გრეისი
დილით ვალდებულებების გარეშე გაღვიძება უცნაურად შვებისმომგვრელი იყო.
თვალების გახელიდან გასული პირველი ხუთი წუთი ჩემი ყოველდღიური ცხოვრებისთვის მუდამ ყველაზე მარტივი იყო.
ეს ის მინიმალური დრო იყო, როდესაც შემეძლო არც დაკარგულ სამსახურზე, უამრავ პასუხისმგებლობაზე და გადასახადებზე არ მეფიქრა.
დღის დასაწყისის ყოველი პირველი ხუთი წუთი ჩემში იმ გოგოს მთელი ცხოვრება იყო, რომელსაც ზღაპრული ოცნებების ასრულების ჯერ კიდევ სჯეროდა.
-დილამშვიდობისა!
თოლიების დაუსრულებელ ფიგურებზე მიყინული მხედველობის არეალი მოულოდნელად ახალი ენერგიით ავსებულმა ბავშვმა გაკვეთა და ყურებამდე გაკრეჭილმა პატარა ხელი დიდი მონდომებით დამიქნია.
აი ისიც. დღის საყვარელი მონაკვეთი ჩემმა შეფარებულმა დაკარგულმა ბავშვმა იქამდე გაანადგურა, ვიდრე ხუთი წუთი გავიდოდა.
-მატეო?_მისი სახელის გახსენების თანავე წამოვიბუზღუნე და დივანზე ზლაზვნით წამოვჯექი.
-მინდოდა მოგსალმებოდი. დღეს რა გავაკეთოთ გრეის? შემიძლია საუზმე მოგიმზადო. ნატალის თქმით კარგი დღე ჯანსაღი საუზმით იწყება.
მისი ენერგიით გაოცებულმა წუთით თავი გავაქნიე. მისი ტემპისთვის ფეხის აწყობა მიჭირდა, მაგრამ არც ის შემეძლო ეს ენთუზიაზმი დილიდანვე ჩამეკლა.
-კარგი პატარა მზარეულო. რისგან შედგება თქვენი ჯანსაღი საუზმე?_გამოუძინებლობისგან შეცვლილი ხმით ვიკითხე და დივნიდან საბოლოოდ წამოვდექი.
-ომლეტი, პომიდორი და ბეკონი. -თითებზე ჩამოთვლით დაასახელა და მაცივრისკენ ბეჯითი მოსწავლესავით დაიძრა.
-მატეო, სკოლაში არ უნდა წახვიდე?_ფიქრს მოტანილმა შეკითხვამ ტუჩები ჩემგან დამოუკიდებლად დატოვა და ბიჭი წუთით გააჩერა.
-მამას არ უნდოდა სკოლაში მევლო, ამიტომ მასწავლებელი სახლში მასწავლიდა. -ჩვეული უდარდელი ხმით მიპასუხა და კვლავ მაცივარში შეძვრა.
მატეოს მამისადმი გაჩენილი ინტერესი ბიჭთან გატარებული ყოველი წამის შემდეგ მიმძაფრდებოდა.
ბატონი დანის თქმით მატეოს მამა მზრუნველი მშობელი იყო. შვილის გაუჩინარება ცხოვრების გაგრძელების საშუალებას არ აძლევდა, მაგრამ მატეოს ნაამბობი სრულიად სხვა პიროვნებაზე მიანიშნებდა.
შვილისადმი გულგრილობა, მისი სახლში გამოკეტვა, იმის თქმა რომ არ სჭირდებოდა, შვიდი წლის ბავშვისთვის ეს წარმოუდგენლად დიდი წნეხი იქნებოდა.
-მატეო...
-მხოლოდ კვერცხი გვაქვს.-იმედგაცრუებულმა საუბარი გაუაზრებლად შემაწყვეტინა და გულდაწყვეტილმა ამოიოხრა.
-უკვე გითხარი მატეო. სამსახური დავკარგე. ფული არ მაქვს. ამიტომ მინდოდა...
-არაუშავს გრეის. ისედაც ვფიქრობდი რომ საუზმისთვის ბეკონი ზედმეტი იქნებოდა. _გაგულისებულმა გამოსავალი მარტივად გამონახა და უსიამოვნო სიტყვების მოსმენა თავიდან აირიდა.
ომლეტის შესაწვავად მასალის მომარაგებით გართულ მატეოს უსიტყვოდ შევყურებდი და მხოლოდ ერთზე ვფიქრობდი.
დღეს მამა მოაკითხავდა და წაიყვანდა. ამის შესახებ ჯერ კიდევ არ იცოდა. ყოველი ჩემი წამოწყებული საუბარის გადატანა კი უფრო მაღელვებდა.
ის, თუ როგორ უიმედოდ ცდილობდა შინ დაბრუნების თავიდან აცილებას, სურვილს მიჩენდა ჩემთან დამეტოვებინა და ის ბავშვობა მეჩუქებინა, რომელსაც იმსახურებდა, მაგრამ ვაი, რომ არ შემეძლო.
ალბათ შევძულდებოდი, როდესაც კარის ზღურბლზე მამამისს დაინახავდა. როდესაც გაიაზრებდა რომ ახალ იმედად ქცეული უცნობი ქალიც ღალატობდა.
რა უნდა მექნა? მისი დატოვების არც უფლება და არც საშუალება მქონდა. ის კი არა, თავადაც არ ვიცოდი, როგორ ვიცხოვრებდი მომდევნო დღეებში.
-მოდი დღეს მე მოგემსახურები.-მას შემდეგ წამოვიძახე, როდესაც ტაფა გაზქურაზე შემოდგა და ცეცხლის ანთება დააპირა.
-მე გავაკეთებ, ამის სანაცვლოდ...
-მატეო დღეს შინ დასაბრუნებლად მამა მოგაკითხავს.-სუნთქვაშეკრულმა საბოლოოდ წარმოვთქვი და ბავშვის რეაქციისგან გასაქცევად თავი ჩავხარე.
წუთიერ დუმილს მოულოდნელად ხითხითი მოჰყვა. უეცარი რეაქციით დაბნეულმა მატეოს მაშინვე შევხედე და მისი სილაღისგან გაოცებული დავრჩი.
-რა...
-მამა ჩემთვის არსად არ მოვა. არ უნდა ვინმემ იცოდეს რომ მისი შვილი ვარ, ამიტომ ამას არ გააკეთებს.-აუღელვებლად დამიბრუნა პასუხი მატეომ და სკამიდან მაშინვე ჩამოძვრა, როგორც კი ტაფასთან ადგილი მე დავიკავე.
მამამისი ასეთი ვინ იყო?
ახალმა გაჩენილმა შეკითხვამ საფიქრალი მომიმატა. დანის კომპანიის თანამშრომლებმა დაკარგულ ბავშვზე არაფერი იცოდნენ, მაგრამ რაფაელმა მის გამო ჩემი ნომერი სინათლის სიჩქარით მოძებნა.
იქნებ...
ფიქრი კარზე კაკუნმა გამაწყვეტინა. მოულოდნელი სტუმრის ძახილი უცნაური შეგრძნებების მომგვრელი გახდა.
რკინის კარს მიღმა მდგომი ვინც არ უნდა ყოფილიყო, ჩემ არეულ გონებას ნამდვილად გაწმენდდა და ორი ისტორიიდან ერთ-ერთის რეალობაში დამარწმუნებდა.
-მამა არ იქნება, შეუძლებელია ის იყოს. -გაოგნებულმა წამოიძახა და კარისკენ ჩემთან ერთად დაიძრა.
რა უნდა მექნა მამამისი რომ ყოფილიყო? შემეძლო მისთვის შვილთან ასეთი მოქცევისთვის პატარა ბავშვივით დამეტუქსა, მაგრამ ეს რამეს შეცვლიდა?
იმ ასაკში ნამდვილად აღარ ვიყავი, რომ ადამიანის სწორ გზაზე მარტივი სიტყვით დაყენების დაჯერება შემძლებოდა.
ახალ საგონებელში ჩავარდნილმა კარის საკეტი ყოყმანით გავხსენი და ზღურბლზე შემდგარ, საშუალო სიმაღლის, ნახევრად გამელოტებულ კაცს მზერა გავუსწორე.
ორმოცდაათ წლამდე კაცს სახეზე ფართე ღიმილი ლამის ყურებამდე გადაეკრა. დაკრეჭილი, აცდენილი კბილები ძლიერად დაეჭირა ერთმანეთზე და გაუხეშებული ხელი ჩემკენ ბიზნეს შეთანხმებისთვის გამზადებული აგენტივით გამოეშვირა.
-მოგესალმებით ქალბატონო გრეის, მე მარტინივარ. ბატონი რაფაელის წყალობით გავიგე რომ ჩემი ვაჟი თქვენ შეგიფარებიათ._გაკრეჭილმა დაზეპირებული ტექსტივით წამოიძახა და ჩემ უკან თვალით მატეოს ძებნა დაიწყო.
-მამამისი თქვენ ხართ?_დაეჭვებულმა ცალი წარბი ზევით ავზიდე. უცნობში მატეოსთან გარეგნული მსგავსების ძებნა დავიწყე.
მატეოს მამა მეტად ახალგაზრდა და მიმზიდველი წარმომედგინა, რადგან მატეო განსხვავებული სილამაზის მატარებელი ბავშვი იყო. წარმოსახვაში ჩემ წინ მდგომისგან განსხვავებით მატეოს მამას არც წინმდგომივით მყვირალა ცისფერი თვალები და არც არწივივით მოკაკვული ცხვირი უნდა ჰქონდა.
-დიახ ქალბატონო. წინა დღით ვიკამათეთ, გული დავწყვიტე და გაბრაზებულმა მსგავსი შეცდომა დაუშვა. ძალიან ვწუხვარ იმის გამო რომ შეგაწუხათ.
საუბარი განაგრძო კაცმა და მოხეტიალე თვალები ჩემ ზურგს ამოფარებულ მატეოზე საბოლოოდ შეაჩერა.
-გრეის.-შიშისგან დაპატარავებული ბავშვი ჩემ პერანგს მთელი ძალით ჩაეჭიდა და სახე ჩემ მაისურში ჩამალა.
-მამაშენი არ არის ხომ ასეა?_დაეჭვებულმა ჩუმად გადავჩურჩულე და მისი უარყოფითი პასუხის მოსმენის თანავე ბრაზით ავივსე.
ვინ იყო რაფაელ დანი და რატომ გზავნიდა ჩემთან უცნობ კაცს? ნუთუ შეცდომა დავუშვი, როდესაც დახმარება მას ვთხოვე?
-ბიჭუნა რას ამბობ. როგორ შეიძლება მამა ვერ იცნო. ხომ იცი რომ მიყვარხარ არა?_უნიჭო მსახიობივით გაიკრიჭა უცნობი და მატეოსკენ უკითხავად გადაიწია.
-თქვენ ვაჟს რა ქვია ბატონო მარტინ?_ხმა გაქვავებულმა ჯიუტად ვიკითხე და ბავშვს წინ გადავეღობე.
-შვილო, ქალბატონ გრეისს უთხარი რომ მართლა მე ვარ და...
-თქვენ მამამისი არ ხართ. _ჩემი ტყუილში შეყვანის მცდელობით გაღიზიანებულმა თავი უკმაყოფილოდ გავაქნიე და კაცს მტრულად შევხედე.
-ასე არ არის, მე...
-ნახვამდის ბატონო მარტინ, ბატონ რაფაელს გადაეცით რომ აღარ დამეკონტაქტოს._კბილებში გამოვცარი და კარი ხმაურიანად მივხურე.
-ქალბატონო გრეის, გთხოვთ ბავშვი ბატონ რაფაელთან აუცილებლად უნდა მივიყვანო.-კარის მეორე მხრიდან მოსმენილმა მეტად გამაცოფა.
ეს ყველაფერი ჩემი დიდი შეცდომა იყო. სტატუსებმა და იარლიყებმა არასწორი ადამიანის მიმართ გამიჩინა ნდობა და ამის გამო ბავშვი კინაღამ ფსიქოპატის კლანჭებში ჩავაგდე.
მატეოს შეცბუნებული სახის დანახვამ თავი დამნაშავედ მაგრძნობინა.
ამ ბავშვს მშვიდი ცხოვრება და მოსიყვარულე მშობლები სჭირდებოდა, მაგრამ არც ერთი ჰქონდა და არც მეორე.
-მაპატიე მატეო. გპირდები, აუცილებლად ყველაფერს გავაკეთებ, რომ ბავშვობა მშვიდად გაატარო.
დანზე გაცოფებულმა ბავშვს ყველაზე რთული პირობა მივეცი და ტელეფონზე ატეხილ უეცარ ზარს უყოყმანოდ ვუპასუხე.
-ყველაფერი რიგზეა ქალბატონო ჰარპერ? ახლახანს ბიჭის მამამ მომწერა, რომ...
მისი სითავხედითა და მოთხოვნითი ტემბრით გაცოფებულმა, აბსურდული საუბრის მოსმენაზე უარი ვთქვი და იქამდე გავაწყვეტინე, სანამ კიდევ რამეს იტყოდა.
-მამა? რაფაელ სულელი გგონივართ? მან მატეოს სახელიც კი არ იცოდა. დარწმუნებული არ ვარ რომ თქვენი ნდობა სწორი საქციელი იყო. მე მისი უსაფრთხოება მინდოდა და არა ფსიქოპატი ბიზნესმენისთვის გადაცემა._მოთმინება დაკარგულმა ერთ ამოსუნთქვას ამოვაყოლე და ტელეფონი ყურიდან მოვიშორე.
მისნაირი ავადმყოფი ადამიანისგან არცერთი სიტყვის მოსმენა არ მინდოდა.
სანამ უეცარი ზარით ბრაზისგან გაბერილი დამშვიდებას შევძლებდი, რაფაელის ნომერი ეკრანზე კიდევ ერთხელ აღიბეჭდა.
ვინ იყო ეს მდიდარი ფსიქოპატი და რას ნიშნავდა მატეოსადმი მსგავსი ინტერესი?
-ქალბატონო გრეის.
-თუ კიდევ დარეკავთ გპირდებით გიჩივლებთ!-საუბარი არც ამჯერად ვაცადე.
-ქალბატონო გრეის შეშლილი არ ვარ მე...
-ვთიშავ. -გამაფრთხილებლად წარმოვთქვი და ის იყო ტელეფონი ყორიდან ჩამოღებას ვაპირებდი, როდესაც ორი ისტორიის პირველი საერთო სიტყვები მოვისმინე.
-უნდა გამიგოთ მამამისი მის ვინაობას მალავს.-რაფაელის უეცარმა წამოძახილა წამიერად მთელი ჩემი ფიქრები შეცვალა.
-რა თქვით?
აქამდე მატეოს გულწრფელობა, როგორც არ უნდა დამეჯერებინა, ვიმედოვნებდი რომ მამამისის დამოკიდებულება მისი მოგონილი აბსურდული ნათქვამი იყო.
რაფაელის დადასტურებულმა ინფორმაციამ კი თითქოს იმედები კიდევ ერთხელ გამიცრუა.
მაინტერესებდა მატეოს ბრალეულობა, რადგან მსგავს სასჯელს არცერთი ბავშვი არ იმსახურებდა.
-არსებობს გარკვეული გარემოებები, რის გამოც მატეოს მამას თქვენთან მოსვლა არ შეუძლია. ის ახლა ზუსტად ჩემ წინ ზის და თქვენ საუბარს ისმენს. უბრალოდ გთხოვთ გამოგზავნილ მძღოლს მატეო გამოაყოლეთ და ზედმეტი პრობლემებისგან გაგვათავისუფლეთ. -რაფაელის პასუხმა ახალი ეჭვები გამიღვივა.
ის ერთადერთი ადამიანი იყო, რომელიც მატეოსთან დაკავშირებული კითხვის დასმის შემდეგ აღელვდა, რამოდენიმე წამში ჩემთან დასაკონტაქტებელი ინფორმაცია მოიძია და ჯიუტად დაიწყო ბავშვის უკან დაბრუნების მოთხოვნა.
-მატეოს მამა თქვენ ხართ ბატონო დან?-ჩემმა მოულოდნელმა კითხვამ რაფაელთან ერთად, ოთახის ბოლოში მდგომი მატეოც შეაცბუნა.
წუთიერი დუმილი უეცრად ტელეფონის მეორე მხრიდან მოსმენილმა ხითხითმა გაფანტა და მეტად დამაბნია.
ვეღარ გამეგო ჩემ ისედაც დანგრეულ ცხოვრებაში ასეთი უცნაური სიტუაცია, რატომ ხდებოდა.
-რა Თქმა უნდა არა! Გეფიცებით, ამჯერად სიმართლეს გეუბნებით. Მატეოს მამა Შვილზე Ძალიან ნერვიულობს. ᲒᲗხოვᲗ საქმეს ნუ გაარᲗულებᲗ._მის ხმაში გავლებულმა გამაფრᲗხილებელმა ტემბრმა ᲩემᲨი არსებული გაღიზიანება კიდევ უფრო გააღვივა.
Ამოცანა საბოლოოდ ამოვხსენი. Გაწყვეტილი Ძაფები ერᲗმანეᲗს საბოლოოდ დავუკავშირე და დახატულ სურათს ამჯერად სრულად Შევხედე.
Მატეოს მამა, რომელი Თანამდებობის წარმომადგენელიც არ უნდა ყოფილიყო, მისი მთავარი სადარდებელი არა Თუ გაუჩინარებული ვაჟი, არამედ მისი სანაქებოდ აშენებული რეპუტაცია იყო.
Მოსმენილი უსამარᲗლობიᲗ Შეპყრობილი ᲦმერᲗების კომპლექსმა იმდენად Შემიპყრო, რომ გაუაზრებელი სიტყვებით ვიღაც დიდᲗან ბრᲫოლა და საქმის გაფუჭება გაუაზრებლად დავიწყე.
-საქმეს მე არ ვარᲗულებ ბატონო დან. Თუ სიმარᲗლეს ამბობთ და მატეოს მამას მარᲗლა იცნობთ, გადაეცით რომ ბავᲨვს იქამდე დავიტოვებ, სანამ მის წასაყვანად Თავად არ Შეწუხდება!_ბრაზისგან ალაპარაკებულმა ტუჩებმა ახალ პრობლემებᲨი წამიერად გამრია, ტელეფონი გამაᲗიᲨინა და მხოლოდ წამის Შემდეგ მომცა გააზრების საშუალება.
Მატეოს მამას ბავᲨვი არ ადარდებდა. Მალევე Რომ არ მოსულიყო? ᲡიტუაციიᲗ რომ ესარგებლა და მატეო ᲩემᲗვის დაეტოვებინა?
Ისიც კი არ ვიცოდი საარსებო მინიმუმი საიდან მეᲨოვა, ან Შვიდ სამუᲨაო დᲦეᲨი სად მომიწევდა დაძინება.
Არასტაბილური და უსახლკარობისᲗვის განწირული ვიყავი, როგორ Შემენახა ბავშვი, რომელსაც ყველაფერთან ერთად უიღბლო დამხმარე Შეხვდა?
Ახალ საგონებელში Ჩავარდნილმა იატაკზე Ჩამომჯდარ, Ჩემზე მოᲨტერებულ მატეოს გაუბედავად გავხედე და გამოსავალზე ფიქრი დავიწყე.
Სიამაყე უფლებას არ მომცემდა Თავხედი დანის ნომერზე ისევ დამერეკა და ბავშვის წაყვანა მომეთხოვა.
-გრეის, ᲨენᲗან ვრჩები? _მისთვის სასიხარულო დასკვნით აᲦფრᲗოვანებულ მატეოს ნაცრისფერი Თვალები მეტად გაუფართოვდა.
Ნეტავ ᲨემᲫლებოდა სიტუაციისᲗვის მეც ისე პოზიტიურად Შემეხედა, როგორც ის ხედავდა.
-მატეო._ყველაზე ნეიტრალური გამოსავალის მოძებნის Თანავე ბიჭს წინ დავუჯექი და Შვიდი წლის ბავᲨვᲗან მატერიალური პრობლემების Შესახებ სალაპარაკოდ Თავი Შევამზადე.
-არ ვიცი ᲩემᲗან რამდენ ხანს მოგიწევს დარჩენა, მაგრამ იმისᲗვის, რომ Თავი გავიტანოთ ფული უნდა ვიᲨოვოᲗ.
Ჩემ ᲨემოᲗავაზებას მატეომ Თავის ქნევით უპასუხა და დაუცადა კიდევ რას ვიტყოდი.
-სამსახურის Ძებნა უნდა დავიწყო, ეს კი დიდ დროს წაიღებს. ᲨეიᲫლება სახლში გვიანობამდე არ დავბრუნდე. ᲨეᲫლებ ამ ყველაფრის ატანას?
Თავს საშინელ ადამიანად ვგრძნობდი, როდესაც ვიაზრებდი მისგან იგივეს ვითხოვდი, რასაც მამამისი.
-ᲨეიᲫლება ᲨენᲗან ერთად წამოვიდე? Გპირდები სამაგალითო ბავშვი ვიქნები, Თან ᲨემიᲫლია Შენ Შვილად გავასაᲦო Თავი და იქნებ იმ გამყიდველივიᲗ ვინმე დაგეხმაროს.-მატეოს ბავᲨვურმა მცდელობამ დამხმარებოდა, უნებლიედ გამაღიმა.
Არ ვიცი ვისი დამსახურება იყო, მაგრამ იმ ფონზე, Თუ როგორ უსიყვარულოდ იზრდებოდა მატეო, ბევრად Თბილი და მზრუნველი იყო.
-ᲨეᲫლებ მᲗელი დღის გარეთ გატარებას?_მის დიდ ნაცრისფერ ᲗვალებᲨი აბრᲭყვიალებული ნაპერწლების დანახვით გულგამᲗბარმა გამომცდელად ვიკითხე.
-Შვიდი წელი სახლიდან სულ რამოდენიმეჯერ გამოვედი, ᲨეიᲫლება ისე მომეწონოს გარეთ ყოფნა, რომ უკან არც გამოგყვე._Თავმომწონედ გაიღიმა მატეომ და წარბები სასაცილოდ ააᲗამაᲨა.
-Კარგი, მაშინ Ძებნა დავიწყოთ.
Ოხვრას ამოვაყოლე და ნოუᲗბუქᲨი ამჯერად ახალი ვაკანსიების Ძებნა დავიწყე.
ᲧოველდᲦიური ანაზᲦაურებიᲗ სამსახურები ᲗიᲗქმის ყველაფერი დაკავებული იყო. Გაზაფხულის ამ დროს რაიმე მარტივის Შოვნა რთული იყო. Გარდა ამისა ნახევარ განაკვეᲗზე სამსახურებᲨი დიდი კონკურსი სტუდენტების წყალობით მაღალი იყო.
ᲘსეᲗ სამსახურებᲨი, როგორებიც მიმტანობა და სარეკლამო ქაღალდების დარიგება იყო, გარეგნობასა და ასაკს დიდ ყურადღებას აქცევდნენ.
Არავის სჭირდებოდა ოცდარვა წლის დარდისგან ნაადრევად დანაოჭებული განწირული ქალი.
Ფურცელზე Ჩამოწერილი აᲗამდე ვაკანსიის მისამართი ტელეფონში ჯიუტად Შევინახე, უკანასკნელი დანაზოგი Ძველი ხელოვნების წიგნიდან ამოვაᲫვრინე და მატეოსᲗან ერთად პირველი გასაუბრების ლოკაციისკენ დავიძარი.
Როგორც მოველოდი. Ყოველი ახალი გასაუბრების Შემდეგ უკმაყოფილო სახეები მარტივი ფრაზით, "მოვიფიქრებთ და დაგიკავᲨირდებიᲗ" მისტუმრებდნენ.
ᲛაᲗი ცხოვრება წყნარ კალაპოტს აუღელვებლად მიუყვებოდა, Ჩემი განწირული ყოველდღიურობა კი მაᲗ მდორე ტალღებს ოდნავადაც არ არხევდა.
ᲢელეფონᲨი ᲩანიᲨნული ვაკანსიები ნელ-ნელა იწურებოდა. Თან ადევნებული მატეო კი ყოველ ჯერზე მეტად იღლებოდა.
Მის მიმართ გაჩენილი ვალდებულება ერᲗიორად მᲗრგუნავდა. Მას არაფერს ვერᲩოდი, პირიქიᲗ მხოლოდ იმას განვიცდიდი, რომ Ჩემი კრიზისის დროს გამოჩნდა და დამსახურებულ ბავშვობას ვერ ვაძლევდი.
-მხოლოდ ერთი გასაუბრება დარᲩა მატეო. Ვიცი დაიᲦალე, მაგრამ...
-მე? Კარგი რა გრეის, ჯერ ბავშვი ვარ ასე მარტივად არ ვიᲦლები._სიარულისგან ფეხებ ატკიებულმა ᲨეᲫლებისდაგვარად გაიღიმა და ᲗეᲗრი კბილები მთლიანად გამოაჩინა.
ᲓᲦის ბოლო გასაუბრება ერᲗ-ერᲗი ბენზინგასამარᲗი სადგურის პატარა მარკეტის მოლარეს პოზიცია იყო.
ᲛფლობელᲗან პირველი გასაუბრების Შემდეგ ყველაფერი ნათელი გახდა. Აყვანის ᲨემᲗხვევაᲨი, მომდევნო სამსახურის პოვნამდე მისი ბინძური ხელების ფაᲗურისა და მუქარების ატანა მომიწევდა.
Ბოლო დანიᲨნულების ადგილიდანაც უიმედოდ გამოსულმა Ჩემი უიᲦბლობიᲗ Შეწუხებულ მატეოს დარცხვენილმა დავხედე და Ჩამავალი მზის ფონზე, დროის Შესამოწმებლად ტელეფონის ეკრანს დავხედე.
საღამოს Შვიდი საათი სრულდებოდა. ᲛᲗელი დღის გამოსულ მატეოს კი ამ დროისᲗვის დილის Შემდეგ მხოლოდ პატარა Შოკოლადის ბატონი ჰქონდა ნაჭამი. Ისიც ერᲗ-ერᲗი კეთილი მარკეტის გამყიდველისგან იყო ნაწყალობევი.
-კარგი, წამოდი დარჩენილი ფულით ვახᲨმისᲗვის საკვები ვიყიდოᲗ და Შინ დავბრუნდეᲗ.
Მის დასაიმედებლად გადავᲫახე, Ჩემ მაჯაზე ᲩაბᲦაუᲭებულ მატეოს. Მისი ხელი ამჯერად ᲩემსაᲨი მოვიქციე და ზებრა გადასასვლისკენ დავიძარი.
Შინ დასაბრუნებელი ავტობუსი გზის მეორე მხარეს დგებოდა, ბენზინგასამარᲗი სადგური კი მის მოპირდაპირე მხარეს იყო.
Იმ წუთს, როდესაც მხრებზე აკიდებული პასუხისმგებლობით დაძაბულმა, გზის გადატვირᲗული მონაკვეთის გადალახვის Შემდეგ ამოსუნᲗქვა გადავწყვიტე, Შავი მდიდრული მანქანა პირდაპირ Ჩემ ფეხებთან ხმაურიანად გაჩერდა.
Უეცარმა ᲨემᲗხვევამ სიცოცხლის დაკარგის ᲨიᲨის ᲨეგრᲫნება იქამდე არ მაცადა, სანამ მიბარებული ბავშვის უსაფრᲗხოებაᲨი არ დავრწმუნდი.
თვალებ გაფართოებული მატეო არსაიდან გამოჩენილი საფრთხის გამო ტროტუარიდან გაფართოებული თვალებით იყურებოდა და ჩემ შესწავლას ცდილობდა.
-მატეო კარგად ხარ?_გადასამოწმებლად, გულამოვარდნილმა, მაინც ვიკითხე და ტროტუარზე ნაბიჯი საბოლოოდ ავდგი.
-ქალბატონო, კარგად ხართ? -შეშინებული მძღოლი მანქანიდან წამიერად გადმოვიდა და შეშინებულმა ჩემთან თვალის დახამხამებაში მოირბინა.
ადრენალინისგან აცახცახებული ხელები მკლავებში გაუაზრებლად ჩამავლო და ზემოდან სახე გაფითრებულმა დამხედა.
-ქალბატონო დიდი ბოდიში, ჩემი ტელეფონი..._აღელვებულმა წამით საუბარი გაწყვიტა.
-გრეის? გრეის ჰარპერ?_უცნობი მძღოლისგან წამოძახილმა ჩემმა სახელმა მეტად დამაბნია და ყურადღება მასზე გადამატანინა.
ეს სახე, ნაკვთები, სახასიათო მწვანე თვალები და სახის მოყვანილობა აქამდეც მენახა. ის კარგად მივიწყებული სკოლის მეგობარს ზედმეტად გავდა.
-აი მესმის შემთხვევითობა. -ამჯერად აღფრთოვანებულმა წამოიძახა და თეთრი კბილები ბოლომდე გამოაჩინა.
-არ გახსოვარ? ნათანი ვარ, ხელოვნების სკოლაში კლასელები და მეგობრები ვიყავით გახსოვს?
ღიმილით წარმოთქვა ძველმა მეგობარმა და თვალი ჩემ გვერდით მდგომ მატეოსკენ გააპარა.