Sabay kaming tumakbo papunta sa direksyong itinuro niya.
Madaming likuan ang pasilyo kaya nakakalito talaga kapag napasok ka sa isa sa mga ito.
Bawat sulok ay konektado sa isa pang pasilyo kaya kung baguhan ka sa lugar na ito ay mawawala ka talaga.
Sobrang nag-aalala na ako sa lagay ni Daine ngayon dahil paniguradong kung saan-saan na siya umaabot.
Jungkook: I'll go this way.
Sabi naman ni Jungkook sabay itinuro ang katapat naming likuan na pasilyo rin.
"Call me once you found her."
He nodded and ran towards the corridor.
Inikot ko naman ang mata ko sa paligid at sinimulan nang halughugin ang buong lugar.
Some doors were locked but i always tend to knock just to make sure no one's inside.
This place is so big and this searching thing is stressing the shit out of me.
Nahihilo na ako sa kaiikot.
Bumalik ako sa hallway kung saan ako naroon kanina at naglakad-lakad pa.
Another entrance caught my attention and the word that's written above the entrance.
I can't read the word because it was written on a foreign language.
I walked towards the entrance and it's just another corridor.
I once again looked on the word that's written at the top and decided to enter the corridor.
I don't care what awaits me at the end of this place...i only came for just one reason and that is to find my fiance.
Dalawang sulok na puro may pinto ang bumungad saakin.
At mukhang alam ko na ang ibig sabihin nang nakasulat kanina doon sa entrance na ito ay restroom or comfort room.
Eto siguro ang pinakamalapit na restroom na under maintenance pa.
There were signs on the door a Men and Women sign i quickly ran towards the Men's restroom because she is looking for me and I'm sure that she will definitely enter the Men's restroom first.
Agad kong binuksan ang pinto at agad na bumilis ang pagkabog nang dibdib ko dulot ng sobrang kaba at gulat.
Nakahandusay siya sahig at walang malay.
Napaluhod ako at agad siyang kinalong sa bisig ko.
"Daine? Heyy wake up."
Ani at nanginginig na ang mga kamay habang tinatapik ang pisnge niya.
"C'mon wake up please...Daine!"
Muling saad ko sabay lapit nang tenga ko sa mukha niya kong nahinga pa ba siya.
May hangin naman na lumalabas at mabuti iyon.
"Please wake up....Daine."
I begged at her though she's still out of consciousness.
My heart's pounding like there's no tomorrow and i was so nervous as hell!
Binuhat ko na siya at lumabas nang restroom at nagmadaling lumabas nang corridor.
Baka bumaba nanaman ang blood sugar niya sa sobrang pagod at stress sa paghahanap at pag-iikot.
Pagdating ko sa hallway ay natanaw ko naman si Jungkook kaya agad ko siyang tinawagan.
"Jeon!"
Malakas kong pagtawag sakanya at agad naman siyang napatingin saakin.
Bumaba ang tingin niya kay Daine na buhat-buhat ko at bakas ang gulat dito.
Mabilis siyang tumakbo sa direksyon ko at sinlubong ko naman siya.
Jungkook: What happened to her?
Tanong agad nito.
"Her blood sugar went down she's unconscious."
Mabilis kong paliwanag at agad kaming pumasok sa shooting room.
Hindi ko na pinansin ang reaksyon nila pero siguradong nagulat sila.
Kevin: What happened?!
Tanong naman ni Kevin na gulat din pero hindi ko na iyon nasagot.
Leo: Oh my god!
Leo exclaimed.
Mabilisang inalis naman ni Jungkook ang mga bag sa couch at matapos niyang tanggalin ang mga iyon ay dahan-dahan kong ihiniga si Daine.
Hindi ko na pinagtuunan ng pansin ang bulungan sa paligid at tinuon nalang ang pansin kay Daine.
Itinapat naman ni Jungkook ang kamay niya na bandang ilong ni Daine.
Jungkook: She's breathing...Do you have some sweets with you?
Naalala ko naman ang chocolates na dala ko palagi kaya naman ang kong hinalungkat ang bag ko at nahanap ko nga ang mini plastic box na may nga chocolate candies na laman.
Kumuha ako nang isa at inangat nang dahan-dahan ang uluhan ni Daine at ibinuka ang bunganga nito at isinubo sakanya ang chocolate.
"You have to take this please.....chew it."
Unti-unti naman niya itong nginunguya at para akong nabunutan nang tinik dahil may response na siya.
May kinuha naman si Jungkook sa paper bag at isa iyong McDonald's drink.
Jungkook: Here... this could help.
Inabot niya ang inumin saakin at agad ko din itong pinainom kay Daine.
Paunti-unti naman niya itong sinisipsip at saglit na huminto.
"You okay?."
Tanong naman sakanya nang maigalaw na nito na ito nang kaunti ang ulo niya.
Malalim ang paghinga niya habang mahigpit ang hawak sa braso ko.
I think she should see a doctor to check her current condition.
Hindi pwedeng ganito nalang siya palagi na hinihimatay nang wala sa oras.
Jungkook: Can you open your eyes?....Daine...
Marahang saad naman ni Jungkook na nakaupo sa paanan ni Daine.
Maya-maya pa ay unti-unting idinidilat ni Daine ang mga mata niya ay sa pagdilat nang mga iyon at nakahinga ako nang maluwag at nabawasan ang kabang nararamdaman ko.
Kevin: Thank God she's okay...!
Kevin said with such relief.
Nagbulungan naman ang mga kasama namin sa loob at hindi ko na iyon pinansin pa dahil alam kung ang nangyari ang pinag-uusapan nila.
Daine: Did i passed out again?
Tanong naman niya saakin at may pagkadismaya sa ekspresyon nang mukha nito.
Ngumiti naman ako nang bahagya sakanya bago sumagot.
"You're okay now don't worry."
Saad ko at sinisugurado ang kalagayan niya.
Ngumiti naman siya nang pilit saakin at nabaling naman ang tingin niya sa mga kasama naming nagkukumpulan na nakatingin saamin.
Jungkook: Yah!! The show's over get back to work people!
Paninita naman ni Jungkook sakanila at agad naman Silang nagsialisan.
Jungkook: How are you feeling Daine?
Tanong naman ni Jungkook.
Daine: I'm good.... thanks for the ice cream float it's yummy.
Pabirong sagot naman niya at napangiti tuloy nang wala sa oras si Jungkook.
Sa kabila nang lahat nang naramdaman ko nakuha pa niya talagang magbiro.
Halatang sanay na sanay na siya sa ganitong pangyayari pero sa mga taong tulad ko na nakakasama siya ay hindi.
She needs to see a doctor.
"Heyy... that's no funny."
Sabi ko naman sakanya at nag-iba naman ang ekspresyon ng mukha nito.
Daine: Okay na ako wag ka nang magdrama diyan okey?
Pabulong nitong sabi saakin sabay tapik sa kamay ko na nasa bandang tiyan niya sabay ngumiti at tumango.
Imbis na mainis ako sa sinabi niya ay hindi ko magawa ewan ko din ba.
Nagtangka naman siyang bumangon kaya tinulungan ko siya.
"Are you sure your okay now?"
Paninigurado ko naman dahil baka mamaya ay humandusay nanaman siya.
Daine: Oo naman...sabi mo nga diba I'm a Man in a Women's body kaya ano ka ba.... kayang-kaya ko ito.
Hindi ko alam kung nagbibiro ba siya o sadyang ang tigas lang nang ulo niya.
Ngumiti pa siya saakin na para bang ayos na ayos na talaga siya.
Hinayaan ko na nga siyang tumayo at syempre nakabantay parin ako sa likuran niya.
Kevin: Are you okay now? We will continue the photoshoot tomorrow if you are not able to do it now.
Sabi naman ni Leo sabay hawak sa dalawang kamay ni Daine.
"No it's Okay Sir i can do it now....and besides today's the last day so we should wrap this all up today."
Napabuntong hininga naman ako sa pagmamatigas niya.
Totoo ngang matigas talaga ang ulo ng babaeng ito kaya hindi na ako magtataka kung bakit lagi silang nag-aaway nang nanay niya.
Kevin: No dear we can ask for tomorrow for this and besides we have an acceptable reason for the extension.
Paliwanag muli ni Kevin.
"I assure you that i am totally fine and whatever happens to me is not under your responsibility Sir... it's all on me.Mind if we start now?."
Jungkook: She surely is a stubborn girl.
Jungkook whispered which made me smirk while looking at her.
"VERY... stubborn."
Napailing nalang ako.
End of TAEHYUNG's POV
DAINE's POV
Kevin: Okay then let's just retouch your make up and then we will start.
Sabi naman ni Sir Kevin at bumitaw na sa pagkakahawak sa kamay ko.
Lumapit naman saakin ang dalawang make up artist at umupo na ako sa stool kaharap ang salamin.
Gusto ko na itong matapos ngayon para makapasok na ulit ako sa University dahil mahigit isang linggo din akong absent at alam kong marami kaming gagawin pagbalik doon para sa activities nang school year end at foundation day.
Maayos naman na talaga ang pakiramdam ko ang kailangan ko lang gawin ang lumaklak nang asukal mamaya pag-uwi at magpahinga para naman hindi na ako himatayin ulit.
Kung pwede lang sana ay wag ako mapagod at ma stress dahil iyon ang kadalasang dahilan kung bakit ako hinihimatay at bumababa yung blood sugar ko pero hindi naman iyon maiiwasan dahil sa trabahong ito.
Ayos lang naman ang importante ay nagising ako.
Makalipas ang ilang minuto ay naayos na ang make up ko at agad naman akong tumayo at inayos ang suot kung damit na tulad parin kanina.
Si Taehyung naman ay mukhang handa na rin at inaayos pa ang kwelyo nang suot niyang suit.
Kevin: You guys done? Let's start shall we?
Lumapit naman saakin si Taehyung kasama si Jungkook na dala naman ang duffle bag nito.
Saan naman kaya pupunta ang isang ito?
"Yeah sure Sir."
Jungkook: I gotta go now.
Pamamaalam naman ni Jungkook.
"You're leaving? "
Jungkook: Yup Mom called she needs me in the office.
Paliwanag naman niya at mukhang ayaw pa niyang umalis.
Taehyung: Perks of being the next CEO.
Singit naman ni Taehyung habang inaayos ang manggas nang suit niya.
Jungkook: Oh c'mon don't talk like you ain't going to be the same as me.
Sabat naman nang isa.
Taehyung: Perks of being rich.
Napatingin naman ako kay Taehyung sa sinabi niya.
Yabang ah.
Natawa naman si Jungkook sabay tapik sa balikat ni Taehyung.
Jungkook: I really have to go now...have a nice shoot.
"Take care Bugs."
Taehyung: Careful out there Bun.
Dagdag naman ni Taehyung.
Jungkook: I will....bye.
He smiled at us as he turned towards the door and left.
Pumunta na kami ni Taehyung sa harap at doon ipinaliwanag ni Kevin ang gagawin namin.
Gaya nang ginawa namin noong nakaraan na first couple shoot ay medyo mapang-akit at revealing naman itong gagawin namin.
In other words we should showcase a hotter and a darker side of us as a couple.
Alam ko naman ang ibig sabihin at maging ang nais na kalalabasan ni Kevin ang problema ay kung paano ko ito gagawin kasama si Taehyung.
Noong unang couple shoot ay parang hindi na ako makahinga sa sobrang tensyon ay eto pa kaya na mas pinalala na.
Baka mamaya niyan maghalikan na kami dito noh...ayoko naman umabot sa ganun noh.
Kevin: Okay.... whenever your ready.
Sabi naman ni Leo at iniwan na kami sa gitna at pumalikod siya sa mga photographer.
Humarap naman ako kay Taehyung na nataingin naman na saakin.
He winked at me and walked towards my back.
He leaned close towards my ear which sent shivers on my spine.
Taehyung: Just follow my lead.Trust me.
Bulong nito sa tenga ko at tumango naman ako nang marahan.
Hindi ko alam kung ano ang tumatakbo sa isip niya sa sinabi niya iyon pero sana naman ay huwag siyang lumagpas sa limitasyon niya.
"I do."
Pabulong ko namang sagot sakanya.
Taehyung: Good.
He said as one of his hands wrapped around my waist.
I have to do my own posture that's appropriate to his.
(Check the photo on the media for basis)
I held onto his hands as i leaned back towards him and pointed my legs in the front.
The camera flashes towards us as it took photos of us.
Matapos ang ilang sandali ay nag-iba naman kami nang posisyon para sa ibang pose naman.
...........
Sa pagpapatuloy nang photoshoot ay lumapit saakin si Taehyung at hinigit ako sa bewang.
Nagpatianod lang ako dahil tiwala naman ako sakanya dahil nga sa siya ang mas may alam dito.
Dahan-dahan nitong inilapit ang mukha niya saakin at ako naman ay nag-aantay lang sa susunod niyang gagawin.
Taehyung: Trust me.
Bulong niya muli saakin at tumingin sa mga mata ko.
Tuluyan na nitong inilapit ang mukha niya saakin na para bang hahalikan niya ako at wala akong nagawa kundi pumikit na lamang.
I TRUST HIM.
Naramdaman ko ang paghinga sa pagitan nang mga mukha namin.
He stopped.
I can smell his sweet and romantic scent and it's driving me crazy.
Naramdaman ko ang pagbaba nang paghinga niya sa tabi bandang labi ko at doon na nga niya inilapat ang labi niya.
He pulled me closer to him and our bodies touched.
My heart starts to pound like there's no tomorrow and i know Taehyung can feel it between his chest.
It was kindda embarrassing that he knows how tense i am when his this close to me.
Sino ba namamg hindi noh.
I wrapped my left arm around his neck and we stayed in that posture for a while.
I knew it would make a great shot.
Kevin: And....CUT!
Unti-unti namang inalis ni Taehyung ang labi niya at saka nagtagpo ang mga mata namin.
Sa lalim nang pagkakatitig niya saakin ay wala akong nabatid na ano mang ekspresyon.
Maya-maya pa ay ngumiti siya saakin saka tuluyan nang humarap kina Kevin.
Taehyung: How'd we do?
Tanong naman niya habang nakahawak parin sa bewang ko.
I was just standing right beside him and was totally confused.
He was giving me mixed emotions not just with his actions but also with his expressions.
Kevin: You did great! I love that final shot!
Kevin said with such excitement.
Napatingin naman si Taehyung saakin at naniningkit ang mata nito nang ngumiti siya saakin.
Taehyung: Let's go.
Saad niya at lumakad na kami paalis sa harap.
Kevin: Gosh! I'm so excited for the fashion week and get to see you both on the runway.
Sabi naman ni Kevin habang tumitili.
Kailan nga ba ang runway na sinasabi niyang ito dahil baka mamaya niyan ay sumabay pa ito sa activities sa school.
"Uhmm when exactly is the Runway Fashion Week?."
Pagtatanong ko naman.
Kevin: Uhm probably next week but we still don't have the exact day for it.
Medyo nadismaya naman ako sa isinagot ni Kevin.
Gusto ko na sana malaman kung kailan talaga para naman makapag-schedule ako nang maayos dahil babalik na ako sa University bukas at alam kong may nakahanda nang gawain para saakin dahil nga sa ako ang nakuhang boluntaryo sa department namin.
"Oh Okay... Thanks."
Tanging nasagot ko sabay ngumiti.
I still do appreciate his answer anyways.
Taehyung: So are we done here?
Tanong naman niya kay Kevin at mukhang gusto na niyang umuwi.
Maging ako man ay gusto na ring magpahinga pero mas maganda kung kakain muna kami.
Hindi ako nabusog sa hinandang lunch kanina dahil ayoko namang malaki ang tiyan ko habang nakasuot nang croptop o bra.
Kevin: Yeah! Definitely.
Taehyung: Thanks and nice working with you Kev.
Kevin: The pleasure is mine... with your future wifey here.
Ngumiti naman si Kevin at saka nagkamayan sila ni Taehyung at inabot niya din ang kamay ko.
"I definitely got a very nice experience on my first time."
Sabi ko naman habang nakikipag-kamay sakany.
Kevin: Hoping to work with you again soon on your future projects.
"Yeah we'll see."
Ngumiti ako sakanya.
Nagtinginan naman ni Taehyung at pareho kaming ngumiti sa isa't-isa.
Taehyung Let's go?
He asked and i just nodded at him.
Nagpalit na kami ni Taehyung sa dressing room lang na ginawa dito sa loob kung saan ako nagpalit kanina dahil hindi na siya pumayag na pumunta pa kami sa mismong restroom sa ibaba dahil baka mawala lang daw kami...ako especially ulit.
Pinauna na niya ako at siya naman ang sumunod.
Habang hinihintay siya ay umupo muna ako sa couch at tinanggal ang make up ko gamit ang wipes.
Hindi naman siya gaanong makapal pero medyo mahirap siya tanggalin masyado itong nakakapit sa balat ko.
Eto rin ang rason kung bakit hindi ako masyadong naglalagay nang make up dahil nga sa mahirap tanggalin.
Taehyung: I'm done... let's go?
Napatingin naman ako sakanya na tapos nang magbihis.
"Tatapusin ko lang ito."
Saad ko habang nakatingin sa cellphone ko at inaalis ang make up.
Umupo naman si Taehyung sa tabi ko at tumitingin saakin.
Hindi ko na siya pinansin at patuloy lang ako sa pagbura sa make up ko.
Ilang segundo ang nakalipas ay nakatitig parin siya saakin kaya naman tumigil ako at tinaasan siya ng kilay.
"What? Kanina ka pa nakatingin diyan."
Paninita ko naman sakanya.
Napabuntong hininga naman siya at kumuha nang wipes at akmang ididikit sa mukha ko pero agad akong umiwas.
"O teka... anong gagawin mo diyan?."
Pagtatanong ko naman.
Taehyung: Lapit...ako ang nahihirapan sa ginagawa mo eh.
Sabi naman niya at halatang naiirita nga ekspresyon nang mukha niya.
Mahirap naman talaga tanggalin itong make up noh lalo pa at walang salamin.
Tanging camera lang ng cellphone ko ang gamit ko.
May mga salamin dito kanina pero inalis na agad iyon at niligpit na.
"Marunong ka ba nito?"
Tanong ko naman sakanya at diskompyado pa dahil baka mamaya pagtripan niya itong mukha ko.
Tumirik naman ang mata niya sa inis.
Taehyung: Oo naman! Simpleng bagay lang eh kaya halikana rito at nang makauwi na tayo.
Medyo naiinis na nitong saad.
I just rolled my eyes at him and moved closer so he could do it.
I looked at him as he started to wipe my face with the wipes and removing my make up.
Tahimik lang siya habang pinupunasan nang marahan ang mukha ko at lumalapit ang mukha niya nang kaunti saakin.
Naiilang ako tuwing malapit siya saakin na siya namang nagpakabog nang husto sa dibdib ko.
Why do i feel like this towards him?.
Hindi ko naman mapigilang mapasulyap sakanya nang tingin habang pinupunasan niya ang mukha ko.
He's so breathtaking up close just enough to make someone's heart melt.
Siguro kung nagkakilala lang kami sa wastong paraan at panahon ay hindi sana ganito ang takbo nang pagsasama namin.
Taehyung: Baka matunaw na ako niyan.
Napakurap naman ako nang magulat sa bigla niyang pagsalita.
Napatingin ako sakanya na nakangisi naman habang pinupunasan ang bandang ilalim ko.
"Ha?"
Taehyung: Huwag kang malikot baka matusok ko ang mata mo.
Paalala naman niya at patuloy lang sa pagpupunas.
"Did you say something?"
Tanong ko muli sakanya dahil narinig kong may sinabi siya pero hindi ko ma klaro iyon dahil wala ako sa wisyo.
Taehyung: Sinabi ko lang na tumingala nga nang kaunti para matanggal ko ang eyeliner mo.
Sabi naman niya.
Tumahimik nalang ako kahit parang hindi naman iyon ang narinig ko.
Inantay ko nalang siyang matapos.
Time Skips....
Matapos ang ilang minuto ay natanggal na nga niya ang make up ko at nalinis na ang mukha ko.
Taehyung: It really is hard to take off.
Sabi naman niya sabay isinukbit sa balikat ang duffle bag niya.
Tumayo naman ako at binitbit din ang bag ko para makaalis na.
"Madali lang naman kapag naghilamos ka talaga.Let's go?."
Tumango naman siya at naglakad na kami palabas nang kuwarto.
Bumaba kami sa hagdanan at hindi ko parin mapigilang mapatingin sa paligid dahil sobrang ganda.
Maya-maya pa bigla kong naramdaman ang paghawak ni Taehyung sa kamay ko kaya agad akong napatingin rito.
Taehyung: Baka mahulog ka.
Simpleng saad niya at deretso lang sa paglalakad.
Hinayaan ko lang ito at kumapit naman sa kamay niya at ipinagpatuloy ang pag sight seeing sa loob.
Hanggang sa makalabas na kami nang mansyon ay patuloy parin ang paglinga ko sa paligid.
Kinuha ko naman amg cellphone ko sa bag at binuksan ang camera nito saka kinunan nang litrato ang buong labas ng mansyon.
I love to take pictures of the beautiful places I've been especially when i knew i would never get a chance to be on that place again.
Taehyung: May balak ka pa bang umuwi?
Tanong naman ni Taehyung saakin na nasa tabi ko lang.
"Oo naman...sadyang ang ganda lang talaga nang Lugar na ito sayang lang at hindi ako nagkaroon nang pagkakataon na maikot ang buong lugar."
Panghihinayang ko naman.
This place is definitely one of my faves already.
Taehyung: We can visit here for some time....if you want.
Napatingin naman ako sakanya sa sinabi niyang iyon at bigla namang nagkabuhay ang loob ko.
Seryoso ba siya?
"Di nga? Seryoso?"
Tanong ko naman nang nakangiti dahil sa sobra akong na-excite.
Taehyung: Yup...only if you want.
Sabi naman niya at tumingin din saakin.
Hindi ko na mapigilang mapangiti sa sobrang tuwa dahil sa sinabi niyang iyon.
"Sinabi mo yan ah."
Saad ko sabay turo sakanya at masayang naglakad papunta sa kung saan nakaparada ang Ducati ko.
Excited na ako sa araw nang pagbabalik ko sa lugar na ito.
End of DAINE's POV
TAEHYUNG's POV
The same reaction she has when we first arrived at this place.
She was still amazed and mesmerized by how beautiful this place is and i just help but to also stare at her as she admires the beauty of this place.
Nasa labas na kami at hindi parin maalis ang pansin siya sa buong lugar.
Kinunan niya nang litrato ang labas nang mansyon.
Parang ayaw niya na yatang umuwi.
Lumapit naman ako sakanya na nakatitig parin sa buong lugar.
"May balak ka pa bang umuwi?"
Tanong ko naman sakanya.
Daine: Oo naman...sadyang ang ganda lang talaga nang lugar na ito sayang lang at hindi ako nagkaroon nang pagkakataon na maikot ang buong lugar.
Sabi naman niya at bakas ang panghihinayang sa pananalita nito.
Mukhang nakuha na nga talaga nang lugar na ito ang puso niya at ganun nalang niya ito kagusto.
"We can visit here for sometime...if you want."
Bigla nalang lumabas ang salitang iyon sa bibig ko nang hindi ko namamalayan.
Napatingin naman siya saakin at mukhang nagulat sa sinabi ko.
Daine: Di nga? Seryoso?
Tanong niya at maliwanag ang ngiti nito sa mga labi niya.
Nagliwanag ang mukha niya sa ngiting iyon at mukhang wala na akong rason na bawiin pa ang salita kong iyon.
That smile is making me loose everything and i hate it.
"Yup...only if you want."
Saad ko at hindi na napawi ang ngiti sa mga labi niyang iyon.
Daine: Sinabi mo yan ah.
Aniya at masayang naglakad papunta sa kung saan nakapark ang Ducati.
Napatingin naman ako sakanya habang naglalakad siya at hindi ko na din mapigilang mapangiti sa sarili dahil sa mga nagagawa at nagiging desisyon ko nitong mga nakaraan.
Hindi ko alam kung ano ang dahilan nito pero sana ay huwag itong mauwi sa bagay na kinatatakutan ko.
Sumunod na ako sakanya papunta na paradahan.
Nasa tapat na kami nang Ducati niya at nagsi-suot na kami nang helmet at saka ako naunang sumakay.
Humawak naman siya sa balikat ko saka umangkas na rin.
I started the engine and slowly drove away out of the place.
Pagdating sa highway ay doon na ako nagsimulang magmaneho nang mabilis.
Time Skips....
Habang nasa highway ay naisipan ko bigla ang kumain kaya naman nag-isip ako nang magandang restaurant na pwedeng kainan.
I came up with the right place instantly took the direction to that place.
Makalipas ang ilang minuto ay nakarating na kami sa restaurant.
Dumeretso ako sa parking area at doon hininto ang Ducati at pagkahinto ay tinanggal ko ang helmet ko.
Bumaba naman si Daine.
Sinuklay ko naman ang buhok ko gamit ang kamay ko.
Daine: Nasaan tayo?
Tanong naman agad niya saakin pagkatanggal nito nang helmet niya at iginala ang mata sa paligid.
Bumaba na ako sa Ducati at tumingin din sa paligid.
Nasa harap namin ang entrance nang restaurant.
This is one of my favourite restaurants here in Seoul and also this place has the most unforgettable memory to me.
A memory that i should've forgotten year's ago.
Bakit ko pa nga ba naisipan na dito pumunta sa dinami-dami ba naman nang restaurant sa buong siyudad nang seoul.
Daine: Taeh? Why are we here?
Medyo nagulat naman ako nang biglang hinawakan ni Daine ang braso ko at agad akong napatingin sakanya.
Wala ako sa wisyo habang nakatitig sa harap nang restaurant kaya ganun ang naging reaksyon.
Daine: Sorry nagulat kita.
Agad akong napailing sa bigla niyang paghingi nang dispensa.
"No it's okay...ayos lang "
Sabi ko naman sakanya at ngumiti sakanya.
"Let's go."
Ani ko sabay hawak sa kamay niya at naglakad na kami papunta sa entrance nang restaurant.
This restaurant looks like a flower shop or garden when you'll get to look at it from the outside but once you get inside it was actually a restaurant.
Kakaiba ang restaurant na ito dahil sa konsepto nito na napapalibutan nang ibat-ibang bulaklak na nagbibigay nang kakaibang vibe sa mga nagpupunta dito.
EVERGARDEN....is the name of this Restaurant.
I opened the door and we both went inside.
Napatingin ako kay Daine na bakas ang pagka mangha sa mukha niya.
The same reaction i have when i went here for the first time.
This place has a lobby and is beautified by different kinds of flowers all over the corners of the lobby.
Daine: What is this place?
Tanong naman niya saakin habang nakatingin parin sa bawat sulok nang lobby.
"It's been a while since we went on a "Date" so..."
Napatingin naman siya saakin nang nakaangat ang kilay like "Seriously?".
Daine: Eh di sana restaurant tayo noh! Anong gagawin natin dito? Kakain nang bulaklak?
Pagrereklamo niya naman.
Iba talaga pag gutom eh noh.
Sinasabi ko na nga ba't inaakala niyang nasa flower shop/park talaga kami eh.
Ngumisi naman ako't tumingin sakanya at hindi naman napapawi ang masungit nitong ekspresyon.
"Look...alam kong gutom ka at wala akong balak pakainin ka nang bulaklak and i ain't that stupid to bring you to a flower shop knowing that you're starving as hell."
Paliwanag ko naman sakanya.
Ang hirap kasi sakanya hindi siya marunong makiramdam at kung ano ang nakikita niya ay iyon na talaga.
Daine: Aba! malay ko eh puro bulaklak nakikita ko eh.
Mataray nitong saad sabay halukip nang mga braso niya at dahil doon ay hindi ko na mapigilang matawa.
"Tara na nga bago pa'ko maluha kakatawa dito."
Sabi ko sabay higit sa bewang niya at naglakad na.
Kaunting lakad lang ay nakarating na kami sa main area nang Evergarden sa mismong restaurant nito.
Inilibot ko ang mata ko sa paligid at mas gumanda pa ang buong lugar sa paglipas nang taon.
Simple lang ang lugar na ito pero napaka romantic lalo na pag gabi dahil puno ito nang fairy lights at umiilaw ang mga artificial roses.
Perfect for a date night.
Hindi ko na alam kung parehas parin ito nang dati dahil malaki na talaga ang pinagbago nang lugar mas lalo itong pinaganda at pinagarbo.
Each and every corner of the place changed but the memories remains.
I'd never thought I'll have that courage to go back to place but it's been years and I've already started a new life.
Memories will remain as memories and only stories lasts forever.
Daine: Taeh?...
Napakurap naman ako at napatingin kay Daine na nakatitig naman saakin.
Ngumiti ako sakanya nang bahagya.
"Let's go find spot."
Sabi ko nalang para maiwasan ang mga tanong niya.
Pilit naman siyang ngumiti at tumango saakin.
We found a great spot and then pulled a chair for her.
Umupo na rin ako sa harap niya.
A waiter immediately came to take our order and gave us each a menu book.
Daine: Can i eat rice?
Tanong naman niya saakin at napangiti naman ako.
Kahit saan mo talaga dalhin ang babaeng ito ay hanap talaga ang kanin.
How to be a rice po?
"Only this time...we still have a runway show to do next week."
Paalala ko naman sakanya at agad naman siyang tumango saakin.
Inisa-isa na niya sa waiter ang order niya at sa pagkakarinig ko ay tatlong ibat-ibang pagkain ang inorder niya.
Napailing nalang ako sa katakawan niya.
Waiter: Is that all Ma'am?
Tanong naman nang waiter sakanya.
Daine: Yeah.
Masayang sagot nito sa waiter.
Waiter: What about you Sir?
"I'll have chicken lasagna and bacon-spinach carbonara then lemon iced-tea."
Saad ko at saka nito inilista lahat.
Kinuha nito ang menu book at saka umalis na.
Napatingin naman ako kay Daine na abala sa pag-iikot nang mata sa paligid.
Masasabi kong gusto niya ang lugar dahil bakas ang ngiti nito sa mga labi niya habang nakatingin sa buong paligid.
Nabanggit ni Mom saakin na mahilig talaga siya sa mga bulaklak kaya naman dinala ko siya sa tulip park nung nasa jeju pa kami.
Sa kabila nang mga alaala ko sa lugar na ito ay mukhang hindi naman masamang ideya na dito ko pa naisipan na kumain kami kung kapalit naman nun ay ang kasiyahan niya.
Saka nagsisimula kami nang isang magandang pagkakaibigan para sa katahimikan at pagkakaisa namin in the near future.
I don't want to think of the future and all i want to do now is to enjoy and get the most of what i have now.
Daine: Taeh?
Bigla naman siyang humarap saakin.
"Hmm?"
I hummed in response.
Nakatingin na kami ngayon sa isa't-isa.
Daine: I hope you won't mind me asking about earlier.
"No i won't.... tungkol saan ba?"
Pagtatanong ko naman sakanya.
Daine: Napansin ko kasi kanina na parang natulala ka nang pumasok tayo dito at parang nalungkot ka.
Just as what I've expected.
I sighed and avoided eye contact with her.
"Ahh yun ba... It's just that the place was so different from before."
Sagot ko naman.
Daine: Is that really it? Have you been here before?
Tanong naman ulit niya.
I've already expected a follow up question form her.
"Of course this is one of my favorite places."
Pagsagot ko muli sa tanong niya.
Daine: I see...gusto ko din ang lugar na ito.
"Alam ko that's why i bought you here."
Pagmamayabang ko naman sakanya sa pabirong tono.
Inirapan naman niya ako at napatingin sa mga bulaklak na nasa mesa namin.
Ngumiti siya habang nakatingin dito.
Totoo nga na mahilig talaga siya sa mga bulaklak.
I can't help but to also smile as i look at her.
Daine: Why are you doing this?
Biglang pagtatanong naman niya saakin.
Hindi ko inaasahan ang ganung tanong niya.
Natahimik ako saglit dahil doon.
"Nakalimutan mo na ba yung sinabi ko sayo?."
Tanong ko naman sakanya saka siya napatingin saakin.
Daine: Ang dami mo kayang sinasabi sakin...alin doon?
Binalik naman niya saakin ang tanong.
Hindi talaga kami matatapos nito kung ganito siya makipag-usap.
"Starting a good friendship because I'm tired of arguing with you?.... Nakalimutan mo?"
Natawa naman siya sa sinabi ko.
Totoo naman saka una naming pinag usapan iyon noong nasa jeju pa kami kaya naman pinanindigan ko na dahil gusto din naman niya na magkaayos na kami.
Daine: I remember...so that's why you're being so nice to me.
She caught me there.
Alangan naman na siya ang gumawa nang paraaan na magkaayos kami kaya naman ako na ang gumawa nang paraan.
Being nice wasn't really that bad though.
"Alam kong feeling ginto ka rin atsaka nangako ako sayo na pakikisamahan na kita diba kaya eto...sana naman huwag mung bigyan nang malisya."
Biro ko naman sakanya at saka naman niya ako inirapan.
Daine: Hindi ah! Anong akala mo sakin malisyosa.
Mataray nitong saad at mas lalo lang nahahalata ang pagkukunwari niya.
Hindi ako naniniwalang hindi niya pinag-isipan nang kung anong malisya ang ginagawa ko.
Napaka-unaware naman yata niya kung hindi.
"Yung totoo?"
Asar ko muli sakanya.
Daine: Hindi nga eh!!
Naiinis na nitong saad sabay kuyom sa kamao at akmang susuntukin ako.
Hindi ko na mapigilang matawa sa mukha niyang parang bata na naiinis.
Panguso-nguso pa siya at iniirapan ako.
This woman right here is a 20 year old 4th year college student but acts like a 7 years old kid when she's annoyed.
"I don't believe you...."
Patuloy kung pang-aasar sakanya.
Daine: One more tease and I'll break this vase into your head.
Pambabanta naman niya saakin.
"As if you can."
Naningkit ang mga mata niya saakin at hinawakan ang vase.
Napakatalim nang mga titig niya lalo pa at cat-eyes ang mga mata niya.
Nagmukha tuloy siyang seryoso.
Nagtitigan kami nang ilang saglit at nakaabang ang susunod niyang gagawin.
Baka nga ihambalos niya talaga sa ulo ko ang Vase kaya mas maganda nang alerto ako.
Minsan nang naging brutal ang babaeng ito saakin kaya naman nadala na ako.
Maya-maya pa ay isang nakakalokong ngiti ang nahulma sa mga labi niya.
Daine: Alam mo...sa sobrang tigas nang ulo mo kahit ang marmol na vase na ito ay mauuna pang mabasag kesa sa ulo mung kasing tigas nang adobe.
Pang-aasar naman niya saakin.
Tinaasan ko nalang siya nang kilay sa sinabi niyang iyon.
Alam kong matigas ang ulo ko kaya hindi ako apektado sa sinabi niya.
Sanay na ako sa mga pang-aasar niya kaya wala akong pakialam sa kung ano man ang sabihin niya.
"I know."
Malamig kong saad sabay umiwas nang tingin sakanya.
Natahimik naman siya nang saglit.
Ano nanaman kaya ang nasa isip ng babaeng ito at biglang natahimik na parang naputulan nang dila.
End of TAEHYUNG's POV
DAINE's POV
Dinala niya ako sa restaurant na mukhang flower shop/garden kung titingnan mo ito sa labasan.
Nainis ako nung una dahil akala ko talaga ay flower park ito pero restaurant pala.
Mabuti nalang at sobrang mahilig ako sa mga bulaklak kaya naman agad ko din nagustuhan ang lugar.
Pero nung malaman ko na restaurant nga talaga ito ay mas lalo naman akong natuwa dahil nga kanina pa ako nagugutom.
It's like a restaurant on a garden and the place was good for Dates and i guess it's even more romantic at night.
Isang bagay lang na napansin ko nang pumasok kami ay nang makita ko ang biglang pagkalungkot ni Taehyung nang makarating kami mismong restaurant area.
Blangko ang ekspresyon nang mukha niya habang nakatingin sa paligid na tila ba ang dami niyang naalala sa lugar na ito.
I've never seen him that blank before and he also seemed so sentimental about this place.
"Alam mo...sa sobrang tigas nang ulo mo kahit ang marmol na vase na ito ay mauuna pang mababasag kesa sa ulo mung kasing tigas nang adobe."
Asar ko naman sakanya at dahil inaasar niya ako tungkol doon sa mga malisya-malisya na bagay.
Taehyung: I know.
Malamig at baritonong saad nito sabay umiwas nang tingin saakin.
Napatingin naman ako sakanya at bigla akong nakaramdam nang pagkalungkot dahil sa naging reaksyon niya.
Na offend ko ba siya?
Hindi na niya ako tiningnan pagkasabi niya noon kaya bigla naman akong naramdaman nang konsensya sa sinabi ko.
I felt like i shouldn't have said that to him.
He was just staring blankly with his arms crossed.
Maya-maya ay dumating na ang waiter at may tulaktulak na cart na may order namin.
Isa-isa na itong nilapag at inayos nang waiter sa mesa namin.
Humarap naman si Taehyung pero hindi ito tumingin saakin sa halip ay kinuha nito ang table napkin at inilapat kandungan nito.
Dinadramahan ba niya ako o na offend talaga siya sa sinabi ko? I mean that isn't my first time roasting him.
Alam kong may nasabi pa akong mas masasakit na salita sakanya dati pero wala lang siyang reaksyon sa mga iyon pero ngayon.....na offend siya?
Natapos na ang waiter sa pag aayos nang pagkain sa mesa at wala paring imik si Taehyung.
I laid the napkin on my lap and glanced at Taehyung that's eating silently.
My conscience is telling me that i am the one who's responsible for all of this.
FINE! I'M GUILTY!
"Taeh..."
I spoke up and then bit my lower lip.
This is so awkward wtf!
Taehyung: Hmm?
He just hummed in response not even glancing at me and was busy scooping up some lasagna on his plate.
I curved my lips together and was contemplating if i should continue speaking to him or just let it all slide for a moment.
Tumahimik nalang ako umiling saka nagpokus sa pagkain ko.
It was an eerie silence while we we're eating and I've totally lost the courage to spoke to him.
Time Skips.....
We're both done eating our meals and i was just sipping my lime iced-tea while taking a glance of him.
Abala siya sa pagtingin sa cellphone niya maya't-maya ay umiinom sa baso nang lemon iced-tea drink niya.
Kanina ko pa pinag-iisipan kung itutuloy ko pa ba ang pagkikipag-usap sakanya.
But then.... There's No Harm In Trying.
I let out a deep sigh and looked at him still busy on his phone.
"Taeh..."
Pagtawag ko naman sakanya at agad naman siyang napatingin saakin.
Taehyung: Spill it.
Aniya sabay tingin deretso sa mga ko.
Why do i feel like i was intimidated by that stare?.
Weird.
"I-I'm sorry."
As i said that word i felt all my burdens fade and the guilt has finally left my body.
Napayuko ako at inaantay ang magiging reaksyon niya.
Taehyung: Now you're being weird.
He said and i heard him chuckle.
Napaangat ako nang tingin sakanya at nakangiti naman siya saakin.
Sinabihan akong weird eh siya itong bigla-bigla nalang nag-iiba nang mood.
"No I'm not! You're the one who's weird."
Sabi ko naman sakanya at todo tanggi.
Eh totoo naman eh.
Kanina parang ang lamig nang trato niya saakin tapos ngayon patawa-tawa naman siya.
Taehyung: You are.
Pagdidiin pa nito saakin at ngumisi pa.
Bumuntong hininga naman ako at isinampa ang mga braso sa mesa saka tumingin sakanya.
"May sasabihin ako...but you have to promise me one thing."
Sabi ko naman sakanya at sinubukang mag tunog seryoso.
Taehyung: Okay...what is it?
Tanong naman niya at deretso ang tingin saakin.
"Don't get offended."
Sagot ko naman.
Taehyung: Well... it's depends but I'll try not to.
"Good."
Saad ko sabay tumango at nagbuntong hininga bago magsalita.
I've been dying to tell him this and i think now is my chance to finally open this up to him.
It's about what I've noticed to him the moment we entered this place.
"I know you're hiding something and I've noticed the fact that you don't want to talk or speak about it... napansin ko lang nung tinanong kita kanina tungkol sa lugar na ito ay parang ayaw mung pag-usapan...."
Sandali naman akong napatigil sa pagsasalita nang bigla siyang umiwas nang tingin saakin.
Mas lalo lang niyang ipinapahalata na hindi talaga siya komportable na pag usapan ang kung ano mang bagay na iyon.
"And i clearly understand if you don't want to talk about it at all...sana huwag kang ma offend sa sinabi ko that's all."
Pagtapos ko naman nang usapan dahil parang masyado ko na siyang ginugulo tungkol doon.
Taehyung: It's okay... there's no reason for me to get offended and i know that your just trying to help...and i appreciate it...all of it.
Those words came out of his mouth so warm and it was so touching that he appreciates all that i for him.
I mean who doesn't when you knew someone who appreciates your doings.
Napangiti nalang ako sakanya dahil parang nagkabuhol-buhol ang dila ko sa sinabi niyang iyon.
Taehyung: Huwag mo sanang isipin na hindi kita pinagkakatiwalaan para sabihin ko sayo ang mga bagay-bagay but trust me...I TRUST YOU enough...sadyang ayaw ko lang muna pag -usapan pa.
Ramdam ko na nasasaktan niya dahil pansin ko ang lungkot sa mga mata niya at nakikiusap ito habang sinasabi ang mga salitang iyon saakin.
Hindi ko na muna siya pipilitin kong ayaw niyang pag-usapan dahil ramdam ko na napaka pribado ito at malaki ang naging epekto nito sakanya noon.
I was just so happy that he finally FOUND his trust for me to tell his burdens soon whenever he's ready.
To be continued.......
Isang kabanata nanaman ang natapos at sana ay nagustuhan ninyo.
Please do vote,share and follow me to make sure that you're not missing any updates.
Thank you so much for reading and will see y'all on the next chapter....
©lavien_liu