Πολυξένη's pov
Έχουν περάσει ήδη μέρες που δεν μιλάω με κανέναν και αυτές τις μέρες ο Αχιλλέας προσπαθούσε να με κάνει να νιώσω τουλάχιστον καλύτερα και όντως το πέτυχε. Τώρα περπατάω προς το ιατρείο του ρευματολογου να πάρω τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις. Ελπιζω να πάνε όλα καλά...
Αφού μπήκα και πέρασα στο γραφείο του μου είπε ότι όλα στερεοποιηθηκαν και είμαι στο 1ο έως αρχικό στάδιο το οποίο θα το έχω σχεδόν μια ζωή γιατί οι ρευματισμοι δεν φεύγουν. Τον ευχαρίστησα και πετούσα από χαρά! Έφυγα από εκεί και όταν βγήκα πέτυχα τον τελευταίο άνθρωπο που ήθελα να δω... τον Βαγγέλη. Τρόμαξα μήπως με πλησιάσει και αρχισει να κάνει τις χαζομάρες του και όντως άρχισε να με πλησιάζει. Έκανα πως δεν τον είδα και κατευθύνθηκα προς το αυτοκίνητο μου. Ξαφνικά μου έπιασε τον καρπό και με γύρισε να τον κοιτάξω.
Β: Καλημέρα Πολυξένη.
Είπε χαμογελώντας.
Π: Κ-καλημερα.
Β: Θέλω να μιλήσουμε σε παρακαλώ...
Π: Οχι καλύτερα-
Β: Σε παρακαλώ Πολυξένη!
Π: Πες το. Τι είναι;
Πήρε μια βαθιά ανάσα.
Β: Πάμε να καθίσουμε στο παγκάκι;
Π: Εντάξει...
Πήγαμε καθίσαμε και καθίσαμε.
Π: Πες μου... τι έγινε;
Β: Θέλω να σου πω ότι... ναι ενταξει σε αγαπώ πάρα μα πάρα πολύ αλλά θέλω να με συγχωρέσεις για την συμπεριφορά μου προς σε εσένα και στον Αχιλλέα. Ήταν λάθος, ήμουν τυφλωμενος από τον εγωισμό μου και το μόνο που ήθελα είναι εσύ να είσαι μαζί μου... Καταλαβαίνω απόλυτα το ότι δεν νιώθεις και εσύ το ίδιο, έκανες ότι μπορούσες για να μην με κάνεις να μην νιώσω άσχημα αλλά εγώ το παράκανα. Σε παρακαλώ συγχώρεσε με, ήμουν λάθος.
Είχα μείνει κάγκελο. Πότε δεν περίμενα να είναι τόσο ειλικρινής μαζί μου...
Π: Βαγγέλη... σε καταλαβαίνω, είμαστε άνθρωποι και δεν μπορούμε να κρύψουμε τα συναισθήματα μας, σε αγαπώ πάρα πολύ σαν άνθρωπο γιατί είσαι πολύ καλός και σε καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν υπάρχει λόγος για συγγνώμη, από εμένα είσαι εντάξει.
Είπα και τον αγκάλιασα.
Π: Πρέπει να φύγω, καλή σου μέρα!
Β: Καλό μεσημέρι...
Είπα και πήγα σχεδόν τρέχοντας στο αυτοκίνητο. Μήπως δεν έπρεπε να τον αγκαλιάσω?! Είπα καμία χαζομάρα?! Ουφ πρέπει να πάρω τον Αχιλλέα τηλέφωνο.
Α: Ναι αγάπη μου, πως είναι τα αποτελέσματα;
Π: Όλα πήγαν τέλεια! 1ο έως αρχικό στάδιο!
Είπα μέσα από τη χαρά μου.
Α: Αυτό είναι υπέροχο! Πρέπει να βγούμε σήμερα.
Π: Ναι φυσικά. Έρχομαι στο γραφείο σου τώρα, είναι κανείς εκεί; Θα ενοχλήσω;
Α: Μόλις έφυγε ένας πελάτης και τώρα θα έρθω σπίτι. Ας βρεθούμε εκεί.
Π: Έγινε!
Είπα και το έκλεισα. Έβαλα μπρος και ξεκίνησα προς το σπίτι μου.
Μετά από λίγο έφτασα και ο Αχιλλέας ήταν ήδη εκεί. Άνοιξα την πόρτα και τον είδα στη κουζίνα. Όταν με είδε έτρεξε προς το μέρος μου. Με αγκάλιασε και με έκανε σβούρες σαν να είμαι μικρό παιδί.
Α: Δεν ξες πόσο χαίρομαι για εσένα αγάπη μου! Έλα σου ετοίμασα το αγαπημένο σου φαγητό.
Π: Σε ευχαριστώ πολύ!
Είπα και τον φίλησα. Πήγα έπλυνα τα χέρια μου, τυπικά γιατί είμαι τελειομανής, άλλαξα ρούχα και έβαλα τις παντόφλες μου, ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΟΧΙ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ. Κατέβηκα κάτω και φάγαμε μαζί με τον Αχιλλέα.
Α: Τα τριαντάφυλλα για εσένα είναι άμα δεν τα παρατήρησες.
Ειπε αναφερόμενος στο βάζο με τα τριαντάφυλλα πάνω στο τραπέζι που τρώγαμε.
Π: Και φυσικά τα είδα! Ξες ότι μου αρέσουν πολύ! Σε ευχαριστώ για όλα!
Α: Ποια όλα;
Π: Εσύ με βοήθησες να γίνω καλύτερα στην υγειά μου μην κάνεις τον τουρίστα. Εσύ με εμψυχωνες και με βοήθησες να ξεπεράσω τα πάντα!
Είπα και φαινόταν σαν να άρχισε να συγκινείται.
Α: Έλα σε παρακαλώ. Με κάνεις και κοκκινίζω!
Π: Την αλήθεια λέω ομορφουλη μου.
Α: Πώς με είπες;
Π: Ομορφουλη μου.
Α: Πρέπει να με λες συχνά έτσι, μου αρέσει.
Είπε και άφησε ένα γελακι.
Π: Αχιλλέα..
Α: Ναι καλή μου;
Π: Είδα τον Βαγγέλη έξω και ήρθε μου μίλησε.
Α: Μήπως σου έκανε τίποτα;
Π: Οχι απλά μου είπε συγγνώμη για όλα και εγώ τον συγχώρεσα. Τον λυπήθηκα...
Α: Καλά έκανες μην αγχώνεσαι.
Π: Νόμιζα ότι θα έλεγες το αντίθετο για αυτό στο είπα.
Α: Όχι, πολύ καλά έκανες μην το σκέφτεσαι καθόλου!
Π: Χαίρομαι που συμφωνείς.
Είπα και πήρα τα πιάτα μας και τα έβαλα στον νιπτήρα.
Π: Θα τα πλύνω εγώ αυτή τη φορά.
Α: Όχι εγώ θέλω!
Π: Εσύ μαγείρεψες!
Α: Και πάλι!
Π: Αγάπη μου δεν είμαι πια πολύ άρρωστη μπορώ και μόνη μου!
Α: Εντάξει αφου το θες.
Είπε και μου φίλησε το μάγουλο. Νίκησα για ακόμα μια φορά χεχε.
Maria's pov
Μετά από μέρες ξεπέρασα την ελάχιστη αδυναμία που είχα και είμαι καλύτερα. Ο Βαγγέλης θα ερχόταν να με δει σήμερα. Δεν προλαβαίνει να έρθει και είπε ότι θα έρθει σήμερα. Πολύ σύντομα άκουσα το κουδούνι και πήγα να ανοίξω, ο Τάσος δεν ειναι σπιτι.
Β: Γεια σου Μαρία μου! Πως είσαι;
Μ: Γεια σου Βαγγέλη! Είμαι πολύ καλά. Πέρνα.
Είπα και περάσαμε στο σαλόνι.
Μ: Λοιπόν τα νέα σου;
Β: Εε τίποτα το ιδιαίτερο, όλα τα ίδια.
Μ: Α κατάλαβα. Μήπως είδες κάποιον γνωστό;
Β: Ε ναι, γιατί ρωτάς.
Μ: Δεν ξέρω απλά ρώτησα! Ποιον είδες;
Β: Να... την Πολυξένη.
Μ: Ποιον?!
Β: Την Πολυξένη σου λέω! Δεν ακούς?!
Μ: Που την είδες;
Β: Να βγαίνει απο το ιατρείο του ρευματολογου...
Πάλι κακίες σκέψεις άρχισαν να με κατακλύζουν... είναι καλύτερα άραγε;
Μ: Την πλησίασες; Της μίλησες;
Β: Ναι..-
Μ: Τι της είπες;
Β: Της είπα να καθίσουμε σε ένα παγκάκι να της μιλήσω και της ζήτησα συγγνώμη για την συμπεριφορά μου προς σε εκείνη και στον Αχιλλέα.
Μ: Εκείνη τι σου είπε;
Β: Είμαι εντάξει από εκείνη, με καταλαβαίνει και με νιώθει. Είπε ότι πρέπει να φύγει με αγκάλιασε και έφυγε..
Μ: Ουαου... πότε δεν αποτυγχάνει να με εκπλήσει!
Β: Που το βρίσκεις το παράξενο;
Μ: Να με εμένα δεν μπορούσε να τα βρει τόσο καλά αλλά εσένα από την πρώτη είναι όλα εντάξει!
Β: Κοίταξε δεν θέλω να σε κάνω να νιώσεις άσχημα αλλά ήσουν κολλητή της και... ξες εσύ... δεν χρειάζεται να συνεχίσω... Έχει το δίκιο με το μέρος της-
Μ: Ποιο δίκιο; Εκείνη-
Β: Μαρία μπροστά σε εκεινη είναι όλα ξεκάθαρα και το ξες. Δεν θελω να πω κατι παραπάνω για εκείνη. Είναι η μόνη που αγαπώ, της τα έκανα όλα χάλια και ξέρω ότι ακόμα αυτό της περικλείει. Νιώθω και εγω άσχημα...
Μ: Ότι πεις.
Είχα νευριάσει. Δηλαδή θα την έχουμε σαν θέα από εδώ και πέρα?! Τέλεια τι να πω!
Β: Έλα μην νευριάζεις σε παρακαλώ. Θες να πάμε μια βόλτα στο πάρκο εδώ κοντά;
Μ: Ναι πάμε αλλά να αλλάξω πρώτα!
Β: Ναι θα σε περιμένω.
Σηκώθηκα από τον καναπέ και πήγα άλλαξα. Μετά φύγαμε προς το πάρκο.
Πολυξενη's pov
Τελικά ειχαμε ξεχάσει ότι θα πηγεναμε για πρόβα το μεσημέρι στη σχολή. Αχχ τι ωραία που θα είναι να είναι και πάλι ο Αχιλλέας μαζί μας! Μόλις φτάναμε και πάρκαρε το αυτοκίνητο.
Π: Ελπίζω να σου αρέσει όπως σου άρεζε παλιά..
Εκείνος χαμογέλασε και βγήκε απο το αυτοκίνητο, βγήκα και εγώ. Πήραμε τις τσάντες και μπήκαμε στη σχολή, χαιρετησαμε τους υπεύθυνους και μπήκαμε στην αίθουσα εξάσκησης. Εκεί ήταν όλοι οι υπόλοιποι χορευτές και είχαν πάθει την πλάκα τους.
Γ(ιαννης): Αχιλλέα! Χάθηκες αγορι μου!
Είπε και πλησίασε να τον αγκαλιάσει.
Γ: Που τον βρήκες και τον επανέφερες στη ζωή;
Είπε γελώντας και εγώ ανταπέδωσα. Οι υπόλοιποι τον δέχτηκαν πάλι πίσω και σε λίγο άρχισε η πρόβα. Θα χορεύαμε σε θέατρο οπότε το θέμα ήταν σοβαρό.
Time skip
Μετά από ώρα βγήκαμε ιδρωμένοι και πήγαμε προς το αυτοκίνητο του Αχιλλέα. Πριν μπούμε είδαμε από μακρυά τον Βαγγέλη και την Μαρία. Να σε πάρει η ευχή! Γιατί αυτούς παλι;
Α: Μπες μέσα και μη πανικοβαλεσαι.
Έκανα αυτό που είπε και μετά κάθισε και εκείνος.
Π: Λες να μας είδαν;
Είπα μέσα από το άγχος.
Α: Και να μας είδαν τη θα γίνει αγάπη μου; Στο κάτω κάτω κάτω δεν φταίμε εμείς...
Π: Εχεις δίκιο...
Αναστέναξα και έβαλα την ζώνη μου, την έβαλε και εκείνος. Έβαλε μπρος και πήγαμε σπίτι.
Maria's pov
Αφού γύρισα σπίτι είδα τον Τάσο στο σαλόνι με κάτι χαρτιά.
Μ: Γεια σου Τασουληη.
Τ: Γεια σου και σε εσένα.
Μ: Τι είναι αυτά;
Είπα σκυβωντας να δω τι γραφουν τα χαρτιά.
Τ: Είναι μια επιστολή από τους υπεύθυνους της υπόθεσης και απαιτούν να βρεθούν με την Πολυξένη γιατί εκείνη σύλλεξε τις πληροφορίες και τις έδωσε σε εσένα, θέλουν να της το πω εγω!
Μ: Τοσο καλά... τι να πω... Άμα την πάρεις τηλέφωνο δεν πρόκειται να σου απαντήσει οπότε καλύτερα να πας σπίτι της.
Τ: Αυτό θα κανω.
Μ: Θα ερθω και εγω μαζι σου!
Τ: Όχι εσύ κάτσε εδώ, θα πάω μόνος.
Μ: Καλά...
Πήρε τα χαρτιά και έφυγε αμέσως από το σπίτι.
Tasos's pov
Και πως θα της μιλήσω?! Αν είναι ο Αχιλλέας σπίτι; Άμα δεν θελήσει να μου μιλήσει; Εντάξει έχει όλο το δίκιο μαζι της αλλά δεν θέλω να το πω στα ίσα στη Μαρία... όντως έχει εκείνη άδικο και η Πολυξένη όλο το δίκιο... αχχ το κεφάλι μου θα σκάσει. Πρεπει να προσέχω πως οδηγώ αλλιώς δεν με βλέπω να τα πάμε καλά. Ελπίζω να ανοίξει εκείνη την πόρτα και να μην είναι ο Αχιλλέας εκεί...
Είχα φτάσει και πάρκαρα το αυτοκίνητο. Πήρα τα χαρτιά και βγήκα. Το άγχος έχει πάει στο άπειρο καθώς πλησίασα την πόρτα. Η ώρα της κρίσεως... χτυπάω το κουδούνι. Μετά από λίγο ανοίγει την πόρτα... η Πολυξένη, ευτυχώς δηλαδή!
Τ: Εμμ καλησπέρα.
Π: Πέρασε.
Ξαφνιάστηκα πολύ... πέρασα μέσα και πήγαμε στο σαλόνι της, καθίσαμε και εκείνη πήρε τον λόγο.
Π: Λοιπόν... τι σε φέρνει εδώ;
Τ: Έγινε η δίκη για τον Στίβεν αλλά αποτελεσμα δεν βγήκε γιατί οι υπεύθυνοι θέλουν να σε δουν εφόσον είσαι αυτή που σύλλεξε όλες τις πληροφορίες λεπτομερώς...
Φοβομουν πως θα απαντήσει. Φαινόταν λίγο ταλαιπωρημενη και αγανακτησμενη. Ξέρω δεν ήθελε να με δει.
Π: Έγγραφα σου έδωσαν;
Τ: Ναι Ορίστε.
Ειπα και της έδωσα όσα χαρτιά μου είχαν στείλει. Τα εξέτασε όλα προσεκτικά και μετρημένα. Όταν ολοκλήρωσε έστρεψε το βλέμμα της προς εμένα.
Π: Και τι σου λεει ότι θα πάω σίγουρα;
Είπε και με κοίταξε με ένα smirk. Να πω την αλήθεια ετρεμα... δεν απάντησα αμέσως αλλά συνέχισε εκεινη.
Π: Τελικά δεν είμαι άχρηστη; Εγώ ειμαι αυτή που σε έβγαλε από αυτό το χάλι και τα έδωσα όλα έτοιμα χωρίς καν να το ξες! Εγώ είμαι ο "δικηγορακος" ε; Πλάκα εχει πρεπει να γέλασες πολύ! Ανόητε!
Είπε και πέταξε νευριασμενη τα χαρτιά στο τραπέζι μπροστά της.
Π: Που θα μου ωφελήσει άμα πάω μου λες; Αχ ναι άμα δεν πάω πάλι θα γίνω η κακιά της υπόθεσης! Χα πως δεν το σκέφτηκα! Και γιατί θα είμαι; Γιατί κάποιος ασυγκριτος με εμένα τα βγάζει απο το μυαλό του!-
Τ: Ξέρω ότι έχεις δίκιο και έχω μετανιωσει για ότι σου έκανα!
Είπα βγάζοντας ότι κρατούσα μέσα μου έξω επιτέλους. Με κοίταξε με ένα από τα γυαλιστερά βλέμματα της.
Π: Η μετάνοια κάνει καλό μόνο στην ψυχή σου και όχι στους άλλους...
Είπε μελαγχολικά.
Τ: Κι όμως εσύ είσαι η αδερφή ψυχή μου!
Π: Πώς μπορείς να το λες αυτό μετά από ολο αυτό το μπάχαλο; Εγώ δεν σου έκανα το "χατίρι" και δεν σε βοήθησα να κάνεις πιο γρήγορα πρόταση γάμου στη Μαρία ενώ μου το είχες πει-
Τ: Όχι δεν καταλαβαίνεις... Είσαι πάντα στο πλευρό μου και δεν ξέρω πως το κάνεις ειλικρινά! Το πόσο σε αγαπώ δεν περιγράφεται και τώρα όπως κατάντησαν τα πράγματα νιώθω πιο άσχημα από ποτέ...
Π: Δεν έγινε τίποτα... μόνο εμένα χάνεις, όχι κάτι σημαντικό...
Τ: Για εμένα... είσαι σημαντική... ανεκτίμητης σημασίας...
Με κοίταξε πάλι με τα γοητευτικά μάτια της.
Τ: Αυτό που θα πω ίσως να μην πρέπει να το μάθεις αλλά εγώ θεωρώ ότι πρέπει να τα ξέρεις όλα...
Π: Και τι ειναι αυτό το κάτι;
Είπε με πάθος.
Τ: Η Μαρία προσπάθησε να αυτοκτονήσει.
Έκανα μια παύση να δω την αντίδραση της. Δεν έκανε απολύτως τίποτα και αυτο περίμενα. Η Μαρία είναι που της έσπασε τη ζωή σαν γυαλί και δεν της έμεινε καρδιά να την λυπηθεί.
Τ: Στο λεω απλά να το ξέρεις, δεν χρειάζεται να μου πεις τίποτα. Όταν αποφασίσεις τι θα κάνεις με την υπόθεση να μου γράψεις...
Είπα και σηκώθηκα. Σηκώθηκε και εκείνη. Δεν κουνήθηκα γιατί ήθελα να δω τι θα κανει. Με πλησίασε και με αγκάλιασε... ξανά ένιωσα το άρωμά της, νόμιζα ότι δεν θα το ξαναενιωθα... μείναμε για αρκετή ώρα έτσι μέχρι που σπάσει την αγκαλιά. Άρχισε να πηγαίνει προς τη πόρτα και έπειτα την άνοιξε. Πήγα και εγώ εκεί και πριν φύγω με σταμάτησε και μου έδωσε μια ακόμη αγκαλιά βάζοντας κάτι στη τσέπη μου. Την έκλεισε και εγω αποχώρησα, δεν ανταλλάξαμε καμία λέξη, απλά χωρίσαμε τους δρόμους μας.
Πήγα προς το αμάξι, μπήκα μέσα και έβαλα μπρος. Πως να περιγράψω το περιστατικό στη Μαρία; Σίγουρα θα νευριάσει μαζί μου... αχ Πολυξένη τι μου κάνεις! Μετά από λίγο έφτασα σπίτι. Η ώρα της κρίσεως! Μπαίνω μέσα και βλέπω την Μαρία να βλέπει τηλεόραση...
Maria's pov
Έβλεπα χαλαρά τηλεόραση ώσπου μπει μέσα ο Τάσος. Άραγε τι του είπε; Και φυσικά θα έφερε αντίρρηση!
Μ: Τάσο μου πως πήγε;
Τ: Εμμ... ε να..
Τον είδα νευρικό.
Μ: Τι έγινε;
Τ: Μιλήσαμε και δεν μου είπε ευθεία την απάντηση της και της είπα να Μ γράψει τι θα αποφασίσει.
Μ: Μάλιστα... τα χαρτιά που είναι;
Τ: Εκείνη τα έχει.
Μ: Άρα και εκείνη θα βρεθεί μαζί τους;
Τ: Δεν ξέρω!
Είπε πάλι νευρικά και έφυγε στο άλλο δωμάτιο. Τι στο καλό; Μήπως έγινε τίποτα; Τον ακολούθησα.
Μ: Μήπως έγινε κάτι;
Τρόμαξε κάπως καθώς έψαχνε τις τσέπες του. Τι στο καλό?!
Τ: Όχι όχι! Εεε τι να γίνει αγάπη μου;
Έπαιζε με τα δάχτυλα του. Κάτι δεν μου αρέσει στη συμπεριφορά του...
Μ: Είσαι σίγουρος;
Τ: Ναι βρε αγάπη μου!
Είπε και πήγε προς το κομοδίνο του. Εγώ έφυγα. Τι μου κρύβει?! Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω για να μου πει και άλλες λεπτομέρειες. Μετά από λίγο τον άκουσα να μιλάει με τον Κώστα στο τηλέφωνο.
Τ: Πρέπει να συζητήσουμε κάτι... Έλα κάτω από το σπίτι μου θα βγούμε.
Μάλιστα... και εγώ θα κάτσω σπίτι; Τέλεια τι να πω!
Πολυξένη's pov
Έκλεισα την πόρτα και πάγωσα σε εκείνο το μέρος.
Π: Τι έκανα;
Μιλούσα ειλικρινά μόνη μου, όχι ότι δεν το κάνω πάντα αλλά λέμε τώρα...
Μήπως δεν έπρεπε να τα φέρω όλα μέλι και γάλα; Θα το είπε στην Μαρία; Τώρα σίγουρα θα με περνάνε για κάποια περίεργη... ίσως δεν έπρεπε να έρθει ο Τάσος εδω; Έπρεπε να-
Θυμήθηκα ότι είχα τα χαρτιά πάνω στο τραπέζι.
Π: Αχ δεν έπρεπε να μείνουν αυτά εδώ!!
Δεν θέλω να πάω εκεί. Θα αρχίσουν την τρομοκρατία τους αλλά εμένα αυτό δεν με επηρεάζει οπότε κάπως θα τα βγάλω πέρα... Ο Αχιλλέας είχε πάει στο γραφείο γιατί έτυχε κάτι έκτακτο. Να πάω και εγώ στο γραφείο μου; Αξίζει να το ανοίξω; Ω όλο ερωτήσεις είμαι! Πάω και ότι γινει να παρει!
Άλλαξα ρούχα, βγήκα από το σπιτι και μπηκα στο αυτοκίνητο. Έβαλα μπρος με θάρρος και ξεκίνησα προς το γραφείο μου.
Μετά από λίγο έφτασα και είδα τέσσερεις άντρες μέσα στα μαύρα να κοιτάνε την είσοδο και να έχουν πλάτη προς εμένα. Πανάθεμα σε! Βγήκα από από αμάξι πάλι με θάρρος και πλησίασα την πόρτα.
Π: Κύριοι έγινε τίποτα; Μπορώ να βοηθήσω;
Ένας από αυτούς γύρισε να με κοιτάξει. Κάτι μου θυμίζει το πρόσωπο του αλλά δεν ξέρω τι.
Α(γνωστος)1: Αυτή είναι, πάρτε την.
Τον Κοίταξα με απορημένο ύφος.
Α2: Και πως είσαι σίγουρος ότι είναι αυτή;
Α1: Είναι ακριβώς όπως την περιέγραψαν: όμορφη, νέα, ευχάριστη, γεμάτη ζωή μέσα της.
Άρχισα να τα χάνω αλλά έμεινα σταθερή και ήπια.
Α1: Α ναι... και γεμάτη θάρρος. Πάρτε την είπα, βάλτε τη στο αυτοκινητο.
Με επιασαν οι άλλοι δύο από τα μπράτσα. Εγώ αμέσως τους έσπρωξα.
Π: Μπορείτε να μου πείτε τι ακριβώς κάνετε; Δεν είναι φυσιολογικό να έρχεστε ένα απόγευμα και να κάνετε άνω κάτω...
Ο πρώτος άρχισε να γελάει βαριά και τρομακτικά.
Α1: Α γλυκούλα δεν ειναι τίποτα. Θα έρθεις μαζί μας θέλεις δεν θέλεις, το ζήτησαν οι Κουκοδημοι.
Π: Δεν με ενδιαφέρει τι ζήτησαν και ούτε πρόκειται να έρθω μαζί σας! Δεν φτάνει που θα πρέπει να ασχοληθώ αναγκαστικά με την περιττή υπόθεση τους!
Είπα και έφυγα από εκεί σχεδόν τρέχοντας, μπήκα γρήγορα μέσα στο αμαξι και κλείδωσα όλες τις πόρτες. Έβαλα μπρος και έτρεχα με πολλή ταχύτητα μέχρι το γραφείο του Αχιλλέα. Δεν ήθελα να πάω σπίτι... φοβομουν μήπως έρθουν και εκει και δεν είναι ο Αχιλλέας εκεί..
Tasos's pov
Σε λίγο είχε φτάσει ο Κώστας κάτω κάτω το σπίτι. Αποχαιρέτησα την Μαρία και έφυγα από το σπίτι. Εκείνος βγήκε απο το αυτοκίνητο λίγο αναστατωμενος.
Κ: Λέγε τι ειναι γρήγορα γιατί έμαθα κάτι έκτακτο.
Τ: Έγινε. Πήγα σπίτι της Πολυξένης και της έδωσα τα χαρτιά που απαιτούσαν να την δουν-
Κ: Άρα εσύ είσαι ο λόγος αυτού του μπάχαλου!
Τ: Τι εννοείς; Δεν έκανα κάτι κακό...
Κ: Μπες μέσα για να σου το εξηγήσω στα γρήγορα.
Μπήκαμε γρήγορα στο αμαξι και έβαλε μπρος για να πάμε κάπου όπου δεν ξέρω ακόμα.
Τ: Τι έγινε, πες μου.
Κ: Η Πολυξένη μετά από λίγο αφού έφυγες από το σπίτι της πήγε στο γραφείο της, εκεί ήταν 4 άντρες στα μαύρα και θέλανε να την πάρουν μαζί τους οι οποίοι άντρες ήταν υπό έλεγχο του Νίκου και του Βαγγέλη. Τώρα η Πολυξένη είναι στο γραφείο του Αχιλλέα και οι 4 άντρες μαζί, άμα δεν με έπαιρνες τηλέφωνο θα σε έπαιρνα εγώ θες δεν θες.
Τ: Ω να πάρει... πάλι χαμός θα γίνει.
Κ: Αυτό θα το δούμε...
Σε λίγο φτάσαμε στο γραφείο του Αχιλλέα, βγήκαμε γρήγορα από το αυτοκίνητο και χτυπήσαμε τη πόρτα. Περιμέναμε για λίγο και έπειτα την άνοιξε η Πολυξένη.
Κ: Είσαι καλά; Τι γίνετε εκεί μέσα?!
Π: Περάστε...
Είπε και μπήκαμε μέσα. Εκεί καθόταν ο Αχιλλέας στο γραφείο του και οι 4 άντρες ήταν γύρω του.
Α1: Α καλώς τους, εδώ ξεκαθαρίσουμε το θεματάκι σας.
Είχα μείνει κάγκελο. Τι στο καλό κάνει ο Νίκος; Θέλει να πάρει εκδίκηση από μέρος μέρος αδερφής του; Έκανα νόημα στον Κώστα να αναλάβει εκείνος να μιλήσει και εγώ θα αποχωρούσα για λίγο.
Εκείνοι μιλούσαν και εγώ πάτησα κλήση στον Νίκο. Να τον πάρει η ευχή και αυτόν!
Ν: Παρακαλώ;
Τ: Μπορείς να μου πεις τι στο καλό θες από τη ζωή τους; Τι κάνεις πια?!
Ν: Για ηρεμισε σε παρακαλώ. Τι έκανα;
Τ: Στέλνεις λαιμοκοφτες προς μέρους σου!
Ν: Δεν ειναι λαιμοκοφτες παιδί μου, απλά όπως είπες προς μέρους μου είναι..
Τ: Να ξέρεις δεν θα βγει άκρη άμα δεν έρθεις εσύ στο γραφείο του Αχιλλέα μαζί με τον αδερφό σου!
Ν: Αχ ωραία ας τα πούμε από κοντά τότε.
Είπε και έκλεισε. Γύρισα να δω τι γινόταν και τους είδα όλους σε πανικό.
Π: Είχα στο νου να συναντηθώ με τους υπεύθυνους, δεν πρέπει να με απειλείται κιόλας! Ποιοι είστε δηλαδή; Κάποιοι ανώτεροι;
Α: Και βέβαια δεν είναι.
Κ: Τόσος πανικός για το τίποτα. Απορώ πως συμφωνήσατε να κάνετε κάτι τέτοιο!
Α1: Δεν είμαστε και κάποιοι τυχαίοι... εγώ προσωπικά δηλαδή... απορώ πως η Πολυξένη δεν με γνώρισε.
Την είδα να ξαφνιάζεται.
Π: Ας είναι! Δεν θελω να μάθω! Από τη στιγμή που ήθελες να με απαγάγεις κιόλας!
Α: Κύριοι λέω να τα βρούμε ήρεμα και Ήσυχα. Η κοπέλα θα βρεθεί με τους υπεύθυνους και δεν χρειάζεται πίεση ως προς το μέρος της, το είχε συζητήσει και με τον Τάσο.
Τ: Ναι ακριβώς.
Α: Δεν χρειάζεται τόσος πανικός.
Είπε και εμφάνισε ένα ευχάριστο χαμόγελο.
Α: Εφόσον έληξε η υπόθεση ώρα να αποχωρήσουμε όλοι-
Και ακούμε δυνατούς χτύπους στη πόρτα. Μετάνιωσα που τον πήρα τηλέφωνο; Ξεκάθαρα ναι... πάει ανοίγει η Πολυξένη και σαβουριαζεται πάνω της ο Βαγγέλης. Την σπρώχνει ως τον τοίχο και την κλείνει ανάμεσα στα χέρια του, της ψυθηρισε.
Β: Δεν προσεχές ομορφουλα μου...
Εκείνη τον έσπρωξε αμέσως και εκείνος έπεσε κάτω... πάντα με εκλπησει αυτό το πλάσμα... ο Αχιλλέας σηκώθηκε όρθιος αλλά ο Νίκος πήρε τον λόγο.
Ν: Τι νεύρα αυτά μικρούλα; Ο αδερφός μου δεν έκανε τίποτα.
Π: Και οι δύο κάνατε μην κάνεις τον ανηξερο!
Ν: Θέλω να ηρεμήσεις...
Είπε καθώς τη πλησίαζε, αμέσως ο Αχιλλέας ακούμπησε τον ώμο του στο δικό του.
Α: Γιατί είσαι εδώ;
Είπε ήρεμα.
Ν: Για να δω τις εξελίξεις, αν η αγαπητή σου πήρε την απόφαση να συναντηθεί με τους υπεύθυνους.
Α: Το αποτέλεσμα βγήκε οπότε άσκοπα ήρθες.
Ν: Το αποτέλεσμα ποιο είναι;
Π: Θα συναντηθώ με τους υπεύθυνους...
Τότε γύρισε το βλέμμα του προς εκείνη.
Ν: Μπράβο το κορίτσι μου, αυτό ήθελα να ακούσω. Με έχεις βάλει σε τόσους μπελάδες που τρέχω και δεν μπορώ να φτάνω.
Π: Σαν τι μπελάδες;
Ν: Η αδερφή μου.
Π: Και;
Είπε αναισθητα. Το πράγμα όσο πάει χειροτερεύει. Πήρα εγώ τον λόγο.
Τ: Ξέρει για το συμβάν.
Ν: Α ναι; Και πως νιώθεις για αυτό;
Π: Τι θες να σου απαντήσω δηλαδή; Όλο σας το σόι δεν με αφήνει σε ησυχία!
Ν: Είσαι ο μόνος και μοναδικός παράγοντας που την έκανε να κάνει κάτι τέτοιο.
Εκεινη δεν κράτησε άλλο το θυμό μέσα της και τον χαστούκισε τόσο δυνατά που ακούστηκε σε όλο τον χώρο...
Π: Μην ξανακούσω απο κάποιον ανόητο να με κατηγορεί γιατί εγώ θα είμαι αυτή που θα σας θάβει.
Α: Κύριοι καλύτερα να αποχωρησουμε όλοι...
Εφόσον και τα δύο αδέρφια συνελθαν αποκρίθηκε ο Βαγγέλης.
Β: Για αυτά που σου είπα σήμερα να τα ξεχάσεις. Να ξες θα κάνω ότι πάρει στο χέρι μου για να είσαι δική μου.
Ειπε κρατώντας τα χέρια της. Εκείνη απλά έδωσε ένα αγανακτησμενο βλέμμα. Τα αδέρφια και οι "λαιμοκοφτες" αποχώρησαν και ήταν έτοιμο να αποχωρήσει και το ταλαιπωρημενο ζευγάρι. Έτσι όπως είχε πλάτη σε εμένα η Πολυξένη την έπιασα από τον καρπό.
Τ: Θέλω να μιλήσουμε.
Π: Το καλύτερο θα ήταν να μην ξαναμιλήσουμε...
Είπε με ένα ελαφρύ χαμόγελο.
Τ: Μα... γιατί;
Π: Τάσο, αυτό είναι το καλύτερο. Οσο έχω επαφές με εσένα τόσο πιο εύκολα θα μπλέκουμε το πράγμα. Θέλω να κρατήσουμε αποστάσεις, αυτό θα είναι για το καλό όλων μας.
Κοίταξα λίγο τον Κώστα και μου έδωσε ένα συμπαραστατικο βλέμμα.
Τ: Όπως θέλει η καρδιά σου.
Είπα και την αγκάλιασα. Σπάσαμε την αγκαλιά και τον λόγο πήρε ο Αχιλλέας.
Α: Εχει δίκιο παιδιά. Αυτό θα είναι το καλύτερο.
Δεν άντεξα και πήγα αγκάλιασα και εκείνον. Άραγε έτσι θα εξελιχθεί το πράγμα;