21 SEPTEMBER
Ik was diep gefocust op een van mijn engelen terwijl iemand in de verte mijn naam riep. Ik knikte halfhartig, zonder mijn blik te lossen van de bleke tinten van het gewaad van de engel. Het was waarschijnlijk Quinn die me waarschuwde dat ze naar huis ging, maar ik wist ook dat als ik nu zou opkijken, ik me niet meer op mijn werk zou kunnen focussen.
De deur viel dicht met een zachte klap en ik keek tevreden toe hoe mijn penseel het wit weer heel maakte. We waren eindelijk aanbeland bij het leukste deel van de restauratie, het herschilderen zelf. Ik vond het fantastisch om de juiste pigmenten te zoeken en om zo nauwkeurig mogelijk de stijlen van de oorspronkelijke kunstenaars na te bootsen. De weken van observatie konden nu eindelijk omgezet worden in iets reëel. Het was spannend en vertrouwd tegelijk.
Mijn alarm ging af en klonk schel en luid door de lege bibliotheek. Ik kromp een beetje in elkaar en haastte me naar mijn gsm. Ik drukte de klok uit, erop lettend dat ik geen verf achterliet op mijn scherm. Het zou niet de eerste keer zijn.
Ik besefte plots weer waarom ik mijn alarm gezet had en vervloekte mezelf omdat ik de tijd weer uit het oog verloren was. Het leek maar enkele minuten geleden te zijn dat Quinn vertrokken was, terwijl het in realiteit al meer dan een uur was. Ik dekte haastig mijn verfbak af en klom van mijn stelling. Ik had blijkbaar ook mijn eerste alarm compleet gemist, dus ik zou moeten lopen als ik mijn bus nog wilde halen. Anders zou het een marathon worden.
Ik veegde mijn haren uit mijn gezicht en keek naar mijn kleren en besloot dat ik er deftig genoeg uit zag. Ik kon niet meteen nieuwe verfvlekken ontdekken op mijn salopette, dus het zou wel in orde zijn. Daarnaast, het draaide toch niet eens om mij, dus het leek me sterk als iemand een opmerking zou maken over de opgedroogde kleuren op mijn kleren.
Ik grabbelde mijn spullen bij elkaar en spurtte naar buiten. Ik was amper de gang uit toen ik tegen iemand aanliep die de hoek om kwam. Ik knalde achteruit en de persoon die ik geraakt had, sloeg een hoge kreet.
"Shit, sorry!"
Ik herstelde me van de botsing en besefte dat het prinses Alyssa was die voor me stond. Natuurlijk. Het universum was me de afgelopen tijd niet gunstig gezind, en ik begon er zo stilaan mijn geduld mee te verliezen.
Ik voelde mijn wangen warm worden en bukte me snel om de spullen die ze had laten vallen, op te rapen. De prinses had echter hetzelfde idee en nog voor we goed en wel beneden waren, knalden onze hoofden al tegen elkaar.
Ze kreunde pijnlijk en ik vloekte binnensmonds terwijl ik over mijn voorhoofd wreef. Ik krabbelde haar boeken bij elkaar met mijn andere hand terwijl ik de pijn probeerde te negeren. Ze zuchtte verontwaardigd en haar gezicht was vertrokken in een pijnlijke frons.
"Hier..."
Ik aarzelde terwijl ik terugdacht aan het park. Een tel lang wilde ik er haar voor bedanken, maar ik verloor mijn moed en hoorde iets helemaal anders uit mijn mond stromen.
"Ik moet beter uitkijken waar ik loop."
Ze draaide met haar ogen en knikte terwijl ze haar boeken weer van me over nam. Het irriteerde me dat ze zomaar akkoord met me ging, alsof ze niet net zo zeer op mij gebotst was.
"Wat doe jij nog hier op dit uur?"
Ze trok haar boeken dichter tegen haar borst, alsof ze iets kostbaars waren. Ik deed een poging om de titels te lezen en kwam erachter dat het schoolboeken waren. Alyssa was een student?
"Ik kan hetzelfde aan jou vragen. Moet jij niet dringend ergens zijn?"
Shit. Ik knikte snel en deed een poging om mijn gsm te vinden in de rommelhoop die mijn spullen ondertussen vormde. Alyssa zuchtte, maar was zo vriendelijk om me het uur te tonen op haar horloge, en ik besefte dat ik heel erg hard zou moeten lopen om die bus nog te halen.
"Ik moet gaan!"
Mijn stem klonk overdreven vrolijk en ik kromp in elkaar door de ongemakkelijkheid. Lekker awkward, Freddie. De prinses leek er niet veel uit te maken en staarde twijfelend naar me, alsof ze me nog iets wilde zeggen. Ik zette enkele stappen achteruit, me afvragend of er nog iets zou komen.
"Frederica?"
Ik stopte meteen weer met wandelen. Alyssa's hand ging kort naar haar gezicht, maar ze schudde dan haar hoofd en haalde haar schouders op.
"Nee, laat maar. Fijn weekend."
Ik knikte in bevestiging en draaide me dan om, klaar om het wereldrecord spurten te verbreken. Het zou nodig zijn, als ik mijn bus nog wilde halen.
***
Ik kwam net op tijd aan in het arboretum. Ik was waarschijnlijk de helft van mijn spullen kwijt, maar dat zou ik later wel controleren. Mensen gunden me vreemde blikken terwijl ik door het park spurtte, richting de bank waar Lux en Brian al met elkaar stonden te praten. Lux had hun camera al in hun handen en wees er losjes mee naar een van de bomen iets verderop terwijl Brian goedkeurend knikte.
"Ik ben er!"
Ik steunde op mijn knieën om te bekomen. Ik zou Alyssa willen vervloeken omdat ik zo laat was, maar ik wist ook dat het eigenlijk aan mezelf lag. Het tweede alarm was nipt geweest en ik had eigenlijk gewoon beter moeten opletten in plaats van het eerste te missen. Maar ik was er geraakt.
"Goed zo. Rishi komt over tien minuten naar hier."
Ik keek op naar mijn broer. Hij had een ondeugende twinkel in zijn ogen.
"Tien minuten pas?"
Waarom had ik me dan zo gehaast? Brian draaide met zijn ogen en gaf me een vriendelijk kneepje in mijn schouder.
"Free, ik zie je doodgraag, maar je komt letterlijk altijd te laat. Vandaag mag er niks mislopen."
Hij had me een fout uur gegeven. Ik wilde geïrriteerd zijn, maar ik kon alleen maar glimlachen. Ik kon het hem niet eens kwalijk nemen. Ik wilde niets liever dan dat vandaag perfect was want dat verdiende hij. Als dat betekende dat ik de ziel uit mijn lijf moest lopen, dan deed ik dat met plezier.
Ik kwam overeind terwijl het brandende gevoel in mijn longen eindelijk verdween. Lux keek door de lens van hun camera, al helemaal in hun rol.
"Dan word het maar eens tijd dat wij een plek gaan zoeken om goede foto's te maken."
Brian knikte. Zijn glimlach werd breder, maar er zat iets nerveus in, en hij plaatste zijn handen in zijn zij terwijl hij diep uitademde. Hij deed zo zijn best om zijn stress te verbergen dat het bijna schattig werd. Hij zag er kraaknet uit, met zijn lichtblauwe hemd en zijn strik. Het petje had hij vandaag gelukkig achterwege gelaten, waardoor zijn onstuimige krullen zichtbaar waren. Hij had zelfs zijn nette schoenen aan, alsof hij niets aan het toeval wilde overlaten. Wat zag hij er volwassen uit ineens.
Lux gaf me een zachte duw en onderbrak daarmee mijn gepeins. Die trok me glimlachend mee. We vonden een plekje achter een paar lagen struiken, voldoende verstopt, maar tegelijk ook een prima plek om foto's te nemen. Lux trok me naar beneden, zodat we uit het zicht verdwenen, en staarde dan naar mijn gezicht.
"Free..."
Die schudde glimlachend hun hoofd.
"Was het plafond niet groot genoeg voor je schilderkunsten?"
Ik fronste en voelde met mijn hand aan mijn wang. Ik belande meteen op de ruwheid van een gedroogde vlek verf. Typisch. Waarom had niemand me iets gezegd? Ik was genoeg mensen gepasseerd die het me hadden kunnen zeggen. Nu had ik als een idioot door Washington gelopen.
Waarom had de prinses me niets gezegd?
Ik herinnerde me plots haar aarzeling en voelde mijn irritatie opwellen. Natuurlijk had ze me zo laten vertrekken. Ze had duidelijk niets beters te doen dan me belachelijk te maken. Hoe kinderachtig van haar. Ze mocht dan wel een prinses zijn, maar heel erg veel manieren leek ze niet te hebben.
"De prinses..."
Een van Lux' wenkbrauwen ging omhoog, maar ik maakte mijn zin niet af. Lux leek op het punt te staan om ernaar te vragen, maar ik schudde mijn hoofd en pulkte de verf van mijn gezicht.
"Is het weg?"
Lux knikte, maar ik kon zien dat de vraag nog steeds op hun lippen lag. Ik haalde mijn schouders op om duidelijk te maken dat het er niet toe deed. Want dat was ook zo. We waren elkaar gewoon toevallig tegengekomen op de gang. Dat was alles wat het was.
Lux gaf me een stomp om aan te geven dat Rishi gearriveerd was. Ik was bijna overeind gesprongen om hem te bedanken dat hij me gered had, maar ik wist ook wel beter. Hij had andere dingen te doen. Rishi keek vragend in het rond, alsof hij verwachtte dat iemand een grap met hem zou uithalen. Brian wist hem echter gerust te stellen en trok hem onder de boom, recht in beeld van Lux' camera.
Mijn enthousiasme stroomde door mijn lichaam en ik moest moeite doen om me stil te houden. Lux keek geconcentreerd door hun camera, klaar om de perfecte foto's te nemen van mijn kleine broer. Hij leek plots niet meer zo klein, nu we hier waren. Wanneer was dat gebeurd? Het leek pas gisteren dat hij zich verstopte achter mijn moeders benen en nu stond hij klaar om aan een volgend hoofdstuk van zijn leven te beginnen.
We konden niet horen wat de twee zeiden, maar Brian ging op een knie zitten en maakte daarmee duidelijk wat er aan het gebeuren was. Mijn hart maakte een blij sprongetje in mijn borst en bleef daar even hangen in de seconde die Rishi stil bleef staan. Kom op. Als er iemand dit al verdiende, dan was het Brian wel.
Rishi begon te knikken, zijn gezicht vol ongeloof en geluk, en hij ging op zijn knieën zitten om Brian te kunnen omhelzen. Het zag er ietwat ongemakkelijk uit, twee mannen die opeens niet meer leken te weten hoe hun armen werkten. De tranen in hun ogen en hun glimlach die stralend genoeg was om het van de zon te winnen, maakten echter heel duidelijk wat er net gebeurd was. Brian sloeg er eindelijk in om de verlovingsring om Rishi's vinger te schuiven. Ze kusten elkaar en ik voelde de tranen in mijn ogen springen. Ik haalde opgelucht adem terwijl Lux me overeind trok. Die ging voorzichtig dichterbij, camera nog steeds in de aanslag, en ik wist nu al dat we deze dag nooit meer zouden vergeten.
Brian kreeg door dat we er weer waren en hij maakte zich los uit de omhelzing met Rishi. Met zijn verloofde. Zijn ogen waren roodomrand en hij lachte breder dan ooit tevoren.
"Hij heeft ja gezegd."
Rishi stak zijn hand in de lucht om de ring te tonen, zijn gezicht vol geluk, en ik kon mijn tranen niet langer bedwingen. Vier jaar aan liefde en ze zouden er nog zoveel meer krijgen.
Het gaf me plots een vreemd gevoel om te beseffen dat Brian zijn happy ever after gevonden had. Iets in mijn borst klemde samen en het verwarde me. Ik was blij voor Brian en Rishi. Wat het ook was, ik negeerde het en duwde het diep weg voor ik er te hard over kon nadenken. Rishi trok me in een omhelzing en Brian gaf me glimlachend een high five en ik besefte dat het er niet eens toe deed.
Brian en Rishi hadden hun geluk gevonden en ik zou het voor geen geld ter wereld anders willen.
Ik weet niet wat het is, maar ik heb iets met queer koppels die (gaan) trouwen 😌